Κατάληψη στις ζωές μας (σοκ και συνήθεια)

Η εισβολή στην Villa Amalias δεν είναι απλά η εισβολή
σε ένα κατειλλημένο κτίριο.
Είναι ακόμη βήμα προς την "κατάργηση της κοινωνικής ελευθερίας", 
όπως πολύ  σωστά γράφτηκε. 

Χθες το πρωί, έγινε ανακατάληψη της Villa Amalias. Δυό ώρες αργότερα, τα ΜΑΤ (που στην πραγματικότητα όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί στα social media ήταν αυτά που έκαναν "ανακατάληψη") μπήκαν στην κατάληψη μεταφέροντας όποιον βρίσκονταν εντός του κτιρίου στη Γενική Διεύθυνση Αστυνομίας Αθηνών. Λίγο πιο μετά, μπήκαν και στην κατάληψη Σκαραμαγκά, ενώ κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων χρησιμοποίησαν αρκετά χημικά. Χημικά χρησιμοποιήθηκαν για να διαλυθεί και η άμεση συγκέντρωση των δεκάδων αλληλέγγυων στο Μουσείο, ενώ ακούστηκε ότι χρήση χημικών έγινε μέχρι και στην Ερμού. 

Η χθεσινή πράξη είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με την Villa Amalias εδώ και δύο βδομάδες τώρα, έχοντας αρχίσει  πριν τα Χριστούγεννα, και προφανώς όχι τυχαία τότε. Ένα παιχνίδι που είχε σαν φυσική συνέχειά του, την εισβολή στην ΑΣΟΕΕ. Ένα παιχνίδι που αποτελούσε με τη σειρά του συνέχεια της εισβολής των ΜΑΤ στην Χαλυβουργία που απεργούσε το καλοκαίρι. Που αποτελούσε συνέχεια  της άγριας καταστολής κάθε διαδήλωσης ενάντια στην ψήφιση του μνημονίου, ακόμη και συνέχεια του "Ξένιου Δία". Ένα παιχνίδι που εδώ και καιρό έχει πάψει πια να είναι παιχνίδι, και έχει γίνει πολύ σοβαρό ζήτημα.

Ο τίτλος του παιχνιδιού αυτού όπως έχει ειπωθεί πολύ σωστά στο παρελθόν (από άλλους, όχι από μένα) είναι "σοκ και συνήθεια". Σοκ με την έννοια, ενός απότομου κρύου ντους, κατά τη διάρκεια μιας πολύ κρύας μέρας και ενώ είσαι σίγουρος ότι το νερό θα είναι ζεστό και "συνήθεια" με την έννοια της αδιαφορίας που προκαλείται μετά από την αρχικά βίαιη εισβολή ενός φαινομένου στην κατά τα άλλα ήσυχη καθημερινότητά σου.

Η σύνδεση όλων των παραπάνω επιθέσεων των ΜΑΤ, αν και φαινομενικά αόρατη, δεν είναι άλλη από την τακτική η οποία κρύβεται πίσω από τις επιθέσεις. Και η τακτική, ή τουλάχιστον ένα μέρος αυτής,  είναι αυτή που μπορεί να συνοψιστεί στην πολύ εύστοχη φράση  "σοκ και συνήθεια".

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Βίλλα Αμαλίας. Ποιός ήταν ο πραγματικός λόγος που οδήγησε τις αστυνομικές δυνάμεις να εισβάλουν στην Βίλλα Αμαλίας; Μήπως η "ανομία" που επικρατούσε εκεί μέσα; Και αν ναι, ποιά ανομία ήταν αυτή; Πώς αυτή η ανομία επηρρέασε τη γειτονιά; "Πολύ", μας διαβεβαιώνει η Χρυσαυγίτισσα δήθεν εκπρόσωπος της συνέλευσης των κατοίκων της περιοχής. "Καθόλου", θα μας διαβεβαιώσει μια πρόχειρη έρευνα από κατοίκους της γύρους περιοχής. "Πολύ ευχάριστα", θα μας διαβεβαιώσει ένα παιδί από την κατάληψη της Βίλλας που μίλησε στην Ελληνοφρένεια.

