Βία και πολιτική (ή αλλιώς: η πολιτική της βίας)

Όχι, το γιαούρτωμα του Πάγκαλου δεν είναι το ίδιο με το χαστούκι στην Κανέλλη.
Όπως και το να μουτζώνεις ένα κτίριο δεν είναι το ίδιο με το να μαχαιρώνεις έναν  άνθρωπο.

Τις τελευταίες μέρες έχω βαρεθεί να βλέπω μεγαλοδημοσιογράφους, εκπροσώπους πολιτικών κομμάτων (από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους βεβαίως βεβαίως), τηλεαστέρες, διανοούμενους και μαϊντανούς οι οποίοι δεν ανήκουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, να βγαίνουν στα μίντια και να "εκπλήσσονται" (σ.σ: μεταφορικά) συνεχώς με την επίθεση του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη. Αυτοί οι άνθρωποι μάλλον εκπλήσσονται γιατί είτε δεν είχαν ακούσει τί είναι η Χρυσή Αυγή (λογικό), είτε όταν άκουγαν ότι είναι φασίστες, μάλλον δεν περίμεναν να είναι τόσο φασίστες που να χτυπάνε ακόμη και on - air(ακόμη λογικότερο) . Υπάρχει βέβαια το αρκετά πιθανό ενδεχόμενο, να μην έχουν ιδέα από Ιστορία και έτσι να μη γνωρίζουν τι σημαίνει φασισμός.

Νωπή είναι ακόμη στην μνήμη πολλών η "έκρηξη" του Παπαδάκη στη συνέντευξη του μετά το περιστατικό, ο οποίος χαρακτήρισε την συμπεριφορά του Κασιδιάρη απαράδεκτη, και υποσχέθηκε ότι δεν ξανακαλεί υποψήφιο της Χρυσής Αυγής στον αέρα. Άλλωστε, όπως ειπώθηκε και στην εκπομπή "Συντέλεια", ο Παπαδάκης απευχόταν συνέχεια κάτι τέτοιο ("είχα μία ανησυχία ότι δεν θα κάνουμε ήρεμη συζήτηση" είχε πει ο ίδιος λίγα λεπτά πριν το επεισόδιο) και  στενοχωρήθηκε πολύ αφ' ούτου συνέβη, γιατί τον κ. Παπαδάκη ουδέποτε τον ένοιαξε η ακροαματικότητα της εκπομπής.

Σε όλο αυτό το πανηγύρι, υπάρχει και ο "αντίποδας" βέβαια, εκείνοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τηλεαστέρες, διανοούμενοι, κ.λ.π  κ.λ.π, ακόμη και "απλοί άνθρωποι" οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά τί είναι η Χρυσή Αυγή και το περιστατικό τους φάνηκε απολύτως φυσιολογικό.

Μάλιστα, οι εν λόγω κύριοι έσπευσαν να βρουν, ή είχαν ήδη βρει τα αίτια του τόσο αυξημένου ποσοστού της Χρυσής Αυγής: "φταίει η βία", είχαν δηλώσει και συνεχίζουν να δηλώνουν κατηγορηματικά.

Μία βδομάδα μετά τις εκλογές, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης στην εκπομπή "Πρωταγωνιστές", κατηγορεί την "απολίτικη στάση της νεολαίας", και τις πράξεις "βίας" όπως "γιαουρτώματα", "μούντζωμα της Βουλής" οι οποίες ουσιαστικά μπήκαν στη συνείδηση της νεολαίας και των Ελλήνων και καλλιέργησαν το έδαφος για την αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής.

Οι πασιφιστές αυτοί κύριοι, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι εν τέλει το πρόβλημα είναι η βίαιη διατάραξη της αστικής δημοκρατίας η οποία προβάλλεται και επικροτείται με αποτέλεσμα να οδηγεί νέους κυρίως στο να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, μιας και αυτή συνεχώς διατείνεται ότι θα κάνει ακριβώς αυτό μιλώντας για "τιμωρία των προδοτών", "ξύλο στη Βουλή" κ.λ.π ουσιαστικά υπόσχεται ότι θα διαταράξει το υπάρχον καθεστώς.

Το κύριο πρόβλημα σε αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων βρίσκεται στην αντιμετώπιση της βίας ως ένα φαινόμενο ανεξάρτητο της κοινωνίας. Ως μία ξένη κατάσταση, η οποία ουσιαστικά "υπάρχει παράλληλα" με την κοινωνία, και από τη στιγμή που καταφέρνει να ριζώσει σε αυτή, απειλεί την ειρηνική συνέχιση της ύπαρξής της.

