Wednesday, December 2, 2015

Μετρώντας το τελευταίο τέταρτο του αιώνα (ένας απολογισμός)




Μετρώντας το τελευταίο τέταρτο του αιώνα,
συνειδητοποιείς ότι έχουν αλλάξει τα πάντα, μα και τίποτα.

Θυμάσαι την κατάρρευση του τείχους, του τείχους των ελπίδων και των αυταπατών πολλών,
τη διάψευση προσδοκιών και ονείρων.

Θυμάσαι εκείνους που πίστεψαν σε μια άλλη κοινωνία να σκύβουν το κεφάλι,
και κείνους που λανθασμένα πίστεψαν ότι "έτσι θα 'ναι καλύτερα", να μένουν με το στόμα ανοιχτό.

Θυμάσαι τις ιδιωτοκοποιήσεις, τα ακίνητα να πωλούνται για ένα κομμάτι ψωμί, τα πραξικοπήματα, τα τανκς μπροστά στο ρώσικο κοινοβούλιο, θυμάσαι μια κοινωνία ολόκληρη να βυθίζεται στο βούρκο στη προσπάθειά της να αναπνεύσει.

Θυμάσαι τα νέα, φρέσκα, ιδιωτικά κανάλια, εκείνα που σε λίγα χρόνια θα έλεγχαν τα μυαλά των ανθρώπων, και θα χρέωναν για δεκαετίες το δημόσιο.

Θυμάσαι τις βάτες, τις λακ, τις γούνες, το έντονο μέηκ - απ,
το στυλιζάρισμα που κάλυπτε το άδειο περιεχόμενο, σάρξ εκ σαρκός της πατρίδος μας.

Θυμάσαι τα τηλεπαιχνίδια, τα εύκολα κέρδη, την ανάπτυξη που έρχεται - και ακόμα την περιμένουμε-, θυμάσαι τους μετανάστες που τότε ήταν κλέφτες και βρωμιάρηδες αλλά πιο μετά θα ήταν αδέρφια μας και θα πότιζαν με το αίμα τους την οικονομική άνθιση της Ελλάδος.

Θυμάσαι τις κυβερνήσεις να πέφτουν η μία μετά την άλλη, θυμάσαι τη συγκυβέρνηση, τον Μητσοτάκη, θυμάσαι  τους Κενταύρους, τον Τεμπονέρα να πέφτει νεκρός, θυμάσαι μια  χώρα  ολόκληρη να παγώνει, θυμάσαι τις μηχανές των εργοστασίων να σταματούν, θυμάσαι μαθητές, φοιτητές, εργάτες στους δρόμους.

Και θυμάσαι.

Θυμάσαι την αφήγησή τους για ανάπτυξη, θυμάσαι τον μεγαλοϊδεατισμό, θυμάσαι το Μάαστριχτ, την αρχή του κακού, θυμάσαι τον Συνασπισμό να ψηφίζει "ΝΑΙ", θυμάσαι μια χώρα κάποιοι να επιμένουν να τη φωνάζουν με το όνομα μιας πόλης και όποιος τολμά να κάνει διαφορετικά να χαρακτηριζεται "εθνικός προδότης".


Θυμάσαι την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, την επικράτηση του ατομισμού, την επίρριψη ευθυνών στην αριστερά. το "έλα μωρέ αφού όλοι ίδιοι είναι", ναι και η αριστερά έβαλε το χεράκι της -να τα λέμε κι αυτά-, θυμάσαι εργοδότες να ψάχνουν για εργαζόμενους, θυμάσαι εργαζόμενους να βγάζουν λεφτά, να έχουν ασφάλιση, σπίτι δικό τους, οικογένεια.

Θυμασαι τα λεφτά να φαίνονται περισσότερα στο χρηματιστήριο, θυμάσαι τις τράπεζες να γεμίζουν τον κόσμο με το ζόρι δάνεια και πιστωτικές, θυμάσαι σκάνδαλα, σκάνδαλα, σκάνδαλα.

Θυμάσαι το ευρώ, το 2004, θυμάσαι τις ένδοξες επιτυχίες της πατρίδος σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, θυμάσαι τα φώτα να κάνουν την Αθήνα να λάμπει, και να την γεμίζουν σκιές κατάμαυρες, και θυμάσαι κάποιους να φωνάζουν για αυτό που κρύβεται πίσω από αυτές τις σκιές, και να κατηγορούνται από τη δεξιά και από τη μεθυσμένη από μεγαλοϊδεατισμό και φιλοδοξίες για "εθνική συναίνεση" αριστερά, να τους κατηγορεί και πάλι ως "εθνικούς προδότες".

Και θυμάσαι, και θυμάσαι, και θυμάσαι...

Αντιπολεμικό κίνημα, γέννηση του ΣΥΡΙΖΑ, απεργίες καθηγητών, "Κάτσε καλά Γεράσιμε!", φοιτητές να συγκρούονται με ΜΑΤ, 2008, 15χρονος νεκρός από χέρι μπάτσου, μαθητές συγκρούονται με ΜΑΤ,2010, κάποιος που κανείς -ούτε ο ίδιος- δεν ξέρει γιατί να ανακοινώνει κάτι στην κάμερα σε ένα λιμάνι γραφικού ελληνικού νησιού, η χώρα να ξαναπαγώνει, ο κόσμος τους δρόμους, η μεγαλύτερη γενική απεργία που έχει ζήσει η χώρα, Marfin, "μα και 'σεις για την Marfin δε λέτε κουβέντα", 2011,2012,2013.


