Ένα γράμμα προς την Λιάνα Κανέλλη (και προς όλους όσους έχουν παρεμφερείς απόψεις)

Ελλάδα, 28/2/2011

Αγαπητή κυρία Λιάνα Κανέλλη,

Έχω να δηλώσω ότι σας άκουσα στην χθεσινή εκπομπή της Ελληνοφρένειας. Ακόμη, έχω να δηλώσω ότι σας θεωρώ απολαυστικότατη ομιλήτρια και ότι σε ορισμένα θέματα είμαι απολύτως σύμφωνος μαζί σας.

Όμως δεν θέλω να σταθώ σε αυτά στα οποία συμφωνούμε. Εδώ θέλω να μιλήσω αποκλειστικά για θέματα τα οποία προέκυψαν, από τα πολλά -κατά ομολογία δική σας και του κ. Καλαμούκη- μηνύματα των ακροατών σχετικά με το ΚΚΕ.

Υπήρχαν λοιπόν, απ'ότι φάνηκε από τα μηνύματα, πολλές παρατηρήσεις από τους ακροατές σχετικά με το ΚΚΕ. Παράπονα από ανθρώπους που έχουν όλη την καλή διάθεση να το στηρίξουν, παράπονα από ανθρώπους που το εμπιστεύονται χρόνια -παράπονα δηλαδή από καλοπροαίρετους και όχι κακοπροαίρετους κριτές.

Μέσα στα μηνύματα ακροατών τα οποία ακούστηκαν στον αέρα το ΚΚΕ κατηγορήθηκε ως στάσιμο κόμμα, και εκφράστηκε η επιθυμία να "κάνει επιτέλους κάτι", ουσιαστικά δηλαδή διατυπώθηκε μία ανεπάρκεια του ΚΚΕ στο σήμερα αλλά και μία ανυπομονησία -απολίτως θεμιτή- να υπάρξει η πολυπόθητη αλλαγή στο σήμερα.

Στην απάντησή σας σε αυτά τα ζητήματα υπήρξε μία αντίφαση: αρχικά υποννοήσατε και διατύπωσατε και ευθέως ότι δεν είναι θέμα αποκλειστικά το ΚΚΕ, ότι δηλαδή "το ΚΚΕ δεν θα πάρει από το χεράκι τον κόσμο" (λόγια δικά μου, όχι δικά σας) αλλά ουσιαστικά ότι ο κόσμος θα αλλάξει τα πράγματα. Πολύ σωστά, και συμφωνώ σε αυτό.

Όμως αντ' αυτού δεν δώσατε μια λύση αλλά κατηγορήσατε τον κόσμο ότι δυο χρόνια τώρα ψηφίζει Πα.Σο.Κ και Ν.Δ. (μπλε και πράσινους κόκκους, όπως χαρακτηριστικά είπατε παρακάτω) και μάλιστα αυτούς τους ψηφίζει χωρίς να έχουν ουσιαστικό πρόγραμμα, χωρίς να δίνουν ουσιαστική λύση, το ΚΚΕ τον πείραξε;

Κυρία Κανέλλη,

προφανώς και το Πα.Σο.Κ και η Ν.Δ. είναι πρόβλημα. Προφανώς και ο λαός ψήφιζε εναλλάξ αυτά τα δύο καθεστωτικά κόμματα, για να "βολευτεί", αν θέλετε, ακριβώς επειδή έτσι τον είχανε μάθει. Προφανώς και το αστικό κράτος, το σύστημα, κάνει προπαγάνδα εναντίον οποιουδήποτε πιθανού κινδύνου του, και προφανώς οι συνθήκες δεν είναι και οι πιο εύφορες για να ωριμάσει μια "αριστερή συνείδηση στον κόσμο".

Αλλά είναι τουλάχιστον τραγικό να μένουμε σε αυτό. Είναι τραγικό να κατηγορείται ο κόσμος για τις επιλογές του, είναι τραγικό να κατακεραυνώνεται κατ' αυτόν τον τρόπο και είναι τραγικό σε μία κραυγή αγωνίας, σε μία αναζήτηση απαντήσεων στο σήμερα από το κόμμα που μάλλον εμπιστεύεται (ΚΚΕ) η απάντηση που να παίρνει είναι "εδώ ψήφιζες Ν.Δ. και Πα.Σο.Κ, το πρόγραμμα του ΚΚΕ σε μάρανε" (λόγια δικά μου).

