Μια μέρα αφού "δεν έπεσε" η κυβέρνηση

ΠΡΟΣΟΧΗ!: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΡΘΡΟ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΥΜΟΡ

"Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει..."

Χθες, ή μάλλον σήμερα (για αυτούς που είναι αυστηροί με τις ημερομηνίες) δόθηκε επιτέλους ένα τέλος στην πολύ πετυχημένη κωμωδία που πρόσφερε απλόχερα και δωρεάν ο Παπανδρέου, η κυβέρνηση του Πα.Σο.Κ αλλά και το υπόλοιπο καθεστωτικό πολιτικό σύστημα (εξαιρούνται Συ.Ριζ.Α και Κ.Κ.Ε, παλιοκουφάλες) στο λαό. Κωμωδία που είχε και μια εσάνς θρίλερ βέβαια. Ή Θρίλερ που είχε μια εσάνς κωμωδίας, εξαρτάται από ποιά πλευρά το βλέπεις (πάντα).

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν ακουγόντουσαν συχνά πυκνά πολλές άγνωστες λέξεις στα Μ.Μ.Ε: δημοψήφισμα, κυβέρνηση "εθνικής συννενόησης", ψήφος εμπιστοσύνης, μαριονέττες, εθνική κυριαρχία, δημοκρατία, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί να τρέχουν πανικόβλητοι, χωρίς να ξέρουν τί να κάνουν και πώς να αντιδράσουν (τί στο διάολο είναι αυτό το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα;). Πώς να αντιδράσουν στο δημοψήφισμα, στην ψήφο εμπιστοσύνης; Να χαρούν και να πιστέψουν ότι η χώρα σώζεται αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός ότι δεν έχουν να φάνε π.χ ; Άλλοι ουρλιάζανε, άλλοι χαιρόντουσαν, άλλοι κάναν και τα δύο, άλλοι μείνανε μαλάκες.

Για να δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά, ο Γ.Α.Π εξέφρασε τη Δευτέρα το βράδυ, σαν άλλη έγκυος, μια ενδόμυχη επιθυμία λέει να "γίνει δημοψήφισμα", για να εφαρμοστεί ο "πιο δημοκρατικός θεσμός της δημοκρατίας",λέει, γιατί "αυτοί κουβαλάν σταυρό και οι άλλοι τους ρίχνουν πέτρες και να δούμε επιτέλους τί θέλει ο λαός" καθώς και να δοθεί "ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση". Και άλλες τέτοιες παπαριές.

Αναλυτικότερα ακόμη, το δημοψήφισμα θα ήταν "αν θέλουμε τη νέα δανειακή σύμβαση" όπως αναφέρουν πηγές, ή "αν θέλουμε γενικότερα να πορευτούμε με τους γενικούς όρους που υποβάλλει υπό ένα θεωρητικό και φανταστικό πλαίσιο η Ευρωζώνη" όπως αναφέρουν άλλες. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν ήξερα, διάβαζα. Το ζουμί όμως οποιασδήποτε ερώτησης ήταν το εξής: αν ο λαός απαντούσε ναι, θα έπρεπε να υποστεί σκληρά μέτρα λιτότητας, ενώ αν ο λαός απαντούσε όχι, θα επιστρέφαμε σε υποτιμημένη δραχμή (καθώς θα μας πετούσαν έξω από την Ευρωζώνη), συνεπώς ο λαός θα έπρεπε να υποστεί εκ των πραγμάτων σκληρά μέτρα λιτότητας (σ.σ: χωρίς να του τα υποβάλλει κανείς όμως αυτή τη φορά, ουάου). Έτσι έσπασε η παράδοση των τετριμμένων τηλεπαιχνιδιών που στην μια κουρτίνα βρίσκεται το αμάξι και στην άλλη ο Ζονκ, μια και σε αυτό το πρωτοποριακό δημοψήφισμα και στις δύο κουρτίνες είχαμε και από έναν Ζονκ.

