Φασίστες κουφάλες...

Έλληνες κάνουν κωλοδάχτυλο σε άλλους Έλληνες.

Οι φασιστικές οργανώσεις, όπως έχει δείξει η ιστορία και επιβεβαιώνει και η πραγματικότητα έχουν δύο, πλήρως αλληλένδετους μεταξύ τους, ρόλους. Για χάρη της κουβέντας (ή καλύτερα, του γραπτού λόγου) θα ονομάσουμε τον έναν "πολιτικό" και τον άλλο "μιλιταριστικό".

Ο πρώτος, ο πολιτικός είναι και ο πιο ύπουλος. Είναι η προπαγάνδιση των φασιστικών ιδεών και η διάδοση της ιδεολογίας μιας φασιστικής οργάνωσης. Αυτό συνήθως συμβαίνει με οποιαδήποτε αφορμή και δημιουργεί ρίζες μιας οργάνωσης στην κοινωνία. Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή τον πέτυχε χρησιμοποιώντας υπαρκτά προβλήματα όπως το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα, το σάπιο πολιτικό κατεστημένο ώστε να  δώσει την διάσταση που θέλει στα πράγματα, να δώσει στον κόσμο τις δικές της, στρεβλές απαντήσεις, και να γίνει αποδεκτή. Λέγοντας ότι για την ανεργία ευθύνονται οι μετανάστες, υποσχόμενη ότι οι προδότες πολιτικοί θα τιμωρηθούν και άλλα τέτοια ωραία, πηγαίνοντας κατάφερε και "έπεισε" κόσμο. Κατάφερε να κάνει τον Άγιο Παντελεήμονα "κάστρο" της και κατάφερε ακόμη και να μπει και στη Βουλή.

Ο πολιτικός ρόλος μιας φασιστικής οργάνωσης έχει πολλά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν θα αναλυθούν εδώ. Ένα από τα χαρακτηριστικά του αυτά είναι ότι μέσω αυτού ενισχύεται ο "μιλιταριστικός" ρόλο μιας οργάνωσης.

Ο ρόλος αυτός  σχετίζεται  με κράνη, παλούκια, πέτρες, καταστολή και τρομοκρατία.

Ο ρόλος αυτός είναι ο ρόλος που εκτέλεσε πολλάκις η Χρυσή Αυγή την τελευταία βδομάδα.

Όπως έχουμε πει, σε καιρούς κρίσης το σύστημα χρειάζεται τις φασιστικές οργανώσεις. Πιο συγκεκριμένα έχει ανάγκη την ακραία δράση τους, προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει επιτυχώς  την οργισμένη αντίδραση του λαού διατηρώντας παράλληλα τον ψευδή χαρακτηρισμό "δημοκρατία".

Στην Γερμανία, υπήρχαν πολιτοφυλακές του ναζιστικού κόμματος οι οποίες κατέστειλαν απεργίες, στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της χούντας φασιστικές ομάδες επιτελούσαν τον άχαρο ρόλο του άγριου κυνηγητού αντιφρονούντων. Αργότερα, φασίστες σκότωσαν τον Λαμπράκη και πιο μετά τον Τεμπονέρα.

Στην Ελλάδα του 2012, και πιο συγκεκριμένα την τελευταία βδομάδα, η Χρυσή Αυγή, συνεργαζόμενη διακριτικά ή μη με το κράτος, έχει επιτεθεί σε καταυλισμό μεταναστών σε εγκαταλειμμένο εργοστάσιο στην Πάτρα, έχει "πολιορκήσει" τα γραφεία του Σ.Ε.Κ στην Αθήνα, έχει επιτεθεί σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας και έχει παρουσιαστεί απειλητικά και προβοκατόρικα σε απεργία δημοσιογράφων (από όπου και η φωτογραφία στην αρχή του κειμένου).


Διαψεύδοντας οποιονδήποτε ισχυριζόταν ότι η "αν η Χρυσή Αυγή μπει στη Βουλή θα εκφυλιστεί και θα καταντήσει Λ.Α.Ο.Σ", η Χρυσή Αυγή σε κοινές επεμβάσεις με το κράτος (είτε με πρότερη συνεννόηση, είτε απλώς λόγω  κοινής στόχευσης) έχει δείξει πλέον ανοιχτά το πραγματικό της ρόλο, ο οποίος είχε αποκρυφθεί τον τελευταίο καιρό για ψηφοθηρικούς λόγους και δεν είναι άλλος παρά ενάντια σε μετανάστες, αγωνιστές και εργαζόμενους. Ένας ρόλος ο οποίος δεν είναι άλλος παρά τρομοκρατικός και κατασταλτικός.

Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή όχι μόνο δεν "εξομάλυνε" τη δράση της και τη φύση της ως οργάνωση, αλλά αντίθετα της επέτρεψε να έχει το έρεισμα που χρειάζεται ώστε να μπορέσει πλέον να προβαίνει στις συνήθεις τις ενέργειες, όχι ύπουλα και ανώνυμα (όπως μας είχε συνηθίσει στα παλαιότερα "προγκρόμ" και μαχαιρώματα, τα οποία αποδιδόντουσαν σε "αγανακτισμένους Έλληνες"), αλλά επώνυμα και ανοιχτά, με μαύρα φλάμπουρα και σημαίες.

Ούτως ή άλλως, το σύστημα χρειάζεται τη Χρυσή Αυγή, ακριβώς έτσι όπως είναι.

Για να μην κοροϊδευόμαστε βέβαια τα οργανωμένα μέλη της Χρυσής Αυγής, τα οποία είναι αυτά οποία προβαίνουν σε "μιλιταριστικές ενέργειες" είναι ακόμη λίγα.

Όμως οι τελευταίες ενέργειες της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτουν ξεκάθαρα προς ποιά κατεύθυνση θα κατευθυνθεί (ανεξάρτητα του τί θα κάνει στις επόμενες εκλογές), πλέον και ανοιχτά και πιο ενταντικά, η οργάνωση. Κατεύθυνση η οποία δεν είναι άλλη από προγκρόμ μεταναστών, επιθέσεις σε αγωνιστές, και καταστολή απεργιών.


Και για μένα, επειδή η Χρυσή Αυγή και οι ενέργειές της είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα το οποίο θα γιγαντωθεί στο μέλλον η λύση δεν είναι να κρύβουμε το πρόβλημα από το χαλί, να μην της δίνουμε δημοσιότητα και να επιμένουμε εμμονικά σε φράσεις όπως "η πάλη πρέπει να είναι ταξική" και ότι "το ζήτημα είναι η κοινωνία να απομονώσει τους φασίστες".


Γιατί καλά είναι όλα αυτά, αλλά  είτε η κοινωνία τους δεχθεί είτε όχι, οι πεισμένοι και οργανωμένοι φασίστες υπάρχουν και ο ρόλος τους από δω και πέρα θα είναι άκρως συγκεκριμένος και άκρως εχθρικός προς τον λαό. Ο ενδεχόμενος ρόλος τους σε μια απεργία θα είναι ένα πρόβλημα που θα κληθούμε όλοι να αντιμετωπίσουμε.


Και εν'όψει αυτού του ρόλου, εν' όψει αυτού του κινδύνου, η Αριστερά, ο αναρχικός χώρος, και κάθε προοδευτική δύναμη θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να σκεφτεί πώς θα τον αντιμετωπίσει.

Και όπως όλοι ξέρουμε, τα κράνη και τα ρόπαλα αντιμετωπίζονται με άλλα κράνη και ρόπαλα.

Ανοικτή επιστολή προς έναν κάτοικο των Ιτεών

                                                                                   Πάτρα, 23/5/2012


Φίλε κάτοικε των Ιτεών,

δεν σε γνωρίζω και ίσως να μη σε γνωρίσω και ποτέ. Δεν μένω στις Ιτιές και ούτε θέλω να ισχυριστώ ότι ξέρω πως είναι να μένεις εκεί. Επίσης δεν έχω χάσει ποτέ μου έτσι φίλο, αδερφό ή γείτονα και θέλω να ελπίζω πως αυτό δε θα συμβεί ποτέ.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών, 

γνωρίζω ότι προχθές τρεις μετανάστες σκότωσαν έναν φίλο, αδερφό, έναν γείτονά σου. Θέλω να σου πω ότι κατανοώ ο πένθος σου και προσπαθώ να συμπονέσω την οργή σου, όσο άδειο και ανούσιο και αν ακούγεται αυτό από έναν ξένο. Θέλω να σου πω ότι κατανοώ ότι ένας άδικος χαμός γνωστού μπορεί να σε οδηγήσει σε ακραία συναισθήματα, σε απόγνωση και στις ακραίες κινήσεις που μπορεί να σε φέρουν αυτά.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών,

