Οργή, Αγανάκτηση & Βο(υ)λή

Άνθρωποι που κάθονται όρθιοι στο  δρόμο,   γιατί τους κάψαν τους καναπέδες τους (;)

Εδώ και αρκετό καιρό (μήνες), παρατηρείται ένα απίστευτο φαινόμενο για την ελληνική κοινωνία, που είχαμε πολύ καιρό να το δούμε: χιλιάδες κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους.

Χιλιάδες κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους και διαμαρτύρεται, φωνάζει,απεργεί, κάνει καταλήψεις, κατηγορεί κυβερνήσεις (στην καλύτερη Ε.Ε και Δ.Ν.Τ, στα ντουζένια του χτυπάει μέχρι και καπιταλισμό), χτυπιέται από Μ.Α.Τ, μουτζώνει τη Βουλή, γιαουρτώνει βουλευτές, γρονθοκοπάει βουλευτές, βγάζει κρεμάλες για βουλευτές, θέλει ( ; ) να μπει στη Βουλή και γενικά διψάει για αίμα.

"Ποιός είναι όλος αυτός ο κόσμος και γιατί δυσανασχετεί; Αν του τέλειωσε το ψωμί, ας φάει παντεσπάνι" θα έλεγε η κ. Βιβή από το Κολωνάκι.

Η απάντηση της κυβέρνησης στην κ. Βιβή είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Άνθρωποι οι οποίοι δεν γνωρίζουν το συμφέρον της χώρας, εξτρεμιστικά στοιχεία, αχάριστοι, Σιωνιστές και προβοκάτορες υποκινούμενοι από την αριστερά που το μόνο που ξέρει είναι να αντιδράει (έτσι, από συνήθεια) και δεν έχει ουσιαστική απάντηση στα προβλήματα του σήμερα.

Η απάντηση βέβαια της κυβέρνησης στα προβλήματα του σήμερα, είναι αύξηση των φόρων, περικοπή μισθών και συντάξεων, κατάργηση συμβάσεων, κατάργηση ασύλου και πάσης φύσεως κατάργηση και καταπάτηση βασικού ανθρωπίνου δικαιώματος.

Το θέμα δεν είναι η απάντηση της κυβέρνησης στην κ. Βιβή στα προβλήματα του σήμερα αλλά η απάντηση του υπόλοιπου κόσμου για τα προβλήματα στα σήμερα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτή η απάντηση δεν είναι ακόμη προκαθορισμένη, αλλά είναι θολή και συγκεχυμένη, το σίγουρο όμως είναι ότι περνάει από τον δρόμο. Αυτό το γεγονός τα χιλιάδες άτομα που κατεβαίνουν σε πορείες, που ενισχύουν τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, και που διαμαρτύρονται γενικώς με λόγια και με πράξεις,

Τον ρόλο όμως της κυβέρνησης, την υπευθυνότητα της απάντησης σην κ. Βιβή, τρέχει να καλύψει ένας άλλος, όχι και τόσο "πονηρός" παράγοντας: ένα μέρος του κόσμου. Ένα μέρος του κόσμου που δεν κατεβαίνει στους δρόμους που δεν κατεβαίνει στους δρόμους, που δεν διαμαρτύρεται με λόγια και με πράξεις, ένα μέρος του κόσμου, που δεν έχει δόλιους σκοπούς, που δεν ασκεί στοχευμένη προπαγάνδα όπως η κυβέρνηση, ένα μέρος του κόσμου που δεν διαφέρει σε τίποτα από σας και μάς. Μέρος του κόσμου αυτού μπορεί βέβαια κάλιστα και να κατεβαίνει στους δρόμους, και να διαμαρτύρεται, αισθανόμενο όμως μια ποιοτική διαφορά από το υπόλοιπο μέρος του κόσμου.

Η ποιοτική διαφορά αυτή είναι διττή: από τη μία είναι η υπαρκτή, που μπορεί να ειδωθεί κάλλιστα από τρίτους και από την άλλη είναι εκείνη που το μέρος του κόσμου αυτό θεωρεί ότι έχει. Το δεύτερο σκέλος της διαφοράς είναι η  έλλειψη ευθύνης για το τί συμβαίνει: η σιγουριά ότι εκείνοι δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κατάσταση της χώρας, για το πού φτάσαμε, για το τί πληρώνουμε και λοιπά και λοιπά. Σίγουρα αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό πολλών ατόμων: από αριστερούς, επαναστάτες και μη, μέχρι την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γιατί, στην πραγματικότητα σχεδόν κανείς από τον ελληνικό λαό, ή για να το θέσω καλύτερα, σχεδόν κανείς από τον εργαζόμενο ελληνικό λαό δεν φταίει για τίποτα.

Αυτό είναι κάτι που φαίνεται να μην κατανοεί το μέρος εκείνο του κόσμου που περιγράφω, αυτό που θεωρεί ότι διαφέρει από τον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί πέρα από την διαφορά που θεωρεί ότι έχει, θεωρεί ότι η πλειοψηφία του υπόλοιπου διαμαρτυρόμενου κόσμου ευθύνεται πέρα για πέρα για την κατάσταση. Ευθύνεται για το γεγονός ότι η Ελλάδα χρωστάει, ευθύνεται για το γεγονός ότι ψήφιζε Πα.Σο.Κ και Ν.Δ. επί χρόνια, την κατηγορεί για το γεγονός ότι στην πραγματικότητα, ο στόχος που κατεβαίνει στον δρόμο δεν είναι η αλλαγή της κοινωνίας, αλλά η επιστροφή σε μια πρότερη κατάσταση, μια κατάσταση προ κρίσης.

Σε αυτά τα πλαίσια το μέρος του κόσμου αυτό που κατηγορεί και αποδίδει ευθύνες σε διαμαρτυρόμενους, νύπτοντας παράλληλα τας χείρας του, θεωρεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα για αλλαγή, καθώς η πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση, ή είναι βολεμένη και δεν πρόκειται να τη συνειδητοποιήσει ποτέ. Θεωρεί ότι η πλειοψηφία του κόσμου θέλει παραπάνω χρήματα και γενικά την άνεση που είχε. Θεωρεί ότι οι λόγοι για τους οποίος ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο είναι καθαρά οικονομικοί, ή ίσως ακόμη χειρότερα, ότι είναι αυτή η απώλεια της βολής που ωθεί τον κόσμο στο να διαμαρτύρεται.

Οι παραπάνω σκέψεις, οι σκέψεις του κομματιού του κόσμου που μόλις περιέγραψα μπορούν να χαρακτηριστούν το λιγότερο ως άστοχες.

Και αυτό γιατί όντως η πλειοψηφία του κόσμου που κατεβαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί θέλει παραπάνω χρήματα και την άνεση που είχε.

Θέλει άνεση και παραπάνω χρήματα, τα οποία είναι αναγκαία και απαραίτητα για την καλή διαβίωσή του. Και κάπου εκεί πρέπει να αναρωτηθούμε: γιατί αυτό είναι μεμπτό;

Γιατί είναι μεμπτό, κάποιος να θέλει να ζει με άνεση; Γιατί είναι μεμπτό κάποιος να θέλει να μπορεί να πληρώσει φροντιστήρια, να μπορεί να έχει σπίτια και αυτοκίνητα, γιατί είναι μεμπτό κάποιος να μπορεί να αγοράζει ρούχα, γιατί είναι μεμπτό κάποιος να μπορεί να πληρώσει τυχόν γιατρούς ή νοσοκομεία, χωρίς έπειτα αυτά τα χρήματα να του λείψουν;

Στο πλαίσιο του συστήματος που ζούμε μάλιστα, τα παραπάνω χρήματα και οι καταθέσεις, είναι πέρααπό κάτι το οποίο επιτάσσει το σύστημα το ίδιο ιδεολογικά, κάτι το απαραίτητο.

Είναι τέτοια η αβεβαιότητα που σου δημιουργεί η κοινωνία, τέτοιες οι ανασφάλειες που έχεις όταν ζεις σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μη διασφαλισμένη δωρεάν παιδεία, μη διασφαλισμένη δωρεάν υγεία, μη διασφαλισμένη θέση εργασίας, που η επιθυμία για συσσώρευση όσο δυνατόν περισσότερου αποθεματικού, είναι πλήρως δικαιολογημένη.

Και ερχόμαστε σε μια κατάσταση, στην Ελλάδα του 2011 που οι συνθήκες, συνθήκες δημιουργημένες από πλήρως καθοδηγούμενες πρακτικές πολιτικών, αυτή η επιθυμία όχι μόνο κόβεται μαχαίρι, αλλά και τα οποιαδήποτε χρήματα, η οποιαδήποτε άνεση του κόσμου χάνεται αστραπιαία.

Ερχόμαστε σε μια Ελλάδα του 2011 η οποία γνωρίζει το φαινόμενο της εξάλειψης των μεσαίων στρωμάτων: Μία Ελλάδα που θα γνωρίσει σύντομα αποκλειστικά δύο στρώματα: τους πλούσιους και τους φτωχούς.

Γιατί ο κόσμος δεν διαμαρτύρεται απλώς επειδή χάνει κάποια παραπάνω χρήματα και άνεση, διαμαρτύρεται γιατί τα μέτρα που λαμβάνονται είναι τέτοια, ώστε χάνει αναγνωρισμένα δικαιώματα.
Διαμαρτύρεται γιατί οι μειώσεις είναι τέτοιες που πλέον δεν τίθεται ζήτημα απώλειας της βολής, τίθεται πιο ξεκάθαρα από ποτέ, θέμα επιβίωσης.

Όταν οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται στο μισό, όταν οι προσλήψεις σταματούν, όταν συναντάμε το φαινόμενο της απόλυσης στο δημόσιο, ήταν η φορολογία γίνεται ακόμη πιο βάρβαρη, ακόμη πιο άγρια προφανώς και είναι τουλάχιστον άστοχο να κάνουμε λόγο για "κόσμο που έχασε την βολή του και τρέχει να φωνάξει". Πρέπει να κάνουμε λόγο για "κόσμο που ενώ τα έβγαζε πέρα άνετα, τώρα φοβάται για την επόμενη μέρα".

Και αυτός ο φόβος είναι πέρα για πέρα, ρεαλιστικός: και είναι εκείνος ο φόβος που οδηγεί τον κόσμο στο δρόμο, είναι εκείνος ο φόβος, που τον κάνει να διαμαρτύρεται, να εκτοξεύει ύβρεις και γιαούρτια, ενάντια σε βουλευτές.

Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο επιχείρημα των κατηγορούντων, ενάντια στους "βολεμένους αγανακτισμένους": ότι εκείνοι απλώς θέλουν να γυρίσουν πίσω στην πρότερη κατάσταση και μετά θα ηρεμίσουν, όταν δεν έχουν ιδεολογία και ότι δεν γνωρίζουν ποιός είναι ο πραγματικός ιθύνοντας της κατάστασης για την οποία βρίσκονται.

