ΣΥ.ΡΙΖ.Α μωρό μου, ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Πολυχρωμία, πολυφωνία. Δεν ξασπρίζει, δε λερώνει.
Ανατρέπει στην Ελλάδα, στέλνει μήνυμα στην Ευρώπη.

Σε όσους ασχολούνται  με τις εκλογές και με τα αποτελέσματα αυτών  (το πλήθος των οποίων έχει αυξηθεί τον τελευταίο καιρό απ' ότι φαίνεται) δεν μπορεί παρά να έκαναν εντύπωση δύο πράγματα, το βράδυ της 6ης Μαΐου : το ποσοστό της Χρυσής Αυγής και το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Το τελευταίο μάλιστα, είναι ένα γεγονός όντως εντυπωσιακό, όπως αποκαλύπτουν οι συζητήσεις των δύο τελευταίων εβδομάδων τόσο σε τηλεοπτικά πάνελ όσο και έξω από αυτά.

Η οποιαδήποτε "πολιτική" συζήτηση πλέον περιστρέφεται γύρω από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το αυξημένο του ποσοστό, πώς το διαχειρίζεται, πώς θα το διαχειριστεί και τί θα κάνει σε περίπτωση που βγει κυβέρνηση. Έχουμε αφήσει κατά μέρος λοιπόν το μνημόνιο, το Πα.Σο.Κ, τη Ν.Δ, τη φτώχεια μας, και το κακό μας το ριζικό, και ασχολούμαστε με το τί είπε χθες το βράδυ ο Αλέξης και πώς το σχολίασαν κάθε ράτσας και φυλής παπαγαλάκια (pun intended).

Με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ασχολούνται όλοι λοιπόν, από την μία άκρη στα αριστερά έως την άλλη άκρη στα δεξιά και λένε διάφορα. Τις τελευταίες μέρες, ακούς τα πάντα: καλοπροαίρετη κριτική, κακοπροαίρετη κριτική, κριτική στην κριτική, κριτική στην κριτική της κριτικής και η ιστορία δεν έχει τέλος. Έχουμε πέσει όλοι σε έναν κυκεώνα κριτικών ο οποίος καταλήγει να έχει ως αποτέλεσμα εξαιρετικά δημιουργικά παιχνίδια όπως  "βρες τη διαφορά στα λόγια του στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α" και "βρες έναν τρόπο την πεις σε έναν ΣΥ.ΡΙΖ.αίο".

Έτσι τον τελευταίο καιρό ακούς από ανάδειξη ουσιαστικών αδυναμιών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, μέχρι αναμάσημα αποσπασμάτων τσιτάτων του Λένιν (όποια βολεύουν την εκάστοτε κριτική δηλαδή), και φθηνή, εμετική, αηδιαστική σε βαθμό αυτοκτονίας, προβοκάτσια (βλ. Μπακογιάννηδες ή Μανδραβέληδες). Που και που γίνεται και κανά διάλειμμα για να αναφερθούν οι δολοφονικές ενέργειες των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής ή να βγει ο Σαμαράς στην ΤV και να καλέσει το λαό να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία για μια "ισχυρή κυβέρνηση".

Ακούγονται πάρα πολλά για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α λοιπόν. Άλλα είναι ψέμματα, άλλα αλήθεια, αλλά δυστυχώς, (για να κάνουμε και ένα προσωπικό σχόλιο, βρε αδερφέ) η πλειοψηφία τους δεν έχει τη διάθεση δημιουργικού διαλόγου και ζύμωσης, μα περισσότερο διακρίνεται από  διάθεση επίθεσης και την επιθυμία που έχουν τα 6χρονα να βγουν και να βροντοφωνάξουν "Χα, χα, στην είπα!".

