Μετρώντας το τελευταίο τέταρτο του αιώνα (ένας απολογισμός)

Μετρώντας το τελευταίο τέταρτο του αιώνα,
συνειδητοποιείς ότι έχουν αλλάξει τα πάντα, μα και τίποτα.

Θυμάσαι την κατάρρευση του τείχους, του τείχους των ελπίδων και των αυταπατών πολλών,
τη διάψευση προσδοκιών και ονείρων.

Θυμάσαι εκείνους που πίστεψαν σε μια άλλη κοινωνία να σκύβουν το κεφάλι,
και κείνους που λανθασμένα πίστεψαν ότι "έτσι θα 'ναι καλύτερα", να μένουν με το στόμα ανοιχτό.

Θυμάσαι τις ιδιωτοκοποιήσεις, τα ακίνητα να πωλούνται για ένα κομμάτι ψωμί, τα πραξικοπήματα, τα τανκς μπροστά στο ρώσικο κοινοβούλιο, θυμάσαι μια κοινωνία ολόκληρη να βυθίζεται στο βούρκο στη προσπάθειά της να αναπνεύσει.

Θυμάσαι τα νέα, φρέσκα, ιδιωτικά κανάλια, εκείνα που σε λίγα χρόνια θα έλεγχαν τα μυαλά των ανθρώπων, και θα χρέωναν για δεκαετίες το δημόσιο.

Θυμάσαι τις βάτες, τις λακ, τις γούνες, το έντονο μέηκ - απ,
το στυλιζάρισμα που κάλυπτε το άδειο περιεχόμενο, σάρξ εκ σαρκός της πατρίδος μας.

Θυμάσαι τα τηλεπαιχνίδια, τα εύκολα κέρδη, την ανάπτυξη που έρχεται - και ακόμα την περιμένουμε-, θυμάσαι τους μετανάστες που τότε ήταν κλέφτες και βρωμιάρηδες αλλά πιο μετά θα ήταν αδέρφια μας και θα πότιζαν με το αίμα τους την οικονομική άνθιση της Ελλάδος.

Θυμάσαι τις κυβερνήσεις να πέφτουν η μία μετά την άλλη, θυμάσαι τη συγκυβέρνηση, τον Μητσοτάκη, θυμάσαι  τους Κενταύρους, τον Τεμπονέρα να πέφτει νεκρός, θυμάσαι μια  χώρα  ολόκληρη να παγώνει, θυμάσαι τις μηχανές των εργοστασίων να σταματούν, θυμάσαι μαθητές, φοιτητές, εργάτες στους δρόμους.

Και θυμάσαι.

Θυμάσαι την αφήγησή τους για ανάπτυξη, θυμάσαι τον μεγαλοϊδεατισμό, θυμάσαι το Μάαστριχτ, την αρχή του κακού, θυμάσαι τον Συνασπισμό να ψηφίζει "ΝΑΙ", θυμάσαι μια χώρα κάποιοι να επιμένουν να τη φωνάζουν με το όνομα μιας πόλης και όποιος τολμά να κάνει διαφορετικά να χαρακτηριζεται "εθνικός προδότης".


Θυμάσαι την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, την επικράτηση του ατομισμού, την επίρριψη ευθυνών στην αριστερά. το "έλα μωρέ αφού όλοι ίδιοι είναι", ναι και η αριστερά έβαλε το χεράκι της -να τα λέμε κι αυτά-, θυμάσαι εργοδότες να ψάχνουν για εργαζόμενους, θυμάσαι εργαζόμενους να βγάζουν λεφτά, να έχουν ασφάλιση, σπίτι δικό τους, οικογένεια.

Θυμασαι τα λεφτά να φαίνονται περισσότερα στο χρηματιστήριο, θυμάσαι τις τράπεζες να γεμίζουν τον κόσμο με το ζόρι δάνεια και πιστωτικές, θυμάσαι σκάνδαλα, σκάνδαλα, σκάνδαλα.

Θυμάσαι το ευρώ, το 2004, θυμάσαι τις ένδοξες επιτυχίες της πατρίδος σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, θυμάσαι τα φώτα να κάνουν την Αθήνα να λάμπει, και να την γεμίζουν σκιές κατάμαυρες, και θυμάσαι κάποιους να φωνάζουν για αυτό που κρύβεται πίσω από αυτές τις σκιές, και να κατηγορούνται από τη δεξιά και από τη μεθυσμένη από μεγαλοϊδεατισμό και φιλοδοξίες για "εθνική συναίνεση" αριστερά, να τους κατηγορεί και πάλι ως "εθνικούς προδότες".

Και θυμάσαι, και θυμάσαι, και θυμάσαι...