Ήταν λοιπόν μια ουσιαστικότατα εκβιαστική και έξυπνη κίνηση αυτή του Παπανδρέου, μιας και έτσι, θα μπορούσε να βγει εύκολα και να πει ότι "έχω λαϊκή εντολή να περάσω σκληρά μέτρα" (στην περίπτωση που ο λαός ψήφιζε "ναι" στο δημοψήφισμα), είτε απλώς να φέρει προ εκπλήξεως όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία θα έπρεπε να βγουν και να πουν "σε παρακαλούμε καλέ μας Γιωργάκη μην μας το κάνεις αυτό", καθώς οι μεν εκ δεξιών δεν θα ήθελαν να βγουν από την Ευρωζώνη, οι μεν εξ' αριστερών θα έλεγαν πάνω κάτω αυτά που είπα και εγώ και συνεπώς θα έλεγαν "όχι σε τέτοια διλήμματα". Άρα και πάλι θα έβγαινε ο Παπανδρέου καμαρωτός - καμαρωτός ωσάν παγώνα και θα έλεγε "άρα λοιπόν και εσείς μαζί μου είστε, αφού δε θέλετε δημοψήφισμα,  τα θέλετε τα μέτρα" κλέινοντας παράλληλα λάγνα το μάτι στον Παπαδημούλη και στον Τσίπρα.

Εν τέλει ο Παπανδρέου έφερε προ εκπλήξεως όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (κουρτίνα δύο), πλην ίσως του Κ.Κ.Ε. Και αυτό γιατί μέχρι και ο Συνασπισμός πριν λίγο καιρό έκανε λόγο για "δημοκρατία, δημοψήφισμα, και Ευρώπη" και τώρα που ο Παπανδρέου μας έδωσε "δημοκρατία, δημοψήφισμα και Ευρώπη" δεν ήξεραν τί να πούν. Το Κ.Κ.Ε βεβαίως είχε πει καιρό πριν ότι τα "δημοψηφίσματα δεν έχουν νόημα" γιατί ήξερε ακριβώς ποιά θα ήταν η φύση ενός δημοψηφίσματος υπό τέτοια κυβέρνηση, ενώ αντίθετα ο Συνασπισμός έμεινε με το στόμα ανοιχτό, με αποτέλεσμα να βγαίνει ο Παπαδημούλης με παράπονο και να λέει "εμείς μιλούσαμε για την Ευρώπη των λαών".

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρξε μια αποτυχημένη κριτική από ένα μέρος της αριστεράς η οποία μίλησε για "ανίκανη κυβέρνηση η οποία δέχεται εντολές από Μέρκελ και Σαρκοζί" και "απώλεια εθνικής κυριαρχίας" και ήταν αποφασισμένη σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα να ψηφίσει "όχι" στο δημοψήφισμα με σκοπό την "ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας" (η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκαταλαβαίνω τις μεγάλες λέξεις που αρχίζουν από εθν-).

