 |
| Προστάτες των Ελλήνων πολιτών, διaτεταγμένοι από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να προστατέψουν Έλληνες πολίτες από άλλους Έλληνες πολίτες. |
Τον τελευταίο καιρό, έχω αρχίσει και συνειδητοποιώ ακόμη πιο πολύ, ακόμη πιο βίαια ότι τελικά έχω πρόβλημα συννενόησης με τον υπόλοιπο κόσμο. Ή τουλάχιστον, με την πλειοψηφία του υπόλοιπου κόσμου.
Και αυτό το πρόβλημα εντοπίζεται στο πώς αντιλαμβανόμαστε τις λέξεις. "Πφφ, λέξεις, τί σημασία έχουν οι λέξεις;" θα αναρωτηθεί κανείς (και η αλήθεια είναι πως το ίδιο έλεγα και ο ίδιος παλιότερα), όμως απ'ότι φαίνεται έχουν τεράστια σημασία.
Οι λέξεις λοιπόν, αυτές είναι το πρόβλημα. Αυτές και οι έννοιές τους.
Προσοχή! Ακολουθούν με τις οποίες έχω πρόβλημα. Όσοι θεωρούν ότι δεν αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα κατανόησης, μπορούν να μην συνεχίσουν την ανάγνωση.
1. Δημοκρατία, η (ουσ.):
Το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη δημοκρατία.
Δημοκρατία για μένα, όπως προκύπτει και από την ετυμολογία της λέξης (δήμος + κρατώ), σημαίνει ότι ο δήμος (δηλαδή ο λαός) κρατεί (δηλαδή εξουσίαζει).
Παρόλα αυτά, ζώντας δυο δεκαετίες την Προεδρευομένη Ελληνική Δημοκρατία παρατηρώ ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τώρα, για παράδειγμα, έχουμε μια κυβέρνηση διορισμένη από τη Βουλή, με τα πρόσωπα στα οποία συμμετέχουν σε αυτή, να μην είναι έστω "εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού" αφού δεν έχουν περάσει την "εκλογική δοκιμασία" (βλ. περίπτωση Παπαδήμου, περίπτωση Μπαμπινιώτη), δεν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι ο λαός εξουσιάζει αυτόν τον τόπο.
Αλλά αλήθεια, τον εξουσίαζε ποτέ; Ήταν οι αντιπρόσωποι που εκλεγόντουσαν ποτέ αντιπρόσωποι που εξέφραζαν τον λαό και ικανοποιούσαν τα αιτήματά του; Αναδείκνυε ποτέ το εκλογικό μας σύστημα κάποιον αντιπρόσωπο που στήριζε ο κόσμος; Ήταν το 40% με το οποίο βγήκε πριν τρία χρόνια το Πα.Σο.Κ, χωρίς να υπολογίζεται το πλήθος του κόσμου που απείχε, τόσο ικανοποιητικό για να ισχυριστεί κανείς ότι έχουμε δημοκρατία;
Αλλά ακόμη και αν η απάντηση από κάποιον (δεν μπορώ βέβαια να φανταστώ ποιον) σε όλα αυτά είναι "ναι", και δεχθούμε ότι το παρόν εκλογικό σύστημα αναδεικνύει προσωπικότητες οι οποίες χαίρουν πλήρης εκτίμησης του κόσμου, οι εκλεγμένες κυβερνήσεις έχουν ποτέ στ' αλήθεια ικανοποιήσει αιτήματα και επιθυμίες του κόσμου; Έχουν ακόμη, ακόμη, εκπληρώσει ποτέ τις προεκλογικές τους υποσχέσεις;
Ένα πρόσφατο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό της Κερατέας. Το κράτος ήθελε να φτιάξει χωματερή, οι κάτοικοι της Κερατέας δεν ήθελαν και παρόλο που θα πίστευε κανείς ότι σε μια "δημοκρατία", η "δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση" υπακούει τη θέληση του κόσμου και άρα η χωματερή δεν θα γινόταν, χρειάστηκαν πολυήμερες συγκρούσεις μεταξύ κατοίκων και Μ.Α.Τ για να την υπακούσει. Αλήθεια, τα Μ.Α.Τ στην Κερατέα, μπορεί να μου εξηγήσει κανείς τί ακριβώς προοστάτευαν; Τον λαό πάντως σίγουρα όχι.
