Monday, August 24, 2015

Λαϊκή Ενότητα εν έτει 2015


Χιλή, 1970.
Ελλάδα, 2015;

Πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, ήδη από το 2012, υπήρχε από πολλές πλευρές ο παραλληλισμός του Αλιέντε με τον Τσίπρα, και της Unidad Popular (Λαϊκής Ενότητας) με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Είτε ως απόδειξη της "ιστορικά δεδομένης" αποτυχίας των αριστερών κυβερνήσεων, από μεριάς του ΚΚΕ, είτε ως αιτία ενθουσιασμού για πολλούς συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση στην Ελλάδα του 2012 (και μετέπειτα του 2014 και του 2015) παρομοιαζόταν με την κατάσταση στην Χιλή του 1970.

Η πραγματικότητα είναι ότι στους παραπάνω ισχυρισμούς υπήρχαν ψήγματα αλήθειας, όπως έδειξε και η μετεκλογική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. 

Ο Αλιέντε ήταν ένας ρεφορμιστής πολιτικός, ο οποίος προσπαθούσε να "συμβιβάσει" τα συμφέροντα των αφεντικών με τα συμφέροντα των φτωχών τάξεων που τον στήριζαν. Η -έντιμη- αυτή προσπάθειά του, οδήγησε σε σφοδρή επίθεση από μεριάς του κεφαλαίου (απεργίες, λοκ - άουτ μποϋκοτάζ ήδη από τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης του Αλιέντε), και σε υπεράσπιση της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε τέτοια επίθεση από μεριάς των εργαζομένων.
Σε αυτή την κατεύθυνση, δημιουργήθηκαν από τους "από κάτω" πολύ προωθημένες μορφές αυτοοργάνωσης που έφταναν στον βαθμό να αμφισβητούν την εξουσία των καπιταλιστών (εργατικά συμβούλια, αυτοδιαχείριση εργοστασίων κ.α.).

Όμως, η απροθυμία του Αλιέντε να στηριχθεί στην μαχητικότητα των εργαζομένων (αντί να τους δώσει ώθηση, πολλές φορές η αριστερή κυβέρνηση κατέστειλλε τους αγώνες τους) και οι αυταπάτες του περί "έντιμου συμβιβασμού" κεφαλαίου και εργασίας τον οδήγησαν στην καταστροφή του.

Η "εμπιστοσύνη" που έδειξε στον Αγκούστο Πινοσέτ, ακροδεξιό στρατιωτικό, τοποθετώντας τον ως επικεφαλής της φρουράς του Σαντιάγο, αποδείχθηκε μοιραία.
Ο  Πινοσέτ πρωτοστάτησε στο στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Αλιέντε 3 χρόνια μετά την εκλογή της, και τέθηκε επικεφαλής της δικτατορίας που την ακολούθησε.

Στην παραπάνω αναδρομή βρίσκονται οι όποιες -ελάχιστες- ομοιότητες του Σαλβαδόρ Αλιέντε με τον Αλέξη Τσίπρα.
Γιατί, όπως άλλωστε λέει και ο Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται: την πρώτη φορά συμβαίνει σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.

Και ενώ ο Αλιέντε πέθανε με το όπλο στο χέρι μαχόμενος ενάντια στους  πραξικοπηματίες, ο Τσίπρας εισηγήθηκε και ψήφισε μνημόνιο μαζί με εκείνους που οδήγησαν τον κόσμο στην εξαθλίωση, με τους αρνητές της δημοκρατίας, τους πρώην Rangers της ΟΝΝΕΔ και εκείνους που κυνηγούσαν αριστερούς με τα τσεκούρια.

