Σκέψεις για τους Δεκέμβρηδες που πέρασαν (και αυτούς που θα ΄ρθουν)

6/12/2013: 15 διμοιρίες "ακίνδυνων" Μ.Α.Τ προστατεύουν την ελληνική κοινωνία

 από 100  "επικίνδυνους" μαθητές.

2008. Δεκέμβρης. Κουδούνι. Ένα 16χρονο αγόρι τρέχει χαρούμενο έξω από το σχολείο, στο δρόμο. Δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει.
Λίγες ώρες μετά, βρίσκεται νεκρός, στο δρόμο, από σφαίρα μπάτσου.

Πέντε χρόνια μετά. Δεκέμβρης. Κουδούνι. Ένα κορίτσι τρέχει χαρούμενο έξω από το σχολείο, βγαίνει στο δρόμο. Δεν έχει ιδέα τι θα ακολουθήσει.
Λίγες ώρες μετά, βρίσκεται νεκρή, στο σπίτι της, από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού που είχαν ανάψει με την μητέρα της για να ζεσταθούν, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν θέρμανση.

Τόσα χρόνια, τα 16χρονα αγόρια και τα 13χρονα κορίτσια βγαίνουν από το σχολείο, χωρίς να ξέρουν τι θα ακολουθήσει. Τόσα χρόνια καταλήγουν δολοφονημένα από διάφορες κυβερνήσεις και το γεγονός αυτό παρουσιάζεται με φράσεις ταιριαστές στην επικαιρότητα της κάθε περιόδου: άλλοτε "σφαίρα που εξοστρακίστηκε" άλλοτε "θάνατος από αναθυμιάσεις λόγω άγνοιας και έλλειψης παιδείας".

Δεν έχουν σημασία οι λέξεις. Τότε ήταν σφαίρα, σήμερα είναι μαγκάλι. Αύριο θα είναι ανεργία, έλλειψη σπιτιού, έλλειψη περίθαλψης, πείνα.

Δεν έχουν σημασία οι δικαιολογίες. Τότε ήταν "μα τί γύρευε στα Εξάρχεια;", σήμερα είναι "μα είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ότι το μαγκάλι είναι επικίνδυνο;", αύριο θα είναι "δεν έπρεπε να πάρει δάνειο", "χρώσταγε", "δεν έχουμε λεφτά για δημόσια νοσοκομεία".

Δεν έχουν σημασία οι  χυδαίοι τρόποι διαστρέβλωσης των γεγονότων μέσω ωραιοποιημένων φράσεων που αποδίδουν τις ευθύνες αλλού, εκτός από τον πραγματικό ένοχο. Σημασία έχουν τα γεγονότα τα ίδια:
τόσα χρόνια τα αγόρια και τα κορίτσια δεν ξέρουν τι θα ακολουθήσει και τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις τα δολοφονούν.

Τόσα χρόνια η κοινωνία η ίδια δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει και τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις απαντούν με δολοφονίες. Και εμείς πρέπει να τους σταματήσουμε.