Τί να κάνουμε;

Ούτε καν.

Κάποτε, ένας επαναστάτης ο οποίος έχει εξοριστεί, βασανιστεί, φυλακιστεί και τιμωρηθεί πολλάκις για τις ιδέες του, γράφει μια μπροσούρα με τίτλο "Τι να κάνουμε;". 

111 χρόνια μετά ένας φοιτητής, που ζει από τα λεφτά των γονιών του, από την ησυχία του σπιτιού του, γράφει ένα άρθρο με ακριβώς τον ίδιο τίτλο.


Η αλήθεια είναι ότι ο εν λόγω φοιτητής θα ήθελε να γράψει κάτι πιο "θεωρητικό", αλλά αυτές τις μέρες οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν και δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Έτσι, λοιπόν, το blog δεν μπορούσε να τις αγνοήσει και να μην γράψει κάτι σχετικά.

Πριν λίγες μέρες, όπως όλοι γνωρίζουμε, ψηφίστηκε η νέα δανειακή σύμβαση. Η λεγόμενη "ταφόπλακα" του ελληνικού λαού, η "επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα" στους εργαζόμενους, η "πλήρως απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας", είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που της αποδίδουν. Κοινώς και πιο απλά, η καταστροφή μας.

Την ίδια μέρα και ενώ αυτό το έκτρωμα (cliche but true) ψηφιζόταν στη Βουλή απ' έξω διαδήλωνε περίπου μισό εκατομμύριο κόσμος. Κόσμος αποφασισμένος, κόσμος αγανακτισμένος, κόσμος ο οποίος γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό που γινόταν μέσα ουσιαστικά τον οδηγούσε στην καταστροφή.

Έτσι ήταν ο κόσμος έξω, και γι'αυτό φώναζε, διαμαρτυρόταν, και έκανε και άλλα πράγματα τα οποία δεν είναι της παρούσης.

Βέβαια παρόλη την αντίδραση του κόσμου, η κυβέρνηση αποδεικνύοντας μια ακόμη φορά πόσο αντιπροσωπεύει τον κόσμο, τον έγραψε στ'αρχίδια της και ψήφισε τα πάντα όλα, ενώ απ'έξω οι μπάτσοι τον χτυπούσαν αλύπητα, δείχνοντάς του τί εστί δημοκρατία (κατά το τί εστί βερίκοκο).

Έτσι η σύμβαση ψηφίστηκε και η ζωή συνεχίζεται. Και ελπίζω για όσο το δυνατόν περισσότερο.

Το γεγονός που αναγνωρίζει εύκολα κανείς, είναι ότι ο κόσμος για ακόμη μια φορά γέμισε το Σύνταγμα και τις γύρω πόλεις, ακόμη μια φορά διαλύθηκε, ακόμη μια φορά δεν μπήκε στη Βουλή.

Και κάπου εκεί εγείρεται ένα ερώτημα, ένα ερώτημα το οποίο σχηματίζουν τα χείλη όλων αφότου ψηφίστηκε η δανειακή σύμβαση, ένα ερωτήμα που μοιράζονται και αυτοί οι οποίοι κατέβηκαν την Κυριακή, και αυτοί που δεν κατέβηκαν την Κυριακή, ένα ερώτημα το οποίο είναι ο λόγος που ο κόσμος δεν έχει μπει ακόμη στη Βουλή:
"και μετά τι;"

"Τί πρέπει να κάνουμε; Τί μπορούμε να κάνουμε εμείς; Αν μπούμε στη Βουλή, τί θα ακολουθήσει έπειτα;"

Για να βρούμε τι να κάνουμε, πρέπει να δούμε κατ'αρχήν τί συμβαίνει, τί ακριβώς είναι η περίφημη "νέα δανειακή σύμβαση".

Η νέα δανειακή σύμβαση λοιπόν, είναι σαν την παλιά δανειακή σύμβαση, είναι σαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που συνηθίζουν να περνούν οι κυβερνήσεις (Πα.Σο.Κ και Ν.Δ.) ακόμη και πριν το Δ.Ν.Τ.