Ούτε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος δεν θεωρεί ότι η αριστερά τα έχει κάνει όλα μέχρι τώρα όπως ακριβώς έπρεπε και η αδυναμία του κόσμου να την εμπιστευτεί οφείλεται αποκλειστικά στην προπαγάνδα των αστών. Σύμφωνοι, το μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης επιρρίπτεται στην προπαγάνδα του αστικού κράτους, όμως ένα μικρό μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι ίδιες δυνάμεις της αριστεράς.

Ένα μερίδιο ευθύνης ίσως ελάχιστο, όμως υπαρκτό: και ακριβώς η ύπαρξή του αυτή είναι αυτή η οποία αφήνει ελεύθερο το έδαφος για την αλλαγή, την ανατροπή.

Ένα άλλο μέρος των ακροατών εξέφρασε την απορία "γιατί δεν ενώνεστε βρε παιδιά;".

Η απάντησή σας είναι η συνήθης απάντηση του ΚΚΕ: "Ενότητα με ποιον;". Η διευκρίνιση του κ. Καλαμούκη, ο οποίος προσπάθησε να εκφράσει τον μέσο ακροατή, ήταν "με τον Κουβέλη, με τον Τσίπρα, με την αριστερά".

Η απάντησή σας σε αυτό ήταν γιατί "διαφωνείτε σε θεμελιακά ζητήματα" και ακόμη η πιο λαϊκίστικη απάντηση "θέλετε ένα χαρέμι της αριστεράς".

Δεν θα σχολιάσω την ασοβαρότητα της δεύτερης έκφρασης, και την πλήρη έλλειψη πολιτικής ουσίας καθώς κατανοώ ότι δεν μπορεί να ξεδιπλωθεί μια πολιτική θεώρηση στα πλαίσια μιας σατυρικής εκπομπής και εκτός αυτού, πρέπει να βγάλουμε και  λίγο γέλιο, πώς να γίνει.

Συνεχίσατε λέγοντας ότι "αυτοί που κατεβαίνουν και ζητάν ενότητα δεν ζητούν το πιο απλό, την απλή αναλογική" και στην απάντηση της "ενότητας στις κινητοποιήσεις", μιλήσατε για τα γεγονότα στις 20 του Οκτώβρη, με την επίθεση από κουκουλοφόρους τα μέλη του Π.Α.ΜΕ.

Κυρία Κανέλλη,

θεωρώ ότι καθήκον ενός επαναστατικού κόμματος είναι να αφουγκράζεται τον λαό. Να έχει ανοικτά τα αυτιά στα αιτήματά του, στις επιθυμίες του, να συνδιαλέγεται μαζί του, προσπαθώντας να τον οδηγήσει σε μία ριζοσπαστική κατεύθυνση. Αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει να επιδεικνύει ελαστικότητα και υποχωρητικότητα άνευ ορίων στις θέσεις του. Όμως είναι αρκετά σημαντικό να λαμβάνει υπόψη τα αιτήματα που θέτει ο ίδιος ο λαός στο τώρα, στο σήμερα, και με κάποιον τρόπο να προσπαθεί να δώσει  λύση σε αυτά, να τα κάνει δικά του αν θέλετε και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να τα εξελίξει ένα βήμα παραπέρα.

Σε αυτά τα πλαίσια δεν είναι δυνατό να αγνοείτε το αίτημα της ενότητας κατά τέτοιον τρόπο, να γυρίζετε το κεφάλι στο πρόβλημα της πολυδιάσπασης της αριστεράς που βασανίζει τον κόσμο (και που είναι για μένα ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν την εμπιστεύεται τόσο) και να μην απαντάτε πολιτικά σε αυτό, ακόμη και αν δεν συμφωνείτε.