Αντιπολεμικό κίνημα, γέννηση του ΣΥΡΙΖΑ, απεργίες καθηγητών, "Κάτσε καλά Γεράσιμε!", φοιτητές να συγκρούονται με ΜΑΤ, 2008, 15χρονος νεκρός από χέρι μπάτσου, μαθητές συγκρούονται με ΜΑΤ,2010, κάποιος που κανείς -ούτε ο ίδιος- δεν ξέρει γιατί να ανακοινώνει κάτι στην κάμερα σε ένα λιμάνι γραφικού ελληνικού νησιού, η χώρα να ξαναπαγώνει, ο κόσμος τους δρόμους, η μεγαλύτερη γενική απεργία που έχει ζήσει η χώρα, Marfin, "μα και 'σεις για την Marfin δε λέτε κουβέντα", 2011,2012,2013.


Και θυμάσαι, και θυμάσαι, και θυμάσαι...

Μνημόνια, καταστολή, η μία κυβέρνηση πέφτει μετά την άλλη, άστεγοι, η ανεργία στο θεό, η νεολαία χωρίς μέλλον, θυμάσαι μια χώρα ολόκληρη να αντηχεί: "Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω!" και οι κυβερνώντες σαν υπνωτισμένοι να υπακούν τη λαϊκή εντολή, και θυμάσαι την ελπίδα να αχνοφαίνεται, και το τέρας να φουντώνει, και το θυμάσαι να δαγκώνει το χέρι αυτού που το τάισε, και ξαφνικά 35χρονος νεκρός από χέρι φασίστα και κόσμος ξανά στους δρόμους να συγκρούεται με τα ΜΑΤ, ενώ κάποιοι προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμάζευτα. 

Και θυμάσαι το χαμόγελο να επιστρέφει, θυμάσαι εκείνους που έσκυψαν το κεφάλι  στην αρχή του τελευταίου τέταρτου του αιώνα τώρα να το ξανασηκώνουν, θυμάσαι τον ενθουσιασμό, θυμάσαι την απορία, "Βρε λες;", θυμάσαι την δυσπιστία πολλών από έξω μα την φοβερή επιθυμία από μέσα, θυμάσαι εκείνο που έλεγε "τότε ψηφίζουμε και τότε φεύγουν", θυμάσαι την ελπίδα να έρχεται, να φτάνει, να είναι εδώ, να μας χτυπάει την πόρτα και εμείς να της ανοίγουμε.

Και θυμάσαι.

Kατάθεση στεφανιού στην Καισαριανή, τα κάγκελα φεύγουν μπροστά από τη Βουλή, άρνηση διαπραγμάτευσης, αποδοχή διαπραγμάτευσης, συμφωνία για παράταση του προηγούμενου προγράμματος, Παυλόπουλος πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κόσμος μένει "Παυλόπουλος", θυμάσαι τα ατέλειωτα Eurogroups, θυμάσαι το δημοψήφισμα, θυμάσαι τα χαμόγελα να επιστρέφουν, να γίνονται ενθουσιασμός, τρανταχτή φωνή που κοντεύει να γκρεμίσει το Σύνταγμα,

"ΟΧΙ!".

 Θυμάσαι το "μα 17 ώρες διαπραγματεύτηκε το παιδί, μέχρι και έρπη έβγαλε", "για το αν θα καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια για τουλάχιστον άλλα τριάντα χρόνια" συμπληρώνεις, θυμάσαι τις 14 Αυγούστου, τα κατουρημένα "ΝΑΙ" και τα περήφανα "ΟΧΙ", θυμάσαι  τις εκλογές, "τα βαρίδια", θυμάσαι τη σιωπή για το μνημόνιο, τις ψεύτικες υποσχέσεις για ισοδύναμα.

Θυμάσαι τον εκκωφαντικό ήχο που κάνει η ελπίδα όταν καταρρέει, σαν εκείνον που έκανε το τείχος στην αρχή τούτου του κειμένου, θυμάσαι τη διάψευση εκείνων που δήθεν "το ήξεραν από την αρχή" και περίμεναν "μετά να είναι καλύτερα, ο κόσμος να καταλάβει και να καταδικάσει τον καπιταλισμό", βλέπεις την ιστορία, την ιστορία να επαναλαμβάνεται, θυμάσαι μια ολόκληρη χώρα να παγώνει, ξανά και ξανά και ξανά, θυμάσαι τα μνημόνια, τις απειλές για διαγραφές βουλευτών αν δεν συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις, "ο φράχτης πρέπει να μείνει γιατί έχει νάρκες, το Ισραήλ είναι φίλος μας, ο Ομπάμα το ίδιο, είναι απαραίτητες στρατηγικές κινήσεις, άμα ο κόσμος δεν έχει φαί ας φάει γεμιστά, οι πλειστηριασμοί θα απελευθερωθούν γιατί ιδιοκτησία δε νοείται με αριστερή κυβέρνηση, οι συντάξεις θα κοπούνε, εμείς δεν το θέλουμε αλλά μα το επιβάλλουν, ο Σαμαράς φταίει που δεν εφάρμοσε σωστά το μνημόνιο".

