Για τα εκλογικά ποσοστά των νεοναζί

Το 7%  του 2012 που έγινε 9% το 2014 κάνει πολλούς να προβαίνουν
στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι ζούμε σε μία ανέκαθεν ναζιστοκρατούμενη
χώρα με μαύρο παρελθόν και μέλλον. Είναι όμως έτσι; 

Μετά την Κυριακή των εκλογών, εκφράζεται έντονα  (και σωστά) ανησυχία για τα αποτελέσματα της Χρυσής Αυγής, σε βαθμό που πολλές φορές να παραβλέπονται ή να περνιόνται ως αδιάφορα τα εκλογικά ποσοστά της αριστεράς. Με αφορμή αυτό, νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθούν λίγα λόγια:

1) Αρχικά είναι πολύ ελπιδοφόρο και εξαιρετικής σημασίας ότι στην Ελλάδα, έστω και σε επίπεδο ψήφου,  υπάρχει ισχυρή αριστερά. Αυτή τη στιγμή στις χώρες με μεγάλα ποσοστά ακροδεξιών κομμάτων, η Ελλάδα είναι νομίζω η μόνη που έχει αυτή την τύχη και ευτυχώς -  γιατί η αριστερά είναι η μόνη ελπίδα αφανισμού των νεοναζί.

2) Η εκλογική αύξηση των νεοναζί που δείχνει "ρίζωμα" αλλά και "άνοδο", αποδεικνύει σε πείσμα πολλών (οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι η Χρυσή Αυγή "τελείωσε" ότι η κυβέρνηση "δεν την χρειάζεται άλλο") ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια πραγματική νεοναζιστική οργάνωση με μηχανισμό, ιδεολογία, παραστρατιωτικό κομμάτι κ.α.: δεν είναι ούτε μια περιθωριακή "εγκληματική συμμορία", ούτε ένα απλό "μακρύ χέρι του συστήματος" που ελέγχεται πλήρως από αυτό. Δεν διαλύεται με τεχνάσματα της κυβέρνησης,  δεν παύει τα εγκλήματά της όταν η κυβέρνηση δεν την "χρειάζεται άλλο", ούτε ξεφουσκώνει έτσι απλά. Όπως και σε κάθε περίοδο κρίσης, "φουσκώνει" και εντάσσει άτομα στο δυναμικό της.

3) Ακούγονται κυρίως δύο θεωρίες, ξεχωριστά ή και μαζί. Η μία είναι ότι "πάντα υπήχαν φασίστες στην Ελλάδα" απλά "κρυβόντουσαν πίσω από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και η άλλη είναι ότι "η κοινωνία εκφασίζεται". Πολλές φορές μάλιστα ακούγονται και οι δύο στην ίδια πρόταση, πράγμα τουλάχιστον αντιφατικό (ή θα έχεις πολλούς φασίστες εξαρχής ή αυτοί θα δημιουργούνται εκ του "εκφασισμού", και τα δύο δεν γίνεται). Όσον αφορά στο πρώτο: γιατί όταν το ΠΑΣΟΚ (ή η ΝΔ) είχε 40%, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει πόσους από αυτούς που ψήφισαν ήταν κρυπτοφασίστες; Η απάντηση είναι επίσης απλή: μα γιατί τότε, δεν υπήρχε μία τόσο μαζικής απήχησης νεοναζιστική οργάνωση που να δολοφονεί και να κάνει επιθέσεις φανερά! Όσον αφορά στο δεύτερο: οι ιδέες δεν "φύονται", ούτε "δημιουργούνται από το πουθενά" στον κόσμο, τις ιδέες τις δημιουργούν "μηχανισμοί". Η "κοινωνία" δεν εκφασίζεται, αλλά την "εκφασίζουν": μέσω της ρατσιστικής προπαγάνδας των ΜΜΕ και της κυβέρνησης που καλά κρατεί εδώ και δεκαετίες. Ο ρατσισμός, δηλαδή καλλιεργείται στην κοινωνία εδώ και καιρό - αλλά ούτε αυτό ήταν που μας προβλημάτιζε (πλην ελαχίστων οργανώσεων της αριστεράς).