Είναι απαράδεκτο,αντ' αυτού να λοιδωρείτε τις συνιστώσες του Σύ.Ριζ.Α του λέγοντας ότι "κάθε μιά λέει και άλλα για το ευρώ", ξεχνώντας ότι η θέση του κόμματός σας μέχρι πρότεινος (και ίσως και τώρα) ήταν "το δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι ψευτοδίλλημα", θέση αντίστοιχης έννοιας και βαρύτητας με τη  μίνιμουμ θέση του Σύ.Ριζ.Α "καμία θυσία για το ευρώ, καμία αυταπάτη για τη δραχμή".

Είναι απαράδεκτο να θεωρείτε ότι ενότητα της Αριστεράς πρέπει απαραίτητα να έχει αποκλειστικά εκλογοκεντρικό χαρακτήρα και να είναι "ενότητα με τον Κουβέλη και τον Τσίπρα" άνευ όρων, και να μην σκέπτεστε καν, πώς το ΚΚΕ ως επαναστατικό κόμμα, θα μπορούσε ενδεχομένως να θέσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε μια ενότητα τέτοια, τα οποία επιτέλους θα απαντούν στις ανησυχίες του κόσμου και θα μπορούν να τον κάνουν να το εμπιστευτεί, αφού εκείνος θέλει.

Ή, αν θεωρείτε ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για αυτό, να το εξηγείσετε στον κόσμο σας, αναλυτικά, γιατί αυτό δεν είναι εφικτό, και γιατί θεωρείτε ότι θα οδηγήσει στην καταστροφή.

Κυρία Κανέλλη,

όπως είπα και πριν, καθήκον ενός επαναστατικού κόμματος είναι να αφουγκράζεται τον λαό, τις μάζες.  Δεν είναι να του γυρνάει την πλάτη. Η απάντηση στα ερωτήματα και στις ανησυχίες του κόσμου πρέπει να είναι ευθεία, τίμια, και κατατοπιστική. Δεν πρέπει να είναι του τύπου "ψήφισες Πα.Σο.Κ και Ν.Δ, δεν έχεις δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι". Και μάλιστα σε άτομα τα οποία έχουν τη διάθεση να το στηρίξουν.

Κυρία Κανέλλη,

ο πολύς κόσμος σίγουρα δεν είναι ευφυής. Όμως οι καταστάσεις και οι συνθήκες τον αλλάζουν, τον ριζοσπαστικοποιούν (μια διεργασία που ήδη γίνεται). Και αυτόν τον κόσμο το ΚΚΕ, μάλλον τον θέλει μαζί του. Και αν τον θέλει, πρέπει να τον προσεγγίσει. Πρέπει να τον βρει, να του μιλήσει, να τον ριζοσπαστικοποιήσει ακόμη περισσότερο. Δεν μπορεί να τον απομακρύνει και να του συμπεριφέρεται ως καμμένο χαρτί, κατηγορώντας τον για εκλογικά εγκλήματα, τα οποία ενδεχομένως δεν έχει διαπράξει καν.

Δεν μπορεί, το ΚΚΕ,  να αποκλείει τον κόσμο που κατέβηκε στις πλατείες, δεν μπορεί να χαρακτηρίζει τα αιτήματά του ως άκαιρα ή άκυρα, δεν μπορεί να είναι ανυποχώρητο στις θέσεις του, να αντιμετωπίζει τον κόσμο με το αλλαζονικό ύφος, θεωρώντας ότι αυτό έχει δίκιο και όλοι οι άλλοι άδικο, δεν μπορεί να έχει την απαίτηση ο κόσμος να έρθει κοντά του και όχι να πάει εκείνο σε αυτόν.

Δεν μπορεί να είναι τόσο αφελές που να θεώρησε ότι στις 20/10/2011 -και ενώ γνώριζε την εκρηκτικότητα που θα είχε το ανομοιογενές πλήθος που κατέβηκε στο Σύνταγμα- μπορούσε να αποκλείσει τον δρόμο προς τη Βουλή, έχοντας τα πρόσωπα στραμμένα στον κόσμο, θεωρώντας παράλληλα ότι αποκλείεται να υπάρξουν προβλήματα.