Η αποτυχία της κριτικής αυτής έγκειται στο ότι ο Παπανδρέου δεν αποτελεί φερέφωνο των Μέρκελ και Σαρκοζί. Μπορεί να υλοποιεί αποφάσεις τους, όμως τις υλοποιεί ακριβώς επειδή συμφωνεί μαζί τους. Δεν είναι ότι ο Παπανδρέου θέλει το καλό του λαού, αλλά κάποιες σκοτεινές υπερδυνάμεις ευρωπαϊκής φύσεως τον εμποδίζουν να το πετύχει. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή ο καπιταλισμός ( ο παγκόσμιος, διεθνής καπιταλισμός) βιώνει κρίση, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις χάνουν λεφτά και κάπως πρέπει να τα βρουν. Σε αυτά τα πλαίσια,και  η Γαλλία και η Γερμανία -ή καλύτερα, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζές τους- χάνουν λεφτά (και θέλουν οπωσδήποτε να βρουν). Η Ελλάδα έχει "λεφτά" της Γαλλίας και της Γερμανίας (καθώς τράπεζές τους έχουν ελληνικά ομόλογα - η Ελλάδα όντως χρωστάει) τα οποία τώρα τα χρειάζονται απεγνωσμένα για να αποφύγουν αυτό που δεν αποφεύγεται, μιας και ένας που πνίγεται στο τέλος προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του. 'Ετσι λοιπόν, και οι δυό χώρες ζητάνε απεγνωσμένα λεφτά από την Ελλάδα. Ο Παπανδρέου, για να το κάνω λιανά, δεν είναι ότι δεν θέλει να τα δώσει (σ.σ: τα λεφτά). Θέλει, γιατί ξέρει ότι αν δεν τα δώσει, θα προκληθεί ένα τεράστιο ντόμινο με καταστροφικές συνέπειες για τις επιχειρήσεις διεθνώς (σ.σ: τα συμφέροντα των οποίων είναι αλληλένδετα - μια επιχείρηση ποτέ δεν επιβιώνει μόνη της) και κάτι τέτοιο ο Παπανδρέου δεν το θέλει, γιατί εξυπηρετεί ακριβώς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων (επειδή το θέλει όμως, όχι επειδή τον εκβιάζουν οι Μέρκελ και Σαρκοζί). Έτσι λοιπόν κάνουν όλοι τις πάπιες, και ο ελληνικός λαός πληρώνει μέχρι να κυρηχθεί η χρεωκοπία της Ελλάδας και να φάνε πούτσα και αυτοί και εμείς μαζί τους.

Στον εκβιασμό Μέρκελ και Σαρκοζί στάθηκαν αρκετά τα Μ.Μ.Ε, τα οποία είχαν μια αξιοπρόσεκτα περίεργη στάση, μιλώντας συνέχεια περί "μαριονεττών" και "ανίκανης κυβέρνησης" λέγοντας μάλιστα ότι "μας υπαγόρευσαν ακόμη και τί θα γράφει το δημοψήφισμα". Λέγανε ακόμη, ότι τώρα είναι μια "ιστορική στιγμή" για τη χώρα, και ότι η "μόνη σωτηρία του λαού" είναι μια "κυβέρνηση εθνικής συννενόησης".

Γενικότερα αυτές τις μέρες, μιλούσαν πολύ για το λαό, για το τί θέλει ο λαός, όλοι ήταν εκπρόσωποι του λαού. Τελικά απ'ότι φαίνεται ο λαός είναι διχασμένη προσωπικότητα καθώς ήθελε και το Πα.Σο.Κ στην κυβέρνηση, και κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" και εκλογές καθώς και να ψηφίσει παράλληλα και "ναι" και "όχι" στο δημοψήφισμα.

Η αγωνία κορυφώθηκε όταν το Πα.Σο.Κ άρχισε να χάνει βουλευτές, οι οποίοι ορκιζόντουσαν στον Παπανδρέου ότι δεν πρόκειται να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης (ποτέ, ποτέ, ποτέ!) εάν δεν αποσύρει το δημοψήφισμα, γιατί "δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να χάσουμε την ευρωπαϊκή πορεία μας, και δεν μπορούμε να θυσιάσουμε αυτό για το οποίο παλέψαμε τόσο σκληρά" (σ.σ: την ένταξή μας στην Ε.Ε). Αρκετοί πετάχτηκαν σαν τις τσουτσού (σ.σ: βλ. Αντώνη Σαμαρά) και είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα, λέγοντας παράλληλα ότι είναι επιτακτικό να προχωρήσουμε σε εκλογές. Άλλοι πάλι είπαν ότι είναι επιτακτικός ο σχηματισμός κυβέρνησης "εθνικής συννενόησης" και προφανώς όλοι ενδιαφέροντουσαν για το καλό του λαού.

Σε αυτά τα πλαίσια, ο Παπανδρέου, δίνοντας το απαραίτητα κοινωνικά ευαισθητοποιημένο στίγμα της ταινίας μίλησε για "σταυρό που κουβαλάει", για "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" (κατά τον ίδιο είναι το Πα.Σο.Κ -γαμώ, έτσι;) και έκανε την ανατροπή αποσύρωντας το δημοψήφισμα που είχε ανακοινώσει ο ίδιος. Ως αποτέλεσμα, κέρδισε πάλι πίσω τους απολωλώτες βουλευτές.

