 |
" Ήρθαμε να τιμήσουμε τη σημερινή εορτή", είχε δηλώσει ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γ. Γερμενής, την μέρα του πανηγυριού της Παναγίας στη Ραφήνα. |
Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο ευφάνταστοι, όλο και πιο δημιουργικοί συνδυασμοί της ελληνικής σημαίας και της μαύρης μπλούζας με αρχαιοελληνικού τύπου γράμματα κάνουν την εμφάνισή τους. Το γαλανόλευκο με το μαύρο απ' ότι φαίνεται πάει πολύ, σε κάθε στυλ, έτσι ώστε να θυμίζει όσο περισσότερο γίνεται Χρυσή Αυγή, αλλά αν το δεις πιο προσεκτικά να είναι κάποια ομάδα πυγμαχίας, κάποιο γυμναστήριο ή γενικότερα χώρος άθλησης που το σώμα γυμνάζεται και το μυαλό απονεκρώνεται.
Αν το σκεφτεί κανείς καλά, είναι τραγελαφικό το γεγονός ότι Χρυσαυγίτες και λογιών λογιών φασίστες μάχονται υπέρ της ελληνικής σημαίας, την ίδια στιγμή που αν ζούσαν 60 χρόνια πριν θα έκαναν τα πάντα ώστε να φροντίσουν να διαλυθεί οποιασδήποτε μορφής αντίσταση ενάντια στο Γερμανό κατακτητή, όπως ακριβώς έκαναν και οι πολιτικοί τους πρόγονοι (σ.σ: ταγματασφαλίτες και ναζί, για όποιον δεν πιάνει τα υποννοούμενα).
Το ίδιο παράλογο είναι και η υπεράσπιση του δεύτερου σκέλους του πατρίς - θρησκεία - οικογένεια, ειδικά όταν βλέπεις δηλωμένους παγανιστές, δωδεκαθεϊστές ακόμη και σατανιστές να στέκονται μπροστά σε φανατισμένες γιαγιάδες και αιμοσταγείς παπάδες και να διαμαρύρονται με μένος ενάντια σε ένα έργο που "προσβάλλει τη θρησκεία" που πριν από κάποιους μήνες προσέβαλλαν οι ίδιοι. Ακόμη πιο παράλογο από την επίκληση του "χριστιανικού πνεύματος" την ίδια στιγμή της καταπάτησής του, είναι να έχεις και τον άλλο που έγραφε ύμνους στο σατανά (σ.σ. Γερμενής) να δηλώνει στις κάμερες ότι πήγε στη Ραφήνα προκειμένου να "τιμήσει" την Παναγία.
Και κάπου κάπου, σκέφτεσαι, μα πώς τα βλέπει όλα αυτά ο κόσμος και τα δέχεται; Πώς δεν πειράζει τον "πατριώτη" που νοσταλγοί του Χίτλερ δηλώνουν "πατριώτες"; Πώς δεν πειράζει τον χριστιανό που άνθρωποι που λίγους μήνες απαρνιόντουσαν τον Χριστό, τώρα δηλώνουν υπέρμαχοί του και επιτίθενται σε αλλόδοξους, κάτι που ο ίδιος ο Χριστός μισούσε; Πώς δεν αναρωτιέται ο μαγαζάτορας, γιατί η Χρυσή Αυγή σπάει πάγκους μεταναστών την ίδια στιγμή που δέχεται την "ρύθμιση χρεών" κάποιων εκ των μεγαλύτερων 'επιχειρήσεων', των ΠΑΕ;
Αλλά ύστερα σκέφτεσαι και το άλλο. Σκέφτεσαι ότι κάθε μέρα, μετανάστες δέχονται επίθεση. Σκέφτεσαι την ίδια στιγμή που το ξέρουμε αυτό, καθόμαστε και συζητάμε σοβαρά για το κατά πόσο οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία. Την ίδια ώρα, το ίδιο λεπτό, που γνωρίζουμε ότι ένας Πακιστανός μαχαιρώνεται κάπου στο κέντρο της Αθήνας, σκεπτόμαστε το πώς έχουν επηρρεάσει οι μετανάστες τη ζωή μας, λες και υπάρχει κάποια λογική ζυγαριά που μπορεί να εξισώσει το πλήθος των μεταναστών στην Ελλάδα με τον φόνο αθώων ανθρώπων. Σκέφτεσαι ότι η ανοχή και η απάθεια κάποιων από μας σε τέτοια περιστατικά είναι γεγονός.