Κυρία Κανέλλη,

το ΚΚΕ δεν έχει δίκιο. Και σίγουρα δεν κάνει τα πάντα σωστά. Και αυτό το δείχνουν οι περιστάσεις, και οι απόψεις του κόσμου, ακόμη και εκείνου που το εμπιστεύεται. Και ως κομμουνιστικό κόμμα, και  εφ' όσον θεωρεί εαυτόν επαναστατικό, οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του. Να προσπαθήσει να προσπαθήσει να απαντήσει ουσιαστικά στα ζητήματα που θέτει ο ίδιος ο λαός. Και να αλλάξει.

Όλα αυτά, εάν βέβαια, θέλει να αλλάξει τον κόσμο.



Με εκτίμηση,
εγώ.

Ήρθε πάλι...

...το καρναβάλι.

Το καρναβάλι, αυτή η γιορτή για την οποία έχουν ακουστεί τόσα πολλά, από λέξεις που δηλώνουν την εκπλήρωση μιας μεγάλης προσμονής καθώς και την περιοδικότητα του φαινομένου ("πάλι", "ναι") μέχρι και επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού ("ολέ!").

Αλλά νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει στο καρναβάλι είναι ένας: τρελό.

Ήρθε πάλι το καρναβάλι,  λοιπόν. Αυτή  η γιορτή μεθυσιού και διασκέδασης (σ.σ.: εδώ το διασκέδαση χρησιμοποιείται με την αυστηρή έννοιά του, που προέρχεται από το ρήμα διασκεδάνυμι, το οποίο σημαίνει διασκορπίζω), αυτή η παρέλαση παράταιρων και υπερβολικών στοιχείων, γεμάτη ποικίλα χρώματα και ήχους.

Ήρθε το καρναβάλι και πολλοί συρρέουν σε συγκεκριμένες πόλεις όπως η Πάτρα και η Ξάνθη, προκειμένου να διασκεδάσουν. Πολλοί άνθρωποι, άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, με μόνα τους κοινά στοιχεία τις μάσκες και τη διάθεση για εφήμερη διασκέδαση. Τις μάσκες που τους ομογενοποιούν και κρύβουν τα πρόσωπά τους, αυτές τις μάσκες που τους βοηθάνε να απελευθερωθούν. Να απελευθερωθούν στεφόμενη προς μια κτηνώδη κατεύθυνση, σπάζοντας την καταπίεση που βιώνουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο, σπάζοντας τους φόβους τους και τους ηθικούς και όχι μόνο περιορισμούς της συντηρητικής μας κοινωνίας.

Κάποιος που  έχει ζήσει το καρναβάλι σε μια από τις κατ'εξοχήν "καρναβαλικές" πόλεις, θα καταλάβει τί εννοώ: Έντονα, φανταχτερά και αταίριαστα μαζί τους χρώματα "ντύνουν" την πόλη και γκροτέσκα αγάλματα τοποθετούνται σε κάθε γωνιά της. Μεγάφωνα στήνονται παντού επιβάλλοντας στους "πειθήνιους καρναβαλιστές" να διασκεδάσουν με την "ξεσηκωτική" μουσική τους, ενώ διάφορα δρώμενα εισάγουν βίαια συνεχώς τους κατοίκους το χαρμόσυνο κλίμα που πρέπει να υπάρξει.

Το τριήμερο του καρναβαλιού σηματοδοτεί την λήξη των Απόκρεων, δηλαδή της αποχής από το κρέας, της στέρησης.

Στα πλαίσια αυτά οι επίδοξοι "καρναβαλιστές", οι διαφορετικοί άνθρωποι με την κτηνώδη διάθεση που λέγαμε πριν συρρέουν στα "καρναβαλικά κέντρα". Φτάνουν σε αυτά και βάζουν τις μάσκες τους. Βάζουν τις μάσκες τους και για λίγο χάνουν την ταυτότητά τους, ξεχνούν τα προβλήματά τους, προσπαθούν να διαφύγουν απεγνωσμένα από την καθημερινότητά τους. Επιδίδονται σε δραστηριότητες όπως άφθονη αλκοολοποσία και ξέφρενο χορό, γλεντούν σαν να μην υπάρχει αύριο, προσπαθώντας υποσυνείδητα να δώσουν ένα τέλος στις δικές τους "Απόκριες". Μα μάταια.

