Επίκαιρο σύνθημα

"Μην τους αφήσουμε να μας βγάλουν στη Συγγρού, ας βγούμε μόνοι μας".

Ιδεολογική εξαθλίωση

Το κείμενο αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ως αυτόνομο κείμενο, αλλά και ως sequel στο κείμενο "Καπιταλισμός: Ουστ!". Όπως όλα τα sequel, είναι μικρότερο και ποιοτικά κατώτερο.

Tις προάλλες, καθώς περπατούσα, συνάντησα σε κεντρικό σημείο της Πάτρας ένα κείμενο των Αυτόνομων Σχημάτων Πάτρας. Αυτόνομοι, για όσους δεν ξέρουν είναι ένα ψευδώνυμο των αναρχικών. Επειδή αυτή η δήλωση θα σήκωνε αντιδράσεις, να πω ότι εντάξει, ίσως να μην είναι ακριβώς αναρχικοί, αλλά εδώ που τα λέμε, ποιός αναρχικός είναι ακριβώς αναρχικός; Η φύση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/αυτόνομου χώρου είναι τέτοια ώστε ο καθένας να διαφέρει από τον άλλο σε απόψεις, δράσεις, κινήσεις, θεωρία, πράξη, φιλοσοφία, μαθηματικά και αρχαία. Μάλιστα είναι περήφανοι γι' αυτό - αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας τώρα.

Το θέμα μας είναι ότι το κείμενο ήταν πολύ όμορφο, και δυστυχώς είναι ένα κείμενο που δεν απαντάται εύκολα στον αριστερό χώρο. Μπράβο τους λοιπόν γι'αυτή του τη προσπάθεια, αν δεν ξέρω πόσο μπορεί να ωφελήσει πρακτικά μια τέτοια κίνηση - κατά πόσο ο κόσμος θα κάτσει να το διαβάσει και κατά πόσο  θα κατανοήσει αυτά που γράφει το κείμενο, αν κάνει τον κόπο να το διαβάσει. Από την άλλη βέβαια ήταν γραμμένο σε τεράστιο χαρτί, σε περίοπτη θέση, οπότε κάτι γίνεται.

Αυτά που έλεγε το κείμενο μέσα σε άλλα, περιληπτικότατα, είναι ότι στη σημερινή κοινωνία, ο ατομικισμός διαπρέπει. Ο καπιταλισμός μας έχει μετατρέψει σε άτομα, τα οποία μόνο τους ενδιαφέρον είναι το ατομικό τους συμφέρον, και έχουν ξεχάσει κάθε έννοια συλλογικότητας. Δεν γνωρίζουν, έγραφε χαρακτηριστικά, ούτε καν τον διπλανό τους, το γείτονά τους. Ακόμη και η παραδοσιακή έννοια της γειτονιάς έχει εξαλειφθεί πλήρως.

Αυτά έλεγε μέσα σε άλλα, λίγο πιο ρομαντικά, ονειρικά και με πιο πιο όμορφη γλώσσα, αλλά εγώ δεν είμαι και  κανάς διακεκριμένος συγγραφέας. Απέναντι υπήρχε και έναν κείμενο για τον καταναλωτισμό, την επιβολή του στον άνθρωπο και την ψευδή αίσθηση ευτυχίας που προσφέρει, αλλά εμείς θα μιλήσουμε μόνο για το πρώτο κείμενο.

Το πρώτο κείμενο λοιπόν, μου έφερε στο μυαλό, αυτό που είχα ακούσει σε μια συνέλευση γειτονιάς: ότι το ζήτημα τώρα, δεν είναι ότι χάνουμε τα λεφτά μας, αλλά ότι μας έχουμε κάνει να χάσουμε και την αξιοπρέπειά μας.

Για μένα η παραπάνω πρόταση είναι εντελώς άστοχη, και σαφέστατα και το πιο σημαντικό που μπορείς να έχεις στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι χρήματα - είναι άκρως απαραίτητα για την επιβίωσή σου. Επίσης το "χάνουμε την αξιοπρέπειά μας" είναι μια έκφραση αρκετά γενικόλογη, και έχω ένα θεματάκι με τις γενικόλογες εκφράσεις -δεν τις καταλαβαίνω.

Από 'κει και πέρα, η αλλοτροίωση του ανθρώπου, η προώθηση του ατομικισμού, είναι φράσεις αρκετά συγκεκριμένες και ουσιαστικές. Είναι κατ' εμέ, ένα θέμα σημαντικό, στο οποίο δεν ρίχνει  τόσο το βάρος της η αριστερά -παρά εστιάζει κυρίως στην οικονομική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θα μου πείτε, αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία του ατομικισμού και της γενικότερης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, συνεπώς δεν μπορεί να τα εξετάζει κανείς χώρια. Επίσης το πιο σημαντικό για έναν εργαζόμενο είναι ότι δεν έχει να φάει, και ίσως το να σε απασχολούν τόσο φλου και "ρομαντικούλια" θέματα, χωρίς να τα συνδέεις άρρηκτα με την αληθινή αιτία τους (δίνοντας προτεραιότητα σε αυτή), είναι προϊόν μικροαστισμού.