Σε αυτό το κείμενο, θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικά γεγονότα και αλήθειες  για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α, χωρίς βέβαια να έχω αυτοανακηρυχθεί ο απόλυτος αντικειμενικός θεματοφύλακας της Αλήθειας (όπως κάνουν όλο και περισσότεροι τώρα τελευταία). Και η αναφορά γεγονότων και αληθειών θα είναι πιο εύκολη τώρα που έχει ήδη μεσολαβήσει μία εκλογική αναμέτρηση, μιας και πριν θα είχαμε μόνο υποθέσεις. Η απουσία δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης δε, θα ενσωματώσει στα γεγονότα και στις αλήθειες και το υποθετικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να έχουμε και λίγη ίντριγκα που λατρεύεται από τους τηλεθεατές και αυξάνει την ακροαματικότητα.

Ένα γεγονός σχετικά με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι (για να αρχίσω και ΄γω με κάτι κλισέ) ότι στις 6 Μάη, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, κατέρρευσε ο δικομματισμός. Ο λαός έδωσε και εκλογικά το μήνυμα ότι δεν γουστάρει, δε θέλει Πα.Σο.Κ και Ν.Δ. Δεν πάει άλλο ντε, πως το λένε.  Και πριν βγει κανείς και πει κουνώντας το δάχτυλο ότι η Ν.Δ είναι ακόμη το πρώτο κόμμα, θα πω ότι το να πέφτει το ποσοστό σου κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες, και να πέφτεις πιο κάτω από το ιστορικά χαμηλότερό σου  ποσοστό, πάει να πει πως ο λαός μάλλον πλέον δε σε γουστάρει και τόσο.

Απλά ξεκάθαρα και όμορφα, στις 6 Μάη έγινε κάτι που αφαίρεσε και το τυπικό δικαίωμα από τους Σαμαρά - Βενιζέλο, να λένε και να ξαναλένε ότι έχουν πάρει εντολή από το λαό, ότι ο λαός θέλει μνημόνιο κ.λ.π, κ.λ.π. Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα είναι ένα ισχυρό μήνυμα στις μέρες μας, και για μας, αλλά και για την Ευρώπη (λαούς και ηγεσίες, Ισπανίες ,Πορτογαλίες, Ε.Κ.Τ και  Δ.Ν.Τ) η οποία είδε ότι ο λαός δεν επικρότησε την πολιτική της Ελλάδας (και της Ευρώπης αναφορικά με την Ελλάδα) και συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα τελικά είναι ρευστά. Είδε ότι η εφαρμογή της οποιασδήποτε αντιλαϊκής πολιτικής  έχει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα  και ότι παρά την τρομοκρατία, ο λαός αντιδρά. Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα έδωσε ένα στίγμα δυναμικής αλλαγής, σε συνολικότερο επίπεδο, ένα φωτεινό ψήγμα ελπίδας στην αρκετά  σκοτεινή πραγματικότητα.

Στην παραπάνω διαπίστωση βέβαια συμφωνούν όλοι. Η πικρή αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτή, και που σχεδόν κανείς δεν παραδέχεται, είναι ότι στην πραγματικόητα ο δικομματισμός δεν κατεύρρευσε. Όπως ξέρουμε όλοι, σε αυτή την πουτάνα τη ζωή τίποτα δεν καταρρέει από μόνο του, αλλά τα πάντα ανατρέπονται (βλ. καπιταλισμός, υπαρκτός σοσιαλισμός κ.α.). Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ανέτρεψε τον δικομματισμό.

Αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ήταν έτσι όπως ήταν (με τα καλά του και τα κακά του) , θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα το Πα.Σο.Κ να έβγαινε και πάλι δεύτερο κόμμα. Η τεράστια διαφορά ποσοστού του από τα κόμματα που το ακολουθούσαν έδειξε, ότι η ψήφος στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ήταν αποκλειστική ψήφος αντίδρασης. Γιατί μια ψήφος αντίδρασης θα σήμαινε ότι τα ποσοστά των κομμάτων εκτός Πα.Σο.Κ και Ν.Δ., θα γνώριζαν μια πιο ομοιόμορφη κατανομή. Το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, θα ήταν παρεμφερές με αυτό των Ανεξάρτητων Ελλήνων, με αυτό του ΚΚΕ, ή με εκείνο της ΔΗΜ.ΑΡ. Ή και με όλα μαζί.