Και θυμάσαι, και θυμάσαι, και θυμάσαι...

Θυμάσαι τη ρήση του γερο -  Μαρξ:

"Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά συμβαίνει σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα".

Και προσπαθείς να ελπίσεις.

Να ελπίσεις γιατί αν και το τέταρτο του αιώνα τελείωσε έτσι, τουλάχιστον αρχίζει το επόμενο.

Να ελπίσεις καταρχήν να το ζήσεις ολόκληρο.
Και να ελπίσεις ότι αν η ιστορία κάνει κύκλους, τουλάχιστον αυτοί οι κύκλοι να είναι ομόκεντροι με μεγαλύτερη ακτίνα κάθε φορά, ώστε κοιτώντας το χαρτί της ιστορίας, να μπορείς να καταλάβεις μια κάποια πρόοδο.


Στο επόμενο τέταρτο του αιώνα, λοιπόν.



*Αφιερωμένο σε όσους και όσες όλα αυτά τα χρόνια σκύβουν το κεφάλι από απογοήτευση, μα πάντα βρίσκουν τη δύναμη να το ξανασηκώσουν.

Which side are you on?

Με τους από πάνω ή με τους από κάτω;

Μια ερώτηση που έκανε η Florence Reece από το 1931: "Σε ποια πλευρά είσαι;"

Μια ερώτηση πιο επίκαιρη από ποτέ και ταυτόχρονα πάντοτε διαχρονική, επίμονη και κόντρα στο ρεύμα της εποχής που προσπαθεί να μας παρασύρει, είτε από τα δεξιά λέγοντάς μας ότι "όλοι, εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές, έχουμε τα ίδια συμφέροντα", είτε από πρώην αριστερά και νυν μνημονιακά λέγοντας μας ότι "είναι αναγκαστικό να πατάμε σε δυο βάρκες".

Μια ερώτηση βασική για τον καθορισμό της πολιτικής γενικώς και του μέχρι πρότεινος ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και της  υπόλοιπης αριστεράς) ειδικώς.

Γιατί στην πολιτική, τουλάχιστον οι "μυημένοι", δεν μπορούμε να μιλάμε για προδοσίες. Και αν για την πλειοψηφία του ανένταχτου κόσμου, το 3ο μνημόνιο ήταν προδοσία, δεν μπορούν να λένε το ίδιο και οι (εξ' αριστερών) ενταγμένοι.

Το 3ο μνημόνιο δεν ήταν τίποτα άλλο από  την απαντηση του προεδρικοπρωθυπουργικού κέντρου στην ερώτηση της Florence Reece.

Ήδη πολύ πριν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές, εντός του κόμματος ακουγόταν, ενάντια στην κριτική που εκφερόταν για τις επισκέψεις του Τσίπρα στο ΣΕΒ, στον Ομπάμα κ.α., ότι "αναγκαστικά πρέπει να μιλάς και με τους επιχειρηματίες αν είναι να γίνεις κυβέρνηση" ενώ παράλληλα η "κριτική δεν έχει νόημα γιατί είμαστε αριστεροί και οι αριστεροί θέλουν το καλό του κόσμου" .

Έτσι, η έννοια της αριστεράς παρουσιαζόταν ως μια μεταφυσική "καλή ηθική" απέναντι στα πράγματα, η οποία ήταν αυταπόδεικτη: "η αριστερά είναι καλή και άρα εμείς είμαστε καλοί ως αριστεροί".

Η άποψη αυτή διαπερνούσε μεγάλα κομμάτια (διαφορετικών αφετηριών) των εναπομείναντων αλλά και αποχωρήσαντων του ΣΥΡΙΖΑ και έφτανε στο σημείο να αγνοεί τους κώδωνες του κινδύνου που έκρουαν άλλα ρεύματα εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μια αυτονααφορική σχεδόν τοποθέτηση αρκούσε ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα, έφτανε ώστε οι ομιλίες του Τσίπρα με τον ΣΕΒ να είναι ακίνδυνες και απλώς τυπικές μιας και ο Τσίπρας ήταν αριστερός.

Αν ζούσε ο γερο - Μαρξ θα έπιανε με απογοήτευση το μέτωπό του, με τη βεβαιότητα των πρώην και νυν συντρόφων.

Η βασική αρχή της πολιτικής και του μαρξισμού, δηλ. η οικοδόμησή της με βάση τα υλικά συμφέροντα και την υπεράσπισή τους, είχε ξεχαστεί παντελώς (ή τουλάχιστον από την πλειοψηφία τότε του κόμματος).

Όπως ήταν αναμενόμενο, όμως, η προσπάθεια για ισορροπία σε δυο βάρκες απέτυχε παταγωδώς: η βίαιη σύγκρουση της εργασίας και του κεφαλαίου πέταξε τον ισορροπιστή Τσίπρα σε μία βάρκα: στο πολυτελές γιωτ.