"Μα ο Καμίνης ήθελε να φτιάξει σχολείο", θα διαμαρτυρηθούν κάποιοι κουνώντας το δάχτυλο.
"Αφού αναγνώριζε την ανάγκη ύπαρξης σχολείου, γιατί την εξέφρασε τώρα, τόσα χρόνια μετά την ανάληψη του δήμου, ή γιατί πιο απλά, δεν προέβαλλε καμία αντίσταση στο σχέδιο "Καλλικράτης" που συγχώνευσε τόσα και τόσα σχολεία;", θα αναρωτηθώ εγώ.

Ό,τι και αν ακούσουμε από τις ειδήσεις των οκτώ, από παντός είδους "καλοθελητές" και "δημοκράτες" υπερασπιστές της "έννομης τάξης" και της πολιτικής της κυβέρνησης (οι οποίοι όπως πολύ εύστοχα παρατηρήθηκε δεν διαμαρτύρονται για την "κατάληψη" της πλατείας του Αγ. Παντελεήμονα από τη Χρυσή Αυγή ή για τα δακρυγόνα που έπνιξαν χθες την περιοχή της Βικτώριας για τους κατοίκους της οποίας τόσο κόπτωνται, συμπληρώνω εγώ), η πραγματικότητα είναι μία: η Villa Amalias ήταν ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στο οποίο οι "καταληψίες" έδωσαν ζωή, μιας εκεί γινόντουσαν προβολές, παραστάσεις, μαθήματα, συλλογικές κουζίνες και πολλά άλλα δρώμενα, ανεξάρτητα από το κατά πόσο συμφωνεί κανείς με το  πολιτικό περιεχόμενο που αυτά είχαν. Και αυτό  μπορούν να μας το διαβεβαιώσουν, σε πείσμα όσων ισχυρίζονται το αντίθετο, οι αφίσες που καλούν σε αυτές τις προβολές, παραστάσεις, μαθήματα και κουζίνες. Και οι αφίσες είναι αποδείξεις αδιάσειστες.

"Και η μολότωφ; Και η βενζίνη που βρέθηκε στο χώρο;", θα ρωτήσει κάποιος. "Τα μπουκάλια μπύρας και η βενζίνη για τη σόμπα εννοείς", θα του απαντούσα."Στοιχεία ενοχής" τόσο αδιάσειστα που οι "καταληψίες", ή καλύτερα, "οι κάτοικοι της Villa Amalias" αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την πρώτη εισβολή. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι μετά τη χθεσινή επιχείρηση, μέχρι το μεσημέρι οι εισαγγελείς προσπαθούσαν να βρουν με τί ακριβώς να κατηγορήσουν τους "καταληψίες".

Και μετά έρχεται η ΑΣΟΕΕ. Για ποιόν λόγο όλες οι αστυνομικές δυνάμεις, από τη δημοτική αστυνομία μέχρι και τα ΜΑΤ μπήκαν στην ΑΣΟΕΕ; Για τους 16 μικροπωλητές χωρίς άδεια;
Μα μικροπωλητές εκδιώκονται κάθε μέρα από το κέντρο της Αθήνας με την επέμβαση πολύ μικρότερων αστυνομικών δυνάμεων. Και αν οι μικροπωλητές ήταν ο λόγος, τότε γιατί οι αστυνομικοί εισέβαλλαν και στα στέκια των παρατάξεων εντός του Πανεπιστημίου; Γιατί "ξήλωσαν" τον ραδιοφωνικό σταθμό που λειτουργούσε εκεί; Επειδή δεν είχε άδεια; "Και για το Mega τότε, γιατί δεν κάνουν κάτι;", θα αναρωτηθώ και 'γω σαν άλλος πιτσιρίκος.

Όχι. Τίποτα από όσα ισχυρίζονται και θα ισχυριστούν ποτέ ο Δένδιας, ο Σαμαράς, η Χρυσή Αυγή, ο Πρετεντέρης και δεν ξέρω 'γω ποιός άλλος ακόμη δεν είναι ο πραγματικός λόγος πίσω από αυτές τις εισβολές.