Αρχικά έχω να πω, ότι δεν τους κακολογώ για αυτό: όταν βιώνεις τέτοιες δραστικές αλλαγές στη ζωή σου, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα: είναι φυσιολογικό να θες να γυρίσεις πίσω.

Από 'κει και πέρα, κανείς δεν γεννήθηκε ιδεολόγος και επαναστάτης: η συνείδηση είναι κάτι που γεννιέται μέσα από την ανάγκη.

Το θέμα όμως εδώ είναι ακριβώς "η επιστροφή στην πρότερη κατάσταση":
Αυτό είναι μια επιθυμία που είναι αδύνατο να εκπληρωθεί, λόγω της φύσης της κατάστασης. Η απώλεια των χρημάτων και της άνεσης δεν συμβαίνει επειδή ο Παπανδρέου ήταν κακός άνθρωπος - ούτε επειδή οι καπιταλιστές είναι κακοί άνθρωποι (που είναι). Συμβαίνει επειδή αυτή  τη στιγμή, όλο το οικονομικό σύστημα βιώνει κρίση. Μια κρίση που οι καπιταλιστές, επειδή ακριβώς είναι κακοί άνθρωποι, προσπαθούν απεγνωσμένα να μας κάνουν να πληρώσουμε. Στα πλαίσια αυτά, δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για παραχωρήσεις (από την μεριά τους). Δεν υπάρχει η προοπτική της "επιστροφής στην πρότερη κατάσταση", τόσο αναίμακτα.

Αυτό πρέπει να καταλάβουμε εμείς, όσο και οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στο δρόμο και διαμαρτύρονται επειδή χάνουν τα χρήματά τους και την άνεσή τους.

Και δεν πρέπει να τους κατηγορούμε για αυτό, αλλά πρέπει να τους αγκαλιάσουμε και να ανοίξουμε τη συζήτηση μαζί τους. Γιατί τους χρειαζόμαστε, και αυτοί χρειάζονται εμάς. Γιατί είμαστε ένα.

Επίκαιρο σύνθημα

"Μην τους αφήσουμε να μας βγάλουν στη Συγγρού, ας βγούμε μόνοι μας".

Ιδεολογική εξαθλίωση

Το κείμενο αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ως αυτόνομο κείμενο, αλλά και ως sequel στο κείμενο "Καπιταλισμός: Ουστ!". Όπως όλα τα sequel, είναι μικρότερο και ποιοτικά κατώτερο.

Tις προάλλες, καθώς περπατούσα, συνάντησα σε κεντρικό σημείο της Πάτρας ένα κείμενο των Αυτόνομων Σχημάτων Πάτρας. Αυτόνομοι, για όσους δεν ξέρουν είναι ένα ψευδώνυμο των αναρχικών. Επειδή αυτή η δήλωση θα σήκωνε αντιδράσεις, να πω ότι εντάξει, ίσως να μην είναι ακριβώς αναρχικοί, αλλά εδώ που τα λέμε, ποιός αναρχικός είναι ακριβώς αναρχικός; Η φύση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/αυτόνομου χώρου είναι τέτοια ώστε ο καθένας να διαφέρει από τον άλλο σε απόψεις, δράσεις, κινήσεις, θεωρία, πράξη, φιλοσοφία, μαθηματικά και αρχαία. Μάλιστα είναι περήφανοι γι' αυτό - αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας τώρα.

Το θέμα μας είναι ότι το κείμενο ήταν πολύ όμορφο, και δυστυχώς είναι ένα κείμενο που δεν απαντάται εύκολα στον αριστερό χώρο. Μπράβο τους λοιπόν γι'αυτή του τη προσπάθεια, αν δεν ξέρω πόσο μπορεί να ωφελήσει πρακτικά μια τέτοια κίνηση - κατά πόσο ο κόσμος θα κάτσει να το διαβάσει και κατά πόσο  θα κατανοήσει αυτά που γράφει το κείμενο, αν κάνει τον κόπο να το διαβάσει. Από την άλλη βέβαια ήταν γραμμένο σε τεράστιο χαρτί, σε περίοπτη θέση, οπότε κάτι γίνεται.

Αυτά που έλεγε το κείμενο μέσα σε άλλα, περιληπτικότατα, είναι ότι στη σημερινή κοινωνία, ο ατομικισμός διαπρέπει. Ο καπιταλισμός μας έχει μετατρέψει σε άτομα, τα οποία μόνο τους ενδιαφέρον είναι το ατομικό τους συμφέρον, και έχουν ξεχάσει κάθε έννοια συλλογικότητας. Δεν γνωρίζουν, έγραφε χαρακτηριστικά, ούτε καν τον διπλανό τους, το γείτονά τους. Ακόμη και η παραδοσιακή έννοια της γειτονιάς έχει εξαλειφθεί πλήρως.

Αυτά έλεγε μέσα σε άλλα, λίγο πιο ρομαντικά, ονειρικά και με πιο πιο όμορφη γλώσσα, αλλά εγώ δεν είμαι και  κανάς διακεκριμένος συγγραφέας. Απέναντι υπήρχε και έναν κείμενο για τον καταναλωτισμό, την επιβολή του στον άνθρωπο και την ψευδή αίσθηση ευτυχίας που προσφέρει, αλλά εμείς θα μιλήσουμε μόνο για το πρώτο κείμενο.

Το πρώτο κείμενο λοιπόν, μου έφερε στο μυαλό, αυτό που είχα ακούσει σε μια συνέλευση γειτονιάς: ότι το ζήτημα τώρα, δεν είναι ότι χάνουμε τα λεφτά μας, αλλά ότι μας έχουμε κάνει να χάσουμε και την αξιοπρέπειά μας.

Για μένα η παραπάνω πρόταση είναι εντελώς άστοχη, και σαφέστατα και το πιο σημαντικό που μπορείς να έχεις στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι χρήματα - είναι άκρως απαραίτητα για την επιβίωσή σου. Επίσης το "χάνουμε την αξιοπρέπειά μας" είναι μια έκφραση αρκετά γενικόλογη, και έχω ένα θεματάκι με τις γενικόλογες εκφράσεις -δεν τις καταλαβαίνω.

Από 'κει και πέρα, η αλλοτροίωση του ανθρώπου, η προώθηση του ατομικισμού, είναι φράσεις αρκετά συγκεκριμένες και ουσιαστικές. Είναι κατ' εμέ, ένα θέμα σημαντικό, στο οποίο δεν ρίχνει  τόσο το βάρος της η αριστερά -παρά εστιάζει κυρίως στην οικονομική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θα μου πείτε, αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία του ατομικισμού και της γενικότερης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, συνεπώς δεν μπορεί να τα εξετάζει κανείς χώρια. Επίσης το πιο σημαντικό για έναν εργαζόμενο είναι ότι δεν έχει να φάει, και ίσως το να σε απασχολούν τόσο φλου και "ρομαντικούλια" θέματα, χωρίς να τα συνδέεις άρρηκτα με την αληθινή αιτία τους (δίνοντας προτεραιότητα σε αυτή), είναι προϊόν μικροαστισμού.

Ίσως έχετε δίκιο, αλλά καθώς έχω (για λίγο καιρό ακόμη) την οικονομική άνεση να σκέφτομαι, θα πω πέντε, δέκα άντε είκοσι πράγματα πάνω στο θέμα.


Ο καπιταλισμός που λέτε (για τον οποίο έχουμε μιλήσει και σε πρηγούμενο κείμενο) είναι ένα σύστημα το οποίο βασίζεται απόλυτα στην παραγωγή αξιόλογων μονάδων. Δηλαδή βασίζεται σ' έναν ικανό εργάτη, ή σ'ένα ικανότατο διοικητικό στέλεχος επιχείρησης. Όπου ικανό, εννοούμε κυρίως εργατικό που δεν παραπονιέται και που δεν διαμαρτύρεται. Επίσης, απαιτείται αυτό το άτομο, να είναι "άτομο", δηλαδή μονάδα, μακριά από οποιουδήποτε είδους συλλογικότητα. Γιατί ο καπιταλισμός ξέρει, ότι οι μονάδες είναι ανίσχυρες, ενώ οι συλλογικότητες μπορούν να τον κλωνίσουν.

Για να τα καταφέρει να παράγει ικανές μονάδες έχει κατασκευάσει ένα περίτεχνο σύστημα παραγωγής ικανών μονάδων, το οποίο συνδέεται άμεσα γενικότερα με τρόπο λειτουργίας των υπόλοιπων πτυχών του συστήματος, και κάνει ένα εξαιρετικά πετυχημένο τουρλουμπούκι.

Το σύστημα παραγωγής αυτό, ξεκινάει από την εκπαίδευση, και σε συνδυασμό με την όλη νοοτροπία που δημιουργεί ο καπιταλισμός εκ φύσεως, επιτυγχάνει τον σκοπό του: δημιουργεί άτομα.

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα ανταγωνιστικό, το οποίο ποντάρει πολύ στην κατανάλωση και στον ανταγωνισμό μεταξύ των ατόμων της κοινωνίας.
Έτσι λοιπόν, με διάφορους τρόπους όπως το εκπαιδευτικό σύστημα (εξετάσεις, βαθμολόγηση, υποτροφίες για τον καλύτερο μαθητή/σπουδαστή κανείς;), την τηλεόραση, τις διαφημίσεις, τους όρους στους εργασιακούς χώρους (με την αυστηρή ιεράρχηση, τις αυξήσεις και bonus στους πιο "δουλευταράδες" υπαλλήλους") την όλη διάρθρωση της κοινωνίας (με τα ιεραρχικά συστήματα να χώνονται όπου μπορούν), ο καπιταλισμός προωθεί συγκεκριμένη νοοτροπία και συμπεριφορά για τα μέλη των τεράστιων κοινωνιών του.

Έτσι, επιτυγχάνεται η δημιουργία ατόμων, ανταγωνιστικών, καχύποπτων που δρουν πάντα με γνώμονα το ατομικό τους συμφέρον, κοιτάνε τον εαυτό τους και τον κώλο τους, σπουδάζουνε για να βρούνε καμιά δουλειά, να πάρουνε κανά σπίτι, ν'αγοράσουν κανά αμάξι, να ξεπληρώσουν κανά δάνειο και Άγιος ο Θεός. Συχνό μότο των ατόμων αυτών είναι το "ωχ αδερφέ!" ή, εναλλακτικά το "κοίτα τη δουλειά σου και εγώ θα κοιτάω τη δικιά μου".