Και ύστερα αναρωτιέσαι πιο πολύ. Αναρωτιέσαι πώς σε "μια δημοκρατική χώρα", που η "νομιμότητα" είναι η υπέρτατη αρετή, τέτοιες ρατσιστικές επιθέσεις δεν αναφέρονται καν στα ΜΜΕ, τη στιγμή που κάποτε θα έκαναν τον γύρο των καναλιών τουλάχιστον για μια εβδομάδα. Σκέφτεσαι τα βίντεο που έπαιζαν κάποτε συνεχόμενα στην TV από την συντονισμένη επίθεση Χρυσαυγιτών και μπάτσων σε αριστερούς και αναρχικούς κατά τη διάρκεια πορείας για τα Ίμια, σε αντίθεση με την τωρινή τους σιωπή μπροστά σε τέτοιες επιθέσεις. Σκέφτεσαι πως δεν γίνεται να έχουν ξεχαστεί όλα αυτά. Σκέφτεσαι πως μάλλον είσαι κομπάρσος σε ένα καλοστημένο θέατρο του παραλόγου.
Και ύστερα θυμάσαι. Θυμάσαι σκηνές από το έργο, σαν να το έχεις ξαναδεί. Θυμάσαι τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες, όταν Αλβανοί ερχόντουσαν κατά συρροή στην Ελλάδα όπου προειδοποιούσαν τους Έλληνες για το πόσο "βρωμιάρηδες" και "εγκληματίες" είναι. Θυμάσαι την ερώτηση που πάντοτε φρόντιζε ένας σωστός δημοσιογράφος να κάνει, σε κάθε θύμα διάρρηξης: "Μήπως μιλούσε σπαστά ελληνικά;". Θυμάσαι τις κορώνες του Χριστόδουλου και των οπαδών του περί υποχρεωτικής αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Θυμάσαι πόσα σκάνδαλα έχουν θαφτεί, και θυμάσαι ότι όσα βγήκαν στην επιφάνεια παίχτηκαν για καμιά βδομάδα στα ΜΜΕ και μετά "χάθηκαν από τη δημοσιότητα αιφνιδίως". Θυμάσαι το πόσο και πώς προβλήθηκαν περιστατικά όπως αυτό με τη Marfin, εκείνη την απεργία του Μαΐου. Τα θυμάσαι όλα αυτά και καταλαβαίνεις πως το έργο είναι πολύ καλά προβαρισμένο.
Καταλαβαίνεις πως όλη η Ελλάδα είναι ένα τεράστιο Χυτήριο. Και τόσες δεκαετίες, γίνονται πρόβες με σκοπό να ανέβει ξανά και ξανά το ίδιο έργο, κάθε φορά πιο μεγάλο, πιο φτιασιδωμένο, πιο θεαματικό.
Πρόβες που καλλιεργούν τον φόβο, πρόβες που καλλιεργούν τον ρατσισμό, πρόβες που καλλιεργούν την ανοχή και την απάθεια. Πρόβες που αποπροσανατολίζουν, πρόβες που δικαιολογούν την φτώχεια και την πείνα των εργαζομένων και συνάμα την κερδοφορία των πλουσίων.
Πρόβες που σκοπό έχουν να καταλήξουν σε μια ολοένα και μεγαλύτερη παράσταση.
Και τώρα, αυτή η παράσταση παίζεται. Οι πρωταγωνιστές, βγάζουν δειλά - δειλά τις μάσκες τους, σφίγγουν ο ένας το χέρι του άλλου, και τα δίνουν όλα πάνω στο σανίδι, προσπαθώντας απεγνωσμένα να πείσουν το κοινό.
Θα είναι άραγε, η τελευταία τους παράσταση;