Κάποιος μπορεί εύκολα να βγει και θα πει ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α συγκέντρωσε τις ψήφους όλων των απογοητευμένων Πασόκων, ή ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α συγκέντρωσε τόσο υψηλό ποσοστό λόγω των "φιλοευρωπαϊκών αυταπατών" που καλλιεργεί. Όμως τα πράγματα διαφέρουν και από αυτούς τους ισχυρισμούς. Γιατί μια εκτίναξη ποσοστού από το 4% στο 16% δεν επιτυγχάνεται μόνο με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Επιτυγχάνεται με το συνδυασμό όλων των τρόπων.

Αυτό που έκανε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην πραγματικότητα ήταν να συμπεριφερθεί όσο καλύτερα μπορούσε, δεδομένης της συγκυρίας. Και ευτυχώς η συμπεριφορά του αυτή δεν είχε ψηφοθηρικό στόχο.

Από τον Μάη του 2010, έχει ξεσπάσει  στην Ελλάδα ένα τεράστιο κίνημα απεργιών, κινητοποιήσεων και γενικευμένης ανυπακοής και αντίδρασης (48ωρες γενικές απεργίες, πλατείες, διαδηλώσεις έξω από τη Βουλή, κινήματα "Δεν Πληρώνω", κινήματα ενάντια στα χαράτσια, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, καταλήψεις, κλαδικές απεργίες διαρκείας). Είναι διακριτό ρέυμα ριζοσπαστικοποίησης σε μεγάλες μάζες, οι οποίες πλέον βγαίνουν στους δρόμους. Πυρήνας όλων αυτών των γεγονότων ήταν η είσοδος της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ και η εφαρμογή των μνημονίων.

Οι συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α  όλα αυτά τα χρόνια στήριζαν έμπρακτα όλες τις παραπάνω κινητοποιήσεις. Ήταν και στις απεργίες, και στις γειτονιές, και στις πλατείες,  και έξω από το Σύνταγμα. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν μέρος, δηλαδή, του ρεύματος των κινημάτων και τις ριζοσπαστικοποίησης. Είχε ουσιαστικά διαλέξει μια ξεκάθαρη στάση μαζί με το λαό και ενάντια στο μνημόνιο.

Στις εκλογές  ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε πρώτη φάση καρπώθηκε το ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης που υπήρχε. Πήρε στάση ξεκάθαρα ενάντια στο μνημόνιο και στη δανειακή σύμβαση, υποσχόμενος ακύρωση όλων των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν επέλθει τα τελευταία χρόνια. Εξέφρασε και απάντησε στα ερωτήματα και στις ανησυχίες της πλειοψηφίας του κόσμου, δίνοντας άμεσες, κυβερνητικές απαντήσεις, ενώ δεν πήρε ξεκάθαρη θέση κατά του Ευρώ (που είναι ένα θέμα που φοβίζει ακόμη πολύ κόσμο).

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α (και όχι το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ π.χ.) ήταν αυτός που καρπώθηκε κατά συντριπτική πλειοψηφία το ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης  γιατί πολύ απλά μίλησε για κυβέρνηση. Μίλησε για ενδοκοινοβουλευτικές λύσεις και άμεσες φιλολαϊκές απαντήσεις σε φλέγοντα ζητήματα, τη στιγμή που οι υπόλοιποι επαναλάμβαναν εμμονικά ότι "τα πράγματα δεν αλλάζουν στις εκλογές, αλλά στο δρόμο".

Ναι, αυτό που έκανε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν να βασιστεί στην ανυπομονησία του κόσμου. Να πατήσει στην επιθυμία του για γρήγορη βελτίωση της κατάστασης. Το έκανε αυτό, δίνοντας όμως παράλληλα απαντήσεις και το πιο σημαντικό: ελπίδα. Ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και εκλογικά. Σε αντόθεση με τις  υπόλοιπες ριζοσπαστικές δυνάμεις,οι οποίες εξέφραζαν μία σχετική αδιαφορία ως προς τις εκλογές, αυτό που ισχυρίστηκε ο  ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν ότι οι εκλογές είναι ευκαιρία. Και αυτό ακριβώς ήταν που ήθελε να ακούσει ο κόσμος.

