Τα ψέμματα τελείωσαν (περί εκλογών)

Αύριο μπορεί να γίνει και διαφορετικά.

Λίγες ώρες πριν την σημαντικότερη εκλογική αναμέτρηση μετά την μεταπολίτευση (κατά πώς λένε) και δεν υπάρχει νόημα και χρόνος για μακροσκελείς αναλύσεις και λεπτομερέστατες επιχειρηματολογίες  περί της βέλτιστης ψήφου.

Αξίζει όμως, νομίζω, πριν κλείσουν οι κάλπες, να κοντοσταθούμε λίγο και σκεφτούμε όλοι σοβαρά:

Αν η συμμετοχή στις εκλογές όντως δεν έχει νόημα τη στιγμή που όλα τα αντιλαϊκά μέτρα απαιτούν υπερψήφιση στη Βουλή για να θεσπιστούν (και μάλιστα πολλά από αυτά υπερψηφίζονται με οριακή πλειοψηφία). Τη στιγμή που φιλολαϊκά μέτρα όπως η διαγραφή του χρέους ή η ισχυρή φορολόγηση των πλουσίων  είναι απλές πολιτικές αποφάσεις που δύνανται να ψηφιστούν μέσα στη Βουλή.

Αν όντως οι Έλληνες είμαστε τεμπέληδες (τη στιγμή που σαν λαός δουλεύουμε περισσότερο από όλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση) και αν όντως το πρόβλημα στην οικονομία οφείλεται σε ζητήματα όπως ο υπερόγκος δημόσιος τομέας (τη στιγμή που αποδεδειγμένα είναι από τους μικρότερους  στην Ευρώπη).

Αν τα "φάγαμε όλοι μαζί" και αν τα χίλια ευρώ παραπάνω που έπαιρναν μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι (και που όλοι μας λένε ότι  ευθύνονται για το έλλειμα) μπορούν να συγκριθούν έστω και για αστείο με σκάνδαλα τύπου Siemens ή περίπτωση Τσοχατζόπουλου, ή ακόμη ακόμη με τις ευτελιστικές τιμές πώλησης των δημοσίων επιχειρήσεων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Αν όντως "δεν υπάρχουν λεφτά" την ίδια στιγμή που το κράτος χτίζει πανάκριβα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών ενώ μέχρι και πριν λίγους μήνες είχε "χαρίσει" τόσα δισεκατομμύρια σε ιδιωτικές τράπεζες δίχως το παραμικρό αντάλλαγμα.

Αν το  μνημόνιο είναι όντως μονόδρομος. Αν το χρέος όντως πρέπει να πληρωθεί και μάλιστα με αιματηρές θυσίες των εργαζομένων. Αλήθεια ρωτήθηκε ποτέ κανείς από σας προκειμένου η Ελλάδα να δανειστεί χρήματα; Πήρε ποτέ κανείς από μας χρήματα που η Ελλάδα δανείστηκε από την Ε.Ε.;

Αν η κρίση είναι "ηθική" και "κοινωνική", και όχι οικονομική. Αν το πρόβλημα είναι στην "ψυχή μας" και όχι στο ότι όλοι οι Έλληνες γίνονται φτωχότεροι τη στιγμή που μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις πλουτίζουν (βλέπε Χαλουβουργική, ναυτιλιακές εταιρίες).

Αν το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι όντως πρόβλημα "λανθασμένης διαχείρησης" και "διεφθαρμένων πολιτικών. Και αν είναι έτσι γιατί σε πολλές χώρες τις Ευρώπης αντιμετωπίζουν το ίδιο οικονομικό πρόβλημα; Και γιατί ακόμη και σε "πλούσιες" χώρες της Ευρώπης έχουν επιβληθεί αυστηρά μέτρα λιτότητας εδώ και τόσα χρόνια;

Αν όντως είναι όλοι οι ίδιοι, όπως μας λένε και ξαναλένε τόσα χρόνια τώρα, στη στιγμή που κυβερνητικά δείγματα γραφής έχουν δώσει αποκλειστικά Ν.Δ, Πα.Σο.Κ.