Γιατί αυτές οι εισβολές, όπως είπαμε προηγουμένως, είναι μέρος μόνο ενός μεγαλύτερου σχεδίου, μιας γενικότερης στρατηγικής που εφαρμόζεται καιρό τώρα.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει, είναι ότι ο πόλεμος κυβέρνησης - κοινωνίας, η "ταξική πάλη" αν θέλετε πιο "ορθά μαρξιστικά" οξύνεται περισσότερο από ποτέ. Και οξύνεται και θα συνεχίσει να οξύνεται και στο μέλλον , όσο τα μέτρα που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση γίνονται πιο σκληρά. Γιατί όσο τα μέτρα γίνονται πιο σκληρά, τόσο πιο έντονες μορφές αντίδρασης θα επιλέγει ο κόσμος. Και αυτή τη στιγμή αυτές οι μορφές αντίδρασης πρέπει να τσακιστούν. Γιατί η κυβέρνηση και το κεφάλαιο (ελληνικό και ξένο),  δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε χώρο για οπισθοχωρήσεις.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η ύπαρξη δύο στρατοπέδων και η σύνθεσή τους γίνεται όλο και πιο διακριτή. Από τη μία, στην μπλε γωνία, είναι η κυβέρνηση που προσπαθεί με κάθε τρόπο (φοροαπαλλαγές κ.α.) να εξυπηρετήσει τις μεγάλες επιχειρήσεις, η Χρυσή Αυγή που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτινάξει τις ευθύνες από τους δύο προηγούμενους ρίχνοντας τις στους μετανάστες και στους "άπλυτους αριστερούς" και, προφανώς, η αστυνομία, που μόνος της λόγος ύπαρξης πλέον είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ η καταστολή διαδηλώσεων.
Από την άλλη, στην κόκκινη γωνία, είναι όλοι αυτοί, όλοι εμείς που πληττόμαστε από τα μέτρα της κυβέρνησης (εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, μικροϊδιοκτήτες, φοιτητές με γονείς που ανήκουν σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες κ.λ.π).

Και όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο η κυβέρνηση θα χάνει την κοινωνική νομιμοποίησή της, τόσο περισσότερο θα βασίζεται στους "πατροπαράδοτους" συμμάχους της.

Και αυτό για αυτό ακριβώς προετοιμάζει το έδαφος. Για αυτό ακριβώς προετοίμαζεται χρόνια τώρα, με τα δύο - τρία τελευταία η "προετοιμασία της αυτή", να είναι πιο έντονη από ποτέ.

Για να πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, θυμηθείτε την "έναρξη του προγράμματος Ξένιος Δίας". Η υποτιθέμενη ατζέντα της "πάταξης της εγκληματικότητας, που προέρχεται -προφανώς-  κυρίως από τους λαθρομετανάστες", είχε ως αποτέλεσμα την μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών σε κάθε γειτονιά. Το καλοκαίρι είχε "προκαλέσει αίσθηση" το γεγονός ότι οι αστυνομικοί αυτοί δεν ασχολήθηκαν μόνο με τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, αλλά προχώρησαν και σε προσαγωγές/προπηλακισμούς/βασανισμούς μεταναστών με χαρτιά, ναρκομανών, τρανς, αριστερών και πάει λέγοντας. Από το καλοκαίρι έπειτα και όμως, η ύπαρξη αστυνομικών σε κάθε γωνιά έχει γίνει μια εικόνα της καθημερινότητας.

Ακόμη πιο πίσω, η βίαιη καταστολή της απεργίας της 5ης Μαΐου 2010 σόκαρε αρχικά, αλλά γρήγορα ξεπεράστηκε από το τραγικό γεγονός της Marfin την ίδια μέρα. Ένα χρόνο αργότερα, όλοι μιλούσαν για την "χουντική συμπεριφορά της αστυνομίας" στις 29 Ιουνίου εν' όψει της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Από τότε και έπειτα, η βίαιη καταστολή και  η εκτεταμένη χρήση χημικών είναι πλέον αναμενόμενα σε κάθε μεγάλο κινηματικό γεγονός της πρωτεύουσας. Οι προσαγωγές, "προληπτικές ή μη",  κάποτε προκαλούσαν αντιδράσεις, σήμερα είναι δεδομένο ότι σε κάθε πορεία θα έχουμε κάποιες δεκάδες από δαύτες. Τα περιστατικά τύπου "Μάριος Λώλος" ή "Μανώλης Κυπραίος" δεν προκαλούν πλέον καμία αίσθηση.

