Friday, June 29, 2012

29 Ιούνη (όχι στο φόβο, ναι στην αλληλεγγύη)

Σύνταγμα, 29/6/2011




Αυτές οι δύο φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί ένα χρόνο πριν κατά τη διάρκεια της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Έχουν τραβηχτεί τότε, που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν μπροστά από τη Βουλή. Έχουν τραβηχτεί τότε που όλοι αυτοί οι χιλιάδες αψήφισαν την "πολιτική νομιμότητα" της κυβέρνησης, αρνήθηκαν τους άδικους θεσμούς του κράτους, και δεν φοβήθηκαν την καταστολή και την τρομοκρατία. Έχουν τραβηχτεί τότε που όλοι οι αυτοί οι χιλιάδες έκαναν ένα απλό μα σημαντικό πράγμα: πίστεψαν ότι έχουν δίκιο και πάλεψαν για να το διεκδικήσουν. 


Αυτές οι δύο φωτογραφίες απεικονίζουν δύο από τα πιο σημαντικά "κληροδοτήματα" του Ιούνη. 
Το πρώτο είναι το "σπάσιμο του φόβου". Το βροντερό "όχι" στο κράτος και τα Μ.Α.Τ. Το ότι όλοι μαζί, ενωμένοι, μπορούμε να αντισταθούμε ενάντια σε χημικά, ενάντια στις χειροβομβίδες κρότους λάμψης, ενάντια στο ξύλο και στην τρομοκρατία. Ότι όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε το κράτος και την αστυνομία.

Το δεύτερο είναι η αλληλεγγύη. Ή καλύτερα, η αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση. Μόνοι μας, χωρίς να περιμένουμε τη βοήθεια κανενός θεσμικού παράγοντα (η οποία και δεν πρόκειται να έρθει άλλωστε) μπορούμε να οργανωθούμε. Μπορούμε να αλληλοβοηθούμε, να αλληλοϋποστηριχτούμε για να μπορέσουμε να κάνουμε τον οποιοδήποτε αγώνα να πετύχει.


Για μένα αυτά είναι τα σημαντικά κληροδοτήματα του Ιούνη. Αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, ελπίδα.


Στο διαδίκτυο βλέπω ότι η 29η Ιουνίου του 2011 αντιμετωπίζεται νοσταλγικά, σαν μια επέτειος, μακρινή και ξεχασμένη. Για μένα αυτό είναι λάθος. Η 29η Ιουνίου δεν ε'ιναι μια επέτειος, η 29η Ιουνίου ήταν ένας αγώνας. Οι παραπάνω εικόνες δεν είναι εικόνες επετείου αλλά εικόνες αγώνα από το παρόν και το μέλλον μας.

Στο σήμερα, το ευτυχές γεγονός είναι ότι, παρά τα πρόσφατα απογοητευτικά αποτελέσματα των εκλογών, οι άνθρωποι που ήταν στο Σύνταγμα στις 29 Ιούνη, ήταν εκεί και στις 19 & 20 Οκτώβρη, και στις 12 Φλεβάρη. Και βρίσκονται ακόμη κάπου εκεί έξω. Και όταν χρειαστεί, θα ξαναβρεθούν, όλοι μαζί, στο Σύνταγμα.

Και αν είναι να αντιμετωπίζουμε τις 29 Ιούνη σαν γιορτή, τότε το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πιούμε στην υγειά των αγώνων που έρχονται.

Στην υγειά, λοιπόν, των αγώνων.

Υ.Γ: Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από τον "πιτσιρίκο" και μπορείτε να τις βρείτε εδώ.

Thursday, June 21, 2012

Ανακοίνωση της Κ.Ε του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των εκλογών

(ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)
Αποκλειστική είδηση, κατευθείαν από το "Σπίτι του Λαού"
στον λαό τον ίδιο.


Κατά τη διάρκεια πολυήμερων εξαντλητικών  συσκέψεων  η Κ.Ε του ΚΚΕ αναζήτησε τις ευθύνες για το μειωμένο εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ.

Οι συσκέψεις κράτησαν πολύ, καθώς οι ευθύνες είχαν κρυφτεί καλά. Μετά από πολύ προσπάθεια, βρέθηκαν στα συνήθη σημεία καθώς και αλλού.

"Η προεκλογική επίθεση στο ΚΚΕ ήταν άνευ προηγουμένου" τόνισε η Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, κ. Αλέκα Παπαρήγα.

"Υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι αυτή τη φορά οι ΕΛ συμμάχησαν με δυνάμεις του παγκόσμιου και διαπλανητικού ιμπεριαλισμού ώστε το μοναδικό όρθιο, πραγματικό  κομμουνιστικό κόμμα να καμφθεί και να εκφυλιστεί όπως όλα τα άλλα. 
Ο προεκλογικός πόλεμος ενάντια στο ΚΚΕ ήταν μέρος του σχεδίου της Νέας Τάξης Πραγμάτων ώστε να υποδουλωθεί ο λαός, όχι μόνο στην Ελλάδα, μα και σε όλο τον κόσμο", δήλωσε η κυρία Παπαρήγα, ενώ τόνισε ότι στον Περισσό πλέον είναι βέβαιοι πως "ο Τσίπρας είναι ρομπότ, και τις εντολές του τις λαμβάνει κατευθείαν από τον Λευκό Οίκο".

Στο τέλος της ανακοίνωσης καταγγέλεται η προσπάθεια παραπλάνησης αγνών και αγαθών κομμουνιστών - ψηφοφόρων του ΚΚΕ με sites τα οποία φέρονται να ανήκουν στην κεντρική επιτροπή του Κόμματος, όπως το KKE Generator.

"Ήταν και αυτό το δίχως άλλο, μέρος της πανσυμπαντικής διαδικτυακής επίθεσης που ασκείται στο ΚΚΕ τον τελευταίο καιρό", λέει η Κ.Ε. ενώ δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι "η πυγμή και η δύναμη του ΚΚΕ φαίνονται από το γεγονός ότι οι γερμανικές εφημερίδες Bild και Financial Times επέλεξαν να επιτεθούν στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α που είναι εύκολος στόχος, γιατί ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το πραγματικά επικίνδυνο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος".

Από τις εκλογές προέκυψε και ένα θετικό, σύμφωνα με τον Περισσό:

"Τουλάχιστον ο λαός, αν και δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τον ταξικό του ρόλο, δεν τσίμπησε στις αυταπάτες, δεν σαγηνεύτηκε από τις φαινομενικά πανέμορφες μα ουσιαστικά καταστροφικές σειρήνες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.".



Η Κ.Ε. του ΚΚΕ εκτιμά ότι το ΚΚΕ έκανε λάθη κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ("και μόνο τότε", αναφέρει χαρακτηριστικά) όπως το να χρησιμοποιήσει το σύνθημα "Διόρθωσε την ψήφο σου".

"Απ' ότι φαίνεται, ο λαός μπερδεύτηκε και νόμισε ότι τον συμβουλέψαμε να ψηφίσει ΣΥ.ΡΙΖ.Α αντί για ΚΚΕ" δήλωσε μπροστά στις κάμερες η κυρία Παπαρήγα, και κάλεσε τον κόσμο "να ξαναδιορθώσει πραγματικά την ψήφο  του, να ψηφίσει ΚΚΕ δηλαδή, στις επόμενες εκλογές", ξεχνώντας ότι η κυβέρνηση βγήκε και δεν πρόκειται να προκυρηχθούν άμεσα νέες εκλογές.

Τέλος, στην ανακοίνωσή της, η κεντρική επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος, τονίζει τη σημασία της ενδυνάμωσης του ΚΚΕ, "τώρα περισσότερο από ποτέ", καθώς και την επίκαιρη αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός δυνατού Κ.Κ.Ε "για να αγωνίζεται για το λαό, ακόμη και χωρίς αυτόν".




Monday, June 18, 2012

Ο Έλληνας ψηφοφόρος

Η κραυγή των Ελλήνων ψηφοφόρων είναι περίεργη,
κάτι ανάμεσα σε "ΑΟΥ!" και "ΕΥΡΩ!".


Ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι ένα ζώο περίεργο, δίποδο, η συμπεριφορά του οποίου ξεφεύγει από τα όρια της λογικής. Όλοι οι επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί μαζί του, έχουν πει ότι τα πειράματα  και η έρευνα που  έχουν κάνει πάνω στον Έλληνα ψηφοφόρο δεν μπορούν να δώσουν επαρκή δείγματα για την ερμηνεία της συμπεριφοράς του.

Ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι ένα ον το οποίο ταλαιπωρούν τόσα χρόνια και μέσα σε δύο χρόνια οι συνθήκες διαβίωσής του έχουν χειροτερέψει πολύ: δύο συγκεκριμένα κόμματα του έχουν πάρει ό,τι έχει και δεν έχει. Χάρη σε αυτή την κατάσταση ο Έλληνας ψηφοφόρος είχε κοντέψει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση.

Ο Έλληνας ψηφοφόρος είχε θυμώσει πολύ με αυτό που συνέβαινε, και έτσι οι μισοί Έλληνες ψηφοφόροι αποφάσισαν να ψηφίσουν ακριβώς τους ίδιους ανθρώπους πους τους έφεραν σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, προκειμένου τώρα να τον βγάλουν από αυτή.

Οι μελέτες δεν έχουν διεκρινήσει ακόμη αν ο Έλληνας ψηφοφόρος έχει μνήμη που διαρκεί ελάχιστα ή είναι απλώς ηλίθιος.

Πάντως, χθες οι επιστήμονες ανακάλυψαν κάτι πολύ σημαντικό για τον Έλληνα ψηφοφόρο:
Σύμφωνα με τα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα, ο Έλληνας ψηφοφόρος τελικά δεν χρειάζεται διορισμένες κυβερνήσεις και δικτατορίες προκειμένου να μην εξαγριωθεί με το χαμηλό βιοτικό του επίπεδο: μπορεί να τα καταφέρει και μόνος του, εκλέγοντας αυτούς που θα του το επιβάλλουν. Τρόπον τεινά, δηλαδή, ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι ανεξάρτητος.

O Aλέξης Τσίπρας είχε πει προεκλογικά ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α "νίκησε το φόβο". Δεν είχε υπολογίσει όμως, ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος μπορούσε να νικήσει το ΣΥ.ΡΙΖ.Α και να τον επαναφέρει.

Τα αποτελέσματα των ερευνών δείχνουν, ότι το μισό κοπάδι των Ελλήνων ψηφοφόρων ψήφισε Νέα Δημοκρατία και Πα.Σο.Κ γιατί τους αρέσει πολύ το ευρώ. Μπορεί να μην έχουν να φάνε, αλλά το ευρώ είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. Αν και  ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α να τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα τους πάρει το παιχνίδι τους από τα χέρια, μόνο στη σκέψη ότι ίσως και να γινόταν υπό κάποιες συνθήκες να το χάσουν, τρελάθηκαν. Έτσι χθες οι μισοί από τους Έλληνες ψηφοφόρους, βοήθησαν  αναμφίβολα όλο το κοπάδι να κρατήσει τα παιχνίδια τους τα ευρώ. Μένει τώρα να ανακαλύψουν σε τί  ακριβώς χρησιμεύουν.