Αν η ψήφος σε "μικρά αντιμνημονιακά κόμματα" είναι η λύση. Και τί στ'αλήθεια σημαίνει "αντιμνημονιακό" κόμμα, μιας και το μνημόνιο επιβάλλεται στα πλαίσια της νεοφιλευθέρης πολιτικής των ιδιωτικοποίησεων και τη προσπάθεια της μετακύλησης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από τις επιχειρήσεις στις πλάτες των εργαζομένων; Είναι όντως άνθρωποι σαν τον Καμμένο (υφυπουργός Ναυτιλίας επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας την περίοδο του ξεπουλήματος του λιμανιού του Πειραιά στην Cosco) ενάντια στο μνημόνιο, παρότι δηλώνουν οπαδοί της όλης πολιτικής στα πλαίσια της οποίας κινείται (ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, "ελαστικοποίηση" συνθηκών εργασίας);

Αν υπήρξε κανένα κόμμα (ή οργάνωση) το οποίο αντιστάθηκε εμπράκτως με αγώνες (και όχι μεγαλόστομες υποσχέσεις και βαρύγδουμες δηλώσεις) στην επιβολή των αυστηρών μέτρων λιτότητας, αντέδρασε στην  τα τελευταία (ή και τα προηγούμενα) χρόνια και μήπως τέτοια κόμματα (και οργανώσεις) είναι καλό να στηρίξουμε.




Για μένα το "όχι" σε Πα.Σο.Κ και Νέα Δημοκρατία είναι δεδομένο. Από 'κει και πέρα το ζήτημα είναι πώς η ψήφος μας θα έχει την μεγαλύτερη δυνατή ισχύ. Πώς θα αποτελέσει ένα "ηχηρό μήνυμα" και πως θα "συμβάλλει" στην αρχή μιας ανατροπής.

Αυτό που όλοι πρέπει να σκεφτούμε αύριο είναι πώς ακριβώς βρεθήκαμε εδώ. Και η απάντηση είναι ότι για την κατάσταση της Ελλάδας,  για τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας ευθύνεται η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Ευθύνεται η απληστία των απανταχού επιχειρηματιών που τώρα τους οδήγησε σε αδιέξοδο και προσπαθούν με κάθε δυνατό τέχνασμα να κάνουν εμάς να πληρώσουμε την "αποτυχία" τους.

Για να "βγει" η Ελλάδα από την κρίση, για να μην πληρώσουμε εμείς, πρέπει η κατάσταση, το οικονομικό σύστημα ολόκληρο  να αλλάξει. Η αλλαγή αυτή μπορεί να ακούγεται δύσκολη και χρονοβόρα μα είναι εφικτή. Μία καλή κατεύθυνση προς αυτή, μάλιστα, ήταν το "κίνημα των πλατειών" και οι μαζικές απεργίες (διαρκείας και μη) των δύο τελευταίων χρόνων.

Για να δούμε λοιπόν, πώς η ψήφος μας μπορεί να είναι ακόμη πιο ισχυρή πρέπει οπωσδήποτε να στηρίξουμε τις δυνάμεις που στήριξαν τους προαναφεθρέντες αγώνες. Να στηρίξουμε τις δυνάμεις που κινούνται στην κατεύθυνση της ριζικής αλλαγής. Δυνάμεις που δεν είναι άλλες από τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Γιατί οι εκλογές μπορεί να μην αλλάζουν τα πράγματα όμως είναι μια σημαντική μάχη, όπως κάθε άλλη. Σίγουρα όχι η μητέρα των μαχών, όπως πολλοί διατείνονται, όμως αρκετά σημαντική.

Γιατί το  αδιαμφισβήτο γεγονός βλέπουμε όλοι είναι ότι όλη η κοινωνία δέχεται μια σφοδρότατη επίθεση.

Και απ' ότι φαίνεται οι "από πάνω" είναι αρκετά συσπειρωμένοι και αποφασισμένοι. Και το ζητούμενο είναι  να συσπειρωθούμε και εμείς (με κάθε δυνατό τρόπο) προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την επίθεσή τους.

 Γιατί μπορεί αύριο να μην αλλάζει ο κόσμος, όμως είναι ένας μεγάλος σταθμός.

Ένας σταθμός που μπορεί να έχει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα: μία ανακοπή της βάρβαρης επίθεσής τους, μία προσωρινή ανακούφιση για το λαό.

Αυτό βέβαια, αν το μεγάλο στοίχημα κερδηθεί και έχουμε, από ισχυροποίηση της Αριστεράς, και γιατί όχι, μέχρι και μια φιλολαϊκή κυβέρνηση που θα αποτελείται από δυνάμεις της.


Αύριο λοιπόν ψηφίζουμε όλοι Αριστερά. Και από Δευτέρα, ό,τι και αν γίνει, όλοι στους δρόμους.

Γιατί μόνο έτσι αλλάζουν τα πράγματα.