Από την άλλη, "τα λεφτά που υπάρχουν" όπως είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του ο Παπανδρέου, πού ακριβώς είναι; (Αν μπορεί κανείς ας μου το πει επιτέλους, γιατί τα ψάχνω)
Τέλος πάντων, τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά αλλά δεν θα επεκταθώ, γιατί κάποιοι θα με πουν κακεντρεχή, και κάποιοι άλλοι θα μου πουν ότι "η κυβέρνηση κάνει τα απαραίτητα ώστε ο λαός να βγει από την κρίση, γιατί χρωστάμε και κάπως πρέπει να πληρώσουμε".
Η πρώτη σκέψη που μου περνάει από το μυαλό είναι "αν έχει ποτέ δανειστεί η Ελλάδα χρήματα με απόφαση των κατοίκων της και όχι με απόφαση της κυβέρνησής της", αλλά θα μου πείτε ότι η "κυβέρνηση είναι εκλεγμένη από τους κατοίκους της χώρας" και την ξεπερνώ.
Η δεύτερη σκέψη είναι αυτό που διάβασα κάπου, ότι υπάρχει ριζική διαφορά μεταξύ του αντιπροσώπου ενός συνόλου και του εκπροσώπου τoυ. Ο μεν ουσιαστικά αυτό που κάνει είναι να μεταφέρει ή να υλοποιεί την απόφαση του συνόλου χωρίς να παρεκκλίνει στο ελάχιστο από αυτή, ενώ ο δεύτερος λειτουργεί με βάση "το συμφέρον του συνόλου" μεταφέροντας και υλοποιόντας δικές του αποφάσεις, οι οποίες κατά τη δική του άποψη συνάδουν με αυτό. Αλήθεια, στην Ελλάδα εκλέγουμε αντιπροσώπους ή εκπροσώπους; Και τί γίνεται, αν οι αντιπρόσωποι/εκπρόσωποί μας "παρερμηνεύσουν" το "συμφέρον", έστω και κατά λάθος, ή απλώς το "ξεχάσουν", βρε αδερφέ; Τί γίνεται, αν ηθελημένα παρεκκλίνουν από αυτό; Μπορούμε να λέμε ότι υπάρχει "δημοκρατία";
Απ' ότι φαίνεται και απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ναι. Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν η πλειοψηφία του κόσμου, και αυτό πίστευαν όλοι ακράδαντα. Ότι το πολίτευμα της Ελλάδας είναι δημοκρατικό. Αλλά είναι ελληνικό το πρόβλημα; Σε άλλες χώρες δεν υπήρχαν αντίστοιχης φύσεως μέτρα όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που αυτό δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε; Σε αυτές τις χώρες δεν ισχυριζόντουσαν -και ισχυρίζονται ακόμη και τώρα- ότι το πολίτευμά τους είναι δημοκρατικό; Και αν τελικά, έτσι είναι η δημοκρατία, τη θέλουμε;
2. Παιδεία, η (ουσ.):
Στο σχολείο, μου είχαν μάθει ότι ένα άλλο δομικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η ελεύθερη διάδοση ιδεών. Η ελεύθερη μεταλαμπάδευση γνώσης. Μια γνώση η οποία δεν δεσμεύεται, δεν είναι μονόπλευρη, δεν αποσκοπεί αποκλειστικά στην τεχνική κατάρτηση ενός ατόμου, αλλά ουσιαστικά στην συγκρότηση μιας προσωπικότητας. Στην επαγρύπνησή του, στην μετατροπή του σε κοινωνικό ον και άλλα τέτοια ωραία. Με είχαν πείσει ότι η "παιδεία" στα πλαίσια της χώρας μας, είναι αδέσμευτη, ανεξάρτητη, μια παιδεία η οποία αποσκοπεί την "μόρφωση" κάθε κατοίκου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Η παιδεία αυτή, μου είχαν πει, θα ήταν μια παιδεία ανεξάρτητη σκοπιμοτήτων, και συνεπώς είχα πιστέψει ότι θα ήταν μία παιδεία η οποία θα υπάρχει ανεξάρτητα και αυτόνομα από οποιαδήποτε άλλη εξουσία.