"Ωραία", θα μου πείτε. "Και ποιοί είναι αυτοί; Φαίνεται εύκολο να τους αναγνωρίσει κανείς. Ας τους απομονώσουμε επιτέλους, να κάνουμε καμιά επανάσταση".

Και εδώ είναι το πρόβλημα φίλες και φίλοι. Οι παραπάνω που περιγράφω δεν είναι μια μικρή, εύκολα περιθωριοποιήσιμη ομάδα. Οι παραπάνω είμαστε όλοι μας. Και όταν λέω όλοι μας, εννοώ ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Ναι, και εγώ είμαι τέτοιος, και εσύ είσαι τέτοιος, και αυτός είναι τέτοιος κ.ο.κ.

Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που θα βαλθούν να διαχωριστούν και να πουν ότι έχουν ξεφύγει από αυτή τη νοοτροπία. Αυτοί λοιπόν, πλανούνται πλάνην οικτρά (καλά το 'γραψα; ). Ναι, σίγουρα, όλοι έχουμε ξεφύγει, γι'αυτό και τώρα έχουμε αταξική κοινωνία και ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης σαν κοινωνία.

Για να είμαι δίκαιος, βέβαια, τα πρότυπα του καπιταλισμού, δεν "πιάνουν" σε όλους στο ίδιο βαθμό. Σε άλλους βρίσκουν περισσότερο, σε άλλους λιγότερο πρόσφορο έδαφος. Αλλά είναι καθολικά. Αυτό είναι το ζήτημα.

Πριν πολλά χρόνια, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι όλες, μα όλες οι ανθρώπινες σχέσεις συνάπτονται ξεκάθαρα από ατομικό συμφέρον (βαριέμαι να το αναλύσω και εδώ, απλώς δεχτείτε το, οκ; ). Για την ακρίβεια, κατάλαβα ότι ακόμη και η σχέση μάνας - παιδιού κινείται βάση ατομικού συμφέροντος της μάνας (δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια λέμε).

Μετά την σκληρή συνειδητοποίηση του θλιβερού αυτό γεγονότος (2ο μεγάλο χαστούκι από τότε που έμαθα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης) και μετά από κλάμα ημερών και απελπισμένες σκέψεις σχετικά με το σε "τί κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;" το δέχτηκα και άρχισα να θεωρώ ότι απλώς έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Αμ δε. Στην πραγματικότητα, έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.

Ok, εντάξει θα μου πείτε potato, potato (χμμμμ, μάλλον μόνο προφορικά λειτουργεί αυτό) και τί έχει να λέει;

Το θέμα είναι ότι συνεχώς, και δη τώρα τελευταία, παρατηρώ συνεχώς γύρω μου σαθρές ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις τελείως επιφανειακές, χωρίς ουσιαστικούς δεσμούς να δένουν τα άτομα, σχέσεις που είναι σάπιες ακριβώς επειδή έχουν δομηθεί πάνω στο ατομικό συμφέρον. Παρατηρώ συνεχώς γύρω μου μια ψευδή αίσθηση ευτυχίας που απέχει πολύ από αυτό που κανείς θα φανταζόταν για ευτυχία.

Παρατηρώ ανθρώπους μόνους, πολύ μόνους και ας έχουν "παρέα" κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους.

Παρατηρώ ότι έχουμε γίνει όλοι καχύποπτοι, κοιτάμε τον κώλο μας και την πάρτη μας και αυτό μας εμποδίζει από το να "δοθούμε" ολοκληρωτικά, το να αφεθούμε χωρίς μας ενδιαφέρουν περιορισμοί ή κοινωνικά ταμπού, σε κάποιον, το να δημιουργήσουμε ουσιαστικούς, ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους γύρω μας. Δεσμούς που θα 'ναι αληθινοί δεσμοί αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας.

Παρατηρώ την έλλειψη ουσιαστικών ανθρωπίνων (είτε συγγενικών, είτε φιλικών, είτε ερωτικών) σχέσεων και την αντικατάστασή τους από τυπικές κοινωνικές σχέσεις που απλώς καλύπτουν κάποια κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα, ακολουθούν κάποιες "προσταγές" που δίνει η κοινωνία.

Τα παρατηρώ όλα αυτά και στενοχωριέμαι. Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι "γιατί;". Την απάντηση την έχουν ήδη δώσει τα Αυτόνομα Σχήματα. "Γιατί έχουμε καπιταλισμό". Έπειτα, αναρωτιέμαι "πώς αλλάζει αυτό;". Και εκεί τα Αυτόνομα Σχήματα δεν απαντάνε. Τουλάχιστον, ουσιαστικά. Και ίσως να μην είναι και ο ρόλος τους να απαντήσουν.



Υ.Γ: Μια εύκολη απάντηση θα ήταν "επανάσταση". Είναι βέβαιο ότι σε μια κοινωνία χωρίς χρήμα που δεν θα είναι ανταγωνιστική, οι έγνοιες και ο ατομικισμός δεν θα έχουν λόγο να υπάρχουν. Και θα εξαφανιστούν. Και τότε, ίσως τότε, να μπορέσουμε να εμπιστευθούμε και πάλι το συνάνθρωπο. Το πως θα την επιτύχουμε την επανάσταση αυτή, βέβαια, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Συγκυβέρνηση

Πάλι δεν θα πάρει υπουργείο;
:-(

Μια μέρα αφού "δεν έπεσε" η κυβέρνηση

ΠΡΟΣΟΧΗ!: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΡΘΡΟ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ

"Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει..."

Χθες, ή μάλλον σήμερα (για αυτούς που είναι αυστηροί με τις ημερομηνίες) δόθηκε επιτέλους ένα τέλος στην πολύ πετυχημένη κωμωδία που πρόσφερε απλόχερα και δωρεάν ο Παπανδρέου, η κυβέρνηση του Πα.Σο.Κ αλλά και το υπόλοιπο καθεστωτικό πολιτικό σύστημα (εξαιρούνται Συ.Ριζ.Α και Κ.Κ.Ε, παλιοκουφάλες) στο λαό. Κωμωδία που είχε και μια εσάνς θρίλερ βέβαια. Ή Θρίλερ που είχε μια εσάνς κωμωδίας, εξαρτάται από ποιά πλευρά το βλέπεις (πάντα).

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν ακουγόντουσαν συχνά πυκνά πολλές άγνωστες λέξεις στα Μ.Μ.Ε: δημοψήφισμα, κυβέρνηση "εθνικής συννενόησης", ψήφος εμπιστοσύνης, μαριονέττες, εθνική κυριαρχία, δημοκρατία, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί να τρέχουν πανικόβλητοι, χωρίς να ξέρουν τί να κάνουν και πώς να αντιδράσουν (τί στο διάολο είναι αυτό το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα;). Πώς να αντιδράσουν στο δημοψήφισμα, στην ψήφο εμπιστοσύνης; Να χαρούν και να πιστέψουν ότι η χώρα σώζεται αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός ότι δεν έχουν να φάνε π.χ ; Άλλοι ουρλιάζανε, άλλοι χαιρόντουσαν, άλλοι κάναν και τα δύο, άλλοι μείνανε μαλάκες.

Για να δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά, ο Γ.Α.Π εξέφρασε τη Δευτέρα το βράδυ, σαν άλλη έγκυος, μια ενδόμυχη επιθυμία λέει να "γίνει δημοψήφισμα", για να εφαρμοστεί ο "πιο δημοκρατικός θεσμός της δημοκρατίας",λέει, γιατί "αυτοί κουβαλάν σταυρό και οι άλλοι τους ρίχνουν πέτρες και να δούμε επιτέλους τί θέλει ο λαός" καθώς και να δοθεί "ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση". Και άλλες τέτοιες παπαριές.

Αναλυτικότερα ακόμη, το δημοψήφισμα θα ήταν "αν θέλουμε τη νέα δανειακή σύμβαση" όπως αναφέρουν πηγές, ή "αν θέλουμε γενικότερα να πορευτούμε με τους γενικούς όρους που υποβάλλει υπό ένα θεωρητικό και φανταστικό πλαίσιο η Ευρωζώνη" όπως αναφέρουν άλλες. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν ήξερα, διάβαζα. Το ζουμί όμως οποιασδήποτε ερώτησης ήταν το εξής: αν ο λαός απαντούσε ναι, θα έπρεπε να υποστεί σκληρά μέτρα λιτότητας, ενώ αν ο λαός απαντούσε όχι, θα επιστρέφαμε σε υποτιμημένη δραχμή (καθώς θα μας πετούσαν έξω από την Ευρωζώνη), συνεπώς ο λαός θα έπρεπε να υποστεί εκ των πραγμάτων σκληρά μέτρα λιτότητας (σ.σ: χωρίς να του τα υποβάλλει κανείς όμως αυτή τη φορά, ουάου). Έτσι έσπασε η παράδοση των τετριμμένων τηλεπαιχνιδιών που στην μια κουρτίνα βρίσκεται το αμάξι και στην άλλη ο Ζονκ, μια και σε αυτό το πρωτοποριακό δημοψήφισμα και στις δύο κουρτίνες είχαμε και από έναν Ζονκ.

Ήταν λοιπόν μια ουσιαστικότατα εκβιαστική και έξυπνη κίνηση αυτή του Παπανδρέου, μιας και έτσι, θα μπορούσε να βγει εύκολα και να πει ότι "έχω λαϊκή εντολή να περάσω σκληρά μέτρα" (στην περίπτωση που ο λαός ψήφιζε "ναι" στο δημοψήφισμα), είτε απλώς να φέρει προ εκπλήξεως όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία θα έπρεπε να βγουν και να πουν "σε παρακαλούμε καλέ μας Γιωργάκη μην μας το κάνεις αυτό", καθώς οι μεν εκ δεξιών δεν θα ήθελαν να βγουν από την Ευρωζώνη, οι μεν εξ' αριστερών θα έλεγαν πάνω κάτω αυτά που είπα και εγώ και συνεπώς θα έλεγαν "όχι σε τέτοια διλήμματα". Άρα και πάλι θα έβγαινε ο Παπανδρέου καμαρωτός - καμαρωτός ωσάν παγώνα και θα έλεγε "άρα λοιπόν και εσείς μαζί μου είστε, αφού δε θέλετε δημοψήφισμα,  τα θέλετε τα μέτρα" κλέινοντας παράλληλα λάγνα το μάτι στον Παπαδημούλη και στον Τσίπρα.