Για να μην τα πολυλογώ (σ.σ: το έκανες ήδη), η ψήφος εμπιστοσύνης που είχε ζητήσει δόθηκε χθες στη Βουλή με αποτέλεσμα σήμερα να ξημερώσει ένας νέος, πράσινος ήλιος. Όλως παραδόξως, και ενώ η Βουλή εμπιστεύθηκε τον Παπανδρέου, εκείνος έκανε και πάλι λόγο για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", και κάλεσε ξανά τη Ν.Δ. και τα λοιπά κόμματα, δίνοντας πάτημα στις κακές γλώσσες να πουν ότι το όλο σκηνικό με τα δημοψηφίσματα και τις ψήφους εμπιστοσύνης, ήταν απλά γινάτια του Γ.Α.Π με σκοπό την διατήρηση του πολιτικού του γοήτρου.

Η αλήθεια είναι ότι το thriller comedy που παίχτηκε τις προηγούμενες ημέρες, θα μπορούσε να δώσει σε κάποιον πιθανότατα λοβοτομημένο άνθρωπο την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν "πολιτικές διεργασίες στη Βουλή", ότι Ν.Δ, Πα.Σο.Κ και Λα.Ο.Σ έχουν "πολιτικές διαφωνίες" , ότι υπάρχουν βουλευτές με τσίπα, και ότι θα τα βρουν όλοι μαζί σε μία ιστορική στιγμή για τη χώρα, ώστε η χώρα να ορθοποδήσει και να χορέψουμε όλοι μαζί συρτάκι λίγο πριν τους τίτλους τέλους.
 Από την άλλη, είναι επίσης πιθανό κάποιος να απογοητευτεί ερμηνεύοντας την πολυπόθητη ψήφο το Πα.Σο.Κ ως ένδειξη του ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι παπαριές. Όλες αυτές οι δήθεν "διαφωνίες", μεταξύ Πα.Σο.Κ, Ν.Δ. οι κραυγές Καρατζαφέρη (σ.σ: "THIS IS LA.O.S!!!") και Mega για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας", ως την μόνη "ελπίδα του λαού", είναι καθαρά παραπλανητικές. Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα όλοι οι προαναφερθέντες, έχουν ίδιους στόχους και ίδια συμφέροντα: να εφαρμόσουν οποιοδήποτε σκληρό μέτρο λιτότητας, μπας και βγάλουν καμιά επιχείρηση από την κρίση. Η ψεύτικη ελπίδα ότι θα άλλαζε κάτι, πρέπει να σπάσει, από τη στιγμή που ο Παπανδρέου ενώ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της Βουλής, θέλει να καλέσει σε "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" και καλεί ήδη σε εκλογές. Ακόμη και αυτή η "ψήφος εμπιστοσύνης", δόθηκε από την Κ.Ο. του Πα.Σο.Κ, τους ίδιους ανθρώπους που μέχρι στιγμής έχουν ψηφίσει τόσα μνημόνια και έχουν στηρίξει και συνδιαμορφώσει αυτή την καταστροφική για τον λαό πολιτική.

Η σύνθεση και η φύση της πλειοψηφίας της Βουλής παραμένει ίδια: και ακόμη και αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" ή ακόμη και αν γίνουν εκλογές και βγει ο Σαμαράς, το μόνο σίγουρο είναι ότι η δανειακή σύμβαση θα εφαρμοστεί και το καταστροφικό έργο που άρχισε ο Γ.Α.Π θα συνεχιστεί.

