Πού πήγε ο Μαρξ; Πού πήγε ο Ένγκελς; (ή εναλλακτικά: τοίς πταίει;)

Μα, γιατί έτσι; :(

Τον τελευταίο καιρό, ή καλύτερα εδώ και πολύ, καιρό στην κοινωνία υπάρχει ένα ιδιαίτερο φαινόμενο. Αυτό το φαινόμενο βέβαια τώρα έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς και έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος, λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα και ο κόσμος γενικότερα.

Το φαινόμενο δεν είναι τίποτε άλλο από άτομα τα οποία αναγνωρίζουν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη χώρα, μπορούν να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα είναι συστημικό (σ.σ. "φταίει ο καπιταλισμός" ή γενικότερα "η κοινωνία), αλλά  παρόλα αυτά αντιμάχονται τον Μαρξ ή διάφορες βασικές μαρξιστικές θέσεις. Μέσα σε αυτά τα  άτομα είναι άτομα του αναρχικού χώρου, καθώς και φερέφωνα του συστήματος: δεν αναφέρομαι σε αυτούς. Είναι λογικό τέτοια άτομα να υπάρχουν και να συνεχίσουν για υπάρχουν για καιρό ακόμη.

Τα άτομα στα οποία αναφέρομαι είναι άτομα τα οποία δεν είναι πλήρως συνειδητοποιημένα πολιτικά: δεν έχουν δηλαδή μία θεμελιωμένη θέση και μια σταθερή θεωρία: η σκέψη τους είναι παράγωγο αναμασημένων ατακών και σκέψεων των υποστηρικτών του καπιταλισμού οι οποίες έχουν διαδοθεί και "περαστεί" στα άτομα αυτά μέσω των διάφορων μηχανισμών αυτοσυντήρησης του συστήματος. Πολλές φορές η σκέψη και η άποψη των ατόμων αυτών έχει και αναφορές σε ουτοπιστές σοσιαλιστές,  πριμιτιβιστές και διάφορους άλλους: σχεδόν ποτέ όμως συνειδητά.

Τα άτομα αυτά για να σας δώσω να καταλάβετε, μπορεί να είναι ένας φοιτητής, ένας εργαζόμενος, ή μία νοικοκυρά, τα οποία έχουν καταλάβει ότι κάτι πάει στραβά, παρόλα αυτά, με κάποιον τρόπο "διαφωνούν με τον Μαρξ", Οι διαφωνίες αυτές είναι ποικίλες και εντοπίζονται σε ατάκες όπως ότι "Ο Μαρξ έζησε 150 χρόνια πριν", ή "ότι δεν υπάρχει ελπίδα", "ο κόσμος είναι διεφθαρμένος", "κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από κάθε άλλον, άρα δεν μπορούμε να έχουμε όλοι τα ίδια θέλω" (σ.σ: μπηχτή για το σοσιαλιστικό σύστημα), "οι νεοέλληνες είναι τεμπέληδες", κ.λ.π κ.λ.π.

Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο γεγονός αυτό καθ'αυτό ότι διαφωνούν με τον Μαρξ, καθ'ότι δεν είμαι υπέρ των αυθεντιών. Το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού. Στο γιατί διαφωνούν και στο τί προτείνουν.

Κατ'αρχήν είναι κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ατόμων ότι ουσιαστικά, δεν γνωρίζουν τί λέει ο Μαρξ. Οποιαδήποτε κριτική που κάνουν στον ίδιο τον Μαρξ, συνήθως συνοψίζεται στο "ο Μαρξ έζησε 150 χρόνια πριν" (που πάει πακέτο με το ότι "η Οκτωβριανή Επανάσταση έγινε 100 χρόνια πριν).
Αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο προφανώς θέλει να δείξει ότι λόγω του ότι από τότε έχει περάσει ένας αιώνας και και κάτι, ο κόσμος είναι διαφορετικός, και συνεπώς και δεν μπορείς να στηρίζεσαι στην ίδια ανάλυση με τότε.

