 |
| 1967 - ??? |
"Μην ξεχνάτε όμως κύριοι, ότι βρισκόμαστε προ ενός ασθενούς",
είπε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967, οπότε και αυτοπροσδιοριζόμενος ως "γιατρός της Ελλάδος" έσπευσε να "εξυγιάνει" την Ελλάδα, μαζί με άλλους συνταγματάρχες και 100 τανκς, στα πλαίσια του νατοϊκού σχεδίου "Προμηθεύς" διά "την "πάταξη του κομμουνιστικού κινδύνου" σε όλο τον κόσμο.
Η χούντα ήρθε ξαφνικά για πολλούς, ως φυσικό επόμενο για άλλους.
Ήρθε τότε που υπήρχαν δύο ισχυρότατες αντιπαραθετικές δυνάμεις στον κόσμο, οι Η.Π.Α και η Ε.Σ.Σ.Δ, και ο "κομμουνιστικός κίνδυνος" δηλαδή η επικράτηση της Σοβιετικής Ένωσης σε εδαφικό, οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδο έναντι των Η.Π.Α ήταν υπαρκτός.
Ήρθε τότε, που η πολιτική αστάθεια και η έκρυθμη κατάσταση της Ελλάδας (κυβερνήσεις σχηματιζόντουσαν και διαλυόντουσαν συνέχεια) επέτρεψε σε μια χούφτα συνταγματαρχών μέσα από μια παράνομη στρατιωτική οργάνωση να συσπειρωθούν και να οργανώσουν ένα πραξικόπημα, με έναν από τους κυριότερους στόχους τους να είναι η εφαρμογή του σχεδίου "Προμηθεύς" για την πάταξη του "κομμουνιστικού κινδύνου εντός Ελλάδας".
Η χώρα βρισκόταν σε κρίση, ο κόσμος αντιδρούσε έντονα, και έτσι η στρατιωτική κυβέρνηση επέβαλλε αυστηρότατα μέτρα, τα οποία καταπατούσαν βασικές ανθρώπινες ελευθερίες, κυνηγόντας βάναυσα παράλληλα τους "αριστερούς" και τους "αντιφρονούντες".
Τα βασανιστήρια, οι εξορίες, οι φυλακίσεις, η βιαιότατη καταστολή οιασδήποτε κίνησης που έφερε έστω και την υποψία "αντίδρασης του καθεστώτος" ήταν στην καθημερινή διάταξη.
Άλλωστε, όποιος κυκλοφορούσε μετά την δύση του ηλίου "θα πυροβολείτο χωρίς προειδοποίηση".
Τα πάντα στο όνομα της "σωτηρίας της Ελλάδας". Τα πάντα για την επιβολή ενός σχεδίου, καθοδηγούμενου από τις Η.Π.Α.
Και ερχόμαστε 45 χρόνια μετά, στην Ελλάδα του 2012.
Στην Ελλάδα του 2012 που ο Γιώργος Καρατζαφέρης λέει:
"Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα: Οι ευρωπαϊστές και οι άλλοι" τόνιζε ο και ο Γεώργιος Καρατζαφέρης, καθώς χαρακτηρίζει την Ελλάδα "ασθενή".
Στην Ελλάδα του 2012, η οποία τελεί υπό μια "διορισμένη κυβέρνηση", σε συννενόηση της Ελληνικής κυβέρνησης με την Ε.Ε. προκειμένου να εφαρμοστεί ένα "σχέδιο της διεξόδου της χώρας από την κρίση", μιας και η προγούμενη κυβέρνηση του Παπανδρέου "συνάντησε εμπόδια στην εφαρμογή του" λόγω του έντονου λαϊκού ξεσηκωμού που δημιούργησε πολιτική αστάθεια.
Στην Ελλάδα του 2012, στην οποία οι μπάτσοι πλέον κάνουν περιπολίες παντού, διαλύουν πορείες με χημικά και άγριο ξύλο χωρίς την παραμικρή αφορμή, ενώ οι φονικοί ξυλοδαρμοί και οι βασανισμοί αθώων είναι πλέον καθημερινότητα (παραδείγματα 1, 2, 3, 4, 5, 6 κ.α.) .
Στην σύγχρονη Ελλάδα, όπου για μια περίοδο η "συνεύρεση 2 και πάνω ατόμων" μπροστά από τη Βουλή είχε απαγορευτεί, στη σύγχρονη Ελλάδα όπου η "πολιτική συζήτηση" στα σχολεία έχει απαγορευτεί διά νόμου.
Στη σύγχρονη Ελλάδα όπου για να συλληφθείς δεν χρειάζεται πλέον, ούτε η τυπική δικαιολογία.
Σε μια Ελλάδα όπου κατασκευάζονται σιγά, σιγά, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.
