Wednesday, December 25, 2013

H πραγματική ιστορία της επανάστασης του '17




Ο Λένιν μοιράζει ψωμιά κατά τη διάρκεια
συλλογικής κουζίνας τον Ιανουάριο του '17.
Το καθεστώς του Τσάρου τρεκλίζει για τα καλά.
Η Ρώσικη επανάσταση του '17, ή αλλιώς "Οκτωβριανή Επανάσταση", είναι σημείο αναφοράς για όλη την αριστερά. Οποιοσδήποτε θεωρεί εαυτόν αριστερό μιλάει για αυτή, συζητάει με συντρόφους και συναγωνιστές για το τί ακριβώς έγινε κ.λ.π. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλές απόψεις, διαφορετικές προσεγγίσεις, τόσο για τα αίτια της επανάστασης, όσο και για την εξέλιξη και την κατάληξή της. Πολλές φορές η Οκτωβριανή Έπανάσταση γίνεται το επίκεντρο καυτών debate.  Το παρόν άρθρο προσπαθεί να απαλύψει την κρυμμένη αλήθεια για την Ρώσικη Επανάσταση, φωτίζοντας τις μέχρι πρότεινος άγνωστες πτυχές της ιστορίας.

H πιο αποφασιστική στιγμή για την έναρξη της επανάστασης τοποθετείται ιστορικά το 1903, στο  2ο συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Ήταν τότε που το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, συζήτησε θέματα καθοριστικά για την έκβαση της ταξικής πάλης στη Ρωσία, όπως το ενδεχόμενο συγκρότησης νεολαίας αυτόνομης από το κόμμα. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο θέμα έκλεισε βιαστικά, με μια πρόχειρη απόφαση η οποία παρέπεμπε την ευθύνη στους νεολαίους του κόμματος.

Το ζήτημα στο οποίο επικεντρώθηκε τελικά η συζήτηση ήταν ο εκλογικός κανονισμός σύμφωνα με τον οποίο θα εκλεγόταν η Κεντρική Επιτροπή του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Το συγκεκριμένο ζήτημα αποτέλεσε μία κυρίαρχη διαφωνία στο σώμα των συνέδρων. Η διαφωνία αυτή επεκτάθηκε και σε άλλα ζητήματα όπως το ποσοστό της ποσόστωσης που θα λάμβαναν οι γυναίκες για την εκλογή τους στην Κ.Ε, ή η δυνατότητα να μπορεί να έχει λόγο στην εκλογή της Κ.Ε οποιοδήποτε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος προλάβαινε να έρθει στο συνέδριο πριν "κλείσει η κάλπη", μιας και μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος δεν θεωρούταν κάποιος που συμμετείχε σε αγώνες ή πλήρωνε τη συνδρομή του στο κόμμα, αλλά κάποιος ο οποίος απλώς υπήρχε στο χώρο του συνεδρίου.

Οι συγκεκριμένες διαφωνίες προκάλεσαν μεγάλη και έντονη συζήτηση, με εκπρόσωπους σωματείων και  αγρότες να τοποθετούνται υπέρ και κατά των προτάσεων, αναγνωρίζοντας πως πρόκειται περί σοβαρών πολιτικών και όχι απλά οργανωτικών ζητημάτων. Στην ιστορία μένει το σύνθημα του Λένιν κατά την τοποθέτησή του στο συνέδριο που συμπύκνωνε την κατεθυνση στην οποία κατά τη γνώμη του έπρεπε να βαδίσει η εργατική τάξη της Ρωσίας.
"Ποσόστωση στις γυναίκες - Μέτρο 1/2 - Χάρτα Δικαιωμάτων!", είχε φωνάξει τότε προκαλώντας ενθουσιώδη χειροκροτήματα στο σώμα των συνέδρων.

Οι διαφορές τελικά ήταν αγεφύρωτες με αποτέλεσμα την δημιουργία 2 μεγάλων φραξιών, των Μπολσεβίκων και των Μενσεβίκων.

Δεκετέσσερα χρόνια μετά, τον Φλεβάρη του '17, το προλεταριάτο της Ρωσίας, εξέρθηκε ενάντια στον Τσάρο, πλήρως ακαθοδήγητα και αυτόνομα από τους Μπολσεβίκους. Ο Λένιν, αφού υποστήριξε πολιτικά την επανάσταση με δηλώσεις του στην Iskra,  έγραψε την περίφημη μπροσούρα του με τίτλο "Θέσεις του Απρίλη - Η Χάρτα Δικαιωμάτων". Εκεί περιέγραψε λεπτομερώς ποιά θα ήταν τα αιτήματα τα οποία θα έπρεπε από εδώ και μπρος να έχει η εργατική τάξη, τονίζοντας βέβαια πως οι Μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να παίξουν οργανωτικό ρόλο στον αγώνα της, μιας και έτσι θα την "καπέλωναν".

Τον Οκτώβρη του '17, οι προλετάριοι, έχοντας απευθύνει στην κυβέρνηση Κερένσκι την Χάρτα δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και της αγροτιάς,  βγήκαν στο δρόμο να την υποστηρίξουν.

Σύντομα πραγματοποιήθηκε εισβολή στα Χειμερινά Ανάκτορα. Στην εισβολή αυτή συμμετείχαν χαρακτηριστικά προλετάριοι, αγρότες και στρατιώτες άνω των 32 ετών, μιας και την ίδια μέρα η ήδη συγκροτημένη αυτόνομη νεολαία των Μπολσεβίκων, πραγματοποίησε αυτονοργανωμένο party λίγα μέτρα πιο πέρα, προωθόντας το νεολαιίστικο  πολιτιστικό αντιπαράδειγμα της εποχής της.

Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση "δεν έχω γνώμη" που έδωσε ο γενικός γραμματέας της νεολαίας στην ερώτηση για το "ποιά η γνώμη του για την Οκτωβριανή Επανάσταση", κάνοντας έτσι σαφές πως η νεολαία πρέπει  να ασχολείται με τα εξειδικευμένα πρόβλήματα της γενιάς της εποχής της, και όχι με γενικά κεντρικά πολιτικά ερωτήματα.

Το νεοσύσταστο εργατικό καθεστώς αντιμετωπίστηκε ως "απειλή" από τις ξένες δυνάμεις και έτσι γρήγορα βρέθηκε αντιμέτωπο με στρατούς από όλο τον κόσμο σε κάθε γωνιά της Ρωσίας.

Ο Λένιν και το επιτελείο του όμως, κράτησαν και εκεί εξαιρετική στάση, φροντίζοντας να διαπραγματευτεί την ειρήνη με κάθε έναν ανεξαιρέτως από τους στρατούς αυτούς, όπως και τις δανειακές συμβάσεις που είχε υπογράψει η Ρωσία με τις χώρες από τις οποίες προερχόντουσαν. Το γεγονός ότι οι Μπολσεβίκοι φρόντισαν να μην διαγράψουν ολόκληρο το χρέος της Ρωσίας κρίθηκε ως θεμελιώδης κίνηση (παρά τα ψεύδη που διαδίδονται περί ολικής διαγραφής από αστικό και αριστερίστικο τύπο) για την επιτυχημένη έκβαση της επανάστασης.

Τα επόμενα χρόνια της επανάστασης στη Ρωσία, κύλησαν ήρεμα, με πλήθος συλλογικών κουζίνων και ανταλλακτικών παζαριών σε κάθε γειτονιά, την ίδια στιγμή που οι εργοστασιάρχες ανενόχλητοι συνέχιζαν να έχουν τον πλήρη έλεγχο των εργοστασίων. Η δυαδική εξουσία ήταν γεγονός.

Ο  λόγος του εκφυλισμού και τελικά της πτώσης (ή ανατροπής, κατά πολλούς) του σοβιετικού καθεστώτος παραμένει μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο μυστήριο και  διαφέρει ανάλογα με τον ιστορικό και την προσέγγιση.

 Όλοι ανεξαιρέτως οι ιστορικοί συμφωνούν όμως, πως είχε να κάνει με το γεγονός ότι οι Μπολσεβίκοι απέτυχαν να προσφέρουν ένα ισχυρό αντιπαράδειγμα στην εργατική τάξη και να απευθυνθούν πετυχημένα σε όλο το πλήθος των πολλαπλών της ταυτοτήτων, κάνοντας την πολιτική "υπόθεση των λίγων", πράγμα που έδωσε εύφορο έδαφος στην επικράτηση του σταλινικού μοντέλου.


Saturday, December 7, 2013

Σκέψεις για τους Δεκέμβρηδες που πέρασαν (και αυτούς που θα ΄ρθουν)



6/12/2013: 15 διμοιρίες "ακίνδυνων" Μ.Α.Τ προστατεύουν την ελληνική κοινωνία

 από 100  "επικίνδυνους" μαθητές.


2008. Δεκέμβρης. Κουδούνι. Ένα 16χρονο αγόρι τρέχει χαρούμενο έξω από το σχολείο, στο δρόμο. Δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει.
Λίγες ώρες μετά, βρίσκεται νεκρός, στο δρόμο, από σφαίρα μπάτσου.

Πέντε χρόνια μετά. Δεκέμβρης. Κουδούνι. Ένα κορίτσι τρέχει χαρούμενο έξω από το σχολείο, βγαίνει στο δρόμο. Δεν έχει ιδέα τι θα ακολουθήσει.
Λίγες ώρες μετά, βρίσκεται νεκρή, στο σπίτι της, από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού που είχαν ανάψει με την μητέρα της για να ζεσταθούν, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν θέρμανση.

Τόσα χρόνια, τα 16χρονα αγόρια και τα 13χρονα κορίτσια βγαίνουν από το σχολείο, χωρίς να ξέρουν τι θα ακολουθήσει. Τόσα χρόνια καταλήγουν δολοφονημένα από διάφορες κυβερνήσεις και το γεγονός αυτό παρουσιάζεται με φράσεις ταιριαστές στην επικαιρότητα της κάθε περιόδου: άλλοτε "σφαίρα που εξοστρακίστηκε" άλλοτε "θάνατος από αναθυμιάσεις λόγω άγνοιας και έλλειψης παιδείας".

Δεν έχουν σημασία οι λέξεις. Τότε ήταν σφαίρα, σήμερα είναι μαγκάλι. Αύριο θα είναι ανεργία, έλλειψη σπιτιού, έλλειψη περίθαλψης, πείνα.

Δεν έχουν σημασία οι δικαιολογίες. Τότε ήταν "μα τί γύρευε στα Εξάρχεια;", σήμερα είναι "μα είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ότι το μαγκάλι είναι επικίνδυνο;", αύριο θα είναι "δεν έπρεπε να πάρει δάνειο", "χρώσταγε", "δεν έχουμε λεφτά για δημόσια νοσοκομεία".

Δεν έχουν σημασία οι  χυδαίοι τρόποι διαστρέβλωσης των γεγονότων μέσω ωραιοποιημένων φράσεων που αποδίδουν τις ευθύνες αλλού, εκτός από τον πραγματικό ένοχο. Σημασία έχουν τα γεγονότα τα ίδια:
τόσα χρόνια τα αγόρια και τα κορίτσια δεν ξέρουν τι θα ακολουθήσει και τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις τα δολοφονούν.

Τόσα χρόνια η κοινωνία η ίδια δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει και τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις απαντούν με δολοφονίες. Και εμείς πρέπει να τους σταματήσουμε.




Monday, December 2, 2013

Τι είναι και τί δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ



(Το παρόν κείμενο γράφεται μετά από το διάβασμα μιας πολύ ενδιαφέρουσας μπροσούρας που ασκεί κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την ολοκλήρωση ενός έτους από την πρώτη συνδιάσκεψή του)

Τί δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστατικό κόμμα. Το γιατί είναι προφανές.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης δεν είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ούτε με τη σύγχρονη, ούτε με την παλαιότερη έννοια της σοσιαλδημοκρατίας (ούτως ή άλλως οι αναχρονισμοί δεν έχουν νόημα στην πολιτική). Αλλιώς πως μπορεί να εξηγηθεί η ισχυρή  παρουσία του σε διάφορων μορφών κινήματα με πρακτικές όπως απεργίες, καταλήψεις ή ζητήματα  όπως η οργανωτική δομή του, η διακήρυξή του, η ανακήρυξή του ως νούμερο ένα εχθρό από το αστικό μπλοκ εξουσίας από τις εκλογές του 2012 και έπειτα;
3.Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κοινή ιδεολογική βάση και άρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει κόμμα με την αυστηρή έννοια του όρου (δηλ. με καθοδήγηση κλπ.)
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν έχει κοινή δημόσια πολιτική έκφραση (δυστυχώς), παρά το κοινό πλαίσιο συμφωνίας του.  Αυτό το αποδεικνύουν καθημερινά στελέχη του τα οποία εκφράζουν προσωπικές απόψεις. μην ξεκαθαρίζοντας ότι δεν αποτελούν απόψεις συμφωνημένες στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ.
4. Λόγω της μη ιδεολογικής κοινής βάσης των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να έχουν βαθιά επεξεργασία και ανάλυση. Και αυτό τρόπον τεινά, "εξαναγκάζει" σε πλουραλισμό απόψεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ (ένας πλουραλισμός όμως ο οποίος πρέπει να συγκροτείται και δημόσια αλλά και ειλικρινώς)  μιας και τέτοιες θέσεις δεν μπορεί παρά να είναι ανεπαρκείς στις δύσκολες μάχες που πρόκειται να δοθούν.

Τί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ:

1.Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κοινή προσπάθεια για την ενότητα της αριστεράς. Είναι ένας συνασπισμός  αριστερών κομμάτων και οργανώσεων που προέρχονται από εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους ιδεολογικά ρεύματα, που άρχισε στην βάση της της ενότητας της αριστεράς ως αναγκαία προϋπόθεση για την νικηφόρα έκβαση των μαχών του εργατικού κινήματος.
2. Ως εκ τούτου, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι (και παραμένει) μια πολιτική συμμαχία.
3. Στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται διάλογος και αναπτύσσονται διαφωνίες για πλήθος ζητημάτων ακριβώς επειδή υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για την τακτική και ακριβώς επειδή τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κοινή ιδεολογική αφετηρία.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές κατάφερε να αποτελέσει την πολιτική έκφραση των κινημάτων που εκφράστηκαν τα τρία χρόνια που είχαν προηγηθεί και αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα. Μπορεί να γίνει πολύ εύκολα εμφανές από το γεγονός ότι αποτελεί τον στόχο των ΜΜΕ και της κυβέρνησης (βλ. ξεκίνημα της απεργίας των εκπαιδευτικών με τα πρώτα δημοσιεύματα του Βήματος και των Νέων να είναι κατηγορίες στο  ΣΥΡΙΖΑ για "υποκίνηση της απεργίας"). Μπορεί να γίνει εμφανές από συζητήσεις με τους εργαζόμενους που δίνουν αυτή τη στιγμή αγώνες σε χώρους όπως τα Πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία.
5. Ένας από τους κυρίαρχους λόγους που συνέβη αυτό είναι η έκφραση δύο θέσεων: α) ενότητα της αριστεράς β) κυβέρνηση της αριστεράς. Οι θέσεις αυτές ουσιαστικά εξέφρασαν την ελπίδα και την άμεση προοπτική ενός μεγάλου κομματιού των από κάτω στο τώρα, στο σήμερα. 

Για να το προσεγγίσουμε και πιο λογοτεχνικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος. Είναι η μέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ακροβάτης, αναβάτης ενός ποδηλάτου με μια ρόδα το οποίο ισορροπεί πάνω σε ένα σκοινί. Τις δυο άκρες αυτού του σκοινιού τραβάνε από την μία ο "ρεαλισμός" και η "συμβιβαστικότητα" και από την άλλη η "ανυπακοή" και η "απειθαρχία". Είναι προφανές ότι αυτός που θα τραβήξει δυνατότερα θα στρέψει το ποδήλατο προς το μέρος του. Αν τραβήξουν και οι δύο το ίδιο δυνατά, το σκοινί θα σπάσει. Το τί θα συμβεί τότε είναι άγνωστο.

Η πεζή πραγματικότητα σήμερα είναι ότι η αριστερά έχει χάσει τις τεράστιες οργανωτικές δομές και την επιρροή σε κάθε επίπεδο ζωής της κοινωνίας που κάποτε είχε. Είναι μεγάλο πρόβλημα ότι παρά τους αγώνες που δίνονται η αριστερά αποτυγχάνει να έχει σημαντική αύξηση στις γραμμές της. Ο κόσμος αν και τελικά αναζητάει και να προσπαθεί να στραφεί την αριστερά όπως φάνηκε με την εμπλουτισμό των μπλοκ των οργανώσεων της αριστεράς στην πορεία του Πολυτεχνείου, απ' ότι φαίνεται, δεν πείθεται αρκετά από αυτή. Τη σήμερον ημέρα που ο κόσμος ψάχνει σοβαρές απαντήσεις για τα καθημερινά του προβλήματα,απαντήσεις που πρέπει να έχουν μια σαφή ριζοσπαστική, ανατρεπτική, και σίγουρα ασυμβίβαστη πολιτική, η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς είναι ανεπαρκής. Και το πιο "επαρκές" κομμάτι της σε αυτή την κατεύθυνση μέχρι σήμερα, απ' ότι φαίνεται, ακούει στο όνομα "ΣΥΡΙΖΑ".

