Wednesday, September 25, 2013

Φασισμός & Κράτος: τί μέλλει γενέσθαι με την Χρυσή Αυγή;



Είναι γεγονός πως οι φασιστικές οργανώσεις ανά την ιστορία λειτουργούσαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ανεξάρτητα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, παρά την αποδεδειγμένη συνεργασία τους. Αυτό συμβαίνει για τον εξής απλό λόγο: πέρα από τους καιροσκόπους, τα λαμόγια, τους ανθρώπους της νύχτας, τους κρατικούς πράκτορες και γενικότερα αυτούς που τα "παίρνουν" χοντρά από τους επιχειρηματίες, οι φασιστικές (ή ναζιστικές) οργανώσεις λόγω της φαινομενικά "αντισυστημικής" ρητορίας τους περί "προδοτών πολιτικών" και "σάπιου συστήματος" και "κέντρων συνομωσιών", και η προώθηση νοοτροπιών όπως ο αντισημισμός, η μισαλλοδοξία και ο μιλιταρισμός, προσελκύουν στις τάξεις τους και αγνούς ιδεολόγους μαχαιροβγάλτες. Εγκληματίες "ριζοσπάστες" που τα πιστεύω τους εμπεριέχουν, μεταξύ τον άλλων τον ρατσισμό κάθε είδους και στο μίσος τους προς την αριστερά και γενικά τις οργανωμένες εκφράσεις της εργατικής τάξης (σωματεία, συνδικάτα κλπ). Εγκληματίες που δεν θα διστάσουν να κάνουν τα πιστεύω τους πράξη μέσω των εφόδων του παραστρατιωτικού μέρους των φασιστικών οργανώσεων.

Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις μεθόδους μέσω των οποίων χτίζονται οι φασιστικές οργανώσεις αυτές: στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ερωτήσεις  του τύπου "μήπως ο εγκληματίας μιλούσε σπαστά ελληνικά;" που άρχισαν να γίνονται στα τέλη της δεκαετίας του '90, τα "ψηφοδέλτια" που τα γραφεία του ΠαΣοΚ και της Ν.Δ. έδωσαν "δωρεάν" στη Χρυσή Αυγή για προηγούμενες ευρωεκλογές (σύμφωνα με το βιβλίο του πρώην υπαρχηγού της Χάρη Κουσουμβρή"), τα μυστήρια αποθέματα των ταμείων της εν λόγω ναζιστικής οργάνωσης που ξεπερνούσαν τις συνδρομές των μελών(σύμφωνα πάλι με το ίδιο βιβλίου του ίδιου συγγραφέως), την παρουσία του Μιχαλολιάκου σε εκπομπή του Πρετεντέρη πολλά χρόνια πριν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης τις πιο πρόσφατες δηλώσεις περί "ανακατάληψης των πόλεών μας από τους λαθρομετανάστες" που έγιναν από  τον Σαμαρά το 2012, όπως και περί "διωγμού των παιδιών των λαθρομεταναστών που κλέβουν τις θέσεις των Ελλήνων από τους παιδικούς σταθμούς" που έγιναν και από τον τωρινό πρωθυπουργό της χώρας αλλά και από τον Παναγιώταρο της Χρυσής Αυγής. Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε το 46% και 50.7% που έχει η Χρυσή Αυγή εκλογικά στις δυνάμεις των ΥΜΕΤ-ΜΑΤ και Ζ-ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις δηλώσεις διάφορων πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας και προβεβλημένων δημοσιογράφων σχετικά με το πως η "Χρυσή Αυγή" δεν είναι κίνδυνος, σε αντίθεση με την αριστερά, την εξίσωση επιθέσεων σε μετανάστες με την εξίσωση επιθέσεων σε ντουβάρια, και το κατά πόσο  η Χρυσή Αυγή "ικανοποιεί ανάγκες του κόσμου και για αυτό υπάρχει" (βλ. νεόκοπο "αντιφασίστα" Λοβέρδο)

 Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως λίγες μέρες πριν, δεν υπήρχε ούτε ιδέα αμφισβήτησης της "νομιμότητας της Χρυσής Αυγής", ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ μιας και η Χρυσή Αυγή εξέφρασε ένα "κομμάτι του λαού". Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως λίγες μέρες πριν, η Χρυσή Αυγή και τα μέλη της προσπαθούσαν να "νομιμοποιηθούν" και να παρουσιαστούν είτε ως "τα καλά παιδιά", είτε ως ένα άκρως φυσιολογικό κομμάτι της κοινωνίας μας, μέσω υπερπροσπαθειών  "έγκριτων δημοσιογράφων" και εκπομπών: βλ. την περίπτωση του κομιστή Θέμου (μέσω της εκπομπής του και της εφημερίδας του) όπως και την περίπτωση του STAR με τους χαριεντισμούς περί της προσωπικής ζωής του Κασιδιάρη. Οι δηλώσεις δε "μεγάλων καλλιτεχνών του μουσικού στερεώματος" (βλ. Πλούταρχος, Γαϊτάνος, Σφακιανάκης) επικουρούσαν πλήρως  αυτή την προσπάθεια.