3) Η σημαντική διαφορά στο τί συνέβαινε παλιότερα και στο σήμερα είναι ότι τώρα υπάρχει μια νεοναζιστική οργάνωση, η οποία με τις πλάτες των εκλογικών της ποσοστών δολοφονεί. Το πρόβλημα δηλαδή, είναι ότι οι "ρατσιστές" και οι λοιποί αντιδραστικοί μπορούν και συσπειρώνονται, μπορούν και αποτελούν "γόνιμο έδαφος" μιας αντιδραστικής δολοφονικής οργάνωσης η οποία στρέφεται ενάντια στο κίνημα και μπορεί μεθαύριο να στραφεί ενάντια στις διεκδικήσεις του κόσμου.

4) Γιατί συμβαίνει αυτό; Φταίει η μοίρα μας και το κακό μας το ριζικό; Μήπως έχουμε γεμίσει ναζί; Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Το ζήτημα εδώ είναι ποιοί ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή. Και η απάντηση είναι ότι δεν είναι όλοι όσοι ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή ναζί, όχι με την έννοια ότι αποτελούν παραπλανημένους ψηφοφόρους, αλλά με την έννοια ότι δεν είναι όλοι πρόθυμοι να οργανωθούν σε τάγματα εφόδου. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Υπάρχουν πολλοί τύποι ανθρώπουν που ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, το σίγουρο όμως είναι ότι μόνο μια ισχνή μειοψηφία αυτών ανήκουν στα τάγματα εφόδου, μια ισχνή μειοψηφία η οποία δεν αυξάνεται καν αναλογικά με την αύξηση των εκλογικών της ποσοστών. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται το κλειδί στην αντιμετώπισή των νεοναζί.

5) Πριν πολλές δεκαετίες ο Τρότσκι έγραφε στο "Πού βαδίζει η Γαλλία;" ότι υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι οι μικροαστοί "λατρεύουν τη δημοκρατία", ενώ στην πραγματικότητα το μόνο πράγμα που λατρεύουν είναι η τάξη τους, τα συμφέροντά τους, και θα κάνουν τα πάντα για να τα υπερασπιστούν. Το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής βάσης των νεοναζί ήταν ιστορικά, όπως είναι και σήμερα, μικροαστοί ή προερχόμενοι από την μικροαστική τάξη (και λιγότερο λούμπεν, άνεργοι κ.λ.π) , άνθρωποι οι οποίοι χτυπημένοι από την κρίση και προφανώς εμποτισμένοι με ρατσιστικές, αντικομμουνιστικές, πατριωτικές και γενικώς αντιδραστικές ιδέες (ο συνδικαλισμός και τα κόμματα φταίνε για όλα κλπ) βλέπουν στο πρόσωπο των νεοναζί ένα μαχητικό κόμμα το οποίο θα τους "φέρει πίσω τα χαμένα" με όποιο κόστος (δολοφονίες, επιθέσεις σε μετανάστες, εργαζόμενους και αριστερές οργανώσεις). Η ρητορεία των νεοναζί με φράσεις όπως "θα μπούμε στη βουλή και θα τους δείρουμε όλους", όπως και οι πρακτικές τους με τις νυχτερινές επιθέσεις και δολοφονέις πείθουν για κάτι τέτοιο.

6) Το διακύβευμα λοιπόν είναι κατά πόσο, ο πραγματικός κίνδυνος, δηλαδή αυτοί που πραγματοποιούν τις νυχτερινές επιθέσεις και δολοφονίες θα μπορέσουν να "αποσυνδεθούν" από το εκλογικό τους ποσοστό, θα χάσουν το "βήμα" στο οποίο πατάνε για να μπορέσουν να στραφούν ενάντια σε εργαζόμενους, αριστερούς και μετανάστες. Η απάντηση εδώ είναι απλή: το ζήτημα είναι κατά πόσο η αριστερά θα μπορέσει να αποδειχθεί ως μία εξίσου ή και περισσότερο μαχητική δύναμη η οποία μπορεί να τα βάλει με το σύστημα, "να μπει και να τους δείρει όλους" (σ.σ. τους αστούς αυτή τη φορά), μία δύναμη η οποία μπορεί όντως "να τσακίσει τους φασίστες". Μία μαζική, οργανωμένη αριστερά, είναι αυτή οποία μπορεί αφενός να πείσει τους μικροαστούς η προλεταριοποίηση των οποίων έχει και αποτέλεσμα ανάλογη αλλαγή συνείδησης να συστρατευθούν μαζί της, αλλά και να φοβίσει το "αμετανόητο κοινό" της Χρυσής Αυγής: να πείσει δηλαδή με την μαζικότητα, την μαχητικότητα, τον αντιφασισμό της, ότι η Χρυσή Αυγή δεν "πιάνει μία μπροστά της". Ότι δηλαδή δεν θα πετύχει τίποτα από αυτά που ισχυρίζεται γιατί θα την εμποδίσει η αριστερά και με αυτή την έννοια να "γκρεμίσει" τα εκλογικά της ποσοστά, τσακίζοντας ταυτόχρονα τον παραστρατιωτικό μηχανισμό της.