Είχα καταλάβει ότι στα πλαίσια της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, θα υπάρχουν χώροι στους οποίους η γνώση θα διαδίδεται ελεύθερα, και η διάδοση της γνώσης αυτής θα προστατεύεται με κάθε τρόπο.
Αλλά τελικά, όλα δείχνουν, ότι πάλι υπέπεσα στο σφάλμα της παρερμηνείας των λέξεων, και αυτό δεν ισχύει.
Ή τουλάχιστον δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτό μπορεί να ισχύσει, τη στιγμή που οι μεταρυθμίσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με πρυτανικές αρχές οι οποίες κατά πλειοψηφία είναι επιλεγμένες από το υπουργείο παιδείας, με την διοικητική αυτονομία κάθε τμήματος να καταργείται, έχουν ως αποτέλεσμα τον πλήρη συγκεντρωτισμό της διοίκησης των πανεπιστημίων.
Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς ακριβώς ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα θα λειτουργεί, θα δρα ανεξάρτητα της οποιασδήποτε άλλης εξουσίας, τη στιγμή που αυτοί που αποφασίζουν για τη λειτουργία του, θα είναι ουσιαστικά διορισμένοι από την εξουσία αυτή.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα είναι ανεξάρτητο, τη στιγμή που ενώ οι ίδιοι καθηγητές αρνούνται να εφαρμόσουν τις μεταρυθμίσεις, το κράτος για να τους "συνετίσει" το απειλεί με παύση της χρηματοδότησης, στέλνοντας πίσω ανυπόγραφο τον προϋπολογισμό του (παράδειγμα Πανεπιστημίου Πατρών).
Δεν μου περνάει από το μυαλό πώς γίνεται ένα πανεπιστήμιο να μπορεί να αναπαράγει γνώση, αδέσμευτη, ελεύθερη, μη - τεχνοκρατική, τη στιγμή που η χρηματοδότησή του θα πάψει να είναι δημόσια, και θα γίνεται από ιδιώτες. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν, για παράδειγμα, μια εταιρία τσιγάρων χρηματοδοτεί ένα τμήμα Χημείας, θα το χρηματοδοτεί για έρευνες οι οποίες δεν περιορίζονται στον τομέα των τσιγάρων και σίγουρα δεν πιστεύω ότι μια τέτοια εταιρία θα άφηνε το ίδρυμα το οποίο χρηματοδοτούσε να δημοσιεύσει συμπεράσματα οικονομικά επιβλαβή για αυτήν.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνονται όλα αυτά και όλοι συνεχίζουν να μιλάνε για "παιδεία, δημοκρατία, και ελεύθερη διάδοση ιδεών". Και αν σκεφτούμε ότι και παλιότερα στα πανεπιστήμια η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών ήταν οπαδοί και μέλη των κυβερνώντων κομμάτων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και τότε ακόμη τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα.
Για να κλείσω, τις προάλλες στα Γιάννενα μία χούφτα φοιτητών έφαγε άγριο ξύλο από μπάτσους (αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες υπάρχουν για να διαφυλάξουν την ασφάλεια του κόσμου), στα πλαίσια μιας πορείας διαμαρτυρίας.
