Σκέψεις μετά τον χαμό μιας συντρόφισσας

Ο Σαμαράς (αριστερά) και ο Βενιζέλος  (δεξιά) στέκονται περήφανοι πάνω από το έργο τους

Η "ανάπτυξή τους" βρωμάει θάνατο.

 Ο Σαμαράς χθες στη Δ.Ε.Θ μιλούσε για ανάπτυξη. Οι μόνες εικόνες που ταιριάζουν κατάλληλα στη λέξη "ανάπτυξη" στην Ελλάδα του 2013 είναι φωτογραφίες με σωρούς χιλιάδων πτωμάτων.

Λένε πως η ζωή είναι δώρο. Δώρο ποιανού όμως; Σίγουρα όχι του Σαμαρά, του Μπόμπολα, της Μέρκελ, του Άσαντ, του Ομπάμα, του Γκέητς, των ντόπιων και ξένων κυβερνήσεων και επιχειρήσεων. Αυτοί μάλλον αυτό νομίζουν. Αποφασίζουν για τις ζωές μας σαν να ήταν δικές τους. Με την αυταρέσκεια ότι τους ανήκουμε και ότι θα τους ανήκουμε για πάντα, μιλάνε για μας χωρίς εμάς.

Οι κυβερνώντες βγαίνουν και μιλάνε για αυτοκτονίες και για ανεργία. Κάνουν πολέμους στο όνομα της ειρήνης. Λένε "ναι, η ανεργία έχει αυξηθεί". Λένε ότι "ναι, είχαμε πάνω από 2.000 αυτοκτονίες στα 3 χρόνια μνημονίων". Και σαν να μην φτάνει αυτό, συγκρίνουν όλα αυτά με το ποσοστό του χρέους που μας κουρέψανε. Χαμογελούν γιατί τώρα έχουμε μνημόνια και ο δημοσιοικονομικός τομέας της χώρας θα εξυγιανθεί. Τί κι αν πεθάναν μερικοί; Πήραμε και άλλη δόση!  Όλοι αυτοί μιλάνε για τους αριθμούς, για τις αυτοκτονίες, σαν να είναι ένα απλό στοιχείο στατιστικής. Ξέρετε τί συμβαίνει όταν μια ζωή χάνεται; Ένας μικρός κόσμος καταστρέφεται. Δύο χιλιάδες μικροί κόσμοι έχουν καταστραφεί. Και όλο και περισσότεροι συνεχίζουν να καταστρέφονται, κάθε μέρα που περνάει. Αναρωτιέμαι, αυτοί οι μαλάκες εκεί πανω έχουν νιώσει ποτέ πώς είναι να καταστρέφεται ένας μικρός κόσμος; Μάλλον όχι.

Για να αποφασίσει κάποιος να δώσει τέλος στη ζωή του, σημαίνει ότι δεν την αντέχει άλλο πια. Σημαίνει ότι ο "θάνατος" για αυτόν αποτελεί ίσως μια ανακούφιση, ενός είδους λύτρωση. Σημαίνει ότι η ζωή του είναι τέτοια που ο τερματισμός της ίσως και να είναι καλύτερος. Ξέρετε, Σαμαρά και λοιποί, τί σημαίνει να βάζεις στην ίδια ζυγαριά τη ζωή με το θάνατο; Μάλλον όχι.

Ξέρετε τί είναι ένας αγωνιστής να "δίνει τέλος" στη ζωή του; Σίγουρα δεν σημαίνει ότι "λιγοψύχισε", ή ότι ξαφνικά πίστεψε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος που έχει κάνει προσωπικές θυσίες για να παλέψει για τον εαυτό του και για τον κόσμο όλο δεν αλλάζει γνώμη έτσι ξαφνικά. Σημαίνει, πολύ απλά, ότι δεν αντέχει να ζει πια στο τώρα. Ότι η ζωή του, τώρα, έχει καταντήσει ανυπόφορη. Σημαίνει ότι ζύγισε το θάνατο με τη ζωή και ο θάνατος φάνηκε πιο ανάλαφρος. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Είναι τρομακτικό συναίσθημα. Δεν μπορώ καν να το διανοηθώ. Ούτε "αυτοί" μπορούν.

"Αυτοί" απλά έρχονται με μια ευκολία και άνεση και αποφασίζουν για μας. Αποφασίζουν πως αν αρρωστήσουμε πρέπει να πληρώσουμε. Αποφασίζουν πως αν είμαστε τυχεροί θα βρούμε μια δουλειά για χαρτζιλίκι και όποτε θέλουν θα την χάνουμε. Αποφασίζουν ότι αν θέλουν θα μας σηκώνουν τα χέρια ψηλά και θα μας συλλαμβάνουν επειδή διαμαρτυρηθήκαμε. Αποφασίζουν πως αν δεν έχουμε λεφτά θα μας παίρνουν το σπίτι. Αποφασίζουν πως αν οι γονείς έχουν λεφτά, ίσως τα παιδιά τους να καταφέρουν να γίνουν καλύτερα καταρτισμένο εργατικό δυναμικό στο Νέο Σχολείο. Γιατί σίγουρα, τα όνειρα, η διαμόρφωση προσωπικότητας και τα ενδιαφέροντα θα είναι πια πολυτέλεια.

Αυτοί απλά έρχονται, με μια ευκολία και άνεση, και μας λένε να βάλουμε τη ζωή και το θάνατο στη ζυγαριά. Αυτοί απλά έρχονται και μας παίρνουν τις ζωές μας μέσα από τα χέρια μας, τις τσαλακώνουν και τις πετάνε στα σκουπίδια. Μας σκοτώνουν μέρα με τη μέρα.

Όλοι αυτοί οι θάνατοι αγωνιστών (και μη), δεν πρέπει να μας γεμίζουν θλίψη αλλά οργή. Οργή γιατί κάποιοι ευθύνονται. Οργή γιατί βαραίνουν μέρα με την μέρα τον αγώνα όλων των υπολοίπων.

Όλοι αυτοί οι θάνατοι, επίσης, μας γεμίζουν με καθήκοντα. Και μας υποχρεώνουν να δώσουμε μία υπόσχεση.

Ότι δεν θα τους αφήσουμε να πάρουν και άλλους από κοντά μας. Ότι θα παλέψουμε για ν'αλλάξουμε τούτο τον κόσμο. Τον κόσμο που αυτοί δεν πρόλαβαν να δούνε αλλαγμένο.

Τους το χρωστάμε.


Στην Μαρία Χαράνη και σε όλους όσους χάσαμε νωρίς