7) Αυτό δηλαδή που απαιτείται, προκειμένου "να σβήσουν οι ναζί" είναι μια αριστερά που να μετατρέψει σε οργανωμένη δύναμη το εκλογικό της ποσοστό: μια αριστερά με μαχητικό, ριζοσπαστικό λόγο, τέτοιο που να μπορεί να εκφράζει τη δυναμική που είναι απαραίτητη για μια εφ' όλης της ύλης ανατροπή. Μια αριστερά που να παρέμβει σε χώρους δουλειάς, σωματεία, γειτονιές, να αποκτήσει την ικανή οργανωμένη μάζα ανατροπής, μια αριστερά που να έχει αντιφασιστική παρουσία στο δρόμο: Μια αριστερά που να μπορέσει να εντάξει στις γραμμές της την πλειοψηφία του 35%, ώστε να τρομάξει το 9% και να "τσακίσει" τους λίγες εκατοντάδες πραγματικούς ναζί.

Η ευκαιρία για κάτι τέτοιο έχει ήδη προκύψει, και αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης: το ζήτημα είναι κατά πόσο η αριστερά θα την εκμεταλλευτεί.

Για εκείνους τους δεκαπεντάχρονους που δεν ρωτάει κανείς

Για τον 15χρονο Μπερκίν ρωτούσαν: "Τί έκανε το παιδί στη διαδήλωση";
Για τον 15χρονο Κεμάλ κανείς δεν ρώτησε "Τί έκανε το παιδί στο ορυχείο".

Όταν έχεις ζήσει μόνο μιάμιση δεκαετία δεν μπορείς να ξέρεις τη ζωή, δεν μπορείς να ξέρεις τι θες. Δεν είσαι αρκετά ώριμος. Είναι γνωστό αυτό.Όλοι το λένε.

Απ' ότι φαίνεται όμως δεν ισχύει για τα πάντα. Όταν έχεις ζήσει μόνο μιαμιση δεκαετία απ' ότι φαίνεται είσαι αρκετά ώριμος ώστε να μπορείς να κατανοήσεις την ανάγκη της ισχυροποίησης της εθνικής οικονομίας, την ανάγκη των θυσιών για το κοινό καλό (που είναι το καλό αυτών που έχουν ορυχεία) και να δουλεύεις σε απάνθρωπες, επικίνδυνες για την ίδια σου τη ζωή, συνθήκες. Πόσο μάλλον αν είσαι μεγαλύτερος.

Αν τυχόν δεν είσαι αρκετά ώριμος για να το καταλάβεις, και μάλιστα αν είσαι αρκετά ανώριμος ώστε να απορήσεις γιατί να το κάνεις αυτό, αρκετά ανόητος ακόμη για να εναντιωθείς σε αυτό με κάποιο τρόπο, τότε ευτυχώς είναι εκεί για σένα οι Ερντογάν και οι Πρετεντέρηδες όλου του κόσμου να σε νουθετήσουν και να σε βάλουν στον ίσιο δρόμο: να σου υπενθυμίσουν το μικρό της ηλικίας σου για να βγαίνεις σε διαδηλώσεις, αφού δεν ξέρεις τι θες, και σου δείξουν με το δάκτυλο την κατεύθυνση της ωριμότητας για την ηλικία σου: τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Πάντα για το "καλό της χώρας". Το "κοινό μας καλό". 

Το κοινό μας καλό επιβάλλει στους δεκαπεντάχρονους να μην γυρνούν από εδώ και από εκεί, να μην αντιμιλούν, να μην παρεκτρέπονται, να μην λένε αθυροστομίες, να μην βρίσκονται τα βράδια στα Εξάρχεια, να μην κατεβαίνουν σε πορείες. Δεν λέει πουθενά ότι απαγορεύεται να πεθάνουν την ώρα της δουλειάς. Δεν λέει πουθενά ότι κάτι τέτοιο "δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα". 

