H 21η Απριλίου και ο Πέτρος Ευθυμίου

1967 - ???

"Μην ξεχνάτε όμως κύριοι, ότι βρισκόμαστε προ ενός ασθενούς",

είπε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967, οπότε και αυτοπροσδιοριζόμενος ως "γιατρός της Ελλάδος" έσπευσε να "εξυγιάνει" την Ελλάδα, μαζί με άλλους συνταγματάρχες και 100 τανκς, στα πλαίσια του νατοϊκού σχεδίου "Προμηθεύς" διά "την "πάταξη του κομμουνιστικού κινδύνου" σε όλο τον κόσμο.

Η χούντα ήρθε ξαφνικά για πολλούς, ως φυσικό επόμενο για άλλους.

Ήρθε τότε που υπήρχαν δύο ισχυρότατες αντιπαραθετικές δυνάμεις στον κόσμο, οι Η.Π.Α και η Ε.Σ.Σ.Δ, και ο "κομμουνιστικός κίνδυνος" δηλαδή η επικράτηση της Σοβιετικής Ένωσης σε εδαφικό, οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδο έναντι των Η.Π.Α ήταν υπαρκτός.

Ήρθε τότε, που η πολιτική αστάθεια και η έκρυθμη κατάσταση της Ελλάδας (κυβερνήσεις σχηματιζόντουσαν και διαλυόντουσαν συνέχεια) επέτρεψε σε μια χούφτα συνταγματαρχών μέσα από μια παράνομη στρατιωτική οργάνωση να συσπειρωθούν και να οργανώσουν ένα πραξικόπημα, με έναν από τους κυριότερους στόχους τους να είναι η εφαρμογή του σχεδίου "Προμηθεύς" για την πάταξη του "κομμουνιστικού κινδύνου εντός Ελλάδας".

Η χώρα βρισκόταν σε κρίση, ο κόσμος αντιδρούσε έντονα, και έτσι η στρατιωτική κυβέρνηση επέβαλλε αυστηρότατα μέτρα, τα οποία καταπατούσαν βασικές ανθρώπινες ελευθερίες, κυνηγόντας βάναυσα παράλληλα τους "αριστερούς" και τους "αντιφρονούντες".

Τα βασανιστήρια, οι εξορίες, οι φυλακίσεις, η βιαιότατη καταστολή οιασδήποτε κίνησης που έφερε έστω και την υποψία "αντίδρασης του καθεστώτος" ήταν στην καθημερινή διάταξη.

Άλλωστε, όποιος κυκλοφορούσε μετά την δύση του ηλίου "θα πυροβολείτο χωρίς προειδοποίηση".

Τα πάντα στο όνομα της "σωτηρίας της Ελλάδας". Τα πάντα για την επιβολή ενός σχεδίου, καθοδηγούμενου από τις Η.Π.Α.

Και ερχόμαστε 45 χρόνια μετά, στην Ελλάδα του 2012.

Στην Ελλάδα του 2012 που ο Γιώργος Καρατζαφέρης λέει:

"Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα: Οι ευρωπαϊστές και οι άλλοι" τόνιζε ο και ο Γεώργιος Καρατζαφέρης, καθώς χαρακτηρίζει την Ελλάδα "ασθενή".

Στην Ελλάδα του 2012, η οποία τελεί υπό μια "διορισμένη κυβέρνηση", σε συννενόηση της Ελληνικής κυβέρνησης με την Ε.Ε. προκειμένου να εφαρμοστεί ένα "σχέδιο της διεξόδου της χώρας από την κρίση", μιας και η προγούμενη κυβέρνηση του Παπανδρέου "συνάντησε εμπόδια στην εφαρμογή του" λόγω του έντονου λαϊκού ξεσηκωμού που δημιούργησε πολιτική αστάθεια.

Στην Ελλάδα του 2012, στην οποία οι μπάτσοι πλέον κάνουν περιπολίες παντού, διαλύουν πορείες με χημικά και άγριο ξύλο χωρίς την παραμικρή αφορμή, ενώ οι φονικοί ξυλοδαρμοί και οι βασανισμοί αθώων είναι πλέον καθημερινότητα  (παραδείγματα 1, 2, 3, 4, 5, 6 κ.α.) .

Στην σύγχρονη Ελλάδα, όπου για μια περίοδο η "συνεύρεση 2 και πάνω ατόμων" μπροστά από τη Βουλή είχε απαγορευτεί, στη σύγχρονη Ελλάδα όπου η "πολιτική συζήτηση" στα σχολεία έχει απαγορευτεί διά νόμου.

Στη σύγχρονη Ελλάδα όπου για να συλληφθείς δεν χρειάζεται πλέον, ούτε η τυπική δικαιολογία.

Σε μια Ελλάδα όπου κατασκευάζονται σιγά, σιγά, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.

Σε μια Ελλάδα που ήδη αριθμεί πολλούς "εξόριστους":  χιλιάδες αυτόχειρες λόγω πολιτικοικονομικών αιτιών  εκ των οποίων μόνο λίγοι γίνονται γνωστοί (παραδείγματα 1, 2, 3, 4  κ.α.) 3 δολοφονημένους από το ίδιο το (παρα)κράτος (νεκροί της Marfin, 55χρονος οικοδόμος του ΠΑ.Μ.Ε).


Σε μια Ελλάδα που προχθές, θέλοντας να γιορτάσει την "μαύρη επέτειο", η Χρυσή Αυγή προπηλάκισε με καδρόνια τον βουλευτή του Πα.Σο.Κ Πέτρο Ευθυμίου, τις ίδιες μέρες που οι  δυνάμεις των Μ.Α.Τ είχαν γιορτάσει με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, αποκλείοντας ολόκληρη την περιοχή των Εξαρχείων (μην επιτρέποντας, δηλαδή, την είσοδο ή την έξοδο από αυτά σε κανέναν). Η αφορμή ήταν η κατάληψη δύο δημοσίων κτιρίων (ΒΟΞ και Ι.Κ.Α) και απ' ότι φαίνεται η επικινδυνότητα της κατάληψης  ήταν τόση που ο αποκλεισμός ολόκληρης περιοχής ήταν απαραίτητος. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς έγινε στην περιοχή τις ώρες που ήταν αποκλεισμένη, όμως μπορώ να φανταστώ τα χειρότερα.