Και θυμάσαι, και θυμάσαι, και θυμάσαι...

Μνημόνια, καταστολή, η μία κυβέρνηση πέφτει μετά την άλλη, άστεγοι, η ανεργία στο θεό, η νεολαία χωρίς μέλλον, θυμάσαι μια χώρα ολόκληρη να αντηχεί: "Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω!" και οι κυβερνώντες σαν υπνωτισμένοι να υπακούν τη λαϊκή εντολή, και θυμάσαι την ελπίδα να αχνοφαίνεται, και το τέρας να φουντώνει, και το θυμάσαι να δαγκώνει το χέρι αυτού που το τάισε, και ξαφνικά 35χρονος νεκρός από χέρι φασίστα και κόσμος ξανά στους δρόμους να συγκρούεται με τα ΜΑΤ, ενώ κάποιοι προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμάζευτα. 

Και θυμάσαι το χαμόγελο να επιστρέφει, θυμάσαι εκείνους που έσκυψαν το κεφάλι  στην αρχή του τελευταίου τέταρτου του αιώνα τώρα να το ξανασηκώνουν, θυμάσαι τον ενθουσιασμό, θυμάσαι την απορία, "Βρε λες;", θυμάσαι την δυσπιστία πολλών από έξω μα την φοβερή επιθυμία από μέσα, θυμάσαι εκείνο που έλεγε "τότε ψηφίζουμε και τότε φεύγουν", θυμάσαι την ελπίδα να έρχεται, να φτάνει, να είναι εδώ, να μας χτυπάει την πόρτα και εμείς να της ανοίγουμε.

Και θυμάσαι.

Kατάθεση στεφανιού στην Καισαριανή, τα κάγκελα φεύγουν μπροστά από τη Βουλή, άρνηση διαπραγμάτευσης, αποδοχή διαπραγμάτευσης, συμφωνία για παράταση του προηγούμενου προγράμματος, Παυλόπουλος πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κόσμος μένει "Παυλόπουλος", θυμάσαι τα ατέλειωτα Eurogroups, θυμάσαι το δημοψήφισμα, θυμάσαι τα χαμόγελα να επιστρέφουν, να γίνονται ενθουσιασμός, τρανταχτή φωνή που κοντεύει να γκρεμίσει το Σύνταγμα,

"ΟΧΙ!".

 Θυμάσαι το "μα 17 ώρες διαπραγματεύτηκε το παιδί, μέχρι και έρπη έβγαλε", "για το αν θα καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια για τουλάχιστον άλλα τριάντα χρόνια" συμπληρώνεις, θυμάσαι τις 14 Αυγούστου, τα κατουρημένα "ΝΑΙ" και τα περήφανα "ΟΧΙ", θυμάσαι  τις εκλογές, "τα βαρίδια", θυμάσαι τη σιωπή για το μνημόνιο, τις ψεύτικες υποσχέσεις για ισοδύναμα.

Θυμάσαι τον εκκωφαντικό ήχο που κάνει η ελπίδα όταν καταρρέει, σαν εκείνον που έκανε το τείχος στην αρχή τούτου του κειμένου, θυμάσαι τη διάψευση εκείνων που δήθεν "το ήξεραν από την αρχή" και περίμεναν "μετά να είναι καλύτερα, ο κόσμος να καταλάβει και να καταδικάσει τον καπιταλισμό", βλέπεις την ιστορία, την ιστορία να επαναλαμβάνεται, θυμάσαι μια ολόκληρη χώρα να παγώνει, ξανά και ξανά και ξανά, θυμάσαι τα μνημόνια, τις απειλές για διαγραφές βουλευτών αν δεν συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις, "ο φράχτης πρέπει να μείνει γιατί έχει νάρκες, το Ισραήλ είναι φίλος μας, ο Ομπάμα το ίδιο, είναι απαραίτητες στρατηγικές κινήσεις, άμα ο κόσμος δεν έχει φαί ας φάει γεμιστά, οι πλειστηριασμοί θα απελευθερωθούν γιατί ιδιοκτησία δε νοείται με αριστερή κυβέρνηση, οι συντάξεις θα κοπούνε, εμείς δεν το θέλουμε αλλά μα το επιβάλλουν, ο Σαμαράς φταίει που δεν εφάρμοσε σωστά το μνημόνιο".

Και θυμάσαι, και θυμάσαι, και θυμάσαι...

Θυμάσαι τη ρήση του γερο -  Μαρξ:

"Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά συμβαίνει σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα".

Και προσπαθείς να ελπίσεις.

Να ελπίσεις γιατί αν και το τέταρτο του αιώνα τελείωσε έτσι, τουλάχιστον αρχίζει το επόμενο.

Να ελπίσεις καταρχήν να το ζήσεις ολόκληρο.
Και να ελπίσεις ότι αν η ιστορία κάνει κύκλους, τουλάχιστον αυτοί οι κύκλοι να είναι ομόκεντροι με μεγαλύτερη ακτίνα κάθε φορά, ώστε κοιτώντας το χαρτί της ιστορίας, να μπορείς να καταλάβεις μια κάποια πρόοδο.


Στο επόμενο τέταρτο του αιώνα, λοιπόν.



*Αφιερωμένο σε όσους και όσες όλα αυτά τα χρόνια σκύβουν το κεφάλι από απογοήτευση, μα πάντα βρίσκουν τη δύναμη να το ξανασηκώσουν.



No comments:

Post a Comment