Εν τέλει ο Παπανδρέου έφερε προ εκπλήξεως όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (κουρτίνα δύο), πλην ίσως του Κ.Κ.Ε. Και αυτό γιατί μέχρι και ο Συνασπισμός πριν λίγο καιρό έκανε λόγο για "δημοκρατία, δημοψήφισμα, και Ευρώπη" και τώρα που ο Παπανδρέου μας έδωσε "δημοκρατία, δημοψήφισμα και Ευρώπη" δεν ήξεραν τί να πούν. Το Κ.Κ.Ε βεβαίως είχε πει καιρό πριν ότι τα "δημοψηφίσματα δεν έχουν νόημα" γιατί ήξερε ακριβώς ποιά θα ήταν η φύση ενός δημοψηφίσματος υπό τέτοια κυβέρνηση, ενώ αντίθετα ο Συνασπισμός έμεινε με το στόμα ανοιχτό, με αποτέλεσμα να βγαίνει ο Παπαδημούλης με παράπονο και να λέει "εμείς μιλούσαμε για την Ευρώπη των λαών".

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρξε μια αποτυχημένη κριτική από ένα μέρος της αριστεράς η οποία μίλησε για "ανίκανη κυβέρνηση η οποία δέχεται εντολές από Μέρκελ και Σαρκοζί" και "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" και ήταν αποφασισμένη σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα να ψηφίσει "όχι" στο δημοψήφισμα με σκοπό την "ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας" (η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκαταλαβαίνω τις μεγάλες λέξεις που αρχίζουν από εθν-).

Η αποτυχία της κριτικής αυτής έγκειται στο ότι ο Παπανδρέου δεν αποτελεί φερέφωνο των Μέρκελ και Σαρκοζί. Μπορεί να υλοποιεί αποφάσεις τους, όμως τις υλοποιεί ακριβώς επειδή συμφωνεί μαζί τους. Δεν είναι ότι ο Παπανδρέου θέλει το καλό του λαού, αλλά κάποιες σκοτεινές υπερδυνάμεις ευρωπαϊκής φύσεως τον εμποδίζουν να το πετύχει. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή ο καπιταλισμός ( ο παγκόσμιος, διεθνής καπιταλισμός) βιώνει κρίση, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις χάνουν λεφτά και κάπως πρέπει να τα βρουν. Σε αυτά τα πλαίσια,και  η Γαλλία και η Γερμανία -ή καλύτερα, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζές τους- χάνουν λεφτά (και θέλουν οπωσδήποτε να βρουν). Η Ελλάδα έχει "λεφτά" της Γαλλίας και της Γερμανίας (καθώς τράπεζές τους έχουν ελληνικά ομόλογα - η Ελλάδα όντως χρωστάει) τα οποία τώρα τα χρειάζονται απεγνωσμένα για να αποφύγουν αυτό που δεν αποφεύγεται, μιας και ένας που πνίγεται στο τέλος προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του. 'Ετσι λοιπόν, και οι δυό χώρες ζητάνε απεγνωσμένα λεφτά από την Ελλάδα. Ο Παπανδρέου, για να το κάνω λιανά, δεν είναι ότι δεν θέλει να τα δώσει (σ.σ: τα λεφτά). Θέλει, γιατί ξέρει ότι αν δεν τα δώσει, θα προκληθεί ένα τεράστιο ντόμινο με καταστροφικές συνέπειες για τις επιχειρήσεις διεθνώς (σ.σ: τα συμφέροντα των οποίων είναι αλληλένδετα - μια επιχείρηση ποτέ δεν επιβιώνει μόνη της) και κάτι τέτοιο ο Παπανδρέου δεν το θέλει, γιατί εξυπηρετεί ακριβώς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων (επειδή το θέλει όμως, όχι επειδή τον εκβιάζουν οι Μέρκελ και Σαρκοζί). Έτσι λοιπόν κάνουν όλοι τις πάπιες, και ο ελληνικός λαός πληρώνει μέχρι να κυρηχθεί η χρεωκοπία της Ελλάδας και να φάνε πούτσα και αυτοί και εμείς μαζί τους.

Στον εκβιασμό Μέρκελ και Σαρκοζί στάθηκαν αρκετά τα Μ.Μ.Ε, τα οποία είχαν μια αξιοπρόσεκτα περίεργη στάση, μιλώντας συνέχεια περί "μαριονεττών" και "ανίκανης κυβέρνησης" λέγοντας μάλιστα ότι "μας υπαγόρευσαν ακόμη και τί θα γράφει το δημοψήφισμα". Λέγανε ακόμη, ότι τώρα είναι μια "ιστορική στιγμή" για τη χώρα, και ότι η "μόνη σωτηρία του λαού" είναι μια "κυβέρνηση εθνικής συννενόησης".

Γενικότερα αυτές τις μέρες, μιλούσαν πολύ για το λαό, για το τί θέλει ο λαός, όλοι ήταν εκπρόσωποι του λαού. Τελικά απ'ότι φαίνεται ο λαός είναι διχασμένη προσωπικότητα καθώς ήθελε και το Πα.Σο.Κ στην κυβέρνηση, και κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" και εκλογές καθώς και να ψηφίσει παράλληλα και "ναι" και "όχι" στο δημοψήφισμα.

Η αγωνία κορυφώθηκε όταν το Πα.Σο.Κ άρχισε να χάνει βουλευτές, οι οποίοι ορκιζόντουσαν στον Παπανδρέου ότι δεν πρόκειται να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης (ποτέ, ποτέ, ποτέ!) εάν δεν αποσύρει το δημοψήφισμα, γιατί "δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να χάσουμε την ευρωπαϊκή πορεία μας, και δεν μπορούμε να θυσιάσουμε αυτό για το οποίο παλέψαμε τόσο σκληρά" (σ.σ: την ένταξή μας στην Ε.Ε). Αρκετοί πετάχτηκαν σαν τις τσουτσού (σ.σ: βλ. Αντώνη Σαμαρά) και είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα, λέγοντας παράλληλα ότι είναι επιτακτικό να προχωρήσουμε σε εκλογές. Άλλοι πάλι είπαν ότι είναι επιτακτικός ο σχηματισμός κυβέρνησης "εθνικής συννενόησης" και προφανώς όλοι ενδιαφέροντουσαν για το καλό του λαού.

Σε αυτά τα πλαίσια, ο Παπανδρέου, δίνοντας το απαραίτητα κοινωνικά ευαισθητοποιημένο στίγμα της ταινίας μίλησε για "σταυρό που κουβαλάει", για "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" (κατά τον ίδιο είναι το Πα.Σο.Κ -γαμώ, έτσι;) και έκανε την ανατροπή αποσύρωντας το δημοψήφισμα που είχε ανακοινώσει ο ίδιος. Ως αποτέλεσμα, κέρδισε πάλι πίσω τους απολωλώτες βουλευτές.

Για να μην τα πολυλογώ (σ.σ: το έκανες ήδη), η ψήφος εμπιστοσύνης που είχε ζητήσει δόθηκε χθες στη Βουλή με αποτέλεσμα σήμερα να ξημερώσει ένας νέος, πράσινος ήλιος. Όλως παραδόξως, και ενώ η Βουλή εμπιστεύθηκε τον Παπανδρέου, εκείνος έκανε και πάλι λόγο για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", και κάλεσε ξανά τη Ν.Δ. και τα λοιπά κόμματα, δίνοντας πάτημα στις κακές γλώσσες να πουν ότι το όλο σκηνικό με τα δημοψηφίσματα και τις ψήφους εμπιστοσύνης, ήταν απλά γινάτια του Γ.Α.Π με σκοπό την διατήρηση του πολιτικού του γοήτρου.

Η αλήθεια είναι ότι το thriller comedy που παίχτηκε τις προηγούμενες ημέρες, θα μπορούσε να δώσει σε κάποιον πιθανότατα λοβοτομημένο άνθρωπο την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν "πολιτικές διεργασίες στη Βουλή", ότι Ν.Δ, Πα.Σο.Κ και Λα.Ο.Σ έχουν "πολιτικές διαφωνίες" , ότι υπάρχουν βουλευτές με τσίπα, και ότι θα τα βρουν όλοι μαζί σε μία ιστορική στιγμή για τη χώρα, ώστε η χώρα να ορθοποδήσει και να χορέψουμε όλοι μαζί συρτάκι λίγο πριν τους τίτλους τέλους.
 Από την άλλη, είναι επίσης πιθανό κάποιος να απογοητευτεί ερμηνεύοντας την πολυπόθητη ψήφο το Πα.Σο.Κ ως ένδειξη του ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι παπαριές. Όλες αυτές οι δήθεν "διαφωνίες", μεταξύ Πα.Σο.Κ, Ν.Δ. οι κραυγές Καρατζαφέρη (σ.σ: "THIS IS LA.O.S!!!") και Mega για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", ως την μόνη "ελπίδα του λαού", είναι καθαρά παραπλανητικές. Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα όλοι οι προαναφερθέντες, έχουν ίδιους στόχους και ίδια συμφέροντα: να εφαρμόσουν οποιοδήποτε σκληρό μέτρο λιτότητας, μπας και βγάλουν καμιά επιχείρηση από την κρίση. Η ψεύτικη ελπίδα ότι θα άλλαζε κάτι, πρέπει να σπάσει, από τη στιγμή που ο Παπανδρέου ενώ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της Βουλής, θέλει να καλέσει σε "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" και καλεί ήδη σε εκλογές. Ακόμη και αυτή η "ψήφος εμπιστοσύνης", δόθηκε από την Κ.Ο. του Πα.Σο.Κ, τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι στιγμής έχουν ψηφίσει τόσα μνημόνια και έχουν στηρίξει και συνδιαμορφώσει αυτή την καταστροφική για τον λαό πολιτική.

Η σύνθεση και η φύση της πλειοψηφίας της Βουλής παραμένει ίδια: και ακόμη και αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" ή ακόμη και αν γίνουν εκλογές και βγει ο Σαμαράς, το μόνο σίγουρο είναι ότι η δανειακή σύμβαση θα εφαρμοστεί και το καταστροφικό έργο που άρχισε ο Γ.Α.Π θα συνεχιστεί.

