Monday, June 29, 2015

Τα φοβισμένα ανθρωπάκια


Όταν δεν έχεις κανένα λόγο να ελπίζεις και να ονειρεύσεαι,
έχεις γίνει η σκιά του εαυτού σου.
Πάντα με εκνεύριζαν τα φοβισμένα ανθρωπάκια.

Τα έβλεπες, να λουφάζουν στην ήσυχη γωνιά τους, σχεδόν έξω από τον κόσμο που ζει, αναπνέει, εξελίσσεται, αδιαφορώντας για αυτόν.
Σε κάθε προοπτική διαταραχής της μίζερης κανονικότητας (όχι απαραιτήτως της δικής τους), έβγαιναν έξω, σα σαλιγκάρια μετά από βροχή, και έκρωζαν: "και τί θα γίνει τώρα; πού θα πάμε; τί θα κάνουμε; πώς θα επιβεβιώσουμε; γιατί έγινε αυτό; τί θέλετε; ".

Ήταν εκείνα που σε κάθε πορεία, διαμαρτυρόντουσαν που έκλεινε ο δρόμος και φοβόντουσαν μήπως καεί κανάς κάδος ή σπάσει καμιά τράπεζα. Αλλά που στις επιθέσεις των ΜΑΤ με δακρυγόνα και γκλοπιές ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν.

Ήταν αυτά που χλεύαζαν τους φοιτητές που έκαναν συνδικαλισμό. Αλλά που δεν έβγαλαν άχνα όταν αστυνομικοί συνέλαβαν φοιτητές στην Πρυτανεία.

Ήταν αυτά που όταν περνούσε ο Νόμος Διαμαντοπούλου τους ενοχλούσαν οι καταλήψεις.

Ήταν εκείνα που ρωτούσαν συνεχώς τί νόημα έχει η απεργία, τη στιγμή που μειωνόντουσαν οι μισθοί.

Ήταν εκείνα που διαμαρτυρήθηκαν πρώτη φορά όταν η Πρόεδρος της Βουλής παραπονέθηκε για την κλούβα που έκλεινε το δρόμο ή όταν αντεξουσιαστές πλησίασαν το περιστύλιο της Βουλής.
Αλλά όχι όταν καταλύθηκε το άσυλο.

Είναι εκείνα που έχουν πάψει από καιρό να ονειρεύονται.
Που έχουν αποδεχθεί την γκρίζα καθημερινότητα ως μοναδική επιλογή.
Και κάθε χρώμα που διατάραζει το γκρίζο τα κάνει να ανησυχούν.


Είναι αυτά που το να ψηφίσει ο λαός όχι σε νέο μνημόνιο, τα φοβίζει περισσότερο από τα καινούρια μέτρα.
Είναι αυτά που προτιμούν την αργή σίγουρη καταστροφή από μια προσπάθεια για το σταμάτημά της με όχι -και τόσο σίγουρη συνέχεια.

Και δεν μιλάω για τους εργαζόμενους, οικογενειάρχες, μισθωτούς που δείχνουν κάποιον προβληματισμό επειδή επηρρεάζονται (με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου) από την καλοπροαίρετη σκέψη της επιβίωσης της οικογένειάς τους

Μιλάω για τους έχοντες.
Μιλαω για εκείνους που αντιμετωπίζουν τη ζωή ως μια μοίρα επιβεβλημένη από τρίτους.
Την πολιτική ως τεχνοκρατική διαδικασία.
Και την πιθανότητα της συμμετοχής του λαού στη διαμόρφωση του μελλοντος ως καταστροφή.
Πάντα τέτοιοι ήταν οι πιο φοβισμένοι.


Την Κυριακή θα ψηφίσω "ΟΧΙ".
Θα είμαι ειλικρινής. Δεν θα το παίξω "ήρωας".
Δεν πεινάω.
Μα ούτε και φοβάμαι.

Θα ψηφίσω "ΟΧΙ" γιατί οι  αγώνες, αυτοί που τα φοβισμένα ανθρωπάκια και τα παπαγαλάκια πολλές φορές επικαλούνται και λένε ότι "σέβονται" όταν μιλάνε για "δημοκρατία" -αντιμετωπίζοντας τους βέβαια ως απαρχαιωμένα μνημεία, ως αξιοθέατα του παρελθόντος- παραμένουν ζωντανοί  και επίκαιροι μέχρι και σήμερα.

Και εκείνοι οι αγώνες, οι συγκλονιστικοί αγώνες που μας έχουν χαρίσει δυο - τρεις ελευθερίες που επιβιώνουν μέχρι και  σήμερα  (ναι, αυτοί μας τις χάρισαν, δεν χαρίστηκαν μόνες τους) επιτάσσουν την προοπτική για ένα ανεξέλεγκτο ταξίδι με πιθανό προορισμό έναν καλύτερο κόσμο και όχι το λούφαγμα και το κούρνιασμα στην βέβαιη προοδευτική καταστροφή της χώρας.

Δεν φοβάμαι λοιπόν, γιατί αν όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν στο παρελθόν είχαν φοβηθεί,
τώρα δεν θα είχα κατι για να φοβάμαι.

Δεν φοβάμαι γιατί στο δίλημμα "ζωή ή επιβίωση" έχω διαλέξει το πρώτο.

No comments:

Post a Comment