Ενώ η προσπάθεια του Αλιέντε, παρόλα τα καταστροφικά της λάθη και συνέπειες, άντεξε τρία χρόνια, με την Unidad Popular να πραγματοποιεί συγκλονιστικές συγκεντρώσεις μέχρι και μία βδομάδα πριν την ανατροπή της κυβέρνησης, η κυβέρνηση Τσίπρα κράτησε μόλις 7 μήνες, μετά την προκήρυξη εκλογών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ενώ ο Αλιέντε έδειχνε απροθυμία να στηριχθεί στους αγώνες και στη δύναμη των εργαζομένων, ο Τσίπρας εξαφάνισε κάθε ελπίδα και προσδοκία των "από κάτω", πριν καλά - καλά αυτή εκφραστεί, όπως συνέβη και με το κάλεσμα του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών μία μόλις μέρα μετά το συγκλονιστικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος στην Ελλάδα του 2015 βγήκε στο δρόμο μαζικά και μετά τον Γενάρη.
Είτε μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου με την Ευρωπαϊκή Ένωση και πριν τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη που "πάγωσε" τον κόσμο, είτε πριν το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, νεολαία ξαναγέμισαν το Σύνταγμα.

Όχι οπωσδήποτε για να δηλώσουν στήριξη στην κυβέρνηση, αλλά γιατί έβλεπαν -και μέσω της μη - υποχώρησης της κυβέρνησης- μία προοπτική για τη ζωή τους. Μία ελπίδα για το σταμάτημα της λιτότητας που τους εξαθλιώνει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το ηχηρό μήνυμα που εξέφραζε όλη αυτή τη διάθεση, δόθηκε στις 5 Ιούλη. Το συγκλονιστικό 61,3% του "ΟΧΙ στα μνημόνια" έδειξε ότι η κοινωνία είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει.

Και το στοίχημα των επερχόμενων εκλογών είναι εάν και κατά πόσο η πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, η πραγματική Λαϊκή Ενότητα του 2015, εκφράσει πολιτικά αυτή τη διαδικασία, ενάντια στο "σβήσιμο" που επιχειρεί η σύγχρονη καρικατούρα του Αλιέντε.

Thursday, August 13, 2015

Ο κόσμος τους και ο κόσμος μας

Στον κόσμο τους μαθαίνεις με τον βούρδουλα, το ξύλο, τις φωνές. Με το να πληρώνεις για την ζωή σου άμα δεν είχες "φροντίσει για την πρόληψη".

Στον κόσμο μας μαθαίνεις με την κατανόηση, υπομονή, την αλληλεγγύη, το (αντι)παράδειγμα. Φροντίζεις για την πρόληψη, επειδή έχεις σωστή ενημέρωση και παιδεία.

Στον κόσμο τους αν δεν καταλαβαίνουν τι λες, σε βρίζουν λες και θα καταλάβεις. Αν δε σε έχουν συνηθίσει, σε φοβούνται.

Στον κόσμο μας, αν κάποιος δεν καταλαβαίνει κάποιον, μαθαίνει τη γλώσσα του. Για  να μπορούν όλοι να επικοινωνούν με όλους. Και να γνωρίζονται όλοι με όλους.

Στον κόσμο τους, προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Κλείνουν τα μάτια και προσποιούνται πως δεν υπάρχει.

Στον κόσμο μας, προσπαθούμε να το λύσουμε οριστικά. Ή τουλάχιστον να το αντιμετωπίσουμε όσο καλύτερα γίνεται.

Στον κόσμο τους, οι άνθρωποι που τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους, είναι "παραπανίσιο βάρος". Δεν τους ενδιαφέρουν, εκτός και αν βρεθούν έξω από την πόρτα τους. Αν βρεθούν, τους αντιμετωπίζουν σαν να 'ταν εγκληματίες. Είτε είναι ζωντανοί, είτε νεκροί.

Στον κόσμο μας, οι άνθρωποι που τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους είναι άνθρωποι που τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους. Όπως ήμασταν και εμείς κάποτε. Όπως είμαστε και εμείς σήμερα, και θα είμαστε και αύριο.