Είναι φανερό ότι ειδικά σε περίοδο οικονομικής κρίσης δεν γίνεται να είναι την ίδια στιγμή ικανοποιημένοι και αυτοί που έχουν και αυτοί που χρωστάνε στις τράπεζες.
Έρχεται λοιπόν η κρίσιμη στιγμή που θα αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.  Ποιους θα υπερασπιστείς και με ποιους θα έρθεις σε ρήξη. Η απουσία εμπιστοσύνης που είχε και έχει το προεδρικό κομμάτι εντός του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην δύναμη των εργαζομένων το έκανε να επιλέξει τους τραπεζίτες. "Δεν έχουμε τους συσχετισμούς, άρα υποκύπτουμε στους εκβιασμούς, δεν μπορούμε να μην υπογράψουμε μνημόνιο, άρα θα επιλέξουμε το λιγότερο επώδυνο μνημόνιο, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για ισοδύναμα, άρα θα επιλέξουμε επώδυνα μέτρα" και ο πήχης χαμηλώνει συνεχώς.
Οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν και η πλευρά επιλέχθηκε.
Η πολιτική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφωνόταν και διαμορφώθηκε βάση των συμφερόντων της μίας πλευράς. Της απέναντι. Και για αυτό και τώρα, βγαίνει ο Κατρούγκαλος και παρουσιάζει τα 300 ευρώ σύνταξη ως μετάλλαξη της χώρας σε Σουηδία.

Καμία έκπληξη για την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν: το προσεκτικό "διάβασμα" των κλασσικών, και το τραγούδι ο τίτλος του οποίου είναι και τίτλος του άρθρου προειδοποιούσε από καιρό.

Και, για να λέμε την αλήθεια, προειδοποιεί ακόμα: η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε νεομνημονιακό μόρφωμα, δεν σημαίνει την χρεοκοπία της πολιτικής της "ισορροπίας σε δυο βάρκες" που είχε ακολουθήσει.

Ήδη έχουν αρχίσει και ακούγονται έντονα φωνές στην Λαϊκή Ενότητα, που λένε ότι η υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος θα ήταν συμφέρον "για όλους". Ή ότι αντίστοιχα, το πρώτο διάστημα θα ήταν δύσκολο και "όλοι θα έπρεπε να κάνουμε θυσίες". Παρόλη την εξέλιξη δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, η επιμονή στο να αγνοείται η ύπαρξη των δυο πλήρως αντικρουόμενων συμφερόντων (και άρα η δυναμική και οι εξελίξεις που αναγκαστικά δημιουργεί αυτή η σύγκρουση) είναι σκανδαλώδης. Παρόλη την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, η άποψη περί δυσκολίας της νίκης των δυνάμεων εργασίας, της μη - εμπιστοσύνης ουσιαστικά στη δύναμή τους δηλαδή, οδηγεί πάλι σε συγκαλυμμένες απόψεις "ταξικής συμφιλίωσης" αντί για έμφαση στην επιλογή της πλευράς των εργαζομένων και στην ενίσχυση της δύναμής της (πχ πώς θα γίνει να κάνουν μόνο οι πλούσιοι θυσίες και όχι όλοι).

Τέτοιες αντιλήψεις και πολιτικές που θα "χτίζονται" στην βάση μη  - ξεκάθαρης απάντησης στο ερώτημα που τέθηκε στην αρχή, είναι καταδικασμένες να αποτυγχάνουν.
Είναι καταδικασμένες, στο τέλος να γέρνουν προς την πλευρά των καταπιεστών.

Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, η  σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας είναι εδώ όπως άλλωστε ήταν πάντα. Και είναι αναμφισβήτητη πραγματικότητα.

Και η εμπειρία από την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να γίνει αφορμή για να εξαχθούν συγκεκριμένα συμπεράσματα. 

Όπως το ότι η  νίκη των δυνάμεων της εργασίας, φαντάζει δύσκολη, όπως φάνταζε πάντα, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ή εμείς ή αυτοί. "Τρίτος  δρόμος" δεν υπάρχει...

We shall overcome: ψήφος για τη δουλειά και την ελευθερία

ΗΠΑ 1963.
Ελλάδα 2015.

Μια κατά τα άλλα γραφική αφίσα του ΑΚΕΠ για τις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Και μια φράση κάτω δεξιά.
We shall overcome!

Μία πορεία πριν 52 χρόνια.
Ένας λόγος μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του "κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων". "Ι have a dream..."
Ένα τραγούδι που κρατάει όλα αυτά τα γεγονότα ζωντανά στις μνήμες, ανεξίτηλα στις σελίδες της Ιστορίας. "Κάποια μέρα θα ξεπεράσουμε ολόκληρο των κόσμο των λευκών".