Ίσως έχετε δίκιο, αλλά καθώς έχω (για λίγο καιρό ακόμη) την οικονομική άνεση να σκέφτομαι, θα πω πέντε, δέκα άντε είκοσι πράγματα πάνω στο θέμα.


Ο καπιταλισμός που λέτε (για τον οποίο έχουμε μιλήσει και σε πρηγούμενο κείμενο) είναι ένα σύστημα το οποίο βασίζεται απόλυτα στην παραγωγή αξιόλογων μονάδων. Δηλαδή βασίζεται σ' έναν ικανό εργάτη, ή σ'ένα ικανότατο διοικητικό στέλεχος επιχείρησης. Όπου ικανό, εννοούμε κυρίως εργατικό που δεν παραπονιέται και που δεν διαμαρτύρεται. Επίσης, απαιτείται αυτό το άτομο, να είναι "άτομο", δηλαδή μονάδα, μακριά από οποιουδήποτε είδους συλλογικότητα. Γιατί ο καπιταλισμός ξέρει, ότι οι μονάδες είναι ανίσχυρες, ενώ οι συλλογικότητες μπορούν να τον κλωνίσουν.

Για να τα καταφέρει να παράγει ικανές μονάδες έχει κατασκευάσει ένα περίτεχνο σύστημα παραγωγής ικανών μονάδων, το οποίο συνδέεται άμεσα γενικότερα με τρόπο λειτουργίας των υπόλοιπων πτυχών του συστήματος, και κάνει ένα εξαιρετικά πετυχημένο τουρλουμπούκι.

Το σύστημα παραγωγής αυτό, ξεκινάει από την εκπαίδευση, και σε συνδυασμό με την όλη νοοτροπία που δημιουργεί ο καπιταλισμός εκ φύσεως, επιτυγχάνει τον σκοπό του: δημιουργεί άτομα.

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα ανταγωνιστικό, το οποίο ποντάρει πολύ στην κατανάλωση και στον ανταγωνισμό μεταξύ των ατόμων της κοινωνίας.
Έτσι λοιπόν, με διάφορους τρόπους όπως το εκπαιδευτικό σύστημα (εξετάσεις, βαθμολόγηση, υποτροφίες για τον καλύτερο μαθητή/σπουδαστή κανείς;), την τηλεόραση, τις διαφημίσεις, τους όρους στους εργασιακούς χώρους (με την αυστηρή ιεράρχηση, τις αυξήσεις και bonus στους πιο "δουλευταράδες" υπαλλήλους") την όλη διάρθρωση της κοινωνίας (με τα ιεραρχικά συστήματα να χώνονται όπου μπορούν), ο καπιταλισμός προωθεί συγκεκριμένη νοοτροπία και συμπεριφορά για τα μέλη των τεράστιων κοινωνιών του.

Έτσι, επιτυγχάνεται η δημιουργία ατόμων, ανταγωνιστικών, καχύποπτων που δρουν πάντα με γνώμονα το ατομικό τους συμφέρον, κοιτάνε τον εαυτό τους και τον κώλο τους, σπουδάζουνε για να βρούνε καμιά δουλειά, να πάρουνε κανά σπίτι, ν'αγοράσουν κανά αμάξι, να ξεπληρώσουν κανά δάνειο και Άγιος ο Θεός. Συχνό μότο των ατόμων αυτών είναι το "ωχ αδερφέ!" ή, εναλλακτικά το "κοίτα τη δουλειά σου και εγώ θα κοιτάω τη δικιά μου".


"Ωραία", θα μου πείτε. "Και ποιοί είναι αυτοί; Φαίνεται εύκολο να τους αναγνωρίσει κανείς. Ας τους απομονώσουμε επιτέλους, να κάνουμε καμιά επανάσταση".

Και εδώ είναι το πρόβλημα φίλες και φίλοι. Οι παραπάνω που περιγράφω δεν είναι μια μικρή, εύκολα περιθωριοποιήσιμη ομάδα. Οι παραπάνω είμαστε όλοι μας. Και όταν λέω όλοι μας, εννοώ ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Ναι, και εγώ είμαι τέτοιος, και εσύ είσαι τέτοιος, και αυτός είναι τέτοιος κ.ο.κ.

Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που θα βαλθούν να διαχωριστούν και να πουν ότι έχουν ξεφύγει από αυτή τη νοοτροπία. Αυτοί λοιπόν, πλανούνται πλάνην οικτρά (καλά το 'γραψα; ). Ναι, σίγουρα, όλοι έχουμε ξεφύγει, γι'αυτό και τώρα έχουμε αταξική κοινωνία και ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης σαν κοινωνία.

Για να είμαι δίκαιος, βέβαια, τα πρότυπα του καπιταλισμού, δεν "πιάνουν" σε όλους στο ίδιο βαθμό. Σε άλλους βρίσκουν περισσότερο, σε άλλους λιγότερο πρόσφορο έδαφος. Αλλά είναι καθολικά. Αυτό είναι το ζήτημα.

Πριν πολλά χρόνια, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι όλες, μα όλες οι ανθρώπινες σχέσεις συνάπτονται ξεκάθαρα από ατομικό συμφέρον (βαριέμαι να το αναλύσω και εδώ, απλώς δεχτείτε το, οκ; ). Για την ακρίβεια, κατάλαβα ότι ακόμη και η σχέση μάνας - παιδιού κινείται βάση ατομικού συμφέροντος της μάνας (δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια λέμε).

