Διέξοδος από το Βούρκο (ένα άρθρο για την ενότητα της Αριστεράς)

Κάπου εδώ υπάρχει μια κλιματσίδα, και πρέπει να τη βρούμε.

Ας αρχίσουμε λίγο λογοτεχνικά. Όλη η κοινωνία βρίσκεται σε ένα βούρκο, και όπως είναι λογικό συνεχώς βυθίζεται. Στην προσπάθειά της να διαφύγει ψάχνει απεγνωσμένα για ένα σκοινί, μια κλιματσίδα που θα την βοηθήσει να κρατηθεί. Κλιματσίδες και σκοινιά από τα οποία μπορεί κανείς να πιαστεί βέβαια υπάρχουν αρκετά γύρω από τον βούρκο,όμως υπάρχουν δυό αντικειμενικές δυσκολίες. Η πρώτη είναι ότι λόγω των συνθηκών χρειάζεται κόπο και συνεργασία μεταξύ αυτών που βυθίζονται προκειμένου κάποιο χέρι να τεντωθεί αρκετά και από την άλλη κανείς δεν είναι σίγουρος ότι το σκοινί ή η κλιματσίδα από το οποίο θα πιαστεί δεν θα αποδειχθεί σαπισμένο από τον καιρό, με αποτέλεσμα να σπάσει, οδηγώντας την κοινωνία σε βέβαιο πνιγμό.

Δεν είναι δύσκολο για κάποιον να φανταστεί πού το πάει ο ποιητής. Ο βούρκος είναι η οικονομική εξαθλίωση και τα σκοινιά και οι κλιματσίδες τριγύρω είναι οι δρόμοι οι οποίοι μπορούμε να επιλέξουμε για να ξεφύγουμε από αυτή.
Είναι σημαντικό να έχουμε κατανοήσει ότι τον βούρκο δεν τον δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι, αλλά ένα ελάχιστο μέρος του κόσμου, που βέβαια και αυτό βυθίζεται ίσως σιγά σιγά με τη σειρά του. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να υπολογίζουμε στο μέρος του κόσμου που το δημιούργησε: είναι αυτό το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί και θα επιλέξει ατομική λύση, οδηγώντας σε ακόμη πιο βέβαιο πνιγμό, οποιονδήποτε άλλον. Και δεν θα έχει την παραμικρή τύψη.

Από ποιά κλιματσίδα πρέπει να πιαστούμε λοιπόν;

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πληθώρα κλιματσίδων, κάθε μία η οποία οδηγεί και σε έναν διαφορετικό δρόμο. Είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι υποδεικνύουν και διαφορετική, έναν διαφορετικό "τρόπο σωτηρίας".

Το σημαντικό εδώ είναι ότι άλλοι το κάνουν με ανιδιοτέλεια και άλλη με περισσότερη ιδιοτέλεια απ'ότι φανταζόμαστε.

Γιατί κλιματσίδες υποδεικνύει και η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας (και όχι μόνο της Ελλάδας), άνθρωποι οι οποίοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην επιφάνεια του βούρκου και δεν κινδυνεύουν τόσο, ή σκέφτονται ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να πατήσουν πάνω σε όλους τους άλλους και να προσπαθήσουννα βγουν.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι αυτές οι κλιματσίδες είναι ήδη δοκιμασμένες και έχουν αποδειχτεί σαθρές. Είναι όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας και τα μνημόνια που έχουν επιβληθεί στο λαό, και παρόλα αυτά ο λαός δεν έχει γνωρίσει την παραμικρή βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. Και αν λάβουμε και υπόψη τις διάσπαρτες δηλώσεις της κυβέρνησης, και η ίδια λέει ότι δεν πρόκειται να τη γνωρίσει.

Άρα τί κάνουμε; Υπάρχει λύση; Υπάρχει κλιματσίδα τόσο γερή, που να μπορεί όλη η κοινωνία να πιαστεί, χωρίς να κοπεί;


Την απάντηση εδώ, έρχεται να τη δώσει ένα μέρος της κοινωνίας, το οποίο υποδεικνύει κλιματσίδες άλλες, διαφορετικές από εκείνη της άρχουσας τάξης, της Ε.Ε., της Ε.Κ.Τ, του Δ.Ν.Τ, του Γ.Κ.Π, του Χ.Ψ.Ζ, του Α.Β και του πουλιού το γάλα.