Ας επιστρέψουμε όμως στην επίθεση στον Πέτρο Ευθυμίου από μέλη της Χρυσής Αυγής. Μια επίθεση η οποία προβλήθηκε αρκετά και προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις.

Αρχικά σχεδόν σύσσωμη η κοινοβουλευτική αριστερά έσπευσε να κατηγορήσει τη συγκεκριμένη πράξη, χαρακτηρίζοντας την Χρυσή Αυγή "φασίστες" και την πράξη απαράδεκτη.

Η κίνηση αυτή της αριστεράς είχε ως συνέπεια μέρος των αντιδράσεων που προαναφέρθηκαν, αντιδράσεις κυρίως προερχόμενες από "σκεπτόμενα άτομα"  ( ο ειρωνικός τόνος είναι εμφανής θέλω να πιστεύω ) τα οποία έσπευσαν να χαρακτηρίσουν στην ουσία την αριστερά "διπρόσωπη" και να απορήσουν με το γεγονός που όταν οι προπηλακισμοί βουλευτικών προέρχονται από τον "απλό κόσμο" αντιμετωπίζονται με συμπάθεια (βλ. Παρελάσεις 28ης Οκτωβρίου) ενώ όταν προέρχονται από την Χρυσή Αυγή είναι "φασιστικές επιθέσεις" (Σε αυτό το σημείο να διαχωρίσουμε τη στάση του ΚΚΕ το οποίο κατηγορεί προπηλακισμούς παντός είδους και καιρού).

Στην αντίπερα όχθη, θα υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι λογικά θα επικρότησαν αυτή την επίθεση όπως και κάθε άλλο προπηλακισμό (με την έκφραση "μπράβο στα παιδιά"), μιας και "οι πολιτικοί τελευταία μας έχουν γαμήσει".

Το ίδιο το Πα.Σο.Κ τόνισε τον φασιστικό χαρακτήρα της επίθεσης και της Χρυσής Αυγής, και σε μια προσπάθεια να δώσει και εκλογικό στίγμα στο όλο συμβάν είπε "δε θέλουμε ναζιστικούς χαιρετισμούς στη Βουλή", διαφοροποιώντας έτσι δημόσια την πολιτική του θέση και άποψη από αυτή της Χρυσής Αυγής, των "απεχθών νεοναζί" (μάλλον κάπως έτσι το έχει στο μυαλό του).

Χωρίς να γνωρίζω ποιά ήταν η στάση κάθε αριστερής και μη οργάνωσης στο ζήτημα, η πραγματικότητα είναι ότι  αν θέλουμε δούμε τον ουσιαστικό χαρακτήρα της επίθεσης πρέπει να ξεφύγουμε από το γεγονός αυτό καθαυτό, και μην πέφτοντας σε εσφαλμένες ταυτίσεις, να αναζήσουμε πιο βαθιά τα αίτια τις επίθεσεις, το ποιός την έκανε, ακόμη ακόμη και την απάντηση του ίδιου του Πα.Σο.Κ.

Υπάρχει μια λαθεμένη άποψη στην κοινωνία η οποία λέει ότι η "βία είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται".

Η άποψη αυτή έχει ως φυσικό και πρακτικό αποτέλεσμα την ελεύθερη άσκηση βίας από θεσμοθετημένα όργανα του κράτους (βλ. μπάτσους) ή μη - θεσμοθετημένα όργανα του κράτους (βλ. φασίστες) με μόνη αντίδραση την λεκτική διαμαρτυρία, ή το πολύ πολύ κάποια μήνυση.

Δηλαδή, μια τέτοια θεώρηση επιτρέπει στους μπάτσους να ασκούν βία έχοντας παραπάνω εξουσία (και την νομική "νομιμοποίηση"), πολλές φορές παρά το νόμο, και επειδή γενικότερα η βία είναι ανεπίτρεπτη η μόνη φυσική αντίδραση κάποιου είναι να διαμαρτυρηθεί για την "παραπανίσια βία" που ίσως ασκήσει κάποιος μπάτσος, ίσως και να κινηθεί δικαστικά.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ακριβώς επειδή ο μπάτσος είναι θεσμικό όργανο του κράτους (και το κράτο ς προστατεύει τα όργανά του) , το πολύ - πολύ να λάβει κάποια ελαφριά ποινή.

Αντίστοιχα, η βία η οποία ίσως ασκηθεί από μη - θεσμικά όργανα του κράτους (π.χ. ξυλοδαρμός "μεταναστών από φασίστες") μπορεί να αντιμετωπιστεί και πάλι μόνο νομικά, ή με λεκτικές διαμαρτυρίες.

Το ίδιο ισχύει και για άλλου είδους "βία": τη "βία" που προκαλείται από την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας, τη "βία" που προκαλείται από την μείωση μισθών και συντάξεων, τη "βία" που προκαλείται από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την "βία" που προκαλείται από την αβεβαιότητα για το άμεσο μέλλον. Και ενάντια στη "βία" αυτή,  δεν μπορείς να κινηθείς ούτε νομικά μιας και έχει την πλήρη νομιμοποίηση.

Όχι λοιπόν. Οι "βίαιες πράξεις" δεν πρέπει να μπαίνουν όλες στο ίδιο τσουβάλι, ειδικά τώρα, ειδικά υπό αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορούμε να κατακρίνουμε κάθε "βίαιη" πράξη με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά. Γιατί αυτό ουσιαστικά οδηγεί στην πρακτική μας απραξία, και στην ανοχή οποιασδήποτε πράξης εναντίον μας (από ξυλοδαρμό από μπάτσους μέχρι και αναίτια απόλυση)  με μόνη διαμαρτυρία την λεκτική.

