Φτηνή ζωή (16 Αυγούστου στην Αθήνα)

16 Αυγούστου. Περπατάω μόνος στη Γενναίου Κολοκοτρώνη. Στο νοητικό background ακούγεται το κομμάτι που παίζει στην εισαγωγή των Φτηνών Τσιγάρων. 

Φτηνή απομίμηση του Xαραλαμπίδη δηλαδή.

Μέσα μου, σκέφτομαι πόσο θέλω να ερωτευτώ ξανά καθώς και να μη δω κανέναν μπάτσο στο δρόμο ώσπου να φτάσω σπίτι, μιας και η θέα ενός μπάτσου στην ήσυχη γειτονιά μου θα διέλυε ολοσχερώς τις τελευταίες μου ψευδαισθήσεις περί πτώσης της χούντας το 1974.

Είναι περίεργη ταινία τα Φτηνά Τσιγάρα. Σε κάνει να θέλεις να ερωτευτείς. Να ερωτευτείς πραγματικά, ουσιαστικά. 
Είναι περίεργο που οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται πια. Ο Ένγκελς είχε πει ότι ο  έρωτας είναι αποκλειστικό προνόμιο του προλεταριάτου. Ίσως αυτό που φταίει, είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι των  πραγματικών προλετάριων έχει εμποτιστεί με την μικροαστική νοοτροπία. Ίσως αυτό που φταίει  είναι ότι πλέον είμαστε στο 2012 και όχι στο 2001.

Κάπου κάπου, κάνω στην άκρη για να περάσει κάποιο από τα λιγοστά αμάξια που έχουν  απομείνει στην  Αθήνα.  Αμάξια που αν και λιγοστά, είναι περισσότερα από κάθε χρονιά. Βλέπω τους οδηγούς, τους ελάχιστους πεζούς στα πεζοδρόμια. Είναι όλοι μόνοι τους. Παρατηρώ τα σκυθρωπά βλέμματά τους. Τί να σκέφτονται άραγε; Για ποιο λόγο παρέμειναν Αθήνα; Ήταν κάποιος έρωτας, κάποιος χωρισμός, ένα ξαφνικό ατυχές συμβάν, ή μήπως δεν έβρισκαν εισητήριο για να φύγουν;  Η ηλίθια σκέψη κρατάει στο μυαλό μου κάποια κλάσματα δευτερολέπτου. Η απάντηση είναι μάλλον πολύ πιο απλή:  δεν είχαν αρκετά χρήματα για να φύγουν. Το μελόδραμα και το ρομάντζο συντρίβονται στο ψυχρό τοίχο της πραγματικότητας.  Δυστυχώς είμαστε στο 2012 και όχι  στο 2001.

Είναι νωρίς το βράδυ και εφόσον υπάρχουν αμάξια εδώ, σίγουρα η Πανεπιστημίου δεν πρόκειται να είναι άδεια, για ερωτευμένα ζευγαράκια που να περπατάνε αγκαλιά δε, ούτε λόγος.

Αντίθετα, το πιθανότερο είναι ότι ο δρόμος  θα σφύζει από ζωή. Το δίχως άλλο θα είναι γεμάτος από Ι.Χ., ταξί, μα κυρίως από μηχανές Δ.Ι.Α.Σ που βρίσκονται σε περιπολία στα πλαίσια του νέου σχεδίου της κυβέρνησης με κωδικό όνομα «Ξένιος Ζευς», τραμπουκίζοντας ανήμπορους μετανάστες.  Η περιοχή γύρω από την Πανεπιστημίου δε, θα είναι ακόμη πιο ζωντανή, μιας και δεκάδες άστεγοι θα προσπαθούν να βολευτούν σε πεζοδρόμια και πλατείες, ενώ μετανάστες θα βρίσκουν καταφύγιο σε κάποιο εγκαταλελειμμένο κτίριο προκειμένου να μην γίνουν θύματα των άγριων ορέξεων των προαναφερθέντων «τηρητών της τάξης».

Τελικά, απ’ ότι φαίνεται την Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο μάλλον γεμάτη, παρά άδεια την λες.

Ίσως αυτό που φταίει είναι ότι είμαστε στο 2012 και όχι στο 2001.

Και το 2012, ο Ρένος Χαραλαμπίδης ήταν υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία.