Περί Φασισμού (και κρίσης)

Όχι, δεν είναι αρχαιελληνικό σύμβολο.
 Είναι ναζιστικό,  και είναι βαθιά ποτισμένο με αίμα.

Σε καιρούς κρίσης, το κυρίαρχο καθεστώς πάντοτε στρέφεται προς το φασισμό. Και όταν λέμε "στρέφεται προς το φασισμό" εννοούμε ότι εμπλουτίζεται με χαρακτηριστικά φασιστικών καθεστώτων, είτε αυτά σχετίζονται  με δομικά στοιχεία της κοινωνίας αυτά καθ' αυτά σε κάθε επίπεδο (π.χ. άγρια καταστολή, βασανισμοί, απαγορεύσεις βασικών ελευθεριών, καταπάτηση του Συντάγματος στην πράξη), είτε αυτά σχετίζονται απλώς με την άνοδο φασιστικών οργανώσεων οι οποίες εν τέλει, εξυπηρετούν ακριβώς αυτό (δηλ. την άγρια καταστολή, τους βασανισμούς, τις απαγορεύσεις βασικών ελευθεριών και την καταπάτηση του Συντάγματος στην πράξη).

Είναι σημαντικό βεβαίως, πριν προχωρήσουμε, να δούμε τί ακριβώς σημαίνει φασισμός, γιατί στις μέρες μας πολλά ακούγονται. Και όπως λέει και η παροιμία "όπου ακούς πολλά, κράτα μικρό καλάθι". Ή κάπως έτσι.

Όπως φαίνεται και στο αμέσως προηγούμενο post λοιπόν:

"Ο φασισμός είναι ριζοσπαστικἠ και αυταρχική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών ή/και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες, ενικός: fascis, ιταλικά fascio :φάσιο)"

Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει διακριτή η διαφορά του φασιστικού συστήματος, των φασιστών και των φασιστικών οργανώσεων από ευφυολογήματα του τύπου "κοκκινοφασίστες", και να γίνει κατανοητό "ο κομμουνισμός και ο φασισμός είναι το ίδιο πράγμα" είναι εκτός τόπου χρόνου, λογικής, διάστασης και σύμπαντος γενικότερα.

Ο κομμουνισμός λοιπόν, δηλαδή η αταξική κοινωνία (ή αναρχία), είναι μια ιδανική κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν χρήματα, όλοι απολαμβάνουν ίσων δικαιωμάτων και ελευθερίας. Ο καθένας έχει ό,τι χρειάζεται και ό,τι θελήσει, όλοι είμαστε αγαπημένοι, υπάρχει παγκόσμια ειρήνη, οι πεταλούδες είναι ροζ, το γρασίδι παχύ, η τηλεόραση δεν παίζει ποτέ επαναλήψεις του "Εμείς & Εμείς", και άλλα τέτοια ωραία.

Το ενδιάμεσο στάδιο για να επιτευχθεί σύμφωνα με κάποιους κλασσικούς (βλ. Μαρξ, Λένιν) είναι η "δικτατορία του προλεταριάτου" (και μάλλον λόγω της λέξης "δικτατορία" υπάρχει η σύγχυση).

Η δικτατορία του προλεταριάτου λοιπόν είναι μια κατάσταση στους οποίους υπάρχουν κανόνες και κρατικός έλεγχος. Όμως τους κανόνες αυτούς τους θεσπίζουν οι εργάτες, το κράτος το ίδιο είναι οι εργάτες (δηλ. αυτό που σήμερα λέμε "λαός"), και προφανώς, λειτουργεί προς όφελός του.

Όπως λέει και η φίλη μας η  Βικιπαίδεια:

"Ο πολιτικός όρος δικτατορία του προλεταριάτου στη μαρξιστική θεωρία αφορά τη μετεπαναστατική κατάληψη της κρατικής ισχύος από την εργατική τάξη προς όφελος όλη της κοινωνίας. Ως σύστημα διακρίνεται για την απόλυτη επικράτηση των εργατών επί της αστικής τάξης σε όλους τους τομείς του βίου. Η δικτατορία του προλεταριάτου έχει επίσης ονομαστεί σοσιαλιστική δημοκρατία και εργατική εξουσία."