Και "ξαφνικά" ερχόμαστε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Δηλαδή καθόλου "ξαφνικά". Αλλά ως "ξαφνική" παρουσιάστηκε η δολοφονία από την κυβέρνηση που "εξεπλάγη" όπως και τα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση και το σύνολο των δημοσιογράφων των "έγκριτων εφημερίδων" παρά την καλή πληροφόρηση που έχουν λόγω επαγγέλματος, μάλλον δεν γνώριζαν ότι η Χρυσή Αυγή διατηρεί τάγματα εφόδου και πραγματοποιεί δολοφονικές επιθέσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να κάνω μια σημείωση: ακούστηκαν πολλές θεωρίες σχετικά με τις αιτίες της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Μία εξ' αυτών υποστήριζε ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα υπεδείχθη από την κυβέρνηση χωρίς γνώση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, μιας και η Χρυσή Αυγή είναι πλήρως ελεγχόμενη δράση, αθώωντας έτσι εν μέρει την "ηγεσία" της Χρυσής Αυγής. Αιτία που υποστηρίζει αυτή την άποψη, εμφανίζεται η ανάγκη της Νέας Δημοκρατίας να "καταπολεμήσει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής". Πέρα από την επικινδυνότητα της,  (λόγω του ότι όντως μπορεί να αθωώσει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής) αυτή η άποψη είναι παντελώς λάθος. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συμβαίνει αυτό:  Πρώτον, αυτή η άποψη αγνοεί τη δομή της Χρυσής Αυγής: η αυστηρή ιεραχία των φασιστικών οργανώσεων, δεν επιτρέπει στους "ιδεολόγους στρατιώτες" τους να κάνουν κάτι χωρίς την έγκρισή του "ανώτερού τους". Δεύτερον, οι φασίστες (και οι Χρυσαυγίτες συγκεκριμένα) είθιστε να κάνουν επιθέσεις σε αριστερούς - το να πεθάνει ένας εξ' αυτών είναι κάτι που και οι ίδιοι θέλουν πολύ. Τρίτον, η Χρυσή Αυγή πολύ απλά δεν είναι πλήρως ελεγχόμενη από τη Νέα Δημοκρατία (ανεξάρτητα το αν είναι αληθές ότι τον θάνατο του Παύλου Φύσσα τον επιθυμούσε ενδεχομένως και η Νέα Δημοκρατία): το γιατί εξηγήθηκε εκτενώς στην πρώτη παράγραφο. Τέταρτον, η αντίδραση που θα ξεσπούσε μετά από την δολοφονία ενός γνωστού αντιφασίστα μουσικού ήταν κάτι που σίγουρα η κυβέρνηση δεν μπορούσε εκ των προτέρων να προβλέψει ότι θα μπορεί να ελέγξει.

Γενικά πολλά μπορούν να ειπωθούν σχετικά με τον λόγο που πέθανε ο Παύλος Φύσσας. Όμως φυσικά, τίποτα από όσα θα ειπωθούν δεν μπορούν να είναι παρά υποθέσεις. Αυτό που έχει σημασία να εξεταστεί είναι τό τι συμβαίνει (και μπορεί να συμβεί) μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Σε αυτό το σημείο η σημείωση τελειώνει.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που "εξεπλάγησαν" εμφανίστηκαν με πρωτόγνορα αντιφασιστικό λόγο. Εκεί που μιλούσαν για νόμιμο "κόμμα" άρχισαν να μιλούν για νεοναζί. Εκεί που έβρισκαν άτομα που εξέφραζαν "τις ανάγκες" του κόσμου βρήκαν "ετοιμοπόλεμους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς". Εκεί που σιωπούσαν μπροστά στα απάνθρωπα εγκλήματα που συντελούσαν τα τάγματα εφόδου, άρχισαν να τα εκθέτουν με αποτροπιασμό για την ύπαρξή τους. Βέβαια όλα αυτά δεν ήρθαν έτσι απλά από μόνα τους, μιας αρχικά έγινε η συνήθης προσπάθεια ο πολιτικός χαρακτήρας της δολοφονίας να καλυφθεί: ο ΣΚΑΪ βιάστηκε να μιλήσει αρχικά για οπαδικές, έπειτα για προσωπικές διαφορές και συνέχισε λέγοντας ότι ο δολοφόνος ήταν "πρώην αριστερός" που μπήκε στην Χρυσή Αυγή για τα λεφτά. Όμως αφενός η είδηση από μόνη της ήταν τόσο ξεκάθαρη (ο ίδιος ο δολοφόνος παραδέχθηκε ότι ήταν χρυσαυγίτης), αφετέρου το σοκ και η αντίδραση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που ο ΣΚΑΪ αναγκάστηκε να "αλλάξει γραμμή". Έτσι η κύρια προσέγισση της δολοφονίας έγινε  το κρίμα, το κλάμα και ο οδυρμός για το αδικοχαμένο παλικάρι, από την μία και ο αποτροπιασμός με την δράση της αριστεράς, την οποία μας θύμισε η δολοφονία καθώς αυτά τα δύο πράγματα τελικά εξισώνονται (και όλα αυτά από έγκριτα και "καλά ανεξάρτητα site βλ. protagon.gr , ή από πολιτικούς προερχόμενους από τον χώρο του ΠαΣοΚ, της ΔΗΜΑΡ ή από το πιο ακροδεξιό κομμάτι της ΝΔ), από την άλλη.

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται ο Σαμαράς, παράλληλα με τα ΜΜΕ και εμφανίζει την προαναφερθείσα στάση: μιλάει για νεοναζί που δεν θα επιστρέψουν στην "χώρα μας" όσο και αν το θέλουν και "κηρύσσει" πόλεμο στη Χρυσή Αυγή. Μέσα σε λίγες μέρες, δυό φασίστες φυλακίζονται, γίνονται έλεγχοι σε γραφεία της Χρυσής Αυγής και αστυνομικά τμήματα, αστυνομικοί ξηλώνονται λόγω σχέσεων με τη Χρυσή Αυγή. Την ίδια στιγμή όλο και περισσότερα δημοσιεύματα - μαρτυρίες μελών βγαίνουν στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας το "κρυφό πρόσωπο"  της Χρυσής Αυγής.

"Τί συμβαίνει;", θα αναρωτηθεί κάποιος. "Ανακάλυψαν τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση ότι οι Χρυσαυγίτες είναι εγκληματική συμμορία, και αποφάσισαν να τους διαλύσουν;" Η απάντηση είναι προφανής. Η "ταχύτητα" με την οποία "έδρασε" η αστυνομία και η κυβέρνηση, όπως και τα ΜΜΕ έδειξε ότι όλοι γνώριζαν ήδη ακριβώς τί συνέβαινε. Η αδράνειά της κυβέρνησης σε προηγούμενα περιστατικά επιθέσεων και εγκλημάτων από φασίστες, όπως και η επιμονή των ΜΜΕ να μην τα φέρνουν στο φως της δημοσιότητας, έδειξε ότι όχι μόνο ήξεραν αλλά δεν ήθελαν να κάνουν κάτι για αυτό.

"Τότε τί; Μήπως όντως ο Σαμαράς βρήκε ευκαιρία να διαλύσει τη Χρυσή Αυγή, μιας και παρουσίαζε τεράστια εκλογική άνοδο; Μήπως θέλει να φανεί ως η μόνη δεξιά εναλλακτική, σκληρή και φιλελεύθερη ταυτόχρονα;" Σε αυτό το ερώτημα απαντάει το εξής: έχει ήδη εξηγηθεί ότι το "σύστημα" στρώνει το έδαφος και εκτρέφει οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή. Όμως γιατί το κάνει αυτό; Η απάντηση είναι ότι το σύστημα χρειάζεται οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή σε καιρούς κρίσης. Και αυτό πολύ απλά γιατί σε καιρούς κρίσης, ο κόσμος αγανακτεί και αρχίζει και αρχίζει να αμφισβητεί το υπάρχον καθεστώς. Όταν οι μισθοί πέφτουν και ο κόσμος απολύεται είναι πολύ πιο εύκολο για τον κόσμο να οργανωθεί σε σωματεία και συνδικάτα και να απεργήσει ή να διαδηλώσει για τα δικαιώματά του. Έτσι, η εκάστοτε κυβέρνηση που στόχο έχει ουσιαστικά να μειώσει τους μισθούς όσο γίνεται προκειμένου οι επιχειρηματίες που εξυπηρετεί να "βγουν από την κρίση" προσπαθεί να εμποδίσει αυτή την κατάσταση και να αντιμετωπίσει τις οργανωμένες μορφές των εργατικών διεκδικήσεων (και άρα και την αριστερά που είναι ένα μεγάλο κομμάτι τους). Σε αυτά τα πλαίσια, οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή γίνονται ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο: αφενός λειτουργούν ως σάκοι "αποσυμπίεσης της αγανάκτισης", μιας και στρέφουν τον κόσμο σε "εχθρούς όπως οι "λαθρομετανάστες" και η αριστερά, και ποτέ στους επιχειρηματίες και στις κυβερνήσεις τους οποίους και στηρίζουν, παρά τον "αντισυστημικό" τους λόγο (μην ξεχνάτε τη στήριξη των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας για Έλληνες τα οποία "βρίσκουν δουλειά" για 14 ευρώ μεροκάματο). Αφετέρου καλλιεργούν το μίσος και το στρατιωτικό τους κομμάτι στρέφεται ενάντια στο οργανωμένο κομμάτι του κινήματος (βλ. δηλώσεις περί των "κομμουνιστών που διώχνουν τους εφοπλιστές μας από το Πέραμα και δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά" όπως και την επίθεση που έγινε στα μέλη του ΚΚΕ, αλλά και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα).

Σε καιρούς μνημονίου και έντασης της κυβερνητικής επίθεσης σε οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως συμβαίνει τώρα με τις απολύσεις και ττην διάλυση που συντελείται σε υγεία και παιδεία ,η κυβέρνηση έχει ανάγκη μία οργάνωση σαν τη Χρυσή Αυγή η οποία αφενός θα τρομοκρατεί τον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους και αφετέρου θα τροφοδοτεί εκείνη την φωνούλα που λέει "υπάρχουν και χειρότερα".

"Και άρα, τί θα γίνει;" Το τί μπορεί να ακολουθήσει δεν είναι σίγουρο, μιας και απ' ότι φαίνεται και από την διαφορά των δηλώσεων που έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν από τους εκάστοτε εκπροσώπους, το αστικό μπλοκ (βλ. δηλώσεις Μπάμπη Παπαδημητρίου περί "πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής" και Πορτοσάλτε στον Κασιδιάρη "κάντε τους να μην σας πιάνουν στο στόμα σας) αλλά και η Χρυσή Αυγή η ίδια (βλ. εκκλήσεις Ουρανίας Μιχαλολιάκου στα μέλη της ναζιστικής οργάνωσης περί "μη - υποχώρησης") φαίνεται να μην έχουν  "ενιαία στρατηγική" για το μέλλον.

