 |
| What he said. |
Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι γίνονται αυτοί που κάνουν λόγο για την περίφημη "θεωρία των άκρων". Όλο και περισσότεροι γίνονται αυτοί που σε κάθε τραμπούκικη κίνηση εντυπωσιασμού από μεριάς της Χρυσής Αυγής (βλ. επιθέσεις σε μετανάστες μικροπωλητές) βγαίνουν και μιλάνε για το πώς η αριστερά με τις "βίαιες" ενέργειές της οδήγησε στην κοινωνική νομιμοποίηση των φασιστικών πρακτικών. Οι άλλοτε υπερασπιστές του δημοκρατικού καθεστώτος (Μανδραβέληδες, Πρετεντέρηδες και λοιποί αξιόλογοι δημοσιογράφοι) βρίσκουν τη Χρυσή Αυγή ως ευκαιρία να αντικρύσουμε τον "εαυτό μας στον καθρέφτη", ως αφορμή για να βελτιωθεί ο δημόσιος τομέας, ή ως μια απάντηση στην "μακροχρόνια παραβατικότητα της αριστεράς".
Οι δημοκρατικές αντικειμενικές εφημερίδες (Βήμα, Καθημερινή, Πελοπόννησος, Δράση) , στολίζουν με επευφημίες τις δράσεις και της Χρυσής Αυγής, χαρακτηρίζοντάς την μέχρι και "Χρυσή Ευκαιρία", και όλα αυτά στα πλαίσια της "ελευθερίας του λόγου" και της "αντικειμενικότητας της δημοσιογραφίας", υποθέτω. Κάθε άρθρο προς τη Χρυσή Αυγή γίνεται ένα υπέροχο όπλο εναντίον της αριστεράς και των "πρακτικών" της.
Η απάντηση σε όλες αυτές τις προσομοιώσεις, σε όλες τις συγκρίσεις Χρυσής Αυγής/αριστεράς, σε όλες τις προτάσεις του τύπου "η Χρυσή Αυγή θα δώσει λύση στα προβλήματα της δημοκρατίας" είναι πολύ απλή και το μόνο που απαιτεί από κάποιον είναι βασική γνώση της ιστορίας.
Πριν από μια βδομάδα περίπου, ήταν η "εθνική επέτειος" της εκτέλεσης "πατριωτών" στην πηγάδα του Μελιγαλά, ένα γεγονός που χρόνια παρουσιάζεται ως "έγκλημα των κομμουνιστών", "έγκλημα" το οποίο είναι διαχρονικό όπλο στα χέρια των απανταχού φασιστών ή "δημοκρατών" εναντίον της αριστεράς. Η αλήθεια βέβαια απέχει πολύ από τη συγκεκριμένη "οπτική". (Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε εδώ)
Το ποιοί ήταν οι κομμουνιστές τα χρόνια της κατοχής, το γνωρίζουν καλύτερα αυτοί οι οποίοι αντιστάθηκαν στις ναζιστικές δυνάμεις του Χίτλερ. Το ΕΑΜ ολόκληρο είχε οργανωθεί από κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, αυτοί που σήμερα αντιμετωπίζονται ως το "αντίπαλο δέος των φασιστών", ως κάτι τρίτο και ξέχωρο από τους απλούς φιλήσυχους πολίτες ήταν η πρωτοπορία της αντίστασης ενάντια στη ναζιστική κατοχή (το πόσο κακή ήταν η κατοχή και ο Χίτλερ δεν πιστεύω να το αμφισβητεί κανείς) . Για να μη μιλήσουμε για το πλήθος τους ή την υποστήριξή τους από το λαό.
Βέβαια, στα χρόνια της κατοχής δεν ήταν όλα ρόδινα. Δεν ήταν όλοι κομμουνιστές, δεν κάναν όλοι αντίσταση. Υπήρχε και μια μερίδα κόσμου που συγκρότησε τα "Τάγματα Ασφαλείας". Οι διαβόητοι "ταγματασφαλίτες".
Και αυτούς τους "ταγματασφαλίτες", οι παρευρισκόμενοι προ μία βδομάδας στον Μελιγαλά "σωτήρες" της "δημοκρατίας", "αντίστοιχοι των ακροαριστερών" Χρυσαυγίτες τίμησαν, φωνάζοντας " Τιμή στους χίτες και στους ταγματασφαλίτες".
Το ποιοί είναι οι ταγματασφαλίτες μπορεί να το δει ο καθένας στο κείμενο που ακολουθεί το οποίο αφιερωνέται εξαιρετικά σε φασίστες, εθνικιστές, ακροδεξιούς, και "δημοκράτες που θεωρούν την αριστερά αντίστοιχη ή και γενεσιουργό αιτία του φασισμού" (δημοσιογράφους ή μη):
Με τις υγείες σας.