Με λίγα λόγια η "δικτατορία του προλεταριάτου" (γνωστή και ως "διχτατορία" του προλεταριάτου)  είναι ένα κράτος το οποίο λειτουργεί βάση των συμφέροντων των εργατών (δηλ. την συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων μιας χώρας). Η ύπαρξη αυτού του σταδίου θεωρείται απαραίτητη, διότι για να φτάσουμε σε ένα στάδιο όπου θα είμαστε όλοι χαρούμενοι πρέπει να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και για να συμβεί αυτό πρέπει να διαμορφωθούν κατάλληλα οι συνειδήσεις όλων (να υπάρξει δηλαδή πιο ανθρωπιστική "παιδεία", τέχνες, να αλλάξει η φύση της εργασίας) και να εξουδετερωθεί πλήρως η ισχύ των εκμεταλλευτών (δηλ. αυτών που σήμερα λέμε "επιχειρηματίες και τραπεζίτες").

Είναι λοιπόν, εμφανής η διαφορά της "δικτατορίας του προλεταριάτου" από μια "στρατιωτική δικτατορία" ή ένα φασιστικό καθεστώς όπου η εξουσία ασκείται από μια χούφτα αξιωματικούς, από ένα κόμμα, οι δημοκρατικές διαδικασίες παύουν και καταργούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.

Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, σε καιρούς κρίσεις το καθεστώς εκφασίζεται αλλά το κυρίως πρόβλημα είναι ότι αυτό συμβαίνει στην κοινωνία την ίδια: οι φασιστικές οργανώσεις γνωρίζουν όλο και μεγαλύτερη άνοδο, οι θέσεις τους γίνονται αποδεκτές από όλο και μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου.

Το πρώτο (ο εκφασισμός του κράτους) δεν πρέπει προκαλεί εντύπωση: ένα καθεστώς, ένα κατεστημένο θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, για να διατηρηθεί. Όταν λοιπόν, για να συνεχίσει να επιβιώνει, πρέπει να εφαρμόσει τέτοιας βαναυσότητας οικονομικά μέτρα (βλ. Μνημόνιο 1, 2 με τις μειώσεις και την ακρίβεια που αυτά συνεπάγονται), είναι φυσικό να υπάρξουν έντονες αντιδράσεις από το λαό (βλ. Μάιο 2010, Μάιο - Ιούνιο 2011, Οκτώβρη 2011 Φλεβάρη 2012 κ.λ.π). Το σύστημα προκειμένου να επιβιώσει πρέπει να αδρανοποιήσει το λαό, να εξουδετερώσει τέτοιες κινητοποιήσεις ή οιασδήποτε μορφής αντίδρασης. Και επειδή ο λαός είναι αποφασισμένος, τα παραδοσιακά μέσα (Μ.Μ.Ε, ρουσφέτια κ.λ.π) δεν αρκούν και το σύστημα χρησιμοποιεί πλέον μεγαλύτερης βιαιότητας μέσα (άγρια καταστολή, καταπάτηση του Συντάγματος κ.α.)

Το δεύτερο σκέλος (η άνοδος των φασιστικών οργανώσεων στα μάτια του κόσμου) είναι ακριβώς επειδή σε καιρούς κρίσεις ο λαός φτάνει σε τέτοια απόγνωση που αρχίζει να αμφισβητεί τα πάντα: από το πολιτικό σύστημα μέχρι ό,τι έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα πλαίσια, ψάχνει απεγνωσμένα για μια λύση, κάτι που θα τον βγάλει από την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία βρίσκεται, κάτι που θα του βελτιώσει το βιωτικό του επίπεδο. Είναι απελπισμένος, και προσπαθεί να γραπωθεί από κάτι το οποίο υπόσχεται άμεσα και απλά μία φωτεινή διέξοδο από την κρίση.