Τελειώνοντας, να υπενθυμίσω μια φράση του Λένιν: ένα κόμμα χρειάζεται αταλάντευτη στρατηγική και ευλίγιστη τακτική. Τελικά ίσως το μεγάλο πρόβλημα της αριστεράς σήμερα είναι ότι χωρίζεται σε δυο μεγάλα κομμάτια: αυτό που έχει στρατηγική χωρίς να έχει τακτική και αυτό που έχει τακτική δίχως να έχει στρατηγική.

Δυστυχώς ή ευτυχώς τα παραπάνω προβλήματα δεν λύνονται ούτε με άρθρα κριτικής στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε, πολύ περισσότερο, με άρθρα υπεράσπισής του. Λύνονται με την απάντηση στο εξής δύσκολο και σοβαρό ερώτημα:
"Τί να κάνουμε;"

Θα άλλαζα λοιπόν τον τίτλο της μπροσούρας "Τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ και οι κίνδυνοι για το εργατικό κίνημα" σε "Τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, η ανεπάρκεια της αριστεράς και οι κίνδυνοι για το εργατικό κίνημα". Οι ιδεολογικές εργασίες που υπενθυμίζουν τα μεγάλα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, τον κίνδυνο που μπορεί να προκαλέσει η υποχώρησή του στο σήμερα ή αν και όταν βρεθεί σε κυβερνητική θέση είναι χρήσιμες και πολλές από αυτές έχουν και δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές φτάνουν σε σημείο να ξεχνάνε την πραγματική κατάσταση: ότι αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης. Ότι την κατάσταση αυτή θα εντείνει η σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση  με τρομοκρατία, καταστολή και περαιτέρω λιτότητα με τη σύμπραξη του κραταιού ακόμη νεοναζιστικού κόμματος (και των λοιπών νεοναζιστικών μορφωμάτων). Ότι, δηλαδή, ο κίνδυνος είναι άμεσος και βρίσκεται παντού αυτή τη στιγμή που μιλάμε.

Tuesday, November 26, 2013

Από τον Μπακούνιν, τον Λένιν και τον Γκράμσι στον...Νότη και τον Σαμαρά

(Αυτό το κείμενο γράφεται με αφορμή το συγκεκριμένο κείμενο του postin.gr)


Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνονται ο Τρότσκι, ο Λένιν και ο Καμένεφ, ιστορικά στελέχη των μπολσεβίκων και της Ρώσικης Επανάστασης του '17. Ο Τρότσκι, ο Λένιν και ο Καμένεφ ήταν εμβληματικές μορφές της επανάστασης. Ο Τρότσκι, ο Λένιν και ο Καμένεφ όμως δεν ήταν ο "μέσος άντρας".




Στην παραπάνω φωτογραφία, οι εικονιζόμενοι είναι άσημοι πολίτες οι οποίοι ποζάρουν σε παραλία για τις ανάγκες της φωτογραφίας. Τα ονόματά τους δεν τα γνωρίζω αλλά θα έστω ότι λέγονται Γιάννης και Μήτσος. Χωρίς βλάβη της γενικότητας, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι αυτό που  ενδιαφέρει τον  υποθετικό Γιάννη και τον υποθετικό Μήτσο είναι μόνο οι εφήμερες διασκεδάσεις, η εξωτερική εμφάνιση και οι γυναίκες. Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τον Γιάννη και τον Μήτσο να "βλέπουν μπάλα και να μιλάνε για γκόμενες".

Το μόνο συμπέρασμα που δεν μπορεί να εξάγει από τις δύο παραπάνω πληροφορίες κάποιος είναι από την εποχή των "Λένιν, Τρότσκι και Καμένεφ" (ή Μπακούνιν, Λένιν, Γκράμσι όπως λέει ο τίτλος) περάσαμε στην εποχή των "Γιάννη και Μήτσο". Μπορούμε να πούμε οτιδήποτε άλλο εκτός από το ότι οι άντρες όπως παλιότερα ήταν εμβληματικές μορφές επαναστάσεων, τώρα το μόνο που τους νοιάζει είναι οι γυναίκες και η μπάλα. Ακόμη χειρότερα, δεν μπορούμε με κάποιο τρόπο να δικαιολογήσουμε τα μνημόνια ή την κυβερνητική πολιτική στην Ελλάδα λέγοντας ότι "είναι φυσιολογικό, εφ' όσον οι άντρες ασχολούνται μόνο με την μπάλα,  να έχουμε μνημόνια".

Δεν μπορούμε δηλαδή, να κάνουμε όλα αυτά που κάνει ο συγγραφέας του κειμένου του postin, αντίστοιχα για την "Έμμα την Ρόζα και την Σιμόν" και τις "φίλες από το Sex & The City" καθώς και τις γυναίκες.

Αφενός, γιατί η Έμμα, η Ρόζα και η Σιμόν (ή ο Μπακούνιν, ο Λένιν, ο Γκράμσι) ποτέ δεν εξέφραζαν ένα δείγμα μέσου ανθρώπου της εποχής τους. Κανείς από αυτούς δεν ήταν μία τυχαία γυναίκα ή ένας τυχαίος άντρας της εποχής τους. Όπως, ακριβώς κανείς από τις φίλες στο Sex & The City (τη σάρα και τη μάρα που λέει και το postin.gr) ή τον Γιάννη και τον Μήτσο, δεν είναι ένα τυχαίο δείγμα των γυναικών και των αντρών στο σήμερα, και προφανώς δεν εκφράζουν το σύνολο της κοινωνίας.

Αφετέρου, γιατί δεν γίνεται (ειδικά την μέρα κατά της βίας στις γυναίκες αλλά και γενικά) να διατυπώνεις τον συλλογισμό "είναι λογικό να υπάρχει βία στις γυναίκες εφ' όσον οι γυναίκες ασχολούνται με τα παπούτσια", όπως το ίδιο άστοχο θα ήταν να πεις ότι "είναι λογικό να υπάρχουν μνημόνια αφού οι άντρες ασχολούνται με την μπάλα".

Γιατί πέρα από της παντελούς άγνοιας για τί είναι και πως δημιουργείται ο σεξισμός, ένας τέτοιος συλλογισμός αφαιρεί ουσιαστικά κάθε ευθύνη στις κυβερνήσεις και στο σύστημα (ή προσπαθεί να την "μοιράσει και στο σύστημα και στον κόσμο") που είναι εξίσου επικίνδυνο.

Ο σεξισμός, όπως και ο ρατσισμός, όπως και η σύγχρονη νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι δημιουργίες προσπαθειών των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων που τους εκφράζουν και τους εξέφραζαν για να συνεχίσουν και να εντείνουν την οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων. Οι ρατσιστικές και οι σεξιστικές ιδέες δεν είναι έμφυτες αλλά το σύστημα πασχίζει να τις προωθήσει (και το πόσο καλά τα καταφέρνει, φαίνεται από το γεγονός ότι ανεξάρτητα, πιθανώς προοδευτικά site αλλά και προοδευτικά άτομα τις αναπαράγουν, πόσω μάλλον όταν αυτά είναι γυναίκες). Όπως ακριβώς προσπαθεί να να προωθήσει ένα ολόκληρο lifestyle το οποίο συνοψίζεται στο "κατανάλωσε και μην ασχολείσαι", προκειμένου να τους αφήσεις ήσυχους να κερδοφορούν εις βάρος σου χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις. Η ιδεολογική ηγεμονία του συστήματος, αν και τα τελευταία χρόνια ειδικά στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αποσαρθρώνεται, είναι δεδομένη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το Sex & The City είναι μια σειρά που παίζεται σε μεγάλο κανάλι, και όχι κάποιο παράδειγμα βγαλμένο από τη ζωή.

Βέβαια, ως γνωστόν η ιστορία δεν ορίζεται μόνο από τους "από πάνω". Υπάρχουν και οι αντιδράσεις των "από κάτω". Και μέσα από αυτές τις αντιδράσεις, αναδεικνύονται αγωνιστές και αγωνίστριες με επαναστικές ιδέες και οράματα που με τις σκέψεις, τις ιδέες και τις πράξεις τους αλλάζουν τον κόσμο. Τέτοιοι ήταν οι Μπακούνιν, Λένιν, Γκράμσι, Ρόζα, Έμμα, Σιμόν.

Και αν πει κανείς "μα σήμερα δεν υπάρχει Μπακούνιν, Λένιν, Γκράμσι, Ρόζα, Έμμα, Σιμόν" να πω ότι πέρα από την κατάσταση στην κοινωνία και την περίοδο που είναι τελείως διαφορετική τώρα από τις τότε περιόδους, σήμερα υπάρχουν χιλιάδες άσημοι (ακόμη) αγωνιστές και αγωνίστριες που διαδίδουν τις ιδέες τους και προσπαθούν καθημερινά να ανατρέψουν αυτό το σάπιο σύστημα και να αλλάξουν τον κόσμο (ένα πρόσφατο πρόχειρο παράδειγμα που μου έρχεται είναι οι καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών). Και πιθανότατα κάποιοι από αυτούς θα μείνουν και στην ιστορία.

Υ.Γ: Το πόσο επικίνδυνος και βαθιά ριζωμένος "εχθρός" μας είναι ο σεξισμός φαίνεται από το γεγονός ότι αναπαράγονται τέτοιου είδους απόψεις την μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, σε μια περίοδο που η ενδιοικογενειακή βία έχει αυξηθεί, σε μια περίοδο που σεξιστική συμπεριφορά από τους εργοδότες, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών κ.α. δίνουν και παίρνουν. Για μένα, είναι ανάλογο του να αναπαράγονται απόψεις όπως "στην Ελλάδα δεν χωράμε όλοι" ή άρθρα με στατιστικά στοιχεία εγκλημάτων από μετανάστες, την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού.

Thursday, November 21, 2013

Ιστορία, Τάξεις, Πατριδοκαπηλεία & Αριστερά



"Της πατρίδας μου η σημαία, έχει χρώμα γαλανό..."

(Σημείωση: Το παρόν κείμενο φιλοδοξεί να αποτελέσει μια προσπάθεια απάντησης στην άποψη που υποστηρίζει ότι η αριστερά πρέπει να έχει "πατριωτικό" ή "φιλοπατριωτικό" λόγο και μάλιστα ισχυρίζεται ότι ο λόγος που οι νεοναζί στην Ελλάδα ανέβηκαν είναι ακριβώς η απώλεια ή η έλλειψη του λόγου αυτού. Συγχωρείστε εκ των προτέρων τον γράφοντα για τυχόν λάθη λόγω ελλειπών γνώσεων σε θέματα που πρόκειται να αγγίξει). 

Είναι γνωστό πως το φιλοσοφικό εργαλείο που χρησιμοποιεί ο Μαρξ  (και κατ'επέκταση όλοι οι μαρξιστές) για την ερμηνεία του κόσμου, είναι ο διαλεκτικός υλισμός. Σύμφωνα με τον διαλεκτικό υλισμό, υπάρχουν δύο σκοπιές ενός γεγονότος: η αντικειμενική και υποκειμενική. Αλλιώς, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η ύλη και η συνείδηση. Αυτά τα δύο αλληλεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται συνεχώς μεταξύ τους και δεν είναι δύο πλήρως διαχωρισμένα πράγματα όπως συμβαίνει με την υλιστική και με την ιδεαλιστική θεωρία.

Αυτό που υποστηρίζεται είναι ότι ένα γεγονός μπορεί να υπάρξει αντικειμενικά. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η προσέγγιση του γεγονότος αυτού, η οποία είναι υποκειμενική. Αυτό που υπάρχει είναι η ύλη, η οποία είναι και η βάση των πάντων. Ένα σύνηθες παράδειγμα που δίνεται είναι ότι για την δημιουργία και την εξέλιξη του ανθρώπου απαιτούνται κύτταρα, τα οποία είναι ύλη.

Για παράδειγμα, έστω ότι σε μια κουζίνα υπάρχει ένα ντουλάπι. Το ντουλάπι (το οποίο δεν είναι και ποτέ ίδιο με τον εαυτό του, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) υπάρχει ανεξάρτητα από την άποψή που έχω για αυτό και δεν "δημιουργείται" απλά και μόνο επειδή το παρατήρησα, όμως η προσέγγιση που θα έχω όσον αφορά την ύπαρξη του ντουλαπιού είναι υποκειμενική, σχετίζεται με το γεγονός ότι το ντουλάπι υπάρχει και μπορεί να επηρρεάσει και την έννοια του ντουλαπιού του ίδιου.

Το φιλοσοφικό εργαλείο που χρησιμοποιούν οι μαρξιστές για την ιστορία, είναι ο ιστορικός υλισμός. Ο ιστορικός υλισμός περιγράφει ότι οι δομικές αλλαγές στις κοινωνίες κατά την πάροδο του χρόνου προκαλούνται μέσα από "αντιφάσεις" και τις "αντιθέσεις", οι οποίες πάντοτε έχουν ως βάση την ύλη. Η κύρια αντίθεση που αλλάζει την ιστορία είναι "η ταξική πάλη" η οποία σχετίζεται με τη δομή των παραγωγικών σχέσεων. Ο Μαρξ υποστήριξε ότι, στο "σήμερα", αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής (επιχειρηματίες) και αυτοί οι οποίοι δουλεύουν σε αυτά και ουσιαστικά παράγουν προϊόντα (εργαζόμενα) είναι δύο ομάδες με αντίθετα συμφέροντα, και μέσα από αυτή την αντίθεση ("ταξική πάλη") ο κόσμος αλλάζει. Προφανώς η θέση, η φύση και η ύπαρξη των δύο τάξεων αυτών έχουν να κάνουν με τις παραγωγικές σχέσεις μεταξύ τους. Ένα παράδειγμα από την ιστορία, η Γαλλική Επανάσταση, η οποία άλλαξε και την δομή της κοινωνίας (ελευθερία - ισότητα - αδελφοσύνη), ουσιαστικά συνέβη επειδή οι έμποροι της Γαλλίας (και οι εργάτες  - αγρότες της) είχαν ουσιαστικά  αντίθετα συμφέροντα με τους ευγενείς που τότε είχαν την εξουσία και δεν άντεχαν άλλο, βρε αδερφέ.

Σε αυτό το σημείο όμως πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ρόλος των μαρξιστών δεν είναι "απλώς να ερμηνεύσουν τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουν". Τί σημαίνει όμως αλλάζω τον κόσμο; "Αλλάζω την δομή της κοινωνίας" θα απαντήσει κάποιος πονηρεμένος, αλλά πώς;

Επιθυμία του Μαρξ, των μαρξιστών και της μαρξιστικής αριστεράς είναι να σταματήσει η "εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο". Για να το εξηγήσουμε αυτό περαιτέρω, θα εισάγουμε σε αυτό το σημείο την έννοια της "εργατικής τάξης".

"Εργατική τάξη" είναι η τάξη εκείνη η οποία πουλάει την εργατική της δύναμη για να επιβιώσει. Για να θυμηθούμε και λίγο τον διαλεκτικό υλισμό αλλά και τα όσα ειπώθηκαν λίγο παραπάνω, στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους τις επιχειρήσεις και εκείνοι οι οποίοι δουλεύουν σε αυτές. Αυτοί οι οποίοι δουλεύουν ουσιαστικά "πουλάνε" την εργατική τους δύναμη και αν δεν τα καταφέρουν να την πουλήσουν, είναι καταδικασμένοι (βλ. άνεργοι στην Ελλάδα του 2013). Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι ουσιαστικά η εργατική δύναμη πουλιέται λιγότερο από όσο αξίζει και το γεγονός αυτό είναι αυτό που προκαλεί το κέρδος. Οι υπηρεσίες που προσφέρει, για παράδειγμα ένας σερβιτόρος που δουλεύει με είκοσι ευρώ μεροκάματο προφανώς και δεν αξίζουν για είκοσι ευρώ, αλλά για πειρισσότερα, αν αναλογιστεί κανείς πόσο πουλιέται ένας καφές τη σήμερον ημέρα, και πόσους καφέδες την ώρα σερβίρει ένας σερβιτόρος.

Το γεγονός ότι αφενός οι επιχειρηματίες έχουν την πολυτέλεια να κερδίζουν λόγω της εργασίας κάποιου τρίτου και όλα τα κακά που αυτό προκαλεί (προσπάθεια για μείωση μισθών, ανεργία κλπ) ονομάζεται εκμετάλλευση.