Είναι μια σφοδρή επίθεση ενάντια τους εργαζομένους και γενικότερα στον λαό της Ελλάδας. Μπορεί να είναι χειρότερη από όλες τις προηγούμενες, αλλά ποιοτικά είναι η ίδια: είναι μέτρα τα οποία φροντίζουν ώστε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο, και να πληρώνονται ακόμη λιγότερο, με σκοπό να κερδίζουν οι επιχειρηματίες.

Άρα, όσοι έχουν τη στοιχειώδη μνήμη, μπορούν να καταλάβουν ότι εν τέλει, δεν είναι θέμα του Δ.Ν.Τ, της Ε.Ε, της Γερμανίας και λοιπών μηχανισμών που "θέλουν το κακό της Ελλάδας".

Μέτρα που στρεφόντουσαν ανοικτά ενάντια στον λαό της Ελλάδας, υπήρχαν ανέκαθεν. Όμως, από τότε που μπήκε το Δ.Ν.Τ στην Ελλάδα, η επίθεση αυτή έχει αποκτήσει πολύ πιο σφόδρα χαρακτηριστικά, ή πιο σωστά έχει επιταχυνθεί. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η πιο διαδεδομένη απάντηση είναι ότι η Ελλάδα χρωστάει σε Γερμανία, Ε.Ε και στη Μιχαλού, και άρα οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν. Μα η Ελλάδα, χρωστούσε από την ίδρυση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους! Η Ελλάδα χτίστηκε με δάνεια! Τώρα το θυμήθηκαν όλοι ότι χρωστάει; Αν θέλετε, ακόμη, ακόμη, όλες οι χώρες χρωστάνε! Χωρίς χρέος το χρήμα δεν μπορεί να κινηθεί!  Τί σκατά; Γιατί τόση βιασύνη να πληρώσει η Ελλάδα;

Η απάντηση είναι ότι δεν φταίει το χρέος. Δεν είναι το χρέος ο λόγος που οι Έλληνες υποφέρουν και θα υποφέρουν. Το χρέος είναι απλώς μια πρόφαση. Ο λόγος που όλοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι η Ελλάδα χρωστάει ("Ρε μαλάκα Μάκη; Θυμάσαι αυτό το κατοστάρικο που σου δάνεισα πριν 35 χρόνια; Ρε μαλάκα γίνεται να μου το δώσεις μέσα στα επόμενα 10 λεπτά;") είναι ότι η οικονομία της Γερμανίας, όλες οι οικονομίες της Ευρώπης, όλες οι οικονομίες του κόσμου αντιμετωπίζουν πρόβλημα (σ.σ.: η λεγόμενη "οικονομική κρίση").


Και για αυτό το λόγο, προσπαθούν να χρησιμοποποιήσουν ό,τι στηρίγματα υπάρχουν. Και τα χρέη της Ελλάδας, είναι σοβαρό στήριγμα, λόγω των σχέσεών τους με τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες (οικονομικά τερτίπια στα οποία δεν θα εμβαθύνουμε, εδώ και τώρα).


Άρα, το πρόβλημα είναι η οικονομική κρίση. Και τί είναι η οικονομική κρίση; Ο Μαρξ έλεγε, ότι "ο καπιταλισμός επιβιώνει μέσα από τις κρίσεις του". Και η ιστορία δείχνει ακριβώς αυτό. Ο καπιταλισμός έχει κρίσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα (1873, 1929 και σήμερα, μερικά παραδείγματα), φτάνει σε ένα σημείο καμπής και σιγά - σιγά ανακάμπτει.

Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την κρίση, τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Όπως είπαμε, μέτρα στην Ελλάδα ψηφιζόντουσαν πάντοτε, μέτρα που ουσιαστικά μειώναν μισθούς και συντάξεις, αυστηρότερη φορολόγηση (κυρίως των μεσέων στρωμάτων) απλώς με πιο αργό ρυθμό.