Σε μια Ελλάδα που ήδη αριθμεί πολλούς "εξόριστους": χιλιάδες αυτόχειρες λόγω πολιτικοικονομικών αιτιών εκ των οποίων μόνο λίγοι γίνονται γνωστοί (παραδείγματα 1, 2, 3, 4 κ.α.) 3 δολοφονημένους από το ίδιο το (παρα)κράτος (νεκροί της Marfin, 55χρονος οικοδόμος του ΠΑ.Μ.Ε).
Σε μια Ελλάδα που προχθές, θέλοντας να γιορτάσει την "μαύρη επέτειο", η Χρυσή Αυγή προπηλάκισε με καδρόνια τον βουλευτή του Πα.Σο.Κ Πέτρο Ευθυμίου, τις ίδιες μέρες που οι δυνάμεις των Μ.Α.Τ είχαν γιορτάσει με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, αποκλείοντας ολόκληρη την περιοχή των Εξαρχείων (μην επιτρέποντας, δηλαδή, την είσοδο ή την έξοδο από αυτά σε κανέναν). Η αφορμή ήταν η κατάληψη δύο δημοσίων κτιρίων (ΒΟΞ και Ι.Κ.Α) και απ' ότι φαίνεται η επικινδυνότητα της κατάληψης ήταν τόση που ο αποκλεισμός ολόκληρης περιοχής ήταν απαραίτητος. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς έγινε στην περιοχή τις ώρες που ήταν αποκλεισμένη, όμως μπορώ να φανταστώ τα χειρότερα.
Ας επιστρέψουμε όμως στην επίθεση στον Πέτρο Ευθυμίου από μέλη της Χρυσής Αυγής. Μια επίθεση η οποία προβλήθηκε αρκετά και προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις.
Αρχικά σχεδόν σύσσωμη η κοινοβουλευτική αριστερά έσπευσε να κατηγορήσει τη συγκεκριμένη πράξη, χαρακτηρίζοντας την Χρυσή Αυγή "φασίστες" και την πράξη απαράδεκτη.
Η κίνηση αυτή της αριστεράς είχε ως συνέπεια μέρος των αντιδράσεων που προαναφέρθηκαν, αντιδράσεις κυρίως προερχόμενες από "σκεπτόμενα άτομα" ( ο ειρωνικός τόνος είναι εμφανής θέλω να πιστεύω ) τα οποία έσπευσαν να χαρακτηρίσουν στην ουσία την αριστερά "διπρόσωπη" και να απορήσουν με το γεγονός που όταν οι προπηλακισμοί βουλευτικών προέρχονται από τον "απλό κόσμο" αντιμετωπίζονται με συμπάθεια (βλ. Παρελάσεις 28ης Οκτωβρίου) ενώ όταν προέρχονται από την Χρυσή Αυγή είναι "φασιστικές επιθέσεις" (Σε αυτό το σημείο να διαχωρίσουμε τη στάση του ΚΚΕ το οποίο κατηγορεί προπηλακισμούς παντός είδους και καιρού).
Στην αντίπερα όχθη, θα υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι λογικά θα επικρότησαν αυτή την επίθεση όπως και κάθε άλλο προπηλακισμό (με την έκφραση "μπράβο στα παιδιά"), μιας και "οι πολιτικοί τελευταία μας έχουν γαμήσει".
Το ίδιο το Πα.Σο.Κ τόνισε τον φασιστικό χαρακτήρα της επίθεσης και της Χρυσής Αυγής, και σε μια προσπάθεια να δώσει και εκλογικό στίγμα στο όλο συμβάν είπε "δε θέλουμε ναζιστικούς χαιρετισμούς στη Βουλή", διαφοροποιώντας έτσι δημόσια την πολιτική του θέση και άποψη από αυτή της Χρυσής Αυγής, των "απεχθών νεοναζί" (μάλλον κάπως έτσι το έχει στο μυαλό του).
Χωρίς να γνωρίζω ποιά ήταν η στάση κάθε αριστερής και μη οργάνωσης στο ζήτημα, η πραγματικότητα είναι ότι αν θέλουμε δούμε τον ουσιαστικό χαρακτήρα της επίθεσης πρέπει να ξεφύγουμε από το γεγονός αυτό καθαυτό, και μην πέφτοντας σε εσφαλμένες ταυτίσεις, να αναζήσουμε πιο βαθιά τα αίτια τις επίθεσεις, το ποιός την έκανε, ακόμη ακόμη και την απάντηση του ίδιου του Πα.Σο.Κ.
Υπάρχει μια λαθεμένη άποψη στην κοινωνία η οποία λέει ότι η "βία είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται".
