Λαϊκή Ενότητα εν έτει 2015

Χιλή, 1970.
Ελλάδα, 2015;

Πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, ήδη από το 2012, υπήρχε από πολλές πλευρές ο παραλληλισμός του Αλιέντε με τον Τσίπρα, και της Unidad Popular (Λαϊκής Ενότητας) με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Είτε ως απόδειξη της "ιστορικά δεδομένης" αποτυχίας των αριστερών κυβερνήσεων, από μεριάς του ΚΚΕ, είτε ως αιτία ενθουσιασμού για πολλούς συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση στην Ελλάδα του 2012 (και μετέπειτα του 2014 και του 2015) παρομοιαζόταν με την κατάσταση στην Χιλή του 1970.

Η πραγματικότητα είναι ότι στους παραπάνω ισχυρισμούς υπήρχαν ψήγματα αλήθειας, όπως έδειξε και η μετεκλογική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. 

Ο Αλιέντε ήταν ένας ρεφορμιστής πολιτικός, ο οποίος προσπαθούσε να "συμβιβάσει" τα συμφέροντα των αφεντικών με τα συμφέροντα των φτωχών τάξεων που τον στήριζαν. Η -έντιμη- αυτή προσπάθειά του, οδήγησε σε σφοδρή επίθεση από μεριάς του κεφαλαίου (απεργίες, λοκ - άουτ μποϋκοτάζ ήδη από τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης του Αλιέντε), και σε υπεράσπιση της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε τέτοια επίθεση από μεριάς των εργαζομένων.
Σε αυτή την κατεύθυνση, δημιουργήθηκαν από τους "από κάτω" πολύ προωθημένες μορφές αυτοοργάνωσης που έφταναν στον βαθμό να αμφισβητούν την εξουσία των καπιταλιστών (εργατικά συμβούλια, αυτοδιαχείριση εργοστασίων κ.α.).

Όμως, η απροθυμία του Αλιέντε να στηριχθεί στην μαχητικότητα των εργαζομένων (αντί να τους δώσει ώθηση, πολλές φορές η αριστερή κυβέρνηση κατέστειλλε τους αγώνες τους) και οι αυταπάτες του περί "έντιμου συμβιβασμού" κεφαλαίου και εργασίας τον οδήγησαν στην καταστροφή του.

Η "εμπιστοσύνη" που έδειξε στον Αγκούστο Πινοσέτ, ακροδεξιό στρατιωτικό, τοποθετώντας τον ως επικεφαλής της φρουράς του Σαντιάγο, αποδείχθηκε μοιραία.
Ο  Πινοσέτ πρωτοστάτησε στο στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Αλιέντε 3 χρόνια μετά την εκλογή της, και τέθηκε επικεφαλής της δικτατορίας που την ακολούθησε.

Στην παραπάνω αναδρομή βρίσκονται οι όποιες -ελάχιστες- ομοιότητες του Σαλβαδόρ Αλιέντε με τον Αλέξη Τσίπρα.
Γιατί, όπως άλλωστε λέει και ο Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται: την πρώτη φορά συμβαίνει σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.

Και ενώ ο Αλιέντε πέθανε με το όπλο στο χέρι μαχόμενος ενάντια στους  πραξικοπηματίες, ο Τσίπρας εισηγήθηκε και ψήφισε μνημόνιο μαζί με εκείνους που οδήγησαν τον κόσμο στην εξαθλίωση, με τους αρνητές της δημοκρατίας, τους πρώην Rangers της ΟΝΝΕΔ και εκείνους που κυνηγούσαν αριστερούς με τα τσεκούρια.

Ενώ η προσπάθεια του Αλιέντε, παρόλα τα καταστροφικά της λάθη και συνέπειες, άντεξε τρία χρόνια, με την Unidad Popular να πραγματοποιεί συγκλονιστικές συγκεντρώσεις μέχρι και μία βδομάδα πριν την ανατροπή της κυβέρνησης, η κυβέρνηση Τσίπρα κράτησε μόλις 7 μήνες, μετά την προκήρυξη εκλογών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ενώ ο Αλιέντε έδειχνε απροθυμία να στηριχθεί στους αγώνες και στη δύναμη των εργαζομένων, ο Τσίπρας εξαφάνισε κάθε ελπίδα και προσδοκία των "από κάτω", πριν καλά - καλά αυτή εκφραστεί, όπως συνέβη και με το κάλεσμα του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών μία μόλις μέρα μετά το συγκλονιστικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος στην Ελλάδα του 2015 βγήκε στο δρόμο μαζικά και μετά τον Γενάρη.
Είτε μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου με την Ευρωπαϊκή Ένωση και πριν τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη που "πάγωσε" τον κόσμο, είτε πριν το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, νεολαία ξαναγέμισαν το Σύνταγμα.

Όχι οπωσδήποτε για να δηλώσουν στήριξη στην κυβέρνηση, αλλά γιατί έβλεπαν -και μέσω της μη - υποχώρησης της κυβέρνησης- μία προοπτική για τη ζωή τους. Μία ελπίδα για το σταμάτημα της λιτότητας που τους εξαθλιώνει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το ηχηρό μήνυμα που εξέφραζε όλη αυτή τη διάθεση, δόθηκε στις 5 Ιούλη. Το συγκλονιστικό 61,3% του "ΟΧΙ στα μνημόνια" έδειξε ότι η κοινωνία είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει.

Και το στοίχημα των επερχόμενων εκλογών είναι εάν και κατά πόσο η πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, η πραγματική Λαϊκή Ενότητα του 2015, εκφράσει πολιτικά αυτή τη διαδικασία, ενάντια στο "σβήσιμο" που επιχειρεί η σύγχρονη καρικατούρα του Αλιέντε.