Αλλά το καρναβάλι δεν ήταν πάντοτε έτσι. Δεν ήταν πάντοτε μια γιορτή με σκοπό την ξεγνοιασιά και την εκτόνωση, την διαφυγή από τα προβλήματα της καθημερινότητας με μόνο στόχο το οικονομικό ξεζούμισμα των επισκεπτών Πάτρας και Ξάνθης.

Το καρναβάλι παλιότερα είχε ως βασικό συστατικό την πολιτική σάτιρα. Είχε βαθύ πολιτικό περιεχόμενο. Όμως εκφυλίστηκε με τα χρόνια, ένας εκφυλισμός παρεμφερής και ταυτόχρονος με τον εκφυλισμό της πραγματικής ζωής. Αυτό το πολιτικό στοιχείο ξεριζώθηκε βίαια, όπως και από τις ζωές μας.  Έτσι το καρναβάλι, αποστειρωμένο πια από οποιοδήποτε πολιτικό στοιχείο μετράπηκε σε μια εκτονωτική έκρηξη χαράς, σε μία αναγκαστική επιβολή θετικού κλίματος στις πόλεις. Σε μία σημαία των δημάρχων των "καρναβαλικών πόλεων", σε μία ευκαιρία προβολής και ψευδή ένδειξη του ότι "όλα βαίνουν καλώς". Μία ολιγοήμερη προσπάθεια πραγμάτωσης της φράσης "δε βαριέσαι, γάμα το".
Γιατί οι επίδοξοι κερδοσκόποι και εκμεταλλευτές δεν θέλουν να σκεφτόμαστε, δεν θέλουν να προβληματιζόμαστε, θέλουν να ξεχνάμε το τώρα και το σήμερα, να αγνοούμε όσο γίνεται τα προβλήματά μας. Να μην ασχολούμαστε και να τους αφήνουμε ήσυχους να συνεχίζουν την, καταστροφική για εμάς, δουλειά τους. Είτε στο καρναβάλι, είτε σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής.


Το ευτυχές και δυστυχές συνάμα είναι ότι στην Πάτρα φέτος ήρθαν για το καρναβάλι λιγότεροι από κάθε άλλη χρονιά τα τελευταία χρόνια. To απόλυτα ευτυχές είναι ότι σε αυτό υπήρξαν ψήγματα πρωτόλειων πολιτικών στοιχείων.

Αλλά ας ελπίσουμε ότι αυτά θα αυξηθούν, ότι ο προβληματισμός και η ανησυχία θα ξαναμπεί έντονα στις ζωές μας.


Ας ελπίσουμε ότι, σε λίγα χρόνια, θα έρθει και η κάθαρση της Καθαράς Δευτέρας.

"Θα ΄ρθει κι  η αληθινή χαρά,
αυτό που λέει το παραμύθι θα γίνει αλήθεια μια φορά,
πως απ'τα σίδερα και τον πόνο θα 'ρθει  μια μέρα η λευτεριά"

Τί να κάνουμε;

Ούτε καν.

Κάποτε, ένας επαναστάτης ο οποίος έχει εξοριστεί, βασανιστεί, φυλακιστεί και τιμωρηθεί πολλάκις για τις ιδέες του, γράφει μια μπροσούρα με τίτλο "Τι να κάνουμε;". 

111 χρόνια μετά ένας φοιτητής, που ζει από τα λεφτά των γονιών του, από την ησυχία του σπιτιού του, γράφει ένα άρθρο με ακριβώς τον ίδιο τίτλο.


Η αλήθεια είναι ότι ο εν λόγω φοιτητής θα ήθελε να γράψει κάτι πιο "θεωρητικό", αλλά αυτές τις μέρες οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν και δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Έτσι, λοιπόν, το blog δεν μπορούσε να τις αγνοήσει και να μην γράψει κάτι σχετικά.