Η άποψη αυτή έχει ως φυσικό και πρακτικό αποτέλεσμα την ελεύθερη άσκηση βίας από θεσμοθετημένα όργανα του κράτους (βλ. μπάτσους) ή μη - θεσμοθετημένα όργανα του κράτους (βλ. φασίστες) με μόνη αντίδραση την λεκτική διαμαρτυρία, ή το πολύ πολύ κάποια μήνυση.
Δηλαδή, μια τέτοια θεώρηση επιτρέπει στους μπάτσους να ασκούν βία έχοντας παραπάνω εξουσία (και την νομική "νομιμοποίηση"), πολλές φορές παρά το νόμο, και επειδή γενικότερα η βία είναι ανεπίτρεπτη η μόνη φυσική αντίδραση κάποιου είναι να διαμαρτυρηθεί για την "παραπανίσια βία" που ίσως ασκήσει κάποιος μπάτσος, ίσως και να κινηθεί δικαστικά.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ακριβώς επειδή ο μπάτσος είναι θεσμικό όργανο του κράτους (και το κράτο ς προστατεύει τα όργανά του) , το πολύ - πολύ να λάβει κάποια ελαφριά ποινή.
Αντίστοιχα, η βία η οποία ίσως ασκηθεί από μη - θεσμικά όργανα του κράτους (π.χ. ξυλοδαρμός "μεταναστών από φασίστες") μπορεί να αντιμετωπιστεί και πάλι μόνο νομικά, ή με λεκτικές διαμαρτυρίες.
Το ίδιο ισχύει και για άλλου είδους "βία": τη "βία" που προκαλείται από την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας, τη "βία" που προκαλείται από την μείωση μισθών και συντάξεων, τη "βία" που προκαλείται από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την "βία" που προκαλείται από την αβεβαιότητα για το άμεσο μέλλον. Και ενάντια στη "βία" αυτή, δεν μπορείς να κινηθείς ούτε νομικά μιας και έχει την πλήρη νομιμοποίηση.
Όχι λοιπόν. Οι "βίαιες πράξεις" δεν πρέπει να μπαίνουν όλες στο ίδιο τσουβάλι, ειδικά τώρα, ειδικά υπό αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορούμε να κατακρίνουμε κάθε "βίαιη" πράξη με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά. Γιατί αυτό ουσιαστικά οδηγεί στην πρακτική μας απραξία, και στην ανοχή οποιασδήποτε πράξης εναντίον μας (από ξυλοδαρμό από μπάτσους μέχρι και αναίτια απόλυση) με μόνη διαμαρτυρία την λεκτική.
Μια πράξη "βίας" είναι πλήρως συνδεδεμένη με τις προθέσεις αυτών που την ασκούν.
Οι αυθόρμητοι προπηλακισμοί βουλευτών από μάζες κόσμου είναι μια πρακτική η οποία ουσιαστικά αποτελεί την πραγμάτωση της αγανάκτισης, μια πρακτική έκφραση της οργισμένης αντίδρασης του κόσμου στις ενέργειες των βουλευτών, καθώς οι πολίτες φτάνουν στο χείλος του γκρεμού και βλέπουν ότι οι ειρηνικές διαμαρτυρίες δεν φέρουν κανένα άμεσο αποτέλεσμα (για το οποίο οι ίδιοι ανυπομονούν). Είναι μια πρακτική η οποία εντάθηκε από το κίνημα πλατειών και έπειτα, με ομάδες πολιτών, ανοργάνωτων και μη - καθοδηγούμενων από οργανώσεις να "επιτίθενται" λεκτικά, με γιαούρτια ή και με βιαιότερες προθέσεις σε βουλευτές επί παντός επιστητού (σε εστιατόρια, ξενοδοχεία, δημόσιους χώρους κ.λ.π).
Είναι μία πρακτική η οποία αντιμετωπίζεται θετικά από την πλειοψηφία του κόσμου κυρίως γιατί εκείνος έχει αγανακτήσει και νιώθει αδύναμος να αντιδράσει, αδύναμος να αλλάξει τα πράγματα.
Και εκεί ακριβώς βασίστηκε η Χρυσή Αυγή και προχώρησε στον προπηλακισμό του Πέτρου Ευθυμίου (μια κίνηση τόσο διαφορετική από τα μαχαιρώματα αγωνιστών και μεταναστών στα οποία μας έχει συνηθίσει). Στη θετική εντύπωση που προκαλούσε αυτή η κίνηση στον κόσμο. Στο "καλά του κάνανε" που θα αναφωνούσε κάθε Έλληνας πολίτης στο άκουσμα της είδησης.
