Το φίδι, το αυγό του, και η τηλεόραση

Πραγματικός πατριώτης αντιπαρατίθεται σώμα με σώμα
 με τον "κομμουνστικό κίνδυνο".

Το περιστατικό με την επίθεση του Κασιδιάρη στην κ. Δούρου και στην κ. Κανέλλη είναι πλέον ίσως το πιο γνωστό "πολιτικό" γεγονός της τελευταίας περιόδου. Σε λίγες μόνο ώρες, έχει κάνει το γύρο του κόσμου και του internet και σελίδες επί σελίδων έχουν γραφτεί. Σε αυτό το πανηγύρι σχολιασμού και ξεκατινιάσματος προφανώς και δεν μπορούσε να λείπει και ο μαλάκας (σ.σ.: εδώ εννοείται ο υποφαινόμενος).

Για να θέτουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, ας παραδεχτούμε αρχικά ότι η Χρυσή Αυγή μετεκλογικά επιχείρησε κάτι πολύ δύσκολο: επιχείρησε να ισορροπήσει απόλυτα ανάμεσα σε δύο ταμπλώ. Αφενός στο ταμπλώ της νεοναζιστικής, εγκληματικής, παρακρατικής οργάνωσης, και αφετέρου στο ταμπλώ του νόμιμου κόμματους του 7%.

Είναι προφανές και αρκετά διαδεδομένο πια ότι ο πυρήνας της Χρυσής Αυγής αποτελείται από φασίστες, νοσταλγούς του Χίτλερ και της χούντας. Άτομα τα οποία σε καμία περίπτωση δε θα διστάσουν να χτυπήσουν και να σκοτώσουν μετανάστες , εργαζόμενους, ή όπως είδαμε και πάλι σήμερα, αριστερούς. Άτομα τα οποία είχαν "αναστείλλει" την λειτουργία τους για πολύ καιρό προεκλογικά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Χρυσή Αυγή\ στις εκλογές προσπάθησε κάτι σχεδόν ακατόρθωτο: προσπάθησε, σε μια χώρα η οποία έχει βιώσει τις επιπτώσεις του ναζισμού, σε μια χώρα η οποία ένιωσε στο πετσί της τι θα πει χούντα, να μπει στη Βουλή. Και για να το επιτύχει αυτό, προεκλογικά "έκρυψε" πολύ καλά την εγκληματική της φύση, και διέτεινε στον κόσμο ότι "θα καταργήσει τα μνημόνια", ότι θα "τιμωρήσει τους προδότες πολιτικούς", ότι "θα διώξει τους μετανάστες οι οποίοι ευθύνονται για την ανεργία" και άλλα τέτοια ωραία. "Ξέχασε" βέβαια να πει ότι θα μαχαιρώνει Πακιστανούς και ότι θα κάνει τουμπεκί μπροστά σε εργοδότες (βλ. Μάνεσης) ταυτόχρονα.

Έτσι λοιπόν η Χρυσή Αυγή, πέτυχε για μεγάλο διάστημα, να "χτίσει" ένα πιο "δημοκρατικό", πιο "κοινοβουλευτικό" και πιο "φιλειρηνικό" προφίλ, ένα εγχείρημα τρομερά δύσκολο (να μην τα ξαναλέμε). Γιατί είναι δύσκολο για τον Μιχαλολιάκο να αρνείται τα άρθρα - ύμνους στον Χίτλερ που έχει γράψει ο ίδιος, είναι δύσκολο να κάνει ότι "ξέχασε" τον Περίανδρο και να αφορίζει πάνω από τις μισές ενέργειες τις οποίες έχει ο ίδιος "καθοδηγήσει".

Και επειδή ακριβώς ο χαρακτήρας και ο ρόλος της Χρυσής Αυγής είναι συγκεκριμένος (σ.σ: το "μακρύ χέρι" του συστήματος), μετά τις εκλογές, τα μέλη της ξαναενεργοποιήθηκαν. Και είχαμε περιστατικά σαν την επίθεση στην Πειραϊκή - Πατραϊκή, περιστατικά σαν το μαχαίρωμα του μετανάστη, περιστατικά σαν την "περικύκλωση των γραφείων του Σ.Ε.Κ", σαν τα κωλοδάχτυλα στους απεργούς δημοσιογράφους και σαν το σημερινό (ή καλύτερα, χθεσινό).