Για το κοινό μας καλό πρέπει να είσαι αμίλητος, ακούνητος, αγέλαστος, υποτακτικός, πρόθυμος, εντατικοποιημένος, ανασφάλιστος, άνεργος, και αν τύχει, να πεθαίνεις που και που χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και φασαρίες.

Οι εκατοντάδες χθεσινοί θάνατοι, οι εκατοντάδες χθεσινές δολοφονίες δείχνουν με τον χειρότερο τρόπο ότι για κάποιους οι ζωές  των εργατών (που ναι, υπάρχουν ακόμη) δεν είναι παρά αριθμοί, και ότι ότι μια λογική απόκριση όταν χάνεται μια ζωή είναι το "ε, συμβαίνουν αυτά", όπως φάνηκε ξανά στη Λαμπεντούζα ή στη Σάμο. Εκτός αν η ζωή που χάθηκε είναι κάποιου "επώνύμου" (που τα ΜΜΕ το μνημονεύουν για δεκαετίες αργότερα), ή αν με κάποιο τρόπο εμπλέκεται, ας πούμε τυχαία, αριστερός δήμαρχος. 

Οι εκατοντάδες χθεσινοί θάνατοι, οι εκατοντάδες δολοφονίες πρέπει να μας γεμίζουν θλίψη για κάθε έναν από αυτούς. 

Αλλά πολύ περισσότερο πρέπει να μας γεμίζουν οργή. Και μια υπόσχεση.

Υπόσχεση ότι δεν θα αφήσουμε άλλους να χαθούν έτσι.  Και ότι θα φέρουμε τον κόσμο ανάποδα.
Θα φτιάξουμε έναν κόσμο που οι δεκαπεντάχρονοι δεν αναγκάζονται να δουλεύουν. Και θα μπορούν να σκέφτονται, να διαβάζουν, να ερωτεύονται, να πηγαίνουν στα Εξάρχεια, να κατεβαίνουν σε πορείες και να κάνουν ό,τι στο διάολο γουστάρουν. Θα φτιάξουμε έναν κόσμο που κανείς δεν θα χάνει τη ζωή του επειδή χρειάζεται να εργαστεί.

Και αν χαθεί και κανείς από τους "από πάνω" στην προσπάθεια, "ε, συμβαίνουν αυτά". 

Οδησσός και Ουκρανία: μια ταξική προσέγγιση

Φωτιές καίνε τις σάρκες της,  ξεσκισμένης από τα νύχτα των αρπακτικών,
Ουκρανίας, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι ο ναζισμός
δεν είναι ένας μακρινός εφιάλτης από το παρελθόν. Αλλά μια σκοτεινή εικόνα από το παρόν. 

Η εγκληματική ναζιστική επίθεση στην Οδησσό, που είχε ως αποτέλεσμα την δολοφονία τουλάχιστον 31 Ουκρανών διαδηλωτών και διαλωτριών υπενθύμισε με τον χειρότερο τρόπο ότι ο ναζισμός δεν είναι κομμάτι των πιο μαύρων σελίδων του παρελθόντος αλλά είναι εδώ, σήμερα.

Υπενθύμισε επίσης ότι ο ναζισμός είναι κάτι που αβαντάρεται και χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις και δεν είναι κάποιο ιδιάζων χαρακτηριστικό που "φυτρώνει", ας πούμε, ειδικά στους Έλληνες, όπως ακούγεται συχνά τελευταία.

Βέβαια, αυτό που αξίζει να εξεταστεί και θα εξετάσει το παρόν άρθρο όμως, είναι το πως πολλοί αριστεροί αναλυτές εξάγουν από την χθεσινή επίθεση τελείως λανθασμένα συμπεράσματα.  Είναι πολύ ενδιαφέρον πως, για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί η χθεσινή επίθεση ως "πειστήριο" για να υποστηρίξει κάποιος τον Πούτιν.