Το μόνο σίγουρο είναι το εξής: Ο Σαμαράς αποκλείεται να διαλύσει τη Χρυσή Αυγή. Το πολύ - πολύ να κάνει κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού, υποχρεωμένος καθώς είναι από την αντίδραση που έχει προκαλέσει η Χρυσή Αυγή στην κοινωνία.Η Χρυσή Αυγή από την άλλη, επίσης  λόγω των πιέσεων ίσως κάνει κάποιες "επίσημες υποχωρήσεις" (βλ. κλεισίματα γραφείων, τα οποία μπορεί είτε να είναι ουσιαστικά λόγω αποχώρησεων μελών είτε ακόμη και να γίνονται "για τα μάτια του κόσμου"). Επίσης είναι αρκετά πιθανό να έχει απώλειες μελών και ψηφοφόρων: είτε αυτοί είναι ψηφοφόροι που δεν "γνώριζαν" (γιατί με τις προηγούμενες δολοφονίες δεν είχε γίνει τόσος σάλος) είτε ακροδεξιοί που δεν επικροτούν τη δολοφονία Ελλήνων, είτε αγνοί ναζιστές οι οποίοι μεν μισούν τους αριστερούς αλλά μετά τις "αποκαλύψεις" δημοσιευμάτων περί συναλλαγών που είχε η Χρυσή Αυγή με Πακιστανούς απογοητεύτηκαν, είτε άνθρωποι που απλώς φοβούνται τις αντιδράσεις του κόσμου. Η Χρυσή Αυγή όμως θα συνεχίσει όμως να διατηρεί θύλακες στην αστυνομία και στον στρατό, όπως και την παραστρατιωτική δομή της. Και πιθανώς η όλη κατάσταση να συσπειρώσει τα πιο σκληροπυρηνικά και "πιστά" μέλη της. Η τόσο χρήσιμη για το καθεστώς δράση του μηχανισμού της θα συνεχίσει, είτε μέσα είτε έξω από τους κρατικούς θύλακες που διατηρεί, είτε έχει την ταμπέλα "Χρυσή Αυγή", είτε όχι (ήδη είχαμε μια περίπτωση μαχαιρώματος μετανάστη στο Κερατσίνι, με δράστες "άγνωστης ταυτότητας").

Επίσης σίγουρο είναι ότι ο Σαμαράς δεν κάνει ό,τι κάνει τυχαία, απλώς και μόνο για να προσπαθήσει να "σβήσει την οργή του κόσμου". Μέσα από όλες αυτές τις εξελίξεις, η κυβέρνηση εμφανίζεται ο απόλυτος τηρητής της νομιμότητας. Μαζί με το "κυνήγι" της Χρυσής Αυγής, εκτελείται και ένα άλλο "κυνήγι": αυτό που γίνεται μέσω της προπαγάνδας των δύο άκρων. Την ίδια στιγμή που ο Σαμαράς εκφωνεί "αντιφασιστικούς λόγους", "φίλοι" και νυν και πρώην "συμμαχοί του" (βλ. Τζήμερο, Μπίστη), κάνουν δηλώσεις σχετικά με το πόσο επικίνδυνο είναι το άλλο άκρο, αυτό που "κάνει επεισόδια και πετάει μολότωφ", αυτό που "έκαψε την Marfin", αυτό που κάνει "απεργίες". Φυσικό συμπέρασμα που προκύπτει από όλα τα παραπάνω, είναι ότι οι πορείες ενάντια στο φασισμό και στην κυβέρνηση είναι καταδικαστέες, και ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι ο μόνος εγγυητής της δημοκρατίας και της νομιμότητας.

Και για να τελειώνω σχετικά με την μελλοντολογία, θα αναφέρω το εξής ενδιαφέρον ιστορικό παράδειγμα:

Ο περίφημος Μάης του '68, στην Ιταλία λόγω της φύσης της εκεί εργατικής τάξης, επέφερε και μεγάλους σκληρούς εργατικούς αγώνες. Αγώνες τόσο σκληρούς, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι η προοπτική της επανάστασης ήταν ορατή. Στον αντίποδα αυτών, ήταν η δράση των φασιστικών οργανώσεων αλλά και η "άτυπη" κυβερνητική τρομοκρατία. Το '69, μέσα σε έναν χρόνο 10.000 εργάτες παραπέμθηκαν σε δίκες. Η κυβέρνηση, η οποία συνεργαζόταν με την μαφία, χρησιμοποίησε πέρα από την καταστολή και τρομοκρατία, πραγματοποιώντας η ίδια, για παράδειγμα, βομβιστικές επιθέσεις. Για τις επιθέσεις αυτές στοχοποιούσε αριστερούς και αναρχικούς (η ύπαρξη των Ερυθρών Ταξιαρχιών, τρομοκρατικής οργάνωσης της έδινε το έδαφος να το κάνει). Σε αυτές τις συνθήκες, και για να αντιμετωπιστεί "ο κίνδυνος του φασισμού" το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας συμμετείχε σε κυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες, ακροδεξιό κόμμα, το οποίο και προφανώς και ήταν και προηγουμένως στην κυβέρνηση  (Η συγκυβέρνηση είχε ως αποτέλεσμα την καταβαράθρωση της αριστεράς και την ολοσχερή διάλυση του εργατικού κινήματος) Ο Αντρεόττι, πρωθυπουργός, διατηρούσε προσωπικές σχέσεις με την μαφία, παρόλα αυτά σε κάθε δημόσιο λόγο του την αποκήρυσσε.