Μετά την σκληρή συνειδητοποίηση του θλιβερού αυτό γεγονότος (2ο μεγάλο χαστούκι από τότε που έμαθα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης) και μετά από κλάμα ημερών και απελπισμένες σκέψεις σχετικά με το σε "τί κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;" το δέχτηκα και άρχισα να θεωρώ ότι απλώς έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Αμ δε. Στην πραγματικότητα, έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.

Ok, εντάξει θα μου πείτε potato, potato (χμμμμ, μάλλον μόνο προφορικά λειτουργεί αυτό) και τί έχει να λέει;

Το θέμα είναι ότι συνεχώς, και δη τώρα τελευταία, παρατηρώ συνεχώς γύρω μου σαθρές ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις τελείως επιφανειακές, χωρίς ουσιαστικούς δεσμούς να δένουν τα άτομα, σχέσεις που είναι σάπιες ακριβώς επειδή έχουν δομηθεί πάνω στο ατομικό συμφέρον. Παρατηρώ συνεχώς γύρω μου μια ψευδή αίσθηση ευτυχίας που απέχει πολύ από αυτό που κανείς θα φανταζόταν για ευτυχία.

Παρατηρώ ανθρώπους μόνους, πολύ μόνους και ας έχουν "παρέα" κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους.

Παρατηρώ ότι έχουμε γίνει όλοι καχύποπτοι, κοιτάμε τον κώλο μας και την πάρτη μας και αυτό μας εμποδίζει από το να "δοθούμε" ολοκληρωτικά, το να αφεθούμε χωρίς μας ενδιαφέρουν περιορισμοί ή κοινωνικά ταμπού, σε κάποιον, το να δημιουργήσουμε ουσιαστικούς, ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους γύρω μας. Δεσμούς που θα 'ναι αληθινοί δεσμοί αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας.

Παρατηρώ την έλλειψη ουσιαστικών ανθρωπίνων (είτε συγγενικών, είτε φιλικών, είτε ερωτικών) σχέσεων και την αντικατάστασή τους από τυπικές κοινωνικές σχέσεις που απλώς καλύπτουν κάποια κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα, ακολουθούν κάποιες "προσταγές" που δίνει η κοινωνία.

Τα παρατηρώ όλα αυτά και στενοχωριέμαι. Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι "γιατί;". Την απάντηση την έχουν ήδη δώσει τα Αυτόνομα Σχήματα. "Γιατί έχουμε καπιταλισμό". Έπειτα, αναρωτιέμαι "πώς αλλάζει αυτό;". Και εκεί τα Αυτόνομα Σχήματα δεν απαντάνε. Τουλάχιστον, ουσιαστικά. Και ίσως να μην είναι και ο ρόλος τους να απαντήσουν.



Υ.Γ: Μια εύκολη απάντηση θα ήταν "επανάσταση". Είναι βέβαιο ότι σε μια κοινωνία χωρίς χρήμα που δεν θα είναι ανταγωνιστική, οι έγνοιες και ο ατομικισμός δεν θα έχουν λόγο να υπάρχουν. Και θα εξαφανιστούν. Και τότε, ίσως τότε, να μπορέσουμε να εμπιστευθούμε και πάλι το συνάνθρωπο. Το πως θα την επιτύχουμε την επανάσταση αυτή, βέβαια, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Συγκυβέρνηση

Πάλι δεν θα πάρει υπουργείο;
:-(

Μια μέρα αφού "δεν έπεσε" η κυβέρνηση

ΠΡΟΣΟΧΗ!: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΡΘΡΟ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ

"Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει..."

Χθες, ή μάλλον σήμερα (για αυτούς που είναι αυστηροί με τις ημερομηνίες) δόθηκε επιτέλους ένα τέλος στην πολύ πετυχημένη κωμωδία που πρόσφερε απλόχερα και δωρεάν ο Παπανδρέου, η κυβέρνηση του Πα.Σο.Κ αλλά και το υπόλοιπο καθεστωτικό πολιτικό σύστημα (εξαιρούνται Συ.Ριζ.Α και Κ.Κ.Ε, παλιοκουφάλες) στο λαό. Κωμωδία που είχε και μια εσάνς θρίλερ βέβαια. Ή Θρίλερ που είχε μια εσάνς κωμωδίας, εξαρτάται από ποιά πλευρά το βλέπεις (πάντα).

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν ακουγόντουσαν συχνά πυκνά πολλές άγνωστες λέξεις στα Μ.Μ.Ε: δημοψήφισμα, κυβέρνηση "εθνικής συννενόησης", ψήφος εμπιστοσύνης, μαριονέττες, εθνική κυριαρχία, δημοκρατία, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί να τρέχουν πανικόβλητοι, χωρίς να ξέρουν τί να κάνουν και πώς να αντιδράσουν (τί στο διάολο είναι αυτό το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα;). Πώς να αντιδράσουν στο δημοψήφισμα, στην ψήφο εμπιστοσύνης; Να χαρούν και να πιστέψουν ότι η χώρα σώζεται αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός ότι δεν έχουν να φάνε π.χ ; Άλλοι ουρλιάζανε, άλλοι χαιρόντουσαν, άλλοι κάναν και τα δύο, άλλοι μείνανε μαλάκες.