Εγώ προσωπικά έχω αρχίσει να χάνω την εμπιστοσύνη μου στον Έλληνα ψηφοφόρο. Αλλά δεν τα βάφω μαύρα, γιατί εμπιστεύομαι ακόμη τον "Έλληνα του δρόμου". Αυτός είναι άλλο ζώο, για το οποίο ελπίζω να μιλήσουμε πολύ τις επόμενες μέρες.




Υ.Γ: Για τα άλλα ζώα, αυτά που επιθυμούν όποιο ζώο διαφέρει να φύγει από το μαντρί, δεν θα πω πολλά. Μάλλον θα πρέπει να εμπιστευθώ τον Έλληνα του δρόμου για να τα αφανίσει. 

Sunday, June 17, 2012

Γιατί τόσος φόβος, ρε παιδιά;

Τον τελευταίο καιρό, και όσο περισσότερο πλησιάζουν οι εκλογές παρατηρώ τον σχηματισμό ενός "διπόλου" (σικ) στον κόσμο:

Αφενός υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι χαίρονται διότι είναι πεπεισμένοι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα βγει αυτοδύναμος, θα σχηματίσει κυβέρνηση, θα κάνει πράξη το πρόγραμμά του στο έπακρο, θα φέρει ειρήνη και αγάπη σε όλο τον κόσμο και όλοι οι λαοί της γης θα ζήσουμε ευτυχισμένοι και ενωμένοι ενώ θα τραγουδάμε αγκαλιά το "Give Peace A Chance".

Αφετέρου υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι ανησυχούν, φοβούνται και ανεβάζουν πίεση στην σκέψη του τί πρόκειται να συμβεί αύριο. Άλλοι φοβούνται ότι θα πάμε στη δραχμή, άλλοι ότι θα πεινάσουμε, άλλοι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν θα πραγματοποιήσει τίποτε από αυτά που λέει, άλλοι ότι θα γίνει πόλεμος, άλλοι ότι πύρινες γλώσσες θα πέσουν σε όλη την Ελλάδα και τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που φοβόντονται ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α σπέρνει αυταπάτες και με αυτό τον τρόπο θα εξημερώσει το ρωμαλέο και μέχρι στιγμής ασυγκράτητο λαϊκό κίνημα με αποτέλεσμα να στείλει τον κόσμο σε χειμερία νάρκη για χρόνια ολάκερα.

Η απορία μου κυρίως σχετίζεται με το δεύτερο κομμάτι της κοινωνίας, μιας και όσον αφορά στο πρώτο, μπορώ να κατανοήσω το γεγονός ότι ο Έλληνας (αγωνιστής ή μη) έχει ανάγκη την ελπίδα, τώρα περισσότερο από ποτέ.


Και η απορία μου είναι η εξής: "γιατί τόσος φόβος, ρε παιδιά;"

Από μικρός θυμάμαι ότι δεν είχα δώσει σημασία σε καμία εκλογική αναμέτρηση (με εξαίρεση μια φορά που είχε "βγει" το Πα.Σο.Κ και όλοι στο κέντρο πανηγυρίζανε και χαμογελούσαν, οπότε χαιρόμουν και 'γω μαζί τους).

Από ένστικτο καταλάβαινα ότι οποιοδήποτε και να ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα ανάμεσα σε Πα.Σο.Κ και Ν.Δ., τίποτα δεν άλλαζε. Οποιαδήποτε και να ήταν η κυβέρνηση, η πολιτική παρέμενε ίδια και απαράλλαχτη.


Κατά τη διάρκεια των 40 χρόνων που έβγαιναν Πα.Σο.Κ και Ν.Δ.  (με αποκορύφωμα τα δύο τελευταία χρόνια) περάσαμε τόσα: σκάνδαλα, σκληρά μέτρα λιτότητας, τρομοκρατία, βία (ψυχολογική και φυσική), κι άλλη τρομοκρατία, καταστολή, έλλειψη δικαιοσύνης, έλλειψη αξιοπρέπειας, ακόμη περισσότερη τρομοκρατία. Κοινώς, μας πήραν και τα σώβρακα.


Και τώρα; Τώρα πρώτη φορά υπάρχει η πιθανότητα για κάτι καινούριο: υπάρχει η πιθανότητα εκλογής μίας αριστερής δύναμης (παρά τις πολλές διαφωνίες για "δεξιάς στροφές κ.λ.π") η οποία θα εφαρμόσει ένα ριζοσπαστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα και θα δώσει "ανάσα" στον ελληνικό λαό.

Και όλους εσάς που φοβάστε, ανησυχείτε, και κινδυνολογείτε για την επόμενη μέρα, είτε επειδή πιστεύετε ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα, είτε επειδή φοβάστε την έξοδο από το ευρώ, είτε επειδή θεωρείτε ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι χειρότερος από το ΠαΣο.Κ, είτε επειδή πιστεύετε ακράδαντα ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι ο θανάσιμος εχθρός του "λαϊκού κινήματος", θέλω να σας ρωτήσω το εξής:

Αν το Πα.Σο.Κ συγκέντρωνε και πάλι τα συνήθη ποσοστά του, και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι θα διεκδικούσε αυτό με τη Νέα Δημοκρατία τη πρώτη θέση, θα ήταν καλύτερα;

Ή για να το κάνω ακόμη πιο "ζουμερό", αν είχατε τη δυνατότητα να αλλάξετε την πραγματικότητα πατώντας ένα μικρό κουμπάκι, θα επιλέγατε αυτόματα  το Πα.Σο.Κ να συγκέντρωνε τα ποσοστά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α;

Η στάση της κοινωνίας, από τον απλό κόσμο (ο οποίος σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν στην χειρότερη περίπτωση αδιάφορος), μέχρι και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς η οποία έχει επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ πιο λυσσαλέα από οποιοδήποτε άλλο κόμμα σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση, μου λέει ότι ίσως και να το προτιμούσατε.

Τον τελευταίο καιρό μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο κόσμος προτιμούσε τη βεβαιότητα της καταστροφής, η Αριστερά γούσταρε την κατάσταση στην οποία μια αντιλαϊκή δύναμη ήταν στην κυβέρνηση και μπορούσε να κριτικάρει από κάποια "ασφαλή θέση". Οι εχθροί τότε ήταν ξεκάθαροι, η στάση που έπρεπε να ακολουθήσει ο κόσμος πιο ξεκάθαρη, και η ελπίδα απουσίαζε παντελώς.

Σε όλους εσάς που ανησυχείτε και φοβάστε λοιπόν, να σας υπενθυμίσω τί έχουν "περάσει" τόσο καιρό το Πα.Σο.Κ και η Νέα Δημοκρατία. Σε όλους εσάς που φοβάστε μήπως και βγούμε από το ευρώ,  να σας θυμήσω πόσα ευρώ είναι ο μισθός μας. Στην Αριστερά, που φοβάται μήπως ο λαός "κοιμηθεί", επαναπαυθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ τον πουλήσει (ακόμη και σε εκείνη την Αριστερά που θεωρεί δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον πουλήσει ή ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη υλοποιήσιμο) να πω ότι αν θεωρεί ότι έχει μαγκιά, τότε θα καταφέρει να συγκροτήσει τον κόσμο ενάντια και στο ΣΥΡΙΖΑ και σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, οπότε να μη φοβάται.

Σε όλους εσάς που ανησυχείτε και φοβάστε, έχω να πω το εξής: Στην χειρότερη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση που βγει πρώτος, θα κάνει ό,τι το Πα.Σο.Κ και η Νέα Δημοκρατία.

Σε όλους εσάς που αγχώνεστε με το ποιά θα είναι η εξέλιξη, έχω να πω το εξής: ό,τι και να γίνει, αυτό που έδειξαν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τελικά είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι.

Σε όλους εσάς που τρέμετε μπροστά στο αύριο, έχω να πω το εξής:  χαμογελάστε, τα πράγματα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε.

Σε όλους εσάς που δεν ξέρετε τι θα σας ξημερώσει, έχω να πω το εξής:


"Καληνύχτα.Αύριο που ξημερώνει άλλη μέρα αμφισβητήστε όσους την απειλούν και την φοβίζουν.Ψάξτε αυτούς που θέλουν να την χαρούν μαζί σας." 
(από το twitter του Κώστα Βαξεβάνη)









Friday, June 15, 2012

Προς όλους όσους κόπτωνται για τους κουκουλοφόρους

Φίλες και φίλοι, εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας, του Πα.Σο.Κ και λοιπών νεοφιλελεύθερων και δεξιών κομμάτων, δημοσιογράφοι, μεγαλοδημοσιογράφοι, διανοούμενοι, μικροεπιχειρηματίες, μεγαλοεπιχειρηματίες, απλοί τηλεθεατές άνω των 50, απλοί τηλεθατές κάτω των 50, νοικοκυρές, νοικοκύριδες και παντός είδους και καιρού πατσιφιστές που τον τελευταίο καιρό διαμαρτύρεστε ολοένα και εντονότερα για τους κουκουλοφόρους,

θα σας πω ένα μυστικό: οι κουκουλοφόροι που πετάνε μολότωφ σε τράπεζες και πέτρες σε μπάτσους δεν είναι προβληματικοί. Δεν έχουν κάποιο είδος γονίδιο το οποίο τους επιβάλλει να τους αρέσει η βία. Δεν γουστάρουν να "τα σπάνε" γιατί έτσι. Δεν είναι απλοί χουλιγκάνοι που τους εξιτάρει η καταστροφή και η φωτιά (βέβαια υπάρχουν και αυτοί, αλλά εκτός του ότι είναι συντριπτική μειοψηφία, θα υπάρχουν πάντα και πάντα βρίσκουν και θα βρίσκουν και άλλους τρόπους να εκφράζονται).


Αν όντως έχετε τόσο μεγάλο πρόβλημα με τους κουκουλοφόρους, φτιάξτε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας, αληθινής δικαιοσύνης και ουσιαστικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας και σας εγγυώμαι εγώ προσωπικά ότι οι κουκουλοφόροι θα πάψουν να υπάρχουν.




Υ.Γ: Για τους "κουκουλοφόρους" της Χρυσής Αυγής, πάλι, δεν μπορώ να σας υποσχεθώ τίποτα. 

Monday, June 11, 2012

Βία και πολιτική (ή αλλιώς: η πολιτική της βίας)


Όχι, το γιαούρτωμα του Πάγκαλου δεν είναι το ίδιο με το χαστούκι στην Κανέλλη.
Όπως και το να μουτζώνεις ένα κτίριο δεν είναι το ίδιο με το να μαχαιρώνεις έναν  άνθρωπο.

Τις τελευταίες μέρες έχω βαρεθεί να βλέπω μεγαλοδημοσιογράφους, εκπροσώπους πολιτικών κομμάτων (από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους βεβαίως βεβαίως), τηλεαστέρες, διανοούμενους και μαϊντανούς οι οποίοι δεν ανήκουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, να βγαίνουν στα μίντια και να "εκπλήσσονται" (σ.σ: μεταφορικά) συνεχώς με την επίθεση του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη. Αυτοί οι άνθρωποι μάλλον εκπλήσσονται γιατί είτε δεν είχαν ακούσει τί είναι η Χρυσή Αυγή (λογικό), είτε όταν άκουγαν ότι είναι φασίστες, μάλλον δεν περίμεναν να είναι τόσο φασίστες που να χτυπάνε ακόμη και on - air(ακόμη λογικότερο) . Υπάρχει βέβαια το αρκετά πιθανό ενδεχόμενο, να μην έχουν ιδέα από Ιστορία και έτσι να μη γνωρίζουν τι σημαίνει φασισμός.