Οι ομοιότητες με το σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη γεγονότα όπως τους πρόσφανους αγώνες και τις απεργίες διαρκείας που έχουν ξεσπάσει τώρα, τις συλλήψεις που έχουν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν στις Σκουριές, το άρθρο του Μπίστη περί "θεωρίας των άκρων", τις εκκλήσεις Τατσόπουλου (και λοιπών μελών του ΠαΣοΚ περί "αντιφασιστικού μετώπου του Συνταγματικού Τόξου"),την κοινή επίθεση αστυνομίας και φασιστών σε αντιφασίστες στην πορεία μια μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις παράλληλες δηλώσεις του Σαμαρά περί "πάταξης των νεοναζί', τη σύλληψη μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή έγραφαν αντιφασιστικά συνθήματα στους τοίχους, την αποκαθήλωση της ταμπέλας των γραφείων της Τ.Ο. Νίκαιας και την σημερινή επίθεση, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Thursday, September 19, 2013

Ποιός είναι ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα;


"Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω απ'την Κική και την Κοκό,
ποια να διαλέξω;"
Στο internet έχει εδώ και μια μέρα κυκλοφορήσει ένα δημοσίευμα με τίτλο "Αυτός είναι ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα". Στο εν λόγω δημοσιεύματα αποκαλύπτονται τα στοιχεία του χρυσαβγίτικου καθάρματος που μαχαίρωσε τον 34χρονο αγωνιστή , Παύλο Φύσσα, πριν 2 μέρες.
Ο τίτλος του δημοσιεύματος αυτού όμως είναι λάθος. Ή καλύτερα, εν μέρει λάθος.
Ο φασίστας που συνήθως εικονίζεται σε αυτά τα δημοσιεύματα είναι προφανώς εκείνος ο οποίος μαχαίρωσε μέχρι θανάτου του Παύλου Φύσσα. Όμως δεν είναι, ή δεν είναι μόνο, αυτός ο δολοφόνος του.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι όλα τα μέλη της Χρυσής Αβγής.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι και η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα που την καλύπτουν και την προστατεύουν.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι η κυβέρνηση (και η κάθε κυβέρνηση) που υιοθετεί (και υιοθετούσε) καθημερινά την ατζέντα της, σκέφτεται σοβαρά τη συνεργασία μαζί της και της δίνει πάτημα με κάθε μέτρο που ενισχύει την φτώχεια και την ανεργία.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι όλοι οι "δημοσιογράφοι" και τα καθεστωτικά ΜΜΕ που όταν ακούνε κάτι κακό για τη Χρυσή Αβγή υποδεικνύουν ως αντίστοιχό της την αριστερά και τους αντιεξουσιαστές κάνοντας λόγο για "άκρα" και εξισώνοντας τις απεργίες και τα σπασίματα τραπεζών με τις δολοφονίες μεταναστών και ντόπιων.

Δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα είναι και όλα εκείνα τα μίζερα "φιλήσυχα" ανθρωπάκια που θα συνεχίσουν να στηρίζουν τους νεοναζί εκλογικά έχοντας πλήρη γνώση του ότι είναι μια εγκληματική συμμορία που δολοφονεί, απλώς και μόνο ελπίζοντας να "καθαρίσει ο τόπος" προκειμένου η ζωή τους να μην διαταρραχθεί άλλο.

Δολοφόνος του Παύλου Φύσσα είναι και το σύστημα που ανέκαθεν προετοιμάζει το έδαφος για τον φασισμό και "χτίζει" οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αβγή όταν βρίσκεται σε κρίση.

Όλοι αυτοί είναι δολοφόνοι. Και δεν είναι μόνο δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα. Είναι δολοφόνοι κάθε μετανάστη που σκοτώνεται από τους συνοριοφύλακες ή στην Ελλάδα από φασίστες. Είναι δολοφόνοι κάθε ντόπιου που σκοτώνεται εν ώρα εργασίας. Είναι δολοφόνοι κάθε αγωνιστή που πέθανε απλώς επειδή τόλμησε να τους πει "όχι" . Είναι εν δυνάμει δολοφόνοι κάθε άστεγου, κάθε άνεργου, κάθε φτωχού από όποια χώρα και αν προέρχεται. Είναι εν δυνάμει δολοφόνοι όλων μας γιατί θέλουν να μας καταντήσουν έτσι. Και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να συνεχίσουν να σκοτώνουν.

Wednesday, September 11, 2013

Είναι η κυβέρνηση, ηλίθιε!


Δεν είναι λαϊκισμός. Είναι η πραγματικότητα και έχει άμεση σχέση με την
ζωή και την επιβίωσή μας. 