Είναι ένα μέρος του κόσμου, το οποίο αν και βυθίζεται το ίδιο γρήγορα με αυτόν, όλο αυτό τον καιρό, παλεύει με μανία για να σωθεί και να σώσει και όλη την υπόλοιπη κοινωνία από τον βούρκο.

Είναι ένα μέρος του κόσμου το οποίο είναι και ήταν παρόν σε αγώνες, σε απεργίες, ένα μέρος του κόσμου το οποίο προσπαθεί να οργανώσει πόλους αντίστασης παντού στην κοινωνία και τα καταφέρνει επιτυχώς τις περισσότερες φορές.

Είναι αυτό το μέρος του κόσμου το οποίο είναι ευρέως γνωστό ως "Αριστερά", μια λέξη που δυστυχώς στο άκουσμά της φέρνει αντιδράσεις που δεν της αξίζουν. Έλλειψη εμπιστοσύνης, αδιαφορία, μέχρι και φόβος.

Και κάπου εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα. Δυστυχώς, η "Αριστερά" (ας μου επιτραπεί η χρήση του όρου όσο γενικόλογος ακούγεται σε μερικούς και ας θεωρήσουμε, για χάρη της κουβέντας, ότι "Αριστερά" είναι όλοι όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως "Αριστερά" πλην του Πα.Σο.Κ και της Δη.Αρι) έχει κάνει πολλά λάθη στο παρελθόν, λάθη τα οποία έχουν κοστίσει στο λαό. Ακόμη, πολλές φορές δεν έχει φανεί αντάξια των περιστάσεων.

Και όταν λέω "έχει κάνει λάθη", δεν αναφέρομαι στο σύνολο της "Αριστεράς", αλλά σε πολύ συγκεκριμένα κομμάτια της.

Είμαστε λοιπόν στο βούρκο, και σχεδόν κάθε κομμάτι της "Αριστεράς", μαζί με αυτά τα οποία έχουν μελανό παρελθόν, υποδεικνύουν και μια διαφορετική κλιματσίδα στον κόσμο. Τείνουν τον δείκτη προς μια διαφορετική κατεύθυνση.

Και ο κόσμος βρίσκεται στο βούρκο, και πνίγεται και προσπαθεί να βγει απεγνωσμένα από αυτόν, αλλά έχει δύο μεγάλα ερωτήματα: πρώτον, πώς να εμπιστευτεί κάποιον που τον έχει απογοητεύσει τόσες φορές, και δεύτερον, ποιούς απ'όλους τους δρόμους να ακολουθήσει;

Αυτό είναι ένα εύλογο ερώτημα και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος, να παραμείνει εμπόδιο, με αποτέλεσμα ο κόσμος ή να βυθιστεί στην εξαθλίωση ή να γραπώσει, μια άλλη, σαθρή κλιματσίδα, και να βυθιστεί με ακόμη πιο βάναυσο τρόπο.

Η απάντηση σε αυτό είναι ότι η "Αριστερά" είναι πολύ πιο αξιόλογη απ'ότι φαντάζεται ο κόσμος. Είναι μια δύναμη (ή μάλλον, πολλές δυνάμεις) η οποία έχει σταθεί και έχει βοηθήσει σε αρκετούς και σημαντικούς, αγώνες παρά τα τεράστια, ίσως εγκληματικά κατά περιπτώσεις, λάθη της. Είναι μια δύναμη η οποία αξίζει εμπιστοσύνης και έχει να επιδείξει καλά στοιχεία.

Ή αν αυτή η έκφραση φαντάζει λανθασμένη, υπάρχουν σίγουρα κομμάτια της αριστεράς, τα οποία όχι μόνο έχουν να επιδείξουν καλά στοιχεία, είναι απαραίτητα, για την επιτυχημένη διέξοδο από το βούρκο.

Και ο κόσμος; Η κοινωνία; Πώς να ξέρει ποιόν απ' όλους να ακολουθήσει, πώς να ξέρει ποιός απ'όλους δείχνει το σωστό δρόμο; Πώς να ξέρει πώς η "Αριστερά" δεν θα τον προδώσει πάλι;

Εδώ το μπαλάκι πέφτει στην Αριστερά. Είναι βέβαιο ότι αν κάθε κομμάτι της υποδεικνύει διαφορετικό δρόμο, ο κόσμος δεν θα μπορέσει να την εμπιστευτεί τόσο εύκολα. Είναι βέβαιο ότι η διάσπασή της είναι ένας λόγος που ο κόσμος δεν την εμπιστεύεται όσο θα έπρεπε. Και στην παρούσα φάση, ο κόσμος, θέλει πάρα πολύ, έχει ανάγκη να την εμπιστευτεί.