Οι ΗΠΑ του 1960. Ο κόσμος των λευκών.
Ο κόσμος που οι μαύροι δεν έχουν θέση,
ενώ την ίδια στιγμή είναι καταδικασμένοι να ζουν σε αυτόν.

Η Ελλάδα του 2015. Ο κόσμος των μνημονιακών.
Εκεί που όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα φτωχά στρώματα δεν έχουν θέση.
Η νεολαία δεν έχει θέση.
Οι άνεργοι δεν έχουν θέση.
Οι συνταξιούχοι δεν έχουν θέση.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν έχουν θέση.
Παρά μόνο είναι καταδικασμένοι να ζουν σε αυτόν.

Η Ελλάδα του 2015. Ο κόσμος των μνημονιακών. Εκεί που οι "αντιμνημονιακοί" δεν έχουν θέση. Που ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι το μνημόνιο, ενώ τα υπόλοιπα είναι "ιδεαλισμός" ή "καταστροφή για την χώρα".

 Σύσσωμο το ντόπιο μνημονιακό πολιτικό σύστημα -παλιό και νέο- προσπαθεί να μας πείσει, με τις ευλογίες του Γιούνκερ, ότι δεν γίνεται αλλιώς.
Ότι το να ζούμε σε καθεστώς επισφάλειας είναι μονόδρομος. Ότι τα voucher και η επισφάλεια είναι η μόνη επιλογή εργασίας. Ότι η ανεργία θα είναι μια μάυρη σκιά που θα σέρνεται συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας, μια θηλιά που θα σφίγγεται όλο και πιο απειλητικά γύρω μας, μέχρι να μας πνίξει (όσους δεν έχει πνίξει ήδη).
Σύσσωμο το μνημονιακό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να να μας πείσει ότι η ανυπαρξία σταθερότητας στις ζωές μας είναι μονόδρομος.
Προσπαθεί να μας πείσει  ότι πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε.

Λοιπόν, έχουμε να πούμε κάτι σε όλους όσους επικαλούνται το "ρεαλισμό" και τους "μονοδρόμους", το "ΤΙΝΑ" της εποχής μας:
Οι μεγάλες επαναστάσεις στην ιστορία, αυτές του 1798, του 1848, του 1871, του 1917, του 1968 ήταν πλήρως ρεαλιστικές.
 Έγιναν την ώρα που η κάθε λογής άρχουσα τάξη παρουσίαζε τη φεουδαρχία, τις αυτοκρατορίες,  τις μεταρρυθμίσεις του DeGaul  ως μονόδρομο.

Η μεγάλη πορεία της 28ης Αυγούστου του 1963 ήταν πλήρως ρεαλιστική.

Οι μαύροι παλεύουν και νικάνε στον κόσμο τον λευκών. 

Στις 20 Σεπτέμβρη, η νεολαία, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουμε αυτό το μήνυμα.
Ότι γίνεται και αλλιώς. Όπως γινόταν πάντα αλλιώς.

Στις 20 Σεπτέμβρη πρέπει με την ψήφο μας να φωνάξουμε δυνατά:
"Έχουμε ένα όνειρο..."

Ένα παιδί ξεβράστηκε σε παραλία

Kiyiya Vuran Insanlik‬: Η ανθρωπιά ξεβράστηκε στην ακρογιαλιά 

Ένα παιδί ξεβράστηκε στις ειδήσεις της Ελλάδας εν μέσω προεκλογικής περιόδου.

Ένας φασίστας πρώην υπουργός σταμάτησε τις προεκλογικές περιόδους του και πόσταρε στο twitter. Μερικές φορές, η επίδειξη λίγης ανθρωπιάς είναι καλύτερη και από τον πιο πομπώδη λόγο σε προεκλογικό βήμα.

Οι χρήστες του διαδικτύου, στο αέναο scroll down στα κοινωνικά δίκτυα, σταμάτησαν για λίγα δευτερόλεπτα για ένα like (που όμως δήλωνε θλίψη), ένα share ή ένα comment.

Θρήνος απλώθηκε για λίγα λεπτά στο διαδίκτυο, ή ίσως και μια μέρα:
χρόνος πολύς σε σχέση με το πόσο διαρκεί η ηλεκτρονική μνήμη.

Χιλιάδες μυαλά σκέφτηκαν, χιλιάδες στόματα φώναξαν μονομιάς:
"Τί συμβαίνει; Γιατί τέτοια απανθρωπιά;"

Λοιπόν, θα σας αποκαλύψω κάτι:
υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο.

Εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν

στα σύνορα της Ελλάδας,
στα ορυχεία της Τουρκίας,
στα εργοστάσια της Κίνας,
στα χωριά της Αφρικής,
στις διαδηλώσεις στις ΗΠΑ.

Εκατομμύρια παιδιά δολοφονούνται,
εκεί που δεν υπάρχει internet για να μαθευτούν οι θάνατοί τους.