Το πώς θα φτάσουμε στο να μην υπάρχει εκμετάλλευση δεν είναι θέμα της παρούσας συζήτησης. Αλλά απ' όσο μπορεί να γίνει αντιληπτό μέχρι στιγμής, σίγουρα θα πρέπει να προσπαθήσουμε να σταματήσουν να υπάρχουν δύο τάξεις με αντικρουόμενα συμφέροντα, ουσιαστικά θα προσπαθήσουμε να υπάρχει μία κοινωνία ισότητας. Και σίγουρα, πυλώνας της προσπάθειας αυτής είναι η εργατική τάξη και οι αγώνες της, μιας  και τους επιχειρηματίες αυτή η κατάσταση "εκμετάλλευσης" τους βολεύει πάρα πολύ.

Αυτό που πάντως έχει σημασία εδώ είναι να δούμε ότι η "υλική σκοπιά" της ύπαρξης της εκμετάλλευσης και της εργατικής τάξης αυτής καθ' αυτής είναι οι παραγωγικές σχέσεις. Είναι τα προϊόντα και η αξία τους, είναι ο μισθός. Πράγματα υλικά, πράγματα που "υπάρχουν αντικειμενικά".

Και κάπου εδώ πρέπει να ανοίξει και ο λόγος που γράφεται το συγκεκριμένο κείμενο, που δεν είναι άλλος από το τεράστιο κεφάλαιο της πατρίδας.

Όπως περιγράφεται και στην αρχή, υπάρχει ένα κομμάτι της αριστεράς το οποίο χρησιμοποιεί συχνά την έννοια της πατρίδας στο λόγο του και μάλιστα θεωρεί προβληματικό το γεγονός ότι αυτό δεν ισχύει για το σύνολο της αριστεράς. Θεωρεί μάλιστα ότι η χρήση και η "οικειοποίηση" της έννοιας της πατρίδας από πλευράς της αριστεράς είναι κυρίαρχο για την απεύθυνση που έχει η αριστερά στην κοινωνία. Είναι η ίδια η αριστερά που κατηγορεί τους ναζί της Χρυσής Αυγής για "πατριδοκαπηλεία" και θεωρεί πως αν η αριστερά είχε "προλάβει να οικειοποιηθεί την έννοια της πατρίδας" τότε οι ναζί δεν θα είχαν βάση προκειμένου να ρητορεύουν για την "χειμαζόμενη Ελλάδα μας".

Προκειμένου να φτάσουμε σε αυτή τη συζήτηση πρέπει να τεθεί το εξής ερώτημα: Τί σημαίνει τελικά, πατρίδα; Ποιά ακριβώς είναι η σημασία της έννοιας αυτής; Από τι απαρτίζεται;

Και εδώ ακριβώς αρχίζουν τα "προβλήματα". Τί σκέφτεται κανείς όταν ακούει την έννοια πατρίδα; Ποιά είναι η υπόστασή της;

Είναι σαφές ότι όταν, ειδικότερα, ακούει κανείς την λέξη "Ελλάδα" μπορεί να σκεφτεί την ελληνική σημαία, πιθανότατα παραδοσιακούς χωρούς, παρελάσεις, χωριά, βουνά και λαγκάδια (εγώ προσωπικά σκέφτομαι τον Σαμαρά με θολό φόντο την ελληνική σημαία αλλά αυτό είναι προσωπικό θέμα που πρέπει να λύσω μόνος).

Γενικότερα η λέξη "πατρίδα" ορίζει τον τόπο γέννησης ή καταγωγής ενός ατόμου και μπορεί να περικλείει τα γεωγραφικά σύνορα, την ομιλούμενη γλώσσα και στοιχεία του πολιτισμού και των εθίμων ο οποίος υπάρχει εντός των συνόρων αυτών.

Κάνοντας ένα παρακινδυνευμένο συλλογισμό μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί "ποιά είναι η υλική υπόσταση" της έννοιας της πατρίδας. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ προσωπικά σαν απάντηση, είναι τα γεωγραφικά σύνορα. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η έννοια της πατρίδας, ανήκει δηλαδή στη σφαίρα του φαντασιακού (και μάλλον δεν έχει "αντικειμενική υπόσταση"), είναι μια έννοια "πλασματική".

Και κάπου εδώ τίθεται το ερώτημα: Εφ' όσον η "υλική υπόσταση" της έννοιας της πατρίδας αμφισβητείται, πώς και γιατί χρησιμοποιείται; Η απάντηση είναι απλή. Η πατρίδα ουσιαστικά πέρα από όλα τα άλλα υποδεικνύει το σύνολο των ατόμων τα οποία κατοικούν στην πατρίδα, άτομα τα οποία έχουν κοινά συμφέροντα και στοχεύσεις, άτομα τα οποία πρέπει να υπερασπιστούν την πατρίδα, γιατί οι ίδιοι είναι η πατρίδα. Η παραπάνω ανάλυση φαντάζει βέβαια λίγο αυτοαναφορική, αλλά νομίζω το μήνυμα γίνεται κατανοητό.

Η χρήση της έννοιας πατρίδα δημουργεί έναν "κοινό δεσμό" ανάμεσα στους κατοίκους μίας χώρας. Και δυστυχώς, λόγω του υποκειμενισμού της, αλλά και της ιστορικής προέλευσής της, δημιουργεί δεσμούς ανάμεσα στους γηγενείς κατοίκους μιας πατρίδας, αποκλείοντας τους μετανάστες (ακόμη και αν αυτοί ανήκουν στην εργατική τάξη).

Ο λόγος που εμφανίστηκε η πατρίδα σαν έννοια είναι η ανάγκη δημιουργίας αυτού του "κοινού δεσμού". Με την δημιουργία των πρώτων κοινωνιών στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεδομένων των σχέσεων που υπήρχαν (ανάγκη επιβίωσης και υπεράσπισης της κοινωνίας), της διαβίωσης στις κοινωνίες αυτές, αφενός υπήρχε ανάγκη σύσφιξης των σχέσεων των ατόμων και αφετέρου άρχισαν να προκύπτουν κοινά χαρακτηριστικά (έθιμα, πολιτισμός κ.λ.π).

Η "πατρίδα" χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από βασιλιάδες για να πείσουν τους υπηκόους τους να επεκτείνουν ή να υπερασπιστούν τα βασίλειά τους. Η "πατρίδα" και το "καλό της" χρησιμοποιείται επίσης από πλευράς των σύγχρονων κυβερνήσεων για να πείσουν τον κόσμο να υπομένει μειώσεις μισθών και περικοπές στο κοινωνικό κράτος (βλ. Σαμαράς). Στην πρώτη περίπτωση υπονοείται κάποιος κοινός δεσμός και όφελος ανάμεσα στον βασιλιά και στον υπηκόο, στη δεύτερη κάποιος κοινός δεσμός και όφελος ανάμεσα στον Σαμαρά και στον διοικητικό υπάλληλο του Πανεπιστημίου.
Ναι, αλλά όφελος ενάντια σε ποιον; Στην πρώτη περίπτωση, στο αντίπαλο βασίλειο. Στη δεύτερη, η "αυτορυθμιζόμενη" αγορά, το "χρέος" ή η "Γερμανία που θέλει να μας πιει το αίμα". Βέβαια και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχουν "σκλάβοι που πεινάνε και ο βασιλιάς έχει δικαίωμα να τους πάρει τη γυναίκα την πρώτη νύχτα του γάμου" όπως και να 'χει.

Η παραπάνω ανάλυση στα μάτια ενός "πατριώτη αριστερού" ίσως ακούγεται τετριμμένη και παιδική. Ένα συχνό αντεπιχείρημα που ακούγεται είναι ότι ο κόσμος έχει "δυνατό πατριωτικό αίσθημα" ή ότι για παράδειγμα ο κόσμος πολέμησε το '21 και το '40 κάτω από την "ελληνική σημαία", ότι το ΕΑΜ ήταν κίνημα "εθνοαπελευθερωτικό".

Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και το εξής ερώτημα: αφού οι υπήκοοι των βασιλιάδων δεν είχαν  συμφέρον από τους πολέμους, γιατί συμμετείχαν τότε; Γιατί το ΕΑΜ είχε τόση μεγάλη απήχηση στον κόσμο;

Η απάντηση σε όλα αυτά, βρίσκεται στις "υλικές ανάγκες" του κόσμου αυτού. Στις φεουδαρχικές κοινωνίες, ένας πόλεμος μπορεί να σήμαινε τιμωρία από τον βασιλιά σε περίπτωση μη - συμμετοχής ή από τον καινούριο βασιλιά σε περίπτωση ήττας,  ή  ακόμη υλικό συμφέρον σε περίπτωση νίκης (λάφυρα).  Στο ΕΑΜ ο κόσμος συμμετείχε, γιατί η επίθεση από τους ναζί σήμαινε ανέχεια, γιατί ήδη πριν από την κατοχή επί δικτατορίας του Μεταξά πεινούσε και δεν είχε δικαιώματα, και στο ΕΑΜ είδε την ελπίδα αντίστασης και απελευθέρωσης (και αυτός ήταν ο λόγος που την αντίσταση συνόδευσαν μεγάλες απεργίες και ο λόγος που ο αγώνας δεν σταμάτησε μετά την αποχώρηση των ναζί).   Το μείζον ζήτημα και στις δύο περιπτώσεις ήταν ο "υλικός αντίκτυπος" στα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων, ανεξάρτητα από τα όποια "εθνικά σύμβολα"  και τον λόγο που χρησιμοποιήθηκαν ( ο οποίος και δεν πρόκειται να αναλυθεί εδώ).

Ο λόγος που "το πατριωτικό φρόνημα του κόσμου πληγώνεται" στην Ελλάδα του 2013, είναι ακριβώς ο "υλικός αντίκτυπος" της κρίσης στον κόσμο που εργάζεται στην Ελλάδα το 2013. Είναι ότι ο κόσμος της εργασίας και η πλειοψηφία των μικροϊδιοκτητών βλέπουν τους μισθούς τους να καταποντίζονται, βλέπουν τις δουλειές τους να χάνονται, συνειδητοποιούν ότι αδυνατούν να έχουν πρόσβαση  σε υγεία, παιδεία, ρεύμα και νερό. Το γεγονός ότι πολλοί αντιμετωπίζουν το γεγονός ως"πλήγμα στην πατρίδα" είναι ακριβώς αυτή η εσκεμμένη προσπάθεια που γίνεται από τόσα χρόνια να επιβληθούν οι έννοιες της "πατρίδας" και του "καλού της". Και είναι αλήθεια, ότι ακριβώς λόγω των δύο παραπάνω συνθηκών και επειδή η έννοια "πατρίδα" είναι "υποκειμενική" και άρα δεν συμπλέει απαραίτητα με τις επιθυμίες της κυβέρνησης, οι ναζί μπορούν να αυξάνουν το ακροατήριό τους.

Το κρίσιμο ζήτημα σε όλα τα παραπάνω είναι το εξής: ποιά είναι η σχέση της έννοιας της πατρίδας και των συμφερόντων της εργατικής τάξης στην Ελλάδα του 2013; Η απάντηση είναι: "καμία". Παρατηρούμε ότι, παρόλη την φιλολογία περί "κατοχής", "κακής Γερμανίας" κλπ στην Ελλάδα υπάρχει μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών που έχουν τεράστια αποθέματα πλούτου και συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους μέσω ιδιωτικοποιήσεων και "δωρεών" από το κράτος την ίδια στιγμή που ο κατώτατοςμισθός ολοένα και μειώνεται και νοσοκομεία και σχολεία ολοένα και κλείνουν. Αυτή τη στιγμή δηλαδή, στην Ελλάδα, υπάρχει μια κραυγαλέο φαινόμενο ταξικών αντιθέσεων την ίδια στιγμή που η πατρίδα, όσο και αν προσπαθεί να την "αλλάξει" ο καθένας σαν έννοια κατά το δοκούν, υποδεικνύει κοινά συμφέροντα και κοινό σκοπό ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες. Και αυτό είναι ιδιαίτερα προβληματικό, τη στιγμή που ένα σημαντικό κομμάτι το οποίο ανήκει στην εργατική τάξη της Ελλάδας είναι μετανάστες, ειδικά ότι στην ιστορία έχουμε περιπτώσεις που το πιο μαχητικό κομμάτι του εργατικού κινήματος αποτελούταν ακριβώς από μετανάστες (π.χ. Η.Π.Α τη δεκαετία του '30).

Συνοψίζοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων η χρήση της έννοιας της πατρίδας απλά βοηθάει στην απόκρυψη της ταξικής αντίθεσης στην Ελλάδα του 2013. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι ναζί της Χρυσής Αυγής μπορούν και λατρεύουν να την χρησιμοποιούν: πίσω από την επιχειρηματολογία τους κρύβεται το σχήμα "για το καλό της πατρίδας, για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να κερδοφορούν οι ελληνικές επιχειρήσεις με όποιο κόστος για τους εργαζόμενους" (βλ. τη στάση τους για εφοπλιστές στη Βουλή και στο Πέραμα, για μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές κ.α.)

Έχοντας πει αυτά και επιστρέφοντας στον Μαρξ, το ζήτημα των μαρξιστών και της Αριστεράς είναι να "αλλάξει τον κόσμο" και να "σταματήσει την εκμετάλλευση". Και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι οι εργατικοί αγώνες, και η ανάδειξη και η όξυνση των "ταξικών αντιθέσεων". Όποια οργανωμένη δύναμη της αριστεράς δεν το κάνει αυτό ή δεν θέλει, ή δεν θα καταφέρει ποτέ να συμβάλλει στην αλλαγή του κόσμου.


Tuesday, November 19, 2013

Η ένταση και το διπλό νόημα του Πολυτεχνείου

"Aφού έχει αθηναϊκές πινακίδες"
Πριν 2 μέρες, κυκλοφόρησε ένα βίντεο από τον enikos.gr το οποίο είχε τίτλο " Ένταση στα Εξάρχεια". Το βίντεο αυτό έδειχνε αστυνομικούς της ομάδας ΔΕΛΤΑ να πετάνε χημικά, να σπάνε την βιτρίνα μιας καφετέρειεας στα Εξάρχεια, να προχωρούν σε προσαγωγές και ξυλοδαρμούς έκπληκτων ανθρώπων που έπιναν καφέ ή απλώς τύχαινε να βρίσκονται κοντά. Ο λόγος, απ' ότι φαίνεται στο βίντεο, κάποια ειρωνικά (ούτε καν υβριστικά) σχόλια προς τους αστυνομικούς την ώρα που έκαναν πασαρέλα, όπως λέει και ο Χαρούλης, μπροστά από την πλατεία Εξαρχείων. Και είπαμε, εκπρόσωποι της έννομης τάξης είναι, δεν είναι και μαλάκες να ανέχονται και ειρωνικά σχόλια. Ποιός είσαι ρε φίλε, εσύ που θα ειρωνευτείς τον εκπρόσωπο της έννομης τάξης;

Ενώ το εν λόγω βίντεο λοιπόν ήταν αρκετά αποκαλυπτικό, ο τίτλος του ήταν τελείως άστοχος. Ποιο εύστοχος τίτλος ήταν αυτός ενός βίντεο που απεικόνιζε το ίδιο περιστατικό και κυκλοφόρησε αργότερα. Ο τίτλος του δεύτερου βίντεο ήταν "Αστυνομική τρομοκρατία στα Εξάρχεια".

Γιατί αυτό που φαίνεται στο βίντεο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας (sic), ένα περιστατικό κατάχρησης εξουσίας, μία εγκληματική ενέργεια η οποία γίνεται καθ' ανοχή (και καθ' υπόδειξη) της κυβέρνησης.
Ένα περιστατικό αστυνομικής τρομοκρατίας το οποίο έχει άμεση σχέση με τον ρόλο, τον τρόπο εκπαίδευσης των ΔΕΛΤΑ και με τις οργανικές τους και ιδεολογικές τους σχέσεις με τους ναζί της Χρυσής Αυγής.

Το περιστατικό (προφανώς) και για άλλη μια φορά, δεν είναι μεμονωμένο. Να υπενθυμίσω το ξεραμένο αίμα από ξυλοδαρμό διαδηλωτών σε κρατητήριο της ΓΑΔΑ, όπως είχε αναφερθεί σε μαρτυρία ενός προσαχθέντα της 17ης Νοέμβρη. Να υπενθυμίσω επίσης τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών από ΜΑΤ στην Κέρκυρα την ίδια μέρα, την λυσσασμένη επίθεση που έγινε σε διαδηλωτές της Πάτρας με χημικά αλλά και γκλοπιές η οποία οδήγησε ένα μεγάλο κομμάτι της πορείας από το κέντρο στην Ηρώων Πολυτεχνείου (και γέννησε ερωτήματα για τις διαθέσεις δημιουργίας και άλλων νέων ηρώων Πολυτεχνείου από πλευράς της αστυνομίας). Παρόμοια περιστατικά υπάρχουν σε κάθε επέτειο της 17ης Νοέμβρη, εδώ και σαράντα χρόνια. Τρία ονόματα νεκρών από αστυνομική βία σε πορείες Πολυτεχνείου, Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, θα φωτίζουν πάντοτε το γεγονός αυτό.