Μπαίνοντας χωρίς άλλη καθυστέρηση στο κυρίως θέμα, νομίζω ότι, βλέποντας τα πλαίσια της σοκαριστικής επίθεσης στην Οδησσό, μπορεί κανείς να κάνει τις εξής σκέψεις:

1) Δεν είναι όλοι οι κάτοικοι της Ουκρανίας ναζί. Φαίνεται από το γεγονός  ότι οι ναζί επιτίθενται σε κάποιους, που σημαίνει ότι τουλάχιστον αυτοί οι κάποιοι αντιτάσσονται στις πρακτικές τους. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι διαδηλώσεις ενάντια στην νέα κυβέρνηση έχουν πραγματοποιηθεί το τελευταίο διάστημα και στο Κίεβο. Είναι βέβαιο δηλαδή ότι δεν μπορεί κανείς να υποστηρίζει ταυτόχρονα ότι οι διαδηλώσεις στην Ουκρανία είχαν πλήρως υποκινηθεί και οργανωθεί από τους νεοναζί αλλά και ότι στην Ουκρανία υπάρχουν  τόσο πολλοί αντιφασίστες.

2) Το γεγονός ότι οι ναζί επιτέθηκαν στο εργατικό κέντρο της Οδησσού δεν δημιουργεί αυτόματα το δίπολο φασίστες - αντιφασίστες στην Ουκρανία. Άλλωστε, πρακτική του ναζισμού είναι να επιτίθεται σε οτιδήποτε του αντιτάσσεται. Απ΄ ότι φαίνεται οι δολοφονημένοι ήταν εργάτες και αγωνιστές, όμως το γεγονός ότι ο ναζισμός δολοφονεί όποιον του αντιτάσσεται δεν αγιοποιεί το στρατό του Πούτιν στη Ουκρανία, ούτε βαφτίζει κάποιον που ονειρεύεται ρώσικη έναντι της ΕΕ κυριαρχίας "αντιφασίστα".

3) Το μόνο που υπενθυμίζουν τα προχθεσινά γεγονότα είναι ότι  ο ρόλος των νεοναζί στην Ουκρανία έχει "αναβαθμιστεί", με σαφή συμμετοχή στην κυβέρνηση και στον καθορισμό των πολιτικών εξελίξεων. Και μια τέτοια αναβάθμιση προφανώς δεν ήταν αποκλειστικά αποτέλεσμα των κινητοποίησεων στην Ουκρανία, διότι εάν συνέβαινε αυτό τότε η κυβέρνηση θα είχε πράγματι λαϊή αποδοχή και άρα δεν θα υπήρχαν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Το γεγονός ότι οι ναζί λειτουργούν ως εμπροσθοφυλακή της κυβέρνησης με πλήρη ανοχή και στήριξή της δεν κάνει το καθεστώς αυτόματα ναζιστικό. Τέτοια λειτουργία είχαν, για παράδειγμα, οι φασίστες στην Ιταλία πριν ακόμη την άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία.  Παρόμοια λειτουργία έχουν σε μια σειρά από χώρες γύρω από την Ουκρανία, όπως για παράδειγμα, στη Ρωσία.

4) Κάποιος μπορεί άνετα να αντιτάξει ότι σε καμία άλλη χώρα δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή τέτοιας κλίμακας περιστατικά. Είναι άραγε, άσχετο αυτό, με το γεγονός ότι η Ουκρανία αυτή τη στιγμή αποτελεί κέντρο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών; Πρόκειται άραγε να υποχωρήσουν οι ναζί στην Ουκρανία όσο αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται;  Μήπως επίσης, άραγε, ακόμη και η Ουκρανία ολόκληρη να προσαρτιόταν στον Πούτιν, ο ίδιος θα έπαυε να χρησιμοποιεί το εργαλείο του φασισμού για να υποτάξει τις όποιες αντιδράσεις στην πολιτική του;

5) Το πιο "καυτό" ζήτημα, και η κύρια πηγή όλων των διαφωνιών σε όλα αυτά είναι το τί πρέπει να κάνει η αριστερά. Πολλοί αριστεροί αναλυτές κάνουν το λάθος να ξεκινήσουν το συλλογισμό λέγοντας "τι θα έπρεπε να κάνει η αριστερά εάν ήταν στην Ουκρανία". Όμως ένας τέτοιος συλλογισμός θα ήταν υποθετικός και λανθασμένος. Γιατί αυτή τη στιγμή η αριστερά την οποία καλούν να πάρει θέση είναι στην Ελλάδα. Και υποτίθεται ότι αν "καίγεσαι" να δώσεις "απαντήσεις" για το Ουκρανικό ζήτημα πρέπει να δώσεις, λαμβάνοντας υπόψη τα πραγματικά γεγονότα αυτής της στιγμής.