Στην πραγματικότητα βέβαια, η βάση της "μαρξιστικής ανάλυσης του κόσμου", η πάλη δύο αντιμαχόμενων τάξεων, εκ των οποίων η μία παράγει τον πλούτο και η άλλη τον καρπώνεται (και άρα έχει και την εξουσία) ισχύει και σήμερα. Και σήμερα οι πλούσιοι είναι λίγοι, και σήμερα τους εργαζόμενους τους εκμεταλλεύονται, και σήμερα ουσιαστικά κάποιος που είναι "πιο μάγκας" κερδίζει από την εργασία κάποιου άλλου. Προφανώς είναι άλλοι αυτοί που δουλεύουν και άλλοι αυτοί που τα τρώνε, και προφανώς αυτοί οι δύο έχουν και διαφορετικά συμφέροντα (γιαυτό και η πληθώρα κινητοποιήσεων, απεργιών και πορειών.). Οπότε είναι λίγο άτοπο να βασιζόμαστε απλώς στον χρόνο για να λέμε ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. Είναι σαν να πιστεύουμε ότι, αν κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια σε 150 χρόνια από τώρα, ως διά μαγείας, οι πλούσιοι θα έχουν πάψει να είναι λίγοι και όλοι θα ζούμε κάτω από ένα παγκόσμιο καθεστώς αγάπης και ειρήνης.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η ερμηνεία της κατάστασης και το τί θα κάνουμε από δω και πέρα (πρόταση η οποία  βασίζεται στην ερμηνεία της κατάστασης). Αυτό το πρόβλημα εμφανίζεται συνήθως με την μορφή σφοδρών επιθέσεων σε οργανώσεις της Αριστεράς.

Είναι συχνό φαινόμενο κάποιος να λέει ότι αναγνωρίζει ότι υπάρχει πρόβλημα, να αναγνωρίζει ότι η κατάσταση της χώρας, για παράδειγμα, είναι σοβαρή και παράλληλα να "επιτίθεται" στην Αριστερά γενικότερα κατηγορώντας τη για ένα σωρό πράγματα.

Οι κατηγορίες συνήθως ποικίλουν από το "πρήξιμο" (σ.σ: την προπαγάνδα κάποιας οργάνωσης), την "ύπαρξη γραμμής" η οποία τους "κάνει όλους να συμπεριφέρονται σαν στρατιωτάκια", μέχρι και την "καταστροφολογία" γιατί η Αριστερά κάνει "τα πράγματα να φαίνονται χειρότερα απ'ότι είναι".

Πολλές φορές δε, άτομα τα οποία είναι οργανωμένα στην Αριστερά, κατηγορούνται για "τεμπελιά", για "τσέπωμα χρημάτων", αλλά αυτό είναι αλλουνού Παπά Ευαγγέλιο.

Το κρεσέντο των κατηγοριών ακούγεται βέβαια όταν υποπέσει σε κάποιου την αντίληψη ότι δίπλα του χρησιμοποιείται δίπλα του η λέξη "επαφή" ή "επιρροή".

Οι άνθρωποι αυτοί, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους ονειροπόλους, που πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν αν οι άνθρωποι ξυπνήσουν μια μέρα, συνειδητοποιηθούν και γίνουν αλληλέγγυοι μεταξύ τους (και τα σύννεφα είναι ροζ και το γρασίδι παχύ) και στους μοιρολάτρες, οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, δεν βλέπουν φως στο τούνελ και μάλλον είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουμε όλοι. Φτωχοί.

Κοινό τους χαρακτηριστικό όπως είπαμε είναι η λάθος εκτίμηση της πραγματικότητας, ή καλύτερα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται αυτή τη χρονική περίοδο η Ελλάδα, η κοινωνία, ο κόσμος γενικότερα.

Το λάθος στην εκτίμηση οφείλεται στην αντίληψη της ιστορίας, ή μάλλον στην μη αντίληψή της: αυτό που θα κάνουν ουσιαστικά όλοι αυτοί, ονειροπόλοι και μοιρολάτρες, είναι να λένε, ουσιαστικά "Η Ελλάδα το 2012 είναι σκατά".

Η ανάλυσή τους αρχίζει και φτάνει εκεί, ξεχνώντας το πριν, αγνοώντας πλήρως το παρελθόν. Στην χειρότερη, πιο εμβαθυμένη περίπτωση, είναι να σου πουν ότι η "Ελλάδα είχε σκατά πολιτικούς και γι'αυτό κατάντησε έτσι".

Αυτό που κάνουν είναι, στην πραγματικότητα, να αποσυνδέουν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα τώρα, ή έστω τα τελευταία χρόνια, από την κατάσταση του υπόλοιπου κόσμου, από την ιστορική πορεία του υπόλοιπου κόσμου μέχρι εδώ.