Αυτές τις μέρες πολλοί μιλούσαν ως εκπρόσωποι του λαού, κηρύττοντας παντού το συμφέρον του. Κάπου εδώ θα κάνω και 'γω το ίδιο, όχι ως εκπρόσωπός του, μα ως ένα μικρό κομμάτι του. Αυτά που πρέπει να κρατήσει ο λαός, λοιπόν, από την κωμικοτραγική κατάσταση των τελευταίων ημερών είναι συνοπτικά - συνοπτικά, δυό πράγματα:

1) Αυτό που οδήγησε τον Παπανδρέου στο να ανακοινώνει δημοψηφίσματα, μετά να τα αποσύρει με φόβο και πάθος και να ζητάει "ψήφο εμπιστοσύνης", κάνοντας λόγο ανοιχτά για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" είναι η αντίδραση του κόσμου την προηγούμενη περίοδο.Ο κόσμος στους δρόμους, οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις έχουν κάνει την κυβέρνηση να καταλαβαίνει ότι το έργο εφαρμογής των σκληρών μέτρων λιτότητας είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο για αυτήν καθώς έχει απονομιμοποιηθεί  πλήρως στα μάτια του κόσμου. Η κυβέρνηση μπορεί να μην "έπεσε" κοινοβουλευτικά χθες, αλλά έχει "πέσει" στα μάτια του λαού εδώ και πολύ καιρό. Γι'αυτό και προσπαθεί με διάφορα τεχνάσματα να μειώσει τη δυσαρέσκεια και να παρατείνει τη διάρκειά της διαβίωσης της όσο μπορεί, προσπαθώντας να πείσει παράλληλα τον κόσμο αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό ότι το άσπρο είναι μαύρο. Αυτό που πρέπει να κρατήσει ο κόσμος λοιπόν είναι ότι η αντίδρασή του είχε τέτοια αποτελέσματα. Πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και  τί μπορεί να συμβεί αν η στάση του γίνει ακόμη πιο σκληρή, αν οι κινητοποιήσεις του γίνουν ακόμη πιο έντονες. Σίγουρα οι κυβερνήσεις θα είναι το μικρότερο πράγμα που θα μπορεί να ανατρέπει.

2) Οι κινήσεις του Παπανδρέου αλλά και ο συνδυασμός που επέλεξε στο τέλος "συναίνεση - συγκυβέρνηση - εκλογές" αποδεικνύουν ότι όλοι (οι συγκεκριμένοι  -ξέρετε ποιούς λέω) είναι ίδιοι και ότι μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος δεν αλλάζει τίποτα. Το μόνο που αλλάζει τα πράγματα είναι ο κόσμος και οι κινητοποιήσεις του. Ναι, είμαστε πολλοί και έχουμε τη δύναμη. Είναι τουλάχιστον τραγικό να αποφασίζουν άλλοι για μας μέσω ενδοκοινοβουλευτικών αλλαξοκωλιών και ύστερα να βγαίνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και να ανακοινώνουν ότι "δουλεύουν προς όφελος του λαού". Είναι, αν μη τι άλλο εξοργιστικό ο Παπανδρέου να διαμαρτύρεται για τον σταυρό που σηκώνουν οι βουλευτές του Πα.Σο.Κ. Πρέπει, επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε εκείνο το "γραφικό" που είπε η Αλέκα Παπαρήγα: "ο λαός είναι η μόνη αντιπολίτευση".

Σήμερα, λοιπόν, ξημέρωσε μια μέρα ίδια με τις άλλες. Μια μέρα που ο Παπανδρέου είναι στην κυβέρνηση, ή μάλλον καλύτερα αυτό που αντιπροσωπεύει ο Παπανδρέου και ο κάθε Παπανδρέου (λέγε με Σαμαρά, Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη, Μπάμπη) είναι στην κυβέρνηση.
Που δεν είναι τίποτα άλλο από την πολιτική της Ε.Ε, την πολιτική των επιχειρήσεων, την πολιτική ενός συστήματος που βιώνει βαθιά κρίση. Πολιτική που αυτή την περίοδο μόνο στόχο έχει να κάνει τον λαό να πληρώσει το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις δεν κερδίζουν.

Σήμερα ξημέρωσε μια ίδια μέρα, και χρέος μας είναι να την αλλάξουμε.

Μια μέρα πριν "πέσει" η κυβέρνηση

Τί είπαν τα πιο σημαντικά πολιτικά πρόσωπα του τόπου μια μέρα πριν από την ενδεχόμενη και πολυαναμενόμενη "κατάρρευση" της κυβέρνησης; Για να δούμε...

Η βουλευτής Εύα Καϊλή,
κατά τη διάρκεια sexy φωτογράφησης
για το περιοδικό
"Maxim "

 Από την εφημερίδα "τα Νέα":

"Την πρόθεσή της να μην δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση εάν ο πρωθυπουργός δεν αναιρέσει την απόφασή του για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, γνωστοποίησε με επιστολή της στον Γ.Παπανδρέου και τον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο η βουλευτής Εύα Καϊλή."

Και όμορφη, και αντιδραστική. Και πάντα bitchy, όπως μας αρέσει. Το αν η στάση της βέβαια σχετίζεται με τα συμφέροντα του λαού, όπως και το δημοψήφισμα αντίστοιχα, είναι άλλο θέμα. Αλλά ας το παραδεχτούμε. Το σαδομαζό ήταν πάντα πιο γλυκό.

"O κ. Μητσοτάκης μπροστά από
 τον πύργο του".
Γκραβούρα.

Πιστός στις παραδόσεις και την ιστορία, ως παραδοσιακός Έλληνας οικογενειάρχης, ο επίτιμος (ονόματα δεν λέμε - δεν το διακινδυνεύουμε) σε μια αρκετά νοσταλιγκή διάθεση είπε "ναι" στο ενδεχόμενο συγκυβέρν...εμ, σχηματισμού κυβέρνησης "εθνικής ενότητας", "εθνικής συνεννοήσης", ή "Εθνική - Μπαγκλαντές 1 - 0" (όπως θέλετε πείτε το, το νόημα δεν αλλάζει). Αναπολώντας παλιές, καλές στιγμές δόξες, εξέφρασε έντονα την επιθυμία του να τις ξαναζήσει. Βέβαια, όπως έχει πει και ο Μαρξ: "Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα". Και έχει δίκιο.

Ο κ. Παπανδρέου κατά τη διάρκεια
απόδοσης συγχαρητηρίων
 στον εαυτό του
 για την εξαίρετη πορεία του
στη διακυβέρνηση της χώρας

Το Πα.Σο.Κ ξέρει να μαθαίνει από την ιστορία του. Ξέρει να κρατάει την πολιτική εμπειρία. Ξέρει να χρησιμοποιεί τα κόλπα τον εχθρών του καλύτερα από τον εχθρό του. Έτσι ο καλύτερος Έλληνας πρωθυπουργός για τη σεζόν 2010-2011 χρησιμοποίησε στρατηγικό σχέδιο (?!) που θα ζήλευε μέχρι και ο Sun Tzu (πάντοτε ήθελα να τον χρησιμοποιήσω σε πρόταση) και επανέφερε εύστοχα την φράση "ή εγώ, ή τα τανκς" που είχε πει ο Καραμανλής μετά τη χούντα,στα πλαίσια της νεοσύστατης νεοελληνικής δημοκρατίας (από μικρός φαίνεσαι τί θα γίνεις) με τη μορφή δημοψηφίσματος. "Θέλετε να πεθάνετε ή να σας σκοτώσουμε;" είπε λοιπόν, όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε η Λιάνα Καννέλη, απειλώντας τον λαό με χρεωκοπία (δεν το εννοούσε όπως είπε αργότερα -ήταν πάνω στο θυμό), ενώ παράλληλα άλλαξε 3576 φορές γνώμη για το αν θα παραμείνει στην κυβέρνηση. Στο τέλος απέσυρε το δημοψήφισμα και έζησε το Πα.Σο.Κ καλά και η Ν.Δ. καλύτερα.

Η μικρή Αννούλα κάθεται και κλαίει
γιατί δεν την παίζουνε οι (φοιτήτριες) φιλενάδες της.

Άβαφτη εμφανίζεται μπροστά στις κάμερες η κ. Διαμαντοπούλου τώρα τελευταία, και είναι κρίμα*.

"Θα 'μαι Ευρώπη για σπουδές,  έλα να με βρεις. P.S: xXx"
έγραψε  κάποτε στο σχολικό λεύκωμα
 η Τζούλια στον Δημήτρη Παπαδημούλη
 και αυτός βάλθηκε να τα καταφέρει.

Την πρώτη χρονομηχανή, ανακάλυψε ο κ. Παπαδημούλης του Συνασπισμού, σύμφωνα με έγκυρες πηγές. Μετά από επιτυχημένη χρήση της, μεταφέρθηκε 20 χρόνια πίσω και άρχισε να κάνει λόγο για "άλλη Ευρώπη", μια "Ευρώπη των λαών" (σ.σ: όπου Ευρώπη, εννοεί Ευρωπαϊκή Ένωση) η οποία δεν είναι σαν αυτή την Ευρώπη, αλλά διαφορετική, βέβαια παραμένει Ευρώπη αλλά αλλάζει. Γιατί είναι άλλη. Είπε λέει ότι ναι μεν να μείνουμε στην Ευρώπη, αλλά πρέπει να αλλάξει. Για να γίνει διαφορετική (μάλλον). Κατά του δημοψηφίσματος.

"Έχω πηδήξει και εγώ την Άννα Βίσση."

Ο κ. Σαμαράς κοντράρει εύκολα τον Γ. Παπανδρέου σε αριθμό συνεχόμενων κωλοτουμπών και αν τον έκανε επάγγελμα, ίσως και να έπαιρνε πρωτάθλημα. Κατηγόρησε την κυβέρνηση (σωωωώπααα) είπε ότι πρέπει να πάμε επειγόντως σε εκλογές, για να βγει 5 λεπτά αργότερα και να πει ότι θα πει "ναι" σε συγκυβέρνηση ώστε να μπορέσει να βγει πιο μετά και να πει "όχι". Στο τέλος εμφανίστηκε θετικός, όμως δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση κάνοντας την ανατροπή και αφήνοντάς τους όλους μαλάκες (ή και όχι).

"Ι speak England the very best.
Deal?"

"We will fight like greeks who fight like heroes who fight like greeks".

'Nuff said.









(Και όλα αυτά στο Channel 4).

"Κυβέρνηση! Aha, aha I like it! Aha, Aha!
Κυβέρνηση! Aha, aha I like it! Aha, Aha!"

"Θέλω επιτέλους να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα" είπε ο κ. Καρατζαφέρης βουρκώνοντας μπροστά στις κάμερες. Το άλλοτε σκληρό αγόρι, αυτός ο βράχος της πολιτικής, ξέσπασε φορτωμένος συναισθήματα καθώς ήταν μπροστά στην ελπίδα του να κυβερνήσει και αυτός λίγο, κάτι, ο,τιδήποτε, έστω μια γωνίτσα ενός οικοπέδου βρε αδερφέ, όπως ζητάει απεγνωσμένα εδώ και δυό χρόνια. Μια φορά μάλιστα θυμάμαι είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο απόγνωσης, ώστε να προβλέψει ότι θα κυβερνήσει ο ίδιος (μόνος του), μπας και τον πιστέψουν και κυβερνήσει όντως. Αχ δώστε του ένα υπουργειάκι μωρέ, δεν αντέχω να βλέπω άντρες να κλαίνε.











Υ.Γ1: Η Δη.Συ και η Δη.Αρι είναι σταν τους ΕΛ. Ζουν ανάμεσά μας, αλλά ποτέ δεν τους βλέπεις.