Ποιά είναι λοιπόν, τα πραγματικά γεγονότα αυτής της στιγμής; Για να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα, επιβάλλεται να κάνουμε πρώτα μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν.

Είναι προφανές ότι η όλη κατάσταση στην Ουκρανία άρχισε με την επιθυμία της ΕΕ να υπάρξει "κομμάτι από την πίτα" της οικονομίας, πράγμα που θα έπληγε τη Ρωσία. Η προσπάθεια της Ρωσίας να διασφαλίσει την πίτα ολόκληρη, έφερε αντιδράσεις ακόμη και στο κοινοβούλιο. Οι διαδηλώσεις που πρέκυψαν στην Ουκρανία μετά την απόρριψη της πρότασης της ΕΕ από τον Γιαννούκοβιτς , όπως γίνεται τώρα έντονα ορατό, δεν ήταν μόνο "εκ του πονηρού" και δεν "καθοδηγούντουσαν πλήρως". Ακόμη και ένα μεγάλο κομμάτι του Ουκρανικού λαού που στήριζε την αποδοχή της οικονομικής βοήθειας από την ΕΕ, που διαδήλωνε υπέρ της ΕΕ δηλαδή, είχε πραγματική βάση να το κάνει: η λιτότητα που είχε επιβάλλει ο Γιαννούκοβιτς αλλά και η διαφθροά του καθεστώτος έκανε τον κόσμο να αγωνίζεται για αλλαγή της κατάστασης. Εν' όψει των "κακών προηγουμένων της αριστεράς, ένα κομμάτι κόσμου στράφηκε σε αυτό που φάνηκε να δίνει την πιο άμεση απάντηση προς αυτή την κατεύθυνση: στην υποστήριξη της ΕΕ.

Την κατάσταση αυτή δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη ούτε η ΕΕ, ούτε η ΗΠΑ. Σε αυτή την κατεύθυνση βοήθησε και η χρήση των ακροδεξιών και των ναζιστικών ομάδων, οι οποίες τα τελευταία χρόνια στην Ουκρανία κέρδισαν επιρροή υιοθετώντας τα αιτήματα που έβαζε ο ίδιος κόσμος και όχι χειραγωγόντας τον με κάποιο μαγικό ραβδί. Οι νεοναζιστικές ομάδες ήταν από τις λίγες ομάδες με οργανωμένη παρέμβαση που τόλμησαν να διεκδικήσουν πολιτικά τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και ουσιαστικά "κάλυψαν" το κενό που, παραδοσιακά στην Ελλάδα, καλύπτει η αριστερά.

Η εξέλιξη  όλων αυτών ήταν η μεταπήδηση πολλών κυβερνητικών στελεχών στο φιλοΕΕ στρατόπεδο,  με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί μια καινούρια κυβέρνηση στην οποία οι φιλοΕΕ ακροδεξιές και ναζιστικές ομάδες είχαν αυξημένο ρόλο, χωρίς αυτό να εκφράζεται παράλληλα σε αντίστοιχη αύξηση των ποσοστών τους.

Η διαμάχη για το κέρδος από τις βιομηχανίες της Ουκρανίας (στο οποίο απέβλεπαν οι οικονομικές συμφωνίες) είχαν ως αποτέλεσμα την προσάρτηση της Κριμαίας, απειλές για κυρώσεις και από τις δυο πλευρές, καθώς και ένοπλη αντιπαράθεση με χρήση πρακτόρων και στρατού από τις δυο μεριές.

Έτσι, όπως πριν την αλλαγή της κυβέρνησης στην Ουκρανία, εμφανίζονταν "φιλοΕΕ" διαδηλωτές, τώρα εμφανίζονται φιλορώσοι. Όπως και τότε, υπήρχαν πραγματικές ανάγκες οι οποίες οδήγησαν τον κόσμο στην ΕΕ, έτσι και τώρα, υπάρχουν πραγματικές ανάγκες που μπορεί να οδηγήσουν πολύ κόσμο στην αγκαλιά της Ρωσίας. Όπως και τότε, δεν ήταν όλοι οι διαδηλωτές "αγνοί" αγανακτισμένοι, έτσι και τώρα δεν κατακλύζεται η Ουκρανία από "αγνούς" κομμουνιστές. Όπως και τότε δεν ήταν όλοι ναζί, έτσι και τώρα δεν μετατράπηκαν ξαφνικά σε επαναστάτες.

