Τα τρία επίπεδα της πραγματικότητας

...και η ασφυκτική τους πίεση

Πρώτα πρώτα, το άγχος στη δουλειά. Αν θα έρθει η πληρωμή, αν θα γίνει η αξιολόγηση, αν θα υπάρξει απόλυση. Αν θα μπορέσεις να πληρώσεις τα φροντιστήρια των παιδιών, αν θα μπορέσεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς, τον ΕΝΦΙΑ, αν θα κρατήσεις το σπίτι σου. Αν θα καταφέρεις να κρατήσεις την οικογένειά σου, αν θα χωρίσεις.

Αν θα μπορέσεις να βρεις δουλειά. Τί στο διάολο θα κάνεις με τη ζωή σου, αν θα κάτσεις εδώ, αν θα φύγεις αλλού, αν θα δουλέψεις με 400 και 300 ευρώ, αν θα σε κρατήσουν παραπάνω από 5 μήνες. Αν θα επενδύσεις σε κάτι ποτέ, αν θα ονειρευτείς, αν θα συνεχίσεις να ζεις με το άγχος. Και πώς μπορείς να το αποβάλλεις;

Αν θα τα καταφέρεις να ξαναβρείς σπίτι. Αν θα καταφέρεις να επιβιώσεις το επόμενο βράδυ. Αν κάποιος απ' όλους αυτούς που περνάν' από μπροστά σου σου δώσει επιτέλους 50 λεπτά μπας και πάρεις κανά κουλούρι να αντέξεις τουλάχιστον για τις επόμενες ώρες.

Μετά, είναι και η συνέλευση στο σωματείο. Οι λίγοι άνθρωποι που έρχονται, οι απορίες, εκείνοι που δεν αναφέρουν καν τη λέξη αξιολόγηση ή μνημόνιο, εκείνοι που δε νοιάζονται, εκείνοι που προσπαθούν αλλά δεν τα καταφέρνουν. Ο κόσμος που αναρωτιέται, τί θα κάνουμε και τί μπορούμε να κάνουμε. Η αριστερά που δε δίνει απαντήσεις και εκείνοι που δεν έρχονται καν.

Η συνέλευση που δεν υπάρχει γιατί είμαστε δυο - τρεις εργαζόμενοι. Τα δικαιώματα που δεν έχουμε γιατί δουλεύουμε μαύρα. Ο συνδικαλισμός που δεν υπάρχει σαν έννοια γιατί μετά από πέντε μήνες θα είμαστε αλλού.

Ο συνδικαλισμός που δεν υπάρχει σαν έννοια, γιατί ο καθένας μας κάθεται μόνος στο σπίτι του. Και τί συνδικαλισμό να κάνεις στο δωμάτιο σου; Και τί σκατά να πρωτοδιεκδικήσεις αν είσαι άνεργος; Με ποιούς; Πού θα τους βρεις;

Στο τέλος, είναι και εκείνα τα κόμματα που συνεδριάζουν στις μεγάλες αίθουσες. Που οι μεν φοβούνται μήπως και το Mega πει καμιά κακιά κουβέντα για πάρτη τους, οι δε χρησιμοποιούν τη λέξη αγορές λες και ταίζει τον κόσμο,'κείνοι οι τρίτοι, που μάλλον έχουν μπερδέψει το ποιός ακριβώς είναι ο εχθρός ή οι τέταρτοι, που μάλλον έχουν μπερδέψει το ποιά ακριβώς είναι η πραγμαιτκότητα.


Είναι προφανές ότι ο μόνος δρόμος για να καταφέρουμε κάτι, είναι να συνδεθούν επιτυχημένα αυτά τα τρία επίπεδα. Αλλιώς θα μας φάει όλους η μαρμάγκα.