Μια πράξη "βίας" είναι πλήρως συνδεδεμένη με τις προθέσεις αυτών που την ασκούν.

Οι αυθόρμητοι προπηλακισμοί βουλευτών από μάζες κόσμου είναι μια πρακτική η οποία ουσιαστικά αποτελεί την πραγμάτωση της αγανάκτισης, μια πρακτική έκφραση της οργισμένης αντίδρασης του κόσμου στις ενέργειες των βουλευτών, καθώς οι πολίτες φτάνουν στο χείλος του γκρεμού και βλέπουν ότι οι ειρηνικές διαμαρτυρίες δεν φέρουν κανένα άμεσο αποτέλεσμα (για το οποίο οι ίδιοι ανυπομονούν). Είναι μια πρακτική η οποία εντάθηκε από το κίνημα πλατειών και έπειτα, με ομάδες πολιτών, ανοργάνωτων και μη - καθοδηγούμενων από οργανώσεις να "επιτίθενται" λεκτικά, με γιαούρτια ή και με βιαιότερες προθέσεις σε βουλευτές επί παντός επιστητού (σε εστιατόρια, ξενοδοχεία, δημόσιους χώρους κ.λ.π).

Είναι μία πρακτική η οποία αντιμετωπίζεται θετικά από την πλειοψηφία του κόσμου κυρίως γιατί εκείνος έχει αγανακτήσει και νιώθει αδύναμος να αντιδράσει, αδύναμος να αλλάξει τα πράγματα.

Και εκεί ακριβώς βασίστηκε η Χρυσή Αυγή  και προχώρησε στον προπηλακισμό του Πέτρου Ευθυμίου (μια κίνηση τόσο διαφορετική από τα μαχαιρώματα αγωνιστών και μεταναστών στα οποία μας έχει συνηθίσει). Στη θετική εντύπωση που προκαλούσε αυτή η κίνηση στον κόσμο. Στο "καλά του κάνανε" που θα αναφωνούσε κάθε Έλληνας πολίτης στο άκουσμα της είδησης.

Γιατί, βάζοντας κάθε πράξη βίας στο ίδιο τσουβάλι από όποιον και αν προέρχεται, διαχωρίζοντας πλήρως την πράξη από τα αίτια, είναι φυσικό επόμενο να καταλήξουμε είτε να επικροτούμε φασίστες, είτε να κατηγορούμε οργισμένους πολίτες (μιας και κάθε πράξη πρέπει να λαμβάνει ίδιας αντιμετώπισης είτε προέρχεται από φασίστες είτε από οποιονδήποτε άλλον).

Όπως είπαμε όμως, είναι πολύ σημαντικό να αναζητήσουμε τα αίτια πίσω από τον προπηλακισμό του    Πέτρου Ευθυμίου. Γιατί, στην πραγματικότητα οι αυθόρμητες και μαζικές δράσεις πολιτών (π.χ. 28η Οκτωβρίου) διαφέρουν κατά πολύ από αυτές μιας πλήρως οργανωμένης φασιστικής ομάδας.

Διανύουμε μια προεκλογική περίοδο. Μια προεκλογική περίοδο εν μέσω κρίσης, όπου ο κόσμος οργισμένος από την κατάσταση της χώρας απογοητευμένος από τα καθεστωτικά κόμματα Πα.Σο.Κ - Ν.Δ ψάχνει πως να εκφράσει εκλογικά την αγανάκτησή του, αναζητώντας παράλληλα μια λύση για τη χώρα.

Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, η Χρυσή Αυγή προβαίνει σε μια κίνηση (στην οποία, σημειωτέον δεν έχει ξαναπροβεί) η οποία έχει ήδη κερδίσει την θετική αντιμετώπιση του κόσμου, σε μια προσπάθεια να τονίσει τη διαφοροποίησή της από το τωρινό καθεστώς. Προσπαθεί εν μέσω εκλογικής περιόδου να δείξει στον κόσμο ότι είναι "αντισυστημική", "αντιμνημονιακή" και άλλα τέτοια ωραία (που δεν ισχύουν όπως έχει αναλυθεί εδώ ) κάνοντας τον κόσμο να αποστρέψει προς στιγμήν το βλέμμα του από την πραγματική δολοφονική φύση της (και εκεί είναι και η ουσία της κριτικής που γίνεται από μέρος της αριστεράς). Προσπαθεί να φανεί "ελκυστική" ως λύση στα μάτια του κόσμου μέσω πρακτικών ("επίθεση σε βουλευτή") οι οποίες έχουν αποκτήσει λαϊκή νομιμοποίηση  μα  ουδέποτε  εφάρμοζε μέχρι τώρα.

Από την άλλη το Πα.Σο.Κ κατηγόρησε τη Χρυσή Αυγή για την "φασιστική επίθεσή της" αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι "δεν θέλουμε ναζιστικούς χαιρετισμούς" μέσα στη Βουλή. Ήταν μια κίνηση η οποία είχε διττή αιτία:

1)ήταν μια προσπάθεια καθαρά προεκλογικής προσπάθειας για αύξηση των ποσοστών του (καθώς ουδέποτε είχε πρόβλημα να "συνεργαστεί" μαζί της ως κυβέρνηση μέσω της αστυνομίας).

 Μια προσπάθεια η οποία αν εξεταστεί βαθύτερα ήταν ακόμη πιο επικίνδυνη καθώς και αυτή με τη σειρά της, προέβαινε σε διαχωρισμό Πα.Σο.Κ από Χρυσή Αυγή, καθιερώνοντας ουσιαστικά τη Χρυσή Αυγή στα μάτια του κόσμου ως μία εναλλακτική, τελείως διαφορετική από τα καθεστωτικά κυβερνητικά κόμματα, λύση.