Αυτό που κάνουν, ουσιαστικά, είναι να αγνοούν πλήρως την ύπαρξη του ιστορικού υλισμού.

([Παρένθεση-Παράρτημα για περίεργους ή αντιδραστικούς, οι υπόλοιποι μπορείτε να συνεχίσετε συμφωνόντας σε ότι λέω]

"Τί είναι και γιατί υπάρχει ο ιστορικός υλισμός;"  (άρθρο αμφίβολης εγκυρότητας από wikipedia):


Ο ιστορικός υλισμός είναι η υλιστική αντίληψη της Ιστορίας. Προέκταση των αρχών του διαλεκτικού υλισμού στη μελέτη της κοινωνικής ζωής και εφαρμογή αυτών των αρχών στα κοινωνικά φαινόμενα.

Πρόκειται για μαρξιστική θεωρία, στο πλαίσιο της ιστορικής έρευνας, που στηρίζεται στο γεγονός ότι η δομή της κοινωνίας μεταβάλλεαι διαρκώς, ενώ οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις προκαλούν δομικές αλλαγές. Έτσι, σε αντίθεση με την ιδεαλιστική προσέγγιση της ιστορίας, ο ιστορικός υλισμός υποστηρίζει ότι η ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος καθορίζεται από τη μεταβολή της οικονομικής κατάστασης ενός λαού ή μιας εποχής. Συνεπώς, προκύπτει ότι η μελέτη της εξέλιξης της κοινωνίας πρέπει να ξεκινά από τους τρόπους και τις σχέσεις παραγωγής και όχι από τους θεσμούς και τις «ιδέες».

Σύμφωνα λοιπόν με τον ιστορικό υλισμό, η τεχνολογική εξέλιξη των μέσων παραγωγής των υλικών αγαθών (εργαλεία, μηχανήματα κλπ) αποτελεί την κύρια δύναμη που προωθεί την κοινωνική πρόοδο, αλλάζοντας τις παραγωγικές σχέσεις. Οι παραγωγικές σχέσεις προσδιορίζουν τη θέση και το ρόλο της ταξικής, η οποία εξαρτάται από τη δομή τους, ενώ η ιστορία κάθε κοινωνίας προσδιορίζεται ως η ιστορία της πάλης των τάξεων.

Η αντίληψη αυτή περιγράφεται από τον Μαρξ στον Πρόλογο της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας:

«Το σύνολο των παραγωγικών σχέσεων αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας, την πραγματική βάση, που πάνω σ' αυτήν υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό οικοδόμημα, που σ' αυτό αντιστοιχούν ορισμένες μορφές της κοινωνικής συνείδησης. Ο τρόπος παραγωγής καθορίζει γενικά την κοινωνική, πολιτική και πνευματική διαδικασία της ζωής. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων αυτό που καθορίζει το «είναι» τους, μα αντίστροφα, το κοινωνικό τους «είναι», είναι αυτό που καθορίζει τη συνείδησή τους. Σε ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξής τους, οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις έρχονται σε σύγκρουση με τις παραγωγικές σχέσεις που υπάρχουν, ή, πράγμα που είναι η νομική μόνο διατύπωση, με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, που μέσα σ' αυτές είχαν ως τότε κινηθεί. Από μορφές ανάπτυξης των κοινωνικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μετατρέπονται σε δεσμά τους. Τότε αρχίζει μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται ολόκληρο το τεράστιο οικοδόμημα με αργότερο ή γοργότερο ρυθμό".          [Τέλος Παρένθεσης] ) 

Σύμφωνοι, έχουμε διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά γιατί; Γιατί καταλήξαμε ως εδώ; Βρίσκονται οι άλλες χώρες σε διαφορετική κατάσταση; Και αν ναι, γιατί; Μήπως εμείς οι Έλληνες έχουμε κάποιο γονίδιο, το οποίο μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη λαμογιά, στην απατεωνιά, στο εύκολο χρήμα και στο βόλεμα; Μήπως επειδή έχει ήλιο είμαστε τεμπέληδες;

Και αν ναι, γιατί στην Ιταλία/Ισπανία/Πορτογαλία πεινάνε; Γιατί στη Ρουμανία και στη Ρωσία αντιτίθενται στην κυβέρνηση; Αν σε όλες τις άλλες χώρες η δικαιοσύνη λειτουργεί ορθά και το πολιτικό σύστημα είναι ακριβοδίκαιο και αδιάφθορο, γιατί βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση;

Η απάντηση είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ'ότι νομίζουμε. Η αλήθεια αυτή τη φορά δεν βρίσκεται στους Sex Pistols, αλλά στην Ιστορία (με Ι όχι τυχαία, κεφαλαίο).