σε είδα χθες να στρέφεσαι με μίσος ενάντια σε ένα εγκαταλλειμένο εργοστάσιο οποίο ζούνε μετανάστες. Σε είδα να πετάς πέτρες. Σε είδα να προσπαθείς με μανία να μπεις μέσα. Σε είδα πλάι - πλάι με Χρυσαυγίτες να φωνάζεις "έξω οι ξένοι από την Ελλάδα". Σε είδα οργισμένο, χαμένο, να ψάχνεις με αγωνία να βρεις μια απάντηση, να προσπαθείς να λυτρωθείς.

Κάπου εδώ, φίλε κάτοικε των Ιτεών, θέλω αυτή τη δύσκολη ώρα να συγκρατήσεις την οργή σου και να προσπαθήσεις να σκεφτείς. Να προσπαθήσεις να σκεφτείς αν η οργή για τον άδικο χαμό του Θανάση Λαζανά δικαιολογεί τις ενέργειές σου. Να σκεφτείς αν η κατάλληλη απάντηση στα ερωτήματά σου, αν η λύτρωση που ψάχνεις είναι το ανελέητο κυνηγητό μεταναστών. Να σκεφτείς αν το γεγονός ότι τρεις εξ'αυτών σκότωσαν, ενοχοποιεί και αυτομάτως δεκάδες άλλους.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών, 

δεν πιστεύω ότι είσαι φασίστας. Και πιστεύω ότι μπορείς να καταλάβεις ότι το μόνο κοινό στοιχείο των μεταναστών είναι ότι προέρχονται από μια άλλη χώρα. Μπορείς να καταλάβεις ότι όλοι μεταξύ τους είναι άνθρωποι διαφορετικοί. Δεν συμπεριφέρονται το ίδιο, ούτε σκέφτονται το ίδιο. Δε νιώθουν το ίδιο και δεν πράττουν το ίδιο. Μπορείς  να καταλάβεις ότι το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς σκότωσαν δεν σημαίνει ότι και οποιοσδήποτε άλλος χάρηκε με αυτό τον φόνο ή ότι οποιοσδήποτε άλλος είναι ικανός να σκοτώσει, όπως ακριβώς και ότι αν ένας Έλληνας σκότωνε κάποιον αυτό δεν θα σήμαινε ότι όλοι οι Έλληνες είναι δολοφόνοι.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών,

 ίσως μου πεις ότι ο φόνος του Θανάση Λαζανά δεν ήταν ο λόγος, αλλά η αφορμή. Ίσως μου πεις ότι τόσο καιρό ζείς κοντά σε έναν κίνδυνο, ζεις κοντά σε δεκάδες εγκληματίες. Ίσως μου πεις ότι η παρουσία των μεταναστών κοντά σου σε έχει κάνει να φοβάσαι να βγεις από το σπίτι σου. Και ότι η κινητοποίησή σου έξω από το εργοστάσιο της Πειραϊκής -  Πατραϊκής δεν γίνεται από οργή, ή από δίψα για εκδίκηση, αλλά από φόβο για τη δική σου ζωή.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών, 

θα σου απαντήσω ότι δεν έχεις δίκιο. Και θα σου ζητήσω και πάλι να σκεφτείς. Να σκεφτείς σε ποιούς έστρεψες το μένος σου. Να σκεφτείς ποιούς κατηγορείς για εγκλήματα, να σκεφτείς ποιοί ζουν στο συγκεκριμένο εργοστάσιο. Να σκεφτείς ότι στο συγκεκριμένο εργοστάσιο ζούν νέοι άνθρωποι οι οποίοι αναγκάστηκαν να φύγουν από τις χώρες τους προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Άνθρωποι οι οποίοι είχαν δουλειές, σπίτια, οικογένεια και αναγκάστηκαν να φύγουν όταν είδαν την οικογένειά τους να πεθαίνει, όταν είδαν το σπίτι τους να καταστρέφεται από τον πόλεμο.

Άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, μακριά από τον πόλεμο, μακριά από τις κακουχίες, άνθρωποι οι οποίοι αναζήτησαν το "μεγάλο ευρωπαϊκό όνειρο". Άνθρωποι οι οποίοι απλώς θέλησαν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως πέρασμα για να βρεθούν σε μια χώρα στην οποία θα είχαν καλύτερη μοίρα, αλλά μόλις έφτασαν εδώ είδαν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται. Είδαν το ελληνικό κράτος να τους εγκλωβίζει στην Ελλάδα. Ένα κράτος που ενώ δεν τους επιτρέπει να φύγει, τους κυνηγούσαν, δεν τους έδιναν ούτε στέγη, ούτε τροφή ούτε νερό.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών,

οι μετανάστες της Πειραϊκής - Πατραϊκής δεν επέλεξαν να ζουν εκεί. Δεν επέλεξαν να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαί, δεν επέλεξαν να κοιμούνται στα συντρίμια, δεν επέλεξαν να έχουν φτάσει πλέον στο σημείο ώστε να αντιμετωπίζουν με απάθεια το γεγονός ότι "προχθές τους έπιασαν και τους έδειραν οι μπάτσοι". Δεν επέλεξαν να χάσουν κάθε όνειρο, κάθε ελπίδα, και να προσπαθούν να επιβιώσουν. Απλώς κατήντησαν έτσι.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών,


 πριν στρέψεις πάλι την οργή σου σε αυτούς τους ανθρώπους, πριν κυνηγήσεις να σκοτώσεις ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, θέλω να σκεφτείς καλά ποιοί τους κατήντησαν έτσι.  Και πριν μου απαντήσεις ότι " αυτό που με νοιάζει είναι να φύγουν" θα σου πω ότι αυτοί που θέλουν περισσότερο να φύγουν από 'κει μέσα είναι οι ίδιοι.

Φίλε  κάτοικε των Ιτεών, 

θέλω, εν τέλει, να σκεφτείς, αν το πρόβλημά σου είναι όντως οι μετανάστες. Αν οι όποιοι μετανάστες κλέψουν ή σκοτώσουν, το κάνουν από συνειδητή επιλογή και όχι επειδή οι συνθήκες τους αποκτηνώνουν. Αν ένα έγκλημα μεταναστών είναι χειρότερο από ένα έγκλημα Ελλήνων. Θέλω να σκεφτείς αν η ανελέητη επίθεση σε ένα πλήθος μεταναστών σταματήσει την μετανάστευση στην Ελλάδα.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών, 

επ'ουδενί δεν δικαιολογώ τον φόνο ή την κλοπή. Η προσωπική μου άποψη όμως, είναι πως οι μετανάστες δεν επιλέγουν να κλέψουν. Οι συνθήκες μερικές φορές τους αναγκάζουν, όπως ακριβώς αναγκάζουν και τους Έλληνες. Και η φυγή όλων των μεταναστών από την Ελλάδα δε θα σταματήσει τα εγκλήματα των Ελλήνων. Η επίθεση στους μετανάστες, πέραν του ότι είναι ανατία και άδικη, δεν θα τους τρέψει σε φυγή, ούτε θα σταματήσει τον ερχομό και άλλων στην Ελλάδα, γιατί ο λόγος της μετανάστευσης είναι οι συνθήκες οι οποίες επικρατούν στη χώρα του κάθε μετανάστη.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών,

εν τέλει αυτό που φταίει είναι οι συνθήκες ζωής και εκείνοι που τις δημιουργούν. Γιατί ακόμη και να έφευγαν με έναν μαγικό τρόπο οι μετανάστες από την Ελλάδα, οι συνθήκες ζωής εδώ δεν θα άλλαζαν. Και αν τώρα οι μετανάστες αναγκάζονται να μένουν σε εργοστάσια και να τρώνε από τα σκουπίδια, δεν αποκλείεται στο μέλλον αυτός που θα το κάνει αυτό να είσαι εσύ. Και αν τώρα οι μετανάστες κλέβουν, στο μέλλον αυτός που θα το κάνει θα είσαι και εσύ.