Το πρόβλημα στην Ουκρανία είναι υπαρκτό: είναι η λιτότητα και με ποιον τρόπο οι εκάστοτε κυβερνήσεις την επιβάλλουν . Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να ειδωθεί από την αριστερά το "Ουκρανικό ζήτημα". Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να ειδωθεί ακόμη και το ζήτημα των Ουκρανών ναζί.

Όσο η ουκρανική αριστερά δεν πατάει στο υπαρκτό πρόβλημα και δεν δίνει ριζοσπαστικές απαντήσεις βασισμένη στις υπαρκτές ανάγκες του κόσμου, θα τον αφήνει εγκλωβισμένο σε μια αντιπαράθεση  Ρωσίας - ΕΕ, η οποία αφενός θα έχει ως αποτέλεσμα όλο και περισσότερα θύματα και αφετέρου - λόγω της ιστορικής φύσης του ναζισμού, ο οποίος χρησιμοποιείται ανοιχτά ως εργαλείο της κυβέρνησης και μακρύ χέρι της ΕΕ- θα έχει ως αποτέλεσμα την ολοένα και πιο έντονη εμφάνισή του.

Αυτά είναι τα πραγματικά γεγονότα στην Ουκρανία. Και στο πλαίσιο αυτών των πραγματικών γεγονότων πρέπει να δώσει απάντηση η ελληνική αριστερά στην Ελλάδα. Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία είναι, θα μπορούσε κανείς να πει, ένα βήμα πριν μια μεγάλης κλίμας εμπόλεμη σύρραξη. Είναι σαφές ότι, αρχικά, η θέση της αριστεράς πρέπει να είναι ξεκάθαρα ενάντια σε αυτό, μιας και η αριστερά είναι από θέση αρχής ενάντια σε πολέμους στους οποίους ο θάνατος εργαζομένων καθορίζει ποιο αφεντικό θα αυξήσει περισσότερο τα κέρδη του.

Με αυτή την έννοια, η αριστερά δεν μπορεί να τάσσεται με το μέρος κανενός ιμπεριαλισμού, αφενός γιατί αυτό θα οδηγήσει σε περισσότερους πολέμους και άρα περισσότερο χυμένο αίμα εργαζομένων και αφετέρου, γιατί δεν πρόκειται να επιλύσει κανένα πρόβλημα: ούτε αυτό του ναζισμού, αλλά ούτε και αυτό της καταπίεσης και της λιτότητας. Πολύ περισσότερο δε, δεν πρόκειται να οδηγήσει ούτε ένα βήμα κοντύτερα στο όραμα της επανάστασης και του "τέλους της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο".

Αντίθετα, σε ένα τέτοιο πεδίο, αυτό που αποκτά ιδιαίτερη σημασία, είναι η "διεθνιστική αλληλεγγύη": είναι σαφές ότι το μόνο που μπορεί να αντιπαρατεθεί με καλούς όρους ενάντια στην πολεμική μηχανή που προστατεύει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ ή της Ρωσίας,  είναι το απανταχού εργατικό κίνημα. Και άρα, η σημαντική δουλειά της ελληνικής αριστεράς είναι ακριβώς αυτή.

Παίρνοντας ένα υποθετικό παράδειγμα, μια καλή ερώτηση είναι αν και πως θα μπορούσε μια κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα να επηρρεάσει τις διεθνείς εξελίξεις σε Ουκρανία, Ευρώπη και στον κόσμο όλο. Και προφανώς αυτή η επιρροή δεν θα έπρεπε να έχει σχέση με την σύναψη συμμαχίας με την κυβέρνηση του Πούτιν, αλλά ούτε και με την στήριξη της ΕΕ.


ΥΓ: Οι δύσκολες απαντήσεις που έχει να δώσει η ουκρανική αριστερά είναι σαφές ότι αφορούν τα ζητήματα της ναζιστικής απειλής, της νέας και της παλιάς κυβέρνησης, αλλά και της καλλιέργειας εμφυλιοπολεμικού κλίματος και  σίγουρα σχετίζονται με την διαμαρτυρία στους δρόμους καθώς και την αντιπαράθεση με τους ναζί. Σε καμία περίπτωση όμως δεν σχετίζονται με την στήριξη κάποιου ιμπεριαλισμού: κάτι τέτοιο δεν θα εξασφάλιζε καν καλύτερες συνθήκες ζωής στους εργαζόμενους.