Η κατάσταση της Ελλάδας, όπως και του κόσμου μπορεί να ερμηνευθεί μέσα από την μελέτη  των κοινωνικοικονομικών συνθηκών του κόσμου, κατά το πέρασμα των χρόνων, αρχίζοντας από την εμφάνιση των πρώτων Homo Sapiens στη Γη, και φτάνοντας στο 2012.

Και τώρα, πίσω πάλι στους ανθρώπους, ονειροπόλους ή μοιρολάτρες που σιχτιρίζουν τον Μαρξ και τις οργανώσεις τις Αριστεράς:

Το ζήτημα είναι όχι το ότι έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει, αλλά το πώς φτάσαμε εδώ. Αυτό πρέπει να δούμε και να διορθώσουμε. Βρισκόμαστε σε μια χώρα που βυθίζεται, λόγω των οικονομικών σχέσεων που έχουν δημιουργηθεί ανά την υφήλιο.  Βρισκόμαστε σε μια χώρα, η οποία λειτουργεί στα πλαίσια ενός οικονομικού συστήματος άδικου, που όμως για κάποιον λόγο υπάρχει ακόμη.

Και αυτό δεν είναι λόγω της συνειδητής επιλογής  της πλειοψηφίας των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτή τη χώρα, και στον κόσμο ολόκληρο. Οι άνθρωποι επιτρέπουν στο σύστημα να υπάρχει, χωρίς όμως να το επιλέγουν: ουσιαστικά το σύστημα αυτό, ο καπιταλισμός τους επιβάλλεται. Και θα συνεχίσει να τους επιβάλλεται, προκειμένου να καταφέρει να συντηρηθεί.  Το σύστημα έχει πολύ δυνατούς μηχανισμούς αυτοσυντήρησης, και μάλιστα σήμερα, είναι πιο δυνατοί από ποτέ (λέγε με Μ.Μ.Ε, εκπαιδευτικό σύστημα κ.α.)

Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν αλλάζει; Όπως φαίνεται λογικό, αλλά όπως λέει και ο Μαρξ, όχι. Όπως "άλλαξε" η φεουδαρχία, έτσι θα "αλλάξει" και ο καπιταλισμός.

Το ζήτημα είναι το πώς. Οι άνθρωποι όπως, είπαμε, μπορεί να μην κάνουν τόσο συνειδητές επιλογές, όμως πολλές φορές γίνονται υποχείρια. Είναι αν μη τι άλλο χρονοβόρο και ίσως αδύνατο, να περιμένουμε την πλειοψηφία του κόσμου να συνειδητοποιηθεί και να αυτενεργήσει. Το σύστημα είναι πολύ δυνατό και δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο.

Γιαυτό και είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί ένας αντίθετος πόλος, ένας πόλος ο οποίος θα προπαγανδίζει θέσεις αντίθετες με αυτές του άδικου συστήματος, ένας πόλος ο οποίος θα οργανώνει ανθρώπους ώστε να πάψουν να υπάρχουν ως μονάδες και να αρχίσουν να λειτουργούν συλλογικά.

Είναι αναγκαία η ύπαρξη μικρών ομάδων οι οποίες θα συνδέουν τα μικρά γρανάζια (άτομα) σε μια τεράστια μηχανή (συλλογικότητα) η οποία θα μπορέσει να απειλήσει το σύγχρονο καθεστώς, το σύστημα, τον Μπαμπούλα, το βάρος που κάθεται στις πλάτες μας - όπως θέλετε πείτε το.

Και αυτό τον ρόλο επιτελούν (ή προσπαθούν να επιτελέσουν) οι  οργανώσεις της Αριστεράς (ή έστω, κάποιες απ'αυτές). Σίγουρα δεν είναι άγιες, σίγουρα η "κοινή γραμμή", η "προπαγάνδα", το "πρήξιμο" δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ζητήσει κανείς.

Είναι μάλλον όμως, αναγκαία, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο.

Διέξοδος από το Βούρκο (ένα άρθρο για την ενότητα της Αριστεράς)

Κάπου εδώ υπάρχει μια κλιματσίδα, και πρέπει να τη βρούμε.