2) το Πα.Σο.Κ με χαρακτηρίζοντας την επίθεση "φασιστική"  ουσιαστικά αναφερόταν σε κάθε τέτοια επίθεση (από όποιον και αν προέρχεται) και ουσιαστικά ταύτιζε πλήρως την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής με την ιδεολογία οποιουδήποτε έχει προβεί ή σκέπτεται να προβεί σε παρόμοιες κινήσεις.

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να μην μένουμε στις πράξεις και να τις κρίνουμε βάση των σκοπιμοτήτων που κρύβονται πίσω από αυτές.

Γιατί, όπως είδαμε η πολιτική κατάσταση είναι έκρυθμη και οι ομοιότητες με τη χούντα ουκ ολίγες.

Και δεν είναι διόλου απίθανο, αν μείνουμε άπραγοι, και αν κατακεραυνώνουμε ή αποδεχόμαστε άκριτα οποιαδήποτε πράξη, να βρεθούμε απότομα από την διορισμένη  κυβέρνηση των υποτακτικών του σύγχρονου βασιλέα Κωνσταντίνου (λέγε με ξένοι και Έλληνες επιχειρηματίες) σε μία ακόμη πιο ξεκάθαρη φασιστοδικτατορική κυβέρνηση.

Περί Φασισμού (και κρίσης)

Όχι, δεν είναι αρχαιελληνικό σύμβολο.
 Είναι ναζιστικό,  και είναι βαθιά ποτισμένο με αίμα.

Σε καιρούς κρίσης, το κυρίαρχο καθεστώς πάντοτε στρέφεται προς το φασισμό. Και όταν λέμε "στρέφεται προς το φασισμό" εννοούμε ότι εμπλουτίζεται με χαρακτηριστικά φασιστικών καθεστώτων, είτε αυτά σχετίζονται  με δομικά στοιχεία της κοινωνίας αυτά καθ' αυτά σε κάθε επίπεδο (π.χ. άγρια καταστολή, βασανισμοί, απαγορεύσεις βασικών ελευθεριών, καταπάτηση του Συντάγματος στην πράξη), είτε αυτά σχετίζονται απλώς με την άνοδο φασιστικών οργανώσεων οι οποίες εν τέλει, εξυπηρετούν ακριβώς αυτό (δηλ. την άγρια καταστολή, τους βασανισμούς, τις απαγορεύσεις βασικών ελευθεριών και την καταπάτηση του Συντάγματος στην πράξη).

Είναι σημαντικό βεβαίως, πριν προχωρήσουμε, να δούμε τί ακριβώς σημαίνει φασισμός, γιατί στις μέρες μας πολλά ακούγονται. Και όπως λέει και η παροιμία "όπου ακούς πολλά, κράτα μικρό καλάθι". Ή κάπως έτσι.

Όπως φαίνεται και στο αμέσως προηγούμενο post λοιπόν:

"Ο φασισμός είναι ριζοσπαστικἠ και αυταρχική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών ή/και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες, ενικός: fascis, ιταλικά fascio :φάσιο)"

Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει διακριτή η διαφορά του φασιστικού συστήματος, των φασιστών και των φασιστικών οργανώσεων από ευφυολογήματα του τύπου "κοκκινοφασίστες", και να γίνει κατανοητό "ο κομμουνισμός και ο φασισμός είναι το ίδιο πράγμα" είναι εκτός τόπου χρόνου, λογικής, διάστασης και σύμπαντος γενικότερα.

Ο κομμουνισμός λοιπόν, δηλαδή η αταξική κοινωνία (ή αναρχία), είναι μια ιδανική κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν χρήματα, όλοι απολαμβάνουν ίσων δικαιωμάτων και ελευθερίας. Ο καθένας έχει ό,τι χρειάζεται και ό,τι θελήσει, όλοι είμαστε αγαπημένοι, υπάρχει παγκόσμια ειρήνη, οι πεταλούδες είναι ροζ, το γρασίδι παχύ, η τηλεόραση δεν παίζει ποτέ επαναλήψεις του "Εμείς & Εμείς", και άλλα τέτοια ωραία.

Το ενδιάμεσο στάδιο για να επιτευχθεί σύμφωνα με κάποιους κλασσικούς (βλ. Μαρξ, Λένιν) είναι η "δικτατορία του προλεταριάτου" (και μάλλον λόγω της λέξης "δικτατορία" υπάρχει η σύγχυση).

Η δικτατορία του προλεταριάτου λοιπόν είναι μια κατάσταση στους οποίους υπάρχουν κανόνες και κρατικός έλεγχος. Όμως τους κανόνες αυτούς τους θεσπίζουν οι εργάτες, το κράτος το ίδιο είναι οι εργάτες (δηλ. αυτό που σήμερα λέμε "λαός"), και προφανώς, λειτουργεί προς όφελός του.

Όπως λέει και η φίλη μας η  Βικιπαίδεια:

"Ο πολιτικός όρος δικτατορία του προλεταριάτου στη μαρξιστική θεωρία αφορά τη μετεπαναστατική κατάληψη της κρατικής ισχύος από την εργατική τάξη προς όφελος όλη της κοινωνίας. Ως σύστημα διακρίνεται για την απόλυτη επικράτηση των εργατών επί της αστικής τάξης σε όλους τους τομείς του βίου. Η δικτατορία του προλεταριάτου έχει επίσης ονομαστεί σοσιαλιστική δημοκρατία και εργατική εξουσία."

Με λίγα λόγια η "δικτατορία του προλεταριάτου" (γνωστή και ως "διχτατορία" του προλεταριάτου)  είναι ένα κράτος το οποίο λειτουργεί βάση των συμφέροντων των εργατών (δηλ. την συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων μιας χώρας). Η ύπαρξη αυτού του σταδίου θεωρείται απαραίτητη, διότι για να φτάσουμε σε ένα στάδιο όπου θα είμαστε όλοι χαρούμενοι πρέπει να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και για να συμβεί αυτό πρέπει να διαμορφωθούν κατάλληλα οι συνειδήσεις όλων (να υπάρξει δηλαδή πιο ανθρωπιστική "παιδεία", τέχνες, να αλλάξει η φύση της εργασίας) και να εξουδετερωθεί πλήρως η ισχύ των εκμεταλλευτών (δηλ. αυτών που σήμερα λέμε "επιχειρηματίες και τραπεζίτες").