Σε εκείνο το σημείο έρχεται, καλύπτοντας το κενό της αριστεράς (που ένα σημαντικό μέρος του κόσμου δεν την εμπιστεύεται για διάφορους λόγους που έχουν αναλυθεί εδώ ), η ρητορική των φασιστικών οργανώσεων.

Μια ρητορική που κάνει λόγο για "διεφθαρμένους και ξεπουλημένους πολιτικούς", για "εθνοπροδότες", για "δυνατή πατρίδα". Μια ρητορική που υπόσχεται "καλύτερο μέλλον για τους Έλληνες" και αποδίδει απλόχερα ευθύνες για την κατάστασή τους σε πολιτικές επιλογές, σε άλλες χώρες και στους μετανάστες.

Και έτσι οι φασιστικές οργανώσεις βρίσκουν πάτημα στον κόσμο, σ' έναν κόσμο που θέλει να βρει μια λύση για αυτόν, σ' έναν κόσμο που έχει μεγαλώσει με την ιδέα του "έθνους" και της "πατρίδας", σ' έναν κόσμο που θέλει επιτέλους να αποδώσει ευθύνες. Το απλό, άμεσο και λαϊκίστικο λεξιλόγιο των φασιστικών οργανώσεων είναι αρκετό για να κάνουν τον κόσμο να τις θεωρήσουν ως τη σανίδα σωτηρίας τους από την τρικυμία της κρίσης.

Το πρόβλημα και το επικίνδυνο της κατάστασης, είναι ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ εκφασισμού των χαρακτηριστικών του κράτους και εκφασισμού της κοινωνίας. Ένας δεσμός ο οποίος αποκαλύπτει πολλά πράγματα.

Κατ' αρχάς, είναι σημαντικό να δούμε ποιά είναι ακριβώς η φύση των φασιστικών οργανώσεων. Μια φασιστική οργάνωση λοιπόν, πέραν της επίσημης ρητορικής της, έχει και άλλες θέσεις. Για την ακρίβεια, "η δυνατή πατρίδα" είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Οι φασιστικές οργανώσεις κάνουν λόγο, λοιπόν για μια "δυνατή φυλή", για τον "ανώτερο άνθρωπο" (εγκεφαλικά και σωματικά). Είναι εμποτισμένες με μισαλλοδοξία, μια μισαλλοδοξία η οποία υποτίθεται ότι οδηγεί στην επικράτηση και άρα ευημερία της "φυλής", που όμως στην πραγματικότητα οδηγεί σε ένα πλήρως ολοκληρωτικό καθεστώς. Σε ένα καθεστώς (και για την "φυλή" την ίδια) ανελεύθερο, με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, προπαγάνδα, εκτελέσεις χωρίς δικαιολογία, κάψιμο βιβλίων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμούς κ.α.

Για να επικρατήσει ή να "εξυγιανθεί" η "φυλή", πρέπει πολλά άτομα της φυλής να πεθάνουν. Και προφανώς τις αποφάσεις σ' ενός τέτοιου καθεστώτος κράτος τις παίρνει η ολιγαρχία, οι πεφωτισμένοι της φυλής, γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα, γιατί η φυλή δεν γίνεται "άρεια" από την μια μέρα στην άλλη. 

Πολλοί πιστεύουν ότι το μίσος των φασιστών στρέφεται ενάντια στους ξένους, ενάντια στους "παράταιρους", και ότι αφήνει ανεπηρρέαστους τους ίδιους. Αλλά είναι τόσοι πολλοί οι ξένοι, τόσο πολλοί οι παράταιροι σε μια φασιστική ιδεολογία, που στην πραγματικότητα "παράταιρη" είναι η πλειοψηφία του λαού. Η ιστορία η ίδια δείχνει, ότι ο Χίτλερ προς το τέλος της ζωής του μόνο, σκότωσε πάνω από 12.000.000 Γερμανούς.