Νωπή είναι ακόμη στην μνήμη πολλών η "έκρηξη" του Παπαδάκη στη συνέντευξη του μετά το περιστατικό, ο οποίος χαρακτήρισε την συμπεριφορά του Κασιδιάρη απαράδεκτη, και υποσχέθηκε ότι δεν ξανακαλεί υποψήφιο της Χρυσής Αυγής στον αέρα. Άλλωστε, όπως ειπώθηκε και στην εκπομπή "Συντέλεια", ο Παπαδάκης απευχόταν συνέχεια κάτι τέτοιο ("είχα μία ανησυχία ότι δεν θα κάνουμε ήρεμη συζήτηση" είχε πει ο ίδιος λίγα λεπτά πριν το επεισόδιο) και  στενοχωρήθηκε πολύ αφ' ούτου συνέβη, γιατί τον κ. Παπαδάκη ουδέποτε τον ένοιαξε η ακροαματικότητα της εκπομπής.

Σε όλο αυτό το πανηγύρι, υπάρχει και ο "αντίποδας" βέβαια, εκείνοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τηλεαστέρες, διανοούμενοι, κ.λ.π  κ.λ.π, ακόμη και "απλοί άνθρωποι" οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά τί είναι η Χρυσή Αυγή και το περιστατικό τους φάνηκε απολύτως φυσιολογικό.

Μάλιστα, οι εν λόγω κύριοι έσπευσαν να βρουν, ή είχαν ήδη βρει τα αίτια του τόσο αυξημένου ποσοστού της Χρυσής Αυγής: "φταίει η βία", είχαν δηλώσει και συνεχίζουν να δηλώνουν κατηγορηματικά.

Μία βδομάδα μετά τις εκλογές, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης στην εκπομπή "Πρωταγωνιστές", κατηγορεί την "απολίτικη στάση της νεολαίας", και τις πράξεις "βίας" όπως "γιαουρτώματα", "μούντζωμα της Βουλής" οι οποίες ουσιαστικά μπήκαν στη συνείδηση της νεολαίας και των Ελλήνων και καλλιέργησαν το έδαφος για την αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής.

Οι πασιφιστές αυτοί κύριοι, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι εν τέλει το πρόβλημα είναι η βίαιη διατάραξη της αστικής δημοκρατίας η οποία προβάλλεται και επικροτείται με αποτέλεσμα να οδηγεί νέους κυρίως στο να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, μιας και αυτή συνεχώς διατείνεται ότι θα κάνει ακριβώς αυτό μιλώντας για "τιμωρία των προδοτών", "ξύλο στη Βουλή" κ.λ.π ουσιαστικά υπόσχεται ότι θα διαταράξει το υπάρχον καθεστώς.

Το κύριο πρόβλημα σε αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων βρίσκεται στην αντιμετώπιση της βίας ως ένα φαινόμενο ανεξάρτητο της κοινωνίας. Ως μία ξένη κατάσταση, η οποία ουσιαστικά "υπάρχει παράλληλα" με την κοινωνία, και από τη στιγμή που καταφέρνει να ριζώσει σε αυτή, απειλεί την ειρηνική συνέχιση της ύπαρξής της.

Γιατί όταν οι προαναφερθέντες κύριοι απορούν με τις "βίαιες πράξεις", αγνοούν στην πράξη τα κοινωνικά αίτια της βίας. Όταν αντιμετωπίζουν το "γιαούρτωμα" ή το "μούτζωμα της Βουλής" σαν κάτι  το οποίο "είναι περιττό" και έπρεπε να αποφευχθεί αποφεύγουν να εξετάσουν τους λόγους που οδήγησαν με αναγκαιότητα σε αυτή την πράξη.

Όχι. Ο λόγος που οδήγησε στην αύξηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής, δεν είναι τα "πρωτοφανή φαινόμενα βίας". Αν πρέπει να συσχετίσουμε το φαινόμενο κάπως με την βία είναι ακριβώς με την (εσκεμμένη ή μη) "αφαίρεση της πολιτικής διάστασης της βίας".

Αν ο κ. Μάρκαρης είχε σε κάτι δίκιο όσον αφορά στην απόδωση ευθυνών στην "απολίτικη στάση της νεολαίας" ήταν στο σκέλος της "εσκεμμένης 'απολιτικοποίησης' της στάσης της νεολαίας".

Πάντα στην κοινωνία, και δη τώρα, υπήρχε μία τάση της λεγόμενης "ταύτισης των άκρων" (ακόμη και η χρήση της λέξης "άκρα" είναι παράδειγμα αυτής της τάσης). Είναι ουκ ολίγες οι φορές που ο  Στάλιν και  ο Χίτλερ έχουν εξισωθεί , που η ρίψη μολότωφ έχει συγκριθεί με το μαχαίρωμα ενός μετανάστη, που το γιαούρτωμα ενός πολιτικού έχει εξισωθεί με το ξυλοδαρμό ενός αριστερού από φασίστα. Πάντα και δη τώρα, υπήρχε μια εσκεμμένη προσπάθεια της ταύτισης όλων των πολιτικών χώρων και της επικράτησης της λογικής "όλοι είναι τα ίδια σκατά".

Όλοι θα  έχουμε παρατηρήσει ότι το Δεκέμβρη του '08, αυτό που έπαιζε στην τηλεόραση ήταν τα επεισόδια συνοδευόμενα  από υπότιτλους όπως "η Αθήνα καίγεται" και δημοσιογραφικά σχόλια σχετικά με το πόσο άσχημες είναι αυτές οι "βανδαλιστικές πράξεις". Απόγνωση κυριαρχούσε για την "κόλαση" που επικρατούσε στα τηλεοπτικά πάνελ και συνεχώς έβγαιναν στην τηλεόραση, μικρομαγαζάτορες τα μαγαζιά των οποίων οι βιτρίνες είχαν καταστραφεί από πέτρες.

Για πιο πρόσφατο παράδειγμα, ας πάμε στις 12 Φλεβάρη, που απ' όλα όσα είχαν συμβεί, το  γεγονός που κυριάρχησε στα μίντια (σόσιαλ και μη) ήταν το "κάψιμο του Αττικόν" σε συνδυασμό με σχόλια του τύπου "πόσο απαράδεκτη είναι η καταστροφή του πολιτισμού".

Το κοινό στοιχείο όλων των παραπάνω παραδειγμάτων είναι η έντονη απουσία της "πολιτικής διάστασης των γεγονότων". Η έλλειψη της απλής ερώτησης "γιατί στο διάολο 15χρονα πετάνε πέτρες στους μπάτσους;" για το Δεκέμβρη του '08, ή "γιατί τόσες εκατοντάδες, πλέον, άτομα, και όχι μόνο κουκουλοφόροι πετάνε μολότωφ σε τράπεζες", ή "αφού ο Στάλιν είναι ακριβώς το ίδιο με τον Χίτλερ, γιατί οι χιτλερικοί δέρνουν και μαχαιρώνουν ενώ οι σταλινικοί όχι;".

Αυτό που ευθύνεται, εμμέσως, για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, δεν είναι τα "βίαια φαινόμενα στην κοινωνία", αλλά η (εσκεμμένη ή μη) απόκρυψη του πολιτικού υπόβαθρού τους.

Το καθεστώς (πείτε το ολιγαρχία, χούντα ή απλώς καπιταλισμό για να χαρακτηρίσετε το οικονομικό σκέλος του)  για να διατηρηθεί μας θέλει υπάκουους, πειθήνιους. Δεν θέλει ουδεμία διατάραξη της "ειρηνικής ύπαρξής" του, ουδεμία αντίδραση η οποία μπορεί να φέρει αστάθεια.

Με τον πλήρη έλεγχο ο οποίος ασκείται στην πραγματικότητα από συγκεκριμένα άτομα(μέσω της διαφθοράς) σε οποιοδήποτε θεσμό, είτε αυτός λέγεται δικαστική εξουσία, είτε νομοθετική, είτε εκτελεστική, είτε ακόμη και ενημέρωση, παιδεία ή αστυνομία γνωρίζει ότι έχει κάθε δυνατότητα να διατηρείται αυτούσιο.

Γνωρίζει ότι με την εκπαίδευση ή τρομοκρατία στη χειρότερη (είτε εργοδοτική, είτε αστυνομική) μπορεί να μας ελέγξει.

Αυτό που φοβάται, αυτό που φοβούνται περισσότερο απ' όλα είναι η πολιτική αστάθεια. Η "πολιτική αφύπνιση", μια χειραφέτηση και συνειδητοποίηση του κόσμου ότι υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής των πραγμάτων.

Έτσι λοιπόν εσκεμμένα αποκρύπτει το ότι η ρίψη μολότωφ σε μια τράπεζα, γίνεται σε τράπεζα, γιατί με αυτό το τρόπο στοχοποιείται το τραπεζικό σύστημα που μας κατακλέβει, εσκεμμένα αγνοεί ότι το γιαούρτωμα ενός πολιτικού έχει ως αίτιο την αγανάκτιση των πολιτών προς τα πολιτικά πρόσωπα που μας καταδυναστεύουν. Εσκεμμένα αναθέτει τις ίδιες ευθύνες στα κυβερνώντα κόμματα και στη Αριστερά ώστε ο κόσμος να μην σκεφτεί καν να ανατρέξει προς τα εκεί, εσκεμμένα ταυτίζει τον Χίτλερ με τον Στάλιν ώστε ο κόσμος να μην μπορέσει ποτέ να αναρωτηθεί τί υπήρξε πριν τον Στάλιν και τί πραγματικά ήταν η Οκτωβριανή Επανάσταση.

Το κράτος "καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται". Τη δαιμονοποιεί σε τέτοιο βαθμό καθώς γνωρίζει ότι οι ειρηνικές, λεκτικές διαμαρτυρίες, είναι ακίνδυνες στην καλύτερη, εύκολα ελέγξιμες στη χειρότερη. Το κράτος γνωρίζει ότι η βία, και πιο συγκεκριμένα οι πολιτικές διαστάσεις της, μπορούν να φέρουν πολιτική αστάθεια, μπορούν να το ανατρέψουν.

Γιαυτό και τα κάθε λογής παπαγαλάκια  του συστήματος επιμένουν να επιμένουν να ταυτίζουν "τα δύο άκρα", γι' αυτό και σε τόσα sites η επίθεση του Κασιδιάρη συνοδεύτηκε από φωτογραφίες από τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη, το γιαούρτωμα της Κανέλλη και την κόντρα Τατσόπουλου με εκπρόσωπο της Δράσης.

Γιαυτό και επίμονα αποκρύπτονται οι διαφορές της επίθεσης ενός εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σε μία βουλευτή του ΚΚΕ, από το γιαούρτωμα ενός πολιτικού από πλήθος πολιτών. Γιαυτό ταυτίζεται δηλαδή μια ενέργεια η οποία είναι ενδεικτική της πολιτικής και της φύσης μιας φασιστικής οργάνωσης με μια ενέργεια η οποία είναι αποτέλεσμα της αγανάκτισης και της πλήρους απογοήτευσης με το πολιτικό κατεστημένο των πολιτών.