Ας αρχίσουμε λίγο λογοτεχνικά. Όλη η κοινωνία βρίσκεται σε ένα βούρκο, και όπως είναι λογικό συνεχώς βυθίζεται. Στην προσπάθειά της να διαφύγει ψάχνει απεγνωσμένα για ένα σκοινί, μια κλιματσίδα που θα την βοηθήσει να κρατηθεί. Κλιματσίδες και σκοινιά από τα οποία μπορεί κανείς να πιαστεί βέβαια υπάρχουν αρκετά γύρω από τον βούρκο,όμως υπάρχουν δυό αντικειμενικές δυσκολίες. Η πρώτη είναι ότι λόγω των συνθηκών χρειάζεται κόπο και συνεργασία μεταξύ αυτών που βυθίζονται προκειμένου κάποιο χέρι να τεντωθεί αρκετά και από την άλλη κανείς δεν είναι σίγουρος ότι το σκοινί ή η κλιματσίδα από το οποίο θα πιαστεί δεν θα αποδειχθεί σαπισμένο από τον καιρό, με αποτέλεσμα να σπάσει, οδηγώντας την κοινωνία σε βέβαιο πνιγμό.

Δεν είναι δύσκολο για κάποιον να φανταστεί πού το πάει ο ποιητής. Ο βούρκος είναι η οικονομική εξαθλίωση και τα σκοινιά και οι κλιματσίδες τριγύρω είναι οι δρόμοι οι οποίοι μπορούμε να επιλέξουμε για να ξεφύγουμε από αυτή.
Είναι σημαντικό να έχουμε κατανοήσει ότι τον βούρκο δεν τον δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι, αλλά ένα ελάχιστο μέρος του κόσμου, που βέβαια και αυτό βυθίζεται ίσως σιγά σιγά με τη σειρά του. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να υπολογίζουμε στο μέρος του κόσμου που το δημιούργησε: είναι αυτό το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί και θα επιλέξει ατομική λύση, οδηγώντας σε ακόμη πιο βέβαιο πνιγμό, οποιονδήποτε άλλον. Και δεν θα έχει την παραμικρή τύψη.

Από ποιά κλιματσίδα πρέπει να πιαστούμε λοιπόν;

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πληθώρα κλιματσίδων, κάθε μία η οποία οδηγεί και σε έναν διαφορετικό δρόμο. Είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι υποδεικνύουν και διαφορετική, έναν διαφορετικό "τρόπο σωτηρίας".

Το σημαντικό εδώ είναι ότι άλλοι το κάνουν με ανιδιοτέλεια και άλλη με περισσότερη ιδιοτέλεια απ'ότι φανταζόμαστε.

Γιατί κλιματσίδες υποδεικνύει και η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας (και όχι μόνο της Ελλάδας), άνθρωποι οι οποίοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην επιφάνεια του βούρκου και δεν κινδυνεύουν τόσο, ή σκέφτονται ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να πατήσουν πάνω σε όλους τους άλλους και να προσπαθήσουννα βγουν.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι αυτές οι κλιματσίδες είναι ήδη δοκιμασμένες και έχουν αποδειχτεί σαθρές. Είναι όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας και τα μνημόνια που έχουν επιβληθεί στο λαό, και παρόλα αυτά ο λαός δεν έχει γνωρίσει την παραμικρή βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. Και αν λάβουμε και υπόψη τις διάσπαρτες δηλώσεις της κυβέρνησης, και η ίδια λέει ότι δεν πρόκειται να τη γνωρίσει.

Άρα τί κάνουμε; Υπάρχει λύση; Υπάρχει κλιματσίδα τόσο γερή, που να μπορεί όλη η κοινωνία να πιαστεί, χωρίς να κοπεί;


Την απάντηση εδώ, έρχεται να τη δώσει ένα μέρος της κοινωνίας, το οποίο υποδεικνύει κλιματσίδες άλλες, διαφορετικές από εκείνη της άρχουσας τάξης, της Ε.Ε., της Ε.Κ.Τ, του Δ.Ν.Τ, του Γ.Κ.Π, του Χ.Ψ.Ζ, του Α.Β και του πουλιού το γάλα.

