Η ένταση και το διπλό νόημα του Πολυτεχνείου

"Aφού έχει αθηναϊκές πινακίδες"

Πριν 2 μέρες, κυκλοφόρησε ένα βίντεο από τον enikos.gr το οποίο είχε τίτλο " Ένταση στα Εξάρχεια". Το βίντεο αυτό έδειχνε αστυνομικούς της ομάδας ΔΕΛΤΑ να πετάνε χημικά, να σπάνε την βιτρίνα μιας καφετέρειεας στα Εξάρχεια, να προχωρούν σε προσαγωγές και ξυλοδαρμούς έκπληκτων ανθρώπων που έπιναν καφέ ή απλώς τύχαινε να βρίσκονται κοντά. Ο λόγος, απ' ότι φαίνεται στο βίντεο, κάποια ειρωνικά (ούτε καν υβριστικά) σχόλια προς τους αστυνομικούς την ώρα που έκαναν πασαρέλα, όπως λέει και ο Χαρούλης, μπροστά από την πλατεία Εξαρχείων. Και είπαμε, εκπρόσωποι της έννομης τάξης είναι, δεν είναι και μαλάκες να ανέχονται και ειρωνικά σχόλια. Ποιός είσαι ρε φίλε, εσύ που θα ειρωνευτείς τον εκπρόσωπο της έννομης τάξης;

Ενώ το εν λόγω βίντεο λοιπόν ήταν αρκετά αποκαλυπτικό, ο τίτλος του ήταν τελείως άστοχος. Ποιο εύστοχος τίτλος ήταν αυτός ενός βίντεο που απεικόνιζε το ίδιο περιστατικό και κυκλοφόρησε αργότερα. Ο τίτλος του δεύτερου βίντεο ήταν "Αστυνομική τρομοκρατία στα Εξάρχεια".

Γιατί αυτό που φαίνεται στο βίντεο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας (sic), ένα περιστατικό κατάχρησης εξουσίας, μία εγκληματική ενέργεια η οποία γίνεται καθ' ανοχή (και καθ' υπόδειξη) της κυβέρνησης.
Ένα περιστατικό αστυνομικής τρομοκρατίας το οποίο έχει άμεση σχέση με τον ρόλο, τον τρόπο εκπαίδευσης των ΔΕΛΤΑ και με τις οργανικές τους και ιδεολογικές τους σχέσεις με τους ναζί της Χρυσής Αυγής.

Το περιστατικό (προφανώς) και για άλλη μια φορά, δεν είναι μεμονωμένο. Να υπενθυμίσω το ξεραμένο αίμα από ξυλοδαρμό διαδηλωτών σε κρατητήριο της ΓΑΔΑ, όπως είχε αναφερθεί σε μαρτυρία ενός προσαχθέντα της 17ης Νοέμβρη. Να υπενθυμίσω επίσης τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών από ΜΑΤ στην Κέρκυρα την ίδια μέρα, την λυσσασμένη επίθεση που έγινε σε διαδηλωτές της Πάτρας με χημικά αλλά και γκλοπιές η οποία οδήγησε ένα μεγάλο κομμάτι της πορείας από το κέντρο στην Ηρώων Πολυτεχνείου (και γέννησε ερωτήματα για τις διαθέσεις δημιουργίας και άλλων νέων ηρώων Πολυτεχνείου από πλευράς της αστυνομίας). Παρόμοια περιστατικά υπάρχουν σε κάθε επέτειο της 17ης Νοέμβρη, εδώ και σαράντα χρόνια. Τρία ονόματα νεκρών από αστυνομική βία σε πορείες Πολυτεχνείου, Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, θα φωτίζουν πάντοτε το γεγονός αυτό.

Την πλειοψηφία των 40 επετείων του Πολυτεχνείου γίνεται μια προσπάθεια το Πολυτεχνείο να παρουσιαστεί ως "εθνική εορτή": τα σχολεία γιορτάζουν, οι κυβερνώντες θλίβονται, στα σχολεία οι μαθητές τραγουδούν Θεοδωράκη, οι κυβερνώντες δακρύζουν. Πολλές φορές βγάζουν φανφαρώδεις λόγους για την "δημοκρατία" και την "μαύρη επταετία".

Όμως εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε την αλήθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" που διατυπώθηκε μετά την επταετία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ίδρυση των ΜΑΤ έγινε μετά το τέλος της χούντας κατ' εντολή του Καραμανλή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Πολυτεχνείο δεν εορταζόταν επίσημα για πολλά χρόνια αργότερα και ότι κάποτε η 17 Νοέμβρη στα σχολεία ήταν ακόμη μία μέρα που είχες "γλώσσα, γλώσσα, μαθηματικά..". Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πορείες του Πολυτεχνείου απαγορευόταν να περάσουν μπροστά από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτέλεσμα της παρουσίας της αστυνομάις στις πορείες ήταν οι Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την δράση της ΟΝΝΕΔ το '80 και το '90, τους Rangers, τον Τεμπονέρα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Γρηγορόπουλο, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που απλώς έπιναν καφέ στα Εξάρχεια την Κυριακή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ουσιαστική "αποχουντοποίηση" ποτέ δεν έγινε και ότι χουντικοί ή ιδεολογικά παιδιά της χούντας, άνθρωποι που κάποτε κυνηγούσαν αριστερούς με τσεκούρια και μαχαίρια (ή το κάνουν ακόμη και σήμερα), βρίσκονται τώρα εντός Βουλής και προσπαθούν να παρουσιαστούν ως "θύματα της αριστερής τρομοκρατίας" ή είναι τοποθετημένοι ακόμη και σε κυβερνητικές θέσεις.

Και όσο τα πράγματα προσπαθούν να "συμψηφιστούν", η αστυνομική βία να αποκαλείται ένταση και ο ξυλοδαρμός διαδηλωτών "επεισόδια" από καθεστωτικά ΜΜΕ και κάθε λογής παπαγαλάκια πρέπει να θυμόμαστε το εξής: Στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το '73 η μόνη οργανωμένη δύναμη, ήταν η αριστερά. Η μόνη οργανωμένη δύναμη που φώναζε "Κάτω η χούντα" και "ψωμί - παιδεία - ελευθερία" ήταν η αριστερά. Οι υπόλοιποι δεν είχαν καν πρόβλημα με το καθεστώς, κάποιοι δε, επωφελήθηκαν κιόλας (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε).

Το Πολυτεχνείο, όπως κάθε έννοια στην διαλεκτική, είχε δύο όψεις: από την μία  ήταν η επιθυμία για ελευθερία και ίση κοινωνία, οι προκυρήξεις, τα συνθήματα, το ραδιόφωνο, η εξέγερση. Από την άλλη ήταν τα οικονομικά σκάνδαλα, η καταπίεση, η ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης, οι βασανισμοί, η αστυνομική τρομοκρατία.

Και εδώ και 40 χρόνια, η αριστερά, οι "από κάτω", είναι αυτοί που γιορτάζουν τις 3 μέρες της κατάληψης του '73. Το κράτος και η αστυνομία είναι αυτοί που γιορτάζουν τα 7 χρόνια που προηγήθηκαν. Αλλά, απ' ότι φαίνεται, και τα χρόνια που ακολούθησαν.

(Βίντεο εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=0IZzkbSqvXo&feature=share )