Στον κόσμο τους, ψηφίζουν μνημόνια στις 13 Αυγούστου, ώστε να μην υπάρχει πολύς κόσμος έξω από τη Βουλή να διαμαρτύρεται.

Στον κόσμο μας, νομοθετούμε μαζί με τον κόσμο.
Όπως στις 3 Ιούλη που γεμίσαμε το Σύνταγμα για να πούμε το μεγάλο "ΟΧΙ".

Στον κόσμο τους, ξεχνάνε συνέχεια. Ποιοί είναι, από πού έρχονται, γιατί ήρθαν, τί πρέπει να κάνουν.

Στον κόσμο μας, προσπαθούμε να θυμόμαστε το χθες. Και να φανταζόμαστε το αύριο.

Είναι εύκολο να ζεις στον κόσμο τους. Να γίνεις ένας από αυτούς. Ούτως ή άλλως, αυτός υπάρχει ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, εδώ και αιώνες. Αρκεί να αποδεχτείς αυτό που ήδη υπάρχει.

Το να φτιάξουμε τον δικό μας  καινούριο κόσμο είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο.

Το θετικό είναι ότι ψήγματά του υπάρχουν ήδη στον δικό τους κόσμο.

(Στην παραπάνω φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, πρόσφυγες σχηματίζουν ανθρώπινο
κλοιό γύρω από μια μητέρα και το μωρό της, προκειμένου να τους προστατεύσουν
από την επίθεση των μπάτσων στην Κω).


Wednesday, August 12, 2015

Καζαμπλάνκα 2015



"It's still the same old story, as time goes by..."
(Προσοχή: Το παρόν άρθρο περιέχει spoilers για την ταινία "Casablanca")


Στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκο, σύμφωνα με την ταινία του Manó Kaminer Kertész, φτάνουν άνθρωποι από διάφορα μέρη της Ευρώπης, προκειμένου να ξεφύγουν από την φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Γαλλία, Καζαμπλάνκα, Πορτογαλία και ύστερα Η.Π.Α. Επιβίωση και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή στην πολλά υποσχόμενη Αμερική του '42 (υποσχέσεις χτισμένες στις πλάτες των θυμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου).

Οι άνθρωποι φτάνουν στην Καζαμπλάνκα χαμογελώντας: βρίσκονται ένα κλικ πριν από μια μεγάλη ανάσα ζωής, ελευθερίας. Γρήγορα όμως χάνουν το χαμόγελό τους.

Γιατί το να φτάσεις στην Καζαμπλάνκα είναι το εύκολο μέρος: το δύσκολο είναι να βγεις από αυτή.

Γιαυτό και οι συναλλαγές για πλαστά χαρτιά δίνουν και παίρνουν: οι άνθρωποι που μένουν στην Καζαμπλάνκα, βλέποντας τα αεροπλάνα να φεύγουν το ένα μετά το άλλο, μέρες, βδομάδες, μήνες μετά,  χωρίς εκείνους μέσα, πληρώνουν όσο  - όσο για να βρουν πλαστά χαρτιά από τους διακινητές στο "καφέ του Rick".

H Καζαμπλάνκα ανήκει στην "Ελεύθερη Γαλλία του Vichy". Παρόλα αυτά, η γαλλική αστυνομική αρχή συλαμβάνει έναν διακινητή πλαστών εγγράφων, με την κατηγορία της δολοφονίας δυο ναζί αξιωματικών, για να "εντυπωσιάσει" τον "εταίρο" της: τον υψηλόβαθμο αξιωματικού του 3ου  Ράιχ, Heinrich Strasser,

Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή στην Καζαμπλάνκα της ταινίας. Με τα καλά της και τα κακά της.
Με την απελπισία των ανθρώπων που θέλουν να δραπετεύσουν, με τα αεροπλάνα που φεύγουν για Λισσαβόνα αφήνοντας τόσο κόσμο πίσω, αλλά και με τις ευχάριστες βραδιές στο καφέ του Rick, με έναν συγκλονιστικό έρωτα εν μέσω παγκοσμίου πολέμου, με τους αντιστασιακούς να δίνουν τη δική τους μάχη, εντός και εκτός πόλης.