Από το τέλος του καλοκαιριού και έπειτα βρίσκεται σε εξέλιξη μια ευρέως  φάσματος και τεράστιας έντασης επίθεσης της κυβέρνησης στο λεγόμενο "κοινωνικό κράτος" (όποια υπόσταση και αν είχε αυτό στην Ελλάδα, τέλος πάντων). Η επίθεση αυτή επικεντρώνεται κυρίως σε δύο τομείς - πυλώνες της ζωής ενός ανθρώπου: στην υγεία και στην παιδεία. Σε τίτλους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει ένα πλαίσιο απολύσεων/κλεισίματων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (και νοσοκομείων)/εντατικοποίησης της εκπαίδευσης με σκοπό την κερδοφορία του κεφαλαίου (aka. των μεγάλων επιχειρήσεων, πέρα από τη φιλολογία περί εξόφλησης χρεών της πατρίδας που και αυτό περί του κατά πόσο θα κερδίσει ή καλύτερα δεν θα πληρώσει το κεφάλαιο πρόκειται μιας και τους κατά καιρούς"δανεισμούς" αυτό τους καρπωνόταν και συνεχίζει να τους καρπώνεται).Το σχήμα αυτό, με λογικές συνεπαγωγές αναλύεται ως εξής: διαθεσιμότητες/καταργήσεις οργανικών θέσεων -> αύξηση ανεργίας -> δημιουργία ενός φτηνού εργατικού δυναμικού που βάση των ήδη διαλυμένων συλλογικών συμβάσεων δεν θα μπορεί να διεκδικεί τίποτα (και θα δουλεύει/εκπαιδεύεται θεραπεύεται σε νοσοκομεία/φροντιστήρια/πανεπιστήμια - επιχειρήσεις - μιλάμε για τρελά λεφτά δηλαδή). Με τις εντατικοποιήσεις, για τους λίγους τυχερούς (που έχουν τα απαιτούμενα χρήματα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους - λέγε με φροντιστήρια στη δευτεροβάθμια, δίδακτρα στην τριτοβάθμια κλπ.) θα υπάρχει και η ευκαιρία αναβάθμισης σε καλύτερα καταρτισμένο φτηνό εργατικό δυναμικό. Προφανώς και το νέο κύμα της επίθεσης είναι συνέχεια της καθιερωμένης, εδώ και λίγα χρόνια φθινοπωρινής επίθεσης  (βλ. το 2011 με το νόμο Διαμαντοπούλου πανεπιστήμια το 2012 με τις απολύσεις στους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων και στους ΠΟΕ - ΟΤΑ κ.α.)  και δένει άψογα με τα προηγούμενα κύματα επιθέσεων των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων.

Καιρό τώρα, η αριστερά (κυρίως) μιλούσε για "κινεζοποίηση" της Ελλάδας (βλ. προσέγγιση συνθηκών εργασιών και γενικά διαβίωσης της Κίνας). Αν και δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο αυτό είναι ρατσιστικό, μπορούμε πλέον ρεαλιστικά να λέμε ότι η "κινεζοποίηση" έχει μπει για τα καλά μπρος.

Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που επικρατεί (βάλε ότι ο κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί φόρους επί φόρων, μειώσεις επί μειώσεων και δεν είναι και πολύ στα καλά του) οι καθηγητές στα σχολεία (που απολύονται δεν ξέρουν και αυτοί πόσοι) καθώς και οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων  (1756 μονάχα εδώ πέρα) αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα μέσο αντίστασης, το οποίο έχει απαγορευτεί εδώ και έναν χρόνο στην Ελλάδα: την απεργία.

Και, ενώ, ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου (ειδικά στους κλάδους που πλήττονται) τους στηρίζει αφενός γιατί καταλαβαίνει "τί εστί βερύκοκο" (που είπε και ο σοφός Άδωνις) και επειδή μαζί με τις απολύσεις η κυβέρνηση αποφάσισε να "περάσει" και το "Νέο Σχολείο" που επηρρεάζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (τους μαθητές και τους γονείς τους που κομμάτι τους στηρίζει τον αγώνα των εκπαιδευτικών), σε αυτή την έσχατη προσπάθεια που κάνουν οι καθηγητές προκειμένου να μην τους πάρουν και τα σώβρακα (και μετά τους πετάξουν και στο δρόμο) υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι κόσμου που βλέπει τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Είναι ένα κομμάτι του κόσμου, που καλά σμιλεμένο από τα 30 χρόνια ατέλειωτης προπαγάνδας, η οποία εξαντλείται στην πρόταση "όποιος απολύεται και διαμαρτύρεται είναι προφανώς τεμπέλης και δεν έχει δουλέψει ούτε μια ώρα στη ζωή του" ή "γενικά όσοι δουλεύουν και πληρώνονται από το κράτος είναι τεμπέληδες" ή "όσοι δουλεύουν και πληρώνονται από το κράτος, ουσιαστικά χρηματοδοτούνται από το σύνολο των φόρων που πληρώνει η φτωχή ελληνική οικογένεια και άρα μπορείτε να τους αντιμετωπίζετε σαν προσωπικούς σας δούλους", βγαίνει όπως παραδοσιακά έκανε τα 10 τελευταία χρόνια και φωνάζει: "Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κάνετε απεργία - να κλείνετε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Είναι χρέος σας να μεταδώσετε τη γνώση στα παιδιά μας". 

Και κάπου εδώ νιώθω υποχρεωμένος να θέσω το μεγάλο ερώτημα:

Για ποιά ακριβώς παιδεία/μόρφωση/γνώση μιλάνε όλοι αυτοί; Ζήτημα ορισμού θα μου πείτε, ζήτημα σημαντικό θα σας απαντήσω, αλλά ας είναι, ας πάμε παρακάτω, ερευνώντας τα υπόλοιπα ερωτήματά μου.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Οι καθηγητές και οι μαθητές ή οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία, τη στιγμή που η κυβέρνηση καταργεί "ειδικά μαθήματα" και διαμορφώνει ένα πρόγραμμα σπουδών το οποίο ουσιαστικά υποδεικνύει πανελλαδικές εξετάσεις στο τέλος κάθε λυκειακής χρονιάς;

Οι καθηγητές και οι μαθητές, ή και οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία, τη στιγμή που η κυβέρνηση διαμορφώνει ένα νέο πρόγραμμα σπουδών πλήρως εξειδικευμένο (ανά σχολή/ειδικότητα που θα επιλέξει ο μαθητής) που μαζί με την υπόλοιπη μορφή του Νέου Σχολείου ουσιαστικά καταργεί τον οποιοδήποτε "συνολικό" χαρακτήρα θα μπορούσε να είχε η όποιας μορφής εκπαίδευση γινόταν στο σχολείο;