Την πλειοψηφία των 40 επετείων του Πολυτεχνείου γίνεται μια προσπάθεια το Πολυτεχνείο να παρουσιαστεί ως "εθνική εορτή": τα σχολεία γιορτάζουν, οι κυβερνώντες θλίβονται, στα σχολεία οι μαθητές τραγουδούν Θεοδωράκη, οι κυβερνώντες δακρύζουν. Πολλές φορές βγάζουν φανφαρώδεις λόγους για την "δημοκρατία" και την "μαύρη επταετία".

Όμως εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε την αλήθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" που διατυπώθηκε μετά την επταετία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ίδρυση των ΜΑΤ έγινε μετά το τέλος της χούντας κατ' εντολή του Καραμανλή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Πολυτεχνείο δεν εορταζόταν επίσημα για πολλά χρόνια αργότερα και ότι κάποτε η 17 Νοέμβρη στα σχολεία ήταν ακόμη μία μέρα που είχες "γλώσσα, γλώσσα, μαθηματικά..". Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πορείες του Πολυτεχνείου απαγορευόταν να περάσουν μπροστά από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτέλεσμα της παρουσίας της αστυνομάις στις πορείες ήταν οι Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την δράση της ΟΝΝΕΔ το '80 και το '90, τους Rangers, τον Τεμπονέρα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Γρηγορόπουλο, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που απλώς έπιναν καφέ στα Εξάρχεια την Κυριακή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ουσιαστική "αποχουντοποίηση" ποτέ δεν έγινε και ότι χουντικοί ή ιδεολογικά παιδιά της χούντας, άνθρωποι που κάποτε κυνηγούσαν αριστερούς με τσεκούρια και μαχαίρια (ή το κάνουν ακόμη και σήμερα), βρίσκονται τώρα εντός Βουλής και προσπαθούν να παρουσιαστούν ως "θύματα της αριστερής τρομοκρατίας" ή είναι τοποθετημένοι ακόμη και σε κυβερνητικές θέσεις.

Και όσο τα πράγματα προσπαθούν να "συμψηφιστούν", η αστυνομική βία να αποκαλείται ένταση και ο ξυλοδαρμός διαδηλωτών "επεισόδια" από καθεστωτικά ΜΜΕ και κάθε λογής παπαγαλάκια πρέπει να θυμόμαστε το εξής: Στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το '73 η μόνη οργανωμένη δύναμη, ήταν η αριστερά. Η μόνη οργανωμένη δύναμη που φώναζε "Κάτω η χούντα" και "ψωμί - παιδεία - ελευθερία" ήταν η αριστερά. Οι υπόλοιποι δεν είχαν καν πρόβλημα με το καθεστώς, κάποιοι δε, επωφελήθηκαν κιόλας (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε).

Το Πολυτεχνείο, όπως κάθε έννοια στην διαλεκτική, είχε δύο όψεις: από την μία  ήταν η επιθυμία για ελευθερία και ίση κοινωνία, οι προκυρήξεις, τα συνθήματα, το ραδιόφωνο, η εξέγερση. Από την άλλη ήταν τα οικονομικά σκάνδαλα, η καταπίεση, η ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης, οι βασανισμοί, η αστυνομική τρομοκρατία.

Και εδώ και 40 χρόνια, η αριστερά, οι "από κάτω", είναι αυτοί που γιορτάζουν τις 3 μέρες της κατάληψης του '73. Το κράτος και η αστυνομία είναι αυτοί που γιορτάζουν τα 7 χρόνια που προηγήθηκαν. Αλλά, απ' ότι φαίνεται, και τα χρόνια που ακολούθησαν.

(Βίντεο εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=0IZzkbSqvXo&feature=share )




Wednesday, September 25, 2013

Φασισμός & Κράτος: τί μέλλει γενέσθαι με την Χρυσή Αυγή;



Είναι γεγονός πως οι φασιστικές οργανώσεις ανά την ιστορία λειτουργούσαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ανεξάρτητα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, παρά την αποδεδειγμένη συνεργασία τους. Αυτό συμβαίνει για τον εξής απλό λόγο: πέρα από τους καιροσκόπους, τα λαμόγια, τους ανθρώπους της νύχτας, τους κρατικούς πράκτορες και γενικότερα αυτούς που τα "παίρνουν" χοντρά από τους επιχειρηματίες, οι φασιστικές (ή ναζιστικές) οργανώσεις λόγω της φαινομενικά "αντισυστημικής" ρητορίας τους περί "προδοτών πολιτικών" και "σάπιου συστήματος" και "κέντρων συνομωσιών", και η προώθηση νοοτροπιών όπως ο αντισημισμός, η μισαλλοδοξία και ο μιλιταρισμός, προσελκύουν στις τάξεις τους και αγνούς ιδεολόγους μαχαιροβγάλτες. Εγκληματίες "ριζοσπάστες" που τα πιστεύω τους εμπεριέχουν, μεταξύ τον άλλων τον ρατσισμό κάθε είδους και στο μίσος τους προς την αριστερά και γενικά τις οργανωμένες εκφράσεις της εργατικής τάξης (σωματεία, συνδικάτα κλπ). Εγκληματίες που δεν θα διστάσουν να κάνουν τα πιστεύω τους πράξη μέσω των εφόδων του παραστρατιωτικού μέρους των φασιστικών οργανώσεων.

Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις μεθόδους μέσω των οποίων χτίζονται οι φασιστικές οργανώσεις αυτές: στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ερωτήσεις  του τύπου "μήπως ο εγκληματίας μιλούσε σπαστά ελληνικά;" που άρχισαν να γίνονται στα τέλη της δεκαετίας του '90, τα "ψηφοδέλτια" που τα γραφεία του ΠαΣοΚ και της Ν.Δ. έδωσαν "δωρεάν" στη Χρυσή Αυγή για προηγούμενες ευρωεκλογές (σύμφωνα με το βιβλίο του πρώην υπαρχηγού της Χάρη Κουσουμβρή"), τα μυστήρια αποθέματα των ταμείων της εν λόγω ναζιστικής οργάνωσης που ξεπερνούσαν τις συνδρομές των μελών(σύμφωνα πάλι με το ίδιο βιβλίου του ίδιου συγγραφέως), την παρουσία του Μιχαλολιάκου σε εκπομπή του Πρετεντέρη πολλά χρόνια πριν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης τις πιο πρόσφατες δηλώσεις περί "ανακατάληψης των πόλεών μας από τους λαθρομετανάστες" που έγιναν από  τον Σαμαρά το 2012, όπως και περί "διωγμού των παιδιών των λαθρομεταναστών που κλέβουν τις θέσεις των Ελλήνων από τους παιδικούς σταθμούς" που έγιναν και από τον τωρινό πρωθυπουργό της χώρας αλλά και από τον Παναγιώταρο της Χρυσής Αυγής. Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε το 46% και 50.7% που έχει η Χρυσή Αυγή εκλογικά στις δυνάμεις των ΥΜΕΤ-ΜΑΤ και Ζ-ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις δηλώσεις διάφορων πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας και προβεβλημένων δημοσιογράφων σχετικά με το πως η "Χρυσή Αυγή" δεν είναι κίνδυνος, σε αντίθεση με την αριστερά, την εξίσωση επιθέσεων σε μετανάστες με την εξίσωση επιθέσεων σε ντουβάρια, και το κατά πόσο  η Χρυσή Αυγή "ικανοποιεί ανάγκες του κόσμου και για αυτό υπάρχει" (βλ. νεόκοπο "αντιφασίστα" Λοβέρδο)

 Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως λίγες μέρες πριν, δεν υπήρχε ούτε ιδέα αμφισβήτησης της "νομιμότητας της Χρυσής Αυγής", ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ μιας και η Χρυσή Αυγή εξέφρασε ένα "κομμάτι του λαού". Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως λίγες μέρες πριν, η Χρυσή Αυγή και τα μέλη της προσπαθούσαν να "νομιμοποιηθούν" και να παρουσιαστούν είτε ως "τα καλά παιδιά", είτε ως ένα άκρως φυσιολογικό κομμάτι της κοινωνίας μας, μέσω υπερπροσπαθειών  "έγκριτων δημοσιογράφων" και εκπομπών: βλ. την περίπτωση του κομιστή Θέμου (μέσω της εκπομπής του και της εφημερίδας του) όπως και την περίπτωση του STAR με τους χαριεντισμούς περί της προσωπικής ζωής του Κασιδιάρη. Οι δηλώσεις δε "μεγάλων καλλιτεχνών του μουσικού στερεώματος" (βλ. Πλούταρχος, Γαϊτάνος, Σφακιανάκης) επικουρούσαν πλήρως  αυτή την προσπάθεια.

Και "ξαφνικά" ερχόμαστε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Δηλαδή καθόλου "ξαφνικά". Αλλά ως "ξαφνική" παρουσιάστηκε η δολοφονία από την κυβέρνηση που "εξεπλάγη" όπως και τα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση και το σύνολο των δημοσιογράφων των "έγκριτων εφημερίδων" παρά την καλή πληροφόρηση που έχουν λόγω επαγγέλματος, μάλλον δεν γνώριζαν ότι η Χρυσή Αυγή διατηρεί τάγματα εφόδου και πραγματοποιεί δολοφονικές επιθέσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να κάνω μια σημείωση: ακούστηκαν πολλές θεωρίες σχετικά με τις αιτίες της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Μία εξ' αυτών υποστήριζε ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα υπεδείχθη από την κυβέρνηση χωρίς γνώση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, μιας και η Χρυσή Αυγή είναι πλήρως ελεγχόμενη δράση, αθώωντας έτσι εν μέρει την "ηγεσία" της Χρυσής Αυγής. Αιτία που υποστηρίζει αυτή την άποψη, εμφανίζεται η ανάγκη της Νέας Δημοκρατίας να "καταπολεμήσει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής". Πέρα από την επικινδυνότητα της,  (λόγω του ότι όντως μπορεί να αθωώσει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής) αυτή η άποψη είναι παντελώς λάθος. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συμβαίνει αυτό:  Πρώτον, αυτή η άποψη αγνοεί τη δομή της Χρυσής Αυγής: η αυστηρή ιεραχία των φασιστικών οργανώσεων, δεν επιτρέπει στους "ιδεολόγους στρατιώτες" τους να κάνουν κάτι χωρίς την έγκρισή του "ανώτερού τους". Δεύτερον, οι φασίστες (και οι Χρυσαυγίτες συγκεκριμένα) είθιστε να κάνουν επιθέσεις σε αριστερούς - το να πεθάνει ένας εξ' αυτών είναι κάτι που και οι ίδιοι θέλουν πολύ. Τρίτον, η Χρυσή Αυγή πολύ απλά δεν είναι πλήρως ελεγχόμενη από τη Νέα Δημοκρατία (ανεξάρτητα το αν είναι αληθές ότι τον θάνατο του Παύλου Φύσσα τον επιθυμούσε ενδεχομένως και η Νέα Δημοκρατία): το γιατί εξηγήθηκε εκτενώς στην πρώτη παράγραφο. Τέταρτον, η αντίδραση που θα ξεσπούσε μετά από την δολοφονία ενός γνωστού αντιφασίστα μουσικού ήταν κάτι που σίγουρα η κυβέρνηση δεν μπορούσε εκ των προτέρων να προβλέψει ότι θα μπορεί να ελέγξει.

Γενικά πολλά μπορούν να ειπωθούν σχετικά με τον λόγο που πέθανε ο Παύλος Φύσσας. Όμως φυσικά, τίποτα από όσα θα ειπωθούν δεν μπορούν να είναι παρά υποθέσεις. Αυτό που έχει σημασία να εξεταστεί είναι τό τι συμβαίνει (και μπορεί να συμβεί) μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Σε αυτό το σημείο η σημείωση τελειώνει.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που "εξεπλάγησαν" εμφανίστηκαν με πρωτόγνορα αντιφασιστικό λόγο. Εκεί που μιλούσαν για νόμιμο "κόμμα" άρχισαν να μιλούν για νεοναζί. Εκεί που έβρισκαν άτομα που εξέφραζαν "τις ανάγκες" του κόσμου βρήκαν "ετοιμοπόλεμους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς". Εκεί που σιωπούσαν μπροστά στα απάνθρωπα εγκλήματα που συντελούσαν τα τάγματα εφόδου, άρχισαν να τα εκθέτουν με αποτροπιασμό για την ύπαρξή τους. Βέβαια όλα αυτά δεν ήρθαν έτσι απλά από μόνα τους, μιας αρχικά έγινε η συνήθης προσπάθεια ο πολιτικός χαρακτήρας της δολοφονίας να καλυφθεί: ο ΣΚΑΪ βιάστηκε να μιλήσει αρχικά για οπαδικές, έπειτα για προσωπικές διαφορές και συνέχισε λέγοντας ότι ο δολοφόνος ήταν "πρώην αριστερός" που μπήκε στην Χρυσή Αυγή για τα λεφτά. Όμως αφενός η είδηση από μόνη της ήταν τόσο ξεκάθαρη (ο ίδιος ο δολοφόνος παραδέχθηκε ότι ήταν χρυσαυγίτης), αφετέρου το σοκ και η αντίδραση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που ο ΣΚΑΪ αναγκάστηκε να "αλλάξει γραμμή". Έτσι η κύρια προσέγισση της δολοφονίας έγινε  το κρίμα, το κλάμα και ο οδυρμός για το αδικοχαμένο παλικάρι, από την μία και ο αποτροπιασμός με την δράση της αριστεράς, την οποία μας θύμισε η δολοφονία καθώς αυτά τα δύο πράγματα τελικά εξισώνονται (και όλα αυτά από έγκριτα και "καλά ανεξάρτητα site βλ. protagon.gr , ή από πολιτικούς προερχόμενους από τον χώρο του ΠαΣοΚ, της ΔΗΜΑΡ ή από το πιο ακροδεξιό κομμάτι της ΝΔ), από την άλλη.

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται ο Σαμαράς, παράλληλα με τα ΜΜΕ και εμφανίζει την προαναφερθείσα στάση: μιλάει για νεοναζί που δεν θα επιστρέψουν στην "χώρα μας" όσο και αν το θέλουν και "κηρύσσει" πόλεμο στη Χρυσή Αυγή. Μέσα σε λίγες μέρες, δυό φασίστες φυλακίζονται, γίνονται έλεγχοι σε γραφεία της Χρυσής Αυγής και αστυνομικά τμήματα, αστυνομικοί ξηλώνονται λόγω σχέσεων με τη Χρυσή Αυγή. Την ίδια στιγμή όλο και περισσότερα δημοσιεύματα - μαρτυρίες μελών βγαίνουν στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας το "κρυφό πρόσωπο"  της Χρυσής Αυγής.

"Τί συμβαίνει;", θα αναρωτηθεί κάποιος. "Ανακάλυψαν τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση ότι οι Χρυσαυγίτες είναι εγκληματική συμμορία, και αποφάσισαν να τους διαλύσουν;" Η απάντηση είναι προφανής. Η "ταχύτητα" με την οποία "έδρασε" η αστυνομία και η κυβέρνηση, όπως και τα ΜΜΕ έδειξε ότι όλοι γνώριζαν ήδη ακριβώς τί συνέβαινε. Η αδράνειά της κυβέρνησης σε προηγούμενα περιστατικά επιθέσεων και εγκλημάτων από φασίστες, όπως και η επιμονή των ΜΜΕ να μην τα φέρνουν στο φως της δημοσιότητας, έδειξε ότι όχι μόνο ήξεραν αλλά δεν ήθελαν να κάνουν κάτι για αυτό.