Για να δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά, ο Γ.Α.Π εξέφρασε τη Δευτέρα το βράδυ, σαν άλλη έγκυος, μια ενδόμυχη επιθυμία λέει να "γίνει δημοψήφισμα", για να εφαρμοστεί ο "πιο δημοκρατικός θεσμός της δημοκρατίας",λέει, γιατί "αυτοί κουβαλάν σταυρό και οι άλλοι τους ρίχνουν πέτρες και να δούμε επιτέλους τί θέλει ο λαός" καθώς και να δοθεί "ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση". Και άλλες τέτοιες παπαριές.

Αναλυτικότερα ακόμη, το δημοψήφισμα θα ήταν "αν θέλουμε τη νέα δανειακή σύμβαση" όπως αναφέρουν πηγές, ή "αν θέλουμε γενικότερα να πορευτούμε με τους γενικούς όρους που υποβάλλει υπό ένα θεωρητικό και φανταστικό πλαίσιο η Ευρωζώνη" όπως αναφέρουν άλλες. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν ήξερα, διάβαζα. Το ζουμί όμως οποιασδήποτε ερώτησης ήταν το εξής: αν ο λαός απαντούσε ναι, θα έπρεπε να υποστεί σκληρά μέτρα λιτότητας, ενώ αν ο λαός απαντούσε όχι, θα επιστρέφαμε σε υποτιμημένη δραχμή (καθώς θα μας πετούσαν έξω από την Ευρωζώνη), συνεπώς ο λαός θα έπρεπε να υποστεί εκ των πραγμάτων σκληρά μέτρα λιτότητας (σ.σ: χωρίς να του τα υποβάλλει κανείς όμως αυτή τη φορά, ουάου). Έτσι έσπασε η παράδοση των τετριμμένων τηλεπαιχνιδιών που στην μια κουρτίνα βρίσκεται το αμάξι και στην άλλη ο Ζονκ, μια και σε αυτό το πρωτοποριακό δημοψήφισμα και στις δύο κουρτίνες είχαμε και από έναν Ζονκ.

Ήταν λοιπόν μια ουσιαστικότατα εκβιαστική και έξυπνη κίνηση αυτή του Παπανδρέου, μιας και έτσι, θα μπορούσε να βγει εύκολα και να πει ότι "έχω λαϊκή εντολή να περάσω σκληρά μέτρα" (στην περίπτωση που ο λαός ψήφιζε "ναι" στο δημοψήφισμα), είτε απλώς να φέρει προ εκπλήξεως όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία θα έπρεπε να βγουν και να πουν "σε παρακαλούμε καλέ μας Γιωργάκη μην μας το κάνεις αυτό", καθώς οι μεν εκ δεξιών δεν θα ήθελαν να βγουν από την Ευρωζώνη, οι μεν εξ' αριστερών θα έλεγαν πάνω κάτω αυτά που είπα και εγώ και συνεπώς θα έλεγαν "όχι σε τέτοια διλήμματα". Άρα και πάλι θα έβγαινε ο Παπανδρέου καμαρωτός - καμαρωτός ωσάν παγώνα και θα έλεγε "άρα λοιπόν και εσείς μαζί μου είστε, αφού δε θέλετε δημοψήφισμα,  τα θέλετε τα μέτρα" κλέινοντας παράλληλα λάγνα το μάτι στον Παπαδημούλη και στον Τσίπρα.

Εν τέλει ο Παπανδρέου έφερε προ εκπλήξεως όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (κουρτίνα δύο), πλην ίσως του Κ.Κ.Ε. Και αυτό γιατί μέχρι και ο Συνασπισμός πριν λίγο καιρό έκανε λόγο για "δημοκρατία, δημοψήφισμα, και Ευρώπη" και τώρα που ο Παπανδρέου μας έδωσε "δημοκρατία, δημοψήφισμα και Ευρώπη" δεν ήξεραν τί να πούν. Το Κ.Κ.Ε βεβαίως είχε πει καιρό πριν ότι τα "δημοψηφίσματα δεν έχουν νόημα" γιατί ήξερε ακριβώς ποιά θα ήταν η φύση ενός δημοψηφίσματος υπό τέτοια κυβέρνηση, ενώ αντίθετα ο Συνασπισμός έμεινε με το στόμα ανοιχτό, με αποτέλεσμα να βγαίνει ο Παπαδημούλης με παράπονο και να λέει "εμείς μιλούσαμε για την Ευρώπη των λαών".

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρξε μια αποτυχημένη κριτική από ένα μέρος της αριστεράς η οποία μίλησε για "ανίκανη κυβέρνηση η οποία δέχεται εντολές από Μέρκελ και Σαρκοζί" και "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" και ήταν αποφασισμένη σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα να ψηφίσει "όχι" στο δημοψήφισμα με σκοπό την "ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας" (η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκαταλαβαίνω τις μεγάλες λέξεις που αρχίζουν από εθν-).