Οι καθηγητές και οι μαθητές ή οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν το σχολείο τη στιγμή που η  εντατικοποίηση των σπουδών σε συνδυασμό με την κοινά παραδεκτή "έλλειψη" (ντάξει δεν είμαστε δα και αιθεροβάμμωνες) των σχολείων θα κάνουν όλο και περισσότερο αναγκαία την εγγραφή σε κάποιο φροντιστήριο με αποτέλεσμα η πρόσβαστη στην τριτοβάθμια να γίνεται προνόμιο ολοένα και λιγότερων;

Οι καθηγητές και οι μαθητές ή γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία τη στιγμή που η εντατικοποίηση των σπουδών θα αφαιρέσει ουσιαστικά τον οποιοδήποτε χαρακτήρα χώρου κοινωνικοποίησης είχε το σχολείο, επιδρόντας και με αυτό τον τρόπο (αλλά και με άλλους) στην διαμόρφωση (ή καλύτερα στην μη - διαμόρφωση) προσωπικότητας των μαθητών;

Και στην τελική οι καθηγητές και οι μαθητές ή οι γονείς που τους στηρίζουν κλείνουν τα σχολεία, τη στιγμή που, διάολε, η κυβέρνηση έχει κλείσει τόσα και τόσα σχολεία (κυριολεκτικά) τα δύο τελευταία χρόνια;

Ή μήπως:

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή, που η απόλυσή τους καθιστά ακόμη δυσκολότερη την ήδη υποβαθμισμένη λειτουργία πολλών ιδρυμάτων έχοντας ως αποτέλεσμα την πρακτική παύση λειτουργίας πολλών εξ' αυτών;

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή που πολλά μαθήματα στα πανεπιστήμια δεν γίνονται λόγω έλλειψη καθηγητών που προκλήθηκε μετά από την απόλυση πολλών συμβασιούχων;

Οι διοικητικοί υπάλληκοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή που η παύση χορήγησης των δωρεάν συγγραμάτων σε συνδυασμό με την μελλοντική επιβολή διδάκτρων θα καταστίσει την δυνατότητα παρακολούθησής τους  για πολλούς από δύσκολη έως αδύνατη;

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι καθηγητές ή οι φοιτητές που τους στηρίζουν κλείνουν τα πανεπιστήμια τη στιγμή που διάολε, η κυβέρνηση έχει ήδη προαναγγείλει (και αναμένεται να εφαρμόσει σε ένα - δύο χρόνια) το κλέισιμο πολλών ιδρυμάτων μέσω των συγχωνεύσεων που προβλέπει το σχέδιο "Αθηνά" έχοντας και ως παράπλευρο αποτέλεσμα την κατάργηση ολάκερων γνωστικών αντικειμένων και την υποβάθμιση πολλών πτυχίων;

Και απαντώ:

Προφανώς και όχι! Είναι η κυβέρνηση που κλείνει σχολεία και πανεπιστήμια, ηλίθιε!


Είναι προφανές πως η αντίθεση στις κινητοποιήσεις, δηλαδή η επικρότηση της αδράνειας (και η εφαρμογή του κυβερνητικού σχεδίου) θα οδηγήσει εκτός από χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, στην εφαρμογή όλων των μεταρρυθμίσεων και άρα στην περαιτέρω υποβάθμιση και διάλυση της δωρεάν και δημόσιας παιδείας (της στρεβλής αυτής "παιδείας" που  υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα). Και τότε ή δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να λέμε "οι καθηγητές πρέπει να δίνουν γνώση στα παιδιά", ή θα πρέπει, όντως, να επανοηματοδοτήσουμε τη λέξη γνώση.


Υ.Γ: Προφανώς και δεν επικροτώ την παρούσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται το "εκπαιδευτικό σύστημα" στην Ελλάδα, το αντίθετο μάλιστα, το θεωρώ επιεικώς άθλιο. Αλλά η λογική λέει ότι όταν θες κάτι να γίνει καλύτερο, πρέπει και να το αποτρέπεις από το να γίνεται χειρότερο, και όχι να λες "εντάξει αφού δεν είναι καλό γάμησέ το και άστο να γίνει όσο σκατά θέλει, στ'αρχίδια μου".


Sunday, September 8, 2013

Σκέψεις μετά τον χαμό μιας συντρόφισσας


Ο Σαμαράς (αριστερά) και ο Βενιζέλος  (δεξιά) στέκονται περήφανοι πάνω από το έργο τους
Η "ανάπτυξή τους" βρωμάει θάνατο.

 Ο Σαμαράς χθες στη Δ.Ε.Θ μιλούσε για ανάπτυξη. Οι μόνες εικόνες που ταιριάζουν κατάλληλα στη λέξη "ανάπτυξη" στην Ελλάδα του 2013 είναι φωτογραφίες με σωρούς χιλιάδων πτωμάτων.

Λένε πως η ζωή είναι δώρο. Δώρο ποιανού όμως; Σίγουρα όχι του Σαμαρά, του Μπόμπολα, της Μέρκελ, του Άσαντ, του Ομπάμα, του Γκέητς, των ντόπιων και ξένων κυβερνήσεων και επιχειρήσεων. Αυτοί μάλλον αυτό νομίζουν. Αποφασίζουν για τις ζωές μας σαν να ήταν δικές τους. Με την αυταρέσκεια ότι τους ανήκουμε και ότι θα τους ανήκουμε για πάντα, μιλάνε για μας χωρίς εμάς.