Γιατί όταν οι προαναφερθέντες κύριοι απορούν με τις "βίαιες πράξεις", αγνοούν στην πράξη τα κοινωνικά αίτια της βίας. Όταν αντιμετωπίζουν το "γιαούρτωμα" ή το "μούτζωμα της Βουλής" σαν κάτι  το οποίο "είναι περιττό" και έπρεπε να αποφευχθεί αποφεύγουν να εξετάσουν τους λόγους που οδήγησαν με αναγκαιότητα σε αυτή την πράξη.

Όχι. Ο λόγος που οδήγησε στην αύξηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής, δεν είναι τα "πρωτοφανή φαινόμενα βίας". Αν πρέπει να συσχετίσουμε το φαινόμενο κάπως με την βία είναι ακριβώς με την (εσκεμμένη ή μη) "αφαίρεση της πολιτικής διάστασης της βίας".

Αν ο κ. Μάρκαρης είχε σε κάτι δίκιο όσον αφορά στην απόδωση ευθυνών στην "απολίτικη στάση της νεολαίας" ήταν στο σκέλος της "εσκεμμένης 'απολιτικοποίησης' της στάσης της νεολαίας".

Πάντα στην κοινωνία, και δη τώρα, υπήρχε μία τάση της λεγόμενης "ταύτισης των άκρων" (ακόμη και η χρήση της λέξης "άκρα" είναι παράδειγμα αυτής της τάσης). Είναι ουκ ολίγες οι φορές που ο  Στάλιν και  ο Χίτλερ έχουν εξισωθεί , που η ρίψη μολότωφ έχει συγκριθεί με το μαχαίρωμα ενός μετανάστη, που το γιαούρτωμα ενός πολιτικού έχει εξισωθεί με το ξυλοδαρμό ενός αριστερού από φασίστα. Πάντα και δη τώρα, υπήρχε μια εσκεμμένη προσπάθεια της ταύτισης όλων των πολιτικών χώρων και της επικράτησης της λογικής "όλοι είναι τα ίδια σκατά".

Όλοι θα  έχουμε παρατηρήσει ότι το Δεκέμβρη του '08, αυτό που έπαιζε στην τηλεόραση ήταν τα επεισόδια συνοδευόμενα  από υπότιτλους όπως "η Αθήνα καίγεται" και δημοσιογραφικά σχόλια σχετικά με το πόσο άσχημες είναι αυτές οι "βανδαλιστικές πράξεις". Απόγνωση κυριαρχούσε για την "κόλαση" που επικρατούσε στα τηλεοπτικά πάνελ και συνεχώς έβγαιναν στην τηλεόραση, μικρομαγαζάτορες τα μαγαζιά των οποίων οι βιτρίνες είχαν καταστραφεί από πέτρες.

Για πιο πρόσφατο παράδειγμα, ας πάμε στις 12 Φλεβάρη, που απ' όλα όσα είχαν συμβεί, το  γεγονός που κυριάρχησε στα μίντια (σόσιαλ και μη) ήταν το "κάψιμο του Αττικόν" σε συνδυασμό με σχόλια του τύπου "πόσο απαράδεκτη είναι η καταστροφή του πολιτισμού".

Το κοινό στοιχείο όλων των παραπάνω παραδειγμάτων είναι η έντονη απουσία της "πολιτικής διάστασης των γεγονότων". Η έλλειψη της απλής ερώτησης "γιατί στο διάολο 15χρονα πετάνε πέτρες στους μπάτσους;" για το Δεκέμβρη του '08, ή "γιατί τόσες εκατοντάδες, πλέον, άτομα, και όχι μόνο κουκουλοφόροι πετάνε μολότωφ σε τράπεζες", ή "αφού ο Στάλιν είναι ακριβώς το ίδιο με τον Χίτλερ, γιατί οι χιτλερικοί δέρνουν και μαχαιρώνουν ενώ οι σταλινικοί όχι;".

Αυτό που ευθύνεται, εμμέσως, για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, δεν είναι τα "βίαια φαινόμενα στην κοινωνία", αλλά η (εσκεμμένη ή μη) απόκρυψη του πολιτικού υπόβαθρού τους.