Γιαυτό οι φασιστικές ενέργειες καταδικάζονται απλώς και μόνο "επειδή είναι βίαιες". Γιαυτό μένουμε στη βία, και όχι στο πολιτικό υπόβαθρό της και το τί αυτό δηλώνει.

Κάπου διάβασα ότι "η Χρυσή Αυγή είναι ένα φίδι που το 'πολιτικό κέντρο' τρέφει στον κόρφο του". Αυτή η άποψη είναι από τα πιο σωστά πράγματα που έχω διαβάσει περί του θέματος. 

Ακόμη και οι πασιφιστές, "προοδευτικοί" διανοούμενοι, οι οποίοι δεν έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα, επιμένουν να καταδικάζουν τη βία και να υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία.

Αν και οι περισσότεροι από αυτούς βλέπουν τις εξώφθαλμες αδικίες του παρόντος καθεστώτος (ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση) επιμένουν να καταδικάζουν οποιαδήποτε προσπάθεια κατάλυσής του, εφ' όσον αυτή είναι βίαιη.

Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν είναι να έχουν την ψευδαίσθηση ότι το σύστημα μπορεί να "επιδιορθωθεί" μέσω ενός δικού του θεσμού.

Ουσιαστικά, με το να κατηγορούν τη "βία κάθε μορφής"  παραγνωρίζουν ότι η αστική δημοκρατία αυτή καθαυτή γεννά αδικίες από τη φύση της, και θεωρούν ότι η ίδια μπορεί να επιδιορθωθεί μέσα στα πλαίσιά της, με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες: ίδια κυβέρνηση, ίδια δικαιοσύνη, ίδια αστυνομία, ίδιους, εν' ολίγοις θεσμούς.

Αυτό που κάνουν όλοι, είτε λόγω συμφερόντων είτε μη, είναι να αγνοούν ότι το παρόν καθεστώς στην Ελλάδα είναι προϊόν συγκεκριμένωνν συμφερόντων. Είναι προϊόν συμφερόντων τραπεζιτών, επιχειρηματιών, εταιριών, πολιτικών προσώπουν και πολλών άλλων.  Συμφερόντων που όπως φαίνεται και στην πράξη (βλ. μνημόνια και λοιπά) έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με έναν λαό ολόκληρο.

Η κοινωνική κατάσταση η οποία βιώνουμε, η κοινωνική κατάσταση η οποία πάντοτε βιώνουμε είναι δυναμική, ακριβώς λόγω αυτής της αντιπαράθεσης συμφερόντων. Και λόγω κρίσης η αντιπαράθεση αυτή οξύνεται.

Αν εξετάσετε προσεκτικά τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το κράτος σε αυτή την αντιπαράθεση θα δείτε ότι δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνες της Χρυσής Αυγής: προσπάθεια αποπλάνησης και διάσπασης των καταπιεσμένων στρωμάτων μέσω κατηγορίας των μεταναστών ως μόνων υπαίτιων για την ανεργία και την εγκληματικότητα και προγκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, κατάλυση του Συντάγματος,  επίρριψη ευθυνών στην Αριστερά, έντονη και αναίτια αστυνομική βία ενάντια σε κόσμο που αγωνίζεται, κ.ο.κ


Σε  κείμενό του για το φασισμό ο Τρότσκι λέει ότι "ο φασισμός είναι κίνημα αντεπαναστατικής απελπισίας. Είναι ένα κίνημα που εκφράζει τους τρελαμένους από την κρίση μεσοαστούς, που αναζητάνε να πατήσουν αυτούς που βρίσκονται από κάτω τους: την εργατική τάξη".
Κάτι τέτοιο είναι εύκολο να παρατηρηθεί σήμερα πιο πολύ από ποτέ, με όλες τις "κοινές επιχειρήσεις"  (ή έστω, επιχειρήσεις που είχαν κοινές στοχεύσεις) Χρυσής Αυγής και αστυνομίας τις τελευταίες βδομάδες, ακόμη και αν η σύνδεση των δύο δεν είναι προφανής (από την "εκκένωση" της Πειραϊκής Πατραϊκής από μετανάστες, τα προγκρόμ μεταναστών έξω από την ΑΣΟΕΕ, έως την πολιορκία των γραφείων του Σ.Ε.Κ  και την απειλητική εμφάνισή τους σε απεργία δημοσιογράφων).


Σε όλα τα παραπάνω, σε όλες τις έντονες  πιέσεις που ασκούνται από το σύστημα αυτή τη στιγμή, εκ των πραγμάτων κανείς δεν γίνεται να μείνει ουδέτερος (κεντρώος). Στην πραγματικότητα, η ουδετερότητα όχι μόνο δεν είναι απάντηση, αλλά είναι και συνενοχή.


Και όσο, υπό αυτές τις συνθήκες, επιμένουμε να καταδικάζουμε "τη βία από όπου και αν προέρχεται" , τόσο εξισώνουμε τη Χρυσή Αυγή  με οποιαδήποτε προσπάθεια εναντίωσης στο παρόν καθεστώς στα μάτια του κόσμου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Saturday, June 9, 2012

Η ιστορία, η επαγωγή, και η κριτική σκέψη/δράση

Τελικά, τί καταλαβαίνουμε από όλα αυτά;

Τις προάλλες συζητούσαμε με ένα φίλο για το κατά πόσο είναι δυνατός ένας ειρηνικός "ριζοσπαστικός κοινωνικός μετασχηματισμός" (όπως θα έλεγε και ο φίλος Αλέξης), ή κατά πόσο είναι δυνατή μια ειρηνική "σοσιαλιστική επανάσταση" (όπως θα λέγανε φίλοι μου επαναστάτες).

Εγώ, πριν βιαστείτε να με πετάξετε στην πυρά με την βαριά κατηγορία του ρεφορμιστή υποστήριξα ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, και για να στηρίξω την άποψή μου αυτή έφερα το, πολυσυζτημένο αυτή την περίοδο,παράδειγμα του Αλιέντε στη Χιλή, όπου η Αριστερά πήρε την κυβέρνηση (με εκλογές) μόνο και μόνο για να ανατραπεί πραξικοπηματικά λίγα χρόνια αργότερα από τον ίδιο στρατηγό του Αλιέντε, Πινοσέτ. Η συνέχεια ήταν μια αρκούντως αιματηρή δικτατορία που και μόνο στην ιδέα της, οι ανά την Ελλάδα Χρυσαυγίτες εκσπερματώνουν.

Ο συνομιλητής μου δεν δέχτηκε το παράδειγμα αυτό ως επιχείρημα, όχι επειδή αρνήθηκε την αλήθεια του, αλλά επειδή αμφισβήτησε την εγκυρότητα του συλλογισμού που στηρίχθηκε σε αυτό το παράδειγμα. Πιο συγκεκριμένα, αμφισβήτησε την επιστημονικότητα της επαγωγής ως αποδεικτική μέθοδο.

[Σε αυτό το σημείο θα ακολουθήσει ένα ιδιαίτερα βαρετό διάλειμμα, ώστε να κατανοήσουν και οι πιο αδαείς τί ακριβώς σημαίνει επαγωγή - αυτοί που αισθάνονται σίγουροι για τις μαθηματικές τους γνώσεις, μπορεί να συνεχίσουν την ανάγνωση μετά την επόμενη αγκύλη.

Επαγωγή, η (ουσ.): Μια αποδεικτική μέθοδος η οποία απαντάται συχνά στα μαθηματικά. Βασίζεται στο εξής σκεπτικό: για να αποδείξεις ότι μια πρόταση ισχύει για ένα σύνολο διατεταγμένων μαθηματικών στοιχείων, αρκεί να αποδείξεις ότι ισχύει για το "πρώτο" στοιχείο και ύστερα, παίρνοντας ως δεδομένο ότι ισχύει για ένα τυχαίο στοιχείο, πρέπει να αποδείξεις ότι ισχύει και για το ακριβώς επόμενό του.


επόμενη αγκύλη]


Μπορεί να μην καταλάβατε Χριστό από τα παραπάνω αλλά δεν πειράζει. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβετε ότι αυτό που ισχυρίστηκε ο φίλος μου είναι ότι η επαγωγή ουσιαστικά είναι η "μέθοδος" που πρακτικά χρησιμοποιείται στην Ιστορία, στην προσπάθειά μας να διεξάγουμε "συγκεκριμένα" συμπεράσματα από αυτή.

Επειδή στην πραγματική ζωή "τυχαία στοιχεία" δεν υπάρχουν, η Ιστορία "χρησιμοποιείται"  (και αυτό συμβαίνει κατά κόρον από αριστερούς, διανοητές ή μη, και οργανώσεις της αριστεράς) για να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το τώρα, με τον εξής τρόπο: Βασιζόμενοι σε ένα ιστορικό γεγονός, "υποθέτουμε" πράγματα για το παρόν και το μέλλον. Όπως καταλαβαίνετε, μία τέτοια λογική στην πραγματική ζωή είναι λίγο αυθαίρετη και χάνει την ουσία που έχει στα μαθηματικά, ακριβώς επειδή στη ζωή δεν υπάρχουν "τυχαία στοιχεία", παρά μόνο "πολύ συγκεκριμένα στοιχεία".

Εγώ βέβαια διαφώνησα στο σκεπτικό του, και του είπα ότι η χρήση της Ιστορίας γίνεται μάλλον με τρόπο παραγωγικό (βαριέμαι να ξαναεξηγώ οπότε θεωρείστε ότι είναι το "αντίθετο της επαγωγής", ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Δηλαδή ότι ουσιαστικά μελετώντας ένα ιστορικό γεγονός, αναζητούμε τις συνθήκες κάτω υπό τις οποίες συνέβη και ύστερα γενικεύοντας, υποθέτουμε ότι σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και τόπο αναπτυχθούν παρόμοιες συνθήκες, θα υπάρξουν και παρεμφερή γεγονότα. Νομίζω ότι υπάρχει και μία ονομασία για αυτό το λογικό σχήμα στη Λογική  αλλά δε θυμάμαι τώρα.


Μπορεί εν τέλει να μη συμφωνήσαμε κάπου, επιμένοντας ο καθένας στο δικό του σκεπτικό για το πώς χρησιμοποιείται η Ιστορία προκειμένου να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, όμως η συζήτηση με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με το πώς όντως χρησιμοποιείται η Ιστορία, για να κατανοήσουμε το σήμερα, και να "προβλέψουμε το αύριο".


Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι παρατηρείται, και δη από αριστερούς, όχι διανοητές αυτή τη φορά, και αριστερές οργανώσεις μια "υπερβολική θεοποίηση της Ιστορίας". Μία, ουσιαστικά, αρκετά λανθασμένη χρήση της.

Αυτό που γινόταν πάντα, και γίνεται και τώρα,  είναι η απόδοση ενός ρόλου "απώτερης δύναμης" στην Ιστορία.


Για να γίνω και πιο συγκεκριμένος, κοιτάξτε όλοι το πιό πρόσφατο παράδειγμα του ζητήματος  "αριστερής κυβέρνησης" στην Ελλάδα.