Οι κυβερνώντες βγαίνουν και μιλάνε για αυτοκτονίες και για ανεργία. Κάνουν πολέμους στο όνομα της ειρήνης. Λένε "ναι, η ανεργία έχει αυξηθεί". Λένε ότι "ναι, είχαμε πάνω από 2.000 αυτοκτονίες στα 3 χρόνια μνημονίων". Και σαν να μην φτάνει αυτό, συγκρίνουν όλα αυτά με το ποσοστό του χρέους που μας κουρέψανε. Χαμογελούν γιατί τώρα έχουμε μνημόνια και ο δημοσιοικονομικός τομέας της χώρας θα εξυγιανθεί. Τί κι αν πεθάναν μερικοί; Πήραμε και άλλη δόση!  Όλοι αυτοί μιλάνε για τους αριθμούς, για τις αυτοκτονίες, σαν να είναι ένα απλό στοιχείο στατιστικής. Ξέρετε τί συμβαίνει όταν μια ζωή χάνεται; Ένας μικρός κόσμος καταστρέφεται. Δύο χιλιάδες μικροί κόσμοι έχουν καταστραφεί. Και όλο και περισσότεροι συνεχίζουν να καταστρέφονται, κάθε μέρα που περνάει. Αναρωτιέμαι, αυτοί οι μαλάκες εκεί πανω έχουν νιώσει ποτέ πώς είναι να καταστρέφεται ένας μικρός κόσμος; Μάλλον όχι.

Για να αποφασίσει κάποιος να δώσει τέλος στη ζωή του, σημαίνει ότι δεν την αντέχει άλλο πια. Σημαίνει ότι ο "θάνατος" για αυτόν αποτελεί ίσως μια ανακούφιση, ενός είδους λύτρωση. Σημαίνει ότι η ζωή του είναι τέτοια που ο τερματισμός της ίσως και να είναι καλύτερος. Ξέρετε, Σαμαρά και λοιποί, τί σημαίνει να βάζεις στην ίδια ζυγαριά τη ζωή με το θάνατο; Μάλλον όχι.

Ξέρετε τί είναι ένας αγωνιστής να "δίνει τέλος" στη ζωή του; Σίγουρα δεν σημαίνει ότι "λιγοψύχισε", ή ότι ξαφνικά πίστεψε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος που έχει κάνει προσωπικές θυσίες για να παλέψει για τον εαυτό του και για τον κόσμο όλο δεν αλλάζει γνώμη έτσι ξαφνικά. Σημαίνει, πολύ απλά, ότι δεν αντέχει να ζει πια στο τώρα. Ότι η ζωή του, τώρα, έχει καταντήσει ανυπόφορη. Σημαίνει ότι ζύγισε το θάνατο με τη ζωή και ο θάνατος φάνηκε πιο ανάλαφρος. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Είναι τρομακτικό συναίσθημα. Δεν μπορώ καν να το διανοηθώ. Ούτε "αυτοί" μπορούν.

"Αυτοί" απλά έρχονται με μια ευκολία και άνεση και αποφασίζουν για μας. Αποφασίζουν πως αν αρρωστήσουμε πρέπει να πληρώσουμε. Αποφασίζουν πως αν είμαστε τυχεροί θα βρούμε μια δουλειά για χαρτζιλίκι και όποτε θέλουν θα την χάνουμε. Αποφασίζουν ότι αν θέλουν θα μας σηκώνουν τα χέρια ψηλά και θα μας συλλαμβάνουν επειδή διαμαρτυρηθήκαμε. Αποφασίζουν πως αν δεν έχουμε λεφτά θα μας παίρνουν το σπίτι. Αποφασίζουν πως αν οι γονείς έχουν λεφτά, ίσως τα παιδιά τους να καταφέρουν να γίνουν καλύτερα καταρτισμένο εργατικό δυναμικό στο Νέο Σχολείο. Γιατί σίγουρα, τα όνειρα, η διαμόρφωση προσωπικότητας και τα ενδιαφέροντα θα είναι πια πολυτέλεια.

Αυτοί απλά έρχονται, με μια ευκολία και άνεση, και μας λένε να βάλουμε τη ζωή και το θάνατο στη ζυγαριά. Αυτοί απλά έρχονται και μας παίρνουν τις ζωές μας μέσα από τα χέρια μας, τις τσαλακώνουν και τις πετάνε στα σκουπίδια. Μας σκοτώνουν μέρα με τη μέρα.

Όλοι αυτοί οι θάνατοι αγωνιστών (και μη), δεν πρέπει να μας γεμίζουν θλίψη αλλά οργή. Οργή γιατί κάποιοι ευθύνονται. Οργή γιατί βαραίνουν μέρα με την μέρα τον αγώνα όλων των υπολοίπων.

Όλοι αυτοί οι θάνατοι, επίσης, μας γεμίζουν με καθήκοντα. Και μας υποχρεώνουν να δώσουμε μία υπόσχεση.

Ότι δεν θα τους αφήσουμε να πάρουν και άλλους από κοντά μας. Ότι θα παλέψουμε για ν'αλλάξουμε τούτο τον κόσμο. Τον κόσμο που αυτοί δεν πρόλαβαν να δούνε αλλαγμένο.

Τους το χρωστάμε.


Στην Μαρία Χαράνη και σε όλους όσους χάσαμε νωρίς