Κάποτε, η καταπάτηση του ασύλου που γινόταν αποσπασματικά είχε ως αποτέλεσμα τη συγγραφή τεράστιων άρθρων, την δημιουργία πολλών αφισών και προκυρήξεων αναφορικά με το θέμα. Πλέον, η καταπάτηση του ασύλου του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη και της Νομικής στην Αθήνα έχει γίνει "παράδοση" μετά από κάθε πορεία στη Θεσσαλονίκη.

Η εισβολή και η κατάσχεση του "ραδιοφωνικού εξοπλισμού" και άλλων αντικειμένων που ήταν στην κατοχή των παρατάξεων στην ΑΣΟΕΕ, όπως και η εισβολή στην Villa Amalias σόκαρε. Όπως είχε σοκάρει και η εισβολή στη Χαλυβουργία. Από την εισβολή στη Χαλυβουργία όμως έχουν γίνει ακόμη δυο - τρεις εισβολές σε εργατικούς χώρους που τελούσαν υπό κατάληψη από απεργούς. Την εισβολή στην Villa Amalias την ακολούθησε η εισβολή στην κατάληψη Σκαραμαγκά, και το σχέδιο "εκκένωσης 40 κατειλλημένων χώρων στην Ελλάδα".

Όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο από απλά παραδείγματα του σχεδίου "Σοκ και Συνήθεια". Ενός σχεδίου το οποίο περιγράφεται απλούστατα με το ακόλουθου μοτίβο: η κυβέρνηση, η αστυνομία και η Χρυσή Αυγή, με τη σημαντική συμβολή των ΜΜΕ, προχωρούν σε μια απρόσμενη αυταρχική κίνηση βιαιότητας και τρομοκρατίας, που πιθανόν να τρομάξει. Να σοκάρει. Να συζητηθεί. Να γίνει θέμα για καιρό. Μετά από αυτό τον καιρό, αυτή την "περίοδο εκτόνωσης" που περνάει, η κίνηση, η ενέργεια αυτή, έχει πλέον "συνηθιστεί" (βλ. καταστολή, εισβολή σε κατάληψη, καταπάτηση ασύλου, βασανισμό, ξυλοδαρμό κλπ) . Έχει γίνει καθημερινότητα. Ενώ συνεχίζει να παραμένει το ίδιο αυταρχική, το ίδιο βίαιη, το ίδιο χουντική, έχουμε "μάθει" (με την βοήθεια της TV βεβαίως βεβαίως), τρόπον τεινά, να "ζούμε", να "συνυπάρχουμε" με αυτή. Μετά την πρώτη εμφάνισή της, έχουμε, εξαναγκαστικά αποδεχτεί την προσθήκη της στην ημερήσια ατζέντα.

Ο στόχος του σχεδίου αυτού δεν είναι άλλος από  την συντριβή της οποιαδήποτε δύναμης του "στρατοπέδου της κόκκινης γωνίας". Δεν είναι άλλος από την επιβολή, με κάθε τρόπο, της πολιτικής των "μπλε". Δεν είναι άλλος από τη διασφάλιση  της ανυπαρξίας οποιασδήποτε φωνής μπορεί να διαφέρει, να αντισταθεί, να προκαλέσει οποιουδήποτε είδους "πρόβλημα".

Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η κυβέρνηση, η αστυνομία, η Χρυσή Αυγή.
Εφαρμόζοντας μια, ολοένα και πιο άγρια "σταδιακή χούντα". Κάνοντας, βήμα βήμα, "κατάληψη στις ζωές μας".


Το ερώτημα σε όλα αυτά, είναι ένα: "Πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να τις "ανακαταλάβουμε";

Θέλω να ελπίζω, όχι υπερβολικά πολύς.

Το κάψιμο των μικρομάγαζων (*) και άλλα παραδοσιακά παραμύθια

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρόν άρθρο δεν ασχολείται με την στάση των υπαλλήλων των επιχειρήσεων (μεγάλων ή μικρών) στην απεργία στις 30/12 αλλά αναφέρεται αποκλειστικά στην σταση των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων αυτών.  