Φίλε κάτοικε των Ιτεών,

την επόμενη φορά που θα στρέψεις τα πυρά σου θα ήθελα να είναι προς το σωστό στόχο. Πριν την επόμενη φορά που θα συμμαχήσεις με έναν Χρυσαυγίτη που προσπαθεί να καπηλευτεί καταστάσεις θα ήθελα να κάτσεις και να σκεφτείς καλά ποιοί σου φταίνε.. Πριν την επόμενη φορά που θα προσπαθήσεις να αφανίσεις κάποιον, θα ήθελα αντί να είναι ένας μετανάστης που νομίζεις ότι κλέβει, να είναι κάποιος που καταντάει τον μετανάστη (και τον Έλληνα) να κλέβει. Την επόμενη φορά θα ήθελα στόχος σου να είναι η κυβέρνηση. Στόχος σου να είναι το κράτος.

Γιατί, φίλε κάτοικε των Ιτεών, τώρα που γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα, θέλω να σου εξομολογηθώ ότι αν ο χαμός ενός αθώου είναι λυπηρός, ο χαμός δεκάδων αθώων θα είναι και δεκάδες φορές πιο λυπηρός.



Φιλικά, για την επίθεση στην Πειραϊκή - Πατραϊκή στις 22/5, 
Εγώ.

I am a revolutionary

Γεια.
Δεν είμαι προβοκάτορας, ούτε πιόνι του συστήματος.

Δεν είμαι τεμπέλης, δεν καταστρέφω μαγαζιά μικροϊδιοκτητών, και κίνητρό μου δεν είναι να κάνω όσο πιο δύσκολη γίνεται τη ζωή των συμπολιτών μου.

Δεν έχω γνωρίσει προσωπικά τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη ή τον Τεμπονέρα από την Ελλάδα, όμως είμαι σίγουρος ότι ήταν ήρωες.

Η ιδεολογία μου βασίζεται στη δικαιοσύνη και στην ελευθερία, εξ'άλλου αυτή τα εμπνεύστηκε.

Μιλάω συνεχώς για "ισότητα", για "ανατροπή", για "επανάσταση" και πολλά άλλα. Εξ'άλλου οι περισσότεροι ομοϊδεάτες μου μιλάνε για πολλά ωραία πράγματα.

Θα μπορούσα να ράψω ένα σφυροδρέπανο στην τσάντα μου αλλά η κληρονομιά της ιδεολογίας μου δε γνωρίζει γεωγραφικά όρια.

Έφερε την ελπίδα στη Γαλλία, την Ισπανία, τη Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες.

Πιστεύω στον κομμουνισμό.

Όλος ο κόσμος εμπνεύστηκε από τα ιδανικά του.

 Και αν οφείλω σε κάποιον κάτι -και παρεπιμπτόντως, δεν είμαι ο μόνος- αυτό είναι στον Μαρξ, στον Ένγκελς, στον Λένιν.

 Και αν εσείς μπορείτε και λέτε σήμερα ότι είμαι "αντιδημοκρατικός" είναι  επειδή οι πνευματικοί μου πρόγονοι δημιούργησαν την έννοια της δημοκρατίας.

Και αν μπορείς και είσαι ελεύθερος σήμερα, είναι επειδή οι πνευματικοί μου πρόγονοι εμπνεύστηκαν την ιδέα της ελευθερίας.

Πιστεύω στην ελευθερία και όταν χρειάζεται, διαδηλώνω.

Πιστεύω στην επανάσταση. Έχω το δικαίωμα να το κάνω.

Μπορώ να είμαι αλληλέγγυος με τους κατοίκους πάνω από 200 χωρών, γιατί πατρίδα μου ήταν, και είναι όλη η γη.

Η ιδεολογία μου έχει εξαιρετική ομορφιά και παράδοση, και η διάδοσή της είναι ένα ιερό καθήκον.

Με λέτε ουτοπιστή, αλλά είναι επαναστάτης. 

Όχι ουτοπιστής, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ Ε-ΠΑ-ΝΑ-ΣΤΑ-ΤΗΣ. 

Σας ευχαριστώ. 

Τα ψέμματα τελείωσαν (περί εκλογών)

Αύριο μπορεί να γίνει και διαφορετικά.

Λίγες ώρες πριν την σημαντικότερη εκλογική αναμέτρηση μετά την μεταπολίτευση (κατά πώς λένε) και δεν υπάρχει νόημα και χρόνος για μακροσκελείς αναλύσεις και λεπτομερέστατες επιχειρηματολογίες  περί της βέλτιστης ψήφου.