Οι πρυτάνεις είχαν σύνοδο στα Γιάννενα και στα πλαίσια της "ελευθερίας της άποψης" που διασφαλίζει η "δημοκρατία μας" φοιτητές ήταν εκεί για να διαμαρτυρηθούν για τις τελευταίες εξελίξεις στην παιδεία. Στα πλαίσια αυτής της "δημοκρατίας" υπήρχαν επίσης πλήρως εξοπλισμένες αστυνομικές δυνάμεις, για να διασφαλίσουν την "ομαλή διεξαγωγή της συνόδου". Οι αστυνομικές δυνάμεις έκοψαν στο δρόμο των φοιτητών (τον δρόμο που με εξαίρεση αυτή την περίπτωση μάλλον διασφαλίζεται από την "ατομική μας ελευθερία" στα πλαίσια της "δημοκρατίας") και υπήρξαν συμπλοκές οι οποίες κατέληξαν σε τραυματισμό 6 ατόμων και άγριο κυνηγητό των υπολοίπων.
Αργότερα ένας εκπρόσωπος των αστυνομικών βγήκε και είπε ότι είχαν εντολή από τους πρυτάνεις και βρισκόντουσαν εκεί για "προστασία πολιτικών προσώπων" ενώ οι πρυτάνεις αργότερα τους διέψευσαν και διαβεβαίωσαν ότι ουδέποτε κάλεσαν την αστυνομία.
Το παραπάνω γεγονός είναι ενδεικτικό του πώς μπορεί να λειτουργήσει ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας στα πανεπιστήμια και ο πλήρης και ουσιαστικός έλεγχός τους από μια "δημοκρατική κυβέρνηση" (αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς).
Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του γιατί αδυνατώ να κατανοήσω την ύπαρξη ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, της δημοκρατίας και της ανεξάρτητης και αδέσμευτης, "ακαδημαϊκού χαρακτήρα" παιδείας που υπάρχει σε αυτόν τον τόπο.
Βέβαια τώρα, υπουργός Παιδείας είναι ο περίφημος γλωσσολόγος κ. Μπαμπινιώτης και ελπίζω να καταφέρει επιλύσει τη σύγχυσή μου αυτή. Αν και τολμώ να πω ότι τρέμω λίγο αυτή την προοπτική.
Από την άλλη, "τα λεφτά που υπάρχουν" όπως είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του ο Παπανδρέου, πού ακριβώς είναι; (Αν μπορεί κανείς ας μου το πει επιτέλους, γιατί τα ψάχνω)
Τέλος πάντων, τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά αλλά δεν θα επεκταθώ, γιατί κάποιοι θα με πουν κακεντρεχή, και κάποιοι άλλοι θα μου πουν ότι "η κυβέρνηση κάνει τα απαραίτητα ώστε ο λαός να βγει από την κρίση, γιατί χρωστάμε και κάπως πρέπει να πληρώσουμε".
Η πρώτη σκέψη που μου περνάει από το μυαλό είναι "αν έχει ποτέ δανειστεί η Ελλάδα χρήματα με απόφαση των κατοίκων της και όχι με απόφαση της κυβέρνησής της", αλλά θα μου πείτε ότι η "κυβέρνηση είναι εκλεγμένη από τους κατοίκους της χώρας" και την ξεπερνώ.