Μια άποψη που έχω ακούσει αρκετά, κυρίως από μέλη και φίλους του ΚΚΕ είναι ότι μια τέτοια κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να αποτύχει (με κύρια αιτία για την "αποτυχία" της τη φύση και τις ιδέες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, θέτοντας ως κύριο πρόβλημα το ότι "δεν στοχοποιεί το κεφάλαιο" και ότι δεν λέει ρητά "έξω από την ευρωπαϊκή ένωση", ή ότι δεν κάνει λόγο "για λαϊκή εξουσία) και στην στοχευμένη ερώτηση "το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάτι για αυτό; Δεν μπορεί, αν συνεργαστεί (λέγοντας π.χ. ότι θα συνεργαστώ "υπό συγκεκριμένους όρους) ουσιαστικά να "ριζοσπαστικοποίησει"  το πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης, να βάλει στοιχεία τα οποία δεν βάζει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α;",  μια συνήθης απάντηση είναι ότι σε "όσες χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα συνεργάστηκαν, εκφυλίστηκαν και έπαψαν να είναι 'κομμουνιστικά'".

Πέραν του κατά πόσο μπορεί να δεχτεί κανείς την τελευταία πρόταση ως έχει, ας κατανοήσουμε λίγο την βάση στην οποία χτίζεται το επιχείρημα.

Το άτομο το οποίο ισχυρίζεται ότι "όπου τα κομμουνιστικά κόμματα συνεργάστηκαν, εκφυλίστηκαν", ουσιαστικά θέλει να πει ότι το ίδιο πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα σε περίπτωση που το ΚΚΕ συνεργαστεί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ουσιαστικά δηλαδή, θεωρεί, βασιζόμενος πάντα στην Ιστορία, ότι εφ' όσον κάτι τέτοιο συνέβη σε άλλες χώρες, είναι νομοτελειακό να συμβεί και εδώ.


Ένα άλλο, εξίσου πρόσφατο παράδειγμα, σχετίζεται με την Χρυσή Αυγή. Πολλοί, πάλι εξ' αριστερών φίλοι, (και περιέργως πάλι κυρίως μέλη και φίλοι του ΚΚΕ) λένε ότι "ήταν φυσικό επόμενο να αυξηθούν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής", μιας και "αυτό συμβαίνει σε καιρούς κρίσης".

Χωρίς να εξετάζω τη συμφωνία μου (ή και τη συμφωνία σας) με την παραπάνω πρόταση, κοιτάξτε και πάλι τί κρύβεται πίσω από αυτή: η νομοτέλεια, το αναγκαίο του γεγονότος. Ο χαρακτηρισμός "φυσικό επόμενο" δηλώνει ουσιαστικά ένα γεγονός που με κάποιον τρόπο ήταν προδιαγεγραμμένο να  συμβεί, χωρίς εμείς να μπορούμε να το αποτρέψουμε.

Το άτομο που ισχυρίζεται την παραπάνω πρόταση, χρησιμοποιεί δηλαδή, παραδείγματα της Ιστορίας, ώστε να αποδώσει στην αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής, μια εκ των πραγμάτων μη αποφευκτέα, "πορεία", αγνοώντας στην πράξη σε ποιά κενά πάτησε η Χρυσή Αυγή για να αυξήσει τα ποσοστά της και πώς θα μπορούσαν να μην υπάρχουν αυτά.

Το κοινό στοιχείο των δύο παραδειγμάτων, δεν είναι άλλο από τη νομοτέλεια. Δεν είναι άλλο από την χρήση ιστορικών γεγονότων, για να αποδώσουμε μία ντετερμινιστική διάσταση σε "μελλοντικά γεγονότα". Αυτό που γίνεται δηλαδή, είναι η απόδοση ενός ρόλου "ανώτερης από εμάς δύναμης" στην Ιστορία. Η θέαση της ως ένα "υπερφυσικό ον" το οποίο έχει την δύναμη, να "διευθύνει γεγονότα". Μια δύναμη την οποία εμείς δεν μπορεί να αντιπαλέψουμε. Αν κάποιος είναι σε θέση να ξεπεράσει την εμετική λογοτεχνική χροιά της παραπάνω παραγράφου, και κατανοήσει τί θέλω να πώ, ίσως αναρωτηθεί "πού είναι το πρόβλημα;"¨

Το πρόβλημα κατ'αρχήν είναι μεγάλο, και εκτός από φιλοσοφικό (φιλολογικό) είναι και βαθιά πολιτικό. Το πρόβλημα βρίσκεται στην "ακύρωση της δυναμικής της προσωπικής παρέμβασης".

Με το να αντιμετωπίζουμε την Ιστορία με τέτοιο τρόπο, με το να θεωρούμε τα γεγονότα σε τέτοιο βαθμό είναι σα να ακυρώνουμε, την δική μας παρέμβαση στον ρου της Ιστορίας. Είναι σα να ακυρώνουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Και αυτό όσο ανούσιο φαίνεται όταν μιλάμε για την "ύπαρξη ενός ατόμου", αλλά άλλο τόσο ουσιαστικό γίνεται όταν μιλάμε για την ύπαρξη μιας συλλογικότητας, μιας οργάνωσης, ή ενός κόμματος.

Με το να αποδεχόμαστε την αύξηση των ποσοστών μιας νεοναζιστικής οργάνωσης ως κάτι το φυσικό, είναι ουσιαστικά σαν να ακυρώνουμε στην πράξη την δυναμική της δικής μας παρέμβασης μας, σα να αποτινάσσουμε με μιας τις ευθύνες από τον ίδιο μας τον εαυτό και να παραδεχόμαστε ότι "είμαστε δέσμιοι αυτής της μεταφυσικής δύναμης της Ιστορίας".

Με το να λέμε ότι "μια κυβέρνηση της αριστεράς είναι καταδικασμένη να αποτύχει" είναι σα να λέμε, ότι ο δρόμος είναι χαραγμένος, και αντί να κοιτάξουμε πως θα αδράξουμε την ευκαιρία για να βελτιώσουμε την κατάσταση, να παραδεχόμαστε την αδυναμία μας, μεταθέτοντας και πάλι την ευθύνη σε άλλους.


Με το να μην αναζητούμε τις αιτίες, πίσω από κάθε γεγονός, και αναζητώντας τες να βλέπουμε πώς θα μπορούσαμε να τις αλλάξουμε, γινόμαστε αδρανείς. Με το να μην πράττουμε προς την κατεύθυνση αλλαγής των αιτιών αυτών, είναι σα να αποδίδουμε στον εαυτό μας τον ρόλο παρατηρητή και όχι "πρωταγωνιστή".


Και υποτίθεται ότι οι αγωνιστές, οι συλλογικότητες, οι επαναστατικές οργανώσεις δεν υπάρχουν για να "παρατηρούν" τον κόσμο, αλλά για να τον αλλάζουν.




Υ.Γ: Πριν βιαστείτε να μου πείτε ότι αγνοοώ πλήρως τα ιστορικά αίτια ή τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες αυξάνεται ο φασισμός π.χ. και ότι κάνω γενικεύσεις και αφαιρέσεις, να απολογηθώ λέγοντας ότι δεν αγνοώ τίποτα, και αν γενικεύω ή αφαιρώ είναι στη προσπάθεια παράθεσης συγκεχυμένων σκέψεων που δίνουν διαφορετική διάσταση στο ζήτημα.

Friday, June 8, 2012

Το φίδι, το αυγό του, και η τηλεόραση


Πραγματικός πατριώτης αντιπαρατίθεται σώμα με σώμα
 με τον "κομμουνστικό κίνδυνο".


Το περιστατικό με την επίθεση του Κασιδιάρη στην κ. Δούρου και στην κ. Κανέλλη είναι πλέον ίσως το πιο γνωστό "πολιτικό" γεγονός της τελευταίας περιόδου. Σε λίγες μόνο ώρες, έχει κάνει το γύρο του κόσμου και του internet και σελίδες επί σελίδων έχουν γραφτεί. Σε αυτό το πανηγύρι σχολιασμού και ξεκατινιάσματος προφανώς και δεν μπορούσε να λείπει και ο μαλάκας (σ.σ.: εδώ εννοείται ο υποφαινόμενος).

Για να θέτουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, ας παραδεχτούμε αρχικά ότι η Χρυσή Αυγή μετεκλογικά επιχείρησε κάτι πολύ δύσκολο: επιχείρησε να ισορροπήσει απόλυτα ανάμεσα σε δύο ταμπλώ. Αφενός στο ταμπλώ της νεοναζιστικής, εγκληματικής, παρακρατικής οργάνωσης, και αφετέρου στο ταμπλώ του νόμιμου κόμματους του 7%.

Είναι προφανές και αρκετά διαδεδομένο πια ότι ο πυρήνας της Χρυσής Αυγής αποτελείται από φασίστες, νοσταλγούς του Χίτλερ και της χούντας. Άτομα τα οποία σε καμία περίπτωση δε θα διστάσουν να χτυπήσουν και να σκοτώσουν μετανάστες , εργαζόμενους, ή όπως είδαμε και πάλι σήμερα, αριστερούς. Άτομα τα οποία είχαν "αναστείλλει" την λειτουργία τους για πολύ καιρό προεκλογικά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Χρυσή Αυγή\ στις εκλογές προσπάθησε κάτι σχεδόν ακατόρθωτο: προσπάθησε, σε μια χώρα η οποία έχει βιώσει τις επιπτώσεις του ναζισμού, σε μια χώρα η οποία ένιωσε στο πετσί της τι θα πει χούντα, να μπει στη Βουλή. Και για να το επιτύχει αυτό, προεκλογικά "έκρυψε" πολύ καλά την εγκληματική της φύση, και διέτεινε στον κόσμο ότι "θα καταργήσει τα μνημόνια", ότι θα "τιμωρήσει τους προδότες πολιτικούς", ότι "θα διώξει τους μετανάστες οι οποίοι ευθύνονται για την ανεργία" και άλλα τέτοια ωραία. "Ξέχασε" βέβαια να πει ότι θα μαχαιρώνει Πακιστανούς και ότι θα κάνει τουμπεκί μπροστά σε εργοδότες (βλ. Μάνεσης) ταυτόχρονα.

Έτσι λοιπόν η Χρυσή Αυγή, πέτυχε για μεγάλο διάστημα, να "χτίσει" ένα πιο "δημοκρατικό", πιο "κοινοβουλευτικό" και πιο "φιλειρηνικό" προφίλ, ένα εγχείρημα τρομερά δύσκολο (να μην τα ξαναλέμε). Γιατί είναι δύσκολο για τον Μιχαλολιάκο να αρνείται τα άρθρα - ύμνους στον Χίτλερ που έχει γράψει ο ίδιος, είναι δύσκολο να κάνει ότι "ξέχασε" τον Περίανδρο και να αφορίζει πάνω από τις μισές ενέργειες τις οποίες έχει ο ίδιος "καθοδηγήσει".

Και επειδή ακριβώς ο χαρακτήρας και ο ρόλος της Χρυσής Αυγής είναι συγκεκριμένος (σ.σ: το "μακρύ χέρι" του συστήματος), μετά τις εκλογές, τα μέλη της ξαναενεργοποιήθηκαν. Και είχαμε περιστατικά σαν την επίθεση στην Πειραϊκή - Πατραϊκή, περιστατικά σαν το μαχαίρωμα του μετανάστη, περιστατικά σαν την "περικύκλωση των γραφείων του Σ.Ε.Κ", σαν τα κωλοδάχτυλα στους απεργούς δημοσιογράφους και σαν το σημερινό (ή καλύτερα, χθεσινό).