Αξίζει όμως, νομίζω, πριν κλείσουν οι κάλπες, να κοντοσταθούμε λίγο και σκεφτούμε όλοι σοβαρά:

Αν η συμμετοχή στις εκλογές όντως δεν έχει νόημα τη στιγμή που όλα τα αντιλαϊκά μέτρα απαιτούν υπερψήφιση στη Βουλή για να θεσπιστούν (και μάλιστα πολλά από αυτά υπερψηφίζονται με οριακή πλειοψηφία). Τη στιγμή που φιλολαϊκά μέτρα όπως η διαγραφή του χρέους ή η ισχυρή φορολόγηση των πλουσίων  είναι απλές πολιτικές αποφάσεις που δύνανται να ψηφιστούν μέσα στη Βουλή.

Αν όντως οι Έλληνες είμαστε τεμπέληδες (τη στιγμή που σαν λαός δουλεύουμε περισσότερο από όλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση) και αν όντως το πρόβλημα στην οικονομία οφείλεται σε ζητήματα όπως ο υπερόγκος δημόσιος τομέας (τη στιγμή που αποδεδειγμένα είναι από τους μικρότερους  στην Ευρώπη).

Αν τα "φάγαμε όλοι μαζί" και αν τα χίλια ευρώ παραπάνω που έπαιρναν μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι (και που όλοι μας λένε ότι  ευθύνονται για το έλλειμα) μπορούν να συγκριθούν έστω και για αστείο με σκάνδαλα τύπου Siemens ή περίπτωση Τσοχατζόπουλου, ή ακόμη ακόμη με τις ευτελιστικές τιμές πώλησης των δημοσίων επιχειρήσεων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Αν όντως "δεν υπάρχουν λεφτά" την ίδια στιγμή που το κράτος χτίζει πανάκριβα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών ενώ μέχρι και πριν λίγους μήνες είχε "χαρίσει" τόσα δισεκατομμύρια σε ιδιωτικές τράπεζες δίχως το παραμικρό αντάλλαγμα.

Αν το  μνημόνιο είναι όντως μονόδρομος. Αν το χρέος όντως πρέπει να πληρωθεί και μάλιστα με αιματηρές θυσίες των εργαζομένων. Αλήθεια ρωτήθηκε ποτέ κανείς από σας προκειμένου η Ελλάδα να δανειστεί χρήματα; Πήρε ποτέ κανείς από μας χρήματα που η Ελλάδα δανείστηκε από την Ε.Ε.;

Αν η κρίση είναι "ηθική" και "κοινωνική", και όχι οικονομική. Αν το πρόβλημα είναι στην "ψυχή μας" και όχι στο ότι όλοι οι Έλληνες γίνονται φτωχότεροι τη στιγμή που μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις πλουτίζουν (βλέπε Χαλουβουργική, ναυτιλιακές εταιρίες).

Αν το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι όντως πρόβλημα "λανθασμένης διαχείρησης" και "διεφθαρμένων πολιτικών. Και αν είναι έτσι γιατί σε πολλές χώρες τις Ευρώπης αντιμετωπίζουν το ίδιο οικονομικό πρόβλημα; Και γιατί ακόμη και σε "πλούσιες" χώρες της Ευρώπης έχουν επιβληθεί αυστηρά μέτρα λιτότητας εδώ και τόσα χρόνια;

Αν όντως είναι όλοι οι ίδιοι, όπως μας λένε και ξαναλένε τόσα χρόνια τώρα, στη στιγμή που κυβερνητικά δείγματα γραφής έχουν δώσει αποκλειστικά Ν.Δ, Πα.Σο.Κ.

Αν η ψήφος σε "μικρά αντιμνημονιακά κόμματα" είναι η λύση. Και τί στ'αλήθεια σημαίνει "αντιμνημονιακό" κόμμα, μιας και το μνημόνιο επιβάλλεται στα πλαίσια της νεοφιλευθέρης πολιτικής των ιδιωτικοποίησεων και τη προσπάθεια της μετακύλησης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από τις επιχειρήσεις στις πλάτες των εργαζομένων; Είναι όντως άνθρωποι σαν τον Καμμένο (υφυπουργός Ναυτιλίας επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας την περίοδο του ξεπουλήματος του λιμανιού του Πειραιά στην Cosco) ενάντια στο μνημόνιο, παρότι δηλώνουν οπαδοί της όλης πολιτικής στα πλαίσια της οποίας κινείται (ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, "ελαστικοποίηση" συνθηκών εργασίας);

Αν υπήρξε κανένα κόμμα (ή οργάνωση) το οποίο αντιστάθηκε εμπράκτως με αγώνες (και όχι μεγαλόστομες υποσχέσεις και βαρύγδουμες δηλώσεις) στην επιβολή των αυστηρών μέτρων λιτότητας, αντέδρασε στην  τα τελευταία (ή και τα προηγούμενα) χρόνια και μήπως τέτοια κόμματα (και οργανώσεις) είναι καλό να στηρίξουμε.




