Για τους πρόσφυγες,
που φυλακίστηκαν σ' ένα μικρό κομμάτι γης, στο πιο κεντρικό σημείο, μιας πόλης ρημαγμένης απ' τη κρίση τους
και τα παιδιά που δεν πρόλαβαν καν να γνωρίσουν ένα τόπο,
αλλά τουλάχιστον γεννήθηκαν με τη γεύση του ανυπόταχτου αγώνα.
Για το Νίκο Ρωμανό,
που φυλακίστηκε στο νεαρό της ηλικίας του,
σε μια ζωή που της αφαιρέθηκε η νιότη,
σε μια ζωή χωρίς ζωή,
σ' ένα κλειστό, λευκό δωμάτιο, νοσοκομείου - φυλακής,
υψώνοντας, μ'όση δύναμη του απέμεινε, τη γροθιά του,
αδύνατος μα τόσο δυνατός συνάμα.
Για τις καθαρίστριες,
που φυλακίστηκαν σε μια σκηνή, έξω από κάποιο εξευτελισμένο υπουργείο,
σε μια ζωή χωρίς δουλειά, σε μια ζωή χωρίς ζωή,
μέρες, μήνες, να τα μετρήσεις πια δεν έχει σημασία,
που τις συνηθίσαμε, να στέκονται πάντα, δίπλα στο πλευρό όποιου τολμήσει να παλέψει.
Για κείνους που φυλακίστηκαν και φυλακίζονται καθημερινά,
σε έναν μαραθώνιο επιβίωσης, σε ένα γραφείο, σε δυο άδειες τσέπες, σε ένα ασφυκτικά μικρό δωμάτιο, σε μια κούτα στο δρόμο, σε μια ντουλάπα, σε μια φορετή προσωπικότητα, σε μια επιβεβλημένη μάσκα, σ' ένα κουφάρι άδειο από συναισθήματα, σε ένα σιωπηλό νεύσιμο του προσώπου στις προσταγές των κυρίαρχων, σε πραγματικά ή νοητά κελιά,
γιατί φοβήθηκαν,
γιατί απελπίστηκαν ή
γιατί απλά "έτυχε".
Για τις στιγμές, τις μέρες, τους μήνες, που περνάνε, και αυτή η βαρβαρότητα επιβιώνει,
για τα χρόνια, τους αίωνες που περνάνε χωρίς να τους ανατρέψουμε.
Ας αγωνιστούμε,
αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Και,"αν καούμε, ας καούν μαζί μας".
