Το πραγματικό δίπολο (τέρμα πια στις αυταπάτες)

Γίνεται αλλιώς; 

"Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες", λέει ένα γνωστό σύνθημα που ακούγεται αρκετά σε πορείες του ΚΚΕ αλλά και άλλων οργανώσεων. Ένα σύνθημα το οποίο αντιμετωπίζεται επί το πλείστον ως γραφικό, και πλήθος ατόμων εκτός πορείας αφού το ακούσουνε γελάνε και μετά κοροϊδεύουν τις αλυσίδες, τις σημαίες, την περιφρούρηση, λίγο πριν επιστρέψουν στην καφετέριά τους.

Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι μπαίνουν στον κόπο να προχωρήσουν πέρα του χλευασμού αναλύοντας την σημασιολογία και την ιδεολογική σημασία της περιφρούρησης και της ύπαρξης ντουντούκας και ντουντουκιέρη ο οποίος "υπαγορεύει τα συνθήματα", χαρακτηρίζοντας τους μετέχοντες στις πορείες ως "πρόβατα" ή και "στρατιωτάκια", τα οποία "δεν μπορούν να σκεφτούν μόνα τους" και χρειάζονται "καθοδηγητή".

Οι συζητήσεις αυτές συνήθως αποτελούν ορεκτικό για ακόμη πιο βαθιές συζητήσεις οι οποίες φτάνουν στο σημείο να αναζητήσουν και να σχολιάσουν τα όρια της δημοκρατίας, τα όρια της ελευθερίας, τα όρια συναρτήσεων και ακολουθιών και κάθε λογής όριο. Συζητήσεις που συνήθως οι συνομιλούντες που δεν μετέχουν σε πορείες παρουσιάζουν μια στάση του τύπου "ναι μεν, αλλά".

Και έτσι η συζήτηση αναλώνεται σε ποικίλα ζητήματα, από ζητήματα όπως την ευθύνη που έχουν οι παρατάξεις για την κατάσταση του ελληνικού πανεπιστήμιου (χωρίς να υπάρχει άρνηση της ευθύνης του κράτους βεβαίως, βεβαίως) και το αν είναι δημοκρατικό να κλείνεται ένας κεντρικός δρόμος σε ώρα αιχμής λόγω διαμαρτυρίας τη στιγμή που τόσοι άνθρωποι έχουν δουλειά (εδώ έρχεται και το επιχείρημα ότι "έχουν ανάγκη τα λεφτά), μέχρι και σε πιο ιδεολογικά θέματα όπως η παραδοχή της τωρινής σάπιας κατάστασης σε συνδυασμό με τον ισχυρισμό του πόσο ανέφικτη είναι η πραγματική ισότητα, ο κομμουνισμός, ή η αναρχική κοινωνία λόγω της "φύσης του ανθρώπου".

Μιλάμε δηλαδή για διατύπωση θέσεων βαθιά φιλοσοφικών, πολύωρες αναλύσεις περί του αν η διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου τον αποτρέπει εκ γενετής από το να είναι ίσος με κάποιον άλλο, αν η φύση του ανθρώπου είναι τόσο εγωιστική που πάντα θα τον κάνει να επιθυμεί περισσότερο από τον διπλανό του και στην τελική αν, βρε αδερφέ, είναι δίκαιο "κάποιος που δουλεύει περισσότερο να μην αμοίβεται και περισσότερο" ή "γιατί να μην μπορεί κάποιος να αγοράσει όσα σπίτια και όσα αυτοκίνητα γουστάρει".

Η πραγματικότητα βέβαια είναι τραγική, και ο χρόνος μας όλο και λιγοστεύει. Δυστυχώς, όσο περνά ο καιρός το γραφικό σύνθημα φαντάζει όλο και πιο επίκαιρο.

Γιατί βιώνουμε μία κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης, άνευ προηγουμένου. Ζούμε σε μία χώρα που έχουν ήδη ψηφιστεί δύο μνημόνια (με το τρίτο να έρχεται), που τις αποφάσεις τις παίρνει μία διορισμένη κυβέρνηση αγνοώντας πλήρως τη δυσαρέσκεια του λαού. Μια χώρα που η αστυνόμευση και η βία της καταστολής έχει φτάσει ξεκάθαρα πλέον, τα επίπεδα της χούντας. Είναι όλα τα παραπάνω πρωτοφανή; Σίγουρα όχι. Όμως τώρα είναι πιο εμφανή, πιο διακριτά, πιο ξεκάθαρα από ποτέ.

Γιατί όσο γίνονται φιλολογικές συζητήσεις περί της "δημοκρατικότητας" του σοσιαλιστικού συστήματος, όσο συνεχίζουν να παρατίθενται επιχειρήματα υπέρ της διαφοράς του τώρα με τη χούντα, όσο συνεχίζεται να παρουσιάζεται ως θέσφατο το αδιέξοδο της ανθρωπότητας "γιατί ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καταστροφικός" τόσο η κατάσταση έξω χειροτερεύει. Τόσο οι συνάνθρωποί μας υποφέρουν, μένουν χωρίς δουλειά, αυτοκτονούν μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Όσο επιμένουμε να διαμαρτυρόμαστε για το κάψιμο του Αττικόν, για το πόσο ανεκδιήγητοι είναι οι αναρχικοί που καίνε μαγαζιά αθώων πολιτών, για το εάν είναι ηθικά σωστό να γιαουρτώνεις και να προπηλακίζεις πολιτικά πρόσωπα, τόσο η κυβέρνηση, οι απανταχού επιχειρηματίες και τραπεζίτες συνεχίζουν ανενόχλητοι την αιμοσταγή επίθεσή τους.

Όσο συνεχίζουμε να εκθέτουμε τις διαφωνίες μας περί του κατά πόσο είναι φασιστική η κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης, όσο επιμένουμε να δικαιώνουμε θέσεις της Χρυσής Αυγής ή να κατακεραυνώνουμε επιθέσεις σε γραφεία και μέλη φασιστικών οργανώσεων, τόσο περισσότεροι μετανάστες θα δολοφονούνται καθημερινά.

Όσο επιμένουμε να μηδενίζουμε την σημασία της απεργίας και μένουμε στο κατά πόσο αυτή παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας, όσο κατηγορούμε το συνδικαλισμό λόγω κάποιων σάπιων συνδικαλιστών, τόσο περισσότεροι εργαζόμενοι θα απολύονται.

Όσο αταλάντευτα και απόλυτα συνεχίζουμε να βλέπουμε ένα αδιέξοδο μέλλον,όσο παρουσιάζουμε τη σημερινή κατάσταση ως ένα πρόβλημα χωρίς λύση, τόσο μεγαλύτερο άλλοθι τους δίνουμε για να συνεχίσουν να μας γαμάνε.


Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα. Υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Εμείς και αυτοί. Και ο καθένας νομοτελειακά μπορεί να διαλέξει μόνο ένα από από αυτά. Και πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις ηθικιστικές αναλύσεις, τις φιλοσοφίζουσες διαφωνίες, και να δούμε τί θα κάνουμε.

Γιατί τώρα, δεν υπάρχουν δημοκράτες, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι. Υπάρχουν οι εχθροί και οι σύμμαχοι. Και ο καθένας από μας διαλέγει. Και στο τέλος, μόνο ένας από τους δύο θα επιβιώσει.

Ή εμείς ή αυτοί.


Εσύ, τί θα διαλέξεις;