Στις παραθαλάσσιες Καζαμπλάνκες της Ελλάδας του 2015 τα πράγματα δεν είναι τόσο κινηματογραφικά.

Δεν υπάρχουν ούτε "καφέ του Rick", ούτε Sam να παίζουν πιάνο στους ανθρώπους που φτάνουν.
Οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον αυτοί που έρχονται δεν θα δουν καν τα αεροπλάνα για Ευρώπη να φεύγουν ώστε να στενοχωρηθούν που τους αφήνουν πίσω.

Όσο για έρωτες, ούτε λόγος: αν τα "έτερα ήμισυ" δεν έχουν πνιγεί κάπου στο Αιγαίο, σίγουρα θα έχουν χαθεί στην πατρίδα από πολυβόλα ή από κάποια βόμβα των Αμερικάνων.

Στις Καζαμπλάνκες του 2015, υπάρχουν, δυστυχώς, πολλοί αστυνομικοί πρόθυμοι να εντυπωσιάσουν τους Ευρωπαίους "εταίρους" τους. Και ακόμη δυστυχέστερα, υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί,αδιάφοροι Rick.


Στις Καζαμπλάνκες του 2015,αλλά και έξω από αυτές, σε όλη την Ελλάδα, πρέπει άμεσα να γίνουμε όλοι και όλες ένας συλλογικός αντιστασιακός Laszlo, ώστε να πείσουμε τους Rick αυτούς του τόπου να φυτέψουν μια σφαίρα βαθιά στις καρδιές των "εταίρων" Strasser,
μπας και οι κολασμένοι τούτοι της γης δραπετεύσουν από τις σύγχρονες Καζαμπλάνκες.

Για το καλό όλων μας.




Monday, August 10, 2015

Αύγουστος

Πώς μπορώ να ξεχάσω, τις προεκλογικές του δεσμεύσεις;

Έχω περάσει κάμποσους Αύγουστους, άλλους με παρέα, άλλους χωρίς, άλλους εντός Αθηνών, άλλους εκτός, άλλους εκτός Ελλάδος (καλά, έναν εκτός Ελλάδος).

Ο Αύγουστος είναι ο χρόνος μη - χρόνος, ο μήνας που -για κάποιο διάστημα- η χρονική ροή σταματάει, παγώνει. Είναι ο μήνας που προηγείται του σχεδιασμού σου για του πως (θα ήθελες) να είναι η νέα χρονιά, ο  μήνας που σταματάς να σκέφτεσαι το πριν και το μετά, αδειάζεις το κεφάλι σου, κλειδώνεις τις έγνοιες σου σ' ένα συρτάρι δίπλα από τις υποχρεώσεις, αγναντεύεις το κύμα να σκάει στη θάλασσα και τον κόκκινο ήλιο, τη πιο λαμπερή πανσέληνο του χρόνου, κάνεις βόλτες στην άδεια Αθήνα, (που τελευταία όλο και γεμίζει πιο πολύ), (ξε)φεύγεις. Φυσικά ή νοητικά. Με παρέα ή χωρίς.

Ή τουλάχιστον έτσι ήταν παλιότερα.

Γιατί τα τελευταία χρόνια, ο Αύγουστος έχει γίνει ο μήνας που οι μπάτσοι κυνηγάνε μετανάστες στο κέντρο, ο μήνας που οι ελεγκτές σκοτώνουν επιβάτες για 1,40, ο μήνας που το Ισραήλ αιματοκυλεί την Παλαιστίνη, ο μήνας που οι μπάτσοι στις ΗΠΑ δολοφονούν 18χρονους, ο μήνας που βλέπουμε τη θάλασσα από την τηλεόραση, ο μήνας που χιλιάδες πρόσφυγες ξεφράζονται στις ακτές της Ελλάδας, ο μήνας που εθελοντές φροντίζουν τους πρόσφυγες που ολοένα και αυξάνονται στο Πεδίο του Άρεως, ο μήνας που η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου εξευτελίζεται ολοκληρωτικά, ο μήνας που αντί για θάλασσες, στην τηλεόραση βλέπουμε και ακούμε πόσο αναγκαίο είναι το νέο μνημόνιο.