"Τότε τί; Μήπως όντως ο Σαμαράς βρήκε ευκαιρία να διαλύσει τη Χρυσή Αυγή, μιας και παρουσίαζε τεράστια εκλογική άνοδο; Μήπως θέλει να φανεί ως η μόνη δεξιά εναλλακτική, σκληρή και φιλελεύθερη ταυτόχρονα;" Σε αυτό το ερώτημα απαντάει το εξής: έχει ήδη εξηγηθεί ότι το "σύστημα" στρώνει το έδαφος και εκτρέφει οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή. Όμως γιατί το κάνει αυτό; Η απάντηση είναι ότι το σύστημα χρειάζεται οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή σε καιρούς κρίσης. Και αυτό πολύ απλά γιατί σε καιρούς κρίσης, ο κόσμος αγανακτεί και αρχίζει και αρχίζει να αμφισβητεί το υπάρχον καθεστώς. Όταν οι μισθοί πέφτουν και ο κόσμος απολύεται είναι πολύ πιο εύκολο για τον κόσμο να οργανωθεί σε σωματεία και συνδικάτα και να απεργήσει ή να διαδηλώσει για τα δικαιώματά του. Έτσι, η εκάστοτε κυβέρνηση που στόχο έχει ουσιαστικά να μειώσει τους μισθούς όσο γίνεται προκειμένου οι επιχειρηματίες που εξυπηρετεί να "βγουν από την κρίση" προσπαθεί να εμποδίσει αυτή την κατάσταση και να αντιμετωπίσει τις οργανωμένες μορφές των εργατικών διεκδικήσεων (και άρα και την αριστερά που είναι ένα μεγάλο κομμάτι τους). Σε αυτά τα πλαίσια, οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή γίνονται ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο: αφενός λειτουργούν ως σάκοι "αποσυμπίεσης της αγανάκτισης", μιας και στρέφουν τον κόσμο σε "εχθρούς όπως οι "λαθρομετανάστες" και η αριστερά, και ποτέ στους επιχειρηματίες και στις κυβερνήσεις τους οποίους και στηρίζουν, παρά τον "αντισυστημικό" τους λόγο (μην ξεχνάτε τη στήριξη των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας για Έλληνες τα οποία "βρίσκουν δουλειά" για 14 ευρώ μεροκάματο). Αφετέρου καλλιεργούν το μίσος και το στρατιωτικό τους κομμάτι στρέφεται ενάντια στο οργανωμένο κομμάτι του κινήματος (βλ. δηλώσεις περί των "κομμουνιστών που διώχνουν τους εφοπλιστές μας από το Πέραμα και δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά" όπως και την επίθεση που έγινε στα μέλη του ΚΚΕ, αλλά και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα).

Σε καιρούς μνημονίου και έντασης της κυβερνητικής επίθεσης σε οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως συμβαίνει τώρα με τις απολύσεις και ττην διάλυση που συντελείται σε υγεία και παιδεία ,η κυβέρνηση έχει ανάγκη μία οργάνωση σαν τη Χρυσή Αυγή η οποία αφενός θα τρομοκρατεί τον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους και αφετέρου θα τροφοδοτεί εκείνη την φωνούλα που λέει "υπάρχουν και χειρότερα".

"Και άρα, τί θα γίνει;" Το τί μπορεί να ακολουθήσει δεν είναι σίγουρο, μιας και απ' ότι φαίνεται και από την διαφορά των δηλώσεων που έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν από τους εκάστοτε εκπροσώπους, το αστικό μπλοκ (βλ. δηλώσεις Μπάμπη Παπαδημητρίου περί "πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής" και Πορτοσάλτε στον Κασιδιάρη "κάντε τους να μην σας πιάνουν στο στόμα σας) αλλά και η Χρυσή Αυγή η ίδια (βλ. εκκλήσεις Ουρανίας Μιχαλολιάκου στα μέλη της ναζιστικής οργάνωσης περί "μη - υποχώρησης") φαίνεται να μην έχουν  "ενιαία στρατηγική" για το μέλλον.

Το μόνο σίγουρο είναι το εξής: Ο Σαμαράς αποκλείεται να διαλύσει τη Χρυσή Αυγή. Το πολύ - πολύ να κάνει κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού, υποχρεωμένος καθώς είναι από την αντίδραση που έχει προκαλέσει η Χρυσή Αυγή στην κοινωνία.Η Χρυσή Αυγή από την άλλη, επίσης  λόγω των πιέσεων ίσως κάνει κάποιες "επίσημες υποχωρήσεις" (βλ. κλεισίματα γραφείων, τα οποία μπορεί είτε να είναι ουσιαστικά λόγω αποχώρησεων μελών είτε ακόμη και να γίνονται "για τα μάτια του κόσμου"). Επίσης είναι αρκετά πιθανό να έχει απώλειες μελών και ψηφοφόρων: είτε αυτοί είναι ψηφοφόροι που δεν "γνώριζαν" (γιατί με τις προηγούμενες δολοφονίες δεν είχε γίνει τόσος σάλος) είτε ακροδεξιοί που δεν επικροτούν τη δολοφονία Ελλήνων, είτε αγνοί ναζιστές οι οποίοι μεν μισούν τους αριστερούς αλλά μετά τις "αποκαλύψεις" δημοσιευμάτων περί συναλλαγών που είχε η Χρυσή Αυγή με Πακιστανούς απογοητεύτηκαν, είτε άνθρωποι που απλώς φοβούνται τις αντιδράσεις του κόσμου. Η Χρυσή Αυγή όμως θα συνεχίσει όμως να διατηρεί θύλακες στην αστυνομία και στον στρατό, όπως και την παραστρατιωτική δομή της. Και πιθανώς η όλη κατάσταση να συσπειρώσει τα πιο σκληροπυρηνικά και "πιστά" μέλη της. Η τόσο χρήσιμη για το καθεστώς δράση του μηχανισμού της θα συνεχίσει, είτε μέσα είτε έξω από τους κρατικούς θύλακες που διατηρεί, είτε έχει την ταμπέλα "Χρυσή Αυγή", είτε όχι (ήδη είχαμε μια περίπτωση μαχαιρώματος μετανάστη στο Κερατσίνι, με δράστες "άγνωστης ταυτότητας").

Επίσης σίγουρο είναι ότι ο Σαμαράς δεν κάνει ό,τι κάνει τυχαία, απλώς και μόνο για να προσπαθήσει να "σβήσει την οργή του κόσμου". Μέσα από όλες αυτές τις εξελίξεις, η κυβέρνηση εμφανίζεται ο απόλυτος τηρητής της νομιμότητας. Μαζί με το "κυνήγι" της Χρυσής Αυγής, εκτελείται και ένα άλλο "κυνήγι": αυτό που γίνεται μέσω της προπαγάνδας των δύο άκρων. Την ίδια στιγμή που ο Σαμαράς εκφωνεί "αντιφασιστικούς λόγους", "φίλοι" και νυν και πρώην "συμμαχοί του" (βλ. Τζήμερο, Μπίστη), κάνουν δηλώσεις σχετικά με το πόσο επικίνδυνο είναι το άλλο άκρο, αυτό που "κάνει επεισόδια και πετάει μολότωφ", αυτό που "έκαψε την Marfin", αυτό που κάνει "απεργίες". Φυσικό συμπέρασμα που προκύπτει από όλα τα παραπάνω, είναι ότι οι πορείες ενάντια στο φασισμό και στην κυβέρνηση είναι καταδικαστέες, και ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι ο μόνος εγγυητής της δημοκρατίας και της νομιμότητας.

Και για να τελειώνω σχετικά με την μελλοντολογία, θα αναφέρω το εξής ενδιαφέρον ιστορικό παράδειγμα:

Ο περίφημος Μάης του '68, στην Ιταλία λόγω της φύσης της εκεί εργατικής τάξης, επέφερε και μεγάλους σκληρούς εργατικούς αγώνες. Αγώνες τόσο σκληρούς, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι η προοπτική της επανάστασης ήταν ορατή. Στον αντίποδα αυτών, ήταν η δράση των φασιστικών οργανώσεων αλλά και η "άτυπη" κυβερνητική τρομοκρατία. Το '69, μέσα σε έναν χρόνο 10.000 εργάτες παραπέμθηκαν σε δίκες. Η κυβέρνηση, η οποία συνεργαζόταν με την μαφία, χρησιμοποίησε πέρα από την καταστολή και τρομοκρατία, πραγματοποιώντας η ίδια, για παράδειγμα, βομβιστικές επιθέσεις. Για τις επιθέσεις αυτές στοχοποιούσε αριστερούς και αναρχικούς (η ύπαρξη των Ερυθρών Ταξιαρχιών, τρομοκρατικής οργάνωσης της έδινε το έδαφος να το κάνει). Σε αυτές τις συνθήκες, και για να αντιμετωπιστεί "ο κίνδυνος του φασισμού" το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας συμμετείχε σε κυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες, ακροδεξιό κόμμα, το οποίο και προφανώς και ήταν και προηγουμένως στην κυβέρνηση  (Η συγκυβέρνηση είχε ως αποτέλεσμα την καταβαράθρωση της αριστεράς και την ολοσχερή διάλυση του εργατικού κινήματος) Ο Αντρεόττι, πρωθυπουργός, διατηρούσε προσωπικές σχέσεις με την μαφία, παρόλα αυτά σε κάθε δημόσιο λόγο του την αποκήρυσσε.

Οι ομοιότητες με το σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη γεγονότα όπως τους πρόσφανους αγώνες και τις απεργίες διαρκείας που έχουν ξεσπάσει τώρα, τις συλλήψεις που έχουν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν στις Σκουριές, το άρθρο του Μπίστη περί "θεωρίας των άκρων", τις εκκλήσεις Τατσόπουλου (και λοιπών μελών του ΠαΣοΚ περί "αντιφασιστικού μετώπου του Συνταγματικού Τόξου"),την κοινή επίθεση αστυνομίας και φασιστών σε αντιφασίστες στην πορεία μια μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις παράλληλες δηλώσεις του Σαμαρά περί "πάταξης των νεοναζί', τη σύλληψη μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή έγραφαν αντιφασιστικά συνθήματα στους τοίχους, την αποκαθήλωση της ταμπέλας των γραφείων της Τ.Ο. Νίκαιας και την σημερινή επίθεση, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Thursday, September 19, 2013

Ποιός είναι ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα;


"Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω απ'την Κική και την Κοκό,
ποια να διαλέξω;"
Στο internet έχει εδώ και μια μέρα κυκλοφορήσει ένα δημοσίευμα με τίτλο "Αυτός είναι ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα". Στο εν λόγω δημοσιεύματα αποκαλύπτονται τα στοιχεία του χρυσαβγίτικου καθάρματος που μαχαίρωσε τον 34χρονο αγωνιστή , Παύλο Φύσσα, πριν 2 μέρες.
Ο τίτλος του δημοσιεύματος αυτού όμως είναι λάθος. Ή καλύτερα, εν μέρει λάθος.
Ο φασίστας που συνήθως εικονίζεται σε αυτά τα δημοσιεύματα είναι προφανώς εκείνος ο οποίος μαχαίρωσε μέχρι θανάτου του Παύλου Φύσσα. Όμως δεν είναι, ή δεν είναι μόνο, αυτός ο δολοφόνος του.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι όλα τα μέλη της Χρυσής Αβγής.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι και η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα που την καλύπτουν και την προστατεύουν.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι η κυβέρνηση (και η κάθε κυβέρνηση) που υιοθετεί (και υιοθετούσε) καθημερινά την ατζέντα της, σκέφτεται σοβαρά τη συνεργασία μαζί της και της δίνει πάτημα με κάθε μέτρο που ενισχύει την φτώχεια και την ανεργία.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι όλοι οι "δημοσιογράφοι" και τα καθεστωτικά ΜΜΕ που όταν ακούνε κάτι κακό για τη Χρυσή Αβγή υποδεικνύουν ως αντίστοιχό της την αριστερά και τους αντιεξουσιαστές κάνοντας λόγο για "άκρα" και εξισώνοντας τις απεργίες και τα σπασίματα τραπεζών με τις δολοφονίες μεταναστών και ντόπιων.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι και όλα εκείνα τα μίζερα "φιλήσυχα" ανθρωπάκια που θα συνεχίσουν να στηρίζουν τους νεοναζί εκλογικά έχοντας πλήρη γνώση του ότι είναι μια εγκληματική συμμορία που δολοφονεί, απλώς και μόνο ελπίζοντας να "καθαρίσει ο τόπος" προκειμένου η ζωή τους να μην διαταρραχθεί άλλο.

Δολοφόνος του Παύλου Φύσσα είναι και το σύστημα που ανέκαθεν προετοιμάζει το έδαφος για τον φασισμό και "χτίζει" οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αβγή όταν βρίσκεται σε κρίση.

Όλοι αυτοί είναι δολοφόνοι. Και δεν είναι μόνο δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα. Είναι δολοφόνοι κάθε μετανάστη που σκοτώνεται από τους συνοριοφύλακες ή στην Ελλάδα από φασίστες. Είναι δολοφόνοι κάθε ντόπιου που σκοτώνεται εν ώρα εργασίας. Είναι δολοφόνοι κάθε αγωνιστή που πέθανε απλώς επειδή τόλμησε να τους πει "όχι" . Είναι εν δυνάμει δολοφόνοι κάθε άστεγου, κάθε άνεργου, κάθε φτωχού από όποια χώρα και αν προέρχεται. Είναι εν δυνάμει δολοφόνοι όλων μας γιατί θέλουν να μας καταντήσουν έτσι. Και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να συνεχίσουν να σκοτώνουν.

Wednesday, September 11, 2013

Είναι η κυβέρνηση, ηλίθιε!


Δεν είναι λαϊκισμός. Είναι η πραγματικότητα και έχει άμεση σχέση με την
ζωή και την επιβίωσή μας. 

Από το τέλος του καλοκαιριού και έπειτα βρίσκεται σε εξέλιξη μια ευρέως  φάσματος και τεράστιας έντασης επίθεσης της κυβέρνησης στο λεγόμενο "κοινωνικό κράτος" (όποια υπόσταση και αν είχε αυτό στην Ελλάδα, τέλος πάντων). Η επίθεση αυτή επικεντρώνεται κυρίως σε δύο τομείς - πυλώνες της ζωής ενός ανθρώπου: στην υγεία και στην παιδεία. Σε τίτλους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει ένα πλαίσιο απολύσεων/κλεισίματων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (και νοσοκομείων)/εντατικοποίησης της εκπαίδευσης με σκοπό την κερδοφορία του κεφαλαίου (aka. των μεγάλων επιχειρήσεων, πέρα από τη φιλολογία περί εξόφλησης χρεών της πατρίδας που και αυτό περί του κατά πόσο θα κερδίσει ή καλύτερα δεν θα πληρώσει το κεφάλαιο πρόκειται μιας και τους κατά καιρούς"δανεισμούς" αυτό τους καρπωνόταν και συνεχίζει να τους καρπώνεται).Το σχήμα αυτό, με λογικές συνεπαγωγές αναλύεται ως εξής: διαθεσιμότητες/καταργήσεις οργανικών θέσεων -> αύξηση ανεργίας -> δημιουργία ενός φτηνού εργατικού δυναμικού που βάση των ήδη διαλυμένων συλλογικών συμβάσεων δεν θα μπορεί να διεκδικεί τίποτα (και θα δουλεύει/εκπαιδεύεται θεραπεύεται σε νοσοκομεία/φροντιστήρια/πανεπιστήμια - επιχειρήσεις - μιλάμε για τρελά λεφτά δηλαδή). Με τις εντατικοποιήσεις, για τους λίγους τυχερούς (που έχουν τα απαιτούμενα χρήματα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους - λέγε με φροντιστήρια στη δευτεροβάθμια, δίδακτρα στην τριτοβάθμια κλπ.) θα υπάρχει και η ευκαιρία αναβάθμισης σε καλύτερα καταρτισμένο φτηνό εργατικό δυναμικό. Προφανώς και το νέο κύμα της επίθεσης είναι συνέχεια της καθιερωμένης, εδώ και λίγα χρόνια φθινοπωρινής επίθεσης  (βλ. το 2011 με το νόμο Διαμαντοπούλου πανεπιστήμια το 2012 με τις απολύσεις στους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων και στους ΠΟΕ - ΟΤΑ κ.α.)  και δένει άψογα με τα προηγούμενα κύματα επιθέσεων των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων.

Καιρό τώρα, η αριστερά (κυρίως) μιλούσε για "κινεζοποίηση" της Ελλάδας (βλ. προσέγγιση συνθηκών εργασιών και γενικά διαβίωσης της Κίνας). Αν και δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο αυτό είναι ρατσιστικό, μπορούμε πλέον ρεαλιστικά να λέμε ότι η "κινεζοποίηση" έχει μπει για τα καλά μπρος.

Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που επικρατεί (βάλε ότι ο κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί φόρους επί φόρων, μειώσεις επί μειώσεων και δεν είναι και πολύ στα καλά του) οι καθηγητές στα σχολεία (που απολύονται δεν ξέρουν και αυτοί πόσοι) καθώς και οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων  (1756 μονάχα εδώ πέρα) αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα μέσο αντίστασης, το οποίο έχει απαγορευτεί εδώ και έναν χρόνο στην Ελλάδα: την απεργία.