Η γη γυρίζει ποτισμένη από το αίμα εκατομμύριων μικρών παιδιών.
Οι φασίστες πρώην υπουργοί, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι κυβερνήσεις της φιλεύσπλαχνης Ε.Ε και του κόσμου όλου, η αστυνομία, η Frontex, το γεύονται με ευχαρίστηση.

Για να μην γίνονται, λοιπόν,οι θάνατοι αυτοί μέρος μιας προεκλογικής εκστρατείας πολιτικάντηδων,

για να μην αρχίσει και τελειώσει η απάντηση σε αυτούς σε ένα like ή ένα share στο διαδίκτυο,

για να μην εγκλωβιζόμαστε στο "δεν υπάρχει εναλλακτική" στα μνημόνια, στην φτώχεια, στον πόλεμο,

για να σωθούν τα παιδιά που δεν θα τα φτάσει ποτέ η μηχανή κάποιου φωτογράφου,

μην θρηνείτε,
οργανωθείτε.

Μόνο αν αλλάξουμε τον κόσμο θα πάψουμε να έχουμε λόγους να θρηνούμε.

Λαϊκή Ενότητα εν έτει 2015

Χιλή, 1970.
Ελλάδα, 2015;

Πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, ήδη από το 2012, υπήρχε από πολλές πλευρές ο παραλληλισμός του Αλιέντε με τον Τσίπρα, και της Unidad Popular (Λαϊκής Ενότητας) με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Είτε ως απόδειξη της "ιστορικά δεδομένης" αποτυχίας των αριστερών κυβερνήσεων, από μεριάς του ΚΚΕ, είτε ως αιτία ενθουσιασμού για πολλούς συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση στην Ελλάδα του 2012 (και μετέπειτα του 2014 και του 2015) παρομοιαζόταν με την κατάσταση στην Χιλή του 1970.

Η πραγματικότητα είναι ότι στους παραπάνω ισχυρισμούς υπήρχαν ψήγματα αλήθειας, όπως έδειξε και η μετεκλογική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. 

Ο Αλιέντε ήταν ένας ρεφορμιστής πολιτικός, ο οποίος προσπαθούσε να "συμβιβάσει" τα συμφέροντα των αφεντικών με τα συμφέροντα των φτωχών τάξεων που τον στήριζαν. Η -έντιμη- αυτή προσπάθειά του, οδήγησε σε σφοδρή επίθεση από μεριάς του κεφαλαίου (απεργίες, λοκ - άουτ μποϋκοτάζ ήδη από τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης του Αλιέντε), και σε υπεράσπιση της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε τέτοια επίθεση από μεριάς των εργαζομένων.
Σε αυτή την κατεύθυνση, δημιουργήθηκαν από τους "από κάτω" πολύ προωθημένες μορφές αυτοοργάνωσης που έφταναν στον βαθμό να αμφισβητούν την εξουσία των καπιταλιστών (εργατικά συμβούλια, αυτοδιαχείριση εργοστασίων κ.α.).

Όμως, η απροθυμία του Αλιέντε να στηριχθεί στην μαχητικότητα των εργαζομένων (αντί να τους δώσει ώθηση, πολλές φορές η αριστερή κυβέρνηση κατέστειλλε τους αγώνες τους) και οι αυταπάτες του περί "έντιμου συμβιβασμού" κεφαλαίου και εργασίας τον οδήγησαν στην καταστροφή του.

Η "εμπιστοσύνη" που έδειξε στον Αγκούστο Πινοσέτ, ακροδεξιό στρατιωτικό, τοποθετώντας τον ως επικεφαλής της φρουράς του Σαντιάγο, αποδείχθηκε μοιραία.
Ο  Πινοσέτ πρωτοστάτησε στο στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Αλιέντε 3 χρόνια μετά την εκλογή της, και τέθηκε επικεφαλής της δικτατορίας που την ακολούθησε.

Στην παραπάνω αναδρομή βρίσκονται οι όποιες -ελάχιστες- ομοιότητες του Σαλβαδόρ Αλιέντε με τον Αλέξη Τσίπρα.
Γιατί, όπως άλλωστε λέει και ο Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται: την πρώτη φορά συμβαίνει σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.

Και ενώ ο Αλιέντε πέθανε με το όπλο στο χέρι μαχόμενος ενάντια στους  πραξικοπηματίες, ο Τσίπρας εισηγήθηκε και ψήφισε μνημόνιο μαζί με εκείνους που οδήγησαν τον κόσμο στην εξαθλίωση, με τους αρνητές της δημοκρατίας, τους πρώην Rangers της ΟΝΝΕΔ και εκείνους που κυνηγούσαν αριστερούς με τα τσεκούρια.