Και έγινε ακόμη πιο δύσκολο για τον Ηλία Κασιδιάρη, να βγαίνει στον αέρα και να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα: να προσπαθεί να αποδείξει ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι νεοναζιστικό κόμμα, και να προσπαθεί να δηλώσει ότι είναι με την ελευθερία του λόγου αλλά όχι και με την υπερβολική ελευθερία του λόγου, βρε αδερφέ. Να προσπαθεί να πείσει ότι το κόμμα του είναι "δημοκρατικό" αλλά ότι παρόλα αυτά μπορεί και να λέει επιτακτικά "εγέρθουτο" άμα γουστάρει. Να προσπαθεί δηλαδή να ικανοποιεί και τους σκληροπηρυνικούς οργανωμένους νεοναζί της Χρυσής Αυγής αλλά και όλους τους ψηφοφόρους οι οποίοι τους ψήφισαν απλώς επειδή περίμεναν ότι θα άλλαζαν κάτι. Tόσο καιρό ήταν  απορίας άξιο, για κάποιον που έβλεπε συνεντεύξεις της Χρυσής Αυγής στον αέρα,  μέχρι πότε η Χρυσή Αυγή θα κατάφερνε να μπαλαντζάρει με επιτυχία ανάμεσα στα άγρια "επαναστατικά" ένστικτα των πιο πεισμένων μελών της (οι οποίοι μάλλον θα επιθυμούσαν από τον Κασιδιάρη να σαπίζει οποιονδήποτε δημοσιογράφο και πολιτικό αντίκρυζε στα κανάλια, ενώ είχε σφάξει οποιονδήποτε μετανάστη είχε συναντήσει στο δρόμο του προς τα 'κει) και στους ψηφοφόρους της ή στους εν δυνάμει ψηφοφόρους της (οι οποίοι προφανώς και δεν είναι πεισμένοι φασίστες).

Η απορία αυτή μάλλον λύθηκε σήμερα (ή καλύτερα χθες) με το "ξέσπασμα" του Ηλία Κασιδιάρη. Ένα "ξέσπαμα", για το οποίο γράφτηκαν πολλά. Άλλος υποστήριξε ότι ήταν προμελετημένο, άλλος ότι δεν ήταν, άλλος ότι ήταν τυχαίο περιστατικό, άλλος ότι "βγήκε εκτός εαυτού", άλλος εξοργίστηκε "γιατί είναι άνανδρο να χτυπάς γυναίκες"  ενώ ο Γκλέτσος έδωσε άλλη διάσταση στο γεγονός δηλώνοντας ότι αν ήταν αυτός παρών θα είχε γίνει της πουτάνας, και κάνοντας το φηλεθεάμον κοινό να στενοχωριέται που δεν ήταν. Λίγο πολύ όλα τα ενδεχόμενα και όλες οι αναλύσεις έχουν καλυφθεί.

Προσωπικά, για να πω και την μαλακία μου (μιας και γι' αυτό έχουν γραφτεί τόσες σειρές ανούσιου κειμένου) -πέραν των αυτονόητων για το ανεπίτρεπτο της επίθεσης κ.λ.π- δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Κασιδιάρης "σήμερα βγήκε εκτός εαυτού". Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει μιλήσει τόσες φορές στον αέρα, και έχει ακούσει κατηγορίες τόσες και τόσες για την επικείμενη δίκη του, πειράχτηκε τόσο από μία απλή αναφορά σε αυτή. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος προκαλεί, ύστερα σπάει μια πόρτα, απειλεί και γρονθοκοπεί τόσο κόσμο, διαφεύγοντας από μπάτσους "επειδή είναι εκτός εαυτού. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι στέλεχος της Χρυσής Αυγής, τα μέλη της οποίας έχουν σιδερένια πειθαρχία, ήταν τόσο αφελής ώστε να "εκθέσει" το κόμμα του μπροστά σε τόσο κόσμο. ". Δεν μπορώ εν ολίγοις να πιστέψω ότι ο Κασιδιάρης είναι τόσο ηλίθιος και τόσο "ευέξαπτος", που μπορεί να κάνει του κεφαλιού του χωρίς να το νοιάζουν οι επιπτώσεις για το κόμμα του.

Αντίθετα, πιστεύω ότι ο Κασιδιάρης γνώριζε πολύ καλά τί έκανε. Πιστεύω ότι αυτό που έγινε σήμερα ήταν ότι το προαναφερθέν "μπαλαντζάρισμα" ανάμεσα σε αγανακτισμένους ψηφοφόρους και σκληρό πυρήνα τελείωσε, και η πλάστιγγα έγειρε προς το σκληρό πυρήνα.

Πιστεύω ότι η Χρυσή Αυγή, είτε προμελετημένα είτε όχι, σήμερα, όπως και τόσες άλλες μέρες έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα. Στοχοποίησε ανοιχτά τον εχθρό της, σε μια παράλληλη προσπάθεια "τρομοκρατίας" του. Γιατί το να χτυπάς ένα "παλιοκομμούνι" στον αέρα δηλώνει ξεκάθαρα , αν μη τί άλλο,  τί περιμένει και τα υπόλοιπα "παλιοκομμούνια".

Η επίσημη ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής για το περιστατικό αναφέρει ότι "από εδώ και πέρα θα κάνει εμπάργκο στα ΜΜΕ".

Η Χρυσή Αυγή και ο Κασιδιάρης "είδαν" λοιπόν ότι αυτή η ισορροπία ανάμεσα σε φασιστική οργάνωση και σε κόμμα στο οποίο έχει μαζική αποδοχή, είναι αδύνατο να συνεχιστεί άλλο και έτσι με μια κίνηση ματ έκαναν μια εντυπωσιακότητα έξοδο, αφήνοντας παράλληλα ένα ηχηρό μήνυμα το οποίο θα συσπείρωνε και θα ενθουσίαζε τον πιο πεισμένο κόσμο της Χ.Α.

Και ποιός ξέρει, η μιντιακή σιωπή τους μπορεί να ξανακερδίσει κόσμο, όπως ακριβώς το είχε καταφέρει και προεκλογικά...