Και, ενώ, ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου (ειδικά στους κλάδους που πλήττονται) τους στηρίζει αφενός γιατί καταλαβαίνει "τί εστί βερύκοκο" (που είπε και ο σοφός Άδωνις) και επειδή μαζί με τις απολύσεις η κυβέρνηση αποφάσισε να "περάσει" και το "Νέο Σχολείο" που επηρρεάζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (τους μαθητές και τους γονείς τους που κομμάτι τους στηρίζει τον αγώνα των εκπαιδευτικών), σε αυτή την έσχατη προσπάθεια που κάνουν οι καθηγητές προκειμένου να μην τους πάρουν και τα σώβρακα (και μετά τους πετάξουν και στο δρόμο) υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι κόσμου που βλέπει τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Είναι ένα κομμάτι του κόσμου, που καλά σμιλεμένο από τα 30 χρόνια ατέλειωτης προπαγάνδας, η οποία εξαντλείται στην πρόταση "όποιος απολύεται και διαμαρτύρεται είναι προφανώς τεμπέλης και δεν έχει δουλέψει ούτε μια ώρα στη ζωή του" ή "γενικά όσοι δουλεύουν και πληρώνονται από το κράτος είναι τεμπέληδες" ή "όσοι δουλεύουν και πληρώνονται από το κράτος, ουσιαστικά χρηματοδοτούνται από το σύνολο των φόρων που πληρώνει η φτωχή ελληνική οικογένεια και άρα μπορείτε να τους αντιμετωπίζετε σαν προσωπικούς σας δούλους", βγαίνει όπως παραδοσιακά έκανε τα 10 τελευταία χρόνια και φωνάζει: "Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κάνετε απεργία - να κλείνετε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Είναι χρέος σας να μεταδώσετε τη γνώση στα παιδιά μας". 

Και κάπου εδώ νιώθω υποχρεωμένος να θέσω το μεγάλο ερώτημα:

Για ποιά ακριβώς παιδεία/μόρφωση/γνώση μιλάνε όλοι αυτοί; Ζήτημα ορισμού θα μου πείτε, ζήτημα σημαντικό θα σας απαντήσω, αλλά ας είναι, ας πάμε παρακάτω, ερευνώντας τα υπόλοιπα ερωτήματά μου.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Οι καθηγητές και οι μαθητές ή οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία, τη στιγμή που η κυβέρνηση καταργεί "ειδικά μαθήματα" και διαμορφώνει ένα πρόγραμμα σπουδών το οποίο ουσιαστικά υποδεικνύει πανελλαδικές εξετάσεις στο τέλος κάθε λυκειακής χρονιάς;

Οι καθηγητές και οι μαθητές, ή και οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία, τη στιγμή που η κυβέρνηση διαμορφώνει ένα νέο πρόγραμμα σπουδών πλήρως εξειδικευμένο (ανά σχολή/ειδικότητα που θα επιλέξει ο μαθητής) που μαζί με την υπόλοιπη μορφή του Νέου Σχολείου ουσιαστικά καταργεί τον οποιοδήποτε "συνολικό" χαρακτήρα θα μπορούσε να είχε η όποιας μορφής εκπαίδευση γινόταν στο σχολείο;

Οι καθηγητές και οι μαθητές ή οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν το σχολείο τη στιγμή που η  εντατικοποίηση των σπουδών σε συνδυασμό με την κοινά παραδεκτή "έλλειψη" (ντάξει δεν είμαστε δα και αιθεροβάμμωνες) των σχολείων θα κάνουν όλο και περισσότερο αναγκαία την εγγραφή σε κάποιο φροντιστήριο με αποτέλεσμα η πρόσβαστη στην τριτοβάθμια να γίνεται προνόμιο ολοένα και λιγότερων;

Οι καθηγητές και οι μαθητές ή γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία τη στιγμή που η εντατικοποίηση των σπουδών θα αφαιρέσει ουσιαστικά τον οποιοδήποτε χαρακτήρα χώρου κοινωνικοποίησης είχε το σχολείο, επιδρόντας και με αυτό τον τρόπο (αλλά και με άλλους) στην διαμόρφωση (ή καλύτερα στην μη - διαμόρφωση) προσωπικότητας των μαθητών;

Και στην τελική οι καθηγητές και οι μαθητές ή οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία, τη στιγμή που, διάολε, η κυβέρνηση έχει κλείσει τόσα και τόσα σχολεία (κυριολεκτικά) τα δύο τελευταία χρόνια;

Ή μήπως:

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή, που η απόλυσή τους καθιστά ακόμη δυσκολότερη την ήδη υποβαθμισμένη λειτουργία πολλών ιδρυμάτων έχοντας ως αποτέλεσμα την πρακτική παύση λειτουργίας πολλών εξ' αυτών;

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή που πολλά μαθήματα στα πανεπιστήμια δεν γίνονται λόγω έλλειψη καθηγητών που προκλήθηκε μετά από την απόλυση πολλών συμβασιούχων;

Οι διοικητικοί υπάλληκοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή που η παύση χορήγησης των δωρεάν συγγραμάτων σε συνδυασμό με την μελλοντική επιβολή διδάκτρων θα καταστίσει την δυνατότητα παρακολούθησής τους  για πολλούς από δύσκολη έως αδύνατη;

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή που διάολε, η κυβέρνηση έχει ήδη προαναγγείλει (και αναμένεται να εφαρμόσει σε ένα - δύο χρόνια) το κλέισιμο πολλών ιδρυμάτων μέσω των συγχωνεύσεων που προβλέπει το σχέδιο "Αθηνά" έχοντας και ως παράπλευρο αποτέλεσμα την κατάργηση ολάκερων γνωστικών αντικειμένων και την υποβάθμιση πολλών πτυχίων;

Και απαντώ:

Προφανώς και όχι! Είναι η κυβέρνηση που κλείνει σχολεία και πανεπιστήμια, ηλίθιε!


Είναι προφανές πως η αντίθεση στις κινητοποιήσεις, δηλαδή η επικρότηση της αδράνειας (και η εφαρμογή του κυβερνητικού σχεδίου) θα οδηγήσει εκτός από χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, στην εφαρμογή όλων των μεταρρυθμίσεων και άρα στην περαιτέρω υποβάθμιση και διάλυση της δωρεάν και δημόσιας παιδείας (της στρεβλής αυτής "παιδείας" που  υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα). Και τότε ή δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να λέμε "οι καθηγητές πρέπει να δίνουν γνώση στα παιδιά", ή θα πρέπει, όντως, να επανοηματοδοτήσουμε τη λέξη γνώση.


Υ.Γ: Προφανώς και δεν επικροτώ την παρούσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται το "εκπαιδευτικό σύστημα" στην Ελλάδα, το αντίθετο μάλιστα, το θεωρώ επιεικώς άθλιο. Αλλά η λογική λέει ότι όταν θες κάτι να γίνει καλύτερο, πρέπει και να το αποτρέπεις από το να γίνεται χειρότερο, και όχι να λες "εντάξει αφού δεν είναι καλό γάμησέ το και άστο να γίνει όσο σκατά θέλει, στ'αρχίδια μου".


Sunday, September 8, 2013

Σκέψεις μετά τον χαμό μιας συντρόφισσας


Ο Σαμαράς (αριστερά) και ο Βενιζέλος  (δεξιά) στέκονται περήφανοι πάνω από το έργο τους
Η "ανάπτυξή τους" βρωμάει θάνατο.

 Ο Σαμαράς χθες στη Δ.Ε.Θ μιλούσε για ανάπτυξη. Οι μόνες εικόνες που ταιριάζουν κατάλληλα στη λέξη "ανάπτυξη" στην Ελλάδα του 2013 είναι φωτογραφίες με σωρούς χιλιάδων πτωμάτων.

Λένε πως η ζωή είναι δώρο. Δώρο ποιανού όμως; Σίγουρα όχι του Σαμαρά, του Μπόμπολα, της Μέρκελ, του Άσαντ, του Ομπάμα, του Γκέητς, των ντόπιων και ξένων κυβερνήσεων και επιχειρήσεων. Αυτοί μάλλον αυτό νομίζουν. Αποφασίζουν για τις ζωές μας σαν να ήταν δικές τους. Με την αυταρέσκεια ότι τους ανήκουμε και ότι θα τους ανήκουμε για πάντα, μιλάνε για μας χωρίς εμάς.

Οι κυβερνώντες βγαίνουν και μιλάνε για αυτοκτονίες και για ανεργία. Κάνουν πολέμους στο όνομα της ειρήνης. Λένε "ναι, η ανεργία έχει αυξηθεί". Λένε ότι "ναι, είχαμε πάνω από 2.000 αυτοκτονίες στα 3 χρόνια μνημονίων". Και σαν να μην φτάνει αυτό, συγκρίνουν όλα αυτά με το ποσοστό του χρέους που μας κουρέψανε. Χαμογελούν γιατί τώρα έχουμε μνημόνια και ο δημοσιοικονομικός τομέας της χώρας θα εξυγιανθεί. Τί κι αν πεθάναν μερικοί; Πήραμε και άλλη δόση!  Όλοι αυτοί μιλάνε για τους αριθμούς, για τις αυτοκτονίες, σαν να είναι ένα απλό στοιχείο στατιστικής. Ξέρετε τί συμβαίνει όταν μια ζωή χάνεται; Ένας μικρός κόσμος καταστρέφεται. Δύο χιλιάδες μικροί κόσμοι έχουν καταστραφεί. Και όλο και περισσότεροι συνεχίζουν να καταστρέφονται, κάθε μέρα που περνάει. Αναρωτιέμαι, αυτοί οι μαλάκες εκεί πανω έχουν νιώσει ποτέ πώς είναι να καταστρέφεται ένας μικρός κόσμος; Μάλλον όχι.

Για να αποφασίσει κάποιος να δώσει τέλος στη ζωή του, σημαίνει ότι δεν την αντέχει άλλο πια. Σημαίνει ότι ο "θάνατος" για αυτόν αποτελεί ίσως μια ανακούφιση, ενός είδους λύτρωση. Σημαίνει ότι η ζωή του είναι τέτοια που ο τερματισμός της ίσως και να είναι καλύτερος. Ξέρετε, Σαμαρά και λοιποί, τί σημαίνει να βάζεις στην ίδια ζυγαριά τη ζωή με το θάνατο; Μάλλον όχι.

Ξέρετε τί είναι ένας αγωνιστής να "δίνει τέλος" στη ζωή του; Σίγουρα δεν σημαίνει ότι "λιγοψύχισε", ή ότι ξαφνικά πίστεψε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος που έχει κάνει προσωπικές θυσίες για να παλέψει για τον εαυτό του και για τον κόσμο όλο δεν αλλάζει γνώμη έτσι ξαφνικά. Σημαίνει, πολύ απλά, ότι δεν αντέχει να ζει πια στο τώρα. Ότι η ζωή του, τώρα, έχει καταντήσει ανυπόφορη. Σημαίνει ότι ζύγισε το θάνατο με τη ζωή και ο θάνατος φάνηκε πιο ανάλαφρος. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Είναι τρομακτικό συναίσθημα. Δεν μπορώ καν να το διανοηθώ. Ούτε "αυτοί" μπορούν.

"Αυτοί" απλά έρχονται με μια ευκολία και άνεση και αποφασίζουν για μας. Αποφασίζουν πως αν αρρωστήσουμε πρέπει να πληρώσουμε. Αποφασίζουν πως αν είμαστε τυχεροί θα βρούμε μια δουλειά για χαρτζιλίκι και όποτε θέλουν θα την χάνουμε. Αποφασίζουν ότι αν θέλουν θα μας σηκώνουν τα χέρια ψηλά και θα μας συλλαμβάνουν επειδή διαμαρτυρηθήκαμε. Αποφασίζουν πως αν δεν έχουμε λεφτά θα μας παίρνουν το σπίτι. Αποφασίζουν πως αν οι γονείς έχουν λεφτά, ίσως τα παιδιά τους να καταφέρουν να γίνουν καλύτερα καταρτισμένο εργατικό δυναμικό στο Νέο Σχολείο. Γιατί σίγουρα, τα όνειρα, η διαμόρφωση προσωπικότητας και τα ενδιαφέροντα θα είναι πια πολυτέλεια.

Αυτοί απλά έρχονται, με μια ευκολία και άνεση, και μας λένε να βάλουμε τη ζωή και το θάνατο στη ζυγαριά. Αυτοί απλά έρχονται και μας παίρνουν τις ζωές μας μέσα από τα χέρια μας, τις τσαλακώνουν και τις πετάνε στα σκουπίδια. Μας σκοτώνουν μέρα με τη μέρα.

Όλοι αυτοί οι θάνατοι αγωνιστών (και μη), δεν πρέπει να μας γεμίζουν θλίψη αλλά οργή. Οργή γιατί κάποιοι ευθύνονται. Οργή γιατί βαραίνουν μέρα με την μέρα τον αγώνα όλων των υπολοίπων.

Όλοι αυτοί οι θάνατοι, επίσης, μας γεμίζουν με καθήκοντα. Και μας υποχρεώνουν να δώσουμε μία υπόσχεση.

Ότι δεν θα τους αφήσουμε να πάρουν και άλλους από κοντά μας. Ότι θα παλέψουμε για ν'αλλάξουμε τούτο τον κόσμο. Τον κόσμο που αυτοί δεν πρόλαβαν να δούνε αλλαγμένο.

Τους το χρωστάμε.


Στην Μαρία Χαράνη και σε όλους όσους χάσαμε νωρίς



Friday, August 30, 2013

Όλα καλά (δεν) θα πάνε


Ο γνωστός τηλεπωλητής βιβλίων και μέγας γνώστης
της Ελληνικής, πρόσφατα και σε ρόλο υπουργού που προσπαθεί
 να εξηγήσει στους απλούς πολίτες
την βαθύτερη σημασία συγκεκριμένων εσπεριδοειδών.

Η φράση "όλα καλά θα πάνε" είναι μια φράση εξαναγκαστικού εφησυχασμού, μία απεγνωσμένη προσπάθεια συνέχισης της ρουτίνας και του νηφάλιου βλέμματος του αποδέκτη της έκφρασης παρόλες τις όποιες απροσδόκητες ριζικές αλλαγές, αναστρέψιμες ή μη, συμβαίνουν στη ζωή του.

"Όλα καλά θα πάνε" σου λέει ο γιατρός, τη στιγμή που σου ανακοινώνει τον θάνατο ή την τεράστια πιθανότητα θανάτου ενός αγαπημένου σου συγγενή που βρίσκεται στην εντατική, "όλα καλά θα πάνε" σου λέει η γυναίκα που μόλις σε χώρισε και συ αναρωτιέσαι πώς σκατά γίνεται να πάνε όλα καλά τη στιγμή που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

"Όλα καλά θα πάνε" ή κάποια παραλλαγή της έκφρασης αυτής, λένε και οι εκάστοτε κυβερνώντες -οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι των οποίων είναι πολύ καλά διαβασμένοι- τη στιγμή που ανακοινώνουν μαζικές δολοφονίες  και "εξορίες" σε μια ζωή - βασανιστήριο, με όμορφους ευφημισμούς όπως "κινητικότητα", "διαθεσιμότητα", "περικοπές", "κούρεμα", "δανεισμός".

"Όλα καλά θα πάνε" λένε προκειμένου να πείσουν τους τηλεθεατές -ψηφοφόρους τους και την κοινωνία ολόκληρη, να μην κάνουν τον κόπο να σηκωθούν, να μην αλλάξουν καν πλευρό στον καναπέ τους, μιας και μέχρι να σηκωθούν τα πράγματα θα "έχουν επανέλθει στο φυσιολογικό", και η "ανάπτυξη", η "ευημερία" και λοιπές ροζ πεταλούδες θα έχουν επιστρέψει στο φυσικό τους χώρο, δηλαδή στο σαλόνι σας και στη χώρα ολάκερη.

Η φράση "όλα καλά θα πάνε" είναι ορκισμένος εχθρός με φράσεις όπως "θα σας γαμήσουμε το σπίτι" και λοιπές παρεμφερείς φράσεις που τελευταία συνοδεύονται και με βερύκοκα (που κατά τ 'άλλα είναι εύγευστα και συμπαθή φρούτα).

Το να βγαίνει, λοιπόν, ένας υπουργός σε υπουργείο - προπύργιο του κοινωνικού κράτους καθώς της επίθεσης που εξαπολύει κυβέρνηση σε αυτό, δημόσια, και να απειλεί εργαζομένους, αντιμετωπίζοντάς τους σαν σκουπίδια, αρκεί να προσπαθεί να τους καλοπιάσει με εφησυχασμούς, ψεύτικες υποσχέσεις και δήθεν "όλα καλά θα πάνε" μιας και ειδικά οι εργαζόμενοι στην υγιεία είναι ένα καζάνι έτοιμο να εκραγεί, μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει (ή καλύτερα πολλά πράγματα που όμως συνδέονται άμεσα μεταξύ τους):

Ότι έχουμε φτάσει πλέον σε αυτό το σημείο στο οποίο είναι τέτοιο μέγεθος της επίθεσης που εκτελείται και πρόκειται να εκτελεσθεί που η κυβέρνηση δεν προσπαθεί καν να μας "πείσει ότι όλα καλά θα πάνε" προκειμένου να δικαιολογηθεί. Ότι έχουμε φτάσει πλέον ότι σε αυτό το σημείο που ο κόσμος δεν πείθεται ότι "όλα καλά θα πάνε". Ότι έχουμε φτάσει πλέον σε αυτό το σημείο που τα τελευταία απομεινάρια προσχημάτων καταρρέουν ολοσχερώς.

