Το κάψιμο των μικρομάγαζων (*) και άλλα παραδοσιακά παραμύθια

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρόν άρθρο δεν ασχολείται με την στάση των υπαλλήλων των επιχειρήσεων (μεγάλων ή μικρών) στην απεργία στις 30/12 αλλά αναφέρεται αποκλειστικά στην σταση των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων αυτών.  

 

"Μικρομάγαζα" στην Ερμού.

"Παρά την γενική απεργία, τα περισσότερα μαγαζιά είναι ανοιχτά, αν και η κίνηση είναι αισθητά μειωμένη από την προηγούμενη Κυριακή",

έγραφε η εφημερίδα "τα Νέα" την Κυριακή 30/12, ως ανταπόκριση από την γενική απεργία των εμποροϋπαλλήλων που είχε προκυρηχθεί εν' όψει της απόφασης να παραμένουν τα εμπορικά μαγαζιά και τις Κυριακές, ανακηρύσσοντας έτσι επίσημα την "αποτυχία" της γενικής απεργίας και άρα, τρόπον τεινά, την κοινωνική επικύρωση της κυβερνητικής επιλογής.

Υποθέτω, χωρίς να έχω σαφή εικόνα, ότι παρεμφερή ήταν τα δημοσιεύματα στο "Βήμα" και  στην "Καθημερινή", εφημερίδες, δηλαδή που αποτελούν αυτή τη στιγμή τον κύριο εκφραστή της κυβερνητικής φωνής.

Το περίεργο ήταν ότι παρά τις διαβεβαιώσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ, μια βόλτα στη γειτονιά μου διέψευδε πλήρως την εικόνα που έδιναν τα "Νέα": όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Όλα, με μία και μοναδική εξαίρεση: ένα υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας supermarket.

Δεν θα μου φαινόταν καθόλου παράξενο, αν η ίδια εικόνα ίσχυε και σε υπόλοιπες γειτονιές της Αθήνας. Παντού κλειστά μαγαζιά, με τρανές εξαιρέσεις υποκαταστήματα αλυσίδων.

Η παραπάνω παρατήρηση, ανεξάρτητα από το κατά πόσο διαψεύδει τα "Νέα", ανεξάρτητα από το κατά πόσο  μειώνει ή όχι την αξιοπιστία μιάς εκ των πιο "έγκυρων" εφημερίδων, δεν διαψεύδει αναγκαστικά την εικόνα που ενδεχομένως έδινε εκείνη την ημέρα το κέντρο της Αθήνας. Δεν την διαψεύδει, αν αναλογιστούμε το τί μαγαζιά υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας.

Και αυτά τα μαγαζιά δεν είναι άλλα από τα μεγαλύτερα υποκαταστήματα μερικών εκ των μεγαλύτερων αλυσίδων πολυεθνικών και εθνικών επιχειρήσεων στην καλύτερη περίπτωση, ή μεμονωμένα τεράστια μαγαζιά μεγάλων επιχειρηματιών στην χειρότερη.

Μια πρόχειρη εικονική αναδρομή στα μαγαζιά της Ερμού και των γύρω δρόμων είναι νομίζω ικανή να πείσει και τον πιο δύσπιστο.

"Προς τί η δήλωση των Νέων, τότε;" θα ρωτήσει κάποιος αγαθός. "Βιασύνη; Έλλειψη ενημέρωσης; Τυπογραφικό λάθος; Επιτηδευμένη παραποίηση γεγονότων και ξεδιάντροπη έλλειψη δημοσιογραφικής δεοντολογίας με σκοπό την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής; " Πέρα από το προφανές της απάντησης, η δήλωση των "Νέων", έχει και έναν δευτερεύοντα αλλά εξίσου σημαντικό χαρακτήρα. Έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν είναι διαφορετικός από τις δηλώσεις των Νέων περί του "σπασίματος βιτρινών μικρομάγαζων (*) " του Δεκέμβρη του '08 ή τις δηλώσεις του Σαμαρά και της Χρυσής Αυγής περί "δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού" και πως "όλοι οι Έλληνες όλοι μαζί μπορούμε".

Έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν είναι άλλος από το τσουβάλιασμα μικρών φούρνων και του Βενέττη, έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν είναι άλλος από την ταύτιση μικρών βιβλιοπωλείων με τον Παπασωτηρίου, την ομογενοποίηση ψιλικατζίδικων με τα Carrefour.  Έναν χαρακτήρα ο οποίος, σε τελική ανάλυση δεν διαφέρει από την εξίσωση των τραπεζών με τις μικροεπιχειρήσεις και την ομαδοποίηση φτωχών και πλούσιων Ελλήνων.

Τα "Νέα" λέγοντας "τα μαγαζιά παρέμειναν ανοιχτά" και μην κάνοντας τον διαχωρισμό του "ποιά μαγαζιά ήταν ανοιχτά" , συγκρίνουν τα Public με το μανάβικο της κυρά - Νίτσας, όπως ακριβώς ο Πάγκαλος σύγκρινε τις ευθύνες του Μπόμπολα και του ΠΑΣΟΚ με τις ευθύνες των εργαζομένων για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα λέγοντας "μαζί τα φάγαμε", όπως ακριβώς η Χρυσή Αυγή ταυτίζει τον Λάτση με κάθε εργαζόμενο λέγοντας "οι Έλληνες υποφέρουν".

Οι παραπάνω συγκρίσεις, οι παραπάνω γενικεύσεις, αν θέλετε, είναι ένα έργο χιλιοπαιγμένο. Ένα έργο που, παλιότερα,  σκοπό είχε να μας πείσει ότι είναι το ίδιο να καις ένα Ι.Χ. με το να καις μια τράπεζα. Ένα έργο που, γενικότερα, σκοπό έχει να μοιράσει τις ευθύνες και τα να συγκαλύψει τα αίτια για την κατάσταση στη χώρα, αποκρύπτοντας έτσι τους πραγματικούς ιθύνοντες για την κρίση.

Γιατί στην πραγματικότητα, δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν ευθύνονται όλοι για την κρίση.  Δεν μπορούν, για παράδειγμα,  να συγκριθούν τα  χρέη των μεγάλων επιχειρήσεων στο δημόσιο που έχουν αλλά δεν θέλουν να πληρώσουν (λέγε με φοροδιαφυγή, χρέη στη Δ.Ε.Η) με τα χρέη των εργαζόμενων που δεν έχουν να πληρώσουν. Δεν μπορεί να εξισωθεί η κατάχρηση του δημοσίου χρήματος από τους Έλληνες κυβερνώντες και Έλληνες επιχειρηματίες, με την "φοροδιαφυγή" του καθενός  Έλληνα μισθωτού υπάλληλου, ούτε καν με την συνολική "φοροδιαφυγή" όλων των Ελλήνων μισθωτών υπαλλήλων μαζί.

Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να πούμε ότι όλες επιχειρήσεις, μεγάλες ή μικρές, είναι το ίδιο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλες οι επιχειρήσεις, ευθύνονται  ή πλήττονται (ή τουλάχιστον, ευθύνονται ή πλήττονται το ίδιο) για και από  την κρίση.

Και την Κυριακή, αυτές οι επιχειρήσεις που ήταν ανοιχτές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν ακριβώς αυτές που ευθύνονται για την κρίση.



(*): Μικρομάγαζα, τα (ουσ.) : διαδεδομένη λαϊκίστικη έκφραση αστικών εφημερίδων, που άρχισε να χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον Δεκέμβρη του 2008 απο επιφανείς δημοσιογράφους ως έκφραση που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο εύρος μαγαζιών, αρχίζοντας από την ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς και φτάνοντας στην τράπεζα Πειραιώς. Αιτία της χρήσης έκφρασης αυτής είναι συνήθως η προσπάθεια ταύτισης όλου του εύρους των παραπάνω μαγαζιών με απώτερο σκοπό την απόκρυψη ευθυνών, την συγκάλυψη στοχεύσεων και την απόδοση ελαφρυντικών.




Υ.Γ: Προτού παρεξηγηθώ, να διευκρινήσω ότι δεν θεωρώ τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων άγιους, όπως και δεν αγνοώ τον ρόλο των εργαζόμενων στο να "κλείσει ένα μαγαζί" την ημέρα της απεργίας. Αυτό όμως είναι άσχετο με το μερίδιο ευθύνης που οι μικροεπιχειρηματίες φέρουν για την οικονομική κατάσταση της χώρας και το γεγονός ότι η κινητικότητά στα μικρά καταστήματα έχει μειωθεί αισθητά με αποτέλεσμα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, το οριστικό λουκέτο.