Και έγινε ακόμη πιο δύσκολο για τον Ηλία Κασιδιάρη, να βγαίνει στον αέρα και να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα: να προσπαθεί να αποδείξει ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι νεοναζιστικό κόμμα, και να προσπαθεί να δηλώσει ότι είναι με την ελευθερία του λόγου αλλά όχι και με την υπερβολική ελευθερία του λόγου, βρε αδερφέ. Να προσπαθεί να πείσει ότι το κόμμα του είναι "δημοκρατικό" αλλά ότι παρόλα αυτά μπορεί και να λέει επιτακτικά "εγέρθουτο" άμα γουστάρει. Να προσπαθεί δηλαδή να ικανοποιεί και τους σκληροπηρυνικούς οργανωμένους νεοναζί της Χρυσής Αυγής αλλά και όλους τους ψηφοφόρους οι οποίοι τους ψήφισαν απλώς επειδή περίμεναν ότι θα άλλαζαν κάτι. Tόσο καιρό ήταν  απορίας άξιο, για κάποιον που έβλεπε συνεντεύξεις της Χρυσής Αυγής στον αέρα,  μέχρι πότε η Χρυσή Αυγή θα κατάφερνε να μπαλαντζάρει με επιτυχία ανάμεσα στα άγρια "επαναστατικά" ένστικτα των πιο πεισμένων μελών της (οι οποίοι μάλλον θα επιθυμούσαν από τον Κασιδιάρη να σαπίζει οποιονδήποτε δημοσιογράφο και πολιτικό αντίκρυζε στα κανάλια, ενώ είχε σφάξει οποιονδήποτε μετανάστη είχε συναντήσει στο δρόμο του προς τα 'κει) και στους ψηφοφόρους της ή στους εν δυνάμει ψηφοφόρους της (οι οποίοι προφανώς και δεν είναι πεισμένοι φασίστες).

Η απορία αυτή μάλλον λύθηκε σήμερα (ή καλύτερα χθες) με το "ξέσπασμα" του Ηλία Κασιδιάρη. Ένα "ξέσπαμα", για το οποίο γράφτηκαν πολλά. Άλλος υποστήριξε ότι ήταν προμελετημένο, άλλος ότι δεν ήταν, άλλος ότι ήταν τυχαίο περιστατικό, άλλος ότι "βγήκε εκτός εαυτού", άλλος εξοργίστηκε "γιατί είναι άνανδρο να χτυπάς γυναίκες"  ενώ ο Γκλέτσος έδωσε άλλη διάσταση στο γεγονός δηλώνοντας ότι αν ήταν αυτός παρών θα είχε γίνει της πουτάνας, και κάνοντας το φηλεθεάμον κοινό να στενοχωριέται που δεν ήταν. Λίγο πολύ όλα τα ενδεχόμενα και όλες οι αναλύσεις έχουν καλυφθεί.

Προσωπικά, για να πω και την μαλακία μου (μιας και γι' αυτό έχουν γραφτεί τόσες σειρές ανούσιου κειμένου) -πέραν των αυτονόητων για το ανεπίτρεπτο της επίθεσης κ.λ.π- δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Κασιδιάρης "σήμερα βγήκε εκτός εαυτού". Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει μιλήσει τόσες φορές στον αέρα, και έχει ακούσει κατηγορίες τόσες και τόσες για την επικείμενη δίκη του, πειράχτηκε τόσο από μία απλή αναφορά σε αυτή. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος προκαλεί, ύστερα σπάει μια πόρτα, απειλεί και γρονθοκοπεί τόσο κόσμο, διαφεύγοντας από μπάτσους "επειδή είναι εκτός εαυτού. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι στέλεχος της Χρυσής Αυγής, τα μέλη της οποίας έχουν σιδερένια πειθαρχία, ήταν τόσο αφελής ώστε να "εκθέσει" το κόμμα του μπροστά σε τόσο κόσμο. ". Δεν μπορώ εν ολίγοις να πιστέψω ότι ο Κασιδιάρης είναι τόσο ηλίθιος και τόσο "ευέξαπτος", που μπορεί να κάνει του κεφαλιού του χωρίς να το νοιάζουν οι επιπτώσεις για το κόμμα του.

Αντίθετα, πιστεύω ότι ο Κασιδιάρης γνώριζε πολύ καλά τί έκανε. Πιστεύω ότι αυτό που έγινε σήμερα ήταν ότι το προαναφερθέν "μπαλαντζάρισμα" ανάμεσα σε αγανακτισμένους ψηφοφόρους και σκληρό πυρήνα τελείωσε, και η πλάστιγγα έγειρε προς το σκληρό πυρήνα.

Πιστεύω ότι η Χρυσή Αυγή, είτε προμελετημένα είτε όχι, σήμερα, όπως και τόσες άλλες μέρες έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα. Στοχοποίησε ανοιχτά τον εχθρό της, σε μια παράλληλη προσπάθεια "τρομοκρατίας" του. Γιατί το να χτυπάς ένα "παλιοκομμούνι" στον αέρα δηλώνει ξεκάθαρα , αν μη τί άλλο,  τί περιμένει και τα υπόλοιπα "παλιοκομμούνια".

Η επίσημη ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής για το περιστατικό αναφέρει ότι "από εδώ και πέρα θα κάνει εμπάργκο στα ΜΜΕ".

Η Χρυσή Αυγή και ο Κασιδιάρης "είδαν" λοιπόν ότι αυτή η ισορροπία ανάμεσα σε φασιστική οργάνωση και σε κόμμα στο οποίο έχει μαζική αποδοχή, είναι αδύνατο να συνεχιστεί άλλο και έτσι με μια κίνηση ματ έκαναν μια εντυπωσιακότητα έξοδο, αφήνοντας παράλληλα ένα ηχηρό μήνυμα το οποίο θα συσπείρωνε και θα ενθουσίαζε τον πιο πεισμένο κόσμο της Χ.Α.

Και ποιός ξέρει, η μιντιακή σιωπή τους μπορεί να ξανακερδίσει κόσμο, όπως ακριβώς το είχε καταφέρει και προεκλογικά...


Friday, June 1, 2012

ΣΥ.ΡΙΖ.Α μωρό μου, ΣΥ.ΡΙΖ.Α


Πολυχρωμία, πολυφωνία. Δεν ξασπρίζει, δε λερώνει.
Ανατρέπει στην Ελλάδα, στέλνει μήνυμα στην Ευρώπη.


Σε όσους ασχολούνται  με τις εκλογές και με τα αποτελέσματα αυτών  (το πλήθος των οποίων έχει αυξηθεί τον τελευταίο καιρό απ' ότι φαίνεται) δεν μπορεί παρά να έκαναν εντύπωση δύο πράγματα, το βράδυ της 6ης Μαΐου : το ποσοστό της Χρυσής Αυγής και το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Το τελευταίο μάλιστα, είναι ένα γεγονός όντως εντυπωσιακό, όπως αποκαλύπτουν οι συζητήσεις των δύο τελευταίων εβδομάδων τόσο σε τηλεοπτικά πάνελ όσο και έξω από αυτά.

Η οποιαδήποτε "πολιτική" συζήτηση πλέον περιστρέφεται γύρω από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το αυξημένο του ποσοστό, πώς το διαχειρίζεται, πώς θα το διαχειριστεί και τί θα κάνει σε περίπτωση που βγει κυβέρνηση. Έχουμε αφήσει κατά μέρος λοιπόν το μνημόνιο, το Πα.Σο.Κ, τη Ν.Δ, τη φτώχεια μας, και το κακό μας το ριζικό, και ασχολούμαστε με το τί είπε χθες το βράδυ ο Αλέξης και πώς το σχολίασαν κάθε ράτσας και φυλής παπαγαλάκια (pun intended).

Με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ασχολούνται όλοι λοιπόν, από την μία άκρη στα αριστερά έως την άλλη άκρη στα δεξιά και λένε διάφορα. Τις τελευταίες μέρες, ακούς τα πάντα: καλοπροαίρετη κριτική, κακοπροαίρετη κριτική, κριτική στην κριτική, κριτική στην κριτική της κριτικής και η ιστορία δεν έχει τέλος. Έχουμε πέσει όλοι σε έναν κυκεώνα κριτικών ο οποίος καταλήγει να έχει ως αποτέλεσμα εξαιρετικά δημιουργικά παιχνίδια όπως  "βρες τη διαφορά στα λόγια του στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α" και "βρες έναν τρόπο την πεις σε έναν ΣΥ.ΡΙΖ.αίο".

Έτσι τον τελευταίο καιρό ακούς από ανάδειξη ουσιαστικών αδυναμιών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, μέχρι αναμάσημα αποσπασμάτων τσιτάτων του Λένιν (όποια βολεύουν την εκάστοτε κριτική δηλαδή), και φθηνή, εμετική, αηδιαστική σε βαθμό αυτοκτονίας, προβοκάτσια (βλ. Μπακογιάννηδες ή Μανδραβέληδες). Που και που γίνεται και κανά διάλειμμα για να αναφερθούν οι δολοφονικές ενέργειες των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής ή να βγει ο Σαμαράς στην ΤV και να καλέσει το λαό να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία για μια "ισχυρή κυβέρνηση".

Ακούγονται πάρα πολλά για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α λοιπόν. Άλλα είναι ψέμματα, άλλα αλήθεια, αλλά δυστυχώς, (για να κάνουμε και ένα προσωπικό σχόλιο, βρε αδερφέ) η πλειοψηφία τους δεν έχει τη διάθεση δημιουργικού διαλόγου και ζύμωσης, μα περισσότερο διακρίνεται από  διάθεση επίθεσης και την επιθυμία που έχουν τα 6χρονα να βγουν και να βροντοφωνάξουν "Χα, χα, στην είπα!".

Σε αυτό το κείμενο, θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικά γεγονότα και αλήθειες  για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α, χωρίς βέβαια να έχω αυτοανακηρυχθεί ο απόλυτος αντικειμενικός θεματοφύλακας της Αλήθειας (όπως κάνουν όλο και περισσότεροι τώρα τελευταία). Και η αναφορά γεγονότων και αληθειών θα είναι πιο εύκολη τώρα που έχει ήδη μεσολαβήσει μία εκλογική αναμέτρηση, μιας και πριν θα είχαμε μόνο υποθέσεις. Η απουσία δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης δε, θα ενσωματώσει στα γεγονότα και στις αλήθειες και το υποθετικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να έχουμε και λίγη ίντριγκα που λατρεύεται από τους τηλεθεατές και αυξάνει την ακροαματικότητα.

Ένα γεγονός σχετικά με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι (για να αρχίσω και ΄γω με κάτι κλισέ) ότι στις 6 Μάη, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, κατέρρευσε ο δικομματισμός. Ο λαός έδωσε και εκλογικά το μήνυμα ότι δεν γουστάρει, δε θέλει Πα.Σο.Κ και Ν.Δ. Δεν πάει άλλο ντε, πως το λένε.  Και πριν βγει κανείς και πει κουνώντας το δάχτυλο ότι η Ν.Δ είναι ακόμη το πρώτο κόμμα, θα πω ότι το να πέφτει το ποσοστό σου κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες, και να πέφτεις πιο κάτω από το ιστορικά χαμηλότερό σου  ποσοστό, πάει να πει πως ο λαός μάλλον πλέον δε σε γουστάρει και τόσο.