Υ.Γ2: Αν ψάχνετε ομοιότητες ανάμεσα στις φωτογραφίες είναι ότι όλοι είναι κατά του δημοψηφίσματος (οι λόγοι διαφέρουν βέβαια).





*ατάκα Αποστόλη από Ελληνοφρένεια

Δηλώσεις Σαμαρά για το κούρεμα του χρέους

Σε δηλώσεις σχετικά με το κούρεμα του χρέους, προέβη προχτές ο κ. Τρύφωνας Σαμαράς.

Ο επιφανής κουρέας (σ.σ: κομμωτής) δήλωσε ότι "ένα κούρεμα ήταν απαραίτητο", μιας και "το χρέος ήταν τίγκα στην ψαλίδα".

Εν συντομία, κατά τη συνέντευξή του σε διεθνή Μ.Μ.Ε είπε ότι "είναι πολύ θετικό το ότι το χρέος κουρεύτηκε, μιας και ήταν άρρωστο και έσπαγε στις άκρες από την πολλή ψαλίδα". Βασισμένος στην πολύχρονη εμπειρία του στην κομμωτική, εκτιμάει ότι ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, με αμφίβολα αποτελέσματα.

Μετά το κούρεμα όμως, επιβεβαιώνει ότι όλα είχαν θετική εξέλιξη. "Τελικώς η ψαλίδα έφυγε, αν και στην αρχή υπήρχαν φοβίες, επειδή η τρίχα ήταν πολύ αδύναμη. Το χρέος δεν χρειάστηκε να κουρευτεί πολλούς πόντους και έτσι δεν έχασε το μήκος και τον όγκο που το κάνουνε τόσο εντυπωσιακό."

Παρόλες τις θετικές εξελίξεις όμως, ο κ. Σαμαράς προς το τέλος της συνέντευξής του έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου και είπε ότι  θεωρεί απαραίτητο, σύντομα "να γίνουν ανταύγιες και χτένισμα του χρέους προκειμένου να φωτιστεί λίγο και να αναδειχτεί η λάμψη και η ζωντάνια του".

Ο κ. Σαμαράς, όπως φωτογραφήθηκε για το περιοδικό "The Economist"

Σχετικά με την Τρικαλινή Εξέγερση (28/10/2011)

            Τρικαλινοί πολίτες διαμαρτύρονται, κατά τη διάρκεια της παρέλασης της επετείου του "ΟΧΙ" - 28/10/2011


Επαναστατική έξαρση είχαμε σήμερα στα Τρίκαλα όπου έλαβε χώρα η πατροπαράδοτη παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου (γνωστή και ως επέτειος του "ΟΧΙ στην ξένη χούντα, ναι μόνο στη ντόπια").

Κατά τη διάρκεια της παρέλασης, όπως και σε άλλες πόλεις, οι επιφανής και τίμιοι πολιτικοί του τόπου μας, κυνηγήθηκαν άγρια μετά ρίψης αυγών νερατζιών, και νερών (?!) όπως μας βεβαιώνουν τα δελτία ειδήσεων ,μάλλον απο προβοκάτορες και παρακρατικούς, όπως συμπληρώνω εγώ.

Στα Τρίκαλα η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι κάποιος γρονθοκόπησε έναν βουλευτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ (όνομα δε θυμάμαι, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία, μοιάζουν αυτοί, σαν τους κινέζους είναι). Ο βουλευτής έπεσε στα γόνατα (ίσως κοίταξε και με απελπισμένο ύφος τους ουρανούς ρωτώντας "WHYYYY?" παράλληλα - δεν διευκρινίστηκε).  Μετά κατάφερε να σηκωθεί υποβασταζόμενους από αστυνομικούς και μπλαμπλαμπλα.

Το γεγονός είναι ότι η γρονθοκόπηση βουλευτή αυτή καθαυτή είναι εξαίρετης σημασίας, για 2 λόγους:

1) Φαίνεται ότι στα Τρίκαλα, η συνείδηση του κόσμου έχει πάει ένα βήμα παραπέρα. Και πέρα από τις φιλειρηνικές συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων,  και την ρυθμική αναφώνηση του πρωτοποριακού συνθήματος "Κλέφτες! Κλέφτες", η λαϊκή μάζα των Τρικάλων, έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει ανοιχτά (μπροστά σε κάμερες ντε) την βία ως λύση (και όχι την Λία ως Βίσση). Μια βία μάλιστα, που εμβαθύνει, δεν είναι προσωποκεντρική, μια βία που αγγίζει τα όρια της ταξικής βίας και της αναγκαιότητας της ανατροπής του καπιταλισμού.

2) Ο κόσμος στα Τρίκαλα έχει αποκτήσει τη συνείδηση της δύναμής του. Και αυτό γιατί, μετά την γροθιά στον βουλευτή και στο πολιτικό κατεστημένο, οι μπάτσοι (υποχείρια της αστικής τάξης) συνέλαβαν το ταραχοποιό στοιχείο και προσπάθησαν να τον απομακρύνουν με κλούβα (όχημα υποχειρίων αστικής τάξης).  Όμως, οι Τρικαλινοί αγωνιστές δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια: σχημάτισαν ανθρώπινοι ασπίδα -όπως είπαν τα Μ.Μ.Ε που μάλλον εννοούσαν αλυσίδα- και επιτέθηκαν λυσσαλέα στην κλούβα (όχημα υποχειρίων αστικής τάξης)  με αυγά, νεράτζια και νερά (?!). Ύστερα, ο συλληφθέντας αφέθηκε ελεύθερος. Αυτό που έκαναν οι Τρικαλινοί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία ανοιχτή (μπροστά σε κάμερες, είπαμε) αμφισβήτηση της νομιμότητας της αστικής τάξης, του καπιταλιστικού καθεστώτος και των διαχειριστών του. Ήταν μια συνειδητοποίηση του ότι "ο εργάτης έχει δίκιο", μια συνειδητοποίηση ότι οι αδικημένοι είναι πλειοψηφία και ότι όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Φαίνεται λοιπόν, ότι στα Τρίκαλα οι επαναστατικές συνθήκες έχουν ωριμάσει όπως το ομώνυμο τυρί, που λιώνει στο στώμα. Και αν δεν έχουν ωριμάσει, έχουν φτάσει κοντά στην ωριμότητα. Και αν δεν έχουν φτάσει, θα φτάσουν. Πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη πόλη.  Ας ελπίσουμε λοιπόν η γροθιά στο βουλευτή να μην αποτελέσει μεμονωμένο περιστατικό και δεν θα είναι καθόλου περίεργο, αν η πόλη της Θεσσαλίας αποτελέσει κέντρο των επαναστατικών εξελίξεων για τις επόμενες μέρες.

Το blog χαιρετίζει τον δίκαιο αγώνα των Τρικαλινών και τους εύχεται καλή συνέχεια και καλό Πάσχα.

Καταγγελία στο yahoo.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ BLOG ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΣΧΡΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ YAHOO.GR

Η Κ.Ε του blog καταγγέλει την πρόσφατη επαίσχυντη πράξη στην οποία προέβη η ηγεσία της ιστοσελίδας www.yahoo.gr,που δεν είναι άλλη από την χρήση φράσης η οποία παροτρύνει τον κόσμο όλο να γίνει "αφεντικό".

Σε μια κατάσταση που αναδεικνύει τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος, όπως είναι η συγκυρία της οικονομικής κρίσης, η διοίκηση του Yahoo! όχι μόνο δεν την εκμεταλλεύεται για να αφυπνίσει τον κόσμο, αλλά αντίθετα, αποδεικνύει ακόμη μια φορά πόσο ξεπουλημένη είναι χρησιμοποιώντας την συγκεκριμένη φράση.

Αυτό που κάνει η διοίκηση του Yahoo! είναι να εντείνει τη δημιουργία καπιταλιστικών ψευδαισθήσεων, παροτρύνοντας στον λαϊκό χρήστη, την λαϊκή ιντερνετική οικογένεια, να ακολουθήσει το δρόμο της απομόνωσης, τον δρόμο της ατομικότητας. Η ξεφτυλισμένη διοίκηση του Yahoo αφήνει, όχι τυχαία, να εννοηθεί ότι ο καθένας από μας έχει την ευκαιρία να γίνει αφεντικό και δεν μένει εκεί: προτείνει μάλιστα στον κόσμο να ακολουθήσει αυτό τον δρόμο.

Η στάση της αυτή είναι ξεκάθαρη υποστήριξη του χρεωκοπημένου πια καπιταλιστικού συστήματος και συμπαράταξη με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τις μεγαλοτράπεζες και τους μεγαλοδικηγόρους που πίνουν καθημερινά το αίμα του εργαζόμενου λαού.

Η απάντηση της Κ.Ε. του blog είναι ότι ο λαός δεν μασάει από τέτοια κόλπα. Ο λαός ξέρει τη δύναμή του, ξέρει πως αυτό το σύστημα είναι χρεωκοπημένο, ξέρει πως οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μεγαλοέμπορες και οι μεγαλομέτοχοι είναι ξοφλημένοι. Ξέρει ότι αν ορθώσει το μπόι του, όλοι αυτοί δεν θα έχουν που θα κρυφτούν.

Η Κ.Ε του blog καλεί την ηγεσία του www.yahoo.gr να αφαιρέσει άμεσα αυτή την φράση της ντροπής και τον λαό να πει ένα βροντερό "όχι!" στην βδελυρή πρότασή τους και να συνταχθεί με το blog για την λαϊκή εξουσία.


Ακολουθεί φωτογραφικό ντοκουμέντο - απόδειξη της κατάπτυστης φράσης που χρησιμοποιεί το www.yahoo.gr:

Επίκαιρη τέχνη

Στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού,μόνο ένα τραγούδι από τα παλιά αναγνωρίζει την επιτακτικότητα και την αναγκαιότητα των καιρών για κινήσεις με επαναστατική και διεθνιστική κατεύθυνση και εμφανίζεται πιο επίκαιρο από ποτέ:





Ω ναι.

Ο Άδωνις σε επαναστατική οργάνωση (!)

Βρε λες;

Ωραία τα λέει, αστικό κράτος, επαναστατική οργάνωση και τα ρέστα. Αν συνεχίσει έτσι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι μέσα στις επόμενες μέρες θα ανακοινωθεί η απαοχώρησή του από το ΛΑ.Ο.Σ και η οργάνωσή του σε κάποια οργάνωση της "άκρας αριστεράς" (όπως προφητικά αναφέρει και ο ίδιος).

Το σίγουρο πάντως είναι ότι όταν στη λέει ο Άδωνις, κάτι, κάπως, κάπου έχει πάει στραβά...