 

"Μικρομάγαζα" στην Ερμού.

"Παρά την γενική απεργία, τα περισσότερα μαγαζιά είναι ανοιχτά, αν και η κίνηση είναι αισθητά μειωμένη από την προηγούμενη Κυριακή",

έγραφε η εφημερίδα "τα Νέα" την Κυριακή 30/12, ως ανταπόκριση από την γενική απεργία των εμποροϋπαλλήλων που είχε προκυρηχθεί εν' όψει της απόφασης να παραμένουν τα εμπορικά μαγαζιά και τις Κυριακές, ανακηρύσσοντας έτσι επίσημα την "αποτυχία" της γενικής απεργίας και άρα, τρόπον τεινά, την κοινωνική επικύρωση της κυβερνητικής επιλογής.

Υποθέτω, χωρίς να έχω σαφή εικόνα, ότι παρεμφερή ήταν τα δημοσιεύματα στο "Βήμα" και  στην "Καθημερινή", εφημερίδες, δηλαδή που αποτελούν αυτή τη στιγμή τον κύριο εκφραστή της κυβερνητικής φωνής.

Το περίεργο ήταν ότι παρά τις διαβεβαιώσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ, μια βόλτα στη γειτονιά μου διέψευδε πλήρως την εικόνα που έδιναν τα "Νέα": όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Όλα, με μία και μοναδική εξαίρεση: ένα υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας supermarket.

Δεν θα μου φαινόταν καθόλου παράξενο, αν η ίδια εικόνα ίσχυε και σε υπόλοιπες γειτονιές της Αθήνας. Παντού κλειστά μαγαζιά, με τρανές εξαιρέσεις υποκαταστήματα αλυσίδων.

Η παραπάνω παρατήρηση, ανεξάρτητα από το κατά πόσο διαψεύδει τα "Νέα", ανεξάρτητα από το κατά πόσο  μειώνει ή όχι την αξιοπιστία μιάς εκ των πιο "έγκυρων" εφημερίδων, δεν διαψεύδει αναγκαστικά την εικόνα που ενδεχομένως έδινε εκείνη την ημέρα το κέντρο της Αθήνας. Δεν την διαψεύδει, αν αναλογιστούμε το τί μαγαζιά υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας.

Και αυτά τα μαγαζιά δεν είναι άλλα από τα μεγαλύτερα υποκαταστήματα μερικών εκ των μεγαλύτερων αλυσίδων πολυεθνικών και εθνικών επιχειρήσεων στην καλύτερη περίπτωση, ή μεμονωμένα τεράστια μαγαζιά μεγάλων επιχειρηματιών στην χειρότερη.

Μια πρόχειρη εικονική αναδρομή στα μαγαζιά της Ερμού και των γύρω δρόμων είναι νομίζω ικανή να πείσει και τον πιο δύσπιστο.

"Προς τί η δήλωση των Νέων, τότε;" θα ρωτήσει κάποιος αγαθός. "Βιασύνη; Έλλειψη ενημέρωσης; Τυπογραφικό λάθος; Επιτηδευμένη παραποίηση γεγονότων και ξεδιάντροπη έλλειψη δημοσιογραφικής δεοντολογίας με σκοπό την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής; " Πέρα από το προφανές της απάντησης, η δήλωση των "Νέων", έχει και έναν δευτερεύοντα αλλά εξίσου σημαντικό χαρακτήρα. Έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν είναι διαφορετικός από τις δηλώσεις των Νέων περί του "σπασίματος βιτρινών μικρομάγαζων (*) " του Δεκέμβρη του '08 ή τις δηλώσεις του Σαμαρά και της Χρυσής Αυγής περί "δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού" και πως "όλοι οι Έλληνες όλοι μαζί μπορούμε".

Έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν είναι άλλος από το τσουβάλιασμα μικρών φούρνων και του Βενέττη, έναν χαρακτήρα ο οποίος δεν είναι άλλος από την ταύτιση μικρών βιβλιοπωλείων με τον Παπασωτηρίου, την ομογενοποίηση ψιλικατζίδικων με τα Carrefour.  Έναν χαρακτήρα ο οποίος, σε τελική ανάλυση δεν διαφέρει από την εξίσωση των τραπεζών με τις μικροεπιχειρήσεις και την ομαδοποίηση φτωχών και πλούσιων Ελλήνων.

Τα "Νέα" λέγοντας "τα μαγαζιά παρέμειναν ανοιχτά" και μην κάνοντας τον διαχωρισμό του "ποιά μαγαζιά ήταν ανοιχτά" , συγκρίνουν τα Public με το μανάβικο της κυρά - Νίτσας, όπως ακριβώς ο Πάγκαλος σύγκρινε τις ευθύνες του Μπόμπολα και του ΠΑΣΟΚ με τις ευθύνες των εργαζομένων για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα λέγοντας "μαζί τα φάγαμε", όπως ακριβώς η Χρυσή Αυγή ταυτίζει τον Λάτση με κάθε εργαζόμενο λέγοντας "οι Έλληνες υποφέρουν".

Οι παραπάνω συγκρίσεις, οι παραπάνω γενικεύσεις, αν θέλετε, είναι ένα έργο χιλιοπαιγμένο. Ένα έργο που, παλιότερα,  σκοπό είχε να μας πείσει ότι είναι το ίδιο να καις ένα Ι.Χ. με το να καις μια τράπεζα. Ένα έργο που, γενικότερα, σκοπό έχει να μοιράσει τις ευθύνες και τα να συγκαλύψει τα αίτια για την κατάσταση στη χώρα, αποκρύπτοντας έτσι τους πραγματικούς ιθύνοντες για την κρίση.

Γιατί στην πραγματικότητα, δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν ευθύνονται όλοι για την κρίση.  Δεν μπορούν, για παράδειγμα,  να συγκριθούν τα  χρέη των μεγάλων επιχειρήσεων στο δημόσιο που έχουν αλλά δεν θέλουν να πληρώσουν (λέγε με φοροδιαφυγή, χρέη στη Δ.Ε.Η) με τα χρέη των εργαζόμενων που δεν έχουν να πληρώσουν. Δεν μπορεί να εξισωθεί η κατάχρηση του δημοσίου χρήματος από τους Έλληνες κυβερνώντες και Έλληνες επιχειρηματίες, με την "φοροδιαφυγή" του καθενός  Έλληνα μισθωτού υπάλληλου, ούτε καν με την συνολική "φοροδιαφυγή" όλων των Ελλήνων μισθωτών υπαλλήλων μαζί.

Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να πούμε ότι όλες επιχειρήσεις, μεγάλες ή μικρές, είναι το ίδιο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλες οι επιχειρήσεις, ευθύνονται  ή πλήττονται (ή τουλάχιστον, ευθύνονται ή πλήττονται το ίδιο) για και από  την κρίση.

Και την Κυριακή, αυτές οι επιχειρήσεις που ήταν ανοιχτές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν ακριβώς αυτές που ευθύνονται για την κρίση.



(*): Μικρομάγαζα, τα (ουσ.) : διαδεδομένη λαϊκίστικη έκφραση αστικών εφημερίδων, που άρχισε να χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον Δεκέμβρη του 2008 απο επιφανείς δημοσιογράφους ως έκφραση που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο εύρος μαγαζιών, αρχίζοντας από την ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς και φτάνοντας στην τράπεζα Πειραιώς. Αιτία της χρήσης έκφρασης αυτής είναι συνήθως η προσπάθεια ταύτισης όλου του εύρους των παραπάνω μαγαζιών με απώτερο σκοπό την απόκρυψη ευθυνών, την συγκάλυψη στοχεύσεων και την απόδοση ελαφρυντικών.




Υ.Γ: Προτού παρεξηγηθώ, να διευκρινήσω ότι δεν θεωρώ τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων άγιους, όπως και δεν αγνοώ τον ρόλο των εργαζόμενων στο να "κλείσει ένα μαγαζί" την ημέρα της απεργίας. Αυτό όμως είναι άσχετο με το μερίδιο ευθύνης που οι μικροεπιχειρηματίες φέρουν για την οικονομική κατάσταση της χώρας και το γεγονός ότι η κινητικότητά στα μικρά καταστήματα έχει μειωθεί αισθητά με αποτέλεσμα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, το οριστικό λουκέτο.