Από 'κει και πέρα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έκανε και άλλα (γιατί το παραπάνω από μόνο του δεν δικαιολογεί τέτοια αύξηση ποσοστού). Ένα από αυτά ήταν ότι προσέγγισε απογοητευμένους ψηφοφόρους του Πα.Σο.Κ.
Προβλέποντας ότι μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων θα αποσπαστεί από το Πα.Σο.Κ και στα πλαίσια της γενικότερης (και θολής) "φιλολαϊκής αντιμνημονιακής δημοκρατικής (και τί στο διάολο άλλο)" συμμαχίας που ήθελε να φτιάξει, ενσωμάτωσε στο ψηφοδέλτιο του πρώην, αντιμνημονιακούς, βουλευτές του Πα.Σο.Κ. Έτσι, σε συνδυασμό με κινήσεις όπως την συμμετοχή του Τσίπρα στο ψηφοδέλτιο της Αχαΐας (που ήταν παραδοσιακά "πράσινη περιοχή") ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α  κατάφερε να καρπωθεί το μεγαλύτερο ποσοστό των απογοητευμένων ψηφοφόρων του Πα.Σο.Κ. Λόγω της πιο ξεκάθαρης και πιο ριζοσπαστικής στάση του δε, ακολουθώντας το προαναφερθέν γενικότερο ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης που υπάρχει στην κοινωνία, κατάφερε να ξεπεράσει και τη ΔΗΜ.ΑΡ. σε αυτό τον τομέα (παρά τις πιο "φιλοπασοκικές" της θέσεις και παρά τις πολλές συμμετοχές από το Πα.Σο.Κ που είχε και η τελευταία).

Το τελευταίο δυνατό χαρτί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α προεκλογικά ήταν η επικοινωνιακή πολιτική του. Από τον Γλέζο στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, από το σύνθημα "Ανατροπή στην Ελλάδα - Μήνυμα στην Ευρώπη", μέχρι την ελπίδα που έδινε και τα τριαντάφυλλα που κρατούσε κατά τη διάρκεια των ομιλιών του ο Τσίπρας, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α επικοινωνιακά ήταν σχεδόν αψεγάδιαστος.

Αν και ξεφύγαμε λίγο από το κυρίως ζήτημα, η απάντηση είναι ότι η ψήφος στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ήταν απλώς μια ψήφος διαμαρτυρίας. Αν ήταν έτσι, η ψήφος αυτή θα μπορούσε κάλιστα να είχε πάει στους Ανεξάρτητους Έλληνες, στη ΔΗΜ.Α.Ρ, στο ΚΚΕ, ή σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα εκτός Πα.Σο.Κ και Ν.Δ.

Όχι. η ψήφος στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ήταν μια ψήφος ξεκάθαρα αντιμνημονιακή και ριζοσπαστική. Μια ψήφος η οποία δηλώνει ότι ο κόσμος θέλει πλήρη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και ανατροπή όλων των αντιλαϊκών μέτρων. Μια ψήφος η οποία είναι ξεκάθαρο μήνυμα κατεύθυνσης προς τα "αριστερά" (όπως και να το αντιλαμβάνεται ο καθένας το "αριστερά").

Με τούτα και με 'κείνα λοιπόν ξημέρωσε και η 7η Μαΐου, η μέρα που όλοι παράτησαν τα πάντα και άρχισαν να ασχολούνται με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α και το Τσίπρα. Και άλλοι είπαν τον Τσίπρα κομμουνιστή, άλλοι αντικομμουνιστή, άλλοι τον κατηγόρησαν ότι θέλει να μας πάει στη δραχμή, άλλοι ότι θέλει να μας αφήσει στο ευρώ κ.ο.κ.

