Thursday, May 15, 2014

Για εκείνους τους δεκαπεντάχρονους που δεν ρωτάει κανείς

Για τον 15χρονο Μπερκίν ρωτούσαν: "Τί έκανε το παιδί στη διαδήλωση";
Για τον 15χρονο Κεμάλ κανείς δεν ρώτησε "Τί έκανε το παιδί στο ορυχείο".
Όταν έχεις ζήσει μόνο μιάμιση δεκαετία δεν μπορείς να ξέρεις τη ζωή, δεν μπορείς να ξέρεις τι θες. Δεν είσαι αρκετά ώριμος. Είναι γνωστό αυτό.Όλοι το λένε.

Απ' ότι φαίνεται όμως δεν ισχύει για τα πάντα. Όταν έχεις ζήσει μόνο μιαμιση δεκαετία απ' ότι φαίνεται είσαι αρκετά ώριμος ώστε να μπορείς να κατανοήσεις την ανάγκη της ισχυροποίησης της εθνικής οικονομίας, την ανάγκη των θυσιών για το κοινό καλό (που είναι το καλό αυτών που έχουν ορυχεία) και να δουλεύεις σε απάνθρωπες, επικίνδυνες για την ίδια σου τη ζωή, συνθήκες. Πόσο μάλλον αν είσαι μεγαλύτερος.

Αν τυχόν δεν είσαι αρκετά ώριμος για να το καταλάβεις, και μάλιστα αν είσαι αρκετά ανώριμος ώστε να απορήσεις γιατί να το κάνεις αυτό, αρκετά ανόητος ακόμη για να εναντιωθείς σε αυτό με κάποιο τρόπο, τότε ευτυχώς είναι εκεί για σένα οι Ερντογάν και οι Πρετεντέρηδες όλου του κόσμου να σε νουθετήσουν και να σε βάλουν στον ίσιο δρόμο: να σου υπενθυμίσουν το μικρό της ηλικίας σου για να βγαίνεις σε διαδηλώσεις, αφού δεν ξέρεις τι θες, και σου δείξουν με το δάκτυλο την κατεύθυνση της ωριμότητας για την ηλικία σου: τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Πάντα για το "καλό της χώρας". Το "κοινό μας καλό". 

Το κοινό μας καλό επιβάλλει στους δεκαπεντάχρονους να μην γυρνούν από εδώ και από εκεί, να μην αντιμιλούν, να μην παρεκτρέπονται, να μην λένε αθυροστομίες, να μην βρίσκονται τα βράδια στα Εξάρχεια, να μην κατεβαίνουν σε πορείες. Δεν λέει πουθενά ότι απαγορεύεται να πεθάνουν την ώρα της δουλειάς. Δεν λέει πουθενά ότι κάτι τέτοιο "δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα". 

Για το κοινό μας καλό πρέπει να είσαι αμίλητος, ακούνητος, αγέλαστος, υποτακτικός, πρόθυμος, εντατικοποιημένος, ανασφάλιστος, άνεργος, και αν τύχει, να πεθαίνεις που και που χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και φασαρίες.


Οι εκατοντάδες χθεσινοί θάνατοι, οι εκατοντάδες χθεσινές δολοφονίες δείχνουν με τον χειρότερο τρόπο ότι για κάποιους οι ζωές  των εργατών (που ναι, υπάρχουν ακόμη) δεν είναι παρά αριθμοί, και ότι ότι μια λογική απόκριση όταν χάνεται μια ζωή είναι το "ε, συμβαίνουν αυτά", όπως φάνηκε ξανά στη Λαμπεντούζα ή στη Σάμο. Εκτός αν η ζωή που χάθηκε είναι κάποιου "επώνύμου" (που τα ΜΜΕ το μνημονεύουν για δεκαετίες αργότερα), ή αν με κάποιο τρόπο εμπλέκεται, ας πούμε τυχαία, αριστερός δήμαρχος. 

Οι εκατοντάδες χθεσινοί θάνατοι, οι εκατοντάδες δολοφονίες πρέπει να μας γεμίζουν θλίψη για κάθε έναν από αυτούς. 

Αλλά πολύ περισσότερο πρέπει να μας γεμίζουν οργή. Και μια υπόσχεση.

Υπόσχεση ότι δεν θα αφήσουμε άλλους να χαθούν έτσι.  Και ότι θα φέρουμε τον κόσμο ανάποδα.
Θα φτιάξουμε έναν κόσμο που οι δεκαπεντάχρονοι δεν αναγκάζονται να δουλεύουν. Και θα μπορούν να σκέφτονται, να διαβάζουν, να ερωτεύονται, να πηγαίνουν στα Εξάρχεια, να κατεβαίνουν σε πορείες και να κάνουν ό,τι στο διάολο γουστάρουν. Θα φτιάξουμε έναν κόσμο που κανείς δεν θα χάνει τη ζωή του επειδή χρειάζεται να εργαστεί.

Και αν χαθεί και κανείς από τους "από πάνω" στην προσπάθεια, "ε, συμβαίνουν αυτά". 

No comments:

Post a Comment