Η δεύτερη σκέψη είναι αυτό που διάβασα κάπου, ότι υπάρχει ριζική διαφορά μεταξύ του αντιπροσώπου ενός συνόλου και του εκπροσώπου τoυ. Ο μεν ουσιαστικά αυτό που κάνει είναι να μεταφέρει ή να υλοποιεί την απόφαση του συνόλου χωρίς να παρεκκλίνει στο ελάχιστο από αυτή, ενώ ο δεύτερος λειτουργεί με βάση "το συμφέρον του συνόλου" μεταφέροντας και υλοποιόντας δικές του αποφάσεις, οι οποίες κατά τη δική του άποψη συνάδουν με αυτό. Αλήθεια, στην Ελλάδα εκλέγουμε αντιπροσώπους ή εκπροσώπους; Και τί γίνεται, αν οι αντιπρόσωποι/εκπρόσωποί μας "παρερμηνεύσουν" το "συμφέρον", έστω και κατά λάθος, ή απλώς το "ξεχάσουν", βρε αδερφέ; Τί γίνεται, αν ηθελημένα παρεκκλίνουν από αυτό; Μπορούμε να λέμε ότι υπάρχει "δημοκρατία";
Απ' ότι φαίνεται και απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ναι. Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν η πλειοψηφία του κόσμου, και αυτό πίστευαν όλοι ακράδαντα. Ότι το πολίτευμα της Ελλάδας είναι δημοκρατικό. Αλλά είναι ελληνικό το πρόβλημα; Σε άλλες χώρες δεν υπήρχαν αντίστοιχης φύσεως μέτρα όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που αυτό δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε; Σε αυτές τις χώρες δεν ισχυριζόντουσαν -και ισχυρίζονται ακόμη και τώρα- ότι το πολίτευμά τους είναι δημοκρατικό; Και αν τελικά, έτσι είναι η δημοκρατία, τη θέλουμε;
2. Παιδεία, η (ουσ.):
Στο σχολείο, μου είχαν μάθει ότι ένα άλλο δομικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η ελεύθερη διάδοση ιδεών. Η ελεύθερη μεταλαμπάδευση γνώσης. Μια γνώση η οποία δεν δεσμεύεται, δεν είναι μονόπλευρη, δεν αποσκοπεί αποκλειστικά στην τεχνική κατάρτηση ενός ατόμου, αλλά ουσιαστικά στην συγκρότηση μιας προσωπικότητας. Στην επαγρύπνησή του, στην μετατροπή του σε κοινωνικό ον και άλλα τέτοια ωραία. Με είχαν πείσει ότι η "παιδεία" στα πλαίσια της χώρας μας, είναι αδέσμευτη, ανεξάρτητη, μια παιδεία η οποία αποσκοπεί την "μόρφωση" κάθε κατοίκου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Η παιδεία αυτή, μου είχαν πει, θα ήταν μια παιδεία ανεξάρτητη σκοπιμοτήτων, και συνεπώς είχα πιστέψει ότι θα ήταν μία παιδεία η οποία θα υπάρχει ανεξάρτητα και αυτόνομα από οποιαδήποτε άλλη εξουσία.
Είχα καταλάβει ότι στα πλαίσια της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, θα υπάρχουν χώροι στους οποίους η γνώση θα διαδίδεται ελεύθερα, και η διάδοση της γνώσης αυτής θα προστατεύεται με κάθε τρόπο.
Αλλά τελικά, όλα δείχνουν, ότι πάλι υπέπεσα στο σφάλμα της παρερμηνείας των λέξεων, και αυτό δεν ισχύει.
Ή τουλάχιστον δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτό μπορεί να ισχύσει, τη στιγμή που οι μεταρυθμίσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με πρυτανικές αρχές οι οποίες κατά πλειοψηφία είναι επιλεγμένες από το υπουργείο παιδείας, με την διοικητική αυτονομία κάθε τμήματος να καταργείται, έχουν ως αποτέλεσμα τον πλήρη συγκεντρωτισμό της διοίκησης των πανεπιστημίων.
Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς ακριβώς ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα θα λειτουργεί, θα δρα ανεξάρτητα της οποιασδήποτε άλλης εξουσίας, τη στιγμή που αυτοί που αποφασίζουν για τη λειτουργία του, θα είναι ουσιαστικά διορισμένοι από την εξουσία αυτή.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα είναι ανεξάρτητο, τη στιγμή που ενώ οι ίδιοι καθηγητές αρνούνται να εφαρμόσουν τις μεταρυθμίσεις, το κράτος για να τους "συνετίσει" το απειλεί με παύση της χρηματοδότησης, στέλνοντας πίσω ανυπόγραφο τον προϋπολογισμό του (παράδειγμα Πανεπιστημίου Πατρών).