Είναι λοιπόν, εμφανής η διαφορά της "δικτατορίας του προλεταριάτου" από μια "στρατιωτική δικτατορία" ή ένα φασιστικό καθεστώς όπου η εξουσία ασκείται από μια χούφτα αξιωματικούς, από ένα κόμμα, οι δημοκρατικές διαδικασίες παύουν και καταργούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.

Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, σε καιρούς κρίσεις το καθεστώς εκφασίζεται αλλά το κυρίως πρόβλημα είναι ότι αυτό συμβαίνει στην κοινωνία την ίδια: οι φασιστικές οργανώσεις γνωρίζουν όλο και μεγαλύτερη άνοδο, οι θέσεις τους γίνονται αποδεκτές από όλο και μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου.

Το πρώτο (ο εκφασισμός του κράτους) δεν πρέπει προκαλεί εντύπωση: ένα καθεστώς, ένα κατεστημένο θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, για να διατηρηθεί. Όταν λοιπόν, για να συνεχίσει να επιβιώνει, πρέπει να εφαρμόσει τέτοιας βαναυσότητας οικονομικά μέτρα (βλ. Μνημόνιο 1, 2 με τις μειώσεις και την ακρίβεια που αυτά συνεπάγονται), είναι φυσικό να υπάρξουν έντονες αντιδράσεις από το λαό (βλ. Μάιο 2010, Μάιο - Ιούνιο 2011, Οκτώβρη 2011 Φλεβάρη 2012 κ.λ.π). Το σύστημα προκειμένου να επιβιώσει πρέπει να αδρανοποιήσει το λαό, να εξουδετερώσει τέτοιες κινητοποιήσεις ή οιασδήποτε μορφής αντίδρασης. Και επειδή ο λαός είναι αποφασισμένος, τα παραδοσιακά μέσα (Μ.Μ.Ε, ρουσφέτια κ.λ.π) δεν αρκούν και το σύστημα χρησιμοποιεί πλέον μεγαλύτερης βιαιότητας μέσα (άγρια καταστολή, καταπάτηση του Συντάγματος κ.α.)

Το δεύτερο σκέλος (η άνοδος των φασιστικών οργανώσεων στα μάτια του κόσμου) είναι ακριβώς επειδή σε καιρούς κρίσεις ο λαός φτάνει σε τέτοια απόγνωση που αρχίζει να αμφισβητεί τα πάντα: από το πολιτικό σύστημα μέχρι ό,τι έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα πλαίσια, ψάχνει απεγνωσμένα για μια λύση, κάτι που θα τον βγάλει από την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία βρίσκεται, κάτι που θα του βελτιώσει το βιωτικό του επίπεδο. Είναι απελπισμένος, και προσπαθεί να γραπωθεί από κάτι το οποίο υπόσχεται άμεσα και απλά μία φωτεινή διέξοδο από την κρίση.

Σε εκείνο το σημείο έρχεται, καλύπτοντας το κενό της αριστεράς (που ένα σημαντικό μέρος του κόσμου δεν την εμπιστεύεται για διάφορους λόγους που έχουν αναλυθεί εδώ ), η ρητορική των φασιστικών οργανώσεων.

Μια ρητορική που κάνει λόγο για "διεφθαρμένους και ξεπουλημένους πολιτικούς", για "εθνοπροδότες", για "δυνατή πατρίδα". Μια ρητορική που υπόσχεται "καλύτερο μέλλον για τους Έλληνες" και αποδίδει απλόχερα ευθύνες για την κατάστασή τους σε πολιτικές επιλογές, σε άλλες χώρες και στους μετανάστες.

Και έτσι οι φασιστικές οργανώσεις βρίσκουν πάτημα στον κόσμο, σ' έναν κόσμο που θέλει να βρει μια λύση για αυτόν, σ' έναν κόσμο που έχει μεγαλώσει με την ιδέα του "έθνους" και της "πατρίδας", σ' έναν κόσμο που θέλει επιτέλους να αποδώσει ευθύνες. Το απλό, άμεσο και λαϊκίστικο λεξιλόγιο των φασιστικών οργανώσεων είναι αρκετό για να κάνουν τον κόσμο να τις θεωρήσουν ως τη σανίδα σωτηρίας τους από την τρικυμία της κρίσης.

Το πρόβλημα και το επικίνδυνο της κατάστασης, είναι ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ εκφασισμού των χαρακτηριστικών του κράτους και εκφασισμού της κοινωνίας. Ένας δεσμός ο οποίος αποκαλύπτει πολλά πράγματα.

Κατ' αρχάς, είναι σημαντικό να δούμε ποιά είναι ακριβώς η φύση των φασιστικών οργανώσεων. Μια φασιστική οργάνωση λοιπόν, πέραν της επίσημης ρητορικής της, έχει και άλλες θέσεις. Για την ακρίβεια, "η δυνατή πατρίδα" είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Οι φασιστικές οργανώσεις κάνουν λόγο, λοιπόν για μια "δυνατή φυλή", για τον "ανώτερο άνθρωπο" (εγκεφαλικά και σωματικά). Είναι εμποτισμένες με μισαλλοδοξία, μια μισαλλοδοξία η οποία υποτίθεται ότι οδηγεί στην επικράτηση και άρα ευημερία της "φυλής", που όμως στην πραγματικότητα οδηγεί σε ένα πλήρως ολοκληρωτικό καθεστώς. Σε ένα καθεστώς (και για την "φυλή" την ίδια) ανελεύθερο, με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, προπαγάνδα, εκτελέσεις χωρίς δικαιολογία, κάψιμο βιβλίων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμούς κ.α.

