Τι είναι και τί δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ

(Το παρόν κείμενο γράφεται μετά από το διάβασμα μιας πολύ ενδιαφέρουσας μπροσούρας που ασκεί κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την ολοκλήρωση ενός έτους από την πρώτη συνδιάσκεψή του)

Τί δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστατικό κόμμα. Το γιατί είναι προφανές.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης δεν είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ούτε με τη σύγχρονη, ούτε με την παλαιότερη έννοια της σοσιαλδημοκρατίας (ούτως ή άλλως οι αναχρονισμοί δεν έχουν νόημα στην πολιτική). Αλλιώς πως μπορεί να εξηγηθεί η ισχυρή  παρουσία του σε διάφορων μορφών κινήματα με πρακτικές όπως απεργίες, καταλήψεις ή ζητήματα  όπως η οργανωτική δομή του, η διακήρυξή του, η ανακήρυξή του ως νούμερο ένα εχθρό από το αστικό μπλοκ εξουσίας από τις εκλογές του 2012 και έπειτα;
3.Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κοινή ιδεολογική βάση και άρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει κόμμα με την αυστηρή έννοια του όρου (δηλ. με καθοδήγηση κλπ.)
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν έχει κοινή δημόσια πολιτική έκφραση (δυστυχώς), παρά το κοινό πλαίσιο συμφωνίας του.  Αυτό το αποδεικνύουν καθημερινά στελέχη του τα οποία εκφράζουν προσωπικές απόψεις. μην ξεκαθαρίζοντας ότι δεν αποτελούν απόψεις συμφωνημένες στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ.
4. Λόγω της μη ιδεολογικής κοινής βάσης των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να έχουν βαθιά επεξεργασία και ανάλυση. Και αυτό τρόπον τεινά, "εξαναγκάζει" σε πλουραλισμό απόψεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ (ένας πλουραλισμός όμως ο οποίος πρέπει να συγκροτείται και δημόσια αλλά και ειλικρινώς)  μιας και τέτοιες θέσεις δεν μπορεί παρά να είναι ανεπαρκείς στις δύσκολες μάχες που πρόκειται να δοθούν.

Τί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ:

1.Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κοινή προσπάθεια για την ενότητα της αριστεράς. Είναι ένας συνασπισμός  αριστερών κομμάτων και οργανώσεων που προέρχονται από εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους ιδεολογικά ρεύματα, που άρχισε στην βάση της της ενότητας της αριστεράς ως αναγκαία προϋπόθεση για την νικηφόρα έκβαση των μαχών του εργατικού κινήματος.
2. Ως εκ τούτου, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι (και παραμένει) μια πολιτική συμμαχία.
3. Στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται διάλογος και αναπτύσσονται διαφωνίες για πλήθος ζητημάτων ακριβώς επειδή υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για την τακτική και ακριβώς επειδή τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κοινή ιδεολογική αφετηρία.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές κατάφερε να αποτελέσει την πολιτική έκφραση των κινημάτων που εκφράστηκαν τα τρία χρόνια που είχαν προηγηθεί και αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα. Μπορεί να γίνει πολύ εύκολα εμφανές από το γεγονός ότι αποτελεί τον στόχο των ΜΜΕ και της κυβέρνησης (βλ. ξεκίνημα της απεργίας των εκπαιδευτικών με τα πρώτα δημοσιεύματα του Βήματος και των Νέων να είναι κατηγορίες στο  ΣΥΡΙΖΑ για "υποκίνηση της απεργίας"). Μπορεί να γίνει εμφανές από συζητήσεις με τους εργαζόμενους που δίνουν αυτή τη στιγμή αγώνες σε χώρους όπως τα Πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία.
5. Ένας από τους κυρίαρχους λόγους που συνέβη αυτό είναι η έκφραση δύο θέσεων: α) ενότητα της αριστεράς β) κυβέρνηση της αριστεράς. Οι θέσεις αυτές ουσιαστικά εξέφρασαν την ελπίδα και την άμεση προοπτική ενός μεγάλου κομματιού των από κάτω στο τώρα, στο σήμερα. 