Και ότι τώρα, η ήδη διαταραγμένη ρουτίνα μας, διαταράσσεται και υπάρχει δυναμική να διαταραχθεί ακόμη περισσότερο.

Και ότι είναι δικό μας καθήκον να την διαταράξουμε περισσότερο.

Friday, May 17, 2013

Ρεφορμισμός, αυτονομία, αριστερισμός και ο ρόλος της αριστεράς

Η βάση ήθελε, η ηγεσία όχι
 (ή αλλιώς "όταν οι από κάτω μπορούν αλλά οι από πάνω δεν θέλουν")

Ρεφορμιστικά χαρακτηρίζονται από τον 19ο αιώνα τα κόμματα (και οι οργανώσεις) τα οποία ενώ αναφέρονται στην εργατική τάξη και στο σοσιαλισμό, διακατέχονται από την βαθιά πεποίθηση ότι ο κόσμος αλλάζει με ομαλές ειρηνικές μεταρρυθμίσεις (reform), οι οποίες μπορούν να εφαρμοστούν και κοινοβουλευτικά στο υπάρχον σύστημα. Αυτή τους η πεποίθηση προφανώς διαμορφώνει και το ανάλογο πολιτικό σχέδιο ανά τα χρόνια. Οι ρεφορμιστές - μέλη των ρεφορμιστικών κομμάτων- προβαίνουν σε κινήσεις απαραίτητες για να πετύχουν και να προωθήσουν το σχέδιό τους αυτό.

Η αυτονομία ενέχει την έννοια της "αυτενέργειας" σε επίπεδο συλλογικότητας ή ατόμου. Δηλαδή την "ακηδεμόνευτη", "μη καθοδηγούμενη", "ξεχωριστή" δράση του καθενός χώρου/συλλογικότητας. Η λογική της αυτονομίας, προωθείται κυρίως από τον αναρχικό/ανεξουσιαστικό χώρο και ουσιαστικά υποστηρίζει ότι οι ενέργειες που θα βασίζονται στο αυθόρμητο του κόσμου είναι ικανές από μόνες τους να επιφέρουν μια ανατροπή ή σημαντική ρήξη με το υπάρχον καθεστώς. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη "λογική της αυτονομίας" οι αγώνες ενός σωματείου είναι μάλλον ικανοί να αλλάξουν το σύστημα. Αγώνες όμως οι οποίοι θα αποφασίζονται και θα κινούνται από τη βάση, θα έχουν την ανεξαρτησία τους σε σχέση με τους αγώνες των άλλων σωματείων και άλλων χώρων, και δεν θα έχουν καμία "πολιτική καθοδήγηση".

Πολλές φορές, ο ρεφορμισμός χρησιμοποιεί την "λογική της αυτονομίας" προκειμένου να δικαιολογήσει το πολιτικό του σχέδιο. Οι ρεφορμιστές υποστηρίζουν ότι τα σωματεία/συνδικάτα/σύλλογοι/κλπ πρέπει να είναι "ακηδεμόνευτα" και "μη - καθοδηγούμενα". Με αυτό τον τρόπο, ένα μέλος ρεφορμιστικού κόμματος, υποστηρίζει ότι ο ρόλος ενός κόμματος δεν είναι να οργανώνει και να υποστηρίζει απεργίες, μιας και τα σωματεία και τα συνδικάτα πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα από τα κόμματα.

Στην πραγματικότητα βέβαια, αυτή η δήλωση παρουσιάζει τεράστιες αντιφάσεις, μιας και κάθε συνδικαλιστής - μέλος σωματείου που είναι και μέλος ρεφορμιστικού κόμματος συζητάει πάντοτε, πριν από κάθε συνέλευση, σε επίπεδο κόμματος την πρόταση του κόμματος για το σωματείο - το οποίο προφανώς και προωθεί στο σωματείο του. Δηλαδή, κάθε ρεφορμιστικό κόμμα έχει σχέδιο και προτάσεις για τους χώρους εργασίας και κάθε ρεφορμιστής συνδικαλιστής προσπαθεί να το προωθήσει στον χώρο που συμμετέχει. Στην πράξη, δηλαδή, οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ακυρώνουν τα όσα λένε "περί αυτονομίας των χώρων και των σωματείων".

Ο λόγος για τον οποίο επικαλούνται την "αυτονομία" είναι ένας και μοναδικός: οι ρεφορμιστές προσπαθούν να διαχωρίσουν συνειδητά τους αγώνες του κόσμου, των σωματείων, των φοιτητικών "συλλόγων" από αυτό που αυτοί θεωρούν πολιτικό αγώνα (δηλ. την προώθηση ομαλών μεταρρυθμίσεων). Θέλουν ο αγώνας του κόσμου, των σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων να μένει σε οικονομικίστικο/συντεχνιακό επίπεδο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ρεφορμιστές δεν θέλουν να υπάρχουν αγώνες:  όχι μόνο θέλουν, αλλά μάλιστα, σαν άτομα προσπαθούν να τους προωθήσουν. Ο λόγος που όμως επιθυμούν κάτι τέτοιο είναι γιατί επιδιώκουν να υπάρχει ένα "αγωνιστικό κλίμα" στην κοινωνία το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα την εκλογική άνοδο του ποσοστού των ρεφορμιστών, οι οποίοι συνήθως έχουν  "ριζοσπαστικές θέσεις".

Την ίδια στιγμή που όμως επιδιώκουν ένα αόριστο "αγωνιστικό κλίμα", οι ρεφορμιστές αποφεύγουν με κάθε τρόπο, να πάρει το κόμμα τους ουσιαστική θέση για κάποιο αγώνα των "από κάτω". Αυτό συμβαίνει γιατί εάν έπαιρναν ουσιαστική θέση, εάν ένα ρεφορμιστικό κόμμα έβγαινε δηλαδή και υποστήριζε μια απεργία, μια κινητοποίηση,  και προσπαθούσε να προωθήσει τα αιτήματά της, φρόντιζε για την περιφρούρησή της και την στήριξή της από τα μέλη τους θα αναγκαζόταν να δεσμευτεί πολιτικά και να συνδέσει άμεσα έναν οικονομικό με έναν κεντρικό πολιτικό αγώνα. Με αυτό τον τρόπο, ένα κόμμα θα αναγκαζόταν να προχωρήσει σε ολομέτωπη σύγκρουση και να συμπαρασύρει και τον κόσμο του μαζί: με αυτό τον τρόπο θα παρατούσε κάθε ελπίδα και σχέδιο για "ομαλές μεταρρυθμίσεις" και θα παρασυρόταν στην μάχη για μια ενδεχομένως βίαιη, ανατροπή.

Και οι ρεφορμιστές, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν, να δώσουν αυτή την μάχη.

Το σχέδιο μιας μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, όσον αφορά στην απεργία των εκπαιδευτικών, κινούνταν πάνω κάτω στα παραπάνω πλαίσια. Με επιχειρήματα όπως ότι "τα σωματεία είναι αυτόνομα", "δεν μπορεί ένα κόμμα να στηρίξει μια απεργία", "οι αγώνες δεν πρέπει να καπελώνονται από κανένα κόμμα", "δεν θα υποδείξουμε στους καθηγητές τί να κάνουν" μια μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στις δηλώσεις "πολιτικής στήριξης της απεργίας" και "μόνο" (άραγε τί σημαίνει τελικά "στηρίζω πολιτικά μια απεργία";), δείχνοντας εμφανή δισταγμό να βγει εμφανώς και να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει ολοκληρωτικά και ανυποχώρητα την απεργία, και σε οργανωτικό επίπεδο, και ότι καλεί για παράδειγμα τους εκπαιδευτικούς να "σκίσουν τα χαρτιά της επιστράτευσης".

Με επιχείρημα το ότι "δεν καθοδηγούμε κανέναν - δεν θα πούμε σε κανέναν τι να κάνει, αλλά στηρίζουμε πολιτικά" ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε, μια διττή και σίγουρα παθητική και επιφυλακτική στάση απέναντι σε ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων που ήταν έτοιμο να συγκρουστεί κατά μέτωπο με την τρικομματική.

Το αποκορύφωμα ήταν το συνέδριο των προέδρων των ΕΛΜΕ, που ενώ οι τοπικές ΕΛΜΕ είχαν αποφασίσει  στις μαζικότατες συνελεύσεις τους απεργία με ποσοστό 90%, πολλοί πρόεδροι ΕΛΜΕ που ανήκαν στην παράταξη που συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισαν ουσιαστικά να μην γίνει απεργία, με το πρόσχημα ότι "δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστεί η ενδεχόμενη επιστράτευση των εκπαιδευτικών" που είχε χουντικά αποφασίσει η κυβέρνηση.

Η παραπάνω στάση, μαζί με την αντίστοιχη του ΠΑΜΕ (που ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενη) , προκάλεσε την οργή πολλών αγωνιστών (μεταξύ τους και καθηγητές), οι οποίοι μίλησαν ανοιχτά για "προδοσία", "ξεπούλημα" κλπ.

Μερικοί μάλιστα, εκ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αναρχίας προερχόμενοι, μίλησαν για τα "όρια της κοινοβουλευτικής αριστεράς" που ήταν "αναμενόμενα", ή κάνοντας ακόμη λόγο για περιστατικό "προφανές αφού όταν υπάρχει εκπροσώπηση", ισχυριζόμενοι πως "αυτά συμβαίνουν όταν δεν υπάρχουν οριζόντιες δομές στον εργατικό συνδικαλισμό". Το ειρωνικό βέβαια είναι ότι όλοι αυτοί περίμεναν εναγωνίως την απόφαση των προέδρων των ΕΛΜΕ, μιας και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος προκειμένου να κηρυχθεί απεργία, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Οι λόγοι για τους οποίους η οργή των απανταχού καθηγητών, αγωνιστών κλπ στράφηκε κατά ένα μεγάλο βαθμό ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανείς. Από την μία, η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ έχουν αποδείξει την κυβερνητική και προδοτική τους στάση εδώ και χρόνια και από την άλλη το ΠΑΜΕ είχε κάνει ήδη γνωστό το ότι δεν θα στήριζε την απεργία καθώς "θα διατάρασσε την ηρεμία της λαϊκής οικογένειας". Δεδομένων αυτών αλλά και του της γενικότερης ελπίδας που απ' ότι φαίνεται συνεχίζει να εμπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολλούς μέχρι σήμερα, ο κόσμος (συμπεριλαμβανομένων και αγωνιστών πολιτικά ενταγμένων και στην αναρχία και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά) τον εμπιστευόταν.

Αυτό που χρήζει εξέτασης προκειμένου να προκύψουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα είναι και το συνέδριο των προέδρων της ΕΛΜΕ αλλά και όλη η κατάσταση που επικρατούσε από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η απεργία των καθηγητών μέχρι σήμερα.

Τα συμπεράσματα αυτά, σχετίζονται άμεσα με το "ποιός τελικά είναι ο ρόλος της αριστεράς στο σήμερα". Και όταν λέμε "αριστερά", εννοούμε μια αριστερά πραγματική, η οποία θα μπορεί να κατορθώσει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά και να οδηγήσει στην πραγματική ανατροπή και στην άλλη κοινωνία (εγώ το λέω σοσιαλισμό) στην πράξη.

Αρχίζοντας, είναι χαρακτηριστική και μόνο η σημασία που είχε το συνέδριο των προέδρων της ΕΛΜΕ. Όντας το μόνο, αυτή τη στιγμή, που θα μπορούσε να κηρύξει απεργία, αποδεικνύει την σημασία της ύπαρξης μαζικών πραγματικά επαναστατικών (και όχι επιφυλακτικών και προδοτικά διστακτικών) δυνάμεων μέσα σε αυτό, μιας και τότε θα είχε διασφαλιστεί η επικύρωση των αποφάσεων των τοπικών ΕΛΜΕ και άρα της βάσης του σωματείου. Ο αποτελεσματικός δρόμος για την ανατροπή στην παρούσα φάση λοιπόν, δεν μπορεί παρά να περνάει από την εμπλοκή και την προσπάθει για μαζική παρουσία σε πρωτοβάθμια αλλά και δευτεροβάθμια όργανα τα οποία έχουν την ισχύ να προκηρύσσουν απεργίες. Αυτό δεν αποκλείει την προσπάθεια δημιουργίας εναλλακτικών "οριζόντιων δομών" στον εργατικό συνδικαλισμό, αλλά σίγουρα αποκλείει το να παρατάς τα υπάρχοντα όργανα "ως ξεπουλημένα".

Δεύτερον, η απόφαση των πρέδρων της ΕΛΜΕ δεν ήταν "φυσικό επόμενο" λόγω "εκπροσώπησης" όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Δεν ήταν φυσικό επόμενο οι πρόεδροι της ΕΛΜΕ να αγνοήσουν τις αποφάσεις της βάσης, απλώς και μόνο επειδή είναι "εκπρόσωποι". Αυτοί οι πρόεδροι που αγνόησαν τις αποφάσεις της βάσης, το κάνανε ακριβώς επειδή έχουν συγκεκριμένη πολιτική (η οποία αναφέρθηκε και παραπάνω). Άρα το πρόβλημα δεν είναι η "εκπροσώπηση"σαν θεσμός, δεν είναι ο τρόπος οργάνωσης των συνδικάτων, δεν είναι ο "κοινοβουλευτισμός" (μιας και πρόεδροι ΕΛΜΕ προσκείμενοι στις Παρεμβάσεις ψήφισαν λευκό), αλλά είναι η συγκεκριμένη πολιτική που είχαν όλοι όσοι υποστήριξαν ότι  "δεν υπάρχουν οι όροι να γίνει η απεργία".

Τρίτον, η  "προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ" για την οποία μιλάνε όλοι δεν ήταν προδοσία όλου του ΣΥΡΙΖΑ. Η "πραξικοπηματική πράξη των προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ" (που επίσης δεν ισχύει για όλους, μιας και κάποιοι πρόεδροι ΕΛΜΕ που είναι στο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν υπέρ) ήταν τόσο "πραξικοπηματική για τους υπόλοιπους, όσο και για την βάση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία είχε στηρίξει και μέσα και έξω από τις ΕΛΜΕ απερίφραστα την απεργία. Ήταν πράξη μιας πολύ συγκεκριμένης μερίδας, η οποία όμως άρχισε να υλοποιείται από την αρχή της απεργίας, όπου υπήρξε άρνηση της ουσιαστικής στήριξης και οργάνωσης της απεργίας με χρήση των επιχειρημάτων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Παρόλα αυτά, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το μόνο το οποίο πρέπει να σταθεί κανείς: το γεγονός ότι η απεργία δεν ψηφίστηκε τελικά, έχει άμεση σχέση και με την υπόλοιπη αριστερά. Έχει να κάνει με το ότι δεν υπήρχε ξεκάθαρη πρόταση για "συνέχιση της απεργίας" από την άλλη μπάντα, παρά για απεργία "500 συνδικαλιστών". Έχει να κάνει ότι καμία άλλη αριστερά (ή γενικά δύναμη) δεν έχει τους μαζικούς όρους ούτε στα τριτοβάθμια όργανα, αλλά ούτε και στη βάση ώστε να "επικυρώσει" και τυπικά αλλά και ουσιαστικά την απεργία.

Τέταρτον, η δήλωση του ΠΑΜΕ ήταν άστοχη, μα ήταν αληθής. Μια απεργία πρέπει όντως να είναι οργανωμένη, μια απεργία καθηγητών όντως πρέπει να έχει τη στήριξη των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων και των μαθητών, αλλά και λοιπών σωματείων. Στις συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ, η κύρια απορία των καθηγητών, ήταν αν οι καθηγητές όντως θα πράξουν σύμφωνα με την ψήφο τους και θα απεργήσουν (και θα στηρίξουν τις περιφρουρήσεις κλπ) ή αν θα υπάρξει στήριξη από την υπόλοιπη κοινωνία. Η δήλωση του ΠΑΜΕ καθώς και οι απορίες των καθηγητών δείχνουν προφανώς ότι ένα σωματείο δεν μπορεί να δράσει μόνο του. Ένα σωματείο μόνο του δεν έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει την έμπρακτη συμμετοχή των υπόλοιπων σωματείων. Ένα σωματείο δεν μπορεί να οργανώσει για παράδειγμα, πόσοι και ποιοι από τα υπόλοιπα σωματεία θα συμμετέχουν στις απεργιακές φρουρές.

Και κάπου εδώ, πρέπει να αναρωτηθούμε τελικά ποιος είναι ο ρόλος της αριστεράς. Γιατί ένα πραγματικά αριστερό κόμμα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά αυτό το οποίο αριθμεί στις τάξεις του ένα σημαντικό κομμάτι των εργαζομένων. Ένα πραγματικά αριστερό κόμμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό το οποίο καταφέρνει να συντονίσει πολλά και διαφορετικά σωματεία, συλλόγους και μαθητές. Ένα πραγματικά ριστερό κόμμα είναι αυτό το οποίο θα φροντίζει να κάνει πράξη τα προτάγματα που θέτει (που πάντα βασίζονται στις ανάγκες των εργαζομένων) και θα κατάφερνε εν προκειμένω να κάνει στην πράξη την απεργία των εκπαιδευτικών "υπόθεση όλης της κοινωνίας".