Απλά ξεκάθαρα και όμορφα, στις 6 Μάη έγινε κάτι που αφαίρεσε και το τυπικό δικαίωμα από τους Σαμαρά - Βενιζέλο, να λένε και να ξαναλένε ότι έχουν πάρει εντολή από το λαό, ότι ο λαός θέλει μνημόνιο κ.λ.π, κ.λ.π. Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα είναι ένα ισχυρό μήνυμα στις μέρες μας, και για μας, αλλά και για την Ευρώπη (λαούς και ηγεσίες, Ισπανίες ,Πορτογαλίες, Ε.Κ.Τ και  Δ.Ν.Τ) η οποία είδε ότι ο λαός δεν επικρότησε την πολιτική της Ελλάδας (και της Ευρώπης αναφορικά με την Ελλάδα) και συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα τελικά είναι ρευστά. Είδε ότι η εφαρμογή της οποιασδήποτε αντιλαϊκής πολιτικής  έχει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα  και ότι παρά την τρομοκρατία, ο λαός αντιδρά. Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα έδωσε ένα στίγμα δυναμικής αλλαγής, σε συνολικότερο επίπεδο, ένα φωτεινό ψήγμα ελπίδας στην αρκετά  σκοτεινή πραγματικότητα.

Στην παραπάνω διαπίστωση βέβαια συμφωνούν όλοι. Η πικρή αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτή, και που σχεδόν κανείς δεν παραδέχεται, είναι ότι στην πραγματικόητα ο δικομματισμός δεν κατεύρρευσε. Όπως ξέρουμε όλοι, σε αυτή την πουτάνα τη ζωή τίποτα δεν καταρρέει από μόνο του, αλλά τα πάντα ανατρέπονται (βλ. καπιταλισμός, υπαρκτός σοσιαλισμός κ.α.). Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ανέτρεψε τον δικομματισμό.

Αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ήταν έτσι όπως ήταν (με τα καλά του και τα κακά του) , θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα το Πα.Σο.Κ να έβγαινε και πάλι δεύτερο κόμμα. Η τεράστια διαφορά ποσοστού του από τα κόμματα που το ακολουθούσαν έδειξε, ότι η ψήφος στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ήταν αποκλειστική ψήφος αντίδρασης. Γιατί μια ψήφος αντίδρασης θα σήμαινε ότι τα ποσοστά των κομμάτων εκτός Πα.Σο.Κ και Ν.Δ., θα γνώριζαν μια πιο ομοιόμορφη κατανομή. Το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, θα ήταν παρεμφερές με αυτό των Ανεξάρτητων Ελλήνων, με αυτό του ΚΚΕ, ή με εκείνο της ΔΗΜ.ΑΡ. Ή και με όλα μαζί.

Κάποιος μπορεί εύκολα να βγει και θα πει ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α συγκέντρωσε τις ψήφους όλων των απογοητευμένων Πασόκων, ή ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α συγκέντρωσε τόσο υψηλό ποσοστό λόγω των "φιλοευρωπαϊκών αυταπατών" που καλλιεργεί. Όμως τα πράγματα διαφέρουν και από αυτούς τους ισχυρισμούς. Γιατί μια εκτίναξη ποσοστού από το 4% στο 16% δεν επιτυγχάνεται μόνο με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Επιτυγχάνεται με το συνδυασμό όλων των τρόπων.

Αυτό που έκανε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην πραγματικότητα ήταν να συμπεριφερθεί όσο καλύτερα μπορούσε, δεδομένης της συγκυρίας. Και ευτυχώς η συμπεριφορά του αυτή δεν είχε ψηφοθηρικό στόχο.

Από τον Μάη του 2010, έχει ξεσπάσει  στην Ελλάδα ένα τεράστιο κίνημα απεργιών, κινητοποιήσεων και γενικευμένης ανυπακοής και αντίδρασης (48ωρες γενικές απεργίες, πλατείες, διαδηλώσεις έξω από τη Βουλή, κινήματα "Δεν Πληρώνω", κινήματα ενάντια στα χαράτσια, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, καταλήψεις, κλαδικές απεργίες διαρκείας). Είναι διακριτό ρέυμα ριζοσπαστικοποίησης σε μεγάλες μάζες, οι οποίες πλέον βγαίνουν στους δρόμους. Πυρήνας όλων αυτών των γεγονότων ήταν η είσοδος της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ και η εφαρμογή των μνημονίων.

Οι συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α  όλα αυτά τα χρόνια στήριζαν έμπρακτα όλες τις παραπάνω κινητοποιήσεις. Ήταν και στις απεργίες, και στις γειτονιές, και στις πλατείες,  και έξω από το Σύνταγμα. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν μέρος, δηλαδή, του ρεύματος των κινημάτων και τις ριζοσπαστικοποίησης. Είχε ουσιαστικά διαλέξει μια ξεκάθαρη στάση μαζί με το λαό και ενάντια στο μνημόνιο.

Στις εκλογές  ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε πρώτη φάση καρπώθηκε το ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης που υπήρχε. Πήρε στάση ξεκάθαρα ενάντια στο μνημόνιο και στη δανειακή σύμβαση, υποσχόμενος ακύρωση όλων των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν επέλθει τα τελευταία χρόνια. Εξέφρασε και απάντησε στα ερωτήματα και στις ανησυχίες της πλειοψηφίας του κόσμου, δίνοντας άμεσες, κυβερνητικές απαντήσεις, ενώ δεν πήρε ξεκάθαρη θέση κατά του Ευρώ (που είναι ένα θέμα που φοβίζει ακόμη πολύ κόσμο).

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α (και όχι το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ π.χ.) ήταν αυτός που καρπώθηκε κατά συντριπτική πλειοψηφία το ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης  γιατί πολύ απλά μίλησε για κυβέρνηση. Μίλησε για ενδοκοινοβουλευτικές λύσεις και άμεσες φιλολαϊκές απαντήσεις σε φλέγοντα ζητήματα, τη στιγμή που οι υπόλοιποι επαναλάμβαναν εμμονικά ότι "τα πράγματα δεν αλλάζουν στις εκλογές, αλλά στο δρόμο".

Ναι, αυτό που έκανε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν να βασιστεί στην ανυπομονησία του κόσμου. Να πατήσει στην επιθυμία του για γρήγορη βελτίωση της κατάστασης. Το έκανε αυτό, δίνοντας όμως παράλληλα απαντήσεις και το πιο σημαντικό: ελπίδα. Ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και εκλογικά. Σε αντόθεση με τις  υπόλοιπες ριζοσπαστικές δυνάμεις,οι οποίες εξέφραζαν μία σχετική αδιαφορία ως προς τις εκλογές, αυτό που ισχυρίστηκε ο  ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν ότι οι εκλογές είναι ευκαιρία. Και αυτό ακριβώς ήταν που ήθελε να ακούσει ο κόσμος.

Από 'κει και πέρα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έκανε και άλλα (γιατί το παραπάνω από μόνο του δεν δικαιολογεί τέτοια αύξηση ποσοστού). Ένα από αυτά ήταν ότι προσέγγισε απογοητευμένους ψηφοφόρους του Πα.Σο.Κ.
Προβλέποντας ότι μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων θα αποσπαστεί από το Πα.Σο.Κ και στα πλαίσια της γενικότερης (και θολής) "φιλολαϊκής αντιμνημονιακής δημοκρατικής (και τί στο διάολο άλλο)" συμμαχίας που ήθελε να φτιάξει, ενσωμάτωσε στο ψηφοδέλτιο του πρώην, αντιμνημονιακούς, βουλευτές του Πα.Σο.Κ. Έτσι, σε συνδυασμό με κινήσεις όπως την συμμετοχή του Τσίπρα στο ψηφοδέλτιο της Αχαΐας (που ήταν παραδοσιακά "πράσινη περιοχή") ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α  κατάφερε να καρπωθεί το μεγαλύτερο ποσοστό των απογοητευμένων ψηφοφόρων του Πα.Σο.Κ. Λόγω της πιο ξεκάθαρης και πιο ριζοσπαστικής στάση του δε, ακολουθώντας το προαναφερθέν γενικότερο ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης που υπάρχει στην κοινωνία, κατάφερε να ξεπεράσει και τη ΔΗΜ.ΑΡ. σε αυτό τον τομέα (παρά τις πιο "φιλοπασοκικές" της θέσεις και παρά τις πολλές συμμετοχές από το Πα.Σο.Κ που είχε και η τελευταία).

Το τελευταίο δυνατό χαρτί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α προεκλογικά ήταν η επικοινωνιακή πολιτική του. Από τον Γλέζο στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, από το σύνθημα "Ανατροπή στην Ελλάδα - Μήνυμα στην Ευρώπη", μέχρι την ελπίδα που έδινε και τα τριαντάφυλλα που κρατούσε κατά τη διάρκεια των ομιλιών του ο Τσίπρας, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α επικοινωνιακά ήταν σχεδόν αψεγάδιαστος.

Αν και ξεφύγαμε λίγο από το κυρίως ζήτημα, η απάντηση είναι ότι η ψήφος στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ήταν απλώς μια ψήφος διαμαρτυρίας. Αν ήταν έτσι, η ψήφος αυτή θα μπορούσε κάλιστα να είχε πάει στους Ανεξάρτητους Έλληνες, στη ΔΗΜ.Α.Ρ, στο ΚΚΕ, ή σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα εκτός Πα.Σο.Κ και Ν.Δ.

Όχι. η ψήφος στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ήταν μια ψήφος ξεκάθαρα αντιμνημονιακή και ριζοσπαστική. Μια ψήφος η οποία δηλώνει ότι ο κόσμος θέλει πλήρη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και ανατροπή όλων των αντιλαϊκών μέτρων. Μια ψήφος η οποία είναι ξεκάθαρο μήνυμα κατεύθυνσης προς τα "αριστερά" (όπως και να το αντιλαμβάνεται ο καθένας το "αριστερά").

Με τούτα και με 'κείνα λοιπόν ξημέρωσε και η 7η Μαΐου, η μέρα που όλοι παράτησαν τα πάντα και άρχισαν να ασχολούνται με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α και το Τσίπρα. Και άλλοι είπαν τον Τσίπρα κομμουνιστή, άλλοι αντικομμουνιστή, άλλοι τον κατηγόρησαν ότι θέλει να μας πάει στη δραχμή, άλλοι ότι θέλει να μας αφήσει στο ευρώ κ.ο.κ.

(Παρεπιμπτόντως ένα ενδιαφέρον στοιχείο -το οποίο θα αφήσω ασχολίαστο αλλά προφανώς είναι σαφής νύξη για τις τρομερές πιέσεις τις οποίες μπορεί να ασκήσει έστω και ένα εκλογικό αποτέλεσμα- είναι ότι από το πρωί της 7ης Μαΐου Ε.Κ.Τ και Δ.Ν.Τ βγαίνουν και λένε ότι "ο Τσίπρας είναι άμυαλος", ότι "περαιτέρω διαπραγματεύσεις είναι δύσκολες" κ.λ.π.)