Ενώ η προσπάθεια του Αλιέντε, παρόλα τα καταστροφικά της λάθη και συνέπειες, άντεξε τρία χρόνια, με την Unidad Popular να πραγματοποιεί συγκλονιστικές συγκεντρώσεις μέχρι και μία βδομάδα πριν την ανατροπή της κυβέρνησης, η κυβέρνηση Τσίπρα κράτησε μόλις 7 μήνες, μετά την προκήρυξη εκλογών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ενώ ο Αλιέντε έδειχνε απροθυμία να στηριχθεί στους αγώνες και στη δύναμη των εργαζομένων, ο Τσίπρας εξαφάνισε κάθε ελπίδα και προσδοκία των "από κάτω", πριν καλά - καλά αυτή εκφραστεί, όπως συνέβη και με το κάλεσμα του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών μία μόλις μέρα μετά το συγκλονιστικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος στην Ελλάδα του 2015 βγήκε στο δρόμο μαζικά και μετά τον Γενάρη.
Είτε μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου με την Ευρωπαϊκή Ένωση και πριν τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη που "πάγωσε" τον κόσμο, είτε πριν το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, νεολαία ξαναγέμισαν το Σύνταγμα.

Όχι οπωσδήποτε για να δηλώσουν στήριξη στην κυβέρνηση, αλλά γιατί έβλεπαν -και μέσω της μη - υποχώρησης της κυβέρνησης- μία προοπτική για τη ζωή τους. Μία ελπίδα για το σταμάτημα της λιτότητας που τους εξαθλιώνει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το ηχηρό μήνυμα που εξέφραζε όλη αυτή τη διάθεση, δόθηκε στις 5 Ιούλη. Το συγκλονιστικό 61,3% του "ΟΧΙ στα μνημόνια" έδειξε ότι η κοινωνία είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει.

Και το στοίχημα των επερχόμενων εκλογών είναι εάν και κατά πόσο η πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, η πραγματική Λαϊκή Ενότητα του 2015, εκφράσει πολιτικά αυτή τη διαδικασία, ενάντια στο "σβήσιμο" που επιχειρεί η σύγχρονη καρικατούρα του Αλιέντε.

Ο κόσμος τους και ο κόσμος μας

Στον κόσμο τους μαθαίνεις με τον βούρδουλα, το ξύλο, τις φωνές. Με το να πληρώνεις για την ζωή σου άμα δεν είχες "φροντίσει για την πρόληψη".

Στον κόσμο μας μαθαίνεις με την κατανόηση, υπομονή, την αλληλεγγύη, το (αντι)παράδειγμα. Φροντίζεις για την πρόληψη, επειδή έχεις σωστή ενημέρωση και παιδεία.

Στον κόσμο τους αν δεν καταλαβαίνουν τι λες, σε βρίζουν λες και θα καταλάβεις. Αν δε σε έχουν συνηθίσει, σε φοβούνται.

Στον κόσμο μας, αν κάποιος δεν καταλαβαίνει κάποιον, μαθαίνει τη γλώσσα του. Για  να μπορούν όλοι να επικοινωνούν με όλους. Και να γνωρίζονται όλοι με όλους.

Στον κόσμο τους, προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Κλείνουν τα μάτια και προσποιούνται πως δεν υπάρχει.

Στον κόσμο μας, προσπαθούμε να το λύσουμε οριστικά. Ή τουλάχιστον να το αντιμετωπίσουμε όσο καλύτερα γίνεται.

Στον κόσμο τους, οι άνθρωποι που τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους, είναι "παραπανίσιο βάρος". Δεν τους ενδιαφέρουν, εκτός και αν βρεθούν έξω από την πόρτα τους. Αν βρεθούν, τους αντιμετωπίζουν σαν να 'ταν εγκληματίες. Είτε είναι ζωντανοί, είτε νεκροί.

Στον κόσμο μας, οι άνθρωποι που τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους είναι άνθρωποι που τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους. Όπως ήμασταν και εμείς κάποτε. Όπως είμαστε και εμείς σήμερα, και θα είμαστε και αύριο.

Στον κόσμο τους, ψηφίζουν μνημόνια στις 13 Αυγούστου, ώστε να μην υπάρχει πολύς κόσμος έξω από τη Βουλή να διαμαρτύρεται.

Στον κόσμο μας, νομοθετούμε μαζί με τον κόσμο.
Όπως στις 3 Ιούλη που γεμίσαμε το Σύνταγμα για να πούμε το μεγάλο "ΟΧΙ".

Στον κόσμο τους, ξεχνάνε συνέχεια. Ποιοί είναι, από πού έρχονται, γιατί ήρθαν, τί πρέπει να κάνουν.

Στον κόσμο μας, προσπαθούμε να θυμόμαστε το χθες. Και να φανταζόμαστε το αύριο.

Είναι εύκολο να ζεις στον κόσμο τους. Να γίνεις ένας από αυτούς. Ούτως ή άλλως, αυτός υπάρχει ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, εδώ και αιώνες. Αρκεί να αποδεχτείς αυτό που ήδη υπάρχει.