Για να επικρατήσει ή να "εξυγιανθεί" η "φυλή", πρέπει πολλά άτομα της φυλής να πεθάνουν. Και προφανώς τις αποφάσεις σ' ενός τέτοιου καθεστώτος κράτος τις παίρνει η ολιγαρχία, οι πεφωτισμένοι της φυλής, γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα, γιατί η φυλή δεν γίνεται "άρεια" από την μια μέρα στην άλλη. 

Πολλοί πιστεύουν ότι το μίσος των φασιστών στρέφεται ενάντια στους ξένους, ενάντια στους "παράταιρους", και ότι αφήνει ανεπηρρέαστους τους ίδιους. Αλλά είναι τόσοι πολλοί οι ξένοι, τόσο πολλοί οι παράταιροι σε μια φασιστική ιδεολογία, που στην πραγματικότητα "παράταιρη" είναι η πλειοψηφία του λαού. Η ιστορία η ίδια δείχνει, ότι ο Χίτλερ προς το τέλος της ζωής του μόνο, σκότωσε πάνω από 12.000.000 Γερμανούς.

Ο φασισμός είναι ολοκληρωτισμός λοιπόν. Ολοκληρωτισμός ο οποίος αγνοεί πλήρως τις λαϊκές απαιτήσεις και επ' ουδενί δεν οδηγεί στην ευημερία κανενός λαού.

Δεν θα σταθώ στο ότι κάθε λαός έχει το ίδιο δικαίωμα στη ζωή, ότι κανείς κάτοικος καμιάς χώρας δεν είναι κακόβουλος ή δεν μου κάνει  τη ζωή χειρότερη λόγω DNA. Αυτά τα θεωρώ αυτονόητα, τα έχουν ήδη αποδείξει οι απανταχού βιολόγοι και ούτως ή άλλως μια φασιστική οργάνωση ποτέ δεν στέκεται σε τέτοια σημεία.

Θα σταθώ όμως στην προβληματική "λύση" που προτείνουν οι φασιστικές οργανώσεις. Για να δούμε ποιά είναι η λύση στο σήμερα, η λύση για την "Ελλάδα" αν θέλετε, πρέπει να εντοπίσουμε το πρόβλημα.

Όπως έχω πει πολλάκις, η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι παγκόσμια, είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι μια κρίση η οποία γεννάται από τη φύση του καπιταλισμού, μια κρίση η οποία υπάρχει σε κάθε χώρα. Τα μέτρα λιτότητας υπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εδώ και χρόνια, είναι μία φυσική συνέχεια του συστήματος.

Οι μειώσεις των μισθών, η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια υπήρχαν στην Ελλάδα, και πριν από το Δ.Ν.Τ, πριν από το Μνημόνιο.

Η φθίνουσα πορεία του βιωτικού επιπέδου, η εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων είναι πρακτικές αναγκαίες προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει το ίδιο το σύστημα, ένας τρόπος για να βγει από την ίδια του τη κρίση.

Κρίση η οποία, όπως είπαμε υπάρχει λόγω της φύσης του συστήματος: επειδή μια χούφτα ανθρώπων, προκειμένου να κερδίσουν όσο περισσότερα μπορούν στα πλαίσια του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και της κερδοφορίας, παράγουν υπερβολικές ποσότητες προϊόντων και δημιουργούν φούσκες, οι οποίες κάποια στιγμή "σκάνε" . Και για να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους, και την ευημερία τους, προσπαθούν να μετακυλήσουν τα βάρη της "αποτυχίας" αυτής στις πλάτες των εργαζομένων μέσω των κρατών τους (θέσπιση αυστηρών φορολογιών ώστε να στηριχθούν οι τράπεζες, μειώσεις μισθών ώστε για την ίδια "παραγωγή προϊόντων" οι επιχειρηματίες να δαπανούν λιγότερα σε μισθούς μπας και συνεχίσουν να κερδοφορούν) .

Το πρόβλημα δηλαδή στη βάση του είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ή καλύτερα ανθρώπων από άνθρωπο. Μια εκμετάλλευση όχι γενικόλογη και ηθική αλλά βαθύτατα οικονομική.

Και αυτό το πρόβλημα, είναι και το πρόβλημα του φασισμού. Αν και "επιφανειακά αντισυστημικός" πώς ακριβώς λύνει το πρόβλημα της εκμετάλλευσης, πώς λύνει το πρόβλημα της ασύστολης κερδοφορίας των λίγων σε βάρος των πολλών;

Η απάντηση είναι προφανής. Δεν το λύνει. Η ευημερία που υποσχόταν ο Χίτλερ στους Γερμανούς ήταν ουσιαστικά μια ευημερία των μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων. Και όπως γνωρίζουμε από την ιστορία μέχρι σήμερα, η ευημερία των επιχειρήσεων δεν συνεπάγεται την ευημερία του λαού (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάδα του τώρα). 

Σε κάθε στιγμή στην ιστορία, σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς οι επιχειρήσεις υπήρχαν, οι επιχειρηματίες συνέχιζαν να κάνουν τις μπίζνες τους ανενόχλητοι, συνέχιζαν να εκμεταλλέυονται τους από κάτω.

Η κατάσταση δηλαδή δεν αλλάζει, το πρόβλημα δεν λύνεται σε ένα φασιστικό καθεστώς, μιας και αυτό ουδέποτε στοχοποιεί την αιτία του προβλήματος δηλαδή τους επιχειρηματίες: η διαφορά του τώρα με ένα μελλοντικό φασιστικό καθεστώς δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο η απώλεια βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Ουσιαστικά δηλαδή, ένα φασιστικό καθεστώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άλλη έκφραση της οικονομικής κυριαρχίας της τωρινής άρχουσας τάξης πάνω στους εργαζομένους. Είναι  μια ολοκληρωτικοποίηση, μια σταθεροποίηση  της πολιτικής εξουσίας των οικονομικά ισχυρών όταν μια αστική δημοκρατία δεν τα καταφέρνει, όταν ένα καθεστώς παραπαίει (όπως τώρα, καλή ώρα).