Για να το προσεγγίσουμε και πιο λογοτεχνικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος. Είναι η μέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ακροβάτης, αναβάτης ενός ποδηλάτου με μια ρόδα το οποίο ισορροπεί πάνω σε ένα σκοινί. Τις δυο άκρες αυτού του σκοινιού τραβάνε από την μία ο "ρεαλισμός" και η "συμβιβαστικότητα" και από την άλλη η "ανυπακοή" και η "απειθαρχία". Είναι προφανές ότι αυτός που θα τραβήξει δυνατότερα θα στρέψει το ποδήλατο προς το μέρος του. Αν τραβήξουν και οι δύο το ίδιο δυνατά, το σκοινί θα σπάσει. Το τί θα συμβεί τότε είναι άγνωστο.

Η πεζή πραγματικότητα σήμερα είναι ότι η αριστερά έχει χάσει τις τεράστιες οργανωτικές δομές και την επιρροή σε κάθε επίπεδο ζωής της κοινωνίας που κάποτε είχε. Είναι μεγάλο πρόβλημα ότι παρά τους αγώνες που δίνονται η αριστερά αποτυγχάνει να έχει σημαντική αύξηση στις γραμμές της. Ο κόσμος αν και τελικά αναζητάει και να προσπαθεί να στραφεί την αριστερά όπως φάνηκε με την εμπλουτισμό των μπλοκ των οργανώσεων της αριστεράς στην πορεία του Πολυτεχνείου, απ' ότι φαίνεται, δεν πείθεται αρκετά από αυτή. Τη σήμερον ημέρα που ο κόσμος ψάχνει σοβαρές απαντήσεις για τα καθημερινά του προβλήματα,απαντήσεις που πρέπει να έχουν μια σαφή ριζοσπαστική, ανατρεπτική, και σίγουρα ασυμβίβαστη πολιτική, η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς είναι ανεπαρκής. Και το πιο "επαρκές" κομμάτι της σε αυτή την κατεύθυνση μέχρι σήμερα, απ' ότι φαίνεται, ακούει στο όνομα "ΣΥΡΙΖΑ".

Τελειώνοντας, να υπενθυμίσω μια φράση του Λένιν: ένα κόμμα χρειάζεται αταλάντευτη στρατηγική και ευλίγιστη τακτική. Τελικά ίσως το μεγάλο πρόβλημα της αριστεράς σήμερα είναι ότι χωρίζεται σε δυο μεγάλα κομμάτια: αυτό που έχει στρατηγική χωρίς να έχει τακτική και αυτό που έχει τακτική δίχως να έχει στρατηγική.

Δυστυχώς ή ευτυχώς τα παραπάνω προβλήματα δεν λύνονται ούτε με άρθρα κριτικής στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε, πολύ περισσότερο, με άρθρα υπεράσπισής του. Λύνονται με την απάντηση στο εξής δύσκολο και σοβαρό ερώτημα:
"Τί να κάνουμε;"

Θα άλλαζα λοιπόν τον τίτλο της μπροσούρας "Τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ και οι κίνδυνοι για το εργατικό κίνημα" σε "Τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, η ανεπάρκεια της αριστεράς και οι κίνδυνοι για το εργατικό κίνημα". Οι ιδεολογικές εργασίες που υπενθυμίζουν τα μεγάλα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, τον κίνδυνο που μπορεί να προκαλέσει η υποχώρησή του στο σήμερα ή αν και όταν βρεθεί σε κυβερνητική θέση είναι χρήσιμες και πολλές από αυτές έχουν και δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές φτάνουν σε σημείο να ξεχνάνε την πραγματική κατάσταση: ότι αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης. Ότι την κατάσταση αυτή θα εντείνει η σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση  με τρομοκρατία, καταστολή και περαιτέρω λιτότητα με τη σύμπραξη του κραταιού ακόμη νεοναζιστικού κόμματος (και των λοιπών νεοναζιστικών μορφωμάτων). Ότι, δηλαδή, ο κίνδυνος είναι άμεσος και βρίσκεται παντού αυτή τη στιγμή που μιλάμε.