Ο φασισμός είναι ολοκληρωτισμός λοιπόν. Ολοκληρωτισμός ο οποίος αγνοεί πλήρως τις λαϊκές απαιτήσεις και επ' ουδενί δεν οδηγεί στην ευημερία κανενός λαού.

Δεν θα σταθώ στο ότι κάθε λαός έχει το ίδιο δικαίωμα στη ζωή, ότι κανείς κάτοικος καμιάς χώρας δεν είναι κακόβουλος ή δεν μου κάνει  τη ζωή χειρότερη λόγω DNA. Αυτά τα θεωρώ αυτονόητα, τα έχουν ήδη αποδείξει οι απανταχού βιολόγοι και ούτως ή άλλως μια φασιστική οργάνωση ποτέ δεν στέκεται σε τέτοια σημεία.

Θα σταθώ όμως στην προβληματική "λύση" που προτείνουν οι φασιστικές οργανώσεις. Για να δούμε ποιά είναι η λύση στο σήμερα, η λύση για την "Ελλάδα" αν θέλετε, πρέπει να εντοπίσουμε το πρόβλημα.

Όπως έχω πει πολλάκις, η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι παγκόσμια, είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι μια κρίση η οποία γεννάται από τη φύση του καπιταλισμού, μια κρίση η οποία υπάρχει σε κάθε χώρα. Τα μέτρα λιτότητας υπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εδώ και χρόνια, είναι μία φυσική συνέχεια του συστήματος.

Οι μειώσεις των μισθών, η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια υπήρχαν στην Ελλάδα, και πριν από το Δ.Ν.Τ, πριν από το Μνημόνιο.

Η φθίνουσα πορεία του βιωτικού επιπέδου, η εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων είναι πρακτικές αναγκαίες προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει το ίδιο το σύστημα, ένας τρόπος για να βγει από την ίδια του τη κρίση.

Κρίση η οποία, όπως είπαμε υπάρχει λόγω της φύσης του συστήματος: επειδή μια χούφτα ανθρώπων, προκειμένου να κερδίσουν όσο περισσότερα μπορούν στα πλαίσια του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και της κερδοφορίας, παράγουν υπερβολικές ποσότητες προϊόντων και δημιουργούν φούσκες, οι οποίες κάποια στιγμή "σκάνε" . Και για να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους, και την ευημερία τους, προσπαθούν να μετακυλήσουν τα βάρη της "αποτυχίας" αυτής στις πλάτες των εργαζομένων μέσω των κρατών τους (θέσπιση αυστηρών φορολογιών ώστε να στηριχθούν οι τράπεζες, μειώσεις μισθών ώστε για την ίδια "παραγωγή προϊόντων" οι επιχειρηματίες να δαπανούν λιγότερα σε μισθούς μπας και συνεχίσουν να κερδοφορούν) .

Το πρόβλημα δηλαδή στη βάση του είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ή καλύτερα ανθρώπων από άνθρωπο. Μια εκμετάλλευση όχι γενικόλογη και ηθική αλλά βαθύτατα οικονομική.

Και αυτό το πρόβλημα, είναι και το πρόβλημα του φασισμού. Αν και "επιφανειακά αντισυστημικός" πώς ακριβώς λύνει το πρόβλημα της εκμετάλλευσης, πώς λύνει το πρόβλημα της ασύστολης κερδοφορίας των λίγων σε βάρος των πολλών;

Η απάντηση είναι προφανής. Δεν το λύνει. Η ευημερία που υποσχόταν ο Χίτλερ στους Γερμανούς ήταν ουσιαστικά μια ευημερία των μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων. Και όπως γνωρίζουμε από την ιστορία μέχρι σήμερα, η ευημερία των επιχειρήσεων δεν συνεπάγεται την ευημερία του λαού (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάδα του τώρα). 