(Παρεπιμπτόντως ένα ενδιαφέρον στοιχείο -το οποίο θα αφήσω ασχολίαστο αλλά προφανώς είναι σαφής νύξη για τις τρομερές πιέσεις τις οποίες μπορεί να ασκήσει έστω και ένα εκλογικό αποτέλεσμα- είναι ότι από το πρωί της 7ης Μαΐου Ε.Κ.Τ και Δ.Ν.Τ βγαίνουν και λένε ότι "ο Τσίπρας είναι άμυαλος", ότι "περαιτέρω διαπραγματεύσεις είναι δύσκολες" κ.λ.π.)

Ακόμη ένα γεγονός σχετικά με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι ο ρεαλισμός των προτάσεών του. Και όταν λέω "ρεαλισμός προτάσεων", εννοώ την άμεση υλοποιησιμότητά τους. Η πρακτική ακύρωση του μνημονίου, για παράδειγμα είναι μία απλή πολιτική απόφαση η οποία μπορεί να ψηφιστεί μέσα στο κοινοβούλιο. Είναι μια πράξη και ενδοκοινοβουλευτικά εφικτή η οποία θα δώσει ανάσα και θα ανακουφίσει τον κόσμο. Μια πράξη η οποία και μπορεί αλλά και είναι αναγκαίο να γίνει, όσο πιο γρήγορα γίνεται, ακόμη και να μην έχει γίνει επανάσταση.

Τέλος πάντων. Για να μην πούμε ακόμη περισσότερα και κουράσουμε πιο πολύ, όλη η αλήθεια και τα γεγονότα για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α εν τέλει, συνοψίζονται στο εξής:

Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Σε μια κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης. Ο λαός βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, και η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Ν.Δ. και Πα.Σο.Κ είχαν αποφασίσει νέα μνημόνια και νέα μέτρα τον Ιούνη ανανεώνοντας μια αδιέξοδη σύμβαση η οποία το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα που θα είχε θα ήταν συνεχή κάθοδο των κατώτατων ορίων μισθών και συντάξεων, την ολοσχερή διάλυση των συντριμιών του ελληνικού κράτους πρόνοιας και του δημοσίου τομέα, την ιδιωτικοποίηση των πάντων και την αύξηση του ποσοστού των ανέργων, των φτωχών και των άστεγων. Η κατάσταση είναι αρκετά σκατά και γίνεται χειρότερη μέρα με την μέρα.

Σε αυτή τη συγκυρία, ο αναγκαίος (και ιστορικός) ρόλος της αριστεράς είναι να προσπαθήσει με κάθε τρόπο, να ανακόψει αυτή την καταστροφή. Σε αυτή τη συγκυρία, δυστυχώς ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν ο μόνος που αντί να αποτελέσει ακόμη μια αριστερή δύναμη που θα διαχειριζόταν την εκλογική ήττα της επιρρίπτοντας ευθύνες σε ΜΜΕ, στην αστική εξουσία, και σε οποιονδήποτε άλλο πραγματικό ή φανταστικό εχθρό (όπως έχει κάνει η αριστερά τόσα χρόνια πετυχημένα), επέλεξε να χρησιμοποιήσει τις εκλογές ως όπλο.

Ναι, σίγουρα ο κόσμος δεν αλλάζει με τις εκλογές. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι όσο η οικονομική εξουσία βρίσκεται στα χέρια ολίγων, τόσο ο λαός θα συνεχίσει να υποφέρει. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι επιχειρηματίες έχουν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους, και ότι αν με κάποιο τρόπο αυτό δεν αλλάξει, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε και πολλά.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τίποτα δεν αλλάζει με τις εκλογές. Η ακύρωση του μνημονίου, η διαγραφή του χρέους ή έστω η επαναδιαπραγμάτευσή του (ή ό,τι άλλο διάολο θέλετε και σχετίζεται με το μνημόνιο), είναι πολιτικές αποφάσεις οι οποίες μπορούν να παρθούν στο παρόν σύστημα, με μια φιλολαϊκή κυβέρνηση. Είναι αποφάσεις που εν μέρει, και άλλες χώρες έχουν πάρει. Είναι αποφάσεις που μπορούν να ανακουφίσουν το λαό και τους εργαζομένους, και στην ευκαιρία της επίτευξης των  όποιων, όποιος θέλει να λέγεται και να θεωρείται αριστερός (ή "κομμουνιστής" σκέτο) δεν μπορεί και δεν πρέπει να γυρίζει την πλάτη.