Ακόμη ένα γεγονός σχετικά με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι ο ρεαλισμός των προτάσεών του. Και όταν λέω "ρεαλισμός προτάσεων", εννοώ την άμεση υλοποιησιμότητά τους. Η πρακτική ακύρωση του μνημονίου, για παράδειγμα είναι μία απλή πολιτική απόφαση η οποία μπορεί να ψηφιστεί μέσα στο κοινοβούλιο. Είναι μια πράξη και ενδοκοινοβουλευτικά εφικτή η οποία θα δώσει ανάσα και θα ανακουφίσει τον κόσμο. Μια πράξη η οποία και μπορεί αλλά και είναι αναγκαίο να γίνει, όσο πιο γρήγορα γίνεται, ακόμη και να μην έχει γίνει επανάσταση.

Τέλος πάντων. Για να μην πούμε ακόμη περισσότερα και κουράσουμε πιο πολύ, όλη η αλήθεια και τα γεγονότα για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α εν τέλει, συνοψίζονται στο εξής:

Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Σε μια κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης. Ο λαός βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, και η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Ν.Δ. και Πα.Σο.Κ είχαν αποφασίσει νέα μνημόνια και νέα μέτρα τον Ιούνη ανανεώνοντας μια αδιέξοδη σύμβαση η οποία το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα που θα είχε θα ήταν συνεχή κάθοδο των κατώτατων ορίων μισθών και συντάξεων, την ολοσχερή διάλυση των συντριμιών του ελληνικού κράτους πρόνοιας και του δημοσίου τομέα, την ιδιωτικοποίηση των πάντων και την αύξηση του ποσοστού των ανέργων, των φτωχών και των άστεγων. Η κατάσταση είναι αρκετά σκατά και γίνεται χειρότερη μέρα με την μέρα.

Σε αυτή τη συγκυρία, ο αναγκαίος (και ιστορικός) ρόλος της αριστεράς είναι να προσπαθήσει με κάθε τρόπο, να ανακόψει αυτή την καταστροφή. Σε αυτή τη συγκυρία, δυστυχώς ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν ο μόνος που αντί να αποτελέσει ακόμη μια αριστερή δύναμη που θα διαχειριζόταν την εκλογική ήττα της επιρρίπτοντας ευθύνες σε ΜΜΕ, στην αστική εξουσία, και σε οποιονδήποτε άλλο πραγματικό ή φανταστικό εχθρό (όπως έχει κάνει η αριστερά τόσα χρόνια πετυχημένα), επέλεξε να χρησιμοποιήσει τις εκλογές ως όπλο.

Ναι, σίγουρα ο κόσμος δεν αλλάζει με τις εκλογές. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι όσο η οικονομική εξουσία βρίσκεται στα χέρια ολίγων, τόσο ο λαός θα συνεχίσει να υποφέρει. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι επιχειρηματίες έχουν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους, και ότι αν με κάποιο τρόπο αυτό δεν αλλάξει, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε και πολλά.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τίποτα δεν αλλάζει με τις εκλογές. Η ακύρωση του μνημονίου, η διαγραφή του χρέους ή έστω η επαναδιαπραγμάτευσή του (ή ό,τι άλλο διάολο θέλετε και σχετίζεται με το μνημόνιο), είναι πολιτικές αποφάσεις οι οποίες μπορούν να παρθούν στο παρόν σύστημα, με μια φιλολαϊκή κυβέρνηση. Είναι αποφάσεις που εν μέρει, και άλλες χώρες έχουν πάρει. Είναι αποφάσεις που μπορούν να ανακουφίσουν το λαό και τους εργαζομένους, και στην ευκαιρία της επίτευξης των  όποιων, όποιος θέλει να λέγεται και να θεωρείται αριστερός (ή "κομμουνιστής" σκέτο) δεν μπορεί και δεν πρέπει να γυρίζει την πλάτη.

Σίγουρα η κυβέρνηση της αριστεράς δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο. Όμως μπορεί να καταφέρει άμεσα δυο - τρία πραγματάκια, αν όχι θετικά, το λιγότερο αναγκαία προκειμένου, οι εργαζόμενοι που τόσο θέλουμε να επαναστατήσουν, να μην "εξαθλιωθούν" τελείως, χάσουν κάθε ελπίδα, και  γυρίσουν στα σπίτια τους αποκαμωμένοι.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε αυτή την ιστορική συγκυρία, για να συνεχίσουμε με την αναφορά γεγονότων και αληθείων, αναδιαμόρφωσε το ρόλο της αριστεράς τελείως. Μετέτρεψε την αριστερά, από την αριστερά της διαχείρισης της ήττας, από την αριστερά της αντίδρασης, στην αριστερά της ελπίδας, στην αριστερά της νίκης. Από τώρα και μέχρι τις 17 Ιούνη, όλη η κοινωνία έχει ανοίξει προσεκτικά τα αυτιά της προς την αριστερά. Ο οποιοσδήποτε θα κάτσει να σε ακούσει με προσοχή αν τους πεις ότι είσαι "αριστερός", σε αντίθεση με παλιότερα που θα σε αντιμετώπιζαν τουλάχιστον ως γραφικό και γκρινιάρη.

Βέβαια, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν είναι και το καλύτερο δυνατό πολιτικό μόρφωμα. Ίσως, εδώ που τα λέμε, δηλαδή, να είναι και το χειρότερο.

Πολλοί βρίσκουν πάτημα στην πολυφωνία και στις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α (που ως αποτέλεσμα έχουν διαφορετικές θέσεις που βγαίνουν και στη δημοσιότητα), για να τον κατηγορήσουν, να τον λοιδωρήσουν, και να τον απορρίψουν ως αναξιόπιστο (είτε καλοπροαίρετα, είται κακοποροαίρετα).

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι μια μάχη που δίνεται καθημερινά. Και δυστυχώς σε αυτή την μάχη, και παρά τις τόσο σοβαρές συνθήκες, σχεδόν σύσσωμη η υπόλοιπη αριστερά επέλεξε να είναι απούσα.

Εγώ είμαι ο πρώτος που για παράδειγμα, μπορεί να μην εμπιστεύεται καθόλου το Συνασπισμό, που είναι και η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεν τον εμπιστεύομαι όχι γιατί έχω κάποιο κόμπλεξ, μα γιατί δεν επικρατώ πολλές από τις πολιτικές του θεωρήσεις. Δεν τον εμπιστεύομαι λόγω της φύση του, στην οποία κυριαρχει υπερβολική πολυφωνία για τα γούστα μου, λόγω της "μαύρης" ιστορίας του και λόγω ορισμένων στελεχών του. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί να διολισθήσει ( και ίσως και τώρα δικαιολογημένα, μιας και οι πιέσεις που ασκούνται στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α τώρα, είναι τεράστιες).

Για παράδειγμα, εκνευρίστηκα πάρα πολύ με την πρόταση του Αρσένη ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Εκνευρίστηκα ακόμη περισσότερο με τη συνάντηση του Τσίπρα με τη Λούκα Κατσέλη.

Εκνευρίστηκα, αλλά μετά ηρέμησα και σκέφτηκα ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει επιλέξει το εξής: έχει επιλέξει να κάνει πολιτική μέσα στο αστικό σύστημα. Έχει επιλέξει να προσπαθήσει να κάνει φιλολαϊκή πολιτική με συγκεκριμένα δεδομένα (τα οποία και είναι εμφανώς εναντίον του).

Για να θέσω και ένα σχεδόν ρητορικό ερώτημα, ποιός, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι μια ενδεχόμενη  καλύτερη και υλοποιήσιμη (δηλ. δεκτή από τα υπόλοιπα κόμματα) πρόταση για υπηρεσιακός πρωθυπουργός στο παρόν σύστημα, με τα τωρινά δεδομένα; Η Παπαρήγα;
Το να ασκείς πολιτική στο αστικό σύστημα, πολιτική όχι απλής αντίδρασης και αντιπολίτευσης, αλλά πολτική  η οποία έχει ως προοπτική τη νίκη, σημαίνει να "παίζεις βρώμικα".

Εύλογα θα μου πει κάποιος: "είναι αυτό σοβαρή απάντηση;". Και θα του απαντήσω: "όχι", αφήνοντας τον μαλάκα.

Προφανώς το "βρώμικο παιχνίδι" δεν είναι μονόδρομος. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα μπορούσε να είναι  πιο "ριζοσπαστικός", και να έχει και προοπτικές νίκης παράλληλα. Θα μπορούσε, αν είχε διαφορετική δυναμική. Και θα είχε διαφορετική δυναμική αν είχε επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς. Αν οι μικρές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή (και) οι τεράστιες του ΚΚΕ έκαναν σύμπραξη με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α τότε όχι μόνο θα μιλούσαμε για ένα πιο ριζοσπαστικό μέτωπο, (μιας και η "αριστερή αντιπολίτευση" στα πιο "δεξιά" κομμάτια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α  θα ήταν πιο ουσιαστική και πιο δυναμική), αλλά θα είχαμε και μια τέτοια δυναμική που "γλοιώδεις" συμβιβασμοί και συναινέσεις θα ήταν περιττές και συμβιβαστικές θέσεις τύπου Δραγασάκη δεν θα είχαν καμία θέση. Μέχρι και "σοβιέτ" θα μπορούσε να είχε στο προεκλογικό του πρόγραμμα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α (ή τέλος πάντων αυτό το καινούριο αριστερό μέτωπο, όπως και αν λεγόταν), όπως κοροϊδευτικά είπε σήμερα η κ. Παπαρήγα.

Αντ' αυτού βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης αριστεράς επέλεξε να αποστασιοποιηθεί, να  τοποθετηθεί απέναντι, και να κατηγορεί το ΣΥ.ΡΙΖ.Α (συνήθως με εμπάθεια, δυστυχώς) για οποιοδήποτε διολίσθημα και για οποιαδήποτε από τις εξωφρενικά πολλές αδυναμίες του, βάζοντας ανούσιες "κόκκινες γραμμές"  (δεδομένων των τωρινών συνθηκών) του τύπου "θέση για το Ευρώ" και πιπιλίζοντας σαν καραμέλα ξερά τσιτάτα του Λένιν και  φράσεις  που στερούνται νοήματος, του τύπου "η ανατροπή γίνεται στους δρόμους". Και όλα αυτά χωρίς να έχει συγκεκριμένο και πρακτικό πρόγραμμα ως αντιπρόταση.


Για να κλείνουμε, παρά τις δήθεν "αλήθειες" και "γεγονότα" που ακούστηκαν και γράφτηκαν για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α (ακόμη και εδώ), μόνο μία είναι η αλήθεια: ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α τώρα έχει σηκώσει το βάρος όλης της Αριστεράς στις πλάτες του. Και οποιαδήποτε και να είναι η εξέλιξη, είτε "ενσωματωθεί" (όπως διατείνεται το ΚΚΕ) , είτε όχι, είτε ο λαός γεμίσει ελπίδα, είτε γεμίσει απογοήτευση, η στάση του θα στιγματίσει ολόκληρη την αριστερά. Οποιαδήποτε και να είναι εξέλιξη, ολόκληρη η αριστερά θα φέρει ευθύνες.

Οποιαδήποτε και να είναι η εξέλιξη, εγώ μπορώ να επικροτήσω το ΣΥ.ΡΙΖ.Α για ένα και μόνο πράγμα: γιατί θέλησε τόσο πολύ να κυβερνήσει.