Στην παρούσα φάση η "Αριστερά" έχει ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνίας, ένα μίνιμουμ πλαίσιο ανυπακοής στο οποίο όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς συμφωνούν (μη αναγνώριση - διαγραφή του χρέους, όχι στα χαράτσια, όχι στο μνημόνιο,  ισχυρή φορολόγηση των πλουσίων,να μην πληρώσει ο λαός την κρίση τους κ.α.). Είναι λοιπόν ανάγκη, αυτό να προβληθεί, να υπάρξει μία ενότητα της Αριστεράς, πάνω σε ζητήματα τα οποία απασχολούν άμεσα τον κόσμο, μία υπόδειξη, μιας βασικής κλιματσίδας, πάνω στην οποία ο κόσμος μπορεί να στηριχτεί, να ανασάνει προσωρινά και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του για τη συνέχεια.

Αυτό σημαίνει ότι όλη η Αριστερά θα γίνει ένα; Ότι θα παραμερίσει τις διαφορές της; Ότι θα σταθεί στο τώρα και δεν θα παρουσιάζει καμία διέξοδο, μιας και τα κομμάτια της διαφωνούν πάνω σε αυτό το ζήτημα;

Όχι. Το κάθε άλλο. Απλώς, θα προβάλλει έντονα στον κόσμο, μια ισχυρή ενότητα, τουλάχιστον σε επίπεδο δράσης και γιατί όχι, και εκλογών, μια ενότητα στην οποία ο κόσμος θα μπορεί να στηριχτεί και να ακουμπήσει.

Είναι απαραίτητο για τον κόσμο να καταλάβει ότι υπάρχουν και οι άλλες κλιματσίδες, οι κλιματσίδες της απειθαρχίας, οι κλιματσίδες που δεν βολεύουν τους προύχοντες και ότι στο δρόμο προς αυτές, δεν θα είναι μόνος του, αλλά μια ισχυρή πολιτική δύναμη, των υποστηρίζει. Είναι πολύ σημαντικό για την παρούσα φάση, τις επιτυχίες και τη βοήθεια της Αριστεράς, σε πλατείες, απεργίες και αγώνες να την καρπώνεται η ίδια στη συνείδηση του κόσμου, και να μην μένει ως κάποιοι "μεμονωμένοι καλοθελητές, ή λίγο "αριστεροί" που διαφέρουν από τους άλλους".

Ωραία όλα αυτά, θα πει κάποιος. Και τί γίνεται με τα σφάλματα του παρελθόντος; Πώς θα βεβαιωθώ ότι θα πιάσω την ή μια από τις κλιματσίδες της λεγόμενης ενοποιημένης "Αριστεράς" και την τελευταία στιγμή δεν θα κοπεί;

Τώρα το μπαλάκι πέφτει πια στον κόσμο, ή καλύτερα στους εργαζόμενους. Και αυτό γιατί, πρέπει να γνωρίζει, ότι ανάμεσα σε όλα τα κομμάτια της Αριστεράς είναι ο πιο ριζοσπάστικός. Και γιατί, σε μια ενδεχόμενη "ενότητα της Αριστεράς" σε εκλογικό και δραστικό επίπεδο, οι διαφορές δεν θα έχουν εξαλειφθεί αλλά θα παραμένουν. Και από τη μία τα πιο συντηρητικά κομμάτια της Αριστεράς, ή τα πιο μη - επαναστατικά αν θέλετε, θα τα συγκρατεί η πολιτική των άλλων, των πιο ριζοσπαστικών. Η "ενωμένη Αριστερά" δύναμη, σε επίπεδο δράσης, η οποία θα βοηθά και δεν θα καθοδηγεί τους αγώνες των εργαζομένων.

Αφετέρου πραγματική πρωτοπορία είναι οι εργαζόμενοι. Και θα είναι στο χέρι τους να επιλέξουν εκείνοι την διέξοδο, θα είναι στο χέρι τους, όταν έρθει η ώρα, να εμπιστευτούν τη δύναμη εκείνη της "Αριστεράς" που είναι "καταλληλότερη" για την επανάσταση, εκείνη τη δύναμη που υποδεικνύει τον πιο ριζοσπαστικό δρόμο, την πιο γερή κλιματσίδα.