Το καθεστώς (πείτε το ολιγαρχία, χούντα ή απλώς καπιταλισμό για να χαρακτηρίσετε το οικονομικό σκέλος του)  για να διατηρηθεί μας θέλει υπάκουους, πειθήνιους. Δεν θέλει ουδεμία διατάραξη της "ειρηνικής ύπαρξής" του, ουδεμία αντίδραση η οποία μπορεί να φέρει αστάθεια.

Με τον πλήρη έλεγχο ο οποίος ασκείται στην πραγματικότητα από συγκεκριμένα άτομα(μέσω της διαφθοράς) σε οποιοδήποτε θεσμό, είτε αυτός λέγεται δικαστική εξουσία, είτε νομοθετική, είτε εκτελεστική, είτε ακόμη και ενημέρωση, παιδεία ή αστυνομία γνωρίζει ότι έχει κάθε δυνατότητα να διατηρείται αυτούσιο.

Γνωρίζει ότι με την εκπαίδευση ή τρομοκρατία στη χειρότερη (είτε εργοδοτική, είτε αστυνομική) μπορεί να μας ελέγξει.

Αυτό που φοβάται, αυτό που φοβούνται περισσότερο απ' όλα είναι η πολιτική αστάθεια. Η "πολιτική αφύπνιση", μια χειραφέτηση και συνειδητοποίηση του κόσμου ότι υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής των πραγμάτων.

Έτσι λοιπόν εσκεμμένα αποκρύπτει το ότι η ρίψη μολότωφ σε μια τράπεζα, γίνεται σε τράπεζα, γιατί με αυτό το τρόπο στοχοποιείται το τραπεζικό σύστημα που μας κατακλέβει, εσκεμμένα αγνοεί ότι το γιαούρτωμα ενός πολιτικού έχει ως αίτιο την αγανάκτιση των πολιτών προς τα πολιτικά πρόσωπα που μας καταδυναστεύουν. Εσκεμμένα αναθέτει τις ίδιες ευθύνες στα κυβερνώντα κόμματα και στη Αριστερά ώστε ο κόσμος να μην σκεφτεί καν να ανατρέξει προς τα εκεί, εσκεμμένα ταυτίζει τον Χίτλερ με τον Στάλιν ώστε ο κόσμος να μην μπορέσει ποτέ να αναρωτηθεί τί υπήρξε πριν τον Στάλιν και τί πραγματικά ήταν η Οκτωβριανή Επανάσταση.

Το κράτος "καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται". Τη δαιμονοποιεί σε τέτοιο βαθμό καθώς γνωρίζει ότι οι ειρηνικές, λεκτικές διαμαρτυρίες, είναι ακίνδυνες στην καλύτερη, εύκολα ελέγξιμες στη χειρότερη. Το κράτος γνωρίζει ότι η βία, και πιο συγκεκριμένα οι πολιτικές διαστάσεις της, μπορούν να φέρουν πολιτική αστάθεια, μπορούν να το ανατρέψουν.

Γιαυτό και τα κάθε λογής παπαγαλάκια  του συστήματος επιμένουν να επιμένουν να ταυτίζουν "τα δύο άκρα", γι' αυτό και σε τόσα sites η επίθεση του Κασιδιάρη συνοδεύτηκε από φωτογραφίες από τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη, το γιαούρτωμα της Κανέλλη και την κόντρα Τατσόπουλου με εκπρόσωπο της Δράσης.

Γιαυτό και επίμονα αποκρύπτονται οι διαφορές της επίθεσης ενός εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σε μία βουλευτή του ΚΚΕ, από το γιαούρτωμα ενός πολιτικού από πλήθος πολιτών. Γιαυτό ταυτίζεται δηλαδή μια ενέργεια η οποία είναι ενδεικτική της πολιτικής και της φύσης μιας φασιστικής οργάνωσης με μια ενέργεια η οποία είναι αποτέλεσμα της αγανάκτισης και της πλήρους απογοήτευσης με το πολιτικό κατεστημένο των πολιτών.

Γιαυτό οι φασιστικές ενέργειες καταδικάζονται απλώς και μόνο "επειδή είναι βίαιες". Γιαυτό μένουμε στη βία, και όχι στο πολιτικό υπόβαθρό της και το τί αυτό δηλώνει.

Κάπου διάβασα ότι "η Χρυσή Αυγή είναι ένα φίδι που το 'πολιτικό κέντρο' τρέφει στον κόρφο του". Αυτή η άποψη είναι από τα πιο σωστά πράγματα που έχω διαβάσει περί του θέματος. 