Σίγουρα η κυβέρνηση της αριστεράς δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο. Όμως μπορεί να καταφέρει άμεσα δυο - τρία πραγματάκια, αν όχι θετικά, το λιγότερο αναγκαία προκειμένου, οι εργαζόμενοι που τόσο θέλουμε να επαναστατήσουν, να μην "εξαθλιωθούν" τελείως, χάσουν κάθε ελπίδα, και  γυρίσουν στα σπίτια τους αποκαμωμένοι.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε αυτή την ιστορική συγκυρία, για να συνεχίσουμε με την αναφορά γεγονότων και αληθείων, αναδιαμόρφωσε το ρόλο της αριστεράς τελείως. Μετέτρεψε την αριστερά, από την αριστερά της διαχείρισης της ήττας, από την αριστερά της αντίδρασης, στην αριστερά της ελπίδας, στην αριστερά της νίκης. Από τώρα και μέχρι τις 17 Ιούνη, όλη η κοινωνία έχει ανοίξει προσεκτικά τα αυτιά της προς την αριστερά. Ο οποιοσδήποτε θα κάτσει να σε ακούσει με προσοχή αν τους πεις ότι είσαι "αριστερός", σε αντίθεση με παλιότερα που θα σε αντιμετώπιζαν τουλάχιστον ως γραφικό και γκρινιάρη.

Βέβαια, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν είναι και το καλύτερο δυνατό πολιτικό μόρφωμα. Ίσως, εδώ που τα λέμε, δηλαδή, να είναι και το χειρότερο.

Πολλοί βρίσκουν πάτημα στην πολυφωνία και στις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α (που ως αποτέλεσμα έχουν διαφορετικές θέσεις που βγαίνουν και στη δημοσιότητα), για να τον κατηγορήσουν, να τον λοιδωρήσουν, και να τον απορρίψουν ως αναξιόπιστο (είτε καλοπροαίρετα, είται κακοποροαίρετα).

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι μια μάχη που δίνεται καθημερινά. Και δυστυχώς σε αυτή την μάχη, και παρά τις τόσο σοβαρές συνθήκες, σχεδόν σύσσωμη η υπόλοιπη αριστερά επέλεξε να είναι απούσα.

Εγώ είμαι ο πρώτος που για παράδειγμα, μπορεί να μην εμπιστεύεται καθόλου το Συνασπισμό, που είναι και η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεν τον εμπιστεύομαι όχι γιατί έχω κάποιο κόμπλεξ, μα γιατί δεν επικρατώ πολλές από τις πολιτικές του θεωρήσεις. Δεν τον εμπιστεύομαι λόγω της φύση του, στην οποία κυριαρχει υπερβολική πολυφωνία για τα γούστα μου, λόγω της "μαύρης" ιστορίας του και λόγω ορισμένων στελεχών του. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί να διολισθήσει ( και ίσως και τώρα δικαιολογημένα, μιας και οι πιέσεις που ασκούνται στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α τώρα, είναι τεράστιες).

Για παράδειγμα, εκνευρίστηκα πάρα πολύ με την πρόταση του Αρσένη ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Εκνευρίστηκα ακόμη περισσότερο με τη συνάντηση του Τσίπρα με τη Λούκα Κατσέλη.

Εκνευρίστηκα, αλλά μετά ηρέμησα και σκέφτηκα ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει επιλέξει το εξής: έχει επιλέξει να κάνει πολιτική μέσα στο αστικό σύστημα. Έχει επιλέξει να προσπαθήσει να κάνει φιλολαϊκή πολιτική με συγκεκριμένα δεδομένα (τα οποία και είναι εμφανώς εναντίον του).