Η αποτυχία της κριτικής αυτής έγκειται στο ότι ο Παπανδρέου δεν αποτελεί φερέφωνο των Μέρκελ και Σαρκοζί. Μπορεί να υλοποιεί αποφάσεις τους, όμως τις υλοποιεί ακριβώς επειδή συμφωνεί μαζί τους. Δεν είναι ότι ο Παπανδρέου θέλει το καλό του λαού, αλλά κάποιες σκοτεινές υπερδυνάμεις ευρωπαϊκής φύσεως τον εμποδίζουν να το πετύχει. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή ο καπιταλισμός ( ο παγκόσμιος, διεθνής καπιταλισμός) βιώνει κρίση, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις χάνουν λεφτά και κάπως πρέπει να τα βρουν. Σε αυτά τα πλαίσια,και  η Γαλλία και η Γερμανία -ή καλύτερα, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζές τους- χάνουν λεφτά (και θέλουν οπωσδήποτε να βρουν). Η Ελλάδα έχει "λεφτά" της Γαλλίας και της Γερμανίας (καθώς τράπεζές τους έχουν ελληνικά ομόλογα - η Ελλάδα όντως χρωστάει) τα οποία τώρα τα χρειάζονται απεγνωσμένα για να αποφύγουν αυτό που δεν αποφεύγεται, μιας και ένας που πνίγεται στο τέλος προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του. 'Ετσι λοιπόν, και οι δυό χώρες ζητάνε απεγνωσμένα λεφτά από την Ελλάδα. Ο Παπανδρέου, για να το κάνω λιανά, δεν είναι ότι δεν θέλει να τα δώσει (σ.σ: τα λεφτά). Θέλει, γιατί ξέρει ότι αν δεν τα δώσει, θα προκληθεί ένα τεράστιο ντόμινο με καταστροφικές συνέπειες για τις επιχειρήσεις διεθνώς (σ.σ: τα συμφέροντα των οποίων είναι αλληλένδετα - μια επιχείρηση ποτέ δεν επιβιώνει μόνη της) και κάτι τέτοιο ο Παπανδρέου δεν το θέλει, γιατί εξυπηρετεί ακριβώς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων (επειδή το θέλει όμως, όχι επειδή τον εκβιάζουν οι Μέρκελ και Σαρκοζί). Έτσι λοιπόν κάνουν όλοι τις πάπιες, και ο ελληνικός λαός πληρώνει μέχρι να κυρηχθεί η χρεωκοπία της Ελλάδας και να φάνε πούτσα και αυτοί και εμείς μαζί τους.

Στον εκβιασμό Μέρκελ και Σαρκοζί στάθηκαν αρκετά τα Μ.Μ.Ε, τα οποία είχαν μια αξιοπρόσεκτα περίεργη στάση, μιλώντας συνέχεια περί "μαριονεττών" και "ανίκανης κυβέρνησης" λέγοντας μάλιστα ότι "μας υπαγόρευσαν ακόμη και τί θα γράφει το δημοψήφισμα". Λέγανε ακόμη, ότι τώρα είναι μια "ιστορική στιγμή" για τη χώρα, και ότι η "μόνη σωτηρία του λαού" είναι μια "κυβέρνηση εθνικής συννενόησης".

Γενικότερα αυτές τις μέρες, μιλούσαν πολύ για το λαό, για το τί θέλει ο λαός, όλοι ήταν εκπρόσωποι του λαού. Τελικά απ'ότι φαίνεται ο λαός είναι διχασμένη προσωπικότητα καθώς ήθελε και το Πα.Σο.Κ στην κυβέρνηση, και κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" και εκλογές καθώς και να ψηφίσει παράλληλα και "ναι" και "όχι" στο δημοψήφισμα.

Η αγωνία κορυφώθηκε όταν το Πα.Σο.Κ άρχισε να χάνει βουλευτές, οι οποίοι ορκιζόντουσαν στον Παπανδρέου ότι δεν πρόκειται να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης (ποτέ, ποτέ, ποτέ!) εάν δεν αποσύρει το δημοψήφισμα, γιατί "δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να χάσουμε την ευρωπαϊκή πορεία μας, και δεν μπορούμε να θυσιάσουμε αυτό για το οποίο παλέψαμε τόσο σκληρά" (σ.σ: την ένταξή μας στην Ε.Ε). Αρκετοί πετάχτηκαν σαν τις τσουτσού (σ.σ: βλ. Αντώνη Σαμαρά) και είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα, λέγοντας παράλληλα ότι είναι επιτακτικό να προχωρήσουμε σε εκλογές. Άλλοι πάλι είπαν ότι είναι επιτακτικός ο σχηματισμός κυβέρνησης "εθνικής συννενόησης" και προφανώς όλοι ενδιαφέροντουσαν για το καλό του λαού.

Σε αυτά τα πλαίσια, ο Παπανδρέου, δίνοντας το απαραίτητα κοινωνικά ευαισθητοποιημένο στίγμα της ταινίας μίλησε για "σταυρό που κουβαλάει", για "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" (κατά τον ίδιο είναι το Πα.Σο.Κ -γαμώ, έτσι;) και έκανε την ανατροπή αποσύρωντας το δημοψήφισμα που είχε ανακοινώσει ο ίδιος. Ως αποτέλεσμα, κέρδισε πάλι πίσω τους απολωλώτες βουλευτές.