Το να φτιάξουμε τον δικό μας  καινούριο κόσμο είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο.

Το θετικό είναι ότι ψήγματά του υπάρχουν ήδη στον δικό τους κόσμο.

(Στην παραπάνω φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, πρόσφυγες σχηματίζουν ανθρώπινο
κλοιό γύρω από μια μητέρα και το μωρό της, προκειμένου να τους προστατεύσουν
από την επίθεση των μπάτσων στην Κω).

Καζαμπλάνκα 2015

"It's still the same old story, as time goes by..."

(Προσοχή: Το παρόν άρθρο περιέχει spoilers για την ταινία "Casablanca")

Στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκο, σύμφωνα με την ταινία του Manó Kaminer Kertész, φτάνουν άνθρωποι από διάφορα μέρη της Ευρώπης, προκειμένου να ξεφύγουν από την φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Γαλλία, Καζαμπλάνκα, Πορτογαλία και ύστερα Η.Π.Α. Επιβίωση και ελπίδα για μια καλύτερη ζωή στην πολλά υποσχόμενη Αμερική του '42 (υποσχέσεις χτισμένες στις πλάτες των θυμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου).

Οι άνθρωποι φτάνουν στην Καζαμπλάνκα χαμογελώντας: βρίσκονται ένα κλικ πριν από μια μεγάλη ανάσα ζωής, ελευθερίας. Γρήγορα όμως χάνουν το χαμόγελό τους.

Γιατί το να φτάσεις στην Καζαμπλάνκα είναι το εύκολο μέρος: το δύσκολο είναι να βγεις από αυτή.

Γιαυτό και οι συναλλαγές για πλαστά χαρτιά δίνουν και παίρνουν: οι άνθρωποι που μένουν στην Καζαμπλάνκα, βλέποντας τα αεροπλάνα να φεύγουν το ένα μετά το άλλο, μέρες, βδομάδες, μήνες μετά,  χωρίς εκείνους μέσα, πληρώνουν όσο  - όσο για να βρουν πλαστά χαρτιά από τους διακινητές στο "καφέ του Rick".

H Καζαμπλάνκα ανήκει στην "Ελεύθερη Γαλλία του Vichy". Παρόλα αυτά, η γαλλική αστυνομική αρχή συλαμβάνει έναν διακινητή πλαστών εγγράφων, με την κατηγορία της δολοφονίας δυο ναζί αξιωματικών, για να "εντυπωσιάσει" τον "εταίρο" της: τον υψηλόβαθμο αξιωματικού του 3ου  Ράιχ, Heinrich Strasser,

Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή στην Καζαμπλάνκα της ταινίας. Με τα καλά της και τα κακά της.
Με την απελπισία των ανθρώπων που θέλουν να δραπετεύσουν, με τα αεροπλάνα που φεύγουν για Λισσαβόνα αφήνοντας τόσο κόσμο πίσω, αλλά και με τις ευχάριστες βραδιές στο καφέ του Rick, με έναν συγκλονιστικό έρωτα εν μέσω παγκοσμίου πολέμου, με τους αντιστασιακούς να δίνουν τη δική τους μάχη, εντός και εκτός πόλης.




Στις παραθαλάσσιες Καζαμπλάνκες της Ελλάδας του 2015 τα πράγματα δεν είναι τόσο κινηματογραφικά.

Δεν υπάρχουν ούτε "καφέ του Rick", ούτε Sam να παίζουν πιάνο στους ανθρώπους που φτάνουν.
Οι πιθανότητες λένε ότι μάλλον αυτοί που έρχονται δεν θα δουν καν τα αεροπλάνα για Ευρώπη να φεύγουν ώστε να στενοχωρηθούν που τους αφήνουν πίσω.

Όσο για έρωτες, ούτε λόγος: αν τα "έτερα ήμισυ" δεν έχουν πνιγεί κάπου στο Αιγαίο, σίγουρα θα έχουν χαθεί στην πατρίδα από πολυβόλα ή από κάποια βόμβα των Αμερικάνων.

Στις Καζαμπλάνκες του 2015, υπάρχουν, δυστυχώς, πολλοί αστυνομικοί πρόθυμοι να εντυπωσιάσουν τους Ευρωπαίους "εταίρους" τους. Και ακόμη δυστυχέστερα, υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί,αδιάφοροι Rick.


Στις Καζαμπλάνκες του 2015,αλλά και έξω από αυτές, σε όλη την Ελλάδα, πρέπει άμεσα να γίνουμε όλοι και όλες ένας συλλογικός αντιστασιακός Laszlo, ώστε να πείσουμε τους Rick αυτούς του τόπου να φυτέψουν μια σφαίρα βαθιά στις καρδιές των "εταίρων" Strasser,
μπας και οι κολασμένοι τούτοι της γης δραπετεύσουν από τις σύγχρονες Καζαμπλάνκες.

Για το καλό όλων μας.