Για να θέσω και ένα σχεδόν ρητορικό ερώτημα, ποιός, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι μια ενδεχόμενη  καλύτερη και υλοποιήσιμη (δηλ. δεκτή από τα υπόλοιπα κόμματα) πρόταση για υπηρεσιακός πρωθυπουργός στο παρόν σύστημα, με τα τωρινά δεδομένα; Η Παπαρήγα;
Το να ασκείς πολιτική στο αστικό σύστημα, πολιτική όχι απλής αντίδρασης και αντιπολίτευσης, αλλά πολτική  η οποία έχει ως προοπτική τη νίκη, σημαίνει να "παίζεις βρώμικα".

Εύλογα θα μου πει κάποιος: "είναι αυτό σοβαρή απάντηση;". Και θα του απαντήσω: "όχι", αφήνοντας τον μαλάκα.

Προφανώς το "βρώμικο παιχνίδι" δεν είναι μονόδρομος. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα μπορούσε να είναι  πιο "ριζοσπαστικός", και να έχει και προοπτικές νίκης παράλληλα. Θα μπορούσε, αν είχε διαφορετική δυναμική. Και θα είχε διαφορετική δυναμική αν είχε επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς. Αν οι μικρές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή (και) οι τεράστιες του ΚΚΕ έκαναν σύμπραξη με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α τότε όχι μόνο θα μιλούσαμε για ένα πιο ριζοσπαστικό μέτωπο, (μιας και η "αριστερή αντιπολίτευση" στα πιο "δεξιά" κομμάτια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α  θα ήταν πιο ουσιαστική και πιο δυναμική), αλλά θα είχαμε και μια τέτοια δυναμική που "γλοιώδεις" συμβιβασμοί και συναινέσεις θα ήταν περιττές και συμβιβαστικές θέσεις τύπου Δραγασάκη δεν θα είχαν καμία θέση. Μέχρι και "σοβιέτ" θα μπορούσε να είχε στο προεκλογικό του πρόγραμμα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α (ή τέλος πάντων αυτό το καινούριο αριστερό μέτωπο, όπως και αν λεγόταν), όπως κοροϊδευτικά είπε σήμερα η κ. Παπαρήγα.

Αντ' αυτού βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης αριστεράς επέλεξε να αποστασιοποιηθεί, να  τοποθετηθεί απέναντι, και να κατηγορεί το ΣΥ.ΡΙΖ.Α (συνήθως με εμπάθεια, δυστυχώς) για οποιοδήποτε διολίσθημα και για οποιαδήποτε από τις εξωφρενικά πολλές αδυναμίες του, βάζοντας ανούσιες "κόκκινες γραμμές"  (δεδομένων των τωρινών συνθηκών) του τύπου "θέση για το Ευρώ" και πιπιλίζοντας σαν καραμέλα ξερά τσιτάτα του Λένιν και  φράσεις  που στερούνται νοήματος, του τύπου "η ανατροπή γίνεται στους δρόμους". Και όλα αυτά χωρίς να έχει συγκεκριμένο και πρακτικό πρόγραμμα ως αντιπρόταση.


Για να κλείνουμε, παρά τις δήθεν "αλήθειες" και "γεγονότα" που ακούστηκαν και γράφτηκαν για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α (ακόμη και εδώ), μόνο μία είναι η αλήθεια: ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α τώρα έχει σηκώσει το βάρος όλης της Αριστεράς στις πλάτες του. Και οποιαδήποτε και να είναι η εξέλιξη, είτε "ενσωματωθεί" (όπως διατείνεται το ΚΚΕ) , είτε όχι, είτε ο λαός γεμίσει ελπίδα, είτε γεμίσει απογοήτευση, η στάση του θα στιγματίσει ολόκληρη την αριστερά. Οποιαδήποτε και να είναι εξέλιξη, ολόκληρη η αριστερά θα φέρει ευθύνες.

Οποιαδήποτε και να είναι η εξέλιξη, εγώ μπορώ να επικροτήσω το ΣΥ.ΡΙΖ.Α για ένα και μόνο πράγμα: γιατί θέλησε τόσο πολύ να κυβερνήσει.