Για να μην τα πολυλογώ (σ.σ: το έκανες ήδη), η ψήφος εμπιστοσύνης που είχε ζητήσει δόθηκε χθες στη Βουλή με αποτέλεσμα σήμερα να ξημερώσει ένας νέος, πράσινος ήλιος. Όλως παραδόξως, και ενώ η Βουλή εμπιστεύθηκε τον Παπανδρέου, εκείνος έκανε και πάλι λόγο για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", και κάλεσε ξανά τη Ν.Δ. και τα λοιπά κόμματα, δίνοντας πάτημα στις κακές γλώσσες να πουν ότι το όλο σκηνικό με τα δημοψηφίσματα και τις ψήφους εμπιστοσύνης, ήταν απλά γινάτια του Γ.Α.Π με σκοπό την διατήρηση του πολιτικού του γοήτρου.

Η αλήθεια είναι ότι το thriller comedy που παίχτηκε τις προηγούμενες ημέρες, θα μπορούσε να δώσει σε κάποιον πιθανότατα λοβοτομημένο άνθρωπο την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν "πολιτικές διεργασίες στη Βουλή", ότι Ν.Δ, Πα.Σο.Κ και Λα.Ο.Σ έχουν "πολιτικές διαφωνίες" , ότι υπάρχουν βουλευτές με τσίπα, και ότι θα τα βρουν όλοι μαζί σε μία ιστορική στιγμή για τη χώρα, ώστε η χώρα να ορθοποδήσει και να χορέψουμε όλοι μαζί συρτάκι λίγο πριν τους τίτλους τέλους.
 Από την άλλη, είναι επίσης πιθανό κάποιος να απογοητευτεί ερμηνεύοντας την πολυπόθητη ψήφο το Πα.Σο.Κ ως ένδειξη του ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι παπαριές. Όλες αυτές οι δήθεν "διαφωνίες", μεταξύ Πα.Σο.Κ, Ν.Δ. οι κραυγές Καρατζαφέρη (σ.σ: "THIS IS LA.O.S!!!") και Mega για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", ως την μόνη "ελπίδα του λαού", είναι καθαρά παραπλανητικές. Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα όλοι οι προαναφερθέντες, έχουν ίδιους στόχους και ίδια συμφέροντα: να εφαρμόσουν οποιοδήποτε σκληρό μέτρο λιτότητας, μπας και βγάλουν καμιά επιχείρηση από την κρίση. Η ψεύτικη ελπίδα ότι θα άλλαζε κάτι, πρέπει να σπάσει, από τη στιγμή που ο Παπανδρέου ενώ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της Βουλής, θέλει να καλέσει σε "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" και καλεί ήδη σε εκλογές. Ακόμη και αυτή η "ψήφος εμπιστοσύνης", δόθηκε από την Κ.Ο. του Πα.Σο.Κ, τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι στιγμής έχουν ψηφίσει τόσα μνημόνια και έχουν στηρίξει και συνδιαμορφώσει αυτή την καταστροφική για τον λαό πολιτική.

Η σύνθεση και η φύση της πλειοψηφίας της Βουλής παραμένει ίδια: και ακόμη και αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" ή ακόμη και αν γίνουν εκλογές και βγει ο Σαμαράς, το μόνο σίγουρο είναι ότι η δανειακή σύμβαση θα εφαρμοστεί και το καταστροφικό έργο που άρχισε ο Γ.Α.Π θα συνεχιστεί.

Αυτές τις μέρες πολλοί μιλούσαν ως εκπρόσωποι του λαού, κηρύττοντας παντού το συμφέρον του. Κάπου εδώ θα κάνω και 'γω το ίδιο, όχι ως εκπρόσωπός του, μα ως ένα μικρό κομμάτι του. Αυτά που πρέπει να κρατήσει ο λαός, λοιπόν, από την κωμικοτραγική κατάσταση των τελευταίων ημερών είναι συνοπτικά - συνοπτικά, δυό πράγματα:

1) Αυτό που οδήγησε τον Παπανδρέου στο να ανακοινώνει δημοψηφίσματα, μετά να τα αποσύρει με φόβο και πάθος και να ζητάει "ψήφο εμπιστοσύνης", κάνοντας λόγο ανοιχτά για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" είναι η αντίδραση του κόσμου την προηγούμενη περίοδο.Ο κόσμος στους δρόμους, οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις έχουν κάνει την κυβέρνηση να καταλαβαίνει ότι το έργο εφαρμογής των σκληρών μέτρων λιτότητας είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο για αυτήν καθώς έχει απονομιμοποιηθεί  πλήρως στα μάτια του κόσμου. Η κυβέρνηση μπορεί να μην "έπεσε" κοινοβουλευτικά χθες, αλλά έχει "πέσει" στα μάτια του λαού εδώ και πολύ καιρό. Γι'αυτό και προσπαθεί με διάφορα τεχνάσματα να μειώσει τη δυσαρέσκεια και να παρατείνει τη διάρκειά της διαβίωσης της όσο μπορεί, προσπαθώντας να πείσει παράλληλα τον κόσμο αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό ότι το άσπρο είναι μαύρο. Αυτό που πρέπει να κρατήσει ο κόσμος λοιπόν είναι ότι η αντίδρασή του είχε τέτοια αποτελέσματα. Πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και  τί μπορεί να συμβεί αν η στάση του γίνει ακόμη πιο σκληρή, αν οι κινητοποιήσεις του γίνουν ακόμη πιο έντονες. Σίγουρα οι κυβερνήσεις θα είναι το μικρότερο πράγμα που θα μπορεί να ανατρέπει.