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που πριν δυο χρόνια ο κόσμος σταμάτησε να βγαίνει στις πλατείες, όπως και δεν είναι τυχαία η ερώτηση που έκαναν οι καθηγητές σε αριστερούς συνδικαλιστές σε σχέση με το αν θα υπάρχει κόσμος στην απεργία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ένα μεγάλο μέρος  του κόσμου των πλατειών ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ (και γενικότερα, ριζοσπαστική αριστερά). Γιατί αυτός ο κόσμος, (και οι καθηγητές) συνειδητοποίησε ότι το να βγαίνεις στις πλατείες δεν είναι αρκετό. Συνειδητοποίησε ότι η σύγκρουση, η ανατροπή είναι μια πολιτική διαδικασία που απαιτεί διάρκεια και οργάνωση. Μια διαδικασία που απαιτεί εμπλοκή των σωματείων, των φοιτητών, των μαθητών, που συμβαίνει σε κάθε επίπεδο και με διάφορες μορφές πάλης. Και αναγνώρισε ότι σε αυτά τα σημεία, στο κίνημα των πλατειών, υπήρχε ένα μεγάλο κενό. Και νομίζω ότι θεώρησε ότι αυτό το κενό μπορεί να το καλύψει η αριστερά.

Και πράγματι, o ρόλος της αριστεράς είναι ακριβώς αυτός που αναφέρθηκε. Ο ρόλος της αριστεράς είναι τίποτα άλλο από να οργανώνει τους αγώνες και να προσπαθεί να προωθεί με κάθε τρόπο τη σύγκρουση έχοντας ως ορίζοντα την άλλη κοινωνία (εγώ το λέω σοσιαλισμό).

Ο ρόλος της αριστεράς στην απεργία των εκπαιδευτικών, δεν ήταν αυτός του διστακτικού παρατηρητή (όπως ο ρόλος που επέλεξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΜΕ). Αυτού που αγνοώντας τις αποφάσεις της βάσης, νίπτει τας χείρας του "επειδή δεν υπάρχουν οι όροι". Ο ρόλος της αριστεράς ήταν να δηλώσει εξαρχής την αμέριστη στήριξή της στην κινητοποίηση, απαντώντας στις προκλήσεις τις κυβέρνησης και λέγοντας ξεκάθαρα ότι "η κυβέρνηση θα πέσει εδώ και τώρα". Ο ρόλος της ήταν να οργανώσει όσα σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, μαθητές, ανέργους και κόσμο γενικά έχει στη διάθεσή της προκειμένου να διασφαλίσει την επιτυχία της απεργίας και να σπάσει στην πράξη την επιστράτευση. Ο ρόλος της αριστεράς είναι να πηγαίνει τη σύγκρουση μέχρι τέλους. Ο ρόλος της αριστεράς είναι να έχει (ή να προσπαθεί να) αποκτήσει την αποφασιστικότητα και τους μαζικούς όρους ώστε να μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.

Και η μη επικύρωση της απεργίας των εκπαιδευτικών, δείχνει την έλλειψη αλλά και την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας αριστεράς.

Friday, May 3, 2013

Πού στρέφει τα βέλη του το "δημοκρατικό" τόξο;

Τα Μ.Α.Τ παρασέρνουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής σε ένα παθιασμένο
τάνγκο, σε μια προσπάθεια να τους κάνουν να κουραστούν και να
αποχωρήσουν από την πλατεία Συντάγματος

Αυτό που έγινε χθες στο Σύνταγμα με ξάφνιασε, όπως φαντάζομαι και πολλούς άλλους. Πρώτον, γιατί δεν γνώριζα (όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι) ότι η Χρυσή Αυγή θα μοίραζε χθες τρόφιμα στην πιο κεντρική πλατεία της Αθήνας (μα, γιατί άραγε ;). Δεύτερον, γιατί αυτή η ενέργεια αυτή διακόπηκε όχι από "αναρχοάπλυτους" και "αριστεροχαρούμενους" όπως η ίδια θα έλεγε, μα από τους έντιμους προστάτες του πολίτη (σ.σ. ΜΑΤ) και τον καθ' όλα δημοκρατικό δήμαρχο της Αθήνας, τον κ. Καμίνη.

Πήγαν, λοιπόν, οι φασίστες να μοιράσουν "τρόφιμα της Λαμπρής" στο Σύνταγμα, κάνοντας ευρέως γνωστή την ενέργειά τους αυτή μόλις το προηγούμενο βράδυ στο δελτίο του Alter, -σε αντίθεση με την "αιμοδοσία μόνο για Έλληνες"- ίσως επειδή φοβόντουσαν την υπερβολικά φιλική αντίδραση του κόσμου που θα το μάθαινε. Ως απάντηση, ο δήμαρχος Αθηναίων έδωσε στα Μ.Α.Τ εντολή "εκκαθάρισης" της πλατείας, μιας και όπως είπε "τους είχε απογορεύσει τη σχετική άδεια".

Με μια πρώτη ματιά όλα φαντάζουν λογικά: μια ναζιστική οργάνωση θέλει να χρησιμοποιήσει την πλατεία Συντάγματος, και ένας δήμαρχος με μια βαθιά δημοκρατικό θεσμικό ρόλο τους το απαγορεύει, μιας και δεν τους έχει παραχωρηθεί η σχετική χαρτούρα. Για να διασφαλίσει την απαγόρευση αυτή, χρησιμοποιεί τους προστάτες του θεσμού της δημοκρατίας που δεν είναι άλλοι από τις δυνάμεις καταστολής, ευρύτερα γνωστές και ως Μ.Α.Τ

Όλα λογικά, όμορφα και τακτοποιημένα. Έτσι;

Μάλλον όχι, γιατί με μια δεύτερη ματιά ο δήμαρχος που απαγόρευσε στη Χρυσή Αυγή να μοιράσει τρόφιμα, είναι ο ίδιος που μαζί με τα Μ.Α.Τ του Δένδια "εκκένωσαν" την Βίλα Αμαλίας στοχοποιώντας την ως "γιάφκα τρομοκρατών". Είναι ο ίδιος που μιλούσε για ανομία την ίδια στιγμή που τα Μ.Α.Τ εισέβαλλαν και σε άλλες καταλήψεις - κοινωνικούς χώρους που ουσιαστικά έδιναν ζωή και νόημα ύπαρξης σε εγκαταλελλειμένα κτίρια του δήμου.

 Με μια τρίτη ματιά, είναι ο ίδιος, με την σιωπηλή συναίνεη του οποίου, τα Μ.Α.Τ κατάργησαν την ελευθερία της έκφρασης (που όλο το πολιτικό σύστημα διατείνεται ότι υπάρχει) όταν μπήκαν στο ΕΜΠ και ξήλωσαν τον εξοπλισμό του indymedia ή όταν μπήκαν στην ΑΣΟΕΕ, ξήλωσαν ραδιοφωνική συχνότητα και κατάσχεσαν υλικά πολιτικών παρατάξεων.

 Με μια τέταρτη ματιά, είναι ο ίδιος που επιλέγει να προβεί σε επικοινωνιακά συσσίτια  που δεν φτάνουν καν για να ταΐσουν ούτε τους μισούς φτωχούς της Αθήνας. Είναι ο ίδιος που επιλέγει να αφήνει τόσα και τόσα κτίρια αχρησιμοποίητα, την ίδια στιγμοί που εκατοντάδες άστεγοι κοιμούνται στους δρόμους.

Με μια πέπτη ματιά, είναι ακριβώς ο ίδιος δήμαρχος που τις προάλλες δεν είχε χορηγήσει άδεια για χρήση της πλατείας από πολίτες που ήθελαν να πραγματοποιήσει ανταλλακτικό παζάρι βιβλίων, λέγοντας ότι "δεν μπορεί οι πολίτες να κάνουν ότι θέλουν τους δημόσιους χώρους" και αναρωτιόμενος "αν χρειάζεται να βάλει έναν αστυνομικό πάνω από το κεφάλι κάθε δημότη προκειμένου να μας νουθετεί".

Τα γεγονότα στην πλατεία Συντάγματος σίγουρα έδειξαν ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους εκπροσώπους του υπάρχοντος καθεστώτος (δημάρχου και ΜΑΤ) και στους νεοναζί. Όμως, η διαφορά αυτή είναι λιγότερο ουσιαστική από όσο φαίνεται και τα  γεγονότα έχουν πολύ περισσότερες πτυχές από αυτές που μπορεί να ισχυριστεί η Χρυσή Αυγή και ο δήμαρχος. Πολύ περρισότερες πτυχές απ΄ όσες μπορεί  καν κανείς να συνειδητοποιήσει, κοιτώντας τα επιφανειακά.

Για να δούμε τα πράγματα λίγο πιο συγκεκριμένα, ο  λόγος που η Χρυσή Αυγή εκδιώχθηκε χθες από το Σύνταγμα, δεν είναι κάποια ουσιαστική αντιπαράθεση της κυβέρνησης ή του δημάρχου με τον ρατσισμό ή τη φασιστική ιδεολογία. Μην ξεχνάμε ότι την ρατσιστική ατζέντα την έχει υιοθετήσει θεσμικά η τρικομματική με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον Ξένιο Δία, τον οποίο καθημερινά φροντίζει να εφαρμόζει η αστυνομία. Τα συσσίτια, τα οποία ουσιαστικά οι Χρυσαυγίτες (πέρα από το ρατσιστικό τους χαρακτήρα) προσπαθούν να προωθήσουν ως "λύση" μπροστά στην έλλειψη κοινωνικού κράτους (το οποίο προφανώς και δεν επιθυμούν  να θίξουν ή να βελτιώσουν), είναι συνήθης πρακτική του δήμου.

Η μόνη διαφωνία  της κυβέρνησης και του δημάρχου με τη Χρυσή Αυγή είναι  ουσιαστικά το κατά πόσο η τελευταία έχει το "θεσμικό ρόλο" προκειμένου να κάνει ό,τι κάνει. Η αντίθεση του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Κουβέλη και όλου του "δημοκρατικού τόξου" που επικαλούνται ξανά και ξανά, με οποιαδήποτε ρατσιστική ή φασιστική ενέργεια της Χρυσής Αυγής είναι είτε μόνο στα λόγια είτε στο κατά πόσο υπάρχει η "νομική κάλυψη" (βλ. αντιδράσεις Βορίδη στους ελέγχους Χρυσής Αυγής σε μετανάστες μικροπωλητές όπου δεν διαφώνησε με το περιεχόμενο της πράξης αλλά με το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή δεν έχει το "θεσμικό ρόλο" προκειμένου να κάνει κάτι τέτοιο").

Το επιχείρημα στο οποίο στηρίχθηκε ο διωγμός της Χρυσής Αυγής χθες από το Σύνταγμα είναι ότι ο Δήμος Αθηναίων δεν της είχε παραχωρήσει τη σχετική άδεια, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με την ομάδα πολιτών που ήθελε να πραγματοποιήσει ανταλλακτικό  παζάρι βιβλίων  τις προάλλες. Ο δήμαρχος, φορώντας ένα πλαστό "δημοκρατικό προσωπείο" επικαλέστηκε τη νομιμότητα και τους "θεσμούς" προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του.

Μα αυτό άλλωστε δεν κάνει και όλο το "φάσμα του δημοκρατικού τόξου"; Ο κύριος λόγος που αγανακτούν με τη Χρυσή Αυγή οι εκπρόσωποι της τρικομματικής είναι εκτός από μία ανάλαφρη αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η καταπάτηση της "νομιμότητας". Η αμφισβήτηση των θεσμών που ουσιαστικά ταυτίζονται με την κυβέρνηση. Κάθε φορά, μέσα από την αντιπαράθεση με τη Χρυσή Αυγή αναδεικνύεται το ύψιστο καθήκον του να σέβεσαι στους θεσμούς, δηλαδή την κυβέρνηση, και η επίθεση σε αυτούς που δεν το κάνουν.

Η κυβέρνηση μαζί με κάθε λογής εκπροσώπους της, με τον τρόπο που αντιτίθεται στη Χρυσή Αυγή ουσιαστικά αντιτίθεται στο σύνολο της κοινωνίας που αμφισβητεί ή απλώς σκέφτεται να αμφισβητήσει τις αποφάσεις της και την πολιτική της. Αυτοανακηρυσσόμενη ως ο ύψιστος τηρητής της δημοκρατίας και της τάξης, η κυβέρνηση αντιτίθεται σε όλους όσους αντιδρούν.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Χρυσή Αυγή πολύ έξυπνα: από τη μία η τελευταία βοηθάει την πρώτη να εφαρμόσει την πολιτική της,  ως παρακρατικός κατασταλτικός μηχανισμός ή με τις δηλώσεις στήριξης, όπως για τα μεταλλεία στις Σκουρίες ή για τις φοροαπαλλαγές εφοπλιστών και ΠΑΕ. Από την άλλη η πρώτη διαχωρίζεται από την τελευταία, προκειμένου να "υπενθυμίσει" το "απαράβατο" της νομιμότητας της τήρησης των θεσμών και της πολιτικής που η ίδια δημιουργεί.

Ουσιαστικά, η κυβέρνηση και ο Καμίνης ήταν υποχρεωμένοι να πάρουν θέση εναντίον του μοιράσματος τροφίμων. Αν δεν το κάνανε, όλα η επιχειρηματολογία τους περί "νομιμότητας" και δυνάμεων του "δημοκρατικού τόξου" θα κατέρρεαν. Αν δεν το κάνανε θα φανερωνόταν ότι ο Δήμος Αθηναίων και η κυβέρνηση παραχωρούν στη Χρυσή Αυγή την πιο κεντρική πλατεία της χώρας και τότε θα τάσσοταν ανοιτά υπέρ της. Με αυτό τον τρόπο η Χρυσή Αυγή θα έπαυε να είναι η τόσο χρήσιμη "χρυσή εφεδρεία" στα χέρια του συστήματος: αν η συνεργασία κυβέρνησης - νεοναζί ξεγυμνωνόταν τόσο ξεδιάντροπα, τότε η νεοναζιστική οργάνωση θα σταματούσε να λειτουργεί ως αποσυμπιεστικός σάκος της αγανάκτισης του κόσμου και πολίτιμος αφανής πολιτικός σύμμαχος της κυβέρνησης.Αν δεν της απαγόρευαν να μοιράσει τρόφιμα λόγω "έλλειψης άδειας", δεν θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και για συγκεντρώσεις άλλων πολιτικών χώρων στο μέλλον.

"Μα και τί θα ήθελες; Μήπως θα ήταν καλύτερο τελικά να τους αφήσουν να μοιράσουν τα τρόφιμα;"

Μα φυσικά και όχι. Είναι φανερό όμως, ότι η αντίθεση του δήμου και της αστυνομίας στη Χρυσή Αυγή, ο "αντιφασισμός τους" αν θέλετε, είναι επίπλαστος και ανούσιος.

Αφενός, αυτό φάνηκε από την ανοχή της αστυνομίας στα σπρωξίδια ακόμη και στην αποκάλυψη οπλοφορίας μελών της Χρυσής Αυγής, από το γεγονός ότι ο Καμίνης δεν έκανε στον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γερμενή για την επίθεσή του.

Αφετέρου, επειδή ο αντιφασισμός δεν είναι "επικοινωνιακές κινήσεις της μιας μέρας". Ειδικά όταν  αυτές βασίζονται στην νομιμότητα και σε μια αόραστη φρασεολογία κατά των διακρίσεων και όχι σε ουσιαστική  πολιτική στάση κατά του ρατσισμού και του φασισμού.

Η Χρυσή Αυγή υπάρχει και έχει μεγαλώσει ακριβώς επειδή δίνει "κάλπικες λύσεις" στη φτώχεια που η πολιτική της κυβέρνησης (στηριζόμενη και από οτν κ. Καμίνη) δημιουργεί. Χωρίς απάντηση σε αυτή την πολιτική, χωρίς πρόταγμα ανατροπής της, χωρίς ριζοσπαστική λύση με κατεύθυνση τις ανάγκες του κόσμου, η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να εξαφαναστεί.

Η μάχη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό είναι μία διαρκής μάχη που δεν μπορεί να δώσει καν όλη η αριστερά και ο Α/Α χώρος μόνοι τους. Η μάχη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Όπως έγραψε και κάπου μια συντρόφισσα,

"ο φασισμός θα πεθάνει όταν οι νοικοκυρές τους κυνηγούν με τις σκούπες τους στο δρόμους, όταν τους κυνηγούν οι εργάτες στα σωματεία, οι μαθητές και οι καθηγητές στα σχολεία".