Αυτές τις μέρες πολλοί μιλούσαν ως εκπρόσωποι του λαού, κηρύττοντας παντού το συμφέρον του. Κάπου εδώ θα κάνω και 'γω το ίδιο, όχι ως εκπρόσωπός του, μα ως ένα μικρό κομμάτι του. Αυτά που πρέπει να κρατήσει ο λαός, λοιπόν, από την κωμικοτραγική κατάσταση των τελευταίων ημερών είναι συνοπτικά - συνοπτικά, δυό πράγματα:

1) Αυτό που οδήγησε τον Παπανδρέου στο να ανακοινώνει δημοψηφίσματα, μετά να τα αποσύρει με φόβο και πάθος και να ζητάει "ψήφο εμπιστοσύνης", κάνοντας λόγο ανοιχτά για κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" είναι η αντίδραση του κόσμου την προηγούμενη περίοδο.Ο κόσμος στους δρόμους, οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις έχουν κάνει την κυβέρνηση να καταλαβαίνει ότι το έργο εφαρμογής των σκληρών μέτρων λιτότητας είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο για αυτήν καθώς έχει απονομιμοποιηθεί  πλήρως στα μάτια του κόσμου. Η κυβέρνηση μπορεί να μην "έπεσε" κοινοβουλευτικά χθες, αλλά έχει "πέσει" στα μάτια του λαού εδώ και πολύ καιρό. Γι'αυτό και προσπαθεί με διάφορα τεχνάσματα να μειώσει τη δυσαρέσκεια και να παρατείνει τη διάρκειά της διαβίωσης της όσο μπορεί, προσπαθώντας να πείσει παράλληλα τον κόσμο αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό ότι το άσπρο είναι μαύρο. Αυτό που πρέπει να κρατήσει ο κόσμος λοιπόν είναι ότι η αντίδρασή του είχε τέτοια αποτελέσματα. Πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και  τί μπορεί να συμβεί αν η στάση του γίνει ακόμη πιο σκληρή, αν οι κινητοποιήσεις του γίνουν ακόμη πιο έντονες. Σίγουρα οι κυβερνήσεις θα είναι το μικρότερο πράγμα που θα μπορεί να ανατρέπει.

2) Οι κινήσεις του Παπανδρέου αλλά και ο συνδυασμός που επέλεξε στο τέλος "συναίνεση - συγκυβέρνηση - εκλογές" αποδεικνύουν ότι όλοι (οι συγκεκριμένοι  -ξέρετε ποιούς λέω) είναι ίδιοι και ότι μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος δεν αλλάζει τίποτα. Το μόνο που αλλάζει τα πράγματα είναι ο κόσμος και οι κινητοποιήσεις του. Ναι, είμαστε πολλοί και έχουμε τη δύναμη. Είναι τουλάχιστον τραγικό να αποφασίζουν άλλοι για μας μέσω ενδοκοινοβουλευτικών αλλαξοκωλιών και ύστερα να βγαίνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και να ανακοινώνουν ότι "δουλεύουν προς όφελος του λαού". Είναι, αν μη τι άλλο εξοργιστικό ο Παπανδρέου να διαμαρτύρεται για τον σταυρό που σηκώνουν οι βουλευτές του Πα.Σο.Κ. Πρέπει, επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε εκείνο το "γραφικό" που είπε η Αλέκα Παπαρήγα: "ο λαός είναι η μόνη αντιπολίτευση".

Σήμερα, λοιπόν, ξημέρωσε μια μέρα ίδια με τις άλλες. Μια μέρα που ο Παπανδρέου είναι στην κυβέρνηση, ή μάλλον καλύτερα αυτό που αντιπροσωπεύει ο Παπανδρέου και ο κάθε Παπανδρέου (λέγε με Σαμαρά, Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη, Μπάμπη) είναι στην κυβέρνηση.
Που δεν είναι τίποτα άλλο από την πολιτική της Ε.Ε, την πολιτική των επιχειρήσεων, την πολιτική ενός συστήματος που βιώνει βαθιά κρίση. Πολιτική που αυτή την περίοδο μόνο στόχο έχει να κάνει τον λαό να πληρώσει το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις δεν κερδίζουν.

Σήμερα ξημέρωσε μια ίδια μέρα, και χρέος μας είναι να την αλλάξουμε.