2) Οι κινήσεις του Παπανδρέου αλλά και ο συνδυασμός που επέλεξε στο τέλος "συναίνεση - συγκυβέρνηση - εκλογές" αποδεικνύουν ότι όλοι (οι συγκεκριμένοι  -ξέρετε ποιούς λέω) είναι ίδιοι και ότι μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος δεν αλλάζει τίποτα. Το μόνο που αλλάζει τα πράγματα είναι ο κόσμος και οι κινητοποιήσεις του. Ναι, είμαστε πολλοί και έχουμε τη δύναμη. Είναι τουλάχιστον τραγικό να αποφασίζουν άλλοι για μας μέσω ενδοκοινοβουλευτικών αλλαξοκωλιών και ύστερα να βγαίνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και να ανακοινώνουν ότι "δουλεύουν προς όφελος του λαού". Είναι, αν μη τι άλλο εξοργιστικό ο Παπανδρέου να διαμαρτύρεται για τον σταυρό που σηκώνουν οι βουλευτές του Πα.Σο.Κ. Πρέπει, επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε εκείνο το "γραφικό" που είπε η Αλέκα Παπαρήγα: "ο λαός είναι η μόνη αντιπολίτευση".

Σήμερα, λοιπόν, ξημέρωσε μια μέρα ίδια με τις άλλες. Μια μέρα που ο Παπανδρέου είναι στην κυβέρνηση, ή μάλλον καλύτερα αυτό που αντιπροσωπεύει ο Παπανδρέου και ο κάθε Παπανδρέου (λέγε με Σαμαρά, Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη, Μπάμπη) είναι στην κυβέρνηση.
Που δεν είναι τίποτα άλλο από την πολιτική της Ε.Ε, την πολιτική των επιχειρήσεων, την πολιτική ενός συστήματος που βιώνει βαθιά κρίση. Πολιτική που αυτή την περίοδο μόνο στόχο έχει να κάνει τον λαό να πληρώσει το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις δεν κερδίζουν.

Σήμερα ξημέρωσε μια ίδια μέρα, και χρέος μας είναι να την αλλάξουμε.

Μια μέρα πριν "πέσει" η κυβέρνηση

Τί είπαν τα πιο σημαντικά πολιτικά πρόσωπα του τόπου μια μέρα πριν από την ενδεχόμενη και πολυαναμενόμενη "κατάρρευση" της κυβέρνησης; Για να δούμε...

Η βουλευτής Εύα Καϊλή,
κατά τη διάρκεια sexy φωτογράφησης
για το περιοδικό
"Maxim "

 Από την εφημερίδα "τα Νέα":

"Την πρόθεσή της να μην δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση εάν ο πρωθυπουργός δεν αναιρέσει την απόφασή του για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, γνωστοποίησε με επιστολή της στον Γ.Παπανδρέου και τον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο η βουλευτής Εύα Καϊλή."

Και όμορφη, και αντιδραστική. Και πάντα bitchy, όπως μας αρέσει. Το αν η στάση της βέβαια σχετίζεται με τα συμφέροντα του λαού, όπως και το δημοψήφισμα αντίστοιχα, είναι άλλο θέμα. Αλλά ας το παραδεχτούμε. Το σαδομαζό ήταν πάντα πιο γλυκό.

"O κ. Μητσοτάκης μπροστά από
 τον πύργο του".
Γκραβούρα.

Πιστός στις παραδόσεις και την ιστορία, ως παραδοσιακός Έλληνας οικογενειάρχης, ο επίτιμος (ονόματα δεν λέμε - δεν το διακινδυνεύουμε) σε μια αρκετά νοσταλιγκή διάθεση είπε "ναι" στο ενδεχόμενο συγκυβέρν...εμ, σχηματισμού κυβέρνησης "εθνικής ενότητας", "εθνικής συνεννοήσης", ή "Εθνική - Μπαγκλαντές 1 - 0" (όπως θέλετε πείτε το, το νόημα δεν αλλάζει). Αναπολώντας παλιές, καλές στιγμές δόξες, εξέφρασε έντονα την επιθυμία του να τις ξαναζήσει. Βέβαια, όπως έχει πει και ο Μαρξ: "Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα". Και έχει δίκιο.