Πριν λίγες μέρες, όπως όλοι γνωρίζουμε, ψηφίστηκε η νέα δανειακή σύμβαση. Η λεγόμενη "ταφόπλακα" του ελληνικού λαού, η "επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα" στους εργαζόμενους, η "πλήρως απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας", είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που της αποδίδουν. Κοινώς και πιο απλά, η καταστροφή μας.

Την ίδια μέρα και ενώ αυτό το έκτρωμα (cliche but true) ψηφιζόταν στη Βουλή απ' έξω διαδήλωνε περίπου μισό εκατομμύριο κόσμος. Κόσμος αποφασισμένος, κόσμος αγανακτισμένος, κόσμος ο οποίος γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό που γινόταν μέσα ουσιαστικά τον οδηγούσε στην καταστροφή.

Έτσι ήταν ο κόσμος έξω, και γι'αυτό φώναζε, διαμαρτυρόταν, και έκανε και άλλα πράγματα τα οποία δεν είναι της παρούσης.

Βέβαια παρόλη την αντίδραση του κόσμου, η κυβέρνηση αποδεικνύοντας μια ακόμη φορά πόσο αντιπροσωπεύει τον κόσμο, τον έγραψε στ'αρχίδια της και ψήφισε τα πάντα όλα, ενώ απ'έξω οι μπάτσοι τον χτυπούσαν αλύπητα, δείχνοντάς του τί εστί δημοκρατία (κατά το τί εστί βερίκοκο).

Έτσι η σύμβαση ψηφίστηκε και η ζωή συνεχίζεται. Και ελπίζω για όσο το δυνατόν περισσότερο.

Το γεγονός που αναγνωρίζει εύκολα κανείς, είναι ότι ο κόσμος για ακόμη μια φορά γέμισε το Σύνταγμα και τις γύρω πόλεις, ακόμη μια φορά διαλύθηκε, ακόμη μια φορά δεν μπήκε στη Βουλή.

Και κάπου εκεί εγείρεται ένα ερώτημα, ένα ερώτημα το οποίο σχηματίζουν τα χείλη όλων αφότου ψηφίστηκε η δανειακή σύμβαση, ένα ερωτήμα που μοιράζονται και αυτοί οι οποίοι κατέβηκαν την Κυριακή, και αυτοί που δεν κατέβηκαν την Κυριακή, ένα ερώτημα το οποίο είναι ο λόγος που ο κόσμος δεν έχει μπει ακόμη στη Βουλή:
"και μετά τι;"

"Τί πρέπει να κάνουμε; Τί μπορούμε να κάνουμε εμείς; Αν μπούμε στη Βουλή, τί θα ακολουθήσει έπειτα;"

Για να βρούμε τι να κάνουμε, πρέπει να δούμε κατ'αρχήν τί συμβαίνει, τί ακριβώς είναι η περίφημη "νέα δανειακή σύμβαση".

Η νέα δανειακή σύμβαση λοιπόν, είναι σαν την παλιά δανειακή σύμβαση, είναι σαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που συνηθίζουν να περνούν οι κυβερνήσεις (Πα.Σο.Κ και Ν.Δ.) ακόμη και πριν το Δ.Ν.Τ.

Είναι μια σφοδρή επίθεση ενάντια τους εργαζομένους και γενικότερα στον λαό της Ελλάδας. Μπορεί να είναι χειρότερη από όλες τις προηγούμενες, αλλά ποιοτικά είναι η ίδια: είναι μέτρα τα οποία φροντίζουν ώστε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο, και να πληρώνονται ακόμη λιγότερο, με σκοπό να κερδίζουν οι επιχειρηματίες.

Άρα, όσοι έχουν τη στοιχειώδη μνήμη, μπορούν να καταλάβουν ότι εν τέλει, δεν είναι θέμα του Δ.Ν.Τ, της Ε.Ε, της Γερμανίας και λοιπών μηχανισμών που "θέλουν το κακό της Ελλάδας".