Δεν μου περνάει από το μυαλό πώς γίνεται ένα πανεπιστήμιο να μπορεί να αναπαράγει γνώση, αδέσμευτη, ελεύθερη, μη - τεχνοκρατική, τη στιγμή που η χρηματοδότησή του θα πάψει να είναι δημόσια, και θα γίνεται από ιδιώτες. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν, για παράδειγμα, μια εταιρία τσιγάρων χρηματοδοτεί ένα τμήμα Χημείας, θα το χρηματοδοτεί για έρευνες οι οποίες δεν περιορίζονται στον τομέα των τσιγάρων και σίγουρα δεν πιστεύω ότι μια τέτοια εταιρία θα άφηνε το ίδρυμα το οποίο χρηματοδοτούσε να δημοσιεύσει συμπεράσματα οικονομικά επιβλαβή για αυτήν.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνονται όλα αυτά και όλοι συνεχίζουν να μιλάνε για "παιδεία, δημοκρατία, και ελεύθερη διάδοση ιδεών". Και αν σκεφτούμε ότι και παλιότερα στα πανεπιστήμια η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών ήταν οπαδοί και μέλη των κυβερνώντων κομμάτων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και τότε ακόμη τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα.
Για να κλείσω, τις προάλλες στα Γιάννενα μία χούφτα φοιτητών έφαγε άγριο ξύλο από μπάτσους (αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες υπάρχουν για να διαφυλάξουν την ασφάλεια του κόσμου), στα πλαίσια μιας πορείας διαμαρτυρίας.
Οι πρυτάνεις είχαν σύνοδο στα Γιάννενα και στα πλαίσια της "ελευθερίας της άποψης" που διασφαλίζει η "δημοκρατία μας" φοιτητές ήταν εκεί για να διαμαρτυρηθούν για τις τελευταίες εξελίξεις στην παιδεία. Στα πλαίσια αυτής της "δημοκρατίας" υπήρχαν επίσης πλήρως εξοπλισμένες αστυνομικές δυνάμεις, για να διασφαλίσουν την "ομαλή διεξαγωγή της συνόδου". Οι αστυνομικές δυνάμεις έκοψαν στο δρόμο των φοιτητών (τον δρόμο που με εξαίρεση αυτή την περίπτωση μάλλον διασφαλίζεται από την "ατομική μας ελευθερία" στα πλαίσια της "δημοκρατίας") και υπήρξαν συμπλοκές οι οποίες κατέληξαν σε τραυματισμό 6 ατόμων και άγριο κυνηγητό των υπολοίπων.
Αργότερα ένας εκπρόσωπος των αστυνομικών βγήκε και είπε ότι είχαν εντολή από τους πρυτάνεις και βρισκόντουσαν εκεί για "προστασία πολιτικών προσώπων" ενώ οι πρυτάνεις αργότερα τους διέψευσαν και διαβεβαίωσαν ότι ουδέποτε κάλεσαν την αστυνομία.
Το παραπάνω γεγονός είναι ενδεικτικό του πώς μπορεί να λειτουργήσει ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας στα πανεπιστήμια και ο πλήρης και ουσιαστικός έλεγχός τους από μια "δημοκρατική κυβέρνηση" (αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς).
Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του γιατί αδυνατώ να κατανοήσω την ύπαρξη ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, της δημοκρατίας και της ανεξάρτητης και αδέσμευτης, "ακαδημαϊκού χαρακτήρα" παιδείας που υπάρχει σε αυτόν τον τόπο.
Βέβαια τώρα, υπουργός Παιδείας είναι ο περίφημος γλωσσολόγος κ. Μπαμπινιώτης και ελπίζω να καταφέρει επιλύσει τη σύγχυσή μου αυτή. Αν και τολμώ να πω ότι τρέμω λίγο αυτή την προοπτική.
No comments:
Post a Comment