Thursday, September 18, 2014

Ένα χρόνο πριν (η πρώτη γεύση)





Ήταν γύρω στις 11 το πρωί. 18 Σεπτέμβρη 2013. Σε μια μεγάλη ελπιδοφόρα συγκέντρωση στα μέσα  μεγάλης  ελπιδοφόρας απεργίας των καθηγητών. Φωνές, κακό, συνθήματα, ελπίδα ότι θα νικήσουμε. "Μαχαιρώσαν οι φασίστες ένα παιδί κάπου στον Πειραιά", μου λέει ξαφνικά κάποιος. "Δηλαδή; Είναι νεκρός;" ρωτάω εγώ. "Ναι" απαντάει αυτός.  "Μάλλον ΑΝΤΑΡΣΥΑ" προσθέτει κάποιος άλλος. Το νέο μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Σούσουρο ακούγεται σε όλα τα πηγαδάκια που έχουν σχηματιστεί και συνεχίζουν να σχηματίζονται. Σα να κατακλύζει παγωμάρα το μέχρι πρότινος ενθουσιασμένο και ζωηρό πλήθος. "Μαχαίρωσαν οι φασίστες ένα παιδί..." με το βλέμμα μου παρατηρώ άλλα βλέμματα. Σε κάποια διαγράφεται θλίψη. Σε κάποια απόγνωση. Σε άλλα οργή. 

"Και, τι; Σαν να είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος; Σα να μην το ξέραμε ότι οι φασίστες σκοτώνουν; " είναι η απορία που περνάει από το μυαλό μου μετά το πρώτο σοκ. Γρήγορα τα βλέμματα, τα συναισθήματα, οι εκφράσεις μετατρέπονται σε μια τεράστια ερώτηση. "Και τώρα τί κάνουμε;". Το μικρόφωνο παίρνει ένας σύντροφος από κάποιο σωματείο. Ο λόγος του παθιασμένος με διπλό στόχο: Από την μία η  κυβέρνηση που απολύει εργαζομένους. Από την άλλη οι φασίστες που δολοφουνούν αγωνιστές. Τα αντιφασιστικά φυλλάδια τώρα μοιράζονται πιο αποφασισμένα. Ο κόσμος τα αρπάζει ακόμη πιο αποφασισμένος.

Με τη δική μου απορία στο μυαλό τρέχω και πιάνω κόσμο: "Κάτι πρέπει να κάνουμε. Δεν πάει άλλο. Προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν". Οι περισσότεροι γνέφουν καταφατικά. "Να κάνουμε. Έχεις δίκιο. Δεν πρέπει να μας τρομοκρατήσουν." Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από την μία χαίρομαι που όλοι συμφωνούμε. Πως κάτι πρέπει να κάνουμε. Πως δεν πρέπει να μας τρομοκρατήσουν. Από την άλλη αναρωτιέμαι: "Όλοι αυτοί, που είναι συγκεντρωμένοι σήμερα εδώ δεν είναι χθεσινοί. Και πριν λίγους μήνες, τότε που φάγαν τον Σαχζάτ, τα ίδια κουβεντιάζαμε. Με τους ίδιους ανθρώπους. Τότε δηλαδή δεν είχα δίκιο; Τότε δεν το ξέραμε ότι οι φασίστες δολοφονούν ; Τότε δεν έπρεπε να είχαμε κάνει κάτι; Πριν το 2012 δηλαδή δεν έπρεπε να είχαμε κάνει κάτι; Αν δεν είχαμε καθυστερήσει τόσο θα είχαμε και άλλο θύμα; Αν δεν είχαμε καθυστερήσει τόσο θα είχαμε τόσα θύματα; " 

Ενώ σκέφτομαι τα παραπάνω, πάνω από δέκα χιλιάδες άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι,  πρωτοβάθμια σωματεία περνάνε κάτω από τα κλειδαμπαρωμένα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Σε ολιγόλεπτη στάση φωνάζουν αντιφασιστικά συνθήματα. Για τους φασίστες που έρχονται κρεμάλες. Για τη κυβέρνηση που τους στηρίζει. Τα συναισθήματά μου συνεχίζουν να μπλέκονται και να παλεύουν, με την ελπίδα να κερδίζει με διαφορά στήθους: είναι η πρώτη φορά, εδώ και χρόνια, που σωματεία φωνάζουν αντιφασιστικά μηνύματα. Ειδικά έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Και ακόμη ειδικότερα, κατά τη διάρκεια πανεργατικής πορείας.






Τώρα, ένα χρόνο μετά, έμαθα ότι το παιδί που φάγαν οι φασίστες δεν ήταν ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά ένας ράπερ που δεν ήθελε να "σωπάσει".

Τώρα, ένα χρόνο μετά, ξέρω ότι εκείνη η μεγαλειώδης απεργία των καθηγητών δε νίκησε. Και ότι εκείνος ο ενθουσιασμός έχει καταλαγιάσει.

Τώρα ένα χρόνο μετά,ξέρω εκείνοι που φάγαν το παιδί δεν έχουν τιμωρηθεί. Συνεχίζουν και γυρνοβολάν ελεύθεροι. Και συνεχίζουν και έχουν τις ίδιες κυβερνητικές πλάτες που είχαν και τότε.

Τώρα, ένα χρόνο μετά, εκείνη η απορία, το "τι θα γινόταν αν..." που με βασάνιζε κατά τη διάρκεια της πορείας δεν έχει απαντηθεί. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία να απαντηθεί.

Ένα χρόνο μετά, έχω καταλάβει ότι το μόνο που έχει σημασία έχει η εικόνα των δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, Ένα χρόνο μετά έχω καταλάβει ότι σημασία έχει το ερώτημα: "τί κάνουμε;" Ένα χρόνο μετά έχω καταλάβει ότι εκείνη η μεγαλειώδης απεργία των καθηγητών που έχασε, εκείνη η μεγαλειώδης αντιφασιστική - αντικυβερνητική πορεία που δεν νίκησε το φασισμό ήταν  η αρχή.

Δεν έχει σημασία ποιος ήξερε τον Παύλο Φύσσα προσωπικά, ποιος είχε πιει καφέ μαζί του, ποιος άκουγε τα τραγούδια τα τραγούδια του πριν τη δολοφονία του. Όπως δεν έχει σημασία ποιος ήξερε τον Σαχζάτ ή τα υπόλοιπα θύματα της Χρυσής Αυγής.

Σημασία έχει ότι ο Παύλος Φύσσας, ο Σαχζάτ και τα υπόλοιπα θύματα της Χρυσής Αυγής ήταν ένας από μας.

Σημασία έχει ότι όλοι και όλες πρέπει  σήμερα, αύριο, μεθαύριο και πάντα να είμαστε εκεί για να δώσουμε επιτέλους, στην αρχή που έγινε πριν ένα χρόνο, συνέχεια.



(Και όπως αρμόζει πάντα σε τέτοια κείμενα, ακολουθεί το -γνωστό πια- ταιριαστό τραγούδι. Δεν ευχόμαστε να αναπαυθεί εν ειρήνη. Υποσχόμαστε να μην υπάρξει και άλλος νεκρός. Και να κάνουμε τους φταίχτες να γυρίσουν μια για πάντα στις τρύπες τους.)