Σε κάθε στιγμή στην ιστορία, σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς οι επιχειρήσεις υπήρχαν, οι επιχειρηματίες συνέχιζαν να κάνουν τις μπίζνες τους ανενόχλητοι, συνέχιζαν να εκμεταλλέυονται τους από κάτω.

Η κατάσταση δηλαδή δεν αλλάζει, το πρόβλημα δεν λύνεται σε ένα φασιστικό καθεστώς, μιας και αυτό ουδέποτε στοχοποιεί την αιτία του προβλήματος δηλαδή τους επιχειρηματίες: η διαφορά του τώρα με ένα μελλοντικό φασιστικό καθεστώς δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο η απώλεια βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Ουσιαστικά δηλαδή, ένα φασιστικό καθεστώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άλλη έκφραση της οικονομικής κυριαρχίας της τωρινής άρχουσας τάξης πάνω στους εργαζομένους. Είναι  μια ολοκληρωτικοποίηση, μια σταθεροποίηση  της πολιτικής εξουσίας των οικονομικά ισχυρών όταν μια αστική δημοκρατία δεν τα καταφέρνει, όταν ένα καθεστώς παραπαίει (όπως τώρα, καλή ώρα).

Οι φασίστες είναι, στην πράξη,οι πιο πιστοί υπηρέτες του συστήματος.  Και αυτό το αποδεικύνουν διαχρονικά. Πέραν της ουσιαστικής ιδεολογικής συμπόρευσης με το σύστημα, πάντα λειτουργούσαν "ως το μακρύ χέρι του κράτους". Από τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, αγωνιστών, τη δημουργία προβοκάτσιας σε πορείες, τη φανερή συνεργασία με τα Μ.Α.Τ (όπως φαίνεται από τον Ιούνη που φασίστες έδερναν κόσμο και μετά υποχωρούσαν πίσω από τις γραμμές των Μ.Α.Τ που φυλούσαν τη Βουλή, ή από βιντεάκι στην "επέτειο των Ιμίων" που φασίστες και Μ.Α.Τ δέρνουν μαζί αναρχικούς), μέχρι και τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό του κόσμου, οι φασίστες κάνουν πράξη αυτά που θέλει να κάνει το κράτος αλλά δεν τα κάνει προκειμένου να διατηρήσει την ψευδή ταμπέλα "δημοκρατικό".

Ένα μεγάλο ζήτημα είναι ότι εκτός των παραπάνω, οι φασίστες είναι δολοφόνοι. Γιατί δολοφονούν αθώους μετανάστες και αγωνιστές. Γιατί χαράζουν σβάστιγγες σε κούτελα ανθρώπων.

Και αν αφεθούν ελεύθεροι, αν νομιποιηθούν στα μάτια της κοινωνίας οι θέσεις των φασιστών, θα νομιμοποιηθούν και τέτοιες πράξεις.

Και όπως δείχνει και η ιστορία, μετά τους τωρινούς Εβραίους, τους μετανάστες, στοχοποιούνται και οι ομοφυλόφιλοι, οι αντιφρονούντες, εσύ ο ίδιος.

Και όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Και πρέπει να αφήσουμε τις ηθικίστικες φανφάρες περί "ελευθερίας του λόγου", τον χαρακτηρισμό επιθέσεων σε μέλη και γραφεία φασιστικών οργανώσεων ως "τόσο φασιστικό όσο και αυτοί", την μεσοβέζικη στάση ενάντια στο φασισμό γενικότερα και να δούμε πώς γίνεται εμποδίσουμε την εξάπλωση αυτής της αρρώστιας με κάθε τρόπο.

Γιατί, αν δεν το κάνουμε, μπορεί να καταλήξουμε όλοι σ' ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Και το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν θα είμαστε πιο πλούσιοι απ' ότι είμαστε τώρα.