Η οικονομική κρίση πιέζει ασφυκτικά τη χρονική ροή η οποία αψηφά κάθε κανόνα και συνεχίζει την πορεία της, παρά το γεγονός ότι είναι Αύγουστος.

Και έτσι φέτος, απ' ότι φαίνεται, τον Δεκαπενταύγουστο, παραδοσιακή ημερομηνία εξορμήσεων εκτός Αθηνών και χαράς απανταχού ληστών και μικροαπατεώνων, μαζί με την Παναγία θα γιορτάσουμε το νέο, πιο αβάσταχτο και πρώτη φορά αριστερό, μνημόνιο (μεγάλη η χάρη Του).
Και μάλλον, αντί για μπάνιο στη θάλασσα, θα κάνουμε, μπάνιο στον ιδρώτα μας, στη συγκέντρωση έξω από τη Βουλή.

Καλό υπόλοιπο του όποιου καλοκαιριού λοιπόν, με μια ευχή:

 Μέχρι τον επόμενο Ιούλιο να τους έχουμε αλλάξει τον αδόξαστο, ώστε να επιστρέψει ο Αύγουστος στον παλιό του, αγαπημένο χαρακτήρα.

Ή έστω, μέχρι τον μεθεπόμενο Ιούλιο.

Ή τέλος πάντων, μέχρι κάποιον Ιούλιο σύντομα.

Friday, August 7, 2015

Τις πταίει;

Αυτός που στίβει στην μυλόπετρα ή αυτός που στίβεται;

(Μια μικρή απάντηση σε κάτι που ακούγεται πολύ, ειδικά όταν περνάνε νέα μνημόνια) 

Μια συνηθισμένη ατάκα του κυρίαρχου λόγου είναι ότι "ο Έλληνας δεν παραδέχεται τις ευθύνες του". Η εν λόγω ατάκα χρησιμοποιείται συνήθως ως επιχείρημα σε συζητήσεις για την κατάσταση της χώρας, η οποία σαφώς, σύμφωνα με αυτούς που τη χρησιμοποιούν, οφείλεται στη διάθεση που έχει ο "Έλληνας" να "αποποιείται τις ευθύνες του" για την κατάσταση, επιρρίπτοντας ευθύνες πάντα στους άλλους, και όχι στον εαυτό του, και κατ' επέκταση μην φροντίζοντας ο ίδιος να πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για να αλλάξει την κατάσταση (άποψη που βασίζεται στο ότι "για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου"). Το ότι όλοι οι "Έλληνες" έχουν ευθύνες για την κατάσταση της χώρας (σε όποιο επίπεδο και αν γίνεται η συζήτηση), και πάλι σύμφωνα με όσους χρησιμοποιούν την εν λόγω ατάκα, είναι αδιαμφισβήτητο.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι άκρως διαφορετική.

Κάνοντας μία ανασκόπηση στα δημοσιεύματα των ΜΜΕ, στους κατά καιρούς κυβερνητικούς λόγους, στις απόψεις που εκφέρονται από διάφορα κομμάτια της κοινωνίας, παρατηρούμε ότι ευθύνες για την "κατάσταση της χώρας" επιρρίπτονται κάθε ώρα και στιγμή:

στους δημόσιους υπάλληλους που είναι μόνιμοι,
στους  συνταξιούχους που παίρνουν επιδόματα,
στους  απολυμένους που απαιτούν επαναπροσλήψεις και κλείνουν τις επιχειρήσεις,
στους  μετανάστες που έρχονται στη χώρα και προσλαμβάνονται με χαμηλούς μισθούς,
στους απεργούς που διαμαρτύρονται για μειώσεις και απολύσεις,
στους φοιτητές που καθυστερούν να τελειώσουν τις σχολές τους,

ή πιο πρόσφατα

σε βουλευτές και στελέχη κάθε βαθμίδας του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχαν ανακοινώσει "εγκαίρως ένα εναλλακτικό σχέδιο".