Οι φασίστες είναι, στην πράξη,οι πιο πιστοί υπηρέτες του συστήματος.  Και αυτό το αποδεικύνουν διαχρονικά. Πέραν της ουσιαστικής ιδεολογικής συμπόρευσης με το σύστημα, πάντα λειτουργούσαν "ως το μακρύ χέρι του κράτους". Από τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, αγωνιστών, τη δημουργία προβοκάτσιας σε πορείες, τη φανερή συνεργασία με τα Μ.Α.Τ (όπως φαίνεται από τον Ιούνη που φασίστες έδερναν κόσμο και μετά υποχωρούσαν πίσω από τις γραμμές των Μ.Α.Τ που φυλούσαν τη Βουλή, ή από βιντεάκι στην "επέτειο των Ιμίων" που φασίστες και Μ.Α.Τ δέρνουν μαζί αναρχικούς), μέχρι και τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό του κόσμου, οι φασίστες κάνουν πράξη αυτά που θέλει να κάνει το κράτος αλλά δεν τα κάνει προκειμένου να διατηρήσει την ψευδή ταμπέλα "δημοκρατικό".

Ένα μεγάλο ζήτημα είναι ότι εκτός των παραπάνω, οι φασίστες είναι δολοφόνοι. Γιατί δολοφονούν αθώους μετανάστες και αγωνιστές. Γιατί χαράζουν σβάστιγγες σε κούτελα ανθρώπων.

Και αν αφεθούν ελεύθεροι, αν νομιποιηθούν στα μάτια της κοινωνίας οι θέσεις των φασιστών, θα νομιμοποιηθούν και τέτοιες πράξεις.

Και όπως δείχνει και η ιστορία, μετά τους τωρινούς Εβραίους, τους μετανάστες, στοχοποιούνται και οι ομοφυλόφιλοι, οι αντιφρονούντες, εσύ ο ίδιος.

Και όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Και πρέπει να αφήσουμε τις ηθικίστικες φανφάρες περί "ελευθερίας του λόγου", τον χαρακτηρισμό επιθέσεων σε μέλη και γραφεία φασιστικών οργανώσεων ως "τόσο φασιστικό όσο και αυτοί", την μεσοβέζικη στάση ενάντια στο φασισμό γενικότερα και να δούμε πώς γίνεται εμποδίσουμε την εξάπλωση αυτής της αρρώστιας με κάθε τρόπο.

Γιατί, αν δεν το κάνουμε, μπορεί να καταλήξουμε όλοι σ' ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Και το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν θα είμαστε πιο πλούσιοι απ' ότι είμαστε τώρα. 

Ολίγη κοινή νεοελληνική

"φασισμός ο [fasizmós] : πολιτικοκοινωνικό σύστημα της άκρας δεξιάς, με έντονα αυταρχικό και εθνικιστικό χαρακτήρα, που καταργεί τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία και βασίζεται στο μονοκομματισμό και στον ολοκληρωτισμό.

Ο φασισμός είναι ριζοσπαστικἠ και αυταρχική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών ή/και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες, ενικός: fascis, ιταλικά fascio :φάσιο)"

Ας το καταλάβουν επιτέλους κάποιοι, μπας και σταματήσουμε να  χαρακτηρίζουμε τους πάντες φασίστες. 

Το πραγματικό δίπολο (τέρμα πια στις αυταπάτες)

Γίνεται αλλιώς; 

"Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες", λέει ένα γνωστό σύνθημα που ακούγεται αρκετά σε πορείες του ΚΚΕ αλλά και άλλων οργανώσεων. Ένα σύνθημα το οποίο αντιμετωπίζεται επί το πλείστον ως γραφικό, και πλήθος ατόμων εκτός πορείας αφού το ακούσουνε γελάνε και μετά κοροϊδεύουν τις αλυσίδες, τις σημαίες, την περιφρούρηση, λίγο πριν επιστρέψουν στην καφετέριά τους.

Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι μπαίνουν στον κόπο να προχωρήσουν πέρα του χλευασμού αναλύοντας την σημασιολογία και την ιδεολογική σημασία της περιφρούρησης και της ύπαρξης ντουντούκας και ντουντουκιέρη ο οποίος "υπαγορεύει τα συνθήματα", χαρακτηρίζοντας τους μετέχοντες στις πορείες ως "πρόβατα" ή και "στρατιωτάκια", τα οποία "δεν μπορούν να σκεφτούν μόνα τους" και χρειάζονται "καθοδηγητή".

Οι συζητήσεις αυτές συνήθως αποτελούν ορεκτικό για ακόμη πιο βαθιές συζητήσεις οι οποίες φτάνουν στο σημείο να αναζητήσουν και να σχολιάσουν τα όρια της δημοκρατίας, τα όρια της ελευθερίας, τα όρια συναρτήσεων και ακολουθιών και κάθε λογής όριο. Συζητήσεις που συνήθως οι συνομιλούντες που δεν μετέχουν σε πορείες παρουσιάζουν μια στάση του τύπου "ναι μεν, αλλά".

Και έτσι η συζήτηση αναλώνεται σε ποικίλα ζητήματα, από ζητήματα όπως την ευθύνη που έχουν οι παρατάξεις για την κατάσταση του ελληνικού πανεπιστήμιου (χωρίς να υπάρχει άρνηση της ευθύνης του κράτους βεβαίως, βεβαίως) και το αν είναι δημοκρατικό να κλείνεται ένας κεντρικός δρόμος σε ώρα αιχμής λόγω διαμαρτυρίας τη στιγμή που τόσοι άνθρωποι έχουν δουλειά (εδώ έρχεται και το επιχείρημα ότι "έχουν ανάγκη τα λεφτά), μέχρι και σε πιο ιδεολογικά θέματα όπως η παραδοχή της τωρινής σάπιας κατάστασης σε συνδυασμό με τον ισχυρισμό του πόσο ανέφικτη είναι η πραγματική ισότητα, ο κομμουνισμός, ή η αναρχική κοινωνία λόγω της "φύσης του ανθρώπου".