Περί θεωριών, συνομοσιών και άλλα εις -ιών (ή και Σιών)

Διαδηλωτές κατά τη διάρκεια ενός ευχάριστου διαλείμματος από τη διαδήλωση στις 20/10

Στις 20 του Οχτώβρη (γιατί είμαστε και αριστεροί, είμαστε και επαναστάτες) έγινε κάτι, που όπως ίσως θα θυμούνται οι αρχαιότεροι έχει ξανασυμβεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν.
Παίχτηκε άγριο ξύλο μεταξύ του ΚΚΕ και άλλων. Το ποιοι ήταν αυτοί οι άλλοι δεν θα ξεκαθαριστεί ακόμη, αλλά θα μας απασχολήσει αργότερα στο κείμενο. Είναι ένας τρόπος να κρατηθεί ο αναγνώστης σε εγρήγορση ή αλλιώς προβοκάτσια του ταξικού μας εχθρού, όπως θα έλεγε και ένας ΚΚΕς.

Πολλά λέγονται, ακόμη περισσότερα υποθέτονται για το τι ακριβώς έγινε χθες, τι έγινε προχθές και τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον. Εγώ μπροστά δεν ήμουν γιαυτό και θα πω λίγα λόγια για το τι συνέβη, όπως συνηθίζεται τελευταία σε ΜΜΕ και sites.

Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι το ΠΑΜΕ βρισκόταν στο Σύνταγμα με σκοπό την περικύκλωση της Βουλής. Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που επέλεξε να το κάνει αυτός ήταν μάλλον πρωτοποριακός στρατηγικά, διότι οι συντηρητικοί πολέμαρχοι όταν τους μιλήσεις για περικύκλωση κτιρίου θα βάλουν με το νου τους ότι υπήρχε κόσμος γύρω γύρω από τη Βουλή. Αλλά όχι: η νεωτεριστική στρατηγική του ΠΑΜΕ τοποθέτησε περίτεχνα τρεις σειρές αλυσίδων αποκλειστικά μπροστά από τη Βουλή, τόσο μπροστά που κάλυπταν όλο τον δρόμο μπροστά από τη Βουλή. Βέβαια εγώ είμαι άσχετος από θέματα στρατηγικής και περικύκλωσης χτιρίων οπότε δεν θα κρίνω την κίνηση αυτή καθαυτή.

Κόσμος πολύς, αλυσίδες κακό, που λέτε μπροστά από τη Βουλή και μέσα στη Βουλή βουλευτές να ψηφίζουν το νομοσχέδιο. Ναι, μέσα στη Βουλή είχε βουλευτές γιατί μια πρωτοποριακή πτυχή του νεωτεριστικού στρατηγικού σχεδίου της ηγεσίας του ΠΑΜΕ ήταν να περικυκλωθεί η Βουλή αφού είχαν μπει οι βουλευτές μέσα. Επίσης αδιανόητο για μένα, αλλά όπως είπαμε εγώ εμπειρία δεν έχω και εκείνοι είναι και τόσα χρόνια στον λαϊκό αγώνα, κάτι παραπάνω θα ξέρουν.

Κάποια στιγμή, όπως επιτάσσει το ρεύμα της μόδας τώρα τελευταία, κάποιοι θέλησαν να φτάσουν κοντά στη Βουλή. Όταν λοιπόν έφτασαν στα μπλοκ του ΠΑ.ΜΕ , η περιφρούρησή του τους είπε «ΣΤΟΠ!» γιατί ως γνωστόν ένας αγωνιστής του ΚΚΕ δεν μπορεί να συγχρωτίζεται με κοινούς θνητούς, καθώς αυτοί ρέπουν εύκολα προς τον αντικομμουνισμό, υποθάλπτουν προβοκάτορες και έχουν AIDS.

Τότε αυτοί θυμώσαν πάρα πολύ, γιατί εκείνη την μέρα όλοι ήταν αποφασισμένοι να μπουν στη Βουλή και να κάνουν επανάσταση. Έτσι μίλησαν με τα μέλη του ΠΑΜΕ σε ήπιους τόνους . Ήταν ένας παραγωγικός διάλογος κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι θυμήθηκαν διάφορα συγκινητικά γεγονότα που είχαν ζήσει μαζί στο παρελθόν, όπως κάτι που είχε γίνει κάποτε στη Βάρκιζα.

Φήμες λένε ότι μέλη από το ΠΑΜΕ έσπρωξαν μια κοπέλα, πάνω στη συναισθηματική φόρτιση. Το γεγονός είναι ότι κάποια στιγμή εκσφενδονίστηκαν μολότωφ και πέτρες από γύρω στα 500 μαυροντυμένα κουκουλοφόρα άτομα που ξεπήδησαν πίσω από τους διαδηλωτές προς το ΠΑΜΕ.

Αμέσως άρχισε μία συμπλοκή ανάμεσα σε μέλη του ΠΑΜΕ και τους κουκουλοφόρους, τους οποίους προσπαθούσαν παράλληλα να σταματήσουν και οι υπόλοιποι διαδηλωτές.
Και απ’έξω τις παίζανε, και μέσα οι βουλευτές ψηφίζανε. Τις παίζανε, ψηφίζανε, τις ξαναπαίζανε, ξαναψηφίζανε γενικά γινόταν ένας χαμός.

Άλλο γεγονός είναι ότι το ΠΑΜΕ είχε αρκετούς τραυματίες, και με καδρόνια και κράνη έδωσε τα αντίποινα για τους τραυματίες αυτούς. Φήμες λένε ότι κυνηγούσε τους προβοκάτορες, και ότι κατά τη διάρκεια του κυνηγητού αυτού την πλήρωσαν και αθώοι. Εγώ δεν ήμουν μπροστά, δεν γνωρίζω, δεν απαντώ.

Το θέμα είναι ότι το ΠΑΜΕ καθ’όλη τη διάρκεια είχε κλείσει το δρόμο μπροστά από τη βουλή, και έτσι τα ΜΑΤ που είχαν την τύχη να βρίσκονται εκεί από πίσω την άραζαν.
Παρόλα αυτά τα ΜΑΤ που είχαν την ατυχία κάτω από την πλατεία είχαν πιάσει δουλειά και πετούσαν δακρυγόνα, και κυνηγούσαν διαδηλωτές. Τους κυνηγούσαν προς τα πάνω, και επειδή το ΠΑΜΕ είχε κλείσει τους δρόμους και ως ανυποχώρητοι κομμουνισταί δεν μετακινόσαντο, ήταν κομματάκι δύσκολο για τους διαδηλωτές να ξεφύγουν.

Αλλά επειδή όλα τα ωραία κάποτε φτάνουν στο τέλος τους, το ΠΑΜΕ πήρε την απόφαση να φύγει κατά τις τρεις και τα ΜΑΤ στη Βουλή αφήσαν στη μέση την τελευταία παρτίδα τάβλι. Το ΠΑΜΕ αποχωρούσε λοιπόν ενώ παράλληλα οι διαδηλωτές που τρέχαν να ξεφύγουν από τα ΜΑΤ τρέχαν γύρω γύρω γιατί ακόμη οι δρόμοι ήταν κλειστοί, ενώ όταν ήταν πάνω, κοντά στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ανακάλυψαν κάτι δυσάρεστο. Ξεκούραστα ΜΑΤ ερχόντουσαν από τα κενά που άφηνε το ΠΑΜΕ, ε και μετά από 7 ώρες διάλειμμα θέλαν να ασχοληθούν και αυτοί με κάτι (να ξεπιαστούν βρε αδερφέ) οπότε όποιον βρίσκαν εκεί κοντά, τον δέρνανε (δεν ήταν προσωπικό το ζήτημα).

Έτσι τέλειωσε το πρωτοποριακό σχέδιο περικύκλωσης της Βουλής που εν τέλει ούτε περικύκλωση ήταν, ούτε το ψήφισμα του πολυνομοσχεδίου εμποδίστηκε καθώς το ΠΑΜΕ που είχε αναλάβει το δύσκολο αυτό έργο και μετά από τους βουλευτές έφτασε και πριν από αυτούς έφυγε.

Μετά το ΠΑΜΕ η συγκέντρωση στο Σύνταγμα τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες, με ολίγον τι από ξύλο και δακρυγόντα. Α, είχαμε και έναν νεκρό.

Εκείνη και την επόμενη μέρα, το ΚΚΕ έκανε όπου μπορούσε δηλώσεις περί συντεταγμένης, οργανωμένης, προσχεδιασμένης δολοφονικής επίθεσης στο ΠΑΜΕ και κατηγορούσε
κυβέρνηση, ΣΥ.ΡΙZ.Α, ΛΑ.Ο.Σ, Δεν Πληρώνω, λέσχη Μπίλντενμπεργκ, πρωτόκολλα της Σιών, το Θεό και το κακό του το ριζικό για το τι συνέβη. Άλλους ευθέως άλλους απλώς για «υπόθαλψη παρακρατικών στοιχείων».

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που επιτέθηκαν στο ΠΑΜΕ ήταν προβοκάτορες, παρακρατικοί και κάποιοι θερμοκέφαλοι. Η αλήθεια είναι ότι δεν γίνεται να επιτίθεσαι σε άνθρωπο άοπλο σε τέτοια πλαίσια χωρίς να ενδιαφέρεσαι για το αν αυτός πεθάνει. Επίσης αλήθεια είναι ότι το ΠΑΜΕ με τη στάση του, περιφρούρησε άριστα τη Βουλή και βοήθησε τα ΜΑΤ στο έργο τους, καθώς στεκόταν εμπόδιο σε διαδηλωτές που προσπαθούσαν να ξεφύγουν.

Επίσης όμως αλήθεια είναι ότι εκείνη την μέρα, την μέρα που τόσες χιλιάδες άτομα είχαν βγει στο δρόμο για να διαδηλώσουν πέθανε ένας 53χρονος οικοδόμος. Για την ακρίβεια, το κράτος σκότωσε έναν 53χρονο οικοδόμο. Και το κράτος όπως λέει ο Μαρξ, συγκροτείται από δυο τάξεις με την μία να εκμεταλλεύεται την άλλη. Και την πάλη τους.

Και αυτή την πάλη πρέπει να ενισχύσουμε τώρα.

Όλη η εξουσία στα σοβιέτ

Αυτή την περίοδο στην κοινωνία γίνεται της πουτάνας. Καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, διαρκής απεργία στην καθαριότητα (η οποία σταμάτησε - ελπίζω για να επιστρέψει με πιο άγριες διαθέσεις), στην τελευταία 48ωρη σε όλη την Ελλάδα οι συγκεντρώσεις ήταν πρωτοφανείς. Τόσο κόσμο στους δρόμους είχαμε να δούμε από τους Ολυμπιακούς.

Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι υπάρχει ανάγκη να μην είναι πια μόνος του, να οργανωθεί. Σαν άλλοτε που πάλευε μαμούθ και τα άλλα ζώα με τα μυτερά δόντια που δε θυμάμαι πως τα λένε, έτσι και τώρα προσπαθεί κάνει συνελεύσεις και προσπαθεί να συντονιστεί σε ομάδες (λέγε με σωματεία, σχολές, γειτονιές, πλατείες, ) και οι ομάδες αυτές να συντονιστούν μεταξύ τους ώστε να δημιουργήσουν μια μεγαλύτερη ομάδα η οποία θα συντονιστεί με...

Το μόνο σίγουρο είναι ένα. Ο λαός θέλει σοβιέτ και τα θέλει τώρα!

Καπιταλισμός: Ουστ!

Έρχεται λένε, μια φορά, όταν θες να πεις κάτι σοβαρό , που πρέπει να πέσουν οι μάσκες.
Την ώρα που δηλαδή ένας καλλιτέχνης θέλει να περάσει άμεσα την άποψή του στο κοινό του, πρέπει να τα λέει έξω από τα δόντια, τσεκουράτα. Να αφαιρέσει τα φανταχτερά περιτυλίγματα και τις όμορφες πλοκές και να βγει να τα πει. Ο ίδιος. Άνευ αντιπροσώπου.
Όχι ότι εγώ είμαι καλλιτέχνης και εσείς κοινό, αλλά κουβέντα να γίνεται.

Όποιος λοιπόν διαβάζει το άρθρο τούτο για να γελάσει ή περιμένοντας να δει καμιά φιλοσοφική παπαριά που στην πραγματικότητα δεν έχει νόημα και με αυτό τον τρόπο να την ερμηνεύσει όπως θέλει γιατί είναι μοναδικός και να νιώσει ικανοποιημένος με τον εαυτό του μπορεί να σταματήσει την ανάγνωση του άρθρου τώρα. Αν δε ένιωσε και προσβεβλημένος, μπορεί να σταματήσει και την ανάγνωση τώρα.
Ευχαριστώ για τη συνεργασία.

Ο ι υπόλοιποι τώρα: Σε αυτό το άρθρο εγώ είμαι εγώ, εσείς εσείς και ό,τι γραφτεί εδώ θα μπορούσα να το πω και αν βγαίναμε και για καφέ και είχα μόλις πριν κάνει σεξ ή αν ήμουν πολύ μεθυσμένος. ‘Η αν είχα κάνει σεξ μεθυσμένος. Ή αν είχα μεθύσει μετά το σεξ και μετά έπινα καφέ, πριν ξαναμεθύσω και…Τέλος πάντων.

Μετά από την ακατάπαυστη παπαρολογία, να μπούμε στο θέμα του άρθρου το οποίο δεν είναι άλλο από τον καπιταλισμό. Όσοι αρχίσατε να ουρλιάζετε και να τρέχετε γύρω – γύρω από το τραπέζι του σαλονιού φρικαρισμένοι και μόνο στην ιδέα μαρξιστικής ή (και) οικονομικής ανάλυσης μπορείτε να χαλαρώσετε . Στο άρθρο αυτό δεν αναφέρονται λέξεις όπως «κεφάλαιο», «εξουσία», «υπεραξία», «Eurogroup» ή «spreads». Και συνεχίζουμε.
Ο καπιταλισμός λοιπόν είναι ένα οικονομικό σύστημα, όπως όλοι ελπίζω ξέρουμε. Ελεύθερη αγορά, κεφάλαιο, εξουσία, υπεραξία, eurogroup, spreads. Σας την έφερα, suckers! Οκ μετά από αυτό, συνεχίζουμε. Στ’αλήθεια.

Όπως και όλα τα οικονομικά συστήματα ανά την ανθρώπινη ιστορία, επηρρεάζει αμεσότατα την κοινωνία, τη νοοτροπία, τρόπους συμπεριφοράς, ανθρώπινες σχέσεις και γενικά τα πάντα. Όποιος δεν το πιστεύει αυτό, είναι ηλίθιος.

Το θέμα μας λοιπόν είναι ο καπιταλισμός ως επιρροή της ανθρώπινης κοινωνίας.
Γιατί πέρα από το γεγονός ότι στην Κένυα πεινάνε ή ότι στην Ελλάδα σε λίγο απλώς δεν θα υπάρχουν κενές (το κενές είναι προαιρετικό, ίσως να μην υπάρχουν και καθόλου) θέσεις εργασίας και ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν υπήρχαν αυτοί που θα τις κάλυπταν θα δούλευαν για ένα ξεροκόμματο, και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα πλην όμως ρεαλιστικά, ο καπιταλισμός ευθύνεται για χίλια δεινά. Και κάπου εδώ θα διατυπώσω μια παγκόσμια αλήθεια που πολλοί φοβούνται να αποκαλύψουν: «ο καπιταλισμός είναι σκατά». Ω ναι. Δεν ξέρω πόσο σας έτσουξε, αλλά είτε το πιστεύετε είτε όχι, ισχύει στο έπακρο.

Μερικά παραδείγματα που ενισχύουν την άποψη: ο καπιταλισμός ευθύνεται που υπάρχουν πουτάνες, ο καπιταλισμός ευθύνεται που υπάρχουν δωρεάν πουτάνες, ο καπιταλισμός οφείλεται που υπάρχουν επί χρήμασοι πουτάνες που το παίζουν δωρεάν πουτάνες. Αλλά αρκετά με τις πουτάνες. Ας γενικεύσουμε λίγο.
Ο καπιταλισμός ευθύνεται που υπάρχει ιδιοκτησία. Και κάπου εκεί αρχίζει και γαμιέται το σύμπαν. Στην ανθρώπινη ιστορία λίγα πράγματα μπορούν να φτάσουν την καταστροφικότητα της ιδιοκτησίας. Μερικά που μου έρχονται στο μυαλό: Hitler, HIV, Εκκλησία, Ρετιρέ. Και ως εκ θαύματος, όλα αυτά είναι υπήρξαν επειδή ακριβώς υπάρχει ιδιοκτησία. Π.χ. αν δεν υπήρχε ιδιοκτησία, οι Γερμανοί δεν θα είχαν λόγο να κάνουν επεκτατικό πόλεμο στο οποίο να τον έχουν πιει (Α’ Παγκόσμιος) ώστε να χάσουν το γόητρό τους και τα λεφτά τους με αποτέλεσμα ένας κοντοστούπης να τους πείσει ότι οι Εβραίοι είναι η προσωποποίηση του 666 και ότι όλοι πρέπει να είναι ψηλοί και ξανθοί. Καλά κανείς νοήμων δεν βρέθηκε να του πει «Που πα ρε καραμήτρο…»; Τέλος πάντων.
Που λέτε, η ιδιοκτησία είναι καταστροφική. Αυτή ευθύνεται για οποιαδήποτε εμπόλεμη σύρραξη, για το ρατσισμό, για τη θρησκεία, για τις ειδήσεις του Mega, για το ότι η Ελλάδα χρωστάει, για το ότι χιλιάδες φοιτητές χάνουν το καλοκαίρι τους τσάμπα και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά.

Γενικότερα, το θέμα λειτουργεί ως εξής. Σκεφτείτε ένα κακό στον κόσμο. Η ιδιοκτησία φταίει. Το να σας πω το γιατί είναι κουραστικό και ανούσιο και μάλλον θα μου έπαιρνε όλη μου τη ζωή και μία, ίσως δύο ακόμη. Ναι, τόσα είναι τα κακά στον κόσμο τούτο. Γενικολογώντας θα σας πω απλώς ότι επειδή υπάρχει ιδιοκτησία υπάρχει συμφέρον και όπου υπάρχει συμφέρον όλο και κάποια μαλακία γίνεται. Και ελπίζω να σας πείσω. Αν πάλι όχι, το κρίμα στο γοφό σας.

Το θέμα είναι ότι ο καπιταλισμός χρησιμοποιώντας τη δύναμη της ιδιοκτησίας δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Συνήθως ανικανοποίητες, οι οποίες αν βέβαια ικανοποιηθούν απλώς αποπροσανοτολίζουν τον άνθρωπο από το στόχο του. Ποιος είναι αυτός; Δεν ξέρω. Που σιγά μην ήξερα δηλαδή. Σίγουρα πάντως όχι ένα διθέσιο αμάξι και σπίτι με 100 τ.μ. αυλή.
Κάποιος ρομαντικός θα μπορούσε να πει ότι στόχος του ανθρώπου είναι να έρθει σε επαφή φύση, να γεύεται απλές γεύσεις, να οσμίζεται αδρές μυρουδιές, να ζει. ΑΡΓΑ.
Ή τουλάχιστον αυτό κάνουν οι Αβορίγινες (το τόνισα σωστά). Αυτό και είναι ευτυχισμένοι.
Όποιος κάνει σχόλια περί δυτικής ιατρικής και νίκες του πολιτισμού, απλώς βρίσκεται εκτός θέματος. Προφανώς και δεν λέω να καταργήσουμε τα εμβόλια ή τα W.C.

Αλλά σκεφτείτε: ανοίγετε την τηλεόραση , βγαίνετε έξω, σερφάρετε στο internet. Όλα αυτά σε δευτερόλεπτα. Οι ταχύτητες απίστευτες. Γρήγορα αμάξια, γρήγορες γυναίκες, γρήγορα τηλεφωνήματα, γρήγορες σχέσεις (όπως λέει και τo Max Power Ιουνίου). Άνθρωποι που βιάζονται. Παντού. Όλο τρέχουν, όλο κάπου πάνε. «Χθες τη γνώρισα τη γκόμενα, σήμερα την πήδηξα, αύριο είμαστε μαζί, μεθαύριο χωρίζουμε». Ή «Ο Τάκης είναι αδερφός ρε, 2 μήνες κάνουμε παρέα».  Και έρχομαι και λέω. Γιατί τόση βιασύνη ρε παιδιά; Δηλαδή εντάξει, μια ζωή την έχουμε, αλλά κάπου αγχώνομαι. Λογαριασμοί, δάνεια, χρέη, ραντεβού, όλα σε κανονίζονται σε κλάσματα δευτερολέπτων. Όλα έχουν μια προθεσμία που πρέπει να προλάβεις αλλιώς τη γάμησες.

Τί σχέση έχουν όλα αυτά με την ιδιοκτησία; Μα η ζωή είναι γρήγορη επειδή ακριβώς ο χρόνος είναι χρήμα. Και το χρήμα υπάρχει επειδή ακριβώς υπάρχει η έννοια της ιδιοκτησίας. Μες στην βιασύνη του ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει να ζήσει. Με την ιδιοκτησία ο άνθρωπος δεν καταφέρνει να ζήσει. Και για όλα αυτά ευθύνεται ο καπιταλισμός. Ουστ.