Μέτρα που στρεφόντουσαν ανοικτά ενάντια στον λαό της Ελλάδας, υπήρχαν ανέκαθεν. Όμως, από τότε που μπήκε το Δ.Ν.Τ στην Ελλάδα, η επίθεση αυτή έχει αποκτήσει πολύ πιο σφόδρα χαρακτηριστικά, ή πιο σωστά έχει επιταχυνθεί. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η πιο διαδεδομένη απάντηση είναι ότι η Ελλάδα χρωστάει σε Γερμανία, Ε.Ε και στη Μιχαλού, και άρα οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν. Μα η Ελλάδα, χρωστούσε από την ίδρυση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους! Η Ελλάδα χτίστηκε με δάνεια! Τώρα το θυμήθηκαν όλοι ότι χρωστάει; Αν θέλετε, ακόμη, ακόμη, όλες οι χώρες χρωστάνε! Χωρίς χρέος το χρήμα δεν μπορεί να κινηθεί!  Τί σκατά; Γιατί τόση βιασύνη να πληρώσει η Ελλάδα;

Η απάντηση είναι ότι δεν φταίει το χρέος. Δεν είναι το χρέος ο λόγος που οι Έλληνες υποφέρουν και θα υποφέρουν. Το χρέος είναι απλώς μια πρόφαση. Ο λόγος που όλοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι η Ελλάδα χρωστάει ("Ρε μαλάκα Μάκη; Θυμάσαι αυτό το κατοστάρικο που σου δάνεισα πριν 35 χρόνια; Ρε μαλάκα γίνεται να μου το δώσεις μέσα στα επόμενα 10 λεπτά;") είναι ότι η οικονομία της Γερμανίας, όλες οι οικονομίες της Ευρώπης, όλες οι οικονομίες του κόσμου αντιμετωπίζουν πρόβλημα (σ.σ.: η λεγόμενη "οικονομική κρίση").


Και για αυτό το λόγο, προσπαθούν να χρησιμοποποιήσουν ό,τι στηρίγματα υπάρχουν. Και τα χρέη της Ελλάδας, είναι σοβαρό στήριγμα, λόγω των σχέσεών τους με τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες (οικονομικά τερτίπια στα οποία δεν θα εμβαθύνουμε, εδώ και τώρα).


Άρα, το πρόβλημα είναι η οικονομική κρίση. Και τί είναι η οικονομική κρίση; Ο Μαρξ έλεγε, ότι "ο καπιταλισμός επιβιώνει μέσα από τις κρίσεις του". Και η ιστορία δείχνει ακριβώς αυτό. Ο καπιταλισμός έχει κρίσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα (1873, 1929 και σήμερα, μερικά παραδείγματα), φτάνει σε ένα σημείο καμπής και σιγά - σιγά ανακάμπτει.

Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την κρίση, τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Όπως είπαμε, μέτρα στην Ελλάδα ψηφιζόντουσαν πάντοτε, μέτρα που ουσιαστικά μειώναν μισθούς και συντάξεις, αυστηρότερη φορολόγηση (κυρίως των μεσέων στρωμάτων) απλώς με πιο αργό ρυθμό.

Αυτά τα μέτρα, βέβαια δεν ήταν αρνητικά για όλους. Γιατί προφανώς ένας επιχειρηματίας επωφελούνταν από έναν εργαζόμενο που δούλευε τις ίδιες ώρες και πληρωνόταν λιγότερο, το κράτος το ίδιο επωφελούταν από δημόσιους υπάλληλους που πληρωνόντουσαν λιγότερο και παίρναν μικρότερη σύνταξη, καθώς με τα μεγαλύτερα πλέον αποθέματα στα ταμεία μπορούσε εύκολα να "ενισχύει" τις ιδιωτικές τράπεζες (τυχαίο παράδειγμα).

Όλες αυτές οι κινήσεις δεν είναι τυχαίες: το κέρδος των λίγων επιχειρηματιών σε βάρος των εργαζομένων, είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του οικονομικού συστήματος στα πλαίσια του οποίου ζούμε, του (*drum roll*) καπιταλισμού.