Και η λίστα δεν έχει τέλος.

Βέβαια, κανείς ποτέ δεν αναρωτιέται ποιες και πόσες είναι οι ευθύνες:

εκείνων που δέχονται να προσλάβουν με χαμηλότερους μισθούς,
εκείνων που απολύουν εργαζόμενους προκειμένου να προσλάβουν άλλους με χαμηλότερους μισθούς,
εκείνων που απολύουν και μειώνουν μισθούς ενώ οι επιχειρήσεις τους ειναι κερδοφόρες,
εκείνων που μετακινούν τις επιχειρήσεις τους σε χώρες με χειρότερες εργασιακές συνθήκες ,
εκείνων που αναγκάζουν πολλούς φοιτητές να δουλεύουν ή δεν τους δίνουν κίνητρο να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους,
εκείνων που τέλος πάντων καταστρέφουν αρχέγονα δάση για να ιδιοποιηθούν δημόσια μεταλλεύματα δίνοντας ψίχουλα στο κράτος,
των κυβερνήσεων που δεν έχουν κινηθεί νομοθετικά προκειμένου να αποτρέψουν όλα τα παραπάνω

και πιο πρόσφατα

στη διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που εδώ και 5 μήνες διαπραγματευόταν χωρίς να έχει η ίδια κάποιο εναλλακτικό σχέδιο.

Βλέπουμε ότι το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η παραδοχή ή η απόδοση ευθυνών: οι ευθύνες που επιρρίπτονται είναι πολλές και επιρρίπτονται σχεδόν παντού,αφορούν το σύνολο της κοινωνίας που κάποιοι κατηγορούν ως "Έλληνες που δεν παραδέχονται τις ευθύνες τους".
Ακόμη και αν ήταν "θέμα ευθυνών", ακόμη και με την μη - παραδοχή του ίδιου του "Έλληνα", η κατηγορία και η στοχοποίηση από έναν άλλον "Έλληνα" θα "κάλυπτε" την "αδιαφορία" του ίδιου.

Το πρόβλημα βασικά είναι ότι οι ευθύνες δεν επιρρίπτονται σε αυτούς που έχουν πραγματικά αποφασιστικό ρόλο για τις ζωές μας, αλλά σε αυτούς που αποτελούν αντικείμενα των αποφάσεων αυτών.

Το πρόβλημα είναι ότι είτε εκ του πονηρού, είτε όχι, υπάρχει μια αποδοχή του δόγματος "there is no alternative", όχι μόνο για τα μνημόνια, αλλά για τις ζωές μας τις ίδιες.

Το πρόβλημα είναι θεωρούμε φυσιολογικό, για παράδειγμα, ότι κάποιοι μπορούν να αρπάζουν τον δημόσιο πλούτο χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Ότι εκείνοι οι κάποιοι, ή οι όμοιοί τους, έχουν  κάθε δικαίωμα να καθορίζουν πόσο αξίζει η εργασία κάποιου, γιατί "έτσι λειτουργεί ο κόσμος".

Το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε θέσφατο ότι θα δουλεύουμε για πενταροδεκάρες, και κοιτάμε ποιος θα τις χάσει για να τις πάρουμε εμείς.

Αν λοιπόν δεν γίνει η συζήτηση όχι γενικώς "περί ευθυνών", αλλά ειδικώς περί των "ποιοί έχουν τις ευθύνες", και πώς πραγματικά μπορούν να αποδοθούν αυτές, αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει, Κεμάλ.