Μιλάμε δηλαδή για διατύπωση θέσεων βαθιά φιλοσοφικών, πολύωρες αναλύσεις περί του αν η διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου τον αποτρέπει εκ γενετής από το να είναι ίσος με κάποιον άλλο, αν η φύση του ανθρώπου είναι τόσο εγωιστική που πάντα θα τον κάνει να επιθυμεί περισσότερο από τον διπλανό του και στην τελική αν, βρε αδερφέ, είναι δίκαιο "κάποιος που δουλεύει περισσότερο να μην αμοίβεται και περισσότερο" ή "γιατί να μην μπορεί κάποιος να αγοράσει όσα σπίτια και όσα αυτοκίνητα γουστάρει".

Η πραγματικότητα βέβαια είναι τραγική, και ο χρόνος μας όλο και λιγοστεύει. Δυστυχώς, όσο περνά ο καιρός το γραφικό σύνθημα φαντάζει όλο και πιο επίκαιρο.

Γιατί βιώνουμε μία κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης, άνευ προηγουμένου. Ζούμε σε μία χώρα που έχουν ήδη ψηφιστεί δύο μνημόνια (με το τρίτο να έρχεται), που τις αποφάσεις τις παίρνει μία διορισμένη κυβέρνηση αγνοώντας πλήρως τη δυσαρέσκεια του λαού. Μια χώρα που η αστυνόμευση και η βία της καταστολής έχει φτάσει ξεκάθαρα πλέον, τα επίπεδα της χούντας. Είναι όλα τα παραπάνω πρωτοφανή; Σίγουρα όχι. Όμως τώρα είναι πιο εμφανή, πιο διακριτά, πιο ξεκάθαρα από ποτέ.

Γιατί όσο γίνονται φιλολογικές συζητήσεις περί της "δημοκρατικότητας" του σοσιαλιστικού συστήματος, όσο συνεχίζουν να παρατίθενται επιχειρήματα υπέρ της διαφοράς του τώρα με τη χούντα, όσο συνεχίζεται να παρουσιάζεται ως θέσφατο το αδιέξοδο της ανθρωπότητας "γιατί ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καταστροφικός" τόσο η κατάσταση έξω χειροτερεύει. Τόσο οι συνάνθρωποί μας υποφέρουν, μένουν χωρίς δουλειά, αυτοκτονούν μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Όσο επιμένουμε να διαμαρτυρόμαστε για το κάψιμο του Αττικόν, για το πόσο ανεκδιήγητοι είναι οι αναρχικοί που καίνε μαγαζιά αθώων πολιτών, για το εάν είναι ηθικά σωστό να γιαουρτώνεις και να προπηλακίζεις πολιτικά πρόσωπα, τόσο η κυβέρνηση, οι απανταχού επιχειρηματίες και τραπεζίτες συνεχίζουν ανενόχλητοι την αιμοσταγή επίθεσή τους.

Όσο συνεχίζουμε να εκθέτουμε τις διαφωνίες μας περί του κατά πόσο είναι φασιστική η κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης, όσο επιμένουμε να δικαιώνουμε θέσεις της Χρυσής Αυγής ή να κατακεραυνώνουμε επιθέσεις σε γραφεία και μέλη φασιστικών οργανώσεων, τόσο περισσότεροι μετανάστες θα δολοφονούνται καθημερινά.

Όσο επιμένουμε να μηδενίζουμε την σημασία της απεργίας και μένουμε στο κατά πόσο αυτή παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας, όσο κατηγορούμε το συνδικαλισμό λόγω κάποιων σάπιων συνδικαλιστών, τόσο περισσότεροι εργαζόμενοι θα απολύονται.

Όσο αταλάντευτα και απόλυτα συνεχίζουμε να βλέπουμε ένα αδιέξοδο μέλλον,όσο παρουσιάζουμε τη σημερινή κατάσταση ως ένα πρόβλημα χωρίς λύση, τόσο μεγαλύτερο άλλοθι τους δίνουμε για να συνεχίσουν να μας γαμάνε.


Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα. Υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Εμείς και αυτοί. Και ο καθένας νομοτελειακά μπορεί να διαλέξει μόνο ένα από από αυτά. Και πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις ηθικιστικές αναλύσεις, τις φιλοσοφίζουσες διαφωνίες, και να δούμε τί θα κάνουμε.

Γιατί τώρα, δεν υπάρχουν δημοκράτες, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι. Υπάρχουν οι εχθροί και οι σύμμαχοι. Και ο καθένας από μας διαλέγει. Και στο τέλος, μόνο ένας από τους δύο θα επιβιώσει.

Ή εμείς ή αυτοί.


Εσύ, τί θα διαλέξεις;

Οι καιόμενοι της Ελλάδας

Το τελευταίο σημείωμα του 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα

           

           "Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε."
            

-Τάκης Σινόπουλος, "Ο καιόμενος"
     
         

      
   
        Προχθές ένας 77χρονος "μπήκε στη φωτιά", στην πλατεία Συντάγματος.

        Ας μην τους επιτρέψουμε λοιπόν να οδηγήσουν και άλλους στην αυτοκτονία.
        Ας μη συνηθίσουμε στο θάνατο.
       
        Γιατί, "η χώρα εδώ είναι σκοτεινή και δύσκολη".
        Εμπρός λοιπόν, ας μη φοβηθούμε άλλο.
        Ας μην αφήσουμε και άλλον να καεί μονάχος.

       
        Ας σταματήσουμε να χειροκροτούμε και ας μπούμε ,όλοι μαζί, στη φωτιά.

Παρατήρηση

Στην Ελλάδα του 2012, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιός είναι πιο Πα.Σο.Κ.