Για μένα το "όχι" σε Πα.Σο.Κ και Νέα Δημοκρατία είναι δεδομένο. Από 'κει και πέρα το ζήτημα είναι πώς η ψήφος μας θα έχει την μεγαλύτερη δυνατή ισχύ. Πώς θα αποτελέσει ένα "ηχηρό μήνυμα" και πως θα "συμβάλλει" στην αρχή μιας ανατροπής.

Αυτό που όλοι πρέπει να σκεφτούμε αύριο είναι πώς ακριβώς βρεθήκαμε εδώ. Και η απάντηση είναι ότι για την κατάσταση της Ελλάδας,  για τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας ευθύνεται η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Ευθύνεται η απληστία των απανταχού επιχειρηματιών που τώρα τους οδήγησε σε αδιέξοδο και προσπαθούν με κάθε δυνατό τέχνασμα να κάνουν εμάς να πληρώσουμε την "αποτυχία" τους.

Για να "βγει" η Ελλάδα από την κρίση, για να μην πληρώσουμε εμείς, πρέπει η κατάσταση, το οικονομικό σύστημα ολόκληρο  να αλλάξει. Η αλλαγή αυτή μπορεί να ακούγεται δύσκολη και χρονοβόρα μα είναι εφικτή. Μία καλή κατεύθυνση προς αυτή, μάλιστα, ήταν το "κίνημα των πλατειών" και οι μαζικές απεργίες (διαρκείας και μη) των δύο τελευταίων χρόνων.

Για να δούμε λοιπόν, πώς η ψήφος μας μπορεί να είναι ακόμη πιο ισχυρή πρέπει οπωσδήποτε να στηρίξουμε τις δυνάμεις που στήριξαν τους προαναφεθρέντες αγώνες. Να στηρίξουμε τις δυνάμεις που κινούνται στην κατεύθυνση της ριζικής αλλαγής. Δυνάμεις που δεν είναι άλλες από τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Γιατί οι εκλογές μπορεί να μην αλλάζουν τα πράγματα όμως είναι μια σημαντική μάχη, όπως κάθε άλλη. Σίγουρα όχι η μητέρα των μαχών, όπως πολλοί διατείνονται, όμως αρκετά σημαντική.

Γιατί το  αδιαμφισβήτο γεγονός βλέπουμε όλοι είναι ότι όλη η κοινωνία δέχεται μια σφοδρότατη επίθεση.

Και απ' ότι φαίνεται οι "από πάνω" είναι αρκετά συσπειρωμένοι και αποφασισμένοι. Και το ζητούμενο είναι  να συσπειρωθούμε και εμείς (με κάθε δυνατό τρόπο) προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την επίθεσή τους.

 Γιατί μπορεί αύριο να μην αλλάζει ο κόσμος, όμως είναι ένας μεγάλος σταθμός.

Ένας σταθμός που μπορεί να έχει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα: μία ανακοπή της βάρβαρης επίθεσής τους, μία προσωρινή ανακούφιση για το λαό.

Αυτό βέβαια, αν το μεγάλο στοίχημα κερδηθεί και έχουμε, από ισχυροποίηση της Αριστεράς, και γιατί όχι, μέχρι και μια φιλολαϊκή κυβέρνηση που θα αποτελείται από δυνάμεις της.


Αύριο λοιπόν ψηφίζουμε όλοι Αριστερά. Και από Δευτέρα, ό,τι και αν γίνει, όλοι στους δρόμους.

Γιατί μόνο έτσι αλλάζουν τα πράγματα.

Τσιτάτο

Η επανάσταση θα γίνει όταν οι προλετάριοι απωλέσουν τις αλυσίδες του και η αριστερά την επαναστατική της φιλολογία.