Αυτά τα μέτρα, βέβαια δεν ήταν αρνητικά για όλους. Γιατί προφανώς ένας επιχειρηματίας επωφελούνταν από έναν εργαζόμενο που δούλευε τις ίδιες ώρες και πληρωνόταν λιγότερο, το κράτος το ίδιο επωφελούταν από δημόσιους υπάλληλους που πληρωνόντουσαν λιγότερο και παίρναν μικρότερη σύνταξη, καθώς με τα μεγαλύτερα πλέον αποθέματα στα ταμεία μπορούσε εύκολα να "ενισχύει" τις ιδιωτικές τράπεζες (τυχαίο παράδειγμα).

Όλες αυτές οι κινήσεις δεν είναι τυχαίες: το κέρδος των λίγων επιχειρηματιών σε βάρος των εργαζομένων, είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του οικονομικού συστήματος στα πλαίσια του οποίου ζούμε, του (*drum roll*) καπιταλισμού.


Άρα μπορούμε ίσως να καταλάβουμε, ότι η "νέα δανειακή σύμβαση", όπως και όλα τα υπόλοιπα μέτρα προ και μετά κρίσης, είναι ουσιαστικά παράγωγα του καπιταλισμού.


Συνεπώς η απάντηση στο ερώτημα "και μετά τί;", ή "πώς θα αλλάξουν τα πράγματα;", είναι "με ανατροπή του συστήματος". Όσο γραφικό και αν ακούγεται και αυτό, δυστυχώς είναι αλήθεια.


"Ωραία ρε φίλε, και πώτς γένεν αυτό;". "Πώς κάποιος ανατρέπει ένα σύστημα, γιατί εδώ το λες, λες και είναι piece of cake;", θα ρωτήσει κάποιος.


Κατ'αρχήν κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι μια διαδικασία διαρκής, που σίγουρα θα πάρει χρόνο, μάλλον χρόνια. Επίσης, δεν είναι μια απάντηση εξώφθαλμη. Δεν είναι μια απάντηση που είναι εύκολο και προφανές να σχεδιάσεις.

Το προφανές όμως είναι ότι την Κυριακή ήταν μισό εκατομμύριο άνθρωποι στο Σύνταγμα. Το προφανές είναι ότι έχουν δημιουργηθεί συνελεύσεις γειτονιών, ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι εργαζόμενοι του Alter, της Ελευθεροτυπίας, της Χαλυβουργίας, βρίσκονται σε απεργία διαρκείας.

Και η "ανατροπή του συστήματος" περνάει και μέσα από τις γειτονιές, και μέσα από τις απεργίες, οι οποίες εν τέλει, είναι αυτές που πληγώνουν πραγματικά τους επιχειρηματίες.

Εξίσου προφανές είναι ότι η "ανατροπή" του συστήματος σημαίνει ότι ο κόσμος θα πάρει την εξουσία στα χέρια του. Ότι ο κόσμος θα διώξει βίαια αυτούς που τώρα του πίνουν το αίμα και ότι θα αποφασίζει αυτός για τον ίδιο, είτε στην εργασία του, είτε στη γειτονιά του, όποιες δομές και αν χρειαστεί να δημιουργήσει για τον σκοπό αυτό. Προφανές είναι επίσης ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί κάποιου είδους συντονισμός, ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα σε όλο τον κόσμο, ώστε να εξασφαλίζει ότι ο καθένας θα έχει ό,τι χρειάζεται, ώστε να εξασφαλίζει ότι θα υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στην κάθε περιοχή, στην κάθε δουλειά.

Το πώς θα ακριβώς θα δημιουργηθούν αυτά είναι δύσκολο να απαντηθούν.

Αυτό που είναι φανερό όμως είναι ότι ο κόσμος έχει τη δύναμη. Είναι πολύς και μπορεί να γίνει ακόμη περισσότερος.Έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει για τον εαυτό του, αρκεί να το πάρει απόφαση.


Μπορεί λοιπόν, να μην έχω τη διορατικότητα του Λένιν, μπορεί να μην τον φτάνω ούτε καν στο μικρό του δακτυλάκι, όμως ξέρω ένα πράγμα:


Η απάντηση στο "τί να κάνουμε;" περνάει από το δρόμο.