Είναι ένα μέρος του κόσμου, το οποίο αν και βυθίζεται το ίδιο γρήγορα με αυτόν, όλο αυτό τον καιρό, παλεύει με μανία για να σωθεί και να σώσει και όλη την υπόλοιπη κοινωνία από τον βούρκο.

Είναι ένα μέρος του κόσμου το οποίο είναι και ήταν παρόν σε αγώνες, σε απεργίες, ένα μέρος του κόσμου το οποίο προσπαθεί να οργανώσει πόλους αντίστασης παντού στην κοινωνία και τα καταφέρνει επιτυχώς τις περισσότερες φορές.

Είναι αυτό το μέρος του κόσμου το οποίο είναι ευρέως γνωστό ως "Αριστερά", μια λέξη που δυστυχώς στο άκουσμά της φέρνει αντιδράσεις που δεν της αξίζουν. Έλλειψη εμπιστοσύνης, αδιαφορία, μέχρι και φόβος.

Και κάπου εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα. Δυστυχώς, η "Αριστερά" (ας μου επιτραπεί η χρήση του όρου όσο γενικόλογος ακούγεται σε μερικούς και ας θεωρήσουμε, για χάρη της κουβέντας, ότι "Αριστερά" είναι όλοι όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως "Αριστερά" πλην του Πα.Σο.Κ και της Δη.Αρι) έχει κάνει πολλά λάθη στο παρελθόν, λάθη τα οποία έχουν κοστίσει στο λαό. Ακόμη, πολλές φορές δεν έχει φανεί αντάξια των περιστάσεων.

Και όταν λέω "έχει κάνει λάθη", δεν αναφέρομαι στο σύνολο της "Αριστεράς", αλλά σε πολύ συγκεκριμένα κομμάτια της.

Είμαστε λοιπόν στο βούρκο, και σχεδόν κάθε κομμάτι της "Αριστεράς", μαζί με αυτά τα οποία έχουν μελανό παρελθόν, υποδεικνύουν και μια διαφορετική κλιματσίδα στον κόσμο. Τείνουν τον δείκτη προς μια διαφορετική κατεύθυνση.

Και ο κόσμος βρίσκεται στο βούρκο, και πνίγεται και προσπαθεί να βγει απεγνωσμένα από αυτόν, αλλά έχει δύο μεγάλα ερωτήματα: πρώτον, πώς να εμπιστευτεί κάποιον που τον έχει απογοητεύσει τόσες φορές, και δεύτερον, ποιούς απ'όλους τους δρόμους να ακολουθήσει;

Αυτό είναι ένα εύλογο ερώτημα και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος, να παραμείνει εμπόδιο, με αποτέλεσμα ο κόσμος ή να βυθιστεί στην εξαθλίωση ή να γραπώσει, μια άλλη, σαθρή κλιματσίδα, και να βυθιστεί με ακόμη πιο βάναυσο τρόπο.

Η απάντηση σε αυτό είναι ότι η "Αριστερά" είναι πολύ πιο αξιόλογη απ'ότι φαντάζεται ο κόσμος. Είναι μια δύναμη (ή μάλλον, πολλές δυνάμεις) η οποία έχει σταθεί και έχει βοηθήσει σε αρκετούς και σημαντικούς, αγώνες παρά τα τεράστια, ίσως εγκληματικά κατά περιπτώσεις, λάθη της. Είναι μια δύναμη η οποία αξίζει εμπιστοσύνης και έχει να επιδείξει καλά στοιχεία.

Ή αν αυτή η έκφραση φαντάζει λανθασμένη, υπάρχουν σίγουρα κομμάτια της αριστεράς, τα οποία όχι μόνο έχουν να επιδείξουν καλά στοιχεία, είναι απαραίτητα, για την επιτυχημένη διέξοδο από το βούρκο.

Και ο κόσμος; Η κοινωνία; Πώς να ξέρει ποιόν απ' όλους να ακολουθήσει, πώς να ξέρει ποιός απ'όλους δείχνει το σωστό δρόμο; Πώς να ξέρει πώς η "Αριστερά" δεν θα τον προδώσει πάλι;

Εδώ το μπαλάκι πέφτει στην Αριστερά. Είναι βέβαιο ότι αν κάθε κομμάτι της υποδεικνύει διαφορετικό δρόμο, ο κόσμος δεν θα μπορέσει να την εμπιστευτεί τόσο εύκολα. Είναι βέβαιο ότι η διάσπασή της είναι ένας λόγος που ο κόσμος δεν την εμπιστεύεται όσο θα έπρεπε. Και στην παρούσα φάση, ο κόσμος, θέλει πάρα πολύ, έχει ανάγκη να την εμπιστευτεί.