Άρα μπορούμε ίσως να καταλάβουμε, ότι η "νέα δανειακή σύμβαση", όπως και όλα τα υπόλοιπα μέτρα προ και μετά κρίσης, είναι ουσιαστικά παράγωγα του καπιταλισμού.


Συνεπώς η απάντηση στο ερώτημα "και μετά τί;", ή "πώς θα αλλάξουν τα πράγματα;", είναι "με ανατροπή του συστήματος". Όσο γραφικό και αν ακούγεται και αυτό, δυστυχώς είναι αλήθεια.


"Ωραία ρε φίλε, και πώτς γένεν αυτό;". "Πώς κάποιος ανατρέπει ένα σύστημα, γιατί εδώ το λες, λες και είναι piece of cake;", θα ρωτήσει κάποιος.


Κατ'αρχήν κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι μια διαδικασία διαρκής, που σίγουρα θα πάρει χρόνο, μάλλον χρόνια. Επίσης, δεν είναι μια απάντηση εξώφθαλμη. Δεν είναι μια απάντηση που είναι εύκολο και προφανές να σχεδιάσεις.

Το προφανές όμως είναι ότι την Κυριακή ήταν μισό εκατομμύριο άνθρωποι στο Σύνταγμα. Το προφανές είναι ότι έχουν δημιουργηθεί συνελεύσεις γειτονιών, ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι εργαζόμενοι του Alter, της Ελευθεροτυπίας, της Χαλυβουργίας, βρίσκονται σε απεργία διαρκείας.

Και η "ανατροπή του συστήματος" περνάει και μέσα από τις γειτονιές, και μέσα από τις απεργίες, οι οποίες εν τέλει, είναι αυτές που πληγώνουν πραγματικά τους επιχειρηματίες.

Εξίσου προφανές είναι ότι η "ανατροπή" του συστήματος σημαίνει ότι ο κόσμος θα πάρει την εξουσία στα χέρια του. Ότι ο κόσμος θα διώξει βίαια αυτούς που τώρα του πίνουν το αίμα και ότι θα αποφασίζει αυτός για τον ίδιο, είτε στην εργασία του, είτε στη γειτονιά του, όποιες δομές και αν χρειαστεί να δημιουργήσει για τον σκοπό αυτό. Προφανές είναι επίσης ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί κάποιου είδους συντονισμός, ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα σε όλο τον κόσμο, ώστε να εξασφαλίζει ότι ο καθένας θα έχει ό,τι χρειάζεται, ώστε να εξασφαλίζει ότι θα υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στην κάθε περιοχή, στην κάθε δουλειά.

Το πώς θα ακριβώς θα δημιουργηθούν αυτά είναι δύσκολο να απαντηθούν.

Αυτό που είναι φανερό όμως είναι ότι ο κόσμος έχει τη δύναμη. Είναι πολύς και μπορεί να γίνει ακόμη περισσότερος.Έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει για τον εαυτό του, αρκεί να το πάρει απόφαση.


Μπορεί λοιπόν, να μην έχω τη διορατικότητα του Λένιν, μπορεί να μην τον φτάνω ούτε καν στο μικρό του δακτυλάκι, όμως ξέρω ένα πράγμα:


Η απάντηση στο "τί να κάνουμε;" περνάει από το δρόμο.

Κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει...

Μια απόφαση είναι μόνο και μπαίνουμε...

Γιατί όταν κάνεις κάτι πρέπει να το κάνεις σωστά

Τώρα που έχει συνέχεια πορείες, προσέξτε τον εαυτό σας.

Επίκαιρη τέχνη

Η δανειακή σύμβαση ψηφίστηκε, ο λαός επιτέλους πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα και να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Σε αυτό το τεταμένο κλίμα, μόνο ένας Έλληνας αγωνιστής λαϊκός καλλιτέχνης καταφέρνει να αφουγκραστεί το πλήθος και να δώσει το σωστό πρόταγμα: 

Γιατί χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά. 

Ερώτηση

Οι έλληνες επιχειρηματίες "εκχωρούν" το δικαίωμα να μας γαμάνε στους Γερμανούς επιχειρηματίες.

Εμείς πρέπει να το ζητήσουμε πίσω;