Ακόμη και οι πασιφιστές, "προοδευτικοί" διανοούμενοι, οι οποίοι δεν έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα, επιμένουν να καταδικάζουν τη βία και να υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία.

Αν και οι περισσότεροι από αυτούς βλέπουν τις εξώφθαλμες αδικίες του παρόντος καθεστώτος (ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση) επιμένουν να καταδικάζουν οποιαδήποτε προσπάθεια κατάλυσής του, εφ' όσον αυτή είναι βίαιη.

Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν είναι να έχουν την ψευδαίσθηση ότι το σύστημα μπορεί να "επιδιορθωθεί" μέσω ενός δικού του θεσμού.

Ουσιαστικά, με το να κατηγορούν τη "βία κάθε μορφής"  παραγνωρίζουν ότι η αστική δημοκρατία αυτή καθαυτή γεννά αδικίες από τη φύση της, και θεωρούν ότι η ίδια μπορεί να επιδιορθωθεί μέσα στα πλαίσιά της, με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες: ίδια κυβέρνηση, ίδια δικαιοσύνη, ίδια αστυνομία, ίδιους, εν' ολίγοις θεσμούς.

Αυτό που κάνουν όλοι, είτε λόγω συμφερόντων είτε μη, είναι να αγνοούν ότι το παρόν καθεστώς στην Ελλάδα είναι προϊόν συγκεκριμένωνν συμφερόντων. Είναι προϊόν συμφερόντων τραπεζιτών, επιχειρηματιών, εταιριών, πολιτικών προσώπουν και πολλών άλλων.  Συμφερόντων που όπως φαίνεται και στην πράξη (βλ. μνημόνια και λοιπά) έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με έναν λαό ολόκληρο.

Η κοινωνική κατάσταση η οποία βιώνουμε, η κοινωνική κατάσταση η οποία πάντοτε βιώνουμε είναι δυναμική, ακριβώς λόγω αυτής της αντιπαράθεσης συμφερόντων. Και λόγω κρίσης η αντιπαράθεση αυτή οξύνεται.

Αν εξετάσετε προσεκτικά τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το κράτος σε αυτή την αντιπαράθεση θα δείτε ότι δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνες της Χρυσής Αυγής: προσπάθεια αποπλάνησης και διάσπασης των καταπιεσμένων στρωμάτων μέσω κατηγορίας των μεταναστών ως μόνων υπαίτιων για την ανεργία και την εγκληματικότητα και προγκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, κατάλυση του Συντάγματος,  επίρριψη ευθυνών στην Αριστερά, έντονη και αναίτια αστυνομική βία ενάντια σε κόσμο που αγωνίζεται, κ.ο.κ


Σε  κείμενό του για το φασισμό ο Τρότσκι λέει ότι "ο φασισμός είναι κίνημα αντεπαναστατικής απελπισίας. Είναι ένα κίνημα που εκφράζει τους τρελαμένους από την κρίση μεσοαστούς, που αναζητάνε να πατήσουν αυτούς που βρίσκονται από κάτω τους: την εργατική τάξη".
Κάτι τέτοιο είναι εύκολο να παρατηρηθεί σήμερα πιο πολύ από ποτέ, με όλες τις "κοινές επιχειρήσεις"  (ή έστω, επιχειρήσεις που είχαν κοινές στοχεύσεις) Χρυσής Αυγής και αστυνομίας τις τελευταίες βδομάδες, ακόμη και αν η σύνδεση των δύο δεν είναι προφανής (από την "εκκένωση" της Πειραϊκής Πατραϊκής από μετανάστες, τα προγκρόμ μεταναστών έξω από την ΑΣΟΕΕ, έως την πολιορκία των γραφείων του Σ.Ε.Κ  και την απειλητική εμφάνισή τους σε απεργία δημοσιογράφων).


Σε όλα τα παραπάνω, σε όλες τις έντονες  πιέσεις που ασκούνται από το σύστημα αυτή τη στιγμή, εκ των πραγμάτων κανείς δεν γίνεται να μείνει ουδέτερος (κεντρώος). Στην πραγματικότητα, η ουδετερότητα όχι μόνο δεν είναι απάντηση, αλλά είναι και συνενοχή.


Και όσο, υπό αυτές τις συνθήκες, επιμένουμε να καταδικάζουμε "τη βία από όπου και αν προέρχεται" , τόσο εξισώνουμε τη Χρυσή Αυγή  με οποιαδήποτε προσπάθεια εναντίωσης στο παρόν καθεστώς στα μάτια του κόσμου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.