Στην παρούσα φάση η "Αριστερά" έχει ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνίας, ένα μίνιμουμ πλαίσιο ανυπακοής στο οποίο όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς συμφωνούν (μη αναγνώριση - διαγραφή του χρέους, όχι στα χαράτσια, όχι στο μνημόνιο,  ισχυρή φορολόγηση των πλουσίων,να μην πληρώσει ο λαός την κρίση τους κ.α.). Είναι λοιπόν ανάγκη, αυτό να προβληθεί, να υπάρξει μία ενότητα της Αριστεράς, πάνω σε ζητήματα τα οποία απασχολούν άμεσα τον κόσμο, μία υπόδειξη, μιας βασικής κλιματσίδας, πάνω στην οποία ο κόσμος μπορεί να στηριχτεί, να ανασάνει προσωρινά και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του για τη συνέχεια.

Αυτό σημαίνει ότι όλη η Αριστερά θα γίνει ένα; Ότι θα παραμερίσει τις διαφορές της; Ότι θα σταθεί στο τώρα και δεν θα παρουσιάζει καμία διέξοδο, μιας και τα κομμάτια της διαφωνούν πάνω σε αυτό το ζήτημα;

Όχι. Το κάθε άλλο. Απλώς, θα προβάλλει έντονα στον κόσμο, μια ισχυρή ενότητα, τουλάχιστον σε επίπεδο δράσης και γιατί όχι, και εκλογών, μια ενότητα στην οποία ο κόσμος θα μπορεί να στηριχτεί και να ακουμπήσει.

Είναι απαραίτητο για τον κόσμο να καταλάβει ότι υπάρχουν και οι άλλες κλιματσίδες, οι κλιματσίδες της απειθαρχίας, οι κλιματσίδες που δεν βολεύουν τους προύχοντες και ότι στο δρόμο προς αυτές, δεν θα είναι μόνος του, αλλά μια ισχυρή πολιτική δύναμη, των υποστηρίζει. Είναι πολύ σημαντικό για την παρούσα φάση, τις επιτυχίες και τη βοήθεια της Αριστεράς, σε πλατείες, απεργίες και αγώνες να την καρπώνεται η ίδια στη συνείδηση του κόσμου, και να μην μένει ως κάποιοι "μεμονωμένοι καλοθελητές, ή λίγο "αριστεροί" που διαφέρουν από τους άλλους".

Ωραία όλα αυτά, θα πει κάποιος. Και τί γίνεται με τα σφάλματα του παρελθόντος; Πώς θα βεβαιωθώ ότι θα πιάσω την ή μια από τις κλιματσίδες της λεγόμενης ενοποιημένης "Αριστεράς" και την τελευταία στιγμή δεν θα κοπεί;

Τώρα το μπαλάκι πέφτει πια στον κόσμο, ή καλύτερα στους εργαζόμενους. Και αυτό γιατί, πρέπει να γνωρίζει, ότι ανάμεσα σε όλα τα κομμάτια της Αριστεράς είναι ο πιο ριζοσπάστικός. Και γιατί, σε μια ενδεχόμενη "ενότητα της Αριστεράς" σε εκλογικό και δραστικό επίπεδο, οι διαφορές δεν θα έχουν εξαλειφθεί αλλά θα παραμένουν. Και από τη μία τα πιο συντηρητικά κομμάτια της Αριστεράς, ή τα πιο μη - επαναστατικά αν θέλετε, θα τα συγκρατεί η πολιτική των άλλων, των πιο ριζοσπαστικών. Η "ενωμένη Αριστερά" δύναμη, σε επίπεδο δράσης, η οποία θα βοηθά και δεν θα καθοδηγεί τους αγώνες των εργαζομένων.

Αφετέρου πραγματική πρωτοπορία είναι οι εργαζόμενοι. Και θα είναι στο χέρι τους να επιλέξουν εκείνοι την διέξοδο, θα είναι στο χέρι τους, όταν έρθει η ώρα, να εμπιστευτούν τη δύναμη εκείνη της "Αριστεράς" που είναι "καταλληλότερη" για την επανάσταση, εκείνη τη δύναμη που υποδεικνύει τον πιο ριζοσπαστικό δρόμο, την πιο γερή κλιματσίδα.