Ο κ. Παπανδρέου κατά τη διάρκεια
απόδοσης συγχαρητηρίων
 στον εαυτό του
 για την εξαίρετη πορεία του
στη διακυβέρνηση της χώρας

Το Πα.Σο.Κ ξέρει να μαθαίνει από την ιστορία του. Ξέρει να κρατάει την πολιτική εμπειρία. Ξέρει να χρησιμοποιεί τα κόλπα τον εχθρών του καλύτερα από τον εχθρό του. Έτσι ο καλύτερος Έλληνας πρωθυπουργός για τη σεζόν 2010-2011 χρησιμοποίησε στρατηγικό σχέδιο (?!) που θα ζήλευε μέχρι και ο Sun Tzu (πάντοτε ήθελα να τον χρησιμοποιήσω σε πρόταση) και επανέφερε εύστοχα την φράση "ή εγώ, ή τα τανκς" που είχε πει ο Καραμανλής μετά τη χούντα,στα πλαίσια της νεοσύστατης νεοελληνικής δημοκρατίας (από μικρός φαίνεσαι τί θα γίνεις) με τη μορφή δημοψηφίσματος. "Θέλετε να πεθάνετε ή να σας σκοτώσουμε;" είπε λοιπόν, όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε η Λιάνα Καννέλη, απειλώντας τον λαό με χρεωκοπία (δεν το εννοούσε όπως είπε αργότερα -ήταν πάνω στο θυμό), ενώ παράλληλα άλλαξε 3576 φορές γνώμη για το αν θα παραμείνει στην κυβέρνηση. Στο τέλος απέσυρε το δημοψήφισμα και έζησε το Πα.Σο.Κ καλά και η Ν.Δ. καλύτερα.

Η μικρή Αννούλα κάθεται και κλαίει
γιατί δεν την παίζουνε οι (φοιτήτριες) φιλενάδες της.

Άβαφτη εμφανίζεται μπροστά στις κάμερες η κ. Διαμαντοπούλου τώρα τελευταία, και είναι κρίμα*.

"Θα 'μαι Ευρώπη για σπουδές,  έλα να με βρεις. P.S: xXx"
έγραψε  κάποτε στο σχολικό λεύκωμα
 η Τζούλια στον Δημήτρη Παπαδημούλη
 και αυτός βάλθηκε να τα καταφέρει.

Την πρώτη χρονομηχανή, ανακάλυψε ο κ. Παπαδημούλης του Συνασπισμού, σύμφωνα με έγκυρες πηγές. Μετά από επιτυχημένη χρήση της, μεταφέρθηκε 20 χρόνια πίσω και άρχισε να κάνει λόγο για "άλλη Ευρώπη", μια "Ευρώπη των λαών" (σ.σ: όπου Ευρώπη, εννοεί Ευρωπαϊκή Ένωση) η οποία δεν είναι σαν αυτή την Ευρώπη, αλλά διαφορετική, βέβαια παραμένει Ευρώπη αλλά αλλάζει. Γιατί είναι άλλη. Είπε λέει ότι ναι μεν να μείνουμε στην Ευρώπη, αλλά πρέπει να αλλάξει. Για να γίνει διαφορετική (μάλλον). Κατά του δημοψηφίσματος.

"Έχω πηδήξει και εγώ την Άννα Βίσση."

Ο κ. Σαμαράς κοντράρει εύκολα τον Γ. Παπανδρέου σε αριθμό συνεχόμενων κωλοτουμπών και αν τον έκανε επάγγελμα, ίσως και να έπαιρνε πρωτάθλημα. Κατηγόρησε την κυβέρνηση (σωωωώπααα) είπε ότι πρέπει να πάμε επειγόντως σε εκλογές, για να βγει 5 λεπτά αργότερα και να πει ότι θα πει "ναι" σε συγκυβέρνηση ώστε να μπορέσει να βγει πιο μετά και να πει "όχι". Στο τέλος εμφανίστηκε θετικός, όμως δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση κάνοντας την ανατροπή και αφήνοντάς τους όλους μαλάκες (ή και όχι).

"Ι speak England the very best.
Deal?"

"We will fight like greeks who fight like heroes who fight like greeks".

'Nuff said.









(Και όλα αυτά στο Channel 4).

"Κυβέρνηση! Aha, aha I like it! Aha, Aha!
Κυβέρνηση! Aha, aha I like it! Aha, Aha!"

"Θέλω επιτέλους να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα" είπε ο κ. Καρατζαφέρης βουρκώνοντας μπροστά στις κάμερες. Το άλλοτε σκληρό αγόρι, αυτός ο βράχος της πολιτικής, ξέσπασε φορτωμένος συναισθήματα καθώς ήταν μπροστά στην ελπίδα του να κυβερνήσει και αυτός λίγο, κάτι, ο,τιδήποτε, έστω μια γωνίτσα ενός οικοπέδου βρε αδερφέ, όπως ζητάει απεγνωσμένα εδώ και δυό χρόνια. Μια φορά μάλιστα θυμάμαι είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο απόγνωσης, ώστε να προβλέψει ότι θα κυβερνήσει ο ίδιος (μόνος του), μπας και τον πιστέψουν και κυβερνήσει όντως. Αχ δώστε του ένα υπουργειάκι μωρέ, δεν αντέχω να βλέπω άντρες να κλαίνε.











Υ.Γ1: Η Δη.Συ και η Δη.Αρι είναι σταν τους ΕΛ. Ζουν ανάμεσά μας, αλλά ποτέ δεν τους βλέπεις.



Υ.Γ2: Αν ψάχνετε ομοιότητες ανάμεσα στις φωτογραφίες είναι ότι όλοι είναι κατά του δημοψηφίσματος (οι λόγοι διαφέρουν βέβαια).





*ατάκα Αποστόλη από Ελληνοφρένεια