Γιατί, βάζοντας κάθε πράξη βίας στο ίδιο τσουβάλι από όποιον και αν προέρχεται, διαχωρίζοντας πλήρως την πράξη από τα αίτια, είναι φυσικό επόμενο να καταλήξουμε είτε να επικροτούμε φασίστες, είτε να κατηγορούμε οργισμένους πολίτες (μιας και κάθε πράξη πρέπει να λαμβάνει ίδιας αντιμετώπισης είτε προέρχεται από φασίστες είτε από οποιονδήποτε άλλον).
Όπως είπαμε όμως, είναι πολύ σημαντικό να αναζητήσουμε τα αίτια πίσω από τον προπηλακισμό του Πέτρου Ευθυμίου. Γιατί, στην πραγματικότητα οι αυθόρμητες και μαζικές δράσεις πολιτών (π.χ. 28η Οκτωβρίου) διαφέρουν κατά πολύ από αυτές μιας πλήρως οργανωμένης φασιστικής ομάδας.
Διανύουμε μια προεκλογική περίοδο. Μια προεκλογική περίοδο εν μέσω κρίσης, όπου ο κόσμος οργισμένος από την κατάσταση της χώρας απογοητευμένος από τα καθεστωτικά κόμματα Πα.Σο.Κ - Ν.Δ ψάχνει πως να εκφράσει εκλογικά την αγανάκτησή του, αναζητώντας παράλληλα μια λύση για τη χώρα.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, η Χρυσή Αυγή προβαίνει σε μια κίνηση (στην οποία, σημειωτέον δεν έχει ξαναπροβεί) η οποία έχει ήδη κερδίσει την θετική αντιμετώπιση του κόσμου, σε μια προσπάθεια να τονίσει τη διαφοροποίησή της από το τωρινό καθεστώς. Προσπαθεί εν μέσω εκλογικής περιόδου να δείξει στον κόσμο ότι είναι "αντισυστημική", "αντιμνημονιακή" και άλλα τέτοια ωραία (που δεν ισχύουν όπως έχει αναλυθεί εδώ ) κάνοντας τον κόσμο να αποστρέψει προς στιγμήν το βλέμμα του από την πραγματική δολοφονική φύση της (και εκεί είναι και η ουσία της κριτικής που γίνεται από μέρος της αριστεράς). Προσπαθεί να φανεί "ελκυστική" ως λύση στα μάτια του κόσμου μέσω πρακτικών ("επίθεση σε βουλευτή") οι οποίες έχουν αποκτήσει λαϊκή νομιμοποίηση μα ουδέποτε εφάρμοζε μέχρι τώρα.
Από την άλλη το Πα.Σο.Κ κατηγόρησε τη Χρυσή Αυγή για την "φασιστική επίθεσή της" αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι "δεν θέλουμε ναζιστικούς χαιρετισμούς" μέσα στη Βουλή. Ήταν μια κίνηση η οποία είχε διττή αιτία:
1)ήταν μια προσπάθεια καθαρά προεκλογικής προσπάθειας για αύξηση των ποσοστών του (καθώς ουδέποτε είχε πρόβλημα να "συνεργαστεί" μαζί της ως κυβέρνηση μέσω της αστυνομίας).
Μια προσπάθεια η οποία αν εξεταστεί βαθύτερα ήταν ακόμη πιο επικίνδυνη καθώς και αυτή με τη σειρά της, προέβαινε σε διαχωρισμό Πα.Σο.Κ από Χρυσή Αυγή, καθιερώνοντας ουσιαστικά τη Χρυσή Αυγή στα μάτια του κόσμου ως μία εναλλακτική, τελείως διαφορετική από τα καθεστωτικά κυβερνητικά κόμματα, λύση.
2) το Πα.Σο.Κ με χαρακτηρίζοντας την επίθεση "φασιστική" ουσιαστικά αναφερόταν σε κάθε τέτοια επίθεση (από όποιον και αν προέρχεται) και ουσιαστικά ταύτιζε πλήρως την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής με την ιδεολογία οποιουδήποτε έχει προβεί ή σκέπτεται να προβεί σε παρόμοιες κινήσεις.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να μην μένουμε στις πράξεις και να τις κρίνουμε βάση των σκοπιμοτήτων που κρύβονται πίσω από αυτές.
Γιατί, όπως είδαμε η πολιτική κατάσταση είναι έκρυθμη και οι ομοιότητες με τη χούντα ουκ ολίγες.
Και δεν είναι διόλου απίθανο, αν μείνουμε άπραγοι, και αν κατακεραυνώνουμε ή αποδεχόμαστε άκριτα οποιαδήποτε πράξη, να βρεθούμε απότομα από την διορισμένη κυβέρνηση των υποτακτικών του σύγχρονου βασιλέα Κωνσταντίνου (λέγε με ξένοι και Έλληνες επιχειρηματίες) σε μία ακόμη πιο ξεκάθαρη